No właśnie, mam zamiar zaprezentować tutaj

moje krókie opowiadanka, które powstają pod wpływem różnych dziwnych moich

nastrojów. Niektóre będą autorskie, niektóre, jak ten poniżej, będą fickami,

ale spokojna głowa - nie potterowskimi
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/wink.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='wink.gif'

/>.
Jako, że jestem wielką fanką serii "X-Men",

musiałam coś kiedyś napisać, bo aż mnie rozpierało. Tak więc prezentuję

tutaj, jak na razie jedyny opublikowany mój dotąd
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/tongue.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='tongue.gif'

/>, fick z "X-Men: Evolution". Z tego, co się

orientuję, jest na forum kilka fanów serialu, więc mam nadzieję, że

przeczytacie
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/cool.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='cool.gif'

/>. Dla rozeznania - rzecz dzieje się podczas odcinka trzeciego

sezonu "Under Lock and Key".

"Niechciane

pytania"

Sufit to nie jest najciekawszy obiekt do

wpatrywania się. Jest biały, pusty, nie licząc okazjonalnych, monotonnych

neonowych lamp, które wcale jednak nie wprowadzają koloru. Sufit jest po

prostu nudny. Zresztą co ja się będę oszukiwać, całe to miejsce jest wręcz

okazem ciekawości i ma tyle rzeczy do zaczepienia oka, że aż nie wiem od

czego zacząć. Może od szafki przy drzwiach? Przecież ma tyle ciekawych

szufladek i na pewno na każdej znajdzie się coś interesującego. A może od

aparatury medycznej po lewej? Tyle rurek i guziczków, że aż pozazdrościć

można. Rzeczywiście, na pewno każdy chciałby znaleźć się na moim miejscu, w

instytucyjnej izolatce. No nie, aż sama sobie zazdroszczę. Wszyscy

oczywiście są gdzieś indziej, na przykład w Londynie, albo jeszcze dalej.

Tylko Kitty i Kurt są w domu. Nie licząc oczywiście hałaśliwych rekrutów.

Nie, żebym szukała towarzystwa, wcale mi to nie potrzebne, ale miło jest

chociaż wiedzieć, co się dzieje.
Ciekawe, kiedy wróci Logan? Razem ze

Storm szuka Mystique. Nie, nie chcę teraz o tym myśleć, to ostatnia rzecz,

jakiej potrzebuję; przypominać sobie, jak wspaniałą Misty była przyjaciółką.

Bo choć jak bardzo bolesny jest to fakt, tak jest jak najbardziej prawdziwy.

I już sama nie wiem, co bardziej boli. Ona jedyna naprawdę się o mnie

troszczyła, fajnie było razem pogadać czy zrobić wypad na miasto. Lubiłam

spędzać z nią czas, czułam, że mnie rozumiała. I jak wszystko w moim życiu,

tak i to okazało się jednym wielkim oszustwem. Utrzymywała, że zrobiła to po

to, żeby być blisko mnie. Ale jak ja mam jej teraz wierzyć? Wiem już, jaka

naprawdę jest: zła, podstępna, dwulicowa. Działała tylko na szkodę X-Men i

jak może teraz oczekiwać ode mnie, że uwierzę w jej kłamstwa? Nie, już się

nauczyłam i więcej tego błędu nie popełnię. Poradzę sobie z tym, z tą...

zdradą tak samo jak z całym moim dotychczasowym życiem. Nie wiem, jak Kurt

znosi fakt, iż ta sama zdradliwa osoba jest jego prawdziwą, biologiczną

matką. Mnie tylko adoptowała, ale czuję się bardziej podle niż kiedykolwiek.

Elf przynajmniej ma to szczęście, że jej nie znał. A ja? Ech, naprawdę nie

chcę o tym myśleć.
Przekręcam się na bok i mój wzrok pada na talerz,

jaki jakiś czas temu przyniósł Kurt. Brat? Czy mam teraz o nim tak myśleć?

Nigdy nie miałam brata, ba, nie miałam nawet prawdziwej rodziny, a nagle

słyszę słowo „siostrzyczko” i mimo, że bardzo chcę wcale się tym

nie przejmować, nie potrafię utrzymać na twarzy obojętności. Może to jakiś

promyk nadziei na lepsze jutro? To znaczy o ile Magneto wszystkiego

wcześniej nie zniszczy, ale tak czy inaczej, czuję się lepiej, kiedy myślę o

słowach elfa. Że uważa mnie za siostrę i będzie mnie wspierał. Zawsze byłam

sama, nie tylko z własnego wyboru, a teraz nagle mam brata. I chociaż tak

naprawdę wcale nie jesteśmy spokrewnieni i że ponoć moja gadka to tylko

próba wyparcia prawdy, naprawdę czuję się lepiej, pewniej. Nawet na tyle,

żeby się uśmiechnąć.
Patrząc na leżące na talerzu zimne jedzenie, mój

żołądek, mimo jasnych i klarownych sprzeciwów ze strony mojego układu

nerwowego, zaczyna swój burczący protest. Kitty może i nie umie gotować, ale

człowiek jeść musi, więc biorę talerz na kolana i testuję, co też ta

zwariowana dziewczyna tym razem przyrządziła. Pełna uzasadnionych obaw,

przełykam zimny kąsek i czekam cierpliwie, aż moje kubki smakowe zadziałają.

I może nie zadziałały dobrze, ponieważ jedzenie wcale nie smakowało tak

tragicznie. Może dzięki temu, że było zimne, specjalny sos Kitty stracił na

intensywności i dzięki temu stał się w miarę jadalny. Nie mam jednak na co

narzekać, bo jestem głodna i nie chce mi się wymyślać kąśliwych uwag, jakimi

z pewnością obrzuciłabym tę porcję w innych okolicznościach. A może

Shadowcat nareszcie nauczyła się gotować? Nie, po krótkim namyśle

zdecydowanie odrzucam tę myśl. Co jak co, ale gotowanie na pewno nie jest

jej powołaniem. Ani prowadzenie samochodu. Do tej pory zastanawiam się, jaki

cudem zdała egzamin. Mina Logana po ochotniczej przejażdżce dobitnie

świadczyła, że ta dziewczyna za kierownicą jest niebezpieczna. Ale z drugiej

strony ciekawa jestem, czy Wolverine też miał na twarzy ten sam przerażony

wyraz, kiedy ja prowadziłam jego motor. No właśnie, tak naprawdę zastanawiam

się, co teraz robi. To zadziwiające, że przez tak krótki czas Logan stał się

mi taki bliski. Tylko on wydaje się mnie naprawdę rozumieć. To jego prosiłam

o pomoc, bo wiedziałam, że na nim mogę polegać, i to jego zobaczyłam zaraz

po przebudzeniu. Bolała mnie wtedy głowa, czułam się słabo, ale zatroskany i

zaskoczony wyraz jego twarzy sprawił, że zapomniałam o wszystkim i

rozpłakałam się. I wcale nie było mi wstyd. Wręcz przeciwnie, poczułam ulgę.

W tamtej chwili zrzuciłam wszystko z barków i chyba po raz pierwszy w życiu

poczułam, że nie muszę ukrywać uczuć. Poczułam się dziwnie wolna, swobodna.

Potem poprosiłam Logana, żeby nikomu o tym nie wspominał, a on tylko

uśmiechnął się krzywo i mówiąc, żebym poszła spać, cicho wyszedł za drzwi.

Od tamtej pory przychodził codziennie żeby porozmawiać. Zwykle nie

przychodzono do mnie tylko i wyłącznie, żeby ze mną porozmawiać, więc była

to dla mnie swego rodzaju nowość i cieszyłam się po cichu, że znalazłam

przyjaciela, który niczego nie chce w zamian. Teraz wiem, jakie to w życiu

ważne.
Kończę jedzenie i bezwiednie odkładam pusty talerz, po czym

układam się na drugim boku i przyciskam mocno poduszkę. Zaraz poczuję się

śpiąca, ale nie zamykam jeszcze oczu. Wiem, że nie zasnę jeszcze przez jakiś

czas, więc wpatruję się w ścianę i staram się już nie myśleć o bolesnych

wspomnieniach. Zamiast tego próbuję przypomnieć sobie jakieś szczęśliwe

chwile, ale nie idzie mi to zbyt dobrze. Może po prostu nie przeżyłam tutaj

zbyt wielu takich momentów? Może to, co zawsze zdawało mi się szczęśliwą

chwilą wcale nie istniało? Może wszystko jest tylko jednym wielkim

złudzeniem, a ja się zaraz obudzę i przestanę śnić ten koszmarny sen? Może

wszystko, co kiedykolwiek czułam, było tylko żałosną próbą załatania

wszechobecnej pustki w moim sercu? Ale przecież wiem, co czułam. Pamiętam na

przykład to ściskanie w żołądku na jego widok i trudności w wypowiedzeniu

pełnego zdania. Tak, pamiętam przecież Scotta i moje zauroczenie. A może to

też czuł ktoś inny? Jean? Przecież jej moce i wspomnienia też przejęłam. Ale

czy to na pewno była ona, a nie ja? Zamykam szybko oczy, żeby odgonić te

myśli. Już sama nie wiem, co jest prawdą. Zawsze miałam z tym problem, ale

teraz, po tym co się stało, już sama nie jestem niczego pewna. Moje moce to

moje przekleństwo. Jak ja mam żyć, skoro każda kolejna osoba, której dotknę

na zawsze zostanie w moim umyśle? Czy nauczę się radzić sobie z tym? Czy

dlatego tu jestem? Czy mam się izolować do końca swojego nędznego życia i

uciekać przed samą sobą, pozwalając, żeby ktoś inny zajmował moje miejsce?

Czy jest w tym jakiś sens? A jeśli nigdy nie uda mi się nauczyć się kontroli

nad swoją mocą? Co wtedy?
Gwałtownym ruchem siadam na łóżku i podkulam

nogi pod brodę. Chowam głowę w kolanach i z całych sił staram się odgonić te

myśli od siebie. Rozpatrywanie swojego losu w tej pustej sali to najgorsze,

co mogło mnie spotkać. Nic innego mi nie pozostało. Chcę, żeby przyszedł

Logan, chcę z nim porozmawiać, powiedzieć mu o wszystkich wątpliwościach, bo

wiem, że on mnie zrozumie. Nie chcę całe życie zastanawiać się nad tym, co

się stanie. Co może się stać. Ale Logan jest daleko. Niech ktoś przyjdzie,

ktokolwiek. Niech uratuje mnie przed tymi myślami. Niech zaproponuje grę w

warcaby albo słowne zgadywanki. Jakkolwiek głupie by to nie było, zgodzę się

na wszystko. Nawet na ciasto upieczone przez Kitty. Tylko niech ktoś

przyjdzie. Nie chcę być całe życie sama.
Niech ktoś przyjdzie...

No cóż, wydaje mi się że dobrze oddałaś

charakter Rogue. Doskonale umiem wyobrazić sobie ją z takimi myślami. Można

by troche dodać odczuć związanych z jej mocą - na przykład co wtedy czuje...

Chociaż sama nie wiem...
Podoba mi się że nie ma tu opisanej jakiejś

spektakularnej walki z użyciem supermocy - tylko uczucia. I wydaje mi się,

że to właśnie jest najlepsze.

Co do strony technicznej nie

zauważyłam jakiś błędów
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/wink.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='wink.gif'

/>

Nom, i ja ci mówiłem podobnie


src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/tongue.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='tongue.gif'

/> - błędów nie ma albo większych, albo je skutecznie maskujesz

wprowadzanym nastrojem - no i konwencją - takie konstrukcje bardzo dobrze

oddają myśli - szczególnie takiej nieco rozbieganej osóbki jak Rogue


src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/>. Czuć, że ją rozumiesz - i czuć obecność Rogue


src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/>.

A szczególnie... masa emocji jest zawarta w

końcówce - bardzo dobrej i przejmującej...
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/>.

Czekam na więcej
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/>

Zawsze jak oglądalam te odcinki

zastanawiałam sie, co tak naprawde dzieje się w głowie Rogue. I wreszcie

wiem. Każde odczucie, które opisałaś jest wręcz namacalne. I ta jej bitwa z

myślami...

Oczywiście czekam na więcej.
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/>

Myślę, że minęło już dośc czasu, żeby zaprezentować tu kolejne moje opowiadanie. Część z Was zapewne je pamięta, bo już je tu prezentowałam, ale z przyczyn ode mnie niezależnych, odeszło. Ten twór textowy jest jednym z moich ulubionych - nazywam to opowiadaniem fazowym, bo płakałam ze śmiechu, jak to pisałam. No, mam nadzieję, że i Wam wyda się choć trochę śmieszne . Zapraszam
I dziękuję bardzo za komentarze do "Niechcianych pytań". W głowie pląta mi się już następny pomysł na ficka z Rogue
A tymczasem:

Bułka z masłem, czyli kto zrozumie koty?

Bułka z masłem, pomyślała, kiedy pierwszy raz wyobrażała sobie sytuację. Tak właśnie miało to wyglądać; bezproblemowo, bezkompromisowo i zdecydowanie. Nic trudnego. Wystarczyło tylko wejść do środka, niezauważenie pochwycić dwie ciepłe bułeczki leżące na drewnianym blacie piekarskim, cichutko się wycofać i wyjść tym samym oknem, z którego skorzystało się do nielegalnego wtargnięcia. A potem, jak gdyby nigdy nic, ulotnić się ocienioną uliczką i podążyć w kierunku doków z bułeczkami bezpiecznie spoczywającymi w rękawach. Wszystko oczywiście w porannym świetle słonecznego poranka. I gdzie tu był haczyk? Otóż to, że nie było, ale wszystkie żyjące istoty ziemskie wiedzą, że kiedy coś może pójść niezgodnie z planem, to tak właśnie się stanie. A wyjątki od reguł zdarzają się tak często, jak błogosławieństwa od bogów. I nic w tym wypadku nie usprawiedliwiało tego faktu, nawet to, że Evelyn kradła ciepłe bułeczki odkąd ukończyła siedem lat.
Zaczęło się zupełnie niewinnie. Gdy jej stopa, odziana w przylegający do ciała lekki but, dotknęła powierzchni podłogi, kot, leżący na krześle nieopodal stołu, zastrzygł uszami. Kota Evelyn nie planowała, ale jako że był zwinięty w luźny kłębek uznała, że śpi i nie poświęciła mu większej uwagi. Kiedy przestawiła przez parapet drugą nogę, a potem całe ciało i znalazła się w pomieszczeniu, w którym miała dokonać swoje niecnego zamachu, kot ani drgnął. To dodało jej pewności, że już się nie obudzi i nie przewidując większych problemów, na palcach udała się w kierunku stołu, na którym w rzędach leżały świeżo upieczone bułeczki. Niektóre z nich jeszcze dymiły. Evelyn wciągnęła nosem ten wspaniały aromat i zaraz też poczuła nieznośne skurcze w żołądku i zapragnęła wydostać się stąd jak najszybciej, aby móc nacieszyć się, zasłużonym, w jej mniemaniu, śniadaniem. Uważając, aby piekarz, krzątający się w drugim pomieszczeniu nie usłyszał żadnego dźwięku, ostrożnie podeszła do stołu, i, zerkając dla pewności na uchylone drzwi, za którymi dostrzegała cień barczystego człowieka, wzięła do ręki dwie bułeczki, starając się wybrać najładniejsze, a co za tym idzie, najsmaczniejsze. Już uśmiechała się sama do siebie, kiedy, robiąc obrót w kierunku okna, napotkała oczy kota. W pełni przebudzone, szeroko otwarte, żółte kocie oczy, wpatrujące się prosto w nią. Jej serce na chwilę zamarło, ale kiedy przez kilka sekund nie stało się nic, uspokoiła się trochę i skarciła samą siebie. To tylko kot, pomyślała, kiedy zaczęła się wycofywać do wyjścia. I, jak to bywa, przeliczyła się. Musiał to być jakiś kot obronny, albo coś w tym stylu, bo gdy tylko Evelyn zrobiła dwa kroki, kot podniósł się na nogi i zgrabnie zeskoczył na drewnianą podłogę. Dla dziewczyny odgłos, jaki odbił się po stąpnięciu miękkich łap zwierzęcia na posadzce zdawał się być równie głośny, jak huknięcie gromu w deszczową noc, toteż z przerażeniem w oczach gwałtownie odwróciła głowę, żeby sprawdzić, czy przypadkiem piekarz niczego nie słyszał. Uspokoiła się trochę, ale tylko trochę, kiedy w ciągu kilku następnych sekund nikt nie wtargnął do pomieszczenia. Widać pieczenie było zbyt pochłaniające. Całkowicie zapominając o kocie, który stał spokojnie pod jej nogami i przenikliwie lustrował ślepiami całą jej postać, przyspieszyła nieco kroku, nie chcąc za nic w świecie zostać przyłapaną. Przez pięć sekund, jakie zajęło jej przejście przez parapet, nie stało się absolutnie nic. Kot jakby skamieniał, bo nic tylko stał na łapkach, z ogonem wystrzelonym w górę i wydawał się zupełnie nieszkodliwy. Tak, ewidentnie tylko się wydawał, bo gdy Evelyn, z jedną nogą jeszcze nie do końca po bezpiecznej stronie, napotkała po raz drugi wzrok zwierzęcia, tym razem nie potrafiła się od niego oderwać. Trwała tak więc w tej niecodziennej pozycji, wpatrując się w żółte ślepia i cały świat wokół niej zaczął wirować. Obraz przed jej oczami zakrzywiał się, przybierał koliste kształty, przybliżał się i oddalał. Nie miało to zupełnie sensu, ale chwilę potem stało się dla niej jasne, że kot jednak był obronny, tylko działać musiał za pomocą czarów. Otóż piekarz, chcąc zapewne dołożyć do stołu kolejną porcję świeżych wypieków, wszedł do pomieszczenia i widząc smarkacza przechodzącego przez parapet okna z bułeczką w jednej ręce, doszedł do pewnego wniosku, iż ma do czynienia ze złodziejem. Natychmiast też zareagował, zatrzymując się gwałtownie w pół kroku i krzycząc jedno, tak wiele mówiące słowo.
- Złodziej!
To obudziło nie tylko pozostałą część personelu piekarni, która z miejsca rzuciła pracę, jak i Evelyn, której obraz przed oczami stał się nagle tak przejrzysty, jak kałuża na brukowanej ścieżce. Widząc dokładnie piekarza, który dudniącymi po drewnie krokami zbliżał się do niej w zatrważającym tempie, w mgnieniu oka zwinęła nogę z pola widzenia pulchnego człowieka, tym samym w ostatniej chwili uniknęła złapania za kostkę. Zapomniała jednak o jednym fakcie, o którym boleśnie przypomniała sobie sekundę po tym, jak runęła czterema literami na twardą powierzchnię kamiennej ulicy. Krzyki nawołujące do łapania „tego smarkacza” momentalnie postawiły ją na nogi i nie zważając już na nic, tym samym ignorując rozprzestrzeniający się po pośladkach ból, rzuciła się do ucieczki w dół ulicy. Wkrótce wybiegła z zakamarka i znalazła się na targu, jednak dobiegające z tyłu krzyki nie pozwoliły jej łudzić się, że zgubi pościg w tłumie. Wparowała jednak w gąszcz ludzkich ciał i nie zwalniając kroku, odwróciła się do tyłu, żeby zorientować się co do odległości goniących. Zaraz też pożałowała tego ruchu, gdyż, w wyniku braku posiadania oczu z tyłu głowy, nie dane jej było ujrzeć stoiska z jabłkami, na jakie centralnie władowała się, przewracając i stoisko i kilku ludzi, którzy akurat w tym momencie znajdowali się w bezpośredniej odległości. Pech, jak to pech, chciał akurat, żeby wśród poszkodowanych znalazł się strażnik miejski, który jak tylko pozbierał się na nogi, z furią wystrzeliwaną z oczu zawołał stojących nieopodal kompanów. Oczy Evelyn nie miały nawet czasu, żeby poszerzyć się do granic możliwości. Ze zwinnością, o ironio, kota, wyplątała się z jabłek, wśród których leżała, i, nie zapominając o swoich złodziejskich instynktach, schowała do kieszeni jedno, bardzo soczyste zielone jabłko. Zanim pościg złożony z ekipy piekarskiej zdążył dobiec do miejsca wypadku i dołączyć do grupy strażników, dziewczyna już była co najmniej pięć metrów dalej, tym razem wśród stoisk z jedwabiami. Prześlizgiwała się pośród ludzi niczym wąż pośród piasku, od czasu do czasu potrącając jakąś niewinną duszę, ale ciągle jednak czuła na sobie wzrok oddziału pościgowego i nie zwalniała kroku, nawet mimo lekkiej zadyszki, jakiej zdążyła się już dorobić. Ten stan nie trwał długo, bo gdy znalazła się w sekcji z dywanami, zderzyła się z rozwieszonym na oścież, zupełnie nie wiadomo dlaczego na samym środku przejścia, perskim okazem namiotowym i runęła w tył, na plecy. Już jakaś dobra dusza ludzka wyciągnęła rękę, aby pomóc jej wstać, gdy z zewsząd dobiegł ją potężny głos:
- Stać! To złodziejka!
Dobra dusza ludzka natychmiast wycofała dłoń, a Evelyn znów zmuszona była do drastycznych działań. Nie miała jednak nawet czasu, żeby wstać, gdyż pochwycona została za kołnierz i brutalnie postawiona na nogi. Przed oczami pojawiła jej się pobliźniona twarz w hełmie z czerwonym piórkiem, a sarkastyczny uśmiech na posklejanych wargach wskazywał na wybitną satysfakcję.
- No proszę, i kogo my tu mamy?
Szarpanie nic nie pomogło, bo uścisk na kołnierzu był niczym z żelaza. W chwilę później za plecami strażników pojawił się zadyszany piekarz i jego ekipa, z wałkami do ciasta i drewnianymi szuflami w rękach.
- Nie denerwuj się tak, mała. Posiedzisz sobie jakiś czas w miłym i przytulnym areszcie.
Grupa stróżów prawa roześmiała się tubalnie, a Evelyn postanowiła, że choćby nie wiadomo co, nie dostanie się do celi. Zbyt długo napracowała się nad zdobyciem śniadania, a że głodna była jak wilk, jak wilk również zareagowała, agresywnie przywalając strażnikowi w czułe miejsce. Ten zwinął się jak gąbka, z konieczności użycia obu rąk puścił Evelyn, która już nie czekała na finał wydarzenia, tylko wdrapała się błyskawicznie na najbliższe stoisko, tak, że nikt z zebranych nie miał szans jej pochwycić, po czym szybko przeskoczyła na dach i znikła z pola widzenia pościgu.
Na tym jej problemy jednak się nie skończyły, gdyż na drugim dachu, na jakim się znalazła, jej stopa trafiła widać na wrażliwe miejsce konstrukcyjne, po czym grunt pod jej nogami załamał się i runęła z krzykiem w dół. Gdy kurz ustąpił a sama odzyskała czucie w dobitnie już uszkodzonych czterech literach, rozejrzała się po pomieszczeniu, które, dzięki wszystkim bogom, było puste. Chwilowo, znaczy się, gdyż zaraz do drzwi wtargnęli strażnicy, ci sami zresztą, którym już zdążyła zaleźć pod skórę. Skarciła się za krzyk, ale udało jej się pozbierać z podłogi na czas i uciec przez najbliższe okno. Mając w pamięci poprzednią porażkę z parapetem dzisiejszego dnia, pamiętała, żeby przytrzymać się czegoś zanim dokona skoku. Po udanej operacji, nie czekając aż dogonią ją stróże, których przekleństwa ciągle miała w uszach, rzuciła się prosto, kiedy jej oczom ukazał się rząd opartych o ścianę desek. Nie myśląc zbytnio, a raczej myśląc tylko o tym, jak bardzo przeszkodzi to w pościgu, rozrzuciła je na ziemię. Finału już nie widziała, ale słyszała, z coraz to większych odległości.
Przebiegając jeszcze parę metrów i przecznic zauważyła, że znajduje się w nieznanej sobie, jak dotąd, dzielnicy, gdzie pełno było uliczek, zakrętów i zakątków. Zgubienie się w takim labiryncie było przez nią zarówno pożądane jak obawiane, jednak bez namysłu skręciła w prawo, potem w lewo, potem jeszcze raz w lewo, a potem już straciła rachubę. Zatrzymała się więc, żeby nasłuchać odgłosów grupy pościgowej (w tym momencie pomyślała, że piekarz już na pewno dał za wygraną), i po chwili dobiegły ją jakieś kwieciste przekleństwa. Nie potrafiła jednak dokładnie zlokalizować owych dźwięków, postanowiła więc schować się gdzieś i przeczekać tę burzę. Rozglądając się wokół stwierdziła jednak, że kryjówki na pewno tu nie uświadczy, więc wolnym krokiem ruszyła w kierunku prostym. Po chwili jej oczom ukazał się całkiem spróchniały, obrośnięty zieleniną i mchem płot, który ciągnął się jak morze długie i szerokie we wszystkie strony. Stojąc przed nim odwróciła głowę w jedną stronę, potem w drugą, ale nie zlokalizowawszy żadnego niepożądanego osobnika, przylgnęła plecami do płotu z zamiarem ucieczki przezeń. Tym razem jednak jej wzrok ewidentnie padł na kogoś, a raczej na coś. Otóż półtora metra przed nią siedział kot. Czarny kot, o żółtych ślepiach i przenikliwym spojrzeniu. Już nie wiedziała, czy to pech chciał, czy osąd boski, ale kotem był ów ten sam zwierz, od którego cała ucieczka się rozpoczęła. Mimo szczerych chęci nie potrafiła zdobyć się na rzucenie się na niego i wygarbowanie mu skóry i zwaliła to na te jego czary. Nie czuła jednak żadnego podejrzanego wirowania, a sam kot jak gdyby nigdy nic podniósł do góry jedną łapkę i najnormalniej w świecie zaczął ją lizać. Trwało to może kilka sekund, ale Evelyn, z własnej woli przyparta do płotu, nie potrafiła się ruszyć. Z żalem pomyślała o stygnących w jej rękawach ciepłych bułeczkach oraz soczystym jabłku spoczywającym w kieszeni i żołądek, podjudzany przez mózg, zaczął swoje nieprzyjemne, głośne harce. Męki dziewczyny jednak niespodziewanie się skoczyły, gdy miało miejsce coś, w co do tej pory mała złodziejka nie potrafiła uwierzyć.
- Za płotem jest skrót do doków – powiedział kot kobiecym głosem, po czym spokojnie wstał, odwrócił się i wolnym krokiem pomaszerował w siną dal, znikając za najbliższym zakrętem.
I jak kot powiedział, tak za płotem znajdował się skrót do doków.

Jeden tylko błąd mi zapadł w

pamięć

Chwilo, znaczy się, gdyż zaraz do drzwi wtargnęli strażnicy,

ci sami zresztą, którym już zdążyła zaleźć pod skórę. <-- powinno być

chwilowo


Bardzo ładne, miło się czyta. Nie sądzę tylko, by dwie

bułki były powodem takiego intensywnego pościgu (no chyba, że piekarz

pomyślał, że okradła mu cały dom i pół piwnicy)...

Tak więc bardzo mi

się podoba i liczę na więcej