Gdy uśmiechy znikną ludzi twarz

umęczona
Gdy łzy nasze wchłonie ziemia wysuszona
Zanikną myśli,

zanikną wspomnienia
W oceanie ciemności utoną marzenia
Gdy pandemia

szarości obejmie nasze dusze
Płaczę, krzyczę, we własnym ciele się

duszę
Błagam o litość, o zmiłowanie
Lecz to koniec - gdy pandemia

nastanie
Naprawić swych błędów ludzie nie zdążą
Patrzcie! Na

niebie ciemne chmury krążą
Węzły wokół nas jeszcze splątane są luźno

-
Czas pomyśleć zanim nie będzie za późno

A ten taki nieco prymitywny... Ach szkoda,

bo spodziewałam się czegoś naprawdę wielkiego, przeczytawszy wiersz

poprzedni. Może jeszcze nie rymuj? Nie jest to do niczego potrzebne, a

naprawdę nieraz dużo ładniejsze są te białe.

Cóż nie przypadł mi do

gustu. Ale pisz dalej, bo talent masz. =)

bo widzisz, szczerze mowiac 99% moich wypocinek to wiersze biale a takie jak ten pisze od swieta i jak to juz dzisiaj w tradycji - zabojczo szybko, co rzadko na dobre wychodzi. ale nie sadze by byl jednym z moich najgorszych 'produktow'.

Ja też niestety przeżyłam małe rozczarowanie, ale każdy ma wiersze lepsze i gorsze.
Ten jest zbyt chaotyczny. Jakby niedopracowany. Widać, że pisany na szybko. Za szybko. Niepotrzebny pośpiech przy pisaniu wierszy

to te rymy nie sa moja specjalnoscia


src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/>