Pierwsza sprawa, przeczytajcie poniższy

tekst.


Pamiętajcie o ogrodach

Bluszczem ku

oknom
Kwiatem w samotność
Poszumem traw
Drzewem co

stoi
Uspokojeniem
Wśród tylu spraw


Pamiętajcie o

ogrodach
Przecież stamtąd przyszliście
W żar epoki użyczą wam

chłodu
Tylko drzewa, tylko liście
Pamiętajcie o ogrodach
Czy tak

trudno być poetą
W żar epoki nie użyczy wam chłodu
Żaden schron, żaden

beton

Kroplą pamięci
Nicią pajęczą
Zapachem bzu
Wiesz już na

pewno
Świeżością rzewną
To właśnie tu

Pamiętajcie o

ogrodach...

I dokąd uciec
W za ciasnym bucie
Gdy twardy

bruk
Są gdzieś daleko
Przejrzyste rzeki
I mamy XX

wiek

Pamiętajcie o ogrodach...



A teraz sprawa

zasadnicza, do jakiego wniosku dochodzicie po przeczytaniu tego wiersza?

hehe nom to tak wyglada do jakiego wniosku? ze to kiepski wiersz... jakos mnie sie nie podoba

hmm opowiada on o tym abysmy nie

zapomnieli o ogrodach..yy e no bo w koncu to nasssze srodowisko pierowtne

no ze keidys jedno drzewo ktore stoi bedzi dla nas piekne.. hmm w XX wieku

nie ma ogrodow czyli naszego srodowiska naturalnego i chcemy (a przynajmniej

autormtego wiersza ofkors XD) aby zachowac y.. zielen no moje piekne

wypowiedzi sa zawsze bardzo interesujace ... ;/

Takiej wypowiedzi szczerze mówiąc się nie

spodziewałem. Mimo wszystko, nie powinniśmy brać poezji aż tak bardzo

dosłownie... Chociaż... Każdemu przychodzi na myśl co innego.

Ja

ująłbym to tak:

Przeszłość, bo o niej w zasadniczym stopniu mowa w

wyżej wymienionym utworze, jest czymś niezmiernie ważnym i wartościowym.

Najdokładniej sens tego zagadnienia tłumaczy bardzo trafny cytat

"Zbierać przemijające okruchy przeszłości, bo z nich teraźniejszość,

przyszłość i wytłumaczenie wszystkiego". Wynika z tego, że

teraźniejszość jest taką teraźniejszością, tylko dzięki przodkom i rzeczom,

które przeszły już do historii. Świat nie wyglądałby tak jak wygląda, gdyby

nie poświęcenie, upór i determinacja naszych poprzedników. Niemal wszystko

zawdzięczamy tak szeroko pojętej przeszłości.

hmm... ja też odebrałam to dosyc dosłownie... wydaje mi się, że otoczenie, w którym przebywamy, miasta, wielkie budynki, gwar i tłok na ulicach, nie jest naszym naturalnym środowiskiem. My, jako ludzie, należymy do zieleni, drzew, kwiatów, zwierząt, ogólnie do przyrody, bo stamtąd przecież przyszliśmy. Chodzi mi o biblijny Raj. Nie możemy o tym nigdy zapomnieć, bo to jest nasz dom.
No, ja to tak właśnie odebrałam...

A ja jednak jestem zdecydowanie bliżej

interpretacji Carolli.
W wierszu pojawiają się przecież

słowa-
"samotność" "uspokojenie" co moim zdaniem

wcale nie wiąże się z przeszłością. Prędzej już jest raczej krytyką

teraźniejszości, technicznej, sztywnej bezuczuciowej.
Utwór jest znany

ale nie znam bliżej samego Kofty. Mnie to kojarzy się z nurtem w poezji

zwanym- "franciszkanizmem"- Zwróceniem uwagi człowieka na dobro

płynące z natury i pewnego rodzaju prostoty życia(Nurt ten pojawił się w XX

wieku, żeby nie było wątpliwości).

Twoje zdanie jest jak najbardziej

prawdziwe Draconie, ale niekoniecznie taki musiałbyć sens tego utworu.

Heh, od razu mi sie przypomina pewien apel,

na którym śpiewała to moja koleżanka swoim wysokim i smutnym głosem

...

Ja również odbieram to w sposób dosłowny - że teraz, kiedy mamy

XX wiek, na miejscu przyrody znalazły się blokowiska, a autor apeluje,

zebyśmy pamiętali, że nie da się tym żyć, że prawdziwy odpoczynek jest tylko

na łonie natury ... Nieskażonej, czystej, "świeżej" ...

Ciekawe jak zinterprtowaliby ludzi

odwiedzający forum poezji?
Może warto przenieść tam temat?
Nie wiem

jaki tam jest poziom, ale pewnie pod przewodnictwem ikara pewnie gorszy nie

jest niż tutaj.

ja odbieram to tak w zyciu czasami

zapominamy o wielu rzeczach co sie nam przydazyły czasami nawet o tych

bardzo waznych...ten wiersz mowi nam zebysmy pamietali o swoim

zyciu..zebysmy wiedzieli ze zyjemy...i ze odczuwamy...ze nie zawsze powinno

sie zapomniec o przeszłosci ...ja to tak odbieram...

A mi, że te ogrody symbolizują nasze

korzenie. Darwin, Eden i te sprawy. I to jest nasza przeszłość

terazniejszośći przyszłość.

Mnie ta piosenka kojarzy się z

dzieciństwem.
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/> Mój tata, zawsze sobie ja podśpiewywał. Może dlatego jest

mi bardzo bliska^^
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/wink.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='wink.gif'

/> W ogóle fajnie jest czasem posłuchać starych piosnek, aż

czasem trudno uwierzyć jakich fajnych rzeczy słuchali nasi rodzice.


src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/tongue.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='tongue.gif'

/>

przemijanie.
kojarzy mi sie z tym jedno

slowo- evanescence.
automatycznie przyszlo mi na mysl po

przeczytaniu.

mysle podobnie jak Mara:*, ze czasami, zajeci innymi, w

danej chwili dla nas wazniejszymi, zapominamy o tym, o czym powinnismy

pamietac. co kiedys bylo dla nas najwazniejsze. i mimo, ze w glowie

pozostaje jakies nikle wspomnienie tego, to przestajemy to traktowac jako

cos wspanialego i wkrotce zupelnie porzucamy to w niepamiec. a tak byc nie

powinno.