src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/> Jak mawiają zagramaniczni Endżoj!!! No może nie

do końca tak mawiają, ale kto ich tam wie...
Ostrzegam, że daję częściami

aczkolwiek opow jest już skończony. Planowany termin dawania : 1 część na

dzień, bo co byście później czytali, jakby dała od razu wszystkie??


src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/wink.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='wink.gif'

/>
A Młodość niedługo będzie, tylko muszę mieć humorek żeby

to pisać, bo będzie klapa! niom ^^
___________
NADAREMNY

TRUD

I

Był ciepły, słoneczny dzień. Duchota,

panująca na dworze, bynajmniej nie ułatwiała pracy członkom firmy Reveler,

którzy nie zważając na niekorzystne warunki pogodowe, jak co dzień siedzieli

w skupieniu nad kolejnymi niedociągnięciami i błędami rządu, które ten

chciał zatuszować.
Miasteczko San Crizpiz było wręcz idealnym miejscem

na tego typu stowarzyszenie. Leżało na uboczu ludzkiej uwagi, z dala od

autostrad, zatłoczonych miast i stolicy kraju. Dlatego właśnie niewielka

ilość mieszkańców nie była narażona na zbyt częste najazdy reporterów, czy

innych zainteresowanych działalnością anty-spiskowej firmy. Dlatego też,

raczej nie zdarzało się, by któryś z miejscowych ludzi skarżył się na

dzierżawców skromnego, dwupiętrowego budynku na samym końcu głównej drogi.

Obu stronom pasował taki układ i żyli w zgodzie na tyle, na ile to było

możliwe. Niektórzy z pracowników nietypowej firmy nawet osiedlili się w

miasteczku ze swoimi rodzinami albo założyli je właśnie tutaj. Tak było

między innymi z Jackiem Loe, który od roku był szczęśliwym mężem młodej

Mary, rodowitej mieszkanki miasteczka.
Jackowi było w tym momencie

wyjątkowo gorąco, zresztą tak jak każdemu, kto byłby na jego miejscu. Młody

mężczyzna właśnie został wezwany przez swojego szefa, pana Huginsa, który

powszechnie budził strach i respekt wśród swoich pracowników. Nigdy nie było

wiadomo, czego można spodziewać się po wizycie w jego biurze, dlatego też

Jack, kierując się do gabinetu pracodawcy, starannie przeszukiwał swoją

pamięć w poszukiwaniu najmniejszych niedociągnięć w pracy. Nic mu nie

przychodziło do głowy i tym bardziej zaczynał się martwić, pukając nieco

lękliwie do solidnych, drewnianych drzwi.
- Kto tam? - rozległ się niski

głos szefa.
- To ja, Jack Loe... wzywał mnie pan - bardzo starał

się, żeby jego głos nie zadrżał.
- A tak, wejdź.
Wysoki, przystojny

blondyn o piwnych oczach wszedł do gabinetu. Całą siłę woli skupiał na tym,

by nie popełnić jakiejś gafy i nie wyjść na tchórza. Znał ten gabinet dość

dobrze, żeby zamiast na jego wystroju skupiać wzrok na oczach szefa. Pan

Hugins nie lubił tchórzy, a według niego największą oznaką tchórza było nie

patrzenie mu w oczy. Jack wiedział o tym i dlatego dzielnie odgrywał swoją

rolę, mimo iż był nieco spanikowany. Tym bardziej ucieszył go ton, jakim

przemówił do niego szef. Można go było uznać prawie za ojcowski...
-

Siadaj Loe, musimy porozmawiać.
Mężczyzna posłusznie usiadł na

niewygodnym, zielonym fotelu naprzeciwko niskiego, pulchnego mężczyzny z

resztką kruczoczarnych włosów na głowie i czekał na jego dalsze słowa w

milczeniu. Nawet na chwilę nie odwrócił wzroku w kierunku kolorowych ryb w

akwarium, tuż po jego lewej stronie, ani też ku kilku dwóm regałom

postawionym z obu stron pokoju i załadowanych całą masą teczek i

segregatorów. Był z siebie naprawdę dumny z coraz większym trudem, wciąż

patrząc w czarne, jak dwa węgielki oczy Huginsa.
- Znasz tą nową, Andy

Hismack?
- A kto jej nie zna - mruknął Loe, a szef doskonale go

usłyszał.
- Właśnie o tym chcę pogadać. Wiem, że ona nie jest

najładniejsza i ma problemy z tą biurokracją, ale wierzy w nasze cele i jest

bystra. Podejrzewam, że mogła na własnej skórze doświadczyć omylności

naszego nieomylnego rządu.
- Co ma pan na myśli? - Jack zmarszczył brwi,

skupiając się na słowach szefa.
- Nie wiem dokładnie, o co chodzi, ale

to można wyczytać z jej zachowania.
- Przepraszam, ale... co ja

mam z tym wspólnego? - spytał po chwili ciszy, wpatrując się w zamyśloną

twarz Huginsa, która szybko wróciła do normalności.
- Chcę żebyś

jej pomógł.
- Ja?! Dlaczego? - wyrwało się zaskoczonemu

pracownikowi, ale na widok miny szefa umilkł natychmiast.

Część wyjątkowo krótka, ale opow zbliża się ku końcowi. A właściwie to się zaczyna coś dziać, ale już tylko kilka (2 albo 3) części. To jest krótkie opowiadanie!
No i cieszę się, że bardziej się podoba.
________
III
Biały samochód odbijał się jasno na tle ciemnego lasu, który nie przepuszczał ostatnich promieni zachodzącego już słońca. Minęły dwa tygodnie odkąd Jack Loe po raz pierwszy przyjechał do nowej koleżanki, którą początkowo tak źle ocenił. Teraz jechał do niej po raz ostatni, kończąc tym samym sprawę, którą razem prowadzili, by mogła wykorzystać w praktyce to, co jej tłumaczył. Rozwiązanie tej zagadki poszło im szybko i sprawnie, i choć nie było to nic trudnego i tak byli z siebie dumni, bo Andy wreszcie pojęła wszystkie aspekty papierkowej roboty.
Nie można ukryć, że Jack czuł swego rodzaju dumę, że tak dobrze sobie radzi osoba, którą on wszystkiego uczył. Uśmiechnął się do siebie. Tym razem jechał własnym samochodem, Andy miała wolne i nie było jej w pracy, a on musiał jej podrzucić ostatnie dokumenty do podpisania. Właściwie samochód nie był jego, ale jego żony. Wziął go, bo nie miał kto go podrzucić, a wiedział, że musi to dzisiaj załatwić. Obiecał, a dla niego słowo znaczyło bardzo wiele. Przypomniał sobie odruchowo swoją pierwszą rozmowę z Huginsem, zaraz po tym, jak złożył słynną przysięgę Reveler "Przysięgam rozwiązywać zagadki rządu, znajdować ich spiski, ocalić niewinnych i zawsze stawiać ich ponad siebie". To właśnie Hugins ją wymyślił i kazał powtarzać każdemu nowemu. Po czym robił wykład na temat, jak ważne jest słowo dane drugiemu człowiekowi. Loe wiedział to od zawsze, tak został wychowany, ale mimo wszystko trochę śmieszyła go ta huczna przemowa i przysięga.
Nagle z zamyślenia wyrwało go coś dziwnego. Zauważył to kątem oka, jakaś tablica, stara. Odruchowo się cofnął się, żeby przyjrzeć się jej. Nie był właściwie pewien, czy w ogóle tam jest, w końcu nie czuł się dziś najlepiej. Głowa go bolała, nie był nawet pewien, czy nie ma gorączki.
Jednak tablica była. Zardzewiała, stara, napis zdrapany, ale jeszcze widoczny. Słabo, ale jednak... "Uwaga! Niebezpieczeństwo! Pod żadnym pozorem nie wchodzić!" Niegdyś czerwony napis, nieco przestraszył Jacka, któremu umysł płatał już drobne figle z powodu gorączki.
Potrząsnął głową, chcąc odegnać złe myśli i wsiadł do samochodu. Postanowił zapytać o to Andy, w końcu mieszkała tu od dawna, więc powinna coś wiedzieć. Ruszył powoli tak dobrze już znaną mu drogą. Dziwne było, że wciąż nie znał jej tak dobrze, jak sądził.

Zastukał do drzwi współpracowniczki, gdyż dzwonek znowu nie działał. Usłyszał szybkie kroki i po chwili stał twarzą w twarz z Andy Hismack.
- Witaj, Jack - uśmiechnęła się kobieta.
- Witaj, Andy - odpowiedział z lekkim uśmiechem, jednocześnie starał się bowiem opanować zawroty głowy i przypomnieć sobie, o co chciał zapytać koleżankę. - Słuchaj, chciałem cię zapytać...
Jednak nie dokończył. Okrągły kamień uderzył go w tył głowy, a on padł nieprzytomny na progu mieszkania. Andy wrzasnęła wściekła na przestraszone tym, co zrobiły dzieciaki sąsiadów, po czym z pomocą ich matki, wciągnęła Jacka do domu i położyła na kanapie w salonie. Zrobiwszy mu zimny okład, usiadła obok i czekała. Czekała, choć wiedziała, że nie tylko z jego bólem głowy będzie musiała sobie poradzić. Były jeszcze jego pytania i jej podejrzenia. Jednak to dopiero później. Na razie czekała.

IV

Dookoła była ciemność.

Nieprzenikniona, smolista czerń. Nie miał pojęcia gdzie jest ani, co tu

robi. Wpatrywał się tylko w czerń, jakby chciał przeniknąć ją wzrokiem.

Nagle pojawiła się jakaś jaśniejsza smuga, która powoli nabrała koloru i

stała się czerwona, a potem znów zmieniła się w zieloną, w niebieską, żółtą,

fioletową, pomarańczową, granatową, srebrną, złotą... w setki kolorów i

odcieni, których nie potrafił nazwać, a za każdym razem gdy się zmieniała,

wokół pojawiały się kolejne wstęgi, które falowały wokoło mieniąc się

kolorami i tworząc kolejne wstęgi, i kolejne, i kolejne... Tak, że w końcu

wokół Jacka zaroiło się od kolorów i mieniących się barw. Zamiast ciemności

wokół niego wirowały kolory, mieniły się i zmieniały, to było piękne!

Tak mu się podobało, że za nic nie chciał tego przerywać. Chciał trwać w

tym, jak najdłużej, bo nic innego nie było.
Był tylko on i

kolory.
Magiczne wstęgi.
Kolory z ciemności...
I nagle wszystko

zgasło. Jack chciał krzyczeć, żeby tylko wróciło, żeby znów tu było tak

pięknie.
Jednak nie mógł. Nie było już pięknie. Wokół była ciemność,

ale zupełnie inna niż tamta na początku. Ta wydawał się taka cicha, prosta

i... zwyczajna.
Nie było już miło. Czuł ból w płucach i gardle, z trudem

oddychał, a czaszkę dręczył taki ból, jakby ktoś z całej siły ściskał mu

skronie. Usiłował zmiażdżyć głowę. To był tępy ból, do którego dokładał się

jeszcze jego ostry, przeszywający krewniak z tyłu czaszki. Jakby leżał na

poduszce z gwoździ i jeden z nich dotkliwie wbijał mu się w głowę.
-

Jack? Obudź się już... No dalej, Jack! - dobiegał go z daleka głos. Całą

swoją uwagę skupił na nim, chciał się do niego zbliżyć. Spełnić prośbę,

obudzić się.
Jack Loe, leżący na kanapie w salonie swojej

współpracowniczki Andy Hismack, z trudem otworzył oczy. Czuł się, jakby

ważyły z tonę. Była to oczywiście przesada, ale przy bólu głowy jaki

odczuwał i nieprzyjemnym, bolesnym wręcz, drapaniu w gardle i gdzieś niżej,

jakby w płucach. Zakasłał z trudem i szybko zacisnął szczęki z bólu, jaki

tym wywołał.
Gdy po chwili się uspokoił, powiódł nie do końca

jeszcze przytomnym spojrzeniem wokół siebie i zobaczył siedzącą przy

kanapie, na fotelu, Andy.
- Nareszcie się obudziłeś! Nie sądziłam,

że te dzieciaki aż tak poważnie cię uszkodziły! - mózg Jacka powoli

powracał do właściwego tępa pracy, aczkolwiek ból i gorączka, która wyraźnie

się wzmogła, bynajmniej mu tego nie ułatwiały.
- Co tu się dzieje? -

spytał cichym głosem, bo na silniejszy nie było go w tej chwili stać.
-

Co masz na myśli? - spytała kobieta, podający mu szklankę wody, która z

trudem przełknął.
- Pytam, co się tu dzieje? Co znaczy tablica przy

wjeździe do miasteczka? Dlaczego jest tu zakaz wjazdu? I dlaczego ja jestem

chory? I na co? - grad pytań z trudem wydobywał się z ust Jacka, ale on już

wiedział, czego chce. Chciał się dowiedzieć o, co tu chodzi, bo chyba gorzej

już z nim być nie może!
- Spokojnie, Jack... - zaczęła

uspokajającym głosem wyraźnie zakłopotana.
- Mów - warknął Loe.
- To

długa historia... Chodzi o jakiś wirus, który panuje w miasteczku. Atakuje

przeważnie mężczyzn. Choć kobiety też, wyglądają nieco... gorzej, ale nic im

się nie dzieje. A niektóre to właściwie unikają jakichkolwiek skutków. Co do

mężczyzn... wirus objawia się wysoką gorączką, pluciem krwią, kaszlem, bólem

w płucach i gardle, bólem głowy, mdleniem, a na koniec czerwonymi plamami na

skórze. Potem już dany człowiek nie żyje zbyt długo. Kiedyś ludzie o tym

pamiętali... tak opowiadali mi starsi. Wbili tą tablicę, a potem zapomnieli.

I żyjemy tu nigdy zbyt długo, ale jakoś sobie radzimy.
- Ale po co

pojechałaś do miasta? Mogłaś kogoś zarazić!
- Jack... ja kogoś

zaraziłam... - uśmiechnęła się lekko, jakby przepraszająco.
- No

tak, mnie. Ale dlaczego? - spojrzał na nią rozpaczliwym wzrokiem. W gruncie

rzeczy nie chciał umierać. Jeszcze nie.
- Rada wioski stwierdziła, że

należy sprawdzić pewne wierzenie... - Andy westchnęła i pokręciła głową. -

To był oczywiście zabobon, ale... musieliśmy sprawdzić. Otóż według

niektórych ludzi, każdy spoza miasteczka jest rzekomo... nie do zarażenia.

Nic mu się nie może stać. W takim razie wysłali mnie, bo już kiedyś była w

waszym miasteczku i zdobyłam jako takie wykształcenie. Musisz wiedzieć, że

od nas nie można się zarazić dopóki nie mamy ponad dwudziestu lat.

Oczywiście nie u wszystkich jednakowo, ale właśnie w tym wieku stajemy

się... groźni, jeśli tak można powiedzieć. - Przerwała na chwilę, ale widząc

minę rozmówcy po chwili wróciła do rozmowy. - Miałam za zadanie spróbować

kogoś zarazić. A z tego, co wiemy można zarazić się naszym jedzeniem, naszą

śliną, krwią, czy poprzez stosunek z kimś z nas... Jednak ja nie chciałam

ryzykować zabicia kogoś. To, że jestem brzydka bardzo mi pomogło, ale u nas

nie ma pięknych kobiet... Są tylko mniej brzydkie... Udawało mi się być

odpychającą i nikt się do mnie zanadto nie zbliżał. Dopóki Hugins nie

przydzielił mi ciebie. Wtedy już nic nie mogłam zrobić. Obiecałam moim

współmieszkańcom i obietnicy dotrzymałam. Zjadłeś u mnie obiad już

pierwszego dnia, pamiętasz?
- Tak... - jęknął Jack.
-

Powinieneś zjeść coś ciepłego. Już ci nie zaszkodzi! - uśmiechnęła się i

znikła w kuchni, która do tej pory wydawała się mężczyźnie miłym i

przytulnym miejscem, teraz bał się jej tak, jak i wszystkiego w tym domu, na

tej ulicy, w tym mieście!
Dobiegał go jej głos, kiedy mówiła mu o

chorobie, którą się zaraził. Opowiadała o tym, jak jej wujek na to

zachorował i żył ileś tam... Jack jej nie słuchał.
Dobiegał go jej

głos, ale on nie do końca rozróżniał słowa. Był skupiony na czymś innym. Na

powstrzymaniu mdłości, które nastąpiły, gdy z trudem wstał. Musiał stanąć,

musiał iść. Zataczając się ruszył do drzwi, byle szybciej na rynek, do

telefonu. Zawsze wiedział, że słowo dane drugiemu człowiekowi wiele dla

niego znaczy. Teraz musiał to udowodnić.
Starał się nie myśleć o

bólu, zawrotach głowy, czy drapaniu w gardle. Tylko o jednym powinien teraz

myśleć.

"Przysięgam rozwiązywać zagadki rządu, znajdować ich

spiski, ocalić niewinnych i zawsze stawiać ich ponad

siebie"

"...ocalić niewinnych i zawsze stawiać ich ponad

siebie"

"...i zawsze stawiać ich ponad

siebie"

"...ponad siebie"

Jack Loe zebrał w

sobie wszystkie siły, jakie mu jeszcze pozostały i ruszył, zataczając się

lekko na trzęsących się nogach do telefonu. Wiedział, że może nie dotrzeć,

że może to nic nie dać, że straci na zawsze rodzinę i przyjaciół, ale

wiedział też, że ma szansę i musi pomóc innym.
Nawet, jeśli mu się nie

uda, to będzie wiedział, że próbował. Przynajmniej umrze z czystszym

sumieniem.



Budka zbliżała się z każdym chwiejnym i niepewnym

krokiem. Jack, co chwila odwracał się na boki, czy nikt do niego nie idzie,

czy nikt nie chce go powstrzymać. W końcu nie każdy mógł chcieć być

zamknięty i odizolowany od świata tylko po to, żeby nie wyludnić tegoż

świata.
Wpadł do budki telefonicznej na wpół dlatego, że ledwo już

szedł, na pół dlatego, że wciąż nie mógł uwierzyć, że nikt go nie ściga.

Jego rozgorączkowany mózg z trudem przyswajał informacje. Nie dotarło do

niego, że ludzie pewnie nie wiedzą jeszcze o jego zamiarach. Ach, gdyby miał

komórkę! Niestety złośliwość losu sprawiła, że zostawił ją w biurze.

Zaklął w myśli i z trudem przypomniał sobie numer do firmy. Na szczęście

zbyt często tam dzwonił, żeby go zapomnieć. Wrzucił do automatu wszystkie

drobne, jakie miał przy sobie i po wykręceniu numeru, wsłuchał się w sygnał.


- Dzień dobry, tu firma Reveler, w czym mogę pomóc? - odezwał się

służbowy, niski, męski głos.
- Witaj Tom, to ja Jack...
-

Jack?! Gdzieś ty się podziewał? Mary cię szuka... - głos najlepszego

przyjaciela Jacka od razu stał się mniej służbowy, bardziej przyjacielsko

zaniepokojony. Niestety Loe musiał mu przerwać, nie było czasu na durne

rozmowy, drobne do automatu też były ograniczone.
- Nie teraz. Mam coś

ważniejszego, więc słuchaj uważnie, bo to będzie poważna

rozmowa...

TO JEST PRZEDOSTATNIA CZĘŚĆ
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/>

Och, moi drodzy nie piszcie tyle

komentarzy, bo nie nadążam z czytaniem!!!


src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/dry.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='dry.gif' />



V

Wysoka siatka stała wokół miasteczka. Z rynku widać

było tylko jej kawałek, gdyż obejmowała dość obszerny obszar miasteczka,

kilku sadów, łąk i małych poletek, dzięki którym ludności w mieście nie

brakło jedzenia.
Siatka była pozornie łatwa do przejścia przez nią.

Nie wydawała się odpowiednim murem, dzielącym zdrowych od chorych.

Przynajmniej dopóki nie przeczytało się, na ostrzegającej tabliczkach, pod

jak dużym jest napięciem. I tak, jak wysoką siatkę i drut kolczasty u jej

szczytu dałoby się sforsować, tak o pozbyciu się wysokiego napięcia lub

przeżycia takiego porażenia nie mogło być mowy. Jack uśmiechnął się z

zadowoleniem. Jego telefon do firmy odniósł kolosalne skutki. Jednak dobrze

było pracować w Revelerze, dzięki temu od razu mu uwierzono i zajęto się

sprawą. Stanęła siatka, a lekarze szybko nauczyli się wykrywać wirusa we

krwi zarażonych. Przebadali całe San Crizpiz i przybyło nieco ludzi do

zakażonego miasteczka, aby tu skończyć swoje życie. Większość z nich

patrzyła wrogo na Loe'a, ale byli też tacy, którzy pojmowali, że gdyby

zostali na zewnątrz, pozarażaliby swoje rodziny, znajomych... Byli gotowi

ponieść ofiarę, jak Jack, który przez te dziesięć dni, które minęły poczuł

się jeszcze gorzej i z trudnością się poruszał. Dzisiaj na przykład z trudem

doszedł do budki telefonicznej mimo pomocy Andy, która po długiej rozmowie

zrozumiała jego racje i przyznała mu słuszność. To ona była jedną z tych,

które pomagały "nowym" się urządzić w domach, które dostali od

mieszkańców. Wiele stał pustych, więc nikt nie został bez dachu nad głową.

"W tym miasteczku lokale zdecydowanie za szybko się zwalniają"

powiedziała kiedyś gorzko byłą współpracowniczka Jacka i musiał przyznać jej

rację. Przyznał ją też, kiedy stwierdziła dziś rano, że jest z nim coraz

gorzej. Tak, musiał pogodzić się z gorzką prawdą, że jest to prawdopodobnie

ostatni telefon od żony, który jest w stanie odebrać.


Niestety.
- A jak się czujesz? - spytała Mary, głosem który za wszelką

cenę chciała uczynić naturalnym.
- Gorzej - wychrypiał jej mąż do

słuchawki z trudem trzymanej w ręku. - Ledwo jestem w stanie utrzymać

słuchawkę... Muszę siedzieć w budce, bo nie mam siły wstać, a i mówienie

jest coraz trudniejsze... Mam chyba wysoką gorączkę... Andy twierdzi, że od

czasu do czasu mówię coś całkiem bez sensu. Prawdopodobnie mam majaki... Od

wczoraj mam też czerwone plamy... to ostatnie stadium. - kobieta po drugiej

stronie słuchawki załkała cicho.- Nie płacz, Mary... nie warto...
- Nie

warto?! Jesteś moim mężem, a ja... i ty... masz umrzeć... ja nie mogę,

to za trudne dla mnie!
- Nie prawda. Jesteś dzielna... mądra i

piękna... znajdziesz sobie kogoś i to szybko... mną się nie przejmuj...

tylko wspominaj dobrze... - Jack uśmiechnął się krzywo. Starał się to mówić

beztroskim tonem, choć sam bał się tego, co nadejdzie. Wiedział, że musi

umrzeć i to już niedługo, ale nie do końca się z tym jeszcze pogodził. Mimo

wszystko nie mógł martwić Mary bardziej niż do tej pory.
- Mogę

zadzwonić jutro o tej samej porze? - spytała kobieta, powstrzymując płacz.

Wiedziała, że inni nowi mieszkańcy też chcą porozmawiać ze swoimi rodzinami,

czy znajomymi. Nie była jedyna.
- Nie... - odparł jej cichy głos

męża.
- Czemu?
- Jestem zbyt... słaby, Mary. Nie dam rady

dojść... To nasza ostatnia rozmowa... Przykro mi skarbie...
-

Ostatnia? - spytała zrozpaczona.
- Tak... I lepiej szybko ją

zakończmy... Nie lubię ckliwych pożegnań.
- Czyli mam tak po prostu się

z tobą pożegnać, jakby nic się nie stało? - spytała rozżalona na wszystko

wokół niej.
- Właśnie... Do zobaczenia, Mary... może

kiedyś...
- Do zobaczenia, Jack... Ale to tak nie może być!

Jack!
- Może Mary... Do zobaczenia...
Odłożył słuchawkę i z

pomocą współlokatorki wstał i nie bardzo wiedząc, co się dzieje ruszył przez

zalany słońcem rynek do domu. Był zmęczony, musiał odpocząć, zdrzemnąć

się.
Dotarł do domu...
Zasnął...
Pochowano go następnego dnia na,

zdecydowanie zbyt już wypełnionym, cmentarzu.

Andy Hismack była z

niego bardzo dumna. Ona sama nie zdobyłaby się na taki gest. Nie odważyłaby

się sprzeciwić i wezwać tu nikogo z firmy Reveler. Ani z żadnej innej.

Doszło do niej jak mało znaczącą i tchórzliwą osobą jest. Jednak teraz było

już na to za późno. Na szczęście Jack Loe był inny. Uratował wielu ludzi od

okropnej śmierci w bólu i gorączce, jaką miał on, gdy szamotał się przez

sen, z którego już nigdy nie miał się obudzić...
Tak, Andy

zdecydowanie była dumna ze swego przyjaciela. Wiedziała, że dokonał wielkiej

rzeczy i jego poświęcenie nie pójdzie na marne.
Skąd bowiem Andy

mogła wiedzieć, że tego wirusa przenoszą również zwierzęta? Skąd mogła

wiedzieć ile bezdomnych psów i kotów, a także tych domowych zwierząt jest

zarażonych? Przecież nie mogła tego wiedzieć, ani tego, że nikomu nie

przyszło do głowy by je przebadać. Nie spodziewała się, że poświęcenie Jacka

zostanie zaprzepaszczone przez dziecko, które drażniło obcego psa i które

zostało przez niego ugryzione. Skąd mogła wiedzieć, że będzie bało się

przyznać rodzicom i tym samym nie pójdzie do lekarza, bo uzna to za zbyt

małą rankę na taką aferę? Nie mogła tego wiedzieć i nie wiedziała, więc była

dumna i pełna podziwu dla Jacka, jego firmy i tego, co osiągnęli.




KONIEC...