Głowimy się nad sobą zamknięci w

pudełkach.
Drewnianych, szklanych, z plastiku, tektury.
Zamknięci

szczelnie.
Zamknięci na stałe.
Z nich nie ma wyjścia- nie ma z nich

drzwi.
Jest mała dziurka.
To przez nią napływa świeże powietrze.
To

przez nią wpada promyk światła.
A my zamknięci w swych małych

pudełkach.
Zamknięci szczelnie.
Zamknięci na stałe.
Czasami

zbliżymy się do ów dziurki.
Łykniemy wiatru.
Spojrzymy wprost w

światło.
Wracamy jednak w głąb swej ciemności.
By żyć zamknięci w

swych małych pudełkach.
Zamknięci szczelnie.
Zamknięci na stałe.
W

tych mrocznych pudełkach wszystko jest znane.
Tak delikatne i tak

lubiane.
Wszystko tu nasze.
Tu wszystkim jesteśmy.
Królowie

zamknięci w swych małych pudełkach.
Zamknięci szczelnie.
Zamknięci na

stałe.
Czasem ktoś wstrząśnie tym pudełeczkiem.
Zatrzęsie się wtedy

cały nasz świat.
I w nas się coś ruszy.
W nas się coś zmieni.
Nie

chcemy już wtedy swych małych pudełek.
Zamkniętych

szczelnie.
Zamkniętych na stałe.

Nie powiem, żeby mi się podobało, ale jest

trochę lepsze niż te poprzednie. Kilka zwrotów - fajnych, ale ogólnie wiersz

nużący. Cały czas ten sam zwrot! Kumam, można trochę, ale co za dużo to

nie zdrowo. Dla czytelnika.

Pracuj dalej, czekam na dokładkę


src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/> Powodzenia.