„I znowu płaczesz”
I znowu

płaczesz
wywołujesz burzę
przesyconą twymi łzami.

Przychylony

nad białym płótnem,
kreślisz niezliczone
linie twego

życia.

Nakładasz kolor
na mą czarną duszę;
nie chcesz bym

rozpaczała.

Owinięta w białą pościel
zasypiam by już nigdy

się
nie obudzić.

Lepszy od poprzedniego wiersza..
ale

taki wydaje mi sie tandetny.
Sama sie łapie na tym, ze robie sie coraz

bardziej wymagajaca.
Nie podobaja mi sie metafory.
a jesli one mi sie

nie podbaja to wiersz traci sens.

widać poprawę, w stosunku do poprzednich

wierszy. jednak nadal nie zachwyca. ba, do 'podobania się' i

wciągania w moich oczach mu daleko. widzę tu takie pisanie na siłę,

bezemocjonalne, rozpaczliwe wyszukiwanie metafor i określeń. zapełnianie

kartki żeby tylko powstał wiersz. takie coś zazwyczaj nie jest dobre. a

bardzo często zakrawa o mocną tandetę (patrz Twój przypadek, choć jeszcze

nie skrajnie mocną).
ze swojej strony mogę tylko doradzić pisanie w

prawdziwych przypływach weny, nastroju do 'tworzenia poezji', choć

to nieco szumne stwierdzenia. powodzenia, bo chyba stać Cię na więcej :] ale

ćwiczyć też nie ma co z przymusu, pamiętaj.

przy okazji, Mara ->

dobrze, że się robisz wymagająca. wcześniej często zdarzało Ci się

idealizować- może więc w końcu znajdziesz złoty środek, podczas oceny

wierszy?

no fajnie...
no masz coś w swoim pisaniu

co mnie pociąga...

czytając ten wiersz widziałam czarno-białą, starą

fotografię...
a wiadomo, ze czarno-białe zdjęcia lepiej wychodzą od

kolorowych...