Od razu ostrzegam, ze ten Fick jest

totalnie skopany i nienadajacy sie do czytania. Pisze go, bo musze

rozladowac emocje...

14 kwiecien 2003

To dziwne, ze gdy

czlowiek cos chce, to nigdy tego nie ma, a gdy mu na niczym nie zalezy, to

ma wszystkiego pod dostatkiem... Czemu wszystko jest takie trudne?? No

jasne, nikt nie mowil, ze bedzie latwo... Bo nikt nie wiedzial, jak

bedzie... Kazdy ma swoje marzenia i Cele, ale rzadko komu udaje sie je

osiagnac... Rzadko kto ma Odwage... Rzadko kto ma tyle silnej woli...

Wlasciwie to nie wiem, czy ja w ogole mam w zyciu jakis Cel... Nie, chyba

nie... Jestem bez Celu... Jestem pozbawiona wszelkiego Sensu... Pusta. Tak,

to najlepsze okreslenie mojej wewnetrznej Nicosci... Czy ja czuje??

Czulam... Ale czy czuje teraz? Czy ja istnieje? Odkad dowiedzialam sie

prawdy, zaszla we mnie radykalna zmiana... Tak, zmienilam sie... Moje zycie

zmienilo sie... Moje wnetrze. Stalam sie Pusta. Stalam sie pozbawiona

wszelkich uczuc... Jestem tylko wspomnieniem, ktore tylko przeszkadza

ludziom w osiagnieciu ich Celow... Niezamierzenie przeszkadzam... Chce pomoc

ludziom, lecz kazdy mysli inaczej. Kazdy patrzy na siebie... Na swoj

interes... Swiat egoistow... Rodzice kloca sie na dole. Znow wyzwiska, znow

pogrozki, znow sie rozwodza... Znow kloca sie o sprawowanie nade mna opieki.

Znow stoje komus na drodze... Znow jestem piatym kolem u wozu... Znow

przeszkadzam... Nie musza sie mna opiekowac. I tak tego nie robia. I nie

potrzebuje tego. Nie potrzebuje niczego... Jestem tylko roslina, ktora

czeka na Czas Zwiedniecia... I ktora wlasnie zastanawia sie, czego jej

brak... Brak jej Milosci, brak jej przyjaciol, Akceptacji... Brak jej przede

wszystkim drugiej rosliny, lub chodzby zwiedlego liscia... Byleby miec

towarzystwo... Byleby lepiej przetrwac Czas Zycia. A pozniej zwiednie.

Rozlozy sie, a na jej szczatkach powstanie nowa roslina... Tak samo Pusta,

tak samo niepotrzebna jak ja... Moj sobowtor... Nigdy sie nie zastanawialam,

czy naprawde istnieje ktos taki jak prawdziwy sobowtor. Jakie jest znaczenie

tego slowa?? Kiedy bylam mlodsza wierzylam zawziecie, ze zrodlem wszystkich

moich niepowodzen sa po prostu niepowodzenia mojego sobowtora... Ze to jego

wina... Nie moja... Jego... Bo ja nie istnieje naprawde. Ja po prostu

jestem. Trwam. Niczym kolek. Stoje w miejscu. Rozwijam sie umyslowo i

fizycznie, ale nie o to wciaz mi chodzi... To moja dusza laknie pomocy...

Ale nikt nie rozumie... Nie potrafi... Tak jak nie potrafi zwrocic uwagi na

jedno male ziarenko piasku, gleboko zakopane pod milionem innych...

Przesadzilam... Lubie przesadzac... Ale czy jest milion ziaren piasku

podobnych do mnie?? Czy sa tak samo... puste?
Koncze, poniewaz klotnia

umilkla i zaraz wejda rodzice zadawajac pytania typu z ktorym z nich chce

mieszkac... Co odpowiedziec?? Nic... Przeciez jestem

pusta...

-------------------------

Jezeli ktos to przeczytal,

to go podziwiam...

Takie literackie użalanie się nad własną

egzystencją...
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/unsure.gif'

border='0' style='vertical-align:middle'

alt='unsure.gif'>
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle'

alt='smile.gif'>.


Ee... jeszcze jedno... dat nie

pisze się: 13 kwiecień, 18 maj, a 13 kwietnia, 18 maja
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/wink.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='wink.gif'>.

nie za dużo tych wielokropków?


src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/happy.gif'

border='0' style='vertical-align:middle'

alt='happy.gif'>
i to pisanie z Wielkich Liter ciut

irytkuje
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/happy.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='happy.gif'>

- czy te elementy są konieczne?

Hmm... Wielokropki to tak jakby... jakby

to tu nazwac... Przemyslniki <jak to inaczej nazwac??
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'

border='0' style='vertical-align:middle'

alt='biggrin.gif'>> Ale postaram siem, zeby bylo ich

mniej... A jak Duze Litery irytuja, to wieszosc ich wyklucze <ale nie

wshystkie>.

wlasnie pzeczytala Twoj fick i musze

powiedziec, ze...mi sie spodobal..
jest w nim pelno melancholii, odczuc

(raczej tych negatywnych niz pozytywnych), a przede wszystkim sklania do

przemyslen (przynajmniej u mnie tak bylo)..
pozostaje pytanie..kiedy next

part??

widze że rzeczywiście w tobie nabuzowało złą

energią.........czy to było jednorazowe czy raczej zamierzasz

kontynuuować?.......co do tekstu .......wszędzie te kropki


src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/laugh.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='laugh.gif'>

ale ja też tak piszę więc jest oki.....będą z ciebie ludzie


src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/wink.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='wink.gif'>

15 kwiecien 2003

Zamieszkam z mama.

Ojciec spi, wiec mama szybko i zrecznie wziela najpotrzebniejsze rzeczy.

Chcialam go obudzic, aby nas zatrzymal, ale nie zdolalam...Znow

przeprowadzki, znow droga do nikad... Przeprowadzamy sie juz po raz szosty.

Nie wiem po co, nie wiem czemu. Wczoraj klotnia przeniosla sie do mojego

pokoju. W nocy nie moglam spac. W szkole znow smiali sie z mojego sposobu

bycia. To juz nie zycie. To fikcja. To zdeptanie rosliny. Wlasnie tak sie

czuje. Zdeptana... Jedziemy samochodem do mieszkania mamy. Mowi cos do mnie,

ale ja siedze z tylu i nic nie slysze. Nie chce slyszec. Po prostu jej

slucham, ale nie rozumiem jej slow. Bo jest roznica miedzy sluchaniem, a

slyszeniem... Tak jak jest roznica miedzy zyciem a smiercia. Nie wiem, co

jest lepsze: zycie czy smierc... Dla niektorych z pewnoscia to pytanie jest

bezsensowne... Dla mnie nie. Czemu samobojcy odbieraja sobie zycie??

Uciekaja od samych siebie?? Czy po prostu chca pokazac, ze sa niezalezni?

Czytalam kiedys list pewnego samobojcy... Bylo w nim cos, co zwrocilo moja

uwage...Pisalo w nim: "Smierc przez samobojstwo jest najpiekniejsza...

O naszym zyciu decyduja inni, o smierci decydujemy sami...". Znam, a

raczej znalam tego samobojce. To byl moj pzyjaciel, choc nawet nie zdawal

sobie sprawy, jak wiele dla mnie znaczy... Olgierd. Byl tak samo zagubiony,

tak samo pusty jak ja. I choc starszy o cztery lata, mniej roztropny i

bardziej wybrykowy ode mnie byl dla mnie kims w rodzaju autorytetu.

Imponowal mi. Jego nieustanna walka z samym soba, ucieczka przed

nieznanym... I nagle znow czyjes zycie zawalilo sie. Umarl... Nie chcial

czekac do Czasu Zwiedniecia... Poddal sie kropli deszczu... A przeciez jest

nieskonczenie wiele takich kropli... Nieskonczenie wiele niepowodzen...

Nieskonczenie wiele chwil, w ktorych zycie moze nas albo uszczesliwic, albo

pograzyc... "Nasze zycie zalezy od innych"... Kim sa ci inni? Inni

to ludzie... Kieruja nami, wywieraja wplyw na to, co bedzie... Dlatego zycie

jest takie podle... Bo ludzie sa podli... Klamliwi, zlosliwi... Nie rozumiem

ich. Nie rozumiem wielu rzeczy. Moze nie chce? Nie wiem... A moze to one nie

chca... Te rzeczy... Moze czlowiek jest stworzony po to, by zyc w klamstwie,

fikcji... Moze to Przeznaczenie... Albo po prostu jedno wielkie bagno...

Zyje w takim bagnie. Kiedys Tania powiedziala mi na pocieszenie: "Nie

martw sie, Calen. Zapamietaj: Zycie to bagno, przy ktorym czlowiek jest jak

kamien spadajacy na samo DNO"... Tania zawsze umiala ubrac w piekne

slowa to, co mysli... Ale Tanii juz nie ma. Wyjechala do Francji, na

stale... Pisalam do niej, ale jej rodzice zakazali Tanii utrzymywania ze mna

kontaktow. Wciaz ja sprawdzaja, wciaz kontroluja... Tyle tylko zdolalam

wywnioskowac z jej ostatniego listu do mnie... Napisala go potajemnie, w

sekrecie. Wiem, ze mialaby klopoty, gdybym odpisala, wiec nie odpowiedzialam

jej... Ale mimo to tesknie. Nie ma juz osoby, ktorej moglabym sie zwierzyc,

ktoraby mnie rozumiala... Matka? Ona jest wciaz zajeta wlasnymi sprawami...

Ojciec? Zabiegany, nerwowy, spontaniczny... Nie mam w nich oparcia... Nie

mam oparcia w nikim...
Kto to jest, ten gosc w samochodzie? Mama

pomachala do niego przez szybe... Usmiechnal sie... Mama zaprasza tego

mezczyzne do srodka <wyszla juz z samochodu>. Musze konczyc...

Myslenie nie pomoze mi w promiennej prezentacji moich zebow, jak przystalo

na grzeczna, wzorowa coreczke z dobrej rodziny... Teraz wiem, ze Olgierd

mial racje... Nasze zycie zalezy od innych...

Heh...ten fick jest mądry podoba mi się

przedstawia wiele prawd...na prawdę to juz coś..

Jak kto snapisze o tym ficku < JEJU

SUPER!! CHCE NEXT PARTA!> to bede kasowac bezlitosnie! A

czemu? Bo nad tym PAMIETNIKIEM trzeba chwile pomyslec... inna sprawa jest to

ze nie wszyscy mysla nad tym co czytaja... przeleca wzrokiem i pisza "

jeju fajnie!"... moze po prostu nie rozumieja? NIe wiem... powinnam

oceniac to krytycznie, czepais si ebledow itp... nie... jakos za duzo w tym

uczucai i bolesnej prawdy, dobrze ze cso takiego znalazlo sie na forum.

Pozdrawiam Abaske.
P.S. No dobra... staraj sie stawiac mneij

wielokropkow... takei pourywane zdania utrudnaija czasem czytanie.

Pozdrawiam

Jesu zaraz tego postu nie bedzie bo jak

można określać coś mianem "Fajnego" jesli sie tego nie przemyśli.

Tu jest bardzo dużo prawdy. Takie fiki są do myślenia a nie do

pisania....czasem ludzie pomyslcie co piszecie zeby nie być uważanym za

głupka przez innych ja niestety Ciebie uważam w tym momencie za taką bo nie

umiesz dostrzec czegoś w tym ficku...widac ze nie czytałas postu psychopatki

No ba... a komu by sie chcaiało stosowac

do wypocin starej gderliwej Psycho co? Ale was zasmuce... sluchacie, nie

sluchacie... posta i tak skasowalam. A opowiadania nie zapisuej w Wordzie,

tylko dl atego... ze bdybym kazde dobre opowiaadnie chcaiaB zapisywac to bym

miala tego tyle ze by mnie utopilo. Wybieram wiec tylko te naj naj naj naj

leprze... kto wie... moze i ten pamietnik dojdze do tego grona.

Dzisiaj wkleje nasteonego parta

<kontynuacje tamtego dnia>. NIe bedzie super dlugi, bo jest zbyt

piekna pogoda, a to nie sprzyja zbytnio rozmyslaniu ^^ Ten part bardziej

opowiada o zyciu Calen, niz o jej rozmyslaniach...




***

Mezczyzna nazywa sie Piotr. Podobno

jest przyjacielem mojej mamy juz z czasow studiow. Dziwne wiec, ze wczesniej

go nie widzialam... Dziwne, ze w ogole nie wiedzialam o jego istnieniu. Od

czasu moich narodzin, od 14 lat nie widzialam najlepszego przyjaciela mojej

wlasnej matki... Nic w tym jednak dziwnego, przeciez nigdy nie mialam z nia

blizszych kontaktow. Ani z ojcem. Z nikim... Moze tylko z Tania. Ale ona

odeszla... Nawet nie mam sily tego wspominac. Nie wiedzialam, ze odejdzie.

Nikt nie wiedzial... Nawet ona. Po raz ostatni widzialysmy sie w piatek.

Byla u mnie w domu... Rozerwala swoje ukochane koraliki na 2 czesci i

zalozyla mi jedna czesc na przegub reki. Nastepnie ja pomoglam jej z

zalozeniem drugiej polowki na jej reke. "Pamietaj, ze nie wazne, co sie

stanie, zawsze bede przy tobie" - to byly jej ostatnie slowa skierowane

do mnie. Nie "pa", nie "na razie"... Tylko to jedno

zdanie, ktore znaczy dla mnie wiecej niz cokolwiek innego... W poniedzialek

juz jej nie bylo. "Wyjechala z rodzicami do Francji" - oznajmila

nam po weekendzie zaskoczona nauczycielka. - "I watpie, zeby

kiedykolwiek wrocila". Pani sie nie mylila. Po jakims czasie klasa

zdawala sie powoli otrzasac z szoku. Ale nie ja. Plakalam po nocach, nie

moglam spac. A moja matka nic nie zauwazyla. Nikt nie zauwazyl. Wszyscy

mysleli, ze mam po prostu zly humor. A owy "zly humor" mialam

prawie codziennie... Pamietam tylko, ze kiedys przyjaciolka matki

powiedziala: "Cos sie z ta twoja corka dzieje... Takie z niej kiedys

bylo radosne dziecko...". Wtedy to wlasnie moja mama po raz pierwszy

<i ostatni> w zyciu zauwazyla, ze nie umiem cieszyc sie zyciem. Bo nie

umiem. Umialam. Ale nie umiem. Po tej uwadze owej przyjaciolki mama poslala

mnie do psychologa. Nawet lubilam tam chodzic, choc sie wstydzilam. Potem

poznalam Tanie, wiec mama zdecydowala, ze wizyty nie sa juz potrzebne. Bo

nie byly... Ale teraz chetnie bym sie tam wybrala. Moj psycholog byl madry

i sympatyczny, rozumial mnie... Czy mooge go uznac za przyjaciela? Nie,

chyba nie... To tylko jego praca... A co do przyjaciol... Nie podoba mi sie

ten Piotr. Wciaz opoowiada, jaka to ja jestem cudowna... Ze po mamie... Nie

zgadzam sie z tym... Moja mame znam tak jak obca osobe, nie wiem o niej

prawie nic oprocz tego, ze rano okolo 8.00 zawsze ma byc wolna lazienka bo

mama musi przez godzine zdazyc sie "upiekrzyc". Tylko to o niej

wiem. Ale zdaje mi sie, ze Piotr wie o niej o niebo wiecej. Znaja sie

dluzej... I choc przez prawdopodobnie 14 lat nie mieli ze soba kontaktu, to

najwyrazniej wcale im to nie przeszkadza... Ale mi tak...
Przed chwila

Piotr zaproponowal, bysmy wybrali sie do ZOO. Matka zgodzila sie bardzo

chetnie i rozkazala mi szykowac sie do wyjscia. Nie rozumiem jej. Jeszcze

wczoraj tak bardzo kochala ojca, a dzisiaj udaje, ze wcale go nie zna? Ze

nie jest jej przykro? Moze nie jest... Moze ona tez po prostu jest... Tak

jak ja. Jak roslina bez uczuc, a raczej jak roslina, ktora uczucia

stracila... Nie, raczej nie... Bo rosliny przynajmniej sie rozumieja... A mi

do zrozumienia mojej matki brakuje wiele. I pewnie nawzajem. Musze juz isc.

Isc... Tylko to mi pozostalo... Tak, tylko isc przed siebie.

Z tym "musze juz isc" to bylo

"isc do ZOO", jakby co
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/happy.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='happy.gif'>

A z tym "nic wiecej nie pozostalo" to tylko dopowiedzenie ^^

Abasiu obiecałam ci że skomentuje i prosze

jestem
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/tongue.gif'

border='0' style='vertical-align:middle'

alt='tongue.gif'> ( a co myślałaś że cie tak zostawię?


src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'

border='0' style='vertical-align:middle'

alt='biggrin.gif'> ) szczególnie podobał mi sie ostatni part,

taki poruszający.....wiele mówi o odczuciach bohaterki, co czuje po stracie

przyjaciółki, jak reaguje na starego przyjaciela matki i jak owa bliska

osoba wydaje sie jej taka daleka, taka obca, zupełnie jakby nie było jej w

jej życiu, sprawiającej wrażenie goście w jej życiu......bohaterka nie może

zrozumieć postępowania matki...zadaje sobie pytanie dlaczego zapomniała o

kimś kogo onie kochały kiedyś razem ....ojca.....i co sie stało z jej

rodziną......bohaterka przeżywa trudny okres w życiu.....myślę że bardzo

poważnie podeszłaś to tego aczkolwiek trudnego tematu.........umiałaś go

bardzo dbrze przedstawić.....dobrze że piszesz tu dużo o uczuciach

bohaterki....to bardzo ważne co czuje, co myśli......przedtawiłaś bardzo

jasno jej sytuację.......co tu dużo mówić gratulacje Abasiu, bardzo podoba

mi twój ff, kontynuuj go bo naprawdę warto.....a i temat nie jest głupi,

więc podwójnie warto......będę komentować w miare możliwości jak chcesz

(wiem że tak - moja skromność
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/laugh.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='laugh.gif'>

).....jeszcze raz powodzenia
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/tongue.gif'

border='0' style='vertical-align:middle'

alt='tongue.gif'>

Ten fick sprawia ze az sie myśli...o

ludziach którzy to przeżywają...a ska tacy ludzie...smutne jest to ale

prawdziwe..

ten fick naprawdę robi niezłe wrażenie.

jest inny niż wszystkie, które do tej pory czytałam. tutaj zawarta jest nie

tylko treść, ale też uczucia, przemyślenia... kiedy to czytam po części

czuję jakby to było o mnie...

Cos trace wene... no ale postaram sie

wklejac te party jako tako w miare szybko
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/happy.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='happy.gif'>

Milego czytania!


16 marzec 2003

W Zoo bylo niezbyt

interesujaco... Niezbyt to malo powiedziane. Mama i Piotr byli zbyt zajeci

soba i nie zwracali na mnie najmniejszej chocby uwagi. To tylko utwierdzilo

mnie w przekonaniu, ze jestem nikim. Tak jak te wszystkie zwierzeta. One sa

w tym Zoo tylko na pokaz. Ja jestem w mojej rodzinie tylko na pokaz. One

musza byc posluszne tak jak ja musze byc posluszna. Ale na nie chociaz ktos

od czasu do czasu zwraca uwage. A na mnie? Na mnie nie. Jestem jak cien,

ktory boi sie ciemnosci, kiedy to musi zniknac i na nowo wyczekiwac dnia. A

ja jestem wlasnie w takim stanie. Wyczekuje dnia. Jestem pograzona w

ciemnosci, a istnieje tylko dzieki nadziei. O tak... Tak jak czlowiek rzuca

cien i jak cien istnieje tylko dzieki czlowiekowi, tak i ja zyje tylko

dzieki nadzieji. Ale ona wkrotce wygasnie. Bo ilez mozna czekac na lepsze

jutro? Ile mozna tkwic w mroku? Ile? Ja tkwie w nim od poczatku... Od moich

narodzin. I tylko od czasu do czasu moja nadzieja zapala lampke, abym mogla

pokazac, ze istnieje. Nic wiecej. Nic. A najgorsze z tego wszystkiego jest

to, ze matka i Piotr coraz bardziej maja sie ku sobie. Nie wierze w to, ze

przez 14 lat nie utrzymywali ze soba kontaktow. Matka wie o nim wszystko i

on wie wszystko o niej. Za to ja nie wiem nic o zadnym z nich. Bledne kolo.

Bledne zycie. Bledna pustka... Czemu tata nie spotkal nas w Zoo? Czemu mnie

z tamtad nie wzial? Czemu? Jest tyle rzeczy, ktorych nie rozumiem... Swiat

dzieli sie na dwie czesci: na rzeczy, ktorych nie rozumiemy i te, ktorych

nigdy nie zrozumiemy. Czemu umarla Sara? Nigdy jej nie znalam. I juz nigdy

jej nie poznam. Rodzice to przede mna taili... Nie wiem gdzie jest jej

grob... Malutki grob... Nie wiedzialam nawet o jej istnieniu. Dopiero

niedawno odkrylam zakopany gleboko pod ziemie pamietnik matki. Po co go

zakopala? Zeby ukryc prawde? Chyba tak... Przeciez nic nie rani tak jak

prawda... Ale moze lepiej by mi bylo ja zniesc, gdyby zyla Sara... Gdyby

zyla moja blizniacza siostrzyczka... Czemu umarla podczas porodu? Przez

glupi blad lekarza. A czemu lekarz popelnil taki blad? Jaka byla jego

przeszlosc? Czy zrobil to ze zdenerwowania, czy z nieuwagi? Moze byl zbyt

rozkojarzony, aby przeprowadzic porod? Moze wydarzylo sie cos, co nie dawalo

mu skupic sie na operacji... Moze... Moze jest jeszcze wiele osob, ktore

nigdy nie dowiedzialy sie o istnieniu swojego blizniaczego rodzenstwa? Nie

moge o tym myslec. Nie potrafie. Moze gdyby zyla Sara, byloby mi latwiej...

Mialabym kogos do rozmowy.... Gdyby zyla Sara...


PEES:

Przepraszam, ze tak malo... No i ten part bardziej opowiada o rodzinie

Calen, niz o jej odczuciach
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'

border='0' style='vertical-align:middle'

alt='biggrin.gif'>

17 marzec 2003

Po raz pierwszy

poruszylam z matka temat Sary. Nawet nie wiem jakim sposobem udalo mi sie z

nia porozmawiac... To jakis cud. A zaczelo sie od negocjacji. Chcialam

odwiedzic tate. Nie mam z nim kontaktu, a chociaz nigdy nie mialam w nim

jakiegos oparcia, to jednak za nim tesknie. Dziwne jest to wszystko. Kiedy

jednak matka stanowczo odmowila, wykrzyczalam jej w twarz wszystko, co mysle

o tajeniu przede mna smierci Sary. Byla wstrzasnieta wiadomoscia, ze w jakis

sposob sie o tym dowiedzialam. Nie mogla mowic ze zdenerwowania. Po prostu

usiadla na krzesle i poprosila mnie, zebym sie dosiadla.Opowiedziala mi cala

swoja historie. Po raz pierwszy spojrzalam na swoja matke innym okiem. Po

raz pierwszy ujrzalam w niej... czlowieka. Dowiedzialam sie, ze Sara byla za

slaba, zeby przezyc. Ze nie miala zadnych szans. Byla za slaba... Te slowa

wciaz obijaja mi sie o uszy. Nie miala zadnych szans... A czy ja mam jakies

szanse? Moje relacje z matka ulegly naglej przemianie i czesto z nia

rozmawiam, ale nie o rzeczach powaznych. Mam szanse... Wlasnie ja dostalam.

Teraz moge sie wybic. Musze obudzic nadzieje, aby zapalila pstryczek w

lampie... Musze... Dla siebie. Dla Sary. Dla mojej przyszlosci.

No nieźle nareszcie cos włozyłaś...dobrze

napisane...to przeciez jakby notatki jakiejs dziewczyny a tu nie mozna

spodziewać sie perfekcji...dlatego mi sie podoba

Ogólnie nie za bardzo lubię pamiętnki ale

ten jewst wyjatkowy. Taki ciekawy inny niż wszystkie. Mam nadzieje ze tio

fikcja, a nie prawda. Raczej tak jest
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'>

Ten fcik daje od myślenia. Tu są przeprowadzane myśli jak wiele z nas robi.

Za użmy, miałam kiedys takiego dołka, ze a anglelskim zaczełam gadac ze ja

nikogo nie bchodzę ze jestem nie potrzebna ze pojade do warty itp. Ale

przeszło
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'>

Bardzo ciekawi mnie ten pamętnik. Czekam na next parta!!

Dobrze, poprawie sie, Dan... A teraz

parcik...

18 marzec 2003

Nie moge w to uwierzyc!!

Odbudowalam kontakty z moja matka, w szkole coraz lepiej... Magda zaczela

sie do mnie odzywac, ale ja pamietam, jaka byla dla Tanii i ze wzgledu na

lojalnosc wobec przyjaciolki nie mooge sie za bardzo wtajemniczych. A to

jest naprawde trudne, tym bardziej, ze jestem coraz bardziej zauwazana w

klasie... Ba, w calej szkole!! Dzis anglistka we mnie uwierzyla i

dala mi malutka rolke w przedstawieniu na Dzien Angielski... Ale to mi w

zupelnosci wystarczy. Rozpiera mnie duma, szczescie... Szczescie... Kiedy

ostatnio uzylam tego slowa? Kiedy ostatniom razem bylaom szczesliwa? Kiedy

bylam z Tania... Kiedy... Nie. Nie moge tego teraz rozpamietywac... Nie

teraz. Nie teraz, kiedy odbilam sie od dna. Nie teraz. Pamietam przyslowie

chinskie: "Nie sztuka jest nigdy nie upadac. Sztuka jest po kazdym

upadku podniesc sie i isc dalej". Czyli ze dokonalam cudu!!

Wstalo slonce, abym mogla istniec... Na jego czesc spiewaja ptaki... Nie, to

nie ptaki... To moja dusza... Cos sie zmienilo... Nie, nie cos...

Wszystko!! Jestem tak szczesliwa, ze teraz najchetniej wybieglabym

na podworko i biegala wokol domu... Moja matka ze mna rozmawia, odbudowuje

swoja pozycje w klasie, jastem szczesliwa... SZCZESLIWA!! A teraz,

nie zwazajac na wszystko ide dac upust swojej energii!! Ide

pobiegac... A po poludniu obiecalam Mackowi pomoc mu w zadaniach z matmy...

Teraz czuje, ze zyje... Ze oddycham pelna piersia... Saro!! Gdybys

byla tu przy mnie stalabym sie najszczesliwsza osoba na swiecie!!

Kocham Cie!! Kocham!! Tego slowa tez od wiekow juz nie

uzywalam... I wreszcie jest pora! Teraz... Zaraz... Zaczynam nowe

zycie!!

piekne..pisz wiecej i sszybciej
w koncu

dalas cos optymistycznego (=
mam uwage.. powinnas wklejc dluzsze

party
pozdro

27 kwiecien 2003

Dzis sa urodziny

Kory. Ach, przeciez jeszcze nic nie napisalam o Korze!! To dziwne,

ale kiedy wszystko uklada mi sie jak nalezy, po prostu pisanie pamietnika

nie jest mi juz potrzebne... Nie tak jak kiedys. Kiedys byla noc, dzisiaj

jest dzien. Tylko czasem podczas dnia pada deszcz. A padal on podczas swiat

Wielkanocnych, czyli tydzien temu. Wtedy spotkalam sie z ojcem po raz

pierwszy od tamtej wyprowadzki. Tesknilam za nim. On twierdzi, ze on za mna

tez... Ale jakos trudno mi w to uwierzyc... Powiedzial bowiem, ze juz od

dawna sa z mama w separacji i nie mowili mi tylko ze wzgledu na moj owczesny

stan psychiczny. Ze niedlugo bedzie proces sadowy w sprawie opieki nade mna.

Wtedy to nie byl deszcz. To byla ulewa. I choc Kora wspierala mnie jak

mogla, nic to nie dawalo... Nic. I znow ozyly dawne wspomnienia, znow ozyla

Sara... Nie, ona nie ozyla. Ozyla pamiec o niej. Czasem probuje wraz z Kora

namalowac moja siostre. Jeden z rysunkow wyszedl nam bardzo ladnie. Wiem, ze

Sara, jak na moja blizniaczke przystalo, mialaby ciemno-blond wlosy i

granatowe oczy. I ze bylaby bardzo piekna, zeby uzupelnic moja brzydote.

Chociaz... Co ja mowie? Przeciez postanowilam polubic siebie... I taki mam

wlasnie zamiar!! Polubie siebie! I stane sie taka piekna jak

moja siostra!! Wierze w to!! Wierze w siebie!

Uwierzylam! Uwiezylam, ze mozna wierzyc... Naprawde zaszla we mnie

olbrzymia przemiana... Tak wiec teraz z okazji mojego uwierzenia oglaszam

wszem i wobec: Wiara czyni cuda!!

ta przemiana bardzo ładnie Ci wyszła. i

nie przejmuj się, że party są krótkie. lepiej, żeby były krótkie i porządne

niż długie i byle jakie. zresztą na długie trzebaby dłużej czekać. więc pisz

jak Ci wygodniej
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'>

Podobało mi się, naprawdę super klimat.

Dobrze, że wreszcie jest szczęśliwa. Zawsze po deszczu wychodzi słońce...

Tylko mam wątpliwości, czy zawsze tak dobrze piszesz, czy np. gorzej byłoby

gdybyś napisała opowiadanie. Bo pamiętnik ma inne prawa. Możesz w nim

popełniać takiego błędy jakich w opowiadaniu nie.

No i next part... Specjalnie dla Wioli ^^

Obiecalam, ze wkleje go dzis, ale dzis w nocy chyba tez sie liczy?? ^^Nie

bedzie tak dobry jak poprzednie, ale coz...



11 maj

2003

Przeczytalam ten pamietnik... Jest dziwny... Razem z Kora go

na zmiane czytalysmy. No i ona sie ze mnie zaczela smiac, ze jestem

nienormalna, jesli mysle, ze jestem roslina i ze te moje wszystkie

porownania sa smieszne. Czy ja wiem? To sa moje odczucia, a nie jej... Ale

kiedy sprobowalam sie jej niesmialo sprzeciwic, nagle stala sie strasznie

drazliwa. Powiedziala, ze nie wie, po co ona tu w ogole jest, po czym

wybiegla z mieszkania, zatrzaskujac drzwi. Czasem to ja jej po prostu nie

rozumiem. No, ale coz... Wiekszosc ludzi na tym swiecie sie nie rozumie...

Tak, swiat to jedno wielkie nieporozumienie. Chociaz watpie, czy gdybysmy

mieszkali na ksiezycu byloby inaczej. To ludzie sa jacys dziwni. To nie

swiat... Probowalam zaczac nowe zycie... I calkiem niezle mi to wyszlo...

Tyle ze ja ciagle gram... Tak, wlasnie w taki sposob mozna to nazwac...

Odgrywam role swojego zycia... Kto wie, czy nie ja jedna... Przeciez jest

wiele dziewczyn na swiecie nazywajacych sie Calen i przezywajacych taka sama

sytuacje... Ech, kogo ja tu oklamuje? Przeciez wiem, ze jest jak jest i nikt

nie ma nic identycznego... Roznimy sie chocby przeszloscia... Ciekawa

jestem, co teraz robi Sara... Przyglada mi sie z gory? Moim wszystkich

zwyciestwom i porazkom?? Co ona o mnie mysli?? To samo co Kora? Jezeli

wszyscy tak mysla, to moze ze mna naprawde cos jest nie tak? Moze naprawde

cos mnie rozni od innych ludzi? Bo od mojej matki to mnie wszystko rozni...

Ostatnio ubrala sie w mini i poszla tak na miasto... Ja bym tak nie mogla...

Wole skromne ciuchy choc matka wciaz probuje mnie zmusic do noszenia

falbanek. Nie daje sie. Przeciez kazdy moze miec swoje zdanie na ten

temat... A kiedy mowi mi, ze wygladak jak scierka do podlogi w zwyklych

jeansach i bluzie, powtarzam sobie w duchu: "Nie liczy sie to, co na

zewnatrz, ale to, co nosimy w srodku". To mi naprawde pomaga. Bo to

prawda. NIc nie pomaga tak, jak prawda... Prawda to najlepsze lekarstwo na

krzwde i bol... Przynajmniej ja tak uwazam. Wiele osob twierdzi, ze prawda

mooze ranic... Owszem. Ale rani jeszcze bardziej, gdy zostanie utajona i

dziwnym trafem ujrzy swiatlo dzienne. Wtedy dopiero boli. Wiem cos o tym.

Tak bylo z Sara... Z pamiecia o niej. Teraz na pewno bylaby bardzo

szczesliwa osoba, podobnie jak ja. Ojciec powiedzial mi, ze Sara byla

silniejsza ode mnie i dziwne, ze to ona umarla, a nie ja. A to wcale nie

dziwne. Sara byla bohaterka i poswiecila sie za mnie. Wykazala sie prawdziwa

odwaga i szlachetnoscia. Bo ja bylam po urodzeniu w istocie trzy cwierci od

smierci. Ale co do tej silnosci... Gdyby zyla Sara, bylaby

"szefowa" mnie, a ja bylabym podlegla. Czy lepiej cale zycie byc w

cieniu siostry, czy lepiej, zeby jej nie bylo? Zdecydowanie to pierwsze.Ona

by mi doradzila, co jest lepsze, pocieszylaby mnie w trudnych sytuacjach i

zawsze podczas sprzeczek rodzicow mialybysmy siebie nawzajem. A tak to

pustka. Nie mam nikogo takiego, Kora robi sie w stosunku do mnie coraz

bardziej oschla, a matka patrzy na mnie, jakbym byla piatym kolem u wozu. Co

ja na to moge, ze zyje?! Wczesniej z moja matka nie bylo tak zle, ale od

tygodnia doslownie kazda wolna od pracy chwile spedza z Piotrem. Tlumaczy

sie, ze on ma dobre znajomosci wsrod najlepszych adwokatow i wogole. Ale ja

jej nie wierze. Bo niby dlaczego w takim razie u nas nocowal? No, nie spal z

moja mama, ale... Cos mnie niepokoi. Zachowuja sie jak stare malzenstwo. A

gdy mowie o tym tacie, on odparowuje, ze to jest jej zycie i niech sobie je

psuje, jak chce. Nie ma to jak roztac sie w przyjazni... Dorosli sa

dziwni... Chociaz, ja tez jestem na swoj sposob dziwna... Wszystko jest

dziwne. Czy jest ktos na tym swiecie, kto zna wszystkie jego (swiata)

tajemnice?? Chyba nie...
Jestem zmeczona, wiec koncze. mam nadzieje, ze

Kora nie jest na mnie obrazona... Mam nadzieje, ze chociaz ona sie ode mnie

nie odwroci... Bo tak robia wszyscy po koleji... Albo mi sie zdaje, albo

swiatlo mojego slonca powoli przyslania chmura....

_____

PEES:

Od dzis sie poprawiam i pisze czestsze party ^^

Wiolu, to nie zadne wielkie wydarzenie ^^

Troche sie zawstydzilam ^^ Ale zauwazylam, ze sie psuje z parta na part...

Coraz gorzej...
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/sad.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='sad.gif'> I

nawet mi noc nie pomoze ^^ Avalanche, co ci sie snilo? Quicksilver??


src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/biggrin.gif'

border='0' style='vertical-align:middle'

alt='biggrin.gif'>


12 maj 2003

Jest

gorzej, niz myslalam... Kora sie ode mnie odwrocila... Czy to jest koszmarny

sen, czy jawa? Teraz caly dzien trzymala sie z Mela i Christina... Chyba

robila mi to specjalnie na zlosc, bo przeciez wie, ze sie z tymi

dziewczynami ciagle gryze, taka glupia to ona nie jest. Nie wiem, wszystko

powoli traci sens. Na kazdym kroku widze, ze klasa coraz bardziej sie mnie

wypiera. Znowu. I znowu bede przezywac to samo pieklo... Chyba juz rozumiem,

dlaczego Kora chciala sie ze mna "przyjaznic"... Bo bylam wtedy

popularna. Ale mimo wszystko faktem jest, ze Mela i Christina sa bardziej

"na topie" niz ja. Watpie czy ja wogole bylam kiedys taka. A moze

Kora po prostu czula sie samotna? Nie wiem. Trudno jest zrozumiec ludzi.

Wiem, ze sie powtarzam, ale nie umiem inaczej opisac tego, co wciaz nie daje

mi spokoju. Musze chyba gdzies wyjechac... Daleko, zeby nikt nie wiedzial,

gdzie jestem. Najlepiej do Francji. I zamieszkac niedaleko Tanii. Zmienic

dane osobowe, zapisac sie do szkoly, zamieszkac u bezdzietnego malzenstwa...

Nie, co to, to nie. Nie chce mieszkac z jakas para... Lepiej z kobieta o

golebim sercu, ktora mnie bedzie rozumiec... Ktora bedzie moja przyjaciolka

i zastepowac mi bedzie mi mame... Bo moja matka zawsze byla w stosunku do

mnie taka... falszywa... Nie wiem, jak to mozliwe... Ale tak samo jest z

ojcem. Oboje udaja, ze tak bardzo mnie kochaja, ze jestem ich najlepsza

coreczka i w ogole. Ale widze, ze jestem im niepotrzebna. I choc moja matka

od zawsze chciala miec szczesliwa rodzine ze wzgledu na swoje straszne

dziecinstwo, stworzyla tylko wizje takiego domu. Kiedys mi mowila, ze dom to

nie tylko cztery sciany i ze mam byc w koncu normalnym domownikiem. Ale

dziwne, ze dla mnie dom zawsze byl jedynie budynkiem. I w dodatku nie byl

bezpieczny. Nie jest bezpieczny. Czemu tak jest? Nie wiem. Wlasnie mama

krzyczy na mnie, ze nie posprzatalam pokoju. To juz codziennosc. Ale ona nie

patrzy na siebie... Bo tak naprawde jestem bardziej porzadna od niej. Ktos

kiedys powiedzial: "Ludzie sa jak oczy, innych widza, siebie nie".

Mial stuprocentowa racje...

15 maj 2003

Dzis mialam

nieprawdopodobnie trudny sprawdzian. Do tego nic nie wiedzialam, bo tego nie

rozumiem... Obawiam sie, ze moje oceny sa rownie nieodpowiednie jak moje

zachowanie wczorajszego dnia. Dalam sie poniesc emocjom. Najczesciej po

prostu ignoruje osobe, ktora mnie obraza, teraz jednak nie umialam... Bo

obrazila mnie Kora. Powiedziala na glos:"Och, Calen!! Jak tam

twoj dziennik?? Dasz poczytac? Bo wlasnie rozmawialysmy o tym debilu -

Olgierdzie, czy jak mu tam...". Te slowa nie bolaly by tak bardzo,

gdyby nie plynely z jej ust. Nie wiem, co jej takiego zrobilam. Chociaz ona

nigdy sie przede mna nie otwierala. Zyla moim zyciem. Podejrzewam, ze kiedy

zorientowala sie, ze wcale nie mam tak "rozowego" zycia, po prostu

sie mnie wyparla. Tak by nie zrobila Tania. Tak by nie zrobil nikt, nawet

najgorszy podlec na swiecie. Ale ona tak. Dziewczyny kolo niej zaczely sie

ze mnie smiac. To bylo okropne.
Dostalam komorke. Nie wiem, po co mi

ona, ale dostalam. Nie wiem, czemu. Przeciez i tak mi ja tata odbierze. Nie

mowie tego, zeby wzbudzic czyjes wspolczucie, ale taka jest prawda. Zawsze

rodzice zabieraja mi cos, na czym mi zalezy. Dlatego nie posiadam nic. Nie

przyzwyczajam sie do niczego i do nikogo. Bynajmniej nie bede od teraz. Bo

przyzwyczailam sie do szczescia. Zaczelam powoli wtajemniczac sie w debilne

plotki typu "A ta ma strasznie wielkie oczko w rajstopach" lub

"Ta zerwala z tym i chodzi z tamtym, ale wcale tamten jej sie nie

podoba, tylko jego kolega jakistam". Przyznam, ze sama tez zrobilam sie

bardzo wscibska. Czulam sie bezpiecznie przy Korze, bo wierzylam, ze ona

mnie nie zdradzi... Jakze mylne byly moje nadzieje!! I po raz

pierwszy chyba przekonalam sie, ze nie wszystko zabrali mi rodzice. Bo

chwilowe szczescie na przyklad zabrala mi wlasnie moja pseudo-przyjaciolka.

A Tanie zabrali mi jej rodzice. Natomiast Olgierda zabral mi zal i smutek...

Co ze mna? Ja jeszcze trwam... Ale przekwitam. Tak, jestem roslina, ktora

zakwitla w promieniach slonca, ale schowala swe platki w nocy... I znow

wracam do przeszlosci...

_________

Lubie komentarze, wiecie?

Abasieńko... przecztałam to calutkie od

początku do końca i stwierdzam, że ..... mi się podoba. Pisz dalej. Ten

pamiętnik daje mi jakąś energię.... jakby mi pokazywał, że ja sama nie mam

najgorszej sytuacji itp.

Dziękuję. :*

19 maj 2003

Dzis sa urodziny mojej

mamy ( <---to akurat jest oparte na faktach
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/wink.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='wink.gif'>

), ale jakos wcale tego nie czuje. Ale coz... Nigdy tego nie czuc... Nigdy.

Po prostu Piotr przyszedl do "nas" na drinka, a tata przyslal

mamie kwiaty, ktore i tak wyrzucila do kosza, kiedy dowiedziala sie, kto

jest ich nadawca. A byly naprawde piekne. Az zapieralo dech w piersiach.

Az... Az sie chcialo zyc... Ale ja nigdy nie dostalam kwiatow i waptpie w

to, bym kiedykolwiek je otrzymala. Tak samo wapie w to, czy znow wstanie

slonce... Naprawde straszebnie zawiodlam sie na Korze. Ale postanowilam sie

nia nie przejmowac. Wspiera mnie w mym przekonaniu fakt, ze w przyszlym roku

dojdzie do naszej klasy nowa dziewczyna - Suzanne. O ile sie nie myle. Ale

nie sadze, bo wciaz mam przed oczami liste nowych uczniow, moja radosc na

widok nowego imienia. A lista to nowy pomysl dyrektora. No, moze nie calkiem

nowy. Jakis rok temu postanowil uprzedzic uczniow, ze ktos dolaczy do ich

klasy. Mialam to szczescie, ze bylam w klasie od samego poczatku. Bo pewien

chlopak - Corin - dolaczyl do nas w srodku roku szkolnego i zostal

automatycznie skreslony z listy normalnych uczniow naszej klasy. A dlaczego?

Bo ubieral sie dosc dziwnie. Nie tyle, co dziwnie. po prostu biednie, co

calkowicie nie pasowalo do wizerunku naszej klasy, w ktorej wszyscy maja

"nadzianych" rodzicow. I dlatego stal sie kozlem ofiarnym. To na

niego spadala odpowiedzialnosc za wszystkie przewinienia

"kolegow", chocby nawet nie byl obecny przy tym incydencie.

Uwazalam to za potwornie niesprawiedliwe, ale coz... Wtedy jeszcze cieszylam

sie jako-taka opinia wsrod klasy i nie moglam sobie pozwolic na kolegowanie

sie "dziwolagiem". Teraz widze, jaka jestem egoistka. Mimo, ze go

nigdy nie wyzwalam, nigdy tez nie stanelam po jego stronie. A szkoda, bo byl

to niesamowicie mily chlopak. Byl wesoly, radosny, smial sie z byle czego.

Urodzony optymista. Jednak kiedy spotkal sie z reakcja naszej

"cudownej" klasy na jego "innosc", nie mogl sie

pozbierac. Jego rodzice dokladali grosik do grosika, byle tylko zapewnic mu

dobre wyksztalcenie. A on to docenial. Uczyl sie pilnie i moglby dostac

stypendium, gdyby nie wypadek... jego tata dostal zawalu serca. mial duze

szczescie, ze przetrwal, ale musial niestety zrezygnowac z pracy. Na tym

skonczyla sie kariera Corina w naszej szkole. Wiem, ze obecnie klepie biede,

ale nie potrafie mu pomoc. Szukalam w ksiazce telefonicznej nazwiska

"Ellington" ale niestety nie znalazlam go. naprawde wciaz chce

pomoc Corinowi. Ale naprawde nie wiem jak. Raz Shelley - chyba najwieksza

pindzia w klasie - opowiadala z podekscytowaniem dziewczynom o tym, jak

spotkala Corina w drodze do szkoly. To znaczy... Ona jechala wyjatkowo

luksusowym samochodem, a on szedl na piechote... Swinia! Nie moglaby mu

chociaz pomoc! Podwiezc go, albo cos... Ale nie, bo to by bylo

"ujma dla jej honoru wozic roznego rodzaju zebrakow i wyrzutkow

spoleczenstwa". Nie wiem, czemu swiat jest taki dziwny... Ale wracajac

do Corina. Za bardzo Shelley nie sluchalam, bo nie za bardzo interesuja mnie

jej plotki, ale ta byla wyjatkiem. Opowiadala o tym chlopaku z takim

przekonaniem, ze bylam jej gotowa uwierzyc. Przed oczami stawal mi Corin

ubrany dokladnie tak, jak opisywala, czyli brudny i wyglodzony. Nie wiem,

czemu mu nie pomogla. Ludzom biednym trzeba pomagac, bo kiedys sami

potrzebowac bedziemy potrzebowac pomocy. I kto nam wtedy pomoze, jesli nigdy

nie dalismy czegos od siebie? Teraz dopiero pojelam, jak kruche jest zycie

ludzkie. Jak kruche, zaplatane i zagadkowe jest istnienie. Czy Corin i jego

rodzice wciaz istnieja? Nie jestem pewna. Matce Corina bowiem wciaz grozilo

usuniecie z pracy... Szczerze mowiac chlopak mogl nie chodzic do tak drogiej

szkoly, skoro wiedzial, ze jego rodzice odejmuja sobie od ust, aby go do

niej poslac. Nie. Zle mysle. Dali z siebie wszystko. Dali z siebie wszystko,

aby dzieciak byl szczesliwy... Czy byl? Czy byl szczesliwy wsrod samych

snobow, ktorzy wciaz smiali sie z jego sytuacji finansowej? Szczerze watpie.

Ale chociaz mial kochajacych rodzicow, ktorzy naprawde byli wspaniali. Wiem,

ze musial czuc sie niezrecznie wobec nich. Wiem, ze musial cierpiec w duszy

przez to, ze nie jest im sie w stanie w zaden sposob odwdzieczyc... Czy i ja

taka jestem? Nie, ja nic nie robie z tego, ze rodzice sie dla mnie

poswiecaja... Przynajmniej ich zdaniem. Chcialabym chodzic do zwyklej

szkoly, a snobow zamienic na ludzi normalnych. Mysle, ze przydalaby mi sie

taka zmiana. Moze bym sie czego nauczyla? A moze... Moze bym spotkala

Corina? Slyszalam przeciez, ze odchodzi do miejscowej szkoly publicznej. Ja

jestem zameldowana wlasnie w tym rejonie, wiec gdybym go spotkala, to bym

przeprosila za moje zachowanie, wsparlabym finansowo... Ech, w co ja wierze?

W lepsza przyszlosc? To niemozliwe z moimi rodzicami... I znowu ich o cos

obwiniam. Ktos moglby pomyslec, ze rodzice sa ofiarami mojego niezmiennie

pomurego nastroju, dlatego wciaz przedstawiam ich w czarnych barwach... Mimo

to w zadnym wypadku nie zaprzecze, ze z calego serca tesknie za rodzicami

takimi jak Corina. Bo teraz wiem, ze nie pieniadze sa podstawowym elementem

potrzebnym do stworzenia pradziwej rodziny. Nie. Bo tym elementem jest

milosc.....

______________

Wow, chyba ten part mi jakos taki

dluzszy wyszedl, niz poprzedni
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/wink.gif'

border='0' style='vertical-align:middle'

alt='wink.gif'>
Pozdrawiam wszystkich tych, ktorzy czytaja

moje wypociny!!

No i jak zwykle mile widziane komentarze


src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/wink.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='wink.gif'>

Fajne fajne. Co ja będę pisać? Jest

świetne ale uważaj bo często nie piszesz polskich liter.

Nea, mi wcina polskie literki!!

Chetnie bym pisala po polskiemu ale nie moge
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/sad.gif'

border='0' style='vertical-align:middle'

alt='sad.gif'>

Ava, thx :*

A juz niedlugo next

part ^^

20 maj 2003

Kolejny dzien dajacy

szanse na lepsze. I kolejna zludna nadzieja. Nie wiem kiedy, nagle zaczelam

sie przejmowac tym, co o mnie mowia inni. Nie chcialam sie przyznac co do

tego nawet w stosunku do siebie, ale nie moge juz tlumic w sobie uczuc. A

oto one: Mam zamiar sie zabic. I to nie takie blache glupoty, jakie czasem

wypisuja "odjazdowe nastolatki" w zeszytach. Moj zamiar jest jak

najbardziej szczery. Czemu niby nie moglabym tego zrobic? Rodzice coraz

bardziej mnie ignoruja. Juz nawet tata, chociaz "bardzo stara sie o

przydzielenie mu nade mna opieki" nie jest taki jak kiedys. Wszystko

sie zmienia. Czuje to. W duszy. W sobie. Czasem mysle sobie, jakby bylo,

gdyby costam sie stalo albo nie. Tak wlasnie mysle teraz. Co by sie stalo,

gdybym dzis nie zobaczyla, ze Piotr u nas nocowal? Nie moglam powstrzyac sie

od wybuchniecia placzem na jego widok. Plakalam, wrzeszczalam i, co gorsza,

nie moglam sie w zaden sposob uspokoic. Matka na to wszystko darla sie

jeszcze, ze mnie wysle do zakladu psychiatrycznego w Gnieznie, jesli sie nie

uspokoje. Nie watpie, ze kazdy uznalby mnie za wariatke, nie mogaca zlapac

oddechu ze zdenerwowania, cala czerwona, rwaca wlosy z glowy i na dodatek ze

strasznie opuchnietymi oczami. Z pewnoscia wlasnie tak mysli o mnie Piotr.

Kiedy ja nie moglam sie uspokoic, on... Smial sie. Po prostu zrywal boki,

jakby go cos napadlo. To mnie wprawialo w jeszcze wieksza rozpacz. Skonczylo

sie na tym, ze matka kilka razy "dala mi w czajnik" i kazala w tej

chwili kazala... Nie bede przeklinac. Powiedziala cos w stylu "W tej

chwili spadaj mi do szkoly, albo...". No wlasnie. Albo. Dowiedzialam

sie, co to jest to "albo" szybciej, niz skonczyla. Nie wiem, czy

to miala na mysli... Mniejsza o to. Nagle zadzwonila komorka. Tata. Prosil

mame, czy moglby w koncu ze mna porozmawiac na temat wyjazdu w wakacje do

Francji. Nie wiedzialam, ze che mnie zabrac. Zawsze marzylam, zeby zobaczyc

wieze Eiffla. Ale marzenia marzeniami, moje sie chyba nie spelni... Mama tak

nawrzeszczala na ojca, ze ten sie rozlaczyl. Korzystajac z chwili, kiedy

moja matka zaczela opowiadac swojemu kochasiowi o moim ojcu nazywajac go

natretnym snobem, ucieklam do szkoly. Nie wytrzymalabym juz dluzej. W drodze

do szkoly spotkalam moja "kochana" Shelley... Jechala swoja

ekskluzywna limuzyna z Lucy i Kris - jej "najlepszymi

przyjaciolkami". Pisze w cudzyslowiu, poniewaz watpie, czy w razie

jakiegokolwiek niebezpieczenstwa jedna pomoglaby drugiej. Mimo wszystko -

Kris mnie zobaczyla. Wydala zduszony okrzyk, ze ide ulica, a nie jade

samochodem, po czym podekscytowana Shelley otworzyla automatyczne okno.

Stanelam w miejscu, bo limuzyna zjechala na chodnik tuz obok mnie.

Spojrzalam na dziewczyny w milczeniu, przeczuwajac, co teraz sie wydarzy...

Pytania. No wiec owe "super-girls" sie pluly jedna przez druga,

czy odchodze ze szkoly, gdzie bede teraz chodzic, czy spotkalam w szkole

Corina, jak on wyglada, czy wroce chociaz na chwile do szkoly, zeby sie z

nimi pozegnac, i wiele innych w tym stylu. Ja przez cala ta akcje patrzylam

na nie jak na debilki. Gdy umilkly uprzejmie powiedzialam im i szoferowi

Shelley (ktory bacznie sie przysluchiwal) ze po prostu przeszlam sie na

poranny spacer. Shelley natychmiast zamknela automatyczna szybe i chwile

pozniej samochod odjechal z piskiem opon wiozac patrzace na mnie z

dezaprobata dziewczyny do szkoly. Ja natomiast postanowilam kontynuowac swoj

"spacer". Nie uszlam za daleko, gdy stalo sie cos nieoczekiwanego.

Zobaczylam Corina...

Next part tamtego dnia...

Opieral

sie o popisana scianie brudnego bloku i najwyrazniej na kogos czekal.

Szczerze mowiac, urzekl mnie jego widok... Jego osoba. nie ubieral sie juz

tak, jak kiedys. Chyba wreszcie mu sie zaczelo cos ukladac!! Bylam

tak zaskoczona, ze az zaparlo mi dech w piersiach, kiedy wolno odwrocil sie

w moja strone. Chcialam rzucic mu sie na szyje, wrzasnac

"ZYJESZ!! CORIN, TY ZYJESZ!!" ale na szczescie

powstrzymalam sie w biegu. No, ale co sie stalo, to sie nie odstanie.

Bieglam w jego strone. On, zaskoczony, rozejrzal sie na boki a gdy nie

zobaczyl nikogo poza soba wrocil do obserwowania mnie. W tym momencie

zauwazylam, ze robie cos baaardzo glupiego. Corin bowiem najwyrazniej mnie

nie poznawal. Tak wiec zwolnilam tempo biegu i... Wsiadlam do pierwszego

lepszego autobusu, ktory akurat podjechal na przystanek. Corin jeszcze przez

jakis czas obserwowal mnie przez szybe, a ja patrzylam mu prosto w oczy...

Nie moglam sie opanowac... Mial takie ladne, niebieskie oczy... Piekne... Z

daleka bylo widac, ze niebieskie, ze... I nagle ogarnelo mnie przerazenie.

To nie byl Corin!! Corin mial oczy szare, a ten tutaj... Nie, nie

wiedzialam, co o tym myslec... Cale szczescie, ze nie uwiesilam mu sie na

szyi, bo facet by oglupial. Myslalam tak przez jakis czas siedzac wygodnie

na krzesle i obserwujac mijajacy krajobraz... Dopiero po jakims czasie

dotarlo do mnie, ze jade na gape jakims autobusem, ktory - ku mojemu

przerazeniu - jechal w strone nieznanej mi dzielnicy... Zaczelam na nowo

rozpaczac. Zobaczylam swoje odbicie w szybie. Moje oczy wciaz byly

nienaturalnie napuchniete. Moze to dlatego ten chlopak zwrocil na mnie

uwage? Moze... Zatrzymalimy sie. To znaczy autobus zatrzymal sie na

przystanku. Siedzialam dalej spokojnie, gdy nagle... Zobaczylam

"zamaskowanego" kontrolera biletow. Widzialam sznureczek na jego

szyi... Drzwio juz sie zamykaly, gdy ja w ostatniej chwili wyskoczylam.

Udalo mi sie. No, moze nie calkiem. Bylam w Euyor Lane, jak mi sie

zdawalo... Nie, nie zdawalo mi sie. Mialam racje. Znalazlam sie w

najbrudniejszej i najczarniejszej dzielnicy miasta. Jak ja tu trafilam?

Spojrzalam na rozklad jazdy autobusow i (o, zgrozo!) nastepny autobus

jechal dopiero za poltorej godziny. Bylam na tak zwanym odludziu. Wszedzie

walace sie domy, kurz, czarny piach i cisza jak makiem zasial. Mialam tego

dosc. Siegnelam do torby po komorke, zeby zadzwonic po taksowke... Ale jej

nie mialam! Zostawilam ja w domu. Tak wiec zrezygnowana zaczelam sie

rozgladac za jakims sklepem, gdzie moglabym usiasc i w spokoju poczekac na

autobus. W koncu znalazlam cos
sklepo-podobnego. Nie byl to doslownie

sklep, tylko dom , a nad furtka widnial napisany odrecznie napis: SKLEP

SPOZYWCZY. Postanowilam poprosic sprzedawce o skorzystanie z telefonu. Gdy

weszlam, moje nadzieje rozwialy sie w trymiga. Nie byl to sklep. To byla

katastrofa. Mimo, ze wszystko bylo czyste, czuc bylo biede. Zza kotary przy

ladzie wyszla chuda kobiecina o sympatycznym wyrazie twarzy i zapytala sie,

w jaki sposob moglaby mi pomoc. Poprosilam ja o skorzystanie z telefonu, ale

ona ze smutkiem odparla mi, ze niestety nie ma u niej telefonu. Moze mnie

jednak podwiezc do najblizszej budki telefonicznej. Przystalam na to z

ochota. Kobieta krzyknela "Corin, popilnuj sklepu!! Zaraz

wracam!!". Blyskawicznie odwrocilam sie i zobaczylam Go. Corina

z mojej szkoly we wlasnej osobie. Nie byl tak znow wyglodzony, ale sprawial

wrazenie osoby, ktorej asie nie przelewa. Taka byla prawda... Spojrzal na

mnie dziwnie, jakbym kogos mu przypominala... Usmiechnelam sie w odpowiedzi

i wyszlam za jego mama. Poprosilam, zeby powiozla mnie do przystanku na A.

Alessiego. Zrobila to z ochota. Nie wiedzialam, w jaki sposob sie jej

odwdzieczyc, wiec zostawilam jej na siedzeniu piecdziesiat zlotych. Mam

nadzieje, ze nie obrazi sie, ze tak malo. Chociaz w ogole ciekawi mnie jej

reakcja, kiedy zobaczy te pieniadze. Mysle, ze sie ucieszy. Gdy

dojechalysmy, podziekowalam, poprosilam, zeby pozdrowila Corina. Nie

powiedzialam, kim jestem. Nie mialam odwagi. Gdy mama Corina odjechala

poczekalam na autobus do mojej szkoly, po czym czym predzej sie do niej

wybralam. Gdy weszlam do klasy spozniona o trzy lekcje, wszyscy robili

zdziwione miny. Kora zapytala mnie, czy ja przypadkiem nie zostalam porwana

przez Corina. Spojrzalam jej w oczy dziwnym wzrokiem i nagle... Zrozumialam,

ze jest o tym swiecie przekonana!! Nastepnie zwrocilam swoj wzrok

na Shelley. Byla wyraznie zawstydzona. Juz wiem czemu. Rozgadala po calej

klasie, ze mnie widziala, kiedy bylam ciagnieta przez

"barbarzyncow" do jakiego s samochodu. A ona - bohaterka - chciala

zadzwonic na policje, ale niestety nie wiedziala, czy oni nie zaproponowali

mi podwiezienia do szkoly. A pozniej, po moim przybyciu zaczela nadawac o

zepsuciu sie samochodu Corina. Nie wytrzymalam. Podeszlam do niej i syknelam

drwiacym tonem: "Doprawdy? A jaki samochod ma Corin?". Wszyscy

obecni spojrzeli na mnie zdumieni. Shelley natomiast zaczela krecic cos, ze

nie przygladala sie, ze nie zwraca uwagi na takie blachnostki. Z satysfakcja

zauwazylam, ze klasa patrzy na nia jak na wariatke. Cieszylam sie... Chyba

po raz pierwszy tego dnia.
Teraz siedze w domu i wspominam dzisiejsze

wydarzenia. Ciekawe, jak bedzie jutro...



__________

Postanowilam dac dzis bonusa ^^ Bo nie wiem, czy

jutro bede mogla wejsc przed kompa... Pozdrawiam!!

PEES: Ava,

taki dlugi moze byc?
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'>

23 maj 2003

Nie moglam pisac. Nie

umialam. Dopiero teraz, w dzien moich urodzin zdolalam sie przelamac. Nie

musze chyba nawet wspominac, ze nikt o nich nie pamietal... Ale nie to jest

najgorsze. Shelley caly czas smieje sie ze mnie i z mojego "wypadu na

miasto". Mysle, ze wciaz jest wsciekla za to, jak ja wtedy uciszylam...

Jest nawet bardzo wsciekla... Ale coz... Ja nic na to nie poradze, ze

dziewczyna potrzebuje wizyty u specjalisty. Musze konczyc, bo zaraz jedziemy

na "wycieczke" nad jezioro. Podejrzewam, ze wiem, na czym owa

wycieczka bedziec polegac. Na zbieraniu przeze mnie galezi i szukaniu w tym

frajdy oraz obsciskiwaniu sie mojej matki i Piotra. Ach, no tak... Nie

napisalam o tym... No wiec niedawno oglosili mi, ze sa para i gdy tylko

skonczy sie sprawa rozwodowa jej i ojca, pobiora sie... Odpowiedziealam

tylko "Faaajnie". Po czym poszlam do pokoju i ukrylam sie w...

Naprawde, musze konczyc!!!

Ogólnie bardzo mi się podoba, ale ostatni

part był trochę krótszy i bardziej zwykły niż inne. Mniej emocji i wydarzeń,

ale pisz dalej i nie przerywaj prowadzenia tego pamiętnika, bo jest extra


src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'>

A wydarzeń w pamiętniku nie musi być tak dużo, bo to przecież pamiętnik


src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'>

Abasko, masz talent.

Abaś nie pozostwaiasz mi wyboru - muszę

cię wysłać na dwutygodniowy kurs dla niepoprawnych optymistów (ja do nich

ostatnio sie zaliczam
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/tongue.gif'

border='0' style='vertical-align:middle'

alt='tongue.gif'> ) i wyciągnąc cię z tego bagna zwanego

"pesymizmem" i rozbudzić w tobie chęć do pisania.........uwierz mi

pisanie czasami pomaga - można się wyrzyć (moja praktyka


src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/rolleyes.gif'

border='0' style='vertical-align:middle'

alt='rolleyes.gif'> ) urealnić swoje marzenia na ekranie

komputera.....poza tym czuje się że ma sie kompletną władzę nad postaciami

(no może uśmiercanie zostawmy na kiedy indziej
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/rolleyes.gif'

border='0' style='vertical-align:middle'

alt='rolleyes.gif'> )......no ale podsumując mój nudny i

pełen psychicznych strofek wywód to stwierdzam co następuje (t jest mój

jedyny wniosek) - zobaczysz uczucie beznadziejności minie i znowu zachce ci

sie pisać........a i jeszcze jedno - nie przejmuj sie tym że czasami nie ma

komentów - bo będą.........ja pamiętam moje początki w moim ff PNZ -

dziewczyno -ponad tydzień pusto, żadnych oznak tego że ktoś to czyta......no

ale parę osób się zlitowało
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/rolleyes.gif'

border='0' style='vertical-align:middle'

alt='rolleyes.gif'> .........tak więc jak chcesz to daj sobie

paredni wypoczynku i potem znowu zacznij........życzę powodzenia!


src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/laugh.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='laugh.gif'>

(psik! Ave Cesar!)

Postanowilam, ze bede troche przyspieszac

z datami, bo pozniej nie nadazam... A to potraktujcie jako CHWILOWY przyplyw

weny ^^ Milego czytania!!


10 czerwiec 2003
Zabrali...

Nie moge w to uwierzyc... Zabrali mi... Pamietnik! Zabrali mi go... Ta

swinia, Shelley... Zabrala. I przeczytala. I wie wszystko. I Kora tez. I...

I cala klasa. Mam ochote sie zabic. Musialam ta zouze blagac, zeby oddala mi

dziennik. Czulam sie jak scierka do podlogi. Nigdy tak podle sie nie

czulam... Nigdy nikt mnie tak nie upokarzal. Teraz wiem, ze moglam nie

przynosic dziennika do szkoly. Zrobilam to po raz pierwszy i z pewnoscia po

raz ostatni... Czemu placze? Przeciez to nic... Teraz przynajmniej wie, co o

niej mysle... Co mysle o nich wszystkich... Naprawde, czuje sie strasznie.

Jak wyrzutek spoleczenstwa... Chociaz... Czy ja nim nie jestem? Teraz siedze

sama w parku, ludzie omijaja mnie szerokim lukiem, najczesciej sa to pary

albo starsze osoby. Z mojej prawej strony idzie grupa chlopakow ubranych w

luzne bluzy, trzymajacych w rekach deskorolki. No tak, przeciez za mna jest

"plac skatowski". Ida pojezdzic i "poszpanowac"... Moze

i dobrze? Bede miala zajecie... Ogladanie ich wyczynow... Ale interesujace.

Flaki z olejem... Ale lepsze to, niz nic. Przeciez i tak jestem sama. Patrze

na ich popisy i... calkiem calkiem. Szczegolnie podoba mi sie jeden z nich,

ktory robi salto z deska... Ze sluchawkami w uszach. Nie wiem, co mi odbija.

Nigdy wczesniej nie podobalo mi sie TAKIE cos. Nie cierpie przeciez hiphopu

i tych innych szpanerskich rzeczy... Ale deski sa niezle. Szczegolnie jak

umie sie na nich jezdzic... Oho, idzie grupa innych chlopakow... Ale nie z

deskami. Niestety. Jeden z nich podchodzi do deskarza ze sluchawkami i cos

do niego mowi, a potem popycha... Chyba zanosi sie na bojke... Juz nikt nie

jezdzi na desce. Wszyscy bez wyjatku wlaczaja sie do nic nie wartej

dyskusji... Jakie to idiotyczne. Ludzie to maja problemy... I sposoby na

radzenie sobie z nimi... Piesci. Pseudo-deskarz zaczyna szarpac chlopaka

sluchajacego wczesniej muzyki (zdjal sluchawki). Nie, to debilne, ale... Oni

sie tluka!!


***

Obserwowalam rozwoj sytuacji.

Niestety, pseudo-deskarzy bylo wiecej. Pobili skate'ow i odeszli.

Spojrzalam z niepokojem na deskarzy, ktorzy pochylali sie nad chlopakiem ze

sluchawkami, ktory... Byl nieprzytomny!! Zerwalam sie i podbieglam

do nich. Byli tacy zaaferowani, ze nawet mnie nie zauwazyli. Cale szczescie,

ze mialam komorke. Po raz pierwszy mialam okazje zadzwonic po pogotowie, a

nastepnie usunelam sie z pola widzenia. Gdy przyjechali lekarze, natychmiast

udzielili mu pierwszej pomocy, po czym jedni pojechali z chlopcem do

szpitala, a inni zostali na miejscu. Ktorys z doktorow zapytal sie

skate'a, kto zadzwonil. Ten, poobijany wzruszyl tylko ramionami na znak,

ze nie wie. Natomiast jego kolega zaczal cos opowiadac, prawdopodobnie cala

"historie". Mysle, ze domyslal sie, ze to ja. Przynajmniej mam

taka nadzieje.
To wszystko dzialo sie tak dziwnie szybko, ze calkowicie

zapomnialam o moich problemach... O Shelley i o jej psiapsiolkach... O

wszystkim. Chyba musze czesciej przychodzic do parku. I choc dalej jestem

przeciwna muzyce, ktorej sluchaja, polubilam skate'ow. Nie szpanuja,

maja po prostu taki styl bycia. I, co najwazniejsze, wydaja sie normalni.

Dziwie sie temu, co mowie, ale tak jest... Samo przez sie. Nie umiem tego

wytlumaczyc. Tak, jak nie umiem wytlumaczyc wielu rzeczy... Wszystko jest

takie... Nierealne... Takie... Dziwne. Ale teraz, w czasie rozwazan jednego

jestem pewna: Gdy spotkam tego pakera, tego pseudo-skate'a, spiore go na

kwasne jablko...


_________________

Chcialam wprowadzic

tego parta, zeby zwrocic wasza uwage na tolerancje... Bo nie wszyscy skaci

sie det. Przekonalam sie o tym w sposob taki, jak Calen... Nie dzwonilam na

pogotowie, bo potrzeby takiej nie bylo, ale trza to bylo troche urozmaicic

^^ A tak apropo: Wiele jest takich sytuacji, niestety. Rasism, normalnie

rasizm
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/sad.gif'

border='0' style='vertical-align:middle'

alt='sad.gif'>

Dla wszystkich, ktorzy to czytaja (czyt.

chyba na pewno nikt, wiec gadam do siebie): Mam zamiar zrobic kilka

pamietnikow. Kilka opowiesci. Kilka... A, no po prostu opisac zycie ludzi z

klasy Calen. Dlatego prosze Was o pomoc: Chce pisac teraz o zyciu kogos

innego (tajemnica ^^), ale nie wiem, czy zalozyc w tym celu nowy topic. Chce

dalej prowadzic topic Calen... I zarazem nie chce za bardzo zasmiecac foroom

(co wlasnie robie
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/dry.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='dry.gif'>

). A teraz, zeby nie przynudzac, next part:


15 czerwiec 2003



Wszystko jest nie tak. Nie tak, jak mialo byc... Ale co mialo byc?

Nie wiem. Nasze zycie jest jak labirynt... Nie wiemy, co czeka za rogiem.

Albo szczescie, albo bol i rozpacz. Mozemy isc naprzod, zaryzykowac, lecz

nigdy nie mozemy byc pewni, czy postepujemy slusznie. Ja postapilam

nieprawidlowo. Zaryzykowalam... O duza dosc stawke. O zycie obcej osoby... O

zycie skate'a ze sluchawkami. Nie moge sobie wybaczyc i watpie, czy

kiedykolwiek sie na to zdobede. Przeze mnie zginela juz druga osoba.

Najpierw Sara, teraz Pete. Pete Crenshaw. Dosc ladnie sie nazywal... Gdyby

nie ja... Gdyby nie to, ze przewodnik pseudo-skate'ow mnie odnalazl...

Gdyby nie ten przeklety Shamal... Shamal King! Dobre sobie! Raczej

Shamal Gnojek. Odnalazl mnie i zaszantazowal... Odparlam, ze nie wiem, o co

mu chodzi. Nie mialam pojecia, ze przy tym wszystkim obecny jest

Pete!! I Shelley... Nie wierze, wciaz nie wierze, ze zapuscila sie w

"takie" dzielnice miasta. Ona szczerze mowiac tez sprawiala

wrazenie roche zamroczonej... Te przesloniete mgla oczy, ten obledny

usmiech... I ten upadek. Przez glowe przemknela mi mysl, ze jest odurzona.

ale to niemozliwe. Zbyt bardzo dba o reputacje. Nie mialam czasu sie jednak

nad tym zastanowic, bo Shamal pokazal mi noz. I Pete... Skoczyl. Prosto na

noz. Nadzial sie. Zamiast mnie... Zamiast mnie. Nie moge w to uwierzyc. Nie

potrafie. Zakrztusil sie i upadl. Jakies 50 metrow od Shelley. Sprawcy

uciekli, a ja nie zdawalam sobie sprawy z sytuacji. Nie. Wciaz nie zdaje

sobie sprawy, choc od tego czasu minely dwa dni. Dwa przeklete dni. Dwa dni,

ktore w pelni uswiadomily mi, kim, a raczej czym jestem. To ja powinnam byla

zginac. On nic nie zrobil. A Shamal po prostu sie na niego uwzial. A ja...

Ja spowodowalam smierc Sary. Ja spowodowalam rozwod rodzicow. Ja

spowodowalam smierc Pete'a... Musze odejsc. Swiat i tak ma wiele wiecej

problemow, niz zajmowanie sie moja osoba. Nie jestem potrzebna. Tylko

przeszkadzam. Niczym chwast w perfekcyjnym ogrodzie. Niczym ja...

Abaś jakie to głebokie.....naprawdę bardzo

dobrze że poruszyłaś temat nie tolerancji....tyle się tego debilstwa widzi

na ulicach, że tylko wziąść ich pod ścianę postawić i rozstrzelać...może by

pomogło, chociaż nie wiadomo.....biedny Pete
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/sad.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='sad.gif'>

ja bym takiego pseudo debila co go zabił posiekała na kawłeczki......W

niektórych miejscach zapomniałaś przecinków poprzestawiać, ale myślę że

problemy z tym takim nie ma u ciebie raczej.

a co do pamiętników tych

różnych osób to myślę że można by to w tym pisać...nawiązywać ich relacje z

dzienników do sytuacji w jakiej się znajdują wszyscy piszący.......no nie

wiem.......może ktoś ma inny pomysł, lepszy to ci powie

Zdecydowalam, ze nie chce robic zametu na

tym topicu, wiec bede zaloze nowy z dziennikiem tej innej osoby. Mam

nadzieje, ze ten nowy tez bedziecie czytac (maslane oczka ^^)... Dobra, no

to next parcik =D


17 czerwiec 2003

Dzis byl koniec roku

szkolnego. Nie dostalam swiadectwa z czerwonym paskiem, czym wywolalam

wscieklosc rodzicow i Piotra. Ten ostatni po raz pierwszy mnie uderzyl...

Nie mial prawa!! Jak on smial!! Wracam ze szkoly, mowie, ze

do swiadectwa z paskiem zabraklo mi trzech setnych, a tu... Swist i

uderzenie. Piotr. Spojrzalam na niego z wsciekloscia, i tu nagle drugi swist

- tym razem matka. Zaczelam plakac, bo uderzenia bolaly, natomiast oni

wrzeszczeli na mnie i bili zarazem. Mama wypominala mi, ze teraz przeze mnie

nie bedzie sie mogla w pracy pokazac. Piotr darl sie, ze co on teraz powie

swoim znajomym... Nie wiem i nie chce wiedziec ani znac jego znajomkow...

Nigdy w zyciu!! Jesli sa tacy, jak on... Teraz siedze w pokoju i

zapieram plecami drzwi, bo oni chca sie do mnie dostac. Mowiac

"oni" mam na mysli oczywiscie matke i jej kochasia. Czemu nie moge

miec normalnej rodziny? Czemu moje zycie to jedno wielkie bagno? Czy to moja

wina, ze jestem, ze istnieje? Czasami mam wrazenie, ze gdybym sie malowala i

"pindziowala" bylabym bardziej popularna w klasie. Lubiana...

Czemu jest to takie niesprawiedliwe? Pozycja w klasie zalezy od stroju i od

grubosci portfela rodzicow danej osoby... Czemu tak jest? Czemu nie moze byc

rownosci miedzy ludzmi? Tyle mam pytan, a nikt nie zna odpowiedzi... Nikt.

Nikt, choc na Ziemi zyje tyle zablakanych dusz... Czy zadna z nich nie wie

nic wiecej, niz jest jej dane? Czy wszystkie dusze skazane sa na

nieskonczona wedrowke w ciemnosci w poszukiwaniu nieistniejacego swiatla?

Lub czy istnieje takie miejsce, jak Slonce, ktore az razi swa jasnoscia?

Tak... zapewne... bowiem zawsze niechec budzi w nas, ludziach swiadomosc, ze

inni maja lepiej. Zazdrosc? Mozliwe... Zawisc? Owszem... Zablakanie i

wynikajaca z tego wspolna nienawisc? To najbardziej trafne okreslenie. Ale

nawet najszczesliwszy czlowiek we Wszechswiecie nie jest w stanie

odpowiedziec na wszystkie pytania dotyczace istnienia. Nikt.
Wlasine

slucham radia. Czemu swiat dzieli sie na "gwiazdy" i zwyklych,

pospolitych ludzi, ktorzy mimo mniejszej ilosci pieniedzy sa bardziej

szczesliwi? Czy to jest konieczne? Ktos madry odparlby: "Nie, nie jest.

Jednak wszystkie kroki poczynione w tym kierunku obroca sie w nicosc, gdyz

ludzie nie sa jeszcze przygotowani na taka zmiane. Tylko w obliczu wspolnego

kataklizmu powstanie nadzieja, ze istnieje jeszcze takie cos jak wspolna

pomoc i tylko wtedy mozliwe bedzie zjednoczenie swiata". Osoba ta

mialaby racje. Kazdy z nas jest czastka Wszechswiata. Tak mala, ze wprost

niewidoczna golym okiem, lecz jest. Kazda drobina jest inna, tak jak kazdy

czlowiek jest inny. I warto o tym pamietac, gdyz przyda sie to wlasnie w

chwili owego niebezpieczenstwa.

rok temu zabrakło mi 0.2 setnych do paska

(Psycho ja to dostałam cholery i to też było przez

informatykę!!!!!!) a w tym....też dostanę

cholery.....zabraknie mi 0.4 do paska przez polski z którego powinnam mieć

5!!!naprawdę czuję się na tyle i wiem że mi się należy, ale

rozmawiaj tu z taką (kiedyś myślała że jest fajna)......

co do ficka

jeszcze........
<Tak... Zapewne... Bowiem zawsze > - to zapewne to

z małej moim zdaniem mogłoby być. Jeszcze parę takich podobnych było co z

małej po tych kropkach mogłaś napisać. No ale to nie są takie błędy

straszne, ale warto czasami zwracać uwagę na takie szczególiki jak się

dobrze pisze.
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/wink.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='wink.gif'>

Dzieki Ava!! Nareszcie ktos mi

wytyka bledy =) Jush zmienilam ^^

Koncze ten pamietnik. Jak ktos bedzie

chcial, to czytnie =) Ale za to obiecuje, ze niedlugo bedzie pamietnik innej

osoby...


CHRISTINE

20.06 godz. 22. 30

Czy ja tak

zle wychowalam corke? Czego jej nie dalam, ze nie potrafila wytrzymac?

Milosci? Przeciez miala jej bardzo duzo... Az nadto... Ladne ciuchy, sliczny

pokoj... Czegoz innego pragnac moze dziewczyna w jej wieku?? Chlopaka?

Nie... Przesadzam. Ale dowiem sie wszystkiego... Przynajmniej mam taka

nadzieje. A pozniej uciekne. Uciekne stad. Z tego swiata. Tak jak zrobila to

Calen... I mozliwe, ze rowniez Sara...
Bylam beznadziejna matka.

Przynajmniej w ostatnim czasie. Widzialam tylko Piotra... A po co? Czemu?

Jak? Dlaczego? I tak wrocil do swojej lafiryndy. Zaryzykowalam dla niego

wszystko... Nawet zycie mojej jedynej corki... I przegralam. Opuscil mnie...

A ja przed smiercia Calen wyrzadzilam jej taka krzywde... Nie wiem, czy mam

sile czytac zapiski z tego zeszytu, ktory polozyla na biurku... Nie wiem.

Ale wiem jedno... Stracilam wszystko. Stracilam dwie corki, meza, kochanka,

prace... Stracilam chec do zycia...

********

A reszte mozecie

ulozyc sami... Mysle, ze tak bedzie najlepiej =) Dziekuje wszystkim, ktorzy

czytali tego FFa i tym, ktorzy go przeczytaja =) Pozdro!!

szkoda że skończyłas
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/sad.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='sad.gif'>

am jednak nadziej że niedługo wystartujesz z nowym pomysłem. Pozdrowionka

kochana sadystko!
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/tongue.gif'

border='0' style='vertical-align:middle'

alt='tongue.gif'>

avus skonczylam, bo sie to coraz goorsze

robiloo niestety... a co do pomyslow, to wystartowalam =) tytul

zniechecajacy chyba, ale coosz... "historia Gromady" sie zwie =)

zapraszam, droga sadystko =)