Z północy wieje zimny

wiatr
Opływajac szarą skałę,
gdzie stoi starzec, w dłoni

miecz
trzymają ręce małe.
To Elthen, zwany tez Sędziwym
Chce

zrzucić miecz ze skały.
Ten miecz, Archadan, zadawał cios,
Gdy Elthen

był jeszcze młody
I nie posiwiał żaden włos.
On tysiac lat przeżył w

chwale,
Lecz z miłością nie miał styku.
Sam przeżył lata

młodości.
Nie mógł się uwolnić od starczego krzyku,
Zmarłw pokoju,

rzucajac się ze szczytu.
Bohater wieku, dogorywajacy.
Elthen Sędziwy,

bohater elfów.

Skoro wiesz, że popaprałaś, to co to tu

jeszcze robi?
Bo jest "popaprane" maksymalnie.
Temat wiersza

pominę bo to nie moje strefy i się na tym nie znam.
Natomiast do formy

mogę się przyczepić i przyczepię jak najbardziej. Rytm poszedł chyba na

pieszą wycieczkę w góry, rymy zjawiają się i znikają niczym królik w

kapeluszu. Gdzieś mi też uciekł sens, zdania dziwnie wyglądają razem,

wygląda to, jakby nagle ci się coś przypomniało i to dopisywałaś gdzieś na

chybił trafił.
Podsumowując, cztery pierwsze wersy jestem w stanie

przełknąć, potem zaś panuje chaos. Dobrym wierszem to nie jest. Ale jak mówi

mitologia gracka, z chaosu wyłonił się świat, więc może ...