Zamknięta w kryształowym

pucharze,
Zalewanym przez ocean czerwonej trucizny...
Topie się w

kłamstwie,
Które wypływa z ran po Twoich oszczerstwach.

Biegnąc na

oślep pomiędzy czarnymi płytami myśli,
Zagubiona w oszustwie którego

ciągle szukam...
Zapominam o uczuciach,
Którymi darzyłam Twoje byłe

"ja".

Boje się,
Lecz jakie to ma znaczenie?
Chce

odebrać tylko to co moje,
Zabiorę i odlecę ścierając się z

westchnieniem...

Labirynt własnych marzeń,
Starań i

dążeń...
Desperacko zawala się na moją głowę...
A ja nic nie mogę

zrobić...

Jedynie skończyć z tym.

"Jak dobrze widzieć Cię

zdrowego",
Tak smutnego i zagubionego,
W tym co nazwałam

życiem...
Zapomnij o Śmierci...

Bo może warto pomyśleć o

życiu...
I uciec od dziecięcej niewinności tego szklanego naczynia...

Piękne, Triad =) Nie umiem Twoich wierszy

komentować, bo niosą w sobie coś niezależnego. Są cieżkie i długie, ale

przeczytać je napewno warto.

Trudne, ale i głębokie. Lubię Twoje

wiersze za to, co ze sobą niosą. Za to, że nie są tylko pustym i bezmyślnym

zlepkiem wyrazów. Chociaż jak zwykle trochę mnie denerwują te wielokropki =)

ale Twój styl =) pozdrawiam =**

Wiesz co?
Uparty wiersz. Nie daje mi

spokoju. Za dużo wielokropków. Stylistykę bym gdzieniegdzie poprawiła. Rytmu

zero. Długość wersów momentami powalająca. Jak dla mnie za mało metafor,

przerzutni i innego tego typu badziewia.
A mimo to, mimo tych wszystkich

niedociągnięć, podoba mi się. Bardzo. Tyle w tym głębi, prawdy,

Ciebie.
Przecież prawda jest w poezji najwazniejsza.

Pięknie.

na pewno warto...

śliczne i

głębokie. Daje do myślenia...

dzięki