Nie, to nie plagiat. Minerwa jest

panieńskim imieniem Dziewczyny Hagrida, do którego to imienia właśnie

wróciłam
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/>



style='font-size:15pt;line-height:100%'>Apokryf

dzień po

pełni w czerwcu
5.VI.1994

Wsiadł do powozu i nagle

znieruchomiał. Był przekonany, że pojedzie sam, tymczasem z kąta karety

wychyliła się ku niemu czarownica w czarnej szacie i zarzuconym na ramiona

półprzezroczystym szalu.
- Pan profesor Lupin, prawda? - zapytała

wyciągając rękę. - Jestem Andrea Swift.
- Już nie profesor - Lupin

odstawił na bok akwarium po druzgotkach i uścisnął jej dłoń.
-

Wujek powiedział mi, że będzie pan dzisiaj wyjeżdżał z Hogwartu - wyglądała,

jakby była czymś zakłopotana, choć ogólnie nie sprawiała wrażenia osoby

bojaźliwej. Była w nieokreślonym wieku gdzieś koło trzydziestki, nieduża i

energiczna, a jej czarne, związane z tyłu włosy przypominały Lupinowi

profesor McGonagall.
- Wujek? - zapytał dość bezradnie. Poza

Minerwą nie była podobna do nikogo, kogo by znał.
- Albus

Dumbledore - wyjaśniła, bawiąc się jego zaskoczeniem. - Nie wyglądam na jego

siostrzenicę?
- Raczej on nie wygląda - zaczął Lupin i zamilkł.

Powóz ruszył i z turkotem potoczył się kamienistą drogą w stronę

Hogsmeade.
- Mam dla pana list od niego - z wielkiego, skórzanego

sakwojażu kobieta wyjęła pergaminową kopertę. Lupin otworzył ją bez słowa i

zaczął czytać.


Kochany Remusie!



Wiem, że chciałeś uniknąć oficjalnych pożegnań, ale nie mogę wypuścić Cię z

Hogwartu bez tych kilku słów podziękowania. Byłeś najlepszym nauczycielem

obrony przed czarną magią, jakiego mieliśmy od lat. Rozumiem powody Twej

decyzji, ale wierz mi, że nigdy nie przestanę jej żałować. Jedzie z Tobą

moja siostrzenica Andrea. Na zlecenie Ministerstwa Magii pisze dla nas nowy

podręcznik wykładanego przez Ciebie przedmiotu. Jeżeli nie wzywają Cię

gdzieś szczególnie pilne sprawy, może dałbyś się namówić na współpracę i

napisał ten podręcznik razem z nią? Żal by mi było jeszcze raz nie

wykorzystać dla Hogwartu Twojej wiedzy.

Szczerze oddany


Albus Dumbledore

- Kochany, stary Dumbledore - Lupin

złożył list, który sam wsunął się z powrotem do koperty. - Proszę mu

powiedzieć, że zachowam to jak najcenniejszą pamiątkę.
- To

znaczy, że ma pan już inne plany? - Andrea spojrzała na niego z żalem.


- Nie mam innych planów. Nie mam też zdrowia, pieniędzy ani domu, krótko

mówiąc niczego, co jest potrzebne, by zająć się pracą naukową - wyjaśnił

zwięźle Lupin.
- Mamy grant z ministerstwa, Hogwart też coś

dorzuci - Lupin zauważył, że Andrea sprawia wrażenie, jakby nie umiała

zliczyć do trzech, a w rzeczywistości zmierza prosto do celu. - Jest też

miejsce, gdzie moglibyśmy zająć się pracą. Mam do dyspozycji dom w Jeszcze

Bardziej Zakazanym Lesie.
- Widzę, że lubi pani studia z natury -

Lupin uśmiechnął się. - Ma tam pani wszystko pod ręką.
- Owszem.

Strzygi, zombie, dusioły, dziwożony i trochę hołoty z bagien. Mieszkałam tam

przez ostatnie dwa lata.
- Odważna z pani dziewczyna.
-

Więc jak, zgadza się pan? To naprawdę dobre miejsce. Także i ze względu na

pana chorobę - dodała, i jakby przestraszyła się własnych słów. - Proszę mi

wybaczyć.
- Nie szkodzi, to nam oszczędziło trochę wyjaśnień -

Lupin wzruszył ramionami. - Niestety, na eliksir profesora Snape'a nie

mogę już liczyć.
- Damy sobie radę, zawsze można skoczyć na miotle

do Hogwartu - uśmiechnęła się niewinnie, Lupin wiedział jednak, że liczby

mnogiej użyła tu z całą premedytacją.
- Nie będziesz się bała? -

on również z premedytacją przeszedł na bardziej poufałą formę - Wiesz, czym

ryzykujesz.
- A czym ryzykowali twoi koledzy w Hogwarcie?


- Nic nie wiedzieli. A ci którzy wiedzieli, byli animagami - Lupin machnął

ręką na znak, że szkoda dyskusji.
- To się nawet nieźle składa -

powiedziała, jakby trochę nie na temat. - Zgódź się, Remusie. Potrzebuję

twojej pomocy. Wujek Albus mówił, że jesteś naprawdę dobry. A poza tym... -

urwała, tym razem chyba naprawdę zawstydzona.
- Poza tym co?


- Może ta książka pomogłaby przełamać uprzedzenia, jakie ludzie mają do

wilkołaków. Choćby dlatego warto spróbować.
- Warto spróbować -

nie wiadomo było, czy Lupin potwierdził, czy tylko powtórzył jej słowa.

Sięgnął do wyświechtanej walizki i wyjął tabliczkę czekolady z Hogsmeade. -

Poczęstuj się. Mam nadzieję, że w Jeszcze Bardziej Zakazanym Lesie nie ma

dementorów.
- Nie - Andrea miała taką minę, jakby chciała go

uściskać. - Tylko sysuny, szyszymory i czarnobogi. Nie licząc oczywiście tej

hołoty z bagien.
- A wampiry? - zaśmiał się Lupin, a Andrea mu

zawtórowała i przez chwilę oboje pokładali się ze śmiechu.
- Tak,

wampiry też. To znaczy, zaglądał jeden, ale jak się dowiedział, że piszę

książkę o czarnej magii, od razu się obraził.
- Widocznie nie

zależało mu na sławie - Lupin uspokoił się trochę, ale jak tylko spojrzeli

na siebie, od razu zaczynali chichotać. - O Boże, dziewczyno. Ktoś nam chyba

zaczarował tę czekoladę, dawno się tak nie bawiłem. Słuchaj, my się chyba

musimy znać. Kiedy skończyłaś Hogwart?
- W siedemdziesiątym

dziewiątym.
- Ja trzy lata wcześniej. W jakim byłaś domu?


- Hufflepuff.
- Gryffindor. Grałaś w quidditcha?
-

Nie.
- Ja też nie, ale mój przyjaciel James grał. Nie opuściłem

żadnego meczu. Gdybyś grała, na pewno bym cię pamiętał.
- Ja

oczywiście o was słyszałam, cała szkoła huczała od waszych psot. Severus

Snape też był z twojego roku, prawda?
- Niestety.
- Jego

pamiętam aż za dobrze. Aczkolwiek, o ile wiem, nie był specjalnie

popularny.
- A jednak twoje nazwisko nie jest mi obce - Lupin

spoważniał. - Może dlatego, że jesteś siostrzenicą Dumbledore'a?


- Raczej nie. Wujek prosił, żebym o tym nikomu nie mówiła. Wiedziała tylko

moja przyjaciółka.
- No to nie wiem, skąd cię znam. Zrobiłaś potem

coś spektakularnego? Byłaś ministrem magii albo kimś w tym rodzaju?


- Studiowałam zaawansowaną transmutację. Jako jedna z dziesięciu albo

jedenastu osób jestem po imieniu z Minerwą McGonagall, ale to najwyżej

wiadomość do kroniki towarzyskiej "Proroka".
-

Zaawansowaną transmutację, powiadasz? - zastanowił się Lupin. - To już wiem.


- Naprawdę? - Andrea znów się zmieszała. - No?
-

Foulois Sophie, Diggle Icarus, Griffin Gale, McGonagall Minerwa, Swift

Andrea, Tarkiz Chino, Zapata Willard - Lupin wyrzucił z siebie tę litanię

jednym tchem. - Siedem nazwisk, które zna każdy, kto interesował się

animagią.
- Masz nadzwyczajną pamięć.
- Wcale nie, bo na

przykład nie pamiętam, w co się zmieniasz. Minerwa jest kotem, Sophie

panterą... a ty?
- Wstyd się przyznać. Ale ponieważ zawsze

uwielbiałam uganiać się po lesie, wybrałam postać, w której byłabym

bezpieczna.
- To znaczy? - zapytał, spodziewając się wiewiórki

albo lisa.
- Niedźwiedź. Nie śmiej się - spojrzała na niego

karcąco, widząc, że przygryza wargi. - Nie chciałbyś spotkać takiego misia,

nawet podczas pełni.
- Zwłaszcza podczas pełni - zgodził się

Lupin. - Ale ja się wcale nie śmieję, to świetny pomysł.
-

Niestety, tylko do lasu. Między ludzi się nie nadaje.
- Czego nie

można powiedzieć na przykład o panterze - zauważył z powagą Lupin i znowu

zaczęli się śmiać.


~~@~~

Dom był niewielki, Lupin

wiedział jednak, że te czarodziejskie domy są w środku o wiele

obszerniejsze, niż mogłoby to się wydawać z zewnątrz. Stał na szczycie

małego wzgórza, przytulony bokiem do trawiastej skarpy. Przed nim rozciągała

się łąka, która w zależności od swych upodobań mogła znajdować się przed

domem, albo poza nim, kurcząc się albo rozszerzając aż do przeciwległej

ściany lasu. Lupin przystanął na chwilę i patrzył, jak okiennice trzech

okien dolnego piętra otwierają się z lekkim zgrzytem - taki sam ruch

zauważył na znajdującym się z boku domu ganku, gdzie właśnie otwierały się

wejściowe drzwi. Spojrzał na Andreę myśląc, że otwarła je zaklęciem, ona

jednak nie miała w ręce różdżki.
- Chodź - powiedziała.


Po kilku ułożonych w stopnie kamiennych blokach weszli na ganek. Lupin

obejrzał się za siebie. Łąka skurczyła się jeszcze bardziej, jakby

zaciekawiony las chciał zajrzeć za nimi do środka. Ponad drzewami widać było

szczyty odległych gór.
- Jak tu pięknie - powiedział

odruchowo.
- To dobre miejsce - usłyszał za sobą cichy głos

Andrei. Ostrożnie spojrzał w jej stronę i bez zdziwienia zauważył, ze jest

tak samo poruszona jak on.
- Lubię tu przyjeżdżać - powiedziała. -

Popatrz, dookoła Jeszcze Bardziej Zakazany Las, przekonasz się, że zasługuje

na tę nazwę, a tutaj taki spokój. Wejdźmy do środka.
Przez

niewielką sień weszli do ogromnej, zajmującej chyba połowę domu kuchni.

Pierwszym, co rzucało się w oczy był wielki, staroświecki piec, a właściwie

skrzyżowanie pieca z kominem, taki sam, jaki Lupin widział w chatce Hagrida.

Pod oknem stał dębowy, oparty na krzyżakach stół, a na półkach wzdłuż ścian

stała cała kolekcja miedzianych i żelaznych garnków, rondli, tygli i

kociołków. Było tu jasno i przytulnie - Lupin pomyślał, że ten dom

przypomina mu niektóre miejsca Hogwartu.
- Siadaj, zaraz zrobię

herbatę - Andrea skinęła różdżką w stronę komina, drugą ręką wskazując

stojące pod ścianami ławy. - Za tymi drzwiami jest pracownia, na górze coś w

rodzaju oranżerii - Lupin dopiero teraz zauważył, że ściana przeciwległa do

wejścia kryje w sobie niewielkie, solidne drzwi, a tuż obok nich wznoszą się

strome jak drabina schody, prowadzące do włazu w suficie.


Wszystko tutaj tchnęło spokojem i dostatkiem, Lupin pomyślał, że mogło by to

być drugie po Hogwarcie miejsce, w którym czułby się bezpieczny. Po raz

pierwszy przyszło mu do głowy, że atmosfera zamku może być - jak wiele

innych rzeczy - zasługą Dumbledore'a.
- Coś się tak zamyślił?

- Andrea podała mu kubek z herbatą. - Zaraz przygotuję coś do jedzenia. Jak

chcesz, możesz w tym czasie obejrzeć dom.
- Chętnie - Lupin

otworzył małe, solidne drzwi i znalazł się w najdziwniejszym wnętrzu, jakie

kiedykolwiek widział. Był to wielki kwadratowy pokój, który wyglądał tak,

jakby miało w nim pracować jednocześnie pięciu czarodziejów różnych

specjalności, począwszy od eliksirów a skończywszy na astronomii. Ściany

pokryte były dziesiątkami półek z mnóstwem najrozmaitszych słojów, pudełek,

puszek, koszyków i flakonów. Całą jedną ścianę pokrywały książki, w kącie

stał wyprowadzony przez sufit w niebo teleskop. Najdziwniejsze było jednak

oświetlenie tego pokoju. Ściany nie miały ani jednego okna - oszklona była

za to duża część sufitu, przez który widać było niebo i kładące się na

szybach rośliny.
- U góry jest oranżeria - powiedziała Andrea,

która przyszła tu za nim. - A w ogóle jak chcesz, możesz tu zamieszkać -

wskazała na stojące pod ścianą złożone polowe łóżko. - Ja mam mały pokoik na

górze.
- Doskonale - Lupin z zadowoleniem pomyślał o solidnych

drzwiach i znajdującym się wysoko nad jego głową oknie. - Podoba mi się

tutaj.
- Po luksusach Hogwartu warunki są raczej skromne -

uśmiechnęła się przekornie Andrea.
- Przeciwnie - Lupin nie chciał

jej opowiadać o szczegółach swego życia przed przyjazdem do Hogwartu, więc

uśmiechnął się tylko. Wyglądało na to, że jeszcze raz miał

szczęście.

Pełnia w lipcu
2.VII.1994

- Nie,

już nie mogę – Andrea Swift przyciskając dłonie do skroni wyszła przed

dom. Pierwszym, co zobaczyła była ogromna tarcza księżyca, powoli

wyłaniająca się zza lasu. Pomyślała, że trzeba było posłuchać Lupina, kiedy

prosił, by na czas jego przemiany wyszła z domu jak najdalej i wróciła

dopiero kiedy księżyc wzejdzie na dobre. Nie zrobiła tego. Zamknąwszy za nim

na klucz drzwi pracowni usiadła w kuchni, czekając, co się będzie działo.

Najpierw cisza. Jęk. Potem krzyk, coraz głośniejszy. Nieartykułowane

dźwięki, z których czasem można było wyłowić pojedyncze, przerażające słowa.

Krew. Coś o krwi, o pościgu i skoku, o zębach, szarpiących ludzkie gardło, o

tryskającej krwi... Potem znowu jęk, coraz mniej ludzki, coraz bardziej

przechodzący w wycie. I warkot, ohydny warkot uwięzionej bestii.

Półzwierzęcy-półludzki jęk bólu. Wreszcie skok, uderzenie, od którego

zadrżały dębowe drzwi – Andrea zerwała się, celując w nie różdżką, w

każdej chwili gotowa się przemienić. Zawsze myślała, że chciałaby zobaczyć

przemianę wilkołaka. Teraz dzięki oknu w suficie pracowni było to nawet

możliwe, mimo to jednak po tym, co słyszała nie była pewna, czy kiedykolwiek

się odważy.
Postała chwilę na ganku, wróciła do kuchni.

Przerażające dźwięki, które napełniały cały dom od półgodziny ucichły

– zza dębowych wrót nie dobiegał żaden odgłos. Wzięła głęboki oddech.

Wiedziała sporo o wilkołakach. Oczywiście, ich ulubioną zdobyczą nie były

zwierzęta, tylko człowiek. Naturalnie, wilk i niedźwiedź w lesie schodzą

sobie z drogi. Jasne, w swojej animagicznej formie była bezpieczna, a jej

towarzystwo miało sprawiać uwięzionemu wilkołakowi przyjemność. Mimo to

jednak kiedy szła na górę, uginały się pod nią nogi.
Weszła do

oranżerii, otworzyła okno w suficie i zajrzała do środka. Zanim jej oczy

przyzwyczaiły się do ciemności, zdążyła poczuć, że pokój pełen jest jakiejś

dziwnej, niedobrej tajemnicy. Przemieniła się i prawie bez hałasu, jak na

tak wielkie zwierzę, zeskoczyła na dół. Dopiero wtedy zobaczyła go. Leżał na

podłodze obok łóżka, ciemny, kudłaty kształt, zdumiewająco wielki. Podeszła

bliżej. Niedźwiedzie oczy powoli przyzwyczajały się do ciemności, mogła

teraz zauważyć, że jego sierść jest jasnobrązowa, przetykana na bokach

pojedynczymi, białymi nitkami. Spał, zwinięty w ogromny, puszysty kłąb, jego

ogon rozciągnięty na podłodze nie poruszał się. Był piękny, stwierdziła to z

lekkim rozbawieniem. Jako człowiek był raczej niepozorny - wysoki, chudy

facet o sympatycznej twarzy i siwiejących włosach, a teraz pożałowała, iż

nie potrafi zmienić się w wilczycę. Dotknęła nosem spiczastego, pokrytego

miękkim futrem ucha, wciągnęła jego zapach. Pachniał jak domowy pies, trochę

zwierzęciem, trochę człowiekiem. Liznęła go w ucho i wtedy obudził się.

Podniósł powieki, i gdyby w obecnym stanie była zdolna krzyknąć, zrobiłaby

to na pewno. Miał ludzkie oczy, oczy Remusa Lupina, ciepłe i brązowe, teraz

trochę szalone, zmętniałe od bólu. Zrobiło się jej żal, że go obudziła.

Usiadła obok niego, jak dotąd przyjmował jej obecność zupełnie spokojnie,

więc odważyła się polizać go jeszcze raz. Przymknął oczy, najwyraźniej

zadowolony, więc położyła się obok i chowając nos w jego puszyste futro

zasnęła.

dzień po pełni w lipcu
3.VII.1994



Lupin wyszedł przed dom. Wciąż kręciło mu się w głowie, czuł się jakby miał

zemdleć. Jaskrawe słońce zmuszało go do zamknięcia oczu, ale wtedy wzmagały

się zawroty głowy. Usiadł na trawie. Dopiero teraz poczuł, jak jest gorąco.

Rozpiął szatę, wysunął ręce z rękawów i położył się na wznak, zasłaniając

oczy przedramieniem. Wir w jego głowie powoli zaczynał się uspokajać, powoli

wyciszało się to wewnętrzne drganie, które męczyło go od wczorajszego

wieczora. Leżał bezwładnie i czuł, jak słońce łagodnie przenika każdą

komórkę jego ciała - to było tak, jakby dotykała go wielka, ciepła dłoń.

Podczas swych comiesięcznych przemian nieraz żałował, kiedy się kończyły,

teraz jak nigdy ogarnęła go radość z faktu, że znowu jest człowiekiem.

Resztką świadomości pomyślał, że w słońcu pozbywa się resztek swojej wilczej

natury i zasnął.
Obudziło go coś dziwnego. Czuł wyraźnie przy

sobie czyjąś obecność, koło prawego ramienia miał coś twardego, co wyglądało

jak czyjaś noga. Poczuł na twarzy leki, ciepły oddech. Otworzył oczy. Nad

nim pochylał się jednorożec. Był piękny. Miał śnieżnobiałą grzywę, cały był

biały w drobniutkie srebrne kropki, a krótki róg pośrodku czoła błyszczał,

jakby był z masy perłowej. Wielkie, czarne oczy patrzyły na Lupina uważnie,

ale bez lęku. Ten leżał jak skamieniały, starając się nawet wstrzymać

oddech. Wiedział doskonale, jak płochliwe są jednorożce i zastanawiał się,

czy komukolwiek w tym stuleciu udało się popatrzeć na któregoś z nich z tak

bliska. Jednorożce należały do najrzadszych, a zarazem najbardziej

magicznych stworzeń. Wierzono, że pokazują się tylko ludziom niewinnym -

nikt, kto zrobił coś złego nie mógł liczyć na to, że dobrowolnie zbliżą się

do niego choćby na odległość wzroku. Uświadomił to sobie i zrobiło mu się

dziwnie - wciąż czuł się winny z powodu Dumbledore’a, Syriusza i

ucieczki Petera Pettigrew. Jednorożec jakby wyczuł to wahanie, bo znów

pochylił się nad nim. Starannie obwąchał mu ręce i ubranie, przyjaźnie

skubnął wargami jego włosy i powoli odszedł w stronę lasu. Lupin oczarowany

patrzył za nim, aż znikł w gęstwinie drzew. Przetarł oczy wierzchem dłoni,

jakby niepewny, czy to co widział nie jest tylko halucynacją. Wreszcie

wstał, włożył z powrotem szatę. Czuł się o wiele lepiej niż rano, sądząc po

słońcu było już południe - z przyjemnością stwierdził, że stoi pewnie na

nogach, a zawroty głowy, które rano powaliły go na trawę, ustały zupełnie. W

dodatku widział jednorożca. Pomyślał, że może Andrea będzie mogła mu

wyjaśnić, skąd wziął się ten niezwykły gość - o ile oczywiście nie był tylko

złudzeniem.
Wszedł do kuchni. Andrea siedziała przy otwartym

oknie kartkując ogromną księgę o piętrowym, łacińskim tytule wytłoczonym na

skórzanej okładce. Na jego widok podniosła głowę.
- Wyspałeś się?

Jak się czujesz?
- Widziałem jednorożca - Lupin nalał sobie

herbaty ze stojącego na piecu dzbanka. - O ile oczywiście mi się nie

zdawało.
- Raczej nie - Andrea uśmiechnęła się. - Z tym, że

prawdopodobnie była to ona. Ma na imię Agnieszka.
- Ona? - zapytał

dość niemądrze Lupin.
- Oczywiście. Nie istnieje słowo

„jednorożyca”, ale Agnieszka jest z pewnością rodzaju żeńskiego.

Czasem tu przychodzi. Zapomniałam ci powiedzieć, ale to chyba dobrze, miałeś

niespodziankę.
- Jeszcze jaką. Od dawna się tu pokazuje?


- Nie. Pierwszy raz zobaczyłam ją najwyżej miesiąc temu. Też myślałam, że

mam zwidy. Przecież jednorożce się nie oswajają.
- Skąd wiesz, że

nazywa się Agnieszka? - Lupin uśmiechnął się.
- No, a jak by się

miała nazywać? - Andrea wzruszyła ramionami, jakby to było oczywiste. - Jest

list do ciebie - ruchem głowy wskazała mu kopertę, leżącą na okapie komina.

- Przyszedł przedwczoraj, przyniosło go jakieś zabiedzone sowiątko.


Lupin rzucił okiem i omal nie krzyknął. Na kopercie było pismo Syriusza.

Rozerwał ją niecierpliwie i zaczął czytać.

Cześć, stary

Lunatyku!

Jestem wolny i bezpieczny. Na wszelki wypadek

nie napiszę, gdzie się ukryłem - wiem, że stanąłbyś na głowie, żeby mi

pomóc, ale tę możliwość wolę zachować na czarną godzinę. Azkaban to dość

głupie miejsce, i wierz mi, niespecjalnie bym się ucieszył, gdybyś trafił

tam z mojego powodu. W dodatku ta sowa (jedyna, jaką mogłem dostać) nie

wygląda zbyt pewnie. Muszę ją zresztą oszczędzać, bo jest jeszcze ktoś, kto

- wierzę w to - czeka na wiadomość ode mnie tak samo jak Ty. Niebawem

napiszę więcej, myślę też, że wkrótce uda nam się zobaczyć - nasze ostatnie

spotkanie było stanowczo za krótkie. Mam nadzieję, że Knot nie obwinia

Ciebie o moją ucieczkę, chociaż jestem też w stu procentach pewny, że Snape

jak najbardziej. Muszę kończyć, sowa szaleje z niecierpliwości, a Hardodziob

przygląda się jej, jakby nagle zgłodniał. Miej oko na naszego małego, napisz

mi czasem, co u niego słychać. Kiedy na niego patrzyłem, czułem się jakbym

na jesieni miał znowu wrócić do Hogwartu i już tęsknił za naszymi

szaleństwami - za Jamesem, Peterem, takim, jaki wtedy był, i Tobą, na zawsze

trzynastoletnim.

Łapa

- Oho, oberwała się

chmura z listami – Andrea wychyliła się przez okno i wyciągnęła rękę,

na której wylądowała ogromna, śnieżna sowa. – Zobacz, jaka

piękna!
- To sowa Harry’ego – Lupin sprawnie

odwiązał list, Hedwiga zatoczyła koło po kuchni i usiadła mu na ramieniu,

jakby też chciała przeczytać wiadomość.

Szanowny Panie

Profesorze,

dostałem sowę od Syriusza, wiem, że Pan też czeka

na wiadomość od niego, więc wysyłam Hedwigę najpierw do Pana. Syriusz pisze,

że ukrywa się z Hardodziobem, nie podaje gdzie, w razie gdyby list wpadł w

niepowołane ręce. Pisze też, że dementorzy nie mają żadnych szans go

odnaleźć, z czego bardzo się cieszę. Przy okazji dowiedziałem się, że to on

przysłał mi na Gwiazdkę Błyskawicę i jestem bardzo szczęśliwy, że to od

niego. Martwię się za to, i moi koledzy też, że nie będzie Pana z nami w

przyszłym roku. Cała nasza klasa strasznie żałuje, że Pan odszedł, mam

nadzieję, ze szybko znalazł Pan inną pracę. Ja jestem teraz u wuja Vernona i

ciotki Petunii, ale jak dobrze pójdzie, będę mógł pojechać na mistrzostwa

świata w quidditchu, na które zaprosili mnie rodzice Rona. Muszę kończyć, bo

Hedwiga już chce lecieć.

Z wyrazami szacunku
Harry

Potter

- Poczekaj, Hedwigo - Lupin końcem palca zwichrzył

pióra na głowie sowy, która przyjęła tę pieszczotę z pobłażliwą aprobatą. -

Dam ci jeszcze jeden list do Syriusza. Kwadrans, i będzie gotowe.
Hedwiga

frunęła na stół, gdzie zajęła się resztkami śniadania. Lupin wyjął z

szuflady pergamin i pióro i podłożywszy sobie stary numer

„Proroka” zaczął pisać.

Kochany

Łapo!

Dzięki za wiadomość, pełnia spowodowała dwudniowy

poślizg. Stale myślę, co robisz, gdzie jesteś, i w jakie kłopoty pakujesz

swój zuchwały, ryzykancki łeb. W Hogwarcie ucichło, Knot odwołał dementorów.

Harry zdał nieźle. Chętnie zaprosiłbym go na wakacje, ale wiem, jak

zareagowałaby na to mugolska rodzina Lilki, więc wolę nie ryzykować. Ale Ty

przyjedź. Mamy do dyspozycji dom Dumbledore’a w Jeszcze Bardziej

Zakazanym Lesie, idealna kryjówka. Gdybyś czegoś potrzebował, sowa

Harry’ego zawsze mnie znajdzie, i można być pewnym, że list nie trafi

na biurko Knota. Ściskam Cię i czekam

Twój


Lunatyk

dzień po pełni w sierpniu
2.VIII.1994



Wyszedł przed dom i znieruchomiał. Łąka rozciągnęła się niemal po

horyzont, Jeszcze Bardziej Zakazany Las wydawał się prawie nierzeczywisty,

ściana drzew ginęła w rannej mgle. Padał deszcz. Nie to jednak sprawiło, że

zamarł bez ruchu. Pośrodku łąki, jakieś sto pięćdziesiąt kroków od domu

znajdowało się coś, czego jeszcze wczoraj z pewnością tutaj nie było. Szopa.

Drewniana, prowizoryczna buda na siano, pokryta sypiącymi się gontami,

poczerniała ze starości. Przez chwilę przyglądał się jej, zastanawiając się,

czy to kurcząca się łąka chowała ją dotąd w swoim wnętrzu, czy też działał

tu urok częściowej niewidzialności - postanowił zapytać o to Andrei, kiedy

wróci z Ministerstwa Magii, gdzie teleportowała się o świcie.
Na

razie postanowił po prostu obejrzeć to dziwne zjawisko - zszedł z ganku i

... natychmiast zawrócił po pelerynę. Deszcz był zimny, przywodził na myśl

raczej listopad niż początek sierpnia. Szopa była pusta. Na podłodze walała

się odrobina słomy, wygnieciona jakby ktoś na niej leżał, ale poza odrobiną

śmieci w kątach nie było tam zupełnie nic. Przez szpary pomiędzy belkami

zaglądało światło - Lupin schylił się i zobaczył wyraźnie ganek domu,

przybliżony jak przez lornetkę. Gdyby mieszkaniec szopy chciał obserwować

dom, miałby tu idealne miejsce. Rozejrzał się jeszcze raz i zobaczył coś, co

przedtem umknęło jego uwadze. Trzy szerokie deski oparte o ścianę, które

zdawały się coś zasłaniać. Odstawił jedną z nich i zobaczył prymitywne

palenisko z kamieni, poczerniałe od ognia. Kominek. Wszystko razem

przypominało przenośną kryjówkę, w dodatku - musiał to przyznać - nieźle

zaopatrzoną.
Postanowił spytać Andrei o przeznaczenie tego

dziwnego budynku, na razie jednak czekał na niego zaczęty rozdział o

demonach powietrza, w którym należało szybko dokonać jeszcze kilkunastu

poprawek.
Naciągając kaptur wrócił do domu. Wchodząc na ganek

zauważył na kamiennych stopniach mokre ślady, które sprawiły, że jego serce

zaczęło bić szybciej. Wpadł do kuchni, i w tym samym momencie coś wielkiego

i czarnego śmignęło w jego stronę. Wyrżnął plecami i tyłem głowy w drzwi,

które zatrzasnęły się z hukiem i przycisnął twarz do mokrego psiego łba.


- Łapa! - nie zważając na to, że pies ocieka wodą, uściskał go

serdecznie. - Tak się martwiłem. Możesz się przemienić, nikogo tu nie ma.

Andrea pojechała do Londynu.
- No i dobrze - Syriusz Black,

niedawny więzień Azkabanu, wyciągnął do niego rękę. - Nie masz pojęcia, jak

dobrze cię znowu zobaczyć.
- Ciebie też - Lupin klepnął go w

ramię. - Nieźle wyglądasz.
Było w tym może nieco przesady, faktem

było jednak, że od ostatniego spotkania Syriusz zmienił się bardzo. Jego

twarz straciła dawną chorobliwą bladość, wypełniła się trochę, a czarne,

spadające aż do pasa włosy były teraz umyte i przycięte na wysokości ramion.

Nawet wyraz czarnych, jakby chorych oczu zmienił się i nie był już tak

szalony jak wtedy, gdy spotkali się przed dwoma miesiącami we Wrzeszczącej

Chacie.
- Ba, myślę - Syriusz wyprostował się w nowej,

perfekcyjnie skrojonej szacie. - Pani Pomfrey poświęciła aż tydzień wakacji,

żeby postawić mnie na nogi.
- Wróciłeś do Hogwartu! -

ucieszył się Lupin. - A co z Pettigrew?
- Wiedziałem, że o to

zapytasz - Syriusz położył rękę na jego ramieniu i zmusił go, żeby usiadł. -

Lunatyk, to się musiało stać. Niezależnie od ciebie. Dumbledore opowiedział

mi... - Black zawahał się na moment - co się działo przez tę ostatnią noc.


- To wszystko przeze mnie - Lupin machnął ręką na znak że nie

chce, by Syriusz go pocieszał. - Pettigrew połączył się z Voldemortem,

tak?
- Tak. Ale wierz mi, wszyscy ilu nas tam było, zachowaliśmy

się jak banda idiotów. Przykuwanie Glizdogona do ciebie i rannego chłopca

było szczytem głupoty. Miałem oczy i widziałem, że jest pełnia, nie ja jeden

zresztą. A Snape? Trzeba go było bodaj zakneblować, ale ocucić, mielibyśmy

świadka bardziej wiarygodnego, niż my obaj razem wzięci. Nie, Lunatyk. Order

Morgany tym razem należy się nam zbiorowo.
- Biedny Severus -

wspomnienie o orderze sprawiło, że Lupin uśmiechnął się. - Ale masz rację,

lepiej by było, gdyby słyszał naszą rozmowę.
- Daj spokój -

Syriusz rozejrzał się po kuchni, znalazł na piecu dzbanek do herbaty. -

Siedź, ja to zrobię. A jak jeszcze raz powiesz, że wszystko przez ciebie,

to... to słowo daję, że cię stłukę.
- Chyba bym ci jeszcze dał

radę - Lupin przyglądał się, jak Syriusz robi herbatę, dokładnie tak, jak

robił to w Hogwarcie, bez użycia magii. - Gdzie zostawiłeś Hardodzioba?


- W rezerwacie smoków, w północnej Szkocji. Potem ukradłem trochę

proszku Fiuu i przeniosłem się do chałupy Hagrida, dobrze, że Dumbledore

wcześniej powiedział mu, co i jak, bałem się, że zabije mnie gołymi rękami,

zanim zdążę cokolwiek wyjaśnić. Od niego wiem, że musiałeś odejść, i wierz

mi, gdybym dorwał Snape’a w swoje ręce...
- Nie warto -

Lupin wziął od niego kubek z herbatą. - I tak bym zrezygnował. A Severus

był, jak się domyślasz, bardzo rozczarowany...
- Nie bardziej niż

ja wtedy, co James... a, mniejsza z tym - Syriusz zrozumiał, że powiedział

za dużo. - Za to teraz pomógł mi wcale o tym nie wiedząc.
-

Jak?
- A jak myślisz, co mam na sobie? - Syriusz wzruszył

ramionami, odzianymi w piękny, czarny materiał. - Zostawił taką furę szat,

że chyba nie zauważy, że mu jedna zginęła. A wszystkie czarne jak jego

dusza.
- Wyglądasz w niej lepiej, niż on - zaśmiał się Lupin.


- Ty za to nierewelacyjnie - Syriusz przyjrzał się z troską

bladej twarzy przyjaciela. - Kiedy była pełnia, wczoraj? O Boże. A ja

przyszedłem cię o coś prosić.
- Pełnia tu nie ma nic do rzeczy -

uciął kategorycznie Lupin. - Mów, czego potrzebujesz.
- Różdżki.

Bez niej nie mogę się teleportować, że nie wspomnę o takich drobiazgach, jak

światło i ogień. Niestety, w całym Hogwarcie nie znalazłem ani jednej.

Dumbledore zrobił dla mnie już tyle, że nie mogłem jeszcze prosić go, żeby

jechał do Ollivandera. Zresztą i tak już wyjechał. Został tylko Filch, który

ze zrozumiałych względów odpada, i Hagrid, który kupował różdżkę zaledwie

rok temu. Wiesz, jaki jest Ollivander. Zresztą, różdżka Hagrida nie

pasowałaby mi znacznie bardziej niż twoja. Pamiętasz, twojej kiedyś

używałem.
- Bierz - Lupin natychmiast podał mu swoją różdżkę. -

Ja zawsze mogę sobie kupić nową.
- Masz pieniądze? - Syriusz

machnął różdżką w powietrzu - Saltus. No dobrze - ocenił, kiedy dzbanek z

herbatą wywinął w powietrzu regularnego koziołka i stanął na piecu nie

uroniwszy ani jednej kropli. - Dumbledore pożyczył mi parę galeonów...


- Schowaj, przydadzą ci się. Powinienem coś mieć u Gringotta, zaraz tam

pojadę. Żebym tylko nie spotkał Andrei. Miała być dzisiaj w Ministerstwie

Magii...
- Andrea Swift, mój Boże - Syriusz uśmiechnął się z

nostalgią. - I kto by pomyślał, że będziesz z nią pracował.
- To

piekielnie zdolna dziewczyna - zaprotestował Lupin. - I też animag.


- Przecież nie mówię, że nie - Syriusz roześmiał się dawnym, tak dobrze

znanym Lupinowi śmiechem. - Prefekt Puchonów Andrea Swift. Jakie to wszystko

zabawne.


style='font-family:Arial'>
5.XII.1978

- Może mi

pani łaskawie powie, jaka jest przyczyna tej nagłej utraty pamięci? - Snape

wpatrywał się w nią tak uporczywie, że gdyby od początku nie stała przed nim

ze wzrokiem wbitym w podłogę, teraz zrobiłaby to na pewno. - Przecież, u

licha, nie jest pani taką kompletną idiotką! Chociaż, prawdę mówiąc, po

dzisiejszej lekcji zaczynam w to wątpić. Świeże skórki boomslanga do

stężonej wody królewskiej, Boże! Czy pani naprawdę nie ma w głowie ani

łuta mózgu?
- Przepraszam - powiedziała Andrea takim tonem, że

Snape zawahał się na moment i kontynuował już zupełnie oficjalnie:


- Ponieważ pani oceny z innych przedmiotów nie wskazują na nagłe zaćmienie

umysłowe, z eliksirami do pewnego czasu też radziła sobie pani całkiem

nieźle, zaczynam podejrzewać, że powodem tych problemów jest zmiana

nauczyciela. Domyślam się, że profesor Holz faworyzował panią, być może

nawet znam powód, ale uprzedziłem panią, że ja nie zamierzam tego robić, i

to, że jest pani siostrzenicą dyrektora nie sprawia na mnie wrażenia...


- Kłamstwo! - wrzasnęła nagle Andrea. Spojrzał na nią zdumiony, jej

poza pokornej uczennicy znikła bez śladu. - Holz wcale mnie nie faworyzował

i guzik go obchodziło, że Dumbledore to mój wujek! Lubił mnie, bo byłam

dobra! Nie mnie jedną, Astondy’ego też! Jonesa też! I

pana, nie wymawiając, też!
- Więc uważa pani, że kłamię? -

czarne oczy Snape’a zwęziły się jak u atakującego węża. - Jak na

prefekta, ma pani dość oryginalny stosunek do nauczycieli, panno Swift.

Ostrzegam, że jeżeli jeszcze raz odezwie się pani do mnie tym tonem,

postaram się, żeby pani tego pożałowała. I to skutecznie. Nie oczekuję

przeprosin - dodał szybko, bo mina i cała postawa Andrei mówiły mu aż nadto

wyraźnie, że ich nie będzie - ponieważ jednak widzę, że porozumienie się z

panią jest niemożliwe, pozostaje mi tylko zapowiedzieć, że obecny stan pani

wiedzy uniemożliwia mi dopuszczenie pani do OWuTeeMów. Zrozumiano?


- Tak jest, panie profesorze.
Było w jej głosie coś takiego, że Snape

spojrzał na nią i z najwyższym zdumieniem stwierdził, że Andrea...

płacze.
- No nie - powiedział dość bezradnie. - Jeszcze tego tu

brakowało, rozmazanego dziecka. Przecież, u licha, mogła się pani tego

spodziewać! Zawołam panią Pomfrey, niech pani da coś na uspokojenie, bo

to co pani wyprawia przechodzi ludzkie pojęcie...
- Nie! -

zawołała przez łzy, widząc, że podchodzi do kominka. - Proszę... Ja wszystko

panu wytłumaczę.
- Masz pięć minut czasu - Snape podsunął jej

krzesło. - Ale jeśli w ciągu pięciu minut nie dowiem się, o co chodzi,

zabieram cię do dyrektora.
- Dobrze - Andrea posłusznie usiadła,

jej ręce, schowane w rękawach szaty zaciskały się tak, że widział jak drżą.

- Powiem krótko. Zakochałam się.
- Jeszcze tylko te... - zaczął

Snape, ale po raz wtóry zelektryzował go ton jej głosu. Nie myśląc, co robi,

podszedł do niej. Łagodnym ruchem uniósł jej głowę, tak, że musiała na niego

spojrzeć.
- W kim? - zapytał stłumionym głosem, mimo, iż wiedział

już, jaka będzie odpowiedź.
- A jak pan sądzi? - Andrea wstała,

cały czas patrząc mu w oczy. - W kogo wpatruję się na lekcjach, aż mi

wszystko z rąk leci? Może pan teraz... - nie dokończyła, bo Snape pocałował

ją.
- Gdybyś wiedziała, jaka jesteś piękna, kiedy płaczesz -

powiedział po chwili, dotykając delikatnie jej mokrej od łez twarzy. - I co

ja mam z tobą zrobić?
- Nic - wzięła go za rękę, przywarła

policzkiem do jego ramienia. - Powiedz o tym Dumbledore’owi. Albo

lepiej McGonagall. Wyleją mnie ze szkoły i będziesz miał z głowy.


- Jeszcze z tym poczekamy - przytulił ją do siebie, z drżeniem serca poczuł,

jak jej ręce obejmują go. - Co powiesz na niewielką, ale realną szansę

poprawienia ostatniej dwói?
- Dobrze - ku swemu zdziwieniu

zadrżał, gdy poczuł na policzku jej usta. - Co mam zrobić?
- Na

przyszłą lekcję - łagodnie odsunął ją od siebie. - Cała teoria z ostatniej i

z dzisiejszej. Z recepturami. Przepytam cię przy całej

klasie.

~~@~~

- Ekscentryk z pana, profesorze -

Ollivander przymrużył w uśmiechu swe wielkie, srebrnoszare oczy. - Przecież

pańska różdżka powinna być jeszcze w znakomitym stanie.
-

Straciłem ją - wyjaśnił krótko Lupin.
- A, to rzeczywiście przykre

- zgodził się Ollivander. - A wolno wiedzieć, co się z nią stało? Bo jeżeli

miała jakieś wady, wymiana następuje na koszt firmy.
- Ależ skąd,

była doskonała. Miałem ją przez dwadzieścia lat.
- Osiemnaście -

poprawił mimochodem Ollivander. Jego przenikliwe spojrzenie stało się

jeszcze bardziej badawcze.
- Tak, osiemnaście. I jak mówię,

spisywała się doskonale.
- Zapewne próbował ją pan odzyskać. I co,

nie udało się?
- Nie - uciął Lupin, trochę zaniepokojony tą

indagacją. - Potrzebuję nowej.
- Ależ oczywiście - Ollivander już

zdejmował z półek zakurzone pudełka. - Nie mam dokładnie takiej, jak pańska

poprzednia, to była poinsecja i włos jednorożca, prawda? Dwanaście cali,

doskonała do samoobrony... Ale proszę spróbować innej, z biegiem czasu ręka

też się zmienia.
- Wiem - Lupin sprawdzał jedną różdżkę po

drugiej. - Ta jest niezła. Wierzba i pióro feniksa - przeczytał napis na

pudełku. - Ale może znajdę coś lepszego.
- Naturalnie. A co pan

powie na tę - Ollivander był jak zwykle w siódmym niebie, uwielbiał

skomplikowane zamówienia. - Ostrokrzew i serce smoka, szesnaście cali.

Znakomicie działa pod wodą.
- Sybilla Trelawney przepowiedziała mi

kiedyś, że poślubię syrenę - Lupin wziął różdżkę i machnął nią w powietrzu.

- No, niestety. To też nie ta.
- Poszukamy innej - Ollivander

dwoił się i troił podając coraz to nowe pudełka. - Nie ma większej

przyjemności, jak wybierać różdżkę dla doświadczonego czarodzieja. O,

proszę. Tego szukałem. Profesorze - uroczystym gestem wyciągnął pudełko

przed siebie - to będzie coś dla pana.
Lupin zachęcony tym wstępem wziął

różdżkę i podniósł do góry czekając na znajomy snop iskier - nie stało się

jednak nic. Z przepraszającym uśmiechem oddał różdżkę Ollivanderowi. Ten

jednak nie wyciągał ręki.
- Niech pan ją weźmie, profesorze -

powiedział przyciszonym głosem. - Ręczę, że będzie pan zadowolony.


- Jakim cudem, przecież ona mi kompletnie nie pasuje? - zdziwił się

Lupin.
- Panu może nie, ale żeby się tak całkiem nie miała

przydać... - Ollivander wciąż uśmiechał się zagadkowo. - Niech pan posłucha,

to leszczyna i serce smoka, dwanaście i trzy czwarte cala...
- Nie

rozumiem - Lupin, przeciwnie, rozumiał doskonale. Został zdemaskowany.


- Wiem, że pan nie rozumie - Ollivander spoważniał, był teraz bardzo

serio. - Pan nie może tego rozumieć. Ale umówmy się, że pan weźmie tę

różdżkę nie rozumiejąc, a jeśli nie będzie odpowiednia, natychmiast ją panu

wymienię. Zgoda?
- Panie Ollivander - Lupin też patrzył na niego z

powagą. - Wiem, że co do różdżek nigdy się pan nie myli. Dlatego zaufam panu

i wezmę tę, którą pan radzi.
- Świetnie! - Ollivander

rozpromienił się. - Obiecuję, że będzie pan zadowolony. Proszę bardzo. Płaci

pan w kasie. Cztery galeony.
- Cztery? - zdumiał się Lupin. - Taka

różdżka kosztuje z dziesięć!
- Osiem. Minus dwadzieścia pięć

procent rabatu, bo karta stałego klienta wygasa dopiero po dwudziestu latach

- Ollivander uśmiechnął się. - A drugie dwadzieścia pięć jestem panu winien

w związku z poprzednią różdżką. Musiało z nią być coś nie tak.
-

Dziękuję - jedyna kwestia, nad którą Lupin się w tej chwili zastanawiał,

brzmiała: czy Dumbledore odwiedził Ollivandera osobiście, czy też przysłał

sowę?
Teleportacja wypadła idealnie - wylądował tuż przed gankiem.

Ściskając pod pachą pudełko z różdżką dla Syriusza wszedł do sieni i zamarł.

Przez mgnienie oka pomyślał, że brygada pościgowa Ministerstwa Magii dopadła

Syriusza nawet w Jeszcze Bardziej Zakazanym Lesie, szybko jednak

zreflektował się. Odgłosy, jakie dobiegały zza drzwi w niczym nie

przypominały ludzkiej mowy. Otworzył drzwi. Pies i niedźwiedź krążyły wokół

siebie na ugiętych łapach, mierząc się spojrzeniami. Warczenie i wtórujący

mu głuchy pomruk stawały się coraz głośniejsze.
- Czy wyście

zgłupieli? - Lupin bez wahania wpadł pomiędzy zwierzęta. - Syriusz!

Andrea! Rozum wam odjęło? - i widząc, że ani myślą go posłuchać, sięgnął

po stojące przy drzwiach wiadro z wodą. To poskutkowało.
- Co

jest, pożartować nie można? - Syriusz skapitulował jako pierwszy. -

Chcieliśmy cię trochę zabawić.
- Gniewasz się? - Andrea spojrzała

na niego jakby nie do końca była pewna, czy żartuje. - Może nie był to

najgenialniejszy dowcip...
- O wy huncwoty - Lupin z rozbawieniem

spojrzał na trochę skruszonych a trochę śmiejących się winowajców. -

Szybkoście się zaprzyjaźnili.
- Kiedyś znałem w Hogwarcie

wszystkie dziewczyny - oznajmił z przechwałką Syriusz. - To znaczy

wszystkie, które były coś warte.
- Dziękuję za komplement -

Andrea pokazała mu koniec języka i za pomocą różdżki przestawiła na stół

garnki i talerze. - Siadajcie do stołu.
- Mam coś dla ciebie -

Lupin podał Syriuszowi pudełko i jeszcze raz zdziwił się błyskawicznej

zmianie, jaka zaszła w twarzy dawnego więźnia Azkabanu. Łapa momentalnie

spoważniał, wziął różdżkę i w chwilę potem kuchnię napełnił snop złotych,

niebieskich i purpurowych iskier.
- Ale fajerwerki - Andrea aż

zaklaskała z uciechy. - Macie bliźniacze różdżki?
- Nie - Lupin

opowiedział im co wydarzyło się u Ollivandera. Andrea słuchała spokojnie,

jakby mówił rzecz najoczywistszą, Syriusz podparł głowę rękami, nie zważając

na stygnące przed nim jedzenie i patrzył w okno nieruchomym wzrokiem.


- Za dużo ludzi wie – powiedział wreszcie. – Stary jak zwykle

postąpił genialnie, ale... nie, to też moja wina. Nie powinienem cię był w

to wciągać.
- Czyś ty oszalał? – Lupin spojrzał na niego z

wyrzutem. – Przecież wiesz, że zrobiłbym wszystko, żeby ci pomóc.


- I o to chodzi. Jesteś ostatnią osobą, jaką chciałbym wpakować w

kłopoty. Gdyby nie ja, byłbyś teraz w Hogwarcie.
- Bzdura. Snape

wygadałby się wcześniej czy później.
- Snape? - Andrea spojrzała

zdumiona na obu przyjaciół. - Czy ja dobrze usłyszałam?
- Jak

najlepiej - Syriusz wzruszył ramionami. - To przez niego Remus musiał odejść

z Hogwartu.


style='font-family:Arial'>8.XII.1978
piątek

- No cóż,

Swift, dałem pani szansę. I oświadczam, że niełatwo będzie pani zasłużyć na

następną - głos Snape’a był jak zimowy wicher. - Po lekcji zgłosi się

pani w moim gabinecie, zastanawiam się, czy tym razem nie powinien pani

ukarać dyrektor szkoły.
- Nie bój się, Dumbledore cię przecież nie

zabije - Agnieszka pocieszała ją jak umiała, jej jednak też nie było do

śmiechu, kiedy szły korytarzem w stronę gabinetu. Lodowaty chłód lochów

przenikał do kości, obie dygotały z zimna. - Już bardziej bałabym się samego

Snape’a.
- A myślisz, że ja co - Andrea zacisnęła wokół jej

palców przerażająco zimną dłoń. - Jedno jego spojrzenie, i umieram ze

strachu. Przecież wiesz, ile się na dzisiaj uczyłam.
- Uczyłaś

się? - Agnieszka pomyślała, że przez ostatnie trzy dni w ogóle nie widziała

jej w pokoju wspólnym nad książką. - Może na następną lekcję jednak pouczymy

się razem...
- Dobrze - Andrea była gotowa przyrzec jej absolutnie

wszystko. - Dzięki. Idź już. Zaraz mnie zawoła.
- Trzymaj się -

Agnieszka ucałowała ją i poszła na swoją lekcję wróżbiarstwa.
Andrea

stanęła przed drzwiami Snape’a i wzięła głęboki oddech. Chyba usłyszał

to, bo w sekundę później stanął w progu. Bez słowa odsunął się i wpuścił ją

do środka.
- Zawiodłaś mnie - powiedział.
Ledwie zdążył

zamknąć za nią drzwi, osunęła się na ziemię. Przez ułamek sekundy wpatrywał

się w nią osłupiały, dopiero potem, kiedy pochylił się nad nią, dotarło do

niego, że zemdlała. Na moment zamarł, krew ścięła mu się w żyłach, w głowie

miał pustkę. Umierał ze strachu i jednocześnie sam się temu dziwił. Nigdy

dotąd nie bał się o nikogo. Trwało to wszystko nie więcej niż pół sekundy -

Severus Snape nie był człowiekiem, który miałby zwyczaj tracić zimną krew.

Wyjął różdżkę.
- Enervate - powiedział, modląc się, by zaklęcie

poskutkowało. Andrea poruszyła się. Wziął ją za ramiona i pomógł jej wstać.


- Nic sobie nie zrobiłaś? - zapytał.
Potrząsnęła głową, wciąż

nie podnosząc oczu. Widział tylko jej czarne, kręcone włosy i pochylony

kark.
- Chodź tu - wziął w dłonie jej głowę, zmusił by spojrzała

na niego. - Patrz mi w oczy. Czy ty się zgrywasz, czy naprawdę się tak

boisz?
- Naprawdę - przerażenie w jej oczach było tak śmiertelne,

że Snape uwierzył. Zrobiło mu się jej żal. Poza tym znowu płakała.... Nie

kłamał, naprawdę była piękna. Czarne oczy pełne łez wydawały się dwa razy

większe, śmiertelnie blada twarz i małe, wilgotne usta sprawiały, że

opuszczał go cały gniew.
- Nie ma czego - powiedział. - Przecież

cię nie zabiję. Jeszcze nie. A karę chłosty zniesiono w Hogwarcie dziesięć

lat temu. Nie twierdzę, że się Dumbledore trochę z tym nie pospieszył,

ale... No, już, przestań - przytulił ją do siebie i tak samo, jak dwa dni

temu poczuł na szyi jej usta.
- Andrea - odsunął ją lekko,

pocałowali się. Czuł na wargach słony smak jej łez, pod dłonią dotyk

kędzierzawych włosów. Była dużo niższa od niego, żeby ją pocałować musiał

się schylić - to, nie wiedział czemu, rozczulało go najbardziej. Przysunął

sobie fotel, pociągnął ją na swoje kolana. Słuchał, jak jej oddech powoli

się uspokaja, dostraja do jego oddechu. Na karku, tam gdzie kończyła się

szata, czuł jej mokry nos.
- Już dobrze - powiedział. - Ale

wiedz, że ci nie popuszczę. Są rzeczy, które bezwzględnie musisz umieć, i

żadne łzy nie pomogą. We wtorek znowu cię zapytam. I to tak, żeby cała klasa

wiedziała, jaki jestem na ciebie wściekły. To będzie prawda - dodał groźnie,

odsuwając ją lekko od siebie. - Ale ty o tym nie myśl, odpowiadaj spokojnie,

i co ważniejsze, do rzeczy. Trzy ostatnie lekcje, masz je w książce, albo

weź od kogoś zeszyt, kto tam jest z twojego domu, choćby Agnieszka. Nie

znoszę tej dziewuchy, ale jak zdążyłem zauważyć, robi niezłe notatki. Hej -

znów potrząsnął lekko jej włosami. - Ziemia do Andrei. Ocknij się i powiedz

coś. Zrozumiałaś, co masz zrobić?
- Trzy ostatnie lekcje -

usłyszał jej głos tuż przy uchu. - Notatki od Agnieszki. Będziesz zły, ale

mam się nie przejmować.
- Jeżeli będziesz umieć, to nie. Ale

gdybyś znowu zrobiła taki numer jak dzisiaj - jego głos stwardniał, stężały

obejmujące ją ręce. - To przyrzekam, pożałujesz. Nie twierdzę, że mnie

samemu nie będzie przykro, ale drugi raz nie daruję. Zrozumiano?
-

Tak jest, panie profesorze - jej głos zabrzmiał zupełnie serio, i mógłby

takim być, gdyby nie to, że jednocześnie pocałowała go w ucho. - Zobaczysz.

Tym razem muszę...
- Mam nadzieję - mruknął. - Materiał z trzech

lekcji to jeszcze nie jest zadanie ponad siły. Ale pamiętaj, nie będzie

żadnej taryfy ulgowej. Masz błyszczeć wiedzą tak, jak w zeszłym roku.


- Dziękuję ci. Nie wiem, co się ze mną dzieje, nie mogę przestać myśleć

o tobie... - poskarżyła się dziecinnie. - Dopiero teraz poczułam, jak mi

strasznie nic nie idzie do głowy. Może jest na to jakieś zaklęcie, albo

eliksir...
- Masz jeszcze dzisiaj jakieś lekcje?
- Nie.

Ta była ostatnia.
- Wobec tego masz od dzisiaj szlaban.

Postanowiłem jeszcze tym razem ukarać cię samemu. Zostaniesz tu, teraz i po

kolacji. Przerobimy te trzy lekcje, jutro to samo. Wybierałaś się do

Hogsmeade?
- Nie. Od kilku tygodni nie wychodzę.
- To

pójdziemy do Zakazanego Lasu, brakuje mi paru ziół. A potem zrobimy

powtórkę.

3.VIII.1994
noc



Obudziło go gorąco. Zanim otworzył oczy, poczuł przy boku duży, żywy ciężar,

który w dodatku niesamowicie grzał. Chciał odsunąć kołdrę, ale jego ręka

natrafiła na kudłaty kark. Pomyślał filozoficznie, że w domu, gdzie oprócz

wilkołaka mieszka dwoje animagów takie sytuacje są normalne, więc tylko

pogłaskał porośnięty futrem łeb i na ile mógł, wygrzebał się spod kołdry.

Jego współlokator nie poruszył się nawet - w rzednącej ciemności widział już

zarys wielkiego, czarnego cielska na tle białej pościeli, a na wysokości

swego łokcia ułożony na przednich łapach czarny, błyszczący nos. Łapa,

pomyślał, ogarnięty wzruszeniem i dziwnym niepokojem, co tu robisz? Jakie

nocne koszmary wypłoszyły cię z łóżka i kazały w psiej postaci szukać

towarzystwa przyjaciela? Wiedział, że Syriusz często zrywa się w nocy,

krzyczy przez sen, chce uciekać - pisał mu o tym Dumbledore, a i on sam

musiał przyznać, że takiej właśnie reakcji należało się spodziewać po

dwunastu latach spędzonych w Azkabanie. Jeszcze raz delikatnie pogłaskał psi

łeb. Łapa nie poruszył się, tylko westchnął w zupełnie ludzki sposób. Lupin

objął go ramieniem i czekał, aż współczucie, żal i senność wymieszają się w

nim w doskonałej proporcji, jak starannie przygotowany eliksir.


Kiedy obudził się, było jasno. Z ulgą stwierdził, że Syriusz Black, już w

swojej ludzkiej postaci, śpi na posłaniu pod ścianą. Długie, czarne włosy

sterczały mu we wszystkie strony, zniszczona twarz była jak martwa.

Pomyślał, że chciałby go tu zatrzymać tak długo jak się da, wiedział jednak,

że nie będzie to możliwe. Przez cały wczorajszy wieczór rozmawiali tylko o

Harry'ym. Z trudem udało się wyperswadować Syriuszowi podróż do Londynu,

przekonali go jednak z Andreą, że gdyby teleportował się do salonu domu na

Privet Drive, przyniosłoby to Harry'emu więcej szkody, niż pożytku.

Jasne było jednak, że gdy tylko zacznie się rok szkolny, Syriusz będzie

chciał znaleźć się jak najbliżej Hogwartu. I trzeba będzie mu w tym pomóc.



~~@~~

Szła przez

ciemny korytarz zataczając się jak pijana. Kręciło jej się w głowie, miała

ochotę śmiać się i skakać z radości. Wepchnęła do ust połowę rękawa, żeby

stłumić rozsadzający ją chichot. Pomyślała, że jest prawdopodobnie pierwszą

uczennicą w dziejach Hogwartu, która cieszy się ze szlabanu u Severusa

Snape’a - i to jak! Myśl, że zobaczy go jeszcze dzisiaj po kolacji

była tak cudowna i niebezpieczna zarazem, że poczuła lęk. Nikt nie może się

domyślić. Nawet Agnieszka. Pewnie ukrywałaby ich jak by mogła, ale już nie

byliby bezpieczni. Poza tym Severus jej nie lubi. Severus... Nareszcie mogła

nazywać go po imieniu, na razie tylko w myśli, ale już nie musiała się tego

wstydzić. Severus. Wiedziała, co znaczy to imię, i pasowało ono do niego

tak, że nie miało się ochoty zdrabniać go ani zastępować żadnym

pieszczotliwym słowem - po prostu Severus. Severus Snape, mistrz eliksirów,

bezapelacyjny zwycięzca plebiscytu na najpaskudniejszego nauczyciela

Hogwartu.
- Hej, co ci się stało? - ktoś chwycił ją za ramię, i

dobrze, bo prawdopodobnie wpadłaby na kamienną chimerę, stojącą u wejścia do

lochów. - Andrea!
Podniosła głowę. Przed nią stał Algernon Ash zwany

AA i przyglądał się jej z niepokojem.
- Nic - AA był prefektem

Gryfonów i z tego powodu znali się dość dobrze. - Nic mi nie jest. Dostałam

szlaban od Snape’a.
- Ojej. Moje kondolencje. Dzisiaj?


- Dzisiaj, jutro... cały weekend zmarnowany - Andrea zrobiła

najżałośniejszą minę, na jaką mogła się zdobyć i z ulgą zobaczyła w oczach

AA wyraz głębokiego współczucia. Może w jej domu też dadzą się nabrać.


- Musiałaś nieźle narozrabiać - teraz oprócz współczucia było tam

jeszcze coś na kształt podziwu. - Nawet paczka Pottera nie kiblowała nigdy

cały weekend.
- Wtedy jeszcze Snape nie był nauczycielem -

prychnęła Andrea. - A ja nie zrobiłam nic strasznego, po prostu nie umiałam

lekcji.
- Ty? - AA spojrzał na nią z niedowierzaniem. - No to mu

się nie dziwię. Hogwart schodzi na psy. Jak już Andrea Swift...
-

Przestań - spojrzała na niego z takim bólem, że przerwał i tylko mocno

uścisnął jej rękę.
- Trzymaj się, Puchonko.
- Cześć,

Gryfie.

3.VIII.1994
rano

Wszedł do

kuchni. Andrea i Syriusz siedzieli przy stole, Andrea swoim zwyczajem

kartkowała jakąś grubą księgę o złoconych brzegach, robiąc notatki w małym,

zszytym z kilku pergaminowych kartek notesie.
- O, jesteś -

powitała go. - I jak tam mgłowce?*
- Przesyłają wam pozdrowienia -

Lupin uśmiechnął się. Od kilku dni wychodził co rano na bagna, by

poobserwować tańce godowe tych magicznych stworzeń. - Hołota z bagien

zupełnie się pochowała. Słyszałem centaury.
- Nie widziały cię,

mam nadzieję? - Andrea spojrzała na niego z niepokojem. Centaury bardzo nie

lubiły, kiedy ktoś zakłócał im spokój i rozdrażnione mogły posunąć się nawet

do ataku na dom.
- Słyszałem je, z daleka.
- Jak mówi,

że słyszał, to słyszał - wtrącił się milczący dotąd Syriusz. - Potrafił w

nocy usłyszeć Panią Norris na dywanie.
- Co się nam parę razy

przydawało - przytaknął Lupin. - Rozglądałem się za Agnieszką, ale chyba nie

tak łatwo ją zobaczyć - od czasu swego pierwszego spotkania z jednorożcem

zawsze idąc w las miał nadzieję, że znowu ją ujrzy.
- Agnieszka? -

Syriusz szelmowsko zmrużył oko.
- Jednorożec-dziewczyna -

wyjaśniła krótko Andrea. - Ale masz trochę racji, Remus się chyba w niej

zakochał.
- Bez przesady, nie jestem Hagridem - zaprotestował

Lupin. - Ale chciałbym ją zobaczyć jeszcze raz. To się często nie

zdarza.
- Hagrid wolałby nosorożca - zachichotała Andrea. - A ty,

Syriusz, powinieneś tu przyjechać z Knotem. Przekonałby się że jesteś

niewinny.
- To już chyba przestało obowiązywać - mruknął Lupin. -

Przyszła do mnie.
- Andrea - Syriusz odwrócił się do niej i

poważnie spojrzał jej w oczy. - Mam do ciebie prośbę. Jeżeli ten facet

– palec Syriusza wycelował prosto w głowę Lupina – jeszcze raz

powie, że odpowiada za cokolwiek, zabij go. I zakop na środku łąki, żeby nie

straszył.
- Środek łąki zajęty – Lupin spojrzał przez okno w

stronę ciemniejącej na horyzoncie szopy. – A właśnie, Andrea. Miałem

cię zapytać, co to jest.
- Wujek Albus dał Syriuszowi przenośną

kryjówkę – wyjaśniła Andrea. - Dostał ją od jakiegoś domorosłego

wynalazcy, ale w sumie to niezła rzecz. Można się z nią teleportować, może

być niewidzialna...
- Niestety, przydaje się tylko na odludziu -

uzupełnił Syriusz. - Ale mieszkaliśmy w niej z Hardodziobem przez ładnych

parę dni.
- Dobra jest, to teraz ja idę na bagna - oświadczyła

dziarsko Andrea, wstając od stołu. - Brakuje mi trochę zielska do moich

eliksirów.
- Ona jest niesamowita - Syriusz patrzył przez okno,

jak mała postać Andrei oddala się, idąc przez łąkę. - Z tobą pisze o czarnej

magii, pitrasi eliksiry jak sam Oślizgły, do tego jest animagiem... To się

nazywa nie marnować czasu.
- Dokładnie. Chociaż czasem, przyznam

ci, czuję się jak na cenzurowanym - Lupin wiedział, że porozmawiać o tym

może tylko z Syriuszem. - To chyba kiepski pomysł, żeby wilkołak pisał

książkę o czarnej magii... Ona uważa, że wprost przeciwnie.
- No

tak... Ale przecież nie musisz ty o tym pisać. Chyba tak jest lepiej, że ona

skonsultuje się z tobą i sama napisze, korzystając z jeszcze innych

informacji.
- Tak ustaliliśmy - zgodził się Lupin. - Nie, no,

oczywiście, że masz rację. Jestem trochę przewrażliwiony, o czym zresztą

miałeś okazję się przekonać.
- Nie tylko ja - Syriusz uśmiechnął

się gorzko. - Ale gdybyś wiedział, jaki jestem ci wdzięczny... -

Znowu zaczynasz? - Lupin spojrzał na niego groźnie.
- Tym razem

nawet nie wiesz, za co. Że dzięki tobie staliśmy się animagami. Nie

liczyłem, ile razy Łapa uratował mi życie, ale zawsze pamiętałem, że to

twoja zasługa.
- Zasługa waszej przyjaźni dla mnie i ciężkiej

pracy - mruknął Lupin. - Nic innego.
- Nic - przyznał Syriusz. -

Ale dla kogo innego nie wartałoby tego robić. Może jeszcze dla Jamesa, gdyby

tego potrzebował. Chociaż nie jestem pewny.
- Przesadzasz - Lupin

wiedział, że Syriusz ma prawo do takiej przesady po dwunastu latach w

Azkabanie i wobec jedynego przyjaciela, jaki mu pozostał. - Fakt faktem, że

Łapa oddał ci rzetelne usługi.
- Zwłaszcza wczoraj - Syriusz

zaśmiał się. - Przypomniały mi się nasze psie noce we Wrzeszczącej

Chacie.
- Ty cholerna kupo futra - Lupin żartobliwie zamierzył się

na niego. - Myślałem, że zawaliła się na mnie ściana z dywanem. Jesteś teraz

chyba jeszcze większy.
- Zastanawiałem się, czy łóżko wytrzyma -

zażartował Syriusz. - Gdybyśmy w środku nocy obaj rąbnęli na podłogę...


- Miałbym dylemat, przyłożyć ci zaraz, czy poczekać, aż będziesz

człowiekiem - Lupin wpadł w ton jego żartów. - Przez taką stertę kudłów

nawet byś nie poczuł.
- Owszem - Syriusz schylił się odgarniając

długie włosy i pokazał mu na karku wyraźny ślad wilczych kłów. -

Poznajesz?
- To ja? - Lupin przygryzł wargi. - Wtedy, pod wierzbą

bijącą?... Nigdy sobie tego nie daruję.
- Przestań - Syriusz

poczuł się, jakby naprawdę dostał w twarz i musiał przyznać, że w zupełności

na to zasługiwał. - Nie dlatego ci to pokazałem. Zresztą gdyby na tobie

wszystko nie goiło się tak nienormalnie, miałbyś ode mnie identyczny

prezent. Całkiem ładnie cię chwyciłem, pamiętam. I w gruncie rzeczy po to

staliśmy się animagami... Tak, zostałem psem, żeby móc się z tobą gryźć jak

równy z równym.

~~@~~


style='font-family:Arial'> - To ja... - nieśmiało zapukała w dębowe wrota

lochu. - Przyszłam w sprawie mojego szlabanu.
- Chodź - Snape

odstąpił od drzwi wpuszczając ją do środka. - Dobrze, że przyszłaś trochę

wcześniej.
- Chciałeś zacząć beze mnie? - zachichotała, ale

natychmiast umilkła. - O, przepraszam, panie profesorze.
- Chodź

tu - Snape przygarnął ją mocno, pocałowali się. - Nie, moja ty

śliczna-cyniczna. Cieszę się, że jesteś wcześniej, bo zanim się zabierzemy

do eliksirów, zdążymy jeszcze... o, właśnie - z satysfakcją odgarnął z jej

twarzy długie pasmo własnych włosów. - Nienawidzę tej szkolnej

punktualności, która każe robić wszystko piętnaście minut za wcześnie, ale

tym razem czas jest idealny.
- Masz rację, ja też tego nie lubię.

Ale jeszcze bardziej nie lubię spóźnień. Nie wiem, czy zauważyłeś...


- Zauważyłem - poważnie skinął głową, i nie wiedziała, czy na serio, czy

żartuje. - Jesteś najgorszą, najnieznośniejszą uczennicą, jaką sobie można

wyobrazić. Ale nigdy nie spóźniłaś się na lekcję. To chciałaś

powiedzieć?
- Już byś się lepiej przyznał - mruknęła, wtulając nos

pomiędzy jego szyję a kołnierz szaty. - Masz ochotę zastąpić Sybillę na

lekcjach jasnowidzenia.
- O Boże, nie! - zanurzył rękę w jej

włosach, potrząsnął lekko. - Nie znosiłem wróżbiarstwa. Chodzisz na nie?


- Zaliczyłam na piątym roku. Łatwizna. Trzeba tylko przekonująco

zmyślać.
- Zupełnie inaczej, niż przy eliksirach - Snape wypuścił

ją z objęć. - Chodź, bierzemy się do roboty. Pamiętasz, co mieliśmy na

przedostatniej lekcji?
- Eliksir demaskujący. Do napisów na

kamieniach i murach - wyrecytowała radośnie Andrea.
- Tak. Masz ze

sobą rękawice?
- Oczywiście - zza paska szaty wyjęła parę

zniszczonych rękawic ze smoczej skóry.
- Dobrze. Pamiętasz jakieś

składniki?
- Obawiam się, że niewiele. Woda królewska, osiem

części na kociołek. Woda, trzy części. Sproszkowane pióra gryfa, nie

pamiętam, ile. Chyba dwie uncje.
- Nie chyba, a na pewno -

poprawił surowo Snape. - Coś jeszcze?
- Dwie łuski smoka, musi być

peruwiański żmijozębny. I krew mantykory. Ale reszty, zabij mnie, nie

pamiętam.
- I dobrze, bo to już wszystko - spojrzenie

Snape’a na moment stało się odrobinę mniej surowe. - Zdradź mi jeszcze

jedną rzecz.
- Jaką?
- Dlaczego, u licha, nie

powiedziałaś tego na dzisiejszej lekcji? Co ty sobie, jaja robisz? Mnie

szlag trafia, twój dom traci punkty, a ty urządzasz strajk!
-

Nie gniewaj się...
- Jak się mam nie gniewać? Jesteś

nieobliczalna! - Snape znów się wściekł.
- Poczekaj.

Wiedziałam, że mnie o to zapytasz, więc powtarzałam sobie przez całą drogę.

Ja naprawdę chcę się tego nauczyć.
- No dobrze - gniew minął mu

tak szybko, jak się pojawił. - Najpierw odmierz wodę - podał jej szklany

kociołek. - Trzy części. A do tego drugiego nalejemy połowę - podszedł z

drugim kociołkiem do miedzianego kurka, z którego płynęła woda ze źródła pod

Hogwartem. - A propos, wiesz, czemu bierzemy tę wodę?
- Wiem,

profesor Holz mówił nam kiedyś - Andrea postawiła swój kociołek na

poplamionym i powyżeranym kwasami stole. - Na tę wodę nigdy nie padło

naturalne światło. Wypływa ze źródła w skale, na której stoi Hogwart i nigdy

nie wydostała się na powierzchnię. Dlatego jest dobra do wszystkich mocnych

eliksirów. Niektórzy twierdzą, że nadaje się do picia tylko dla

wilkołaków.
- Bzdura - Snape wzruszył ramionami. - Próbowaliśmy

jej wszyscy, woda jak woda. Znałem kiedyś jednego wilkołaka. Mógłby ją

chłeptać, dopóki by nie pękł... może wtedy rzeczywiście byłby z niej jakiś

pożytek.
- W Hogwarcie był wilkołak? - Andrea spojrzała na niego z

niedowierzaniem.
- Mógł Hagrid mieć akromantulę, mogli Gryfoni

mieć wilkołaka. Bierz się do roboty - przerwał szorstko. - Co teraz?


- Woda królewska.
- Rękawice - rozkazał krótko Snape. Sam też

włożył sztywną od wilgoci parę i podał Andrei wielki, szczelnie zamykany

słój. - Czekaj, to się otwiera zaklęciem - dotknął różdżką wieka słoja,

które powoli odchyliło się w bok. - Odmierzaj ostrożnie, osiem części. Nie

tak gwałtownie - ostrzegł, widząc, że podnosi miarkę. - Lej po ścianie

kociołka. Już teraz wiesz, czemu musi być szklany?
- Wiem.

Gdybyśmy wlewali to bezpośrednio do wody, mógłby być cynowy.
-

Lepiej, żeby nie był - Snape ostrożnie zamieszał płyn żelazną pałeczką. - Co

następne?
- Dwie uncje piór gryfa.
- Zgadza się. Chodź

- zdjął rękawice i skinął na nią głową. Posłusznie pomaszerowała za nim do

sąsiedniego lochu, gdzie przechowywane były składniki zwierzęcego

pochodzenia. Snape otworzył drzwi zaklęciem i weszli do pomieszczenia

pełnego słojów, pudeł, pęków piór, kawałków smoczej skóry i tysiąca jeszcze

innych równie dziwnych rzeczy, poukładanych pozornie bez żadnej logiki,

Andrea wiedziała jednak, że Snape, podobnie jak jego poprzednik, potrafi w

tym bałaganie znaleźć z zawiązanymi oczami dowolną rzecz. Nie pomyliła się -

podszedł prosto do oszklonej szafy i podał jej nieduży słoik z odrobiną

złotego proszku na dnie.
- Tam jest waga - wskazał jej kąt lochu,

gdzie pyszniły się złote szalki zawieszone na platynowych łańcuszkach. -

Dwie uncje.
- Ale tu jest za mało - zaprotestowała Andrea.


- Zważ, to zobaczysz.
Rzeczywiście, proszek z piór gryfa był

zdumiewająco ciężki. Andrea, którą to wszystko znów zaczęło szalenie

interesować, pożałowała, że nie uważała na tamtej lekcji. Ostrożnie

przesypała wszystko na mały, szklany talerzyk i oddała Snape’owi

słoik.
- Mamy stąd jeszcze coś zabrać?
- Smok

peruwiański żmijozębny - Andrea sama była zdumiona swoją błyskotliwą wiedzą.

- Dwie łuski.
- W tamtym pudełku - pokazał jej wielkie,

obciągnięte czarnym płótnem pudło. - Bierz pincetą, są bardzo ostre.


- Wiem - starannie wybrała dwie brązowe, opalizujące łuski. - Możesz mi

podać drugi talerzyk? I jeszcze butelkę z krwią mantykory... Dziękuję. Mamy

wszystko. Chyba, że o czymś zapomniałam.
- Nie tym razem - Snape

otworzył przed nią drzwi. - Nie zabij się, tu jest próg.
- Mogę

rozpalić ogień? - zapytała, gdy już wszystkie składniki leżały przed nimi na

stole.
- Nie.
- Czemu? - spojrzała na niego

zdziwiona.
- Nigdy nie zgadniesz - Snape pokiwał z politowaniem

głową. - Bo to się, moja droga, robi na zimno. Ten eliksir się tylko

miesza.
- O, przepraszam. Rzeczywiście.
- Masz

szczęście, że to nie lekcja. Hufflepuff znowu byłby pięć punktów do tyłu.

Dobrze. Wkładaj rękawice. I teraz po kolei, pióra gryfa, tylko ostrożnie -

sam też włożył rękawice i wziął żelazną pałeczkę, którą zaczął mieszać płyn.

- Dobrze. Teraz rozpuścimy łuski. Nie muszę mówić, że to jest w tej chwili

dość mocny eliksir... Możesz zdjąć rękawice, sam będę mieszać... O

cholera!
Ze zbyt gwałtownie ściągniętej rękawicy wypadł srebrny

pierścionek i brzęknął o dno kociołka.
- Rozpuści się! -

krzyknęła z rozpaczą Andrea i już miała włożyć rękę do eliksiru, gdy Snape

odepchnął jej dłoń i zrobił to sam. Przejrzysta, bladoniebieska ciecz

przelała mu się przez brzeg rękawicy. Krzyknął, zaklął paskudnie, ale

pierścionek, pokryty warstwą maleńkich bąbelków potoczył się na stół. Andrea

chwyciła Snape’a za rękę i wsadziła ją wraz z rękawicą do drugiego

kociołka, gdzie czekała przygotowana czysta woda. Sięgnęła po różdżkę.


- Sine doloris - powiedziała, i wykrzywiona bólem twarz Severusa z wolna

zaczęła przybierać normalny wygląd.
- Dzięki - powiedział dysząc

ciężko. Zanurzył w kociołku drugą rękę i zaczął powoli ściągać rękawicę.

Wreszcie wyjął prawą dłoń i starannie obejrzał. Eliksir pozostawił na niej

lepkie, paskudne plamy mocno poparzonej skóry.
- Idę po panią

Pomfrey - zadecydowała Andrea, lecz Snape zatrzymał ją.
- Czekaj.

Najpierw wrzuć tu ten cholerny pierścionek, niech się płucze. A do pani

Pomfrey sam pójdę, ale jeszcze nie teraz.
- Na co chcesz czekać?

To trzeba opatrzyć. Zaklęcie zaraz minie.
- Właśnie. Dlatego

szybko podaj mi tę butelkę ze szklanym korkiem - Snape znów włożył rękę do

wody. - Tę niebieską, tak - przytrzymał korek palcem lewej ręki, potrząsnął

mocno. Ostrożnie przechylając buteleczkę rozlał na rany gęstą, oleistą ciecz

o ciemnopomarańczowej barwie, która natychmiast w zetknięciu z oparzoną

skórą zrobiła się brudnobrązowa.
- Znasz zaklęcie Hipokratesa? -

zapytał. - To powiedz.
Andrea dotknęła różdżką jego dłoni i wypowiedziała

długie greckie słowo. Snape podziękował jej skinieniem głowy i podszedł do

kamiennego gargulca, z którego natychmiast zaczęła płynąć gorąca woda.

Starannie umył ręce, używając ohydnie śmierdzącego miętowego mydła, do

którego miał niepojętą słabość. Ku zdumieniu Andrei, skóra na prawej dłoni

była gładsza niż przedtem.
- Co to za eliksir? - zapytała.


- Dobry na oparzenia alchemiczne. Kiedyś cię nauczę, jak go robić -

obiecał. - Śladu nie ma, ale chwilę musi poboleć - lewą ręką rozcierał

miejsca, gdzie były rany. - Zamieszaj w kociołku i zrobimy sobie

przerwę.
- Przepraszam cię - Andrea usiadła obok niego na

rzeźbionej poręczy fotela. - To wszystko przeze mnie.
- Przedłużam

ci szlaban do niedzieli - Snape nie zaprotestował, gdy wzięła go za rękę. -

Ile razy mówiłem, żeby do pracy przy eliksirach zdjąć wszystkie ozdoby?

Wiesz, jak srebro reaguje z wodą królewską. A gdybyśmy zdążyli dodać krew

mantykory, mielibyśmy wybuch.
- Zapomniałam, taka byłam przejęta,

kiedy tu szłam... Przepraszam.
- To nie pójdzie tak łatwo -

mruknął, nadstawiając policzek. - No. Teraz może być. Ale szlabanu ci nie

daruję, masz tu przyjść na całą niedzielę. Zrozumiano?
- To ma być

kara czy nagroda?- zachichotała Andrea. - Co będziemy robić?
- A

jak myślisz? - znowu pociągnął ją na swoje kolana.
- Jeszcze ci

się nie sprzykrzyło?
- Nigdy! - oświadczył z mocą Snape

całując ją. - Dwie rzeczy, nigdy. Zgadnij jakie.
- Po pierwsze,

eliksiry. Im bardziej niebezpieczne, tym lepiej.
- Dobrze. I

jeszcze?
- Nie wiem. Możesz odjąć Puchonom następne pięć punktów,

bo nie wiem.
- Dziesięć, ale za to, że ich prefekt łże jak najęty.

Wiesz. I powiesz to na głos.
- Nie powiem. A wiesz, czemu? Bo to

ty powinieneś powiedzieć.
- Po co mówić? Ja to wolę zrobić -

zaprotestował Snape i przez dłuższą chwilę zajęty był udowadnianiem swojej

tezy.
- Pięć punktów dla Slytherinu - powiedziała Andrea,

chwytając oddech.

1.IX.1994

- Trzeba się

zbierać - Syriusz leniwie przeciągnął się patrząc przez okno w stronę chaty

na polanie. - Dziś wieczorem Harry znajdzie się w Hogwarcie.
- Tak

- Lupin nigdy nie przyznałby się, nawet sam przed sobą, jak bardzo będzie mu

brakowało Syriusza. Jego żartów, docinków, dziecinnych sztuczek różdżką

(Syriusz twierdził, że musi odrobić trzynaście lat przymusowej bezczynności

i posługiwał się nią absolutnie na każdym kroku), ale także jego ataków

depresji, samooskarżeń i lęków, do których już zdążyli się przyzwyczaić.

Nade wszystko zaś jego obecności. Z nim, nawet takim, jak był teraz, w domu

na polanie Jeszcze Bardziej Zakazanego Lasu tworzyła się atmosfera, która

czasem przypominała Hogwart. Syriusz chętnie, wręcz entuzjastycznie garnął

się do pomocy, żartował, że pozapominał wszystko, czego się nauczył, widać

było jednak, że i on ma sporą wiedzę. Najważniejsze jednak było, że był.

Skończył się czas potwornego niepokoju, czekania na każdą wiadomość,

nagłówków w gazecie "Brygada Śledcza Ministerstwa Magii na tropie

Syriusza Blacka"... Lupin zdawał sobie sprawę, że taki stan nie może

trwać wiecznie, ale pragnąłby to odwlec najdalej, jak się da.
-

Dobrze mi tu było - Syriusz wypił ostatni łyk herbaty, obrócił w palcach

różdżkę. - Trzeba wracać po Hardodzioba, stanowczo hipogryf jest bardziej

mobilny, niż ta buda - skinął głową w stronę przenośnej kryjówki. Aha, i

jeszcze jedno - rzucił spojrzenie w stronę drzwi, za którymi przed godziną

zniknęła Andrea, udając się po zakupy na ulicę Pokątną. - Ona jest w

porządku. Ale na wszelki wypadek uważaj.
- Czemu? - Lupin wzruszył

ramionami. Z Andreą łączyły go trzy miesiące nie zakłóconej niczym

współpracy i głęboki podziw, jaki miał dla jej wiedzy. - Świetnie mi się z

nią pracuje.
- Póki tylko pracuje, może być - Syriusz skrzywił

się, jakby ugryzł cytrynę. Ja tam nie wiem, to nie moja sprawa. Jest ktoś,

kogo wystawiła do wiatru. Wolałbym, żebyś to nie był także ty.
-

Plotkujesz, jak stara ciotka - zaprotestował Lupin. - Nie widzę powodu, żeby

jej nie wierzyć.
- No i dobrze, ale uważać zawsze można - Syriusz

chyba trochę żałował tego, co powiedział. - No to dzięki za wszystko i do

widzenia. Pożegnaj ja ode mnie.
- Chciałbym iść z tobą - Lupin

bezradnie potrząsnął głową. - Jeśli to będzie możliwe, wezwij mnie. Zrobię

wszystko, żeby ci się przydać.
- We dwóch jesteśmy nie do

pokonania. No, chyba, że spotkamy wroga - Syriusz zachichotał. - Ale

przyznam ci się, że wolałbym się nie stawiać Dumbledore’owi.

Potrzebuje cię tutaj, pisał to ze dwadzieścia razy.
- Z czego

przynajmniej połowę pisał do mnie - zgodził się Lupin. - Uważaj na siebie. I

nie nadstawiaj karku bez potrzeby.
- Czyżbym to kiedyś robił? -

spojrzenie Syriusza było tak doskonale niewinne, że Lupin musiał się

roześmiać.
- I nie kłam tak okropnie - dał mu żartobliwego

kuksańca. - Trzymaj się, Łapa.

4.IX.1994



Severus Snape powinien był się tego spodziewać. Nigdy jeszcze od samego rana

nie szło mu tak źle. Myślał potem, że gdyby nie zlekceważył wszystkich tych

drobnych ostrzeżeń, może nie stałoby się nic złego, wiedział jednak, że to

nieprawda. To się musiało stać - tak czy inaczej.
Zaczęło się od

tego, że zaspał. Do rozpoczęcia lekcji zostało piętnaście minut, więc umył

tylko zęby i narzucił szatę, przygładzając po drodze do lochów swe długie,

przetłuszczone włosy. Wpadł do klasy równo z dzwonkiem i jeszcze zdążył

ukarać odjęciem dziesięciu punktów zadyszanego Rona Weasleya, który wbiegł

tuż za nim.
Przygotowywali eliksir odrzutowy - postanowił sobie,

że pod koniec lekcji wypróbuje go na pierwszym, który mu się narazi.

Dyktując listę składników pomylił się dwa razy, czego nigdy dotąd nie robił,

a gdy chciał wejść do magazynu po wyciąg z much siatkoskrzydłych i inne

zastrzeżone ingrediencje, stwierdził z gniewem, że zapomniał hasła. Użył

zaklęcia przypomnienia, to jednak, ku jego jeszcze większej irytacji, nie

podziałało i musiał otworzyć drzwi po mugolsku, kluczem. Wiedział, że to

nonsens, ale czasem zdawało mu się, że wszystkiemu winne są kretyńskie

spojrzenia Gryfonów i tryumf, z jakim śledzili każdy jego ruch. Była to

oczywista nieprawda, i wiedział o tym, bo Granger trzymała nos na przemian w

książce i w kociołku, podpowiadając sobie półgłosem kolejność składników,

Weasley, wściekły o dziesięć punktów w ogóle na niego nie patrzył, zaś

Potter, któremu przez włosy na czole przezierała poczerwieniała nagle

blizna, wyglądał jak chory i zdawał się nie widzieć, co się wokół niego

dzieje. Był jeszcze Longbottom ze swoim idiotycznie przerażonym wzrokiem,

który wlewał właśnie do swego kociołka krew mantykory, zanim jeszcze zdążył

wszystko wymieszać. Severus Snape zacisnął zęby.
- Chodź tu,

Longbottom - rozkazał. - I weź ze sobą książkę. Przeczytaj to - pokazał

palcem dwuzdaniowy akapit. - Na głos, żeby wszyscy słyszeli.
-

"Dodanie krwi mantykory przed dokładnym wymieszaniem roztworu jest

najczęściej spotykanym błędem - Neville był czerwony jak piwonia, tryumfalne

chichoty bandy Ślizgonów jeszcze bardziej zbijały go z tropu. - Podobnie jak

zbyt szybkie doprowadzenie eliksiru do wrzenia. Ryzykuje się wówczas wybuch

i konieczność ponownego przygotowania eliksiru..."
- Dość,

Longbottom - przerwał mu Snape. - Wyjaśnij nam teraz, czy to, co zrobiłeś

przed chwilą - oskarżycielskim gestem wskazał kociołek Neville'a, który

jak na złość właśnie zaczął wrzeć - to była głupota, czy dywersja? Słucham,

Longbottom.
- Eee... Przepraszam, panie profesorze...
-

To za mało - Snape uśmiechnął się najwredniejszym ze swoich uśmiechów.

Gryfoni struchleli, Ślizgoni poprawili się na miejscach, by nie uronić nic z

tego interesującego widowiska - Panno Granger, czy skończyła pani już swój

eliksir?
- Tak, panie profesorze - Hermiona była blada jak papier.

- Ale Neville...
- Czyżbym pytał panią o coś jeszcze? - Snape

zmarszczył brwi. - Longbottom, podejdź do kociołka Granger. A wy odsunąć się

- rozkazał Gryfonom. - Zróbcie mu miejsce. Doskonale. A teraz, Longbottom -

Snape znów się uśmiechnął - zanurzysz rękę w kociołku.
- Nie!

- krzyknął Harry. - Panie profesorze!..
- Gryffindor traci

dwadzieścia punktów, Potter - Snape nawet nie spojrzał na niego. -

Longbottom, pospiesz się. Neville na drżących nogach podszedł do kociołka.

Harry dał mu znak, żeby zaszedł trochę z boku, wtedy obaj z Ronem spróbują

go złapać. Hermiona stanęła przy nich, to samo zrobili Dean Thomas i Seamus

Finnigan.
Neville zanurzył rękę i nie dotykając płynu natychmiast

ją cofnął. Zahaczył jednak rękawem o uchwyt kociołka.
Eliksir

wąską, pryskającą wesoło na wszystkie strony strużką pociekł prosto pod

katedrę.
- Resiste! - krzyknął Snape, celując różdżką w

czerwonozłoty strumyczek. Zaklęcie jednak znowu nie podziałało. Katedra

oderwana gwałtownie od podłogi wyleciała w górę i runęła na niego. Stracił

przytomność.


style='font-family:Arial'>11.XII.1978
poniedziałek

-

AA?
- Co jest, Puchonko? - Algernon zwalił się na sąsiedni fotel.

- Jak ci tam po szlabanie u mistrza Oślizgłego? Bardzo był wredny?


- Nawet nie mów - Andrea otrząsnęła się. - W piątek pomagałam mu przy

eliksirach, przez całą sobotę latałam za nim po Zakazanym Lesie, a jeszcze i

tak przedłużył mi na niedzielę.
- Boże, co za... - Algernon zmełł

w ustach stosowny epitet. - Za co?
- Zostawiłam na ręce

pierścionek i pech chciał, że wpadł mi do kociołka. Domyślasz się, jak się

Snape darł.
- Wyobrażam sobie. Ale i tak jesteś twarda. Ja po

trzech dniach ze Snape’em wylądowałbym u świętego Munga - AA podsunął

jej dzbanek z dyniowym sokiem.
- Niewiele mi brakuje. Przy okazji

naopowiadał mi dziwnych historii o Gryffindorze - Andrea umiejętnie

zarzuciła haczyk. Algernon zareagował natychmiast.
- O

Gryffindorze? Co?
- Tylko daj słowo, że nikomu nie powiesz -

zastrzegła się Andrea. - Jakby wyszło, że ci powiedziałam, miałabym jeszcze

bardziej przegwizdane.
- Dobra, niech będzie. Słowo.
-

Powiedział, że w Gryffindorze był kiedyś wilkołak. To prawda?
-

Jakbym zaprzeczył, i tak byś nie uwierzyła - AA wzruszył ramionami. - Powiem

ci, żebyś sobie nie wyobrażała jakichś głupstw. Tylko teraz ty - dajesz

słowo, że nic nigdy nikomu?
- Daję - Andrea poczuła, że skręca się

z ciekawości.
- Wiesz, że zostałem prefektem po Potterze.


- To jeszcze nie tajemnica. Ale jeśli chcesz, będę milczała jak grób -

zaśmiała się Andrea.
- Nie wygłupiaj się, to wcale nie jest

zabawne. Wiesz, że Snape miał na pieńku z Potterem.
- Wszyscy

wiedzą. Ale co ma do tego wilkołak?
- Bo to był chłopak z jego

paczki.
- Huncwot? - Andrea spojrzała na niego z niedowierzaniem.

- Niemożliwe!
- Możliwe. Taki chudzielec, co zawsze wyglądał,

jakby miał umrzeć. Pamiętasz go?
- Tak, zaraz, jak on się nazywał?

Rzeczywiście, coś od wilka, Lupin! Ten?
- Dokładnie. Remus

Lupin. Snape nie znosił go jak zarazy.
- A to dziwne, zawsze

interesował się czarną magią. Słuchaj, ale to był na pewno on?
- A

jak myślisz? Facet chorował regularnie co miesiąc, nikt nigdy nie widział go

podczas pełni. Pewnie zamykali go gdzieś na cztery spusty, żeby nikogo nie

zaatakował. Potem chodził półżywy przez dwa dni, a potem zdrowiał w

błyskawicznym tempie. Nawiasem mówiąc on tylko wyglądał na takiego

zdechlaka, w rzeczywistości był silny jak zwierzę. Widziałem, jak się

składał na rękę z Hagridem.
- I co, wygrał? - Andrea uwielbiała

takie popisy siły.
- No coś ty, cudów nie ma. Ale z tych, co tam

byli, bronił się najdłużej. Sam Hagrid powiedział, że dawno takiego nie

spotkał.

4.IX.1994

- Jak się czujesz? -

Dumbledore patrzył z troską na bardziej niż zwykle szarą twarz

Snape’a. - Pani Pomfrey mówi, że miałeś masę szczęścia.
-

Pani Pomfrey już wie, o co chodzi - mruknął Snape i zrobił ruch, jakby

chciał się odwrócić do ściany. - A niebawem będzie wiedzieć cała szkoła.

Nauczyciel, który utracił moc... toż to gorzej niż charłak. Nie ma pan,

dyrektorze, jeszcze jednego etatu woźnego?
- Na razie mam inny

kłopot - Dumbledore rozłożył ręce. - I pomyślałem, że może mógłbyś mi pomóc.

Chodzi o nauczyciela eliksirów. Jest trochę chory, a ja nie wiem,

dlaczego.
- Niech pan go zwolni - Snape machnął ręką. - Nic już z

niego nie będzie.
- Prosiłem, żebyś mówił mi po imieniu -

Dumbledore patrzył na niego uważnie sponad swych półksiężycowych

okularów.
- Kiedy już powiem ci, co się stało, nie będziesz tego

chciał. Zresztą, po co te zagadki - Snape wzruszył ramionami. - Przecież

doskonale wiesz, co mi się stało. Poważne Ostrzeżenie, tak się to nazywa,

prawda?
- Jesteś pewien, że to było to? - zapytał Dumbledore. -

Mnie też czasem różdżka płata figle...
- Daruj sobie - przerwał

niegrzecznie Snape. - Z twoją siłą mógłbyś użyć różdżki na podpałkę, a potem

jednym zaklęciem podnieść do góry Hogwart. Jeżeli mówię, że to było to, to

znaczy, że było.
- Sam tego chciałeś - Dumbledore nie miał

zamiaru prawić mu morałów, ale taka była prawda. Kiedy kilkanaście lat temu

Snape jako nawrócony Death Eater powrócił do Hogwartu, poprosił

Dumbledore’a, by rzucił na niego zaklęcie Poważnego Ostrzeżenia. Był

to czar, którego używali w średniowieczu członkowie rycerskich zakonów, a

który miał ich powstrzymywać przed czynieniem zła. Jeżeli któryś z nich

znalazł się o krok od przejścia na złą stronę - tracił moc.
-

Wiem - w głosie Snape’a zabrzmiała uraza. - Gdybym tak jeszcze

wiedział, za co...
- Popełniony błąd albo wyrządzona krzywda, z której

nawet możesz sobie nie zdawać sprawy.
- Sądzisz, że to dlatego? -

czarne oczy Snape’a stały się nieprzeniknione i jakby puste. - Czy

wszystko na tym świecie, nawet ja sam, istnieje po to, żeby ułatwiać życie

Harry’emu Potterowi?
- Ani przez moment nie myślałem o

Harrym - zaprotestował żywo Dumbledore. - Twoja niesprawiedliwość jest zbyt

jaskrawa, żeby mogła być serio - uśmiechnął się, zmrużył oko. - Nie wiem,

czy to samo mógłby powiedzieć Neville Longbottom, ale przecież nie chodzi o

żadnego z nich.
- W takim razie kto? Black? A może tamten

wilkołak?
- Blackowi nie zrobiłeś krzywdy. Poważne Ostrzeżenie nie

karze za intencję.
- Chcesz powiedzieć, że powodem mojego wypadku

jest wilkołak?!
- Remus Lupin, Severusie - poprawił go surowo

Dumbledore. - Twój kolega. Dla którego praca w Hogwarcie była wszystkim...

tak samo, jak dla ciebie.
- Mógł być niebezpieczny dla

uczniów.
- Dzięki twojemu eliksirowi - nie. Uczył prawie cały rok,

i robił to znakomicie. Wiesz, jakie mamy kłopoty z nauczycielami obrony

przed czarną magią. Najpierw ten nieszczęsny Quirell, potem Lockhart -

Dumbledore machnął ręką na znak, ze tego drugiego przypadku nawet nie chce

komentować - Remus nadawał się do tego jak nikt.
- Kiedyś

wydawało mi się, że nie on jeden.
- Stracił coś więcej niż pracę -

kontynuował Dumbledore. - Stracił dobre imię czarodzieja, zaufanie ludzi,

wiarę w siebie. To nie tak łatwo naprawić.
- Myślisz, że to z

jego powodu?
- A znasz jakiś inny? - niebieskie, przejrzyste oczy

Dumbledore’a miały twardość błękitnego diamentu.
- Nie.


- Musisz się zatem z nim pogodzić - Dumbledore uśmiechnął się,

jakby sprawa była już załatwiona. - Dobra okazja, żebyś znów zaczął

przygotowywać eliksir tojadowy.
- Obyś się nie mylił - Snape

wiedział równie dobrze jak on, że warunkiem zdjęcia klątwy jest

zadośćuczynienie pokrzywdzonemu. - Ale jak pomyślę, że mam przepraszać

jakiegoś wilkołaka...
- Severusie!
- Wiem. W

gruncie rzeczy masz rację, nie jestem lepszy od niego.
- Czyżbyś

tak się przejął ideą naszego założyciela Slytherina, że czarodzieje dzielą

się na lepszych i gorszych? - Dumbledore uśmiechnął się kpiąco. - Bo mnie to

raczej przypomina te bzdury, którymi ma nabitą głowę młody pan Malfoy. A

poza tym - znasz zasadę.
- Tak... Robię to dla siebie. I dobrze,

bo gdybym pomyślał, że dla niego, wolałbym już nigdy nie odzyskać mocy.




style='font-family:Arial'>12.XII.1978
wtorek

- No

widzisz, Swift, jak chcesz, to potrafisz - Snape dość oszczędnie wyraził

swój entuzjazm, mimo, iż serce zalewała mu fala czułości. - Hufflepuff

odzyskuje pięć punktów. Przygotujcie ogień pod kociołkami, zaczynamy nową

lekcję.
- Posprzątajcie tu - powiedział, gdy lekcja dobiegła

końca. - Na piątek potrzebuję kogoś, kto przygotuje krótki referat na temat

eliksiru wielosokowego. Ponieważ ochotnicy jak zwykle polegli śmiercią

bohaterów, proponuję... - z satysfakcją stwierdził, że klasa niedaleka jest

od pochowania się pod ławki. - Panno Swift, a może by tak jeszcze jedna

szansa poprawienia stopni?
- Dziękuję, panie profesorze.


- Mam nadzieję, że to oznacza zgodę - Snape skinął głową. - Będzie pani

potrzebne pozwolenie na skorzystanie z prohibitów, proszę się po nie zgłosić

do mojego gabinetu. Jesteście wolni.
- Tym razem było chyba trochę

lepiej - Andrea, tryumfująca, wkroczyła do jego pracowni. - Chociaż możesz

mnie zabić za błąd w proporcjach.
- Nic z tego, mała. - Snape już

był przy niej. - Dzisiaj mam ochotę cię tylko całować.
- Dobrze

było? - zarzuciła mu ręce na szyję i wspięła się na palce.
-

Świetnie - objął ją i lekko uniósł w górę. - O, tak jeszcze lepiej.


- Daj spokój, puść, ważę sto dwadzieścia kilo - zachichotała cichym,

szczęśliwym śmiechem. - Ciekawe, co wymyślisz po następnej lekcji. Znowu

dasz mi szlaban?
- Nie - z niewinną miną postawił ją na ziemi. -

Sama tu przyjdziesz. Powiesz koleżankom, że facet od eliksirów jest po

prostu słodki, żyć bez niego nie możesz, i właśnie idziesz dać mu buzi na do

widzenia. O co zakład, że nikt ci nie uwierzy?
- Ale by była heca

- tym razem jej śmiech eksplodował w szatę na jego ramieniu, czuł przez

gruby materiał jej ciepły oddech. - Tylko że najpierw musiałabym w to sama

uwierzyć.
- Och, ty - z komiczną furią zwichrzył jej włosy,

pocałował ją mocno. - Chodź - tak jak poprzednio pociągnął ją na swoje

kolana. - Mógłbym tak siedzieć całą wieczność.
- Ja też - poczuł

koło ucha jedwabisty dotyk jej włosów. - Tak mi z tobą dobrze.
-

Wiesz co, to jest na ciebie chyba jedyny sposób, żebyś zaczęła się uczyć.

Dobrze, że z innymi przedmiotami nie masz kłopotów.
- Byłbyś

zazdrosny? - tak jak poprzednio jej nos łaskotał go gdzieś pomiędzy szyją a

kołnierzem. - Ale mówiąc szczerze, nie wiem, co bym zrobiła, gdybyś mnie

wtedy nie wezwał.
- Pewnie w końcu byś zmądrzała - podsumował,

bawiąc się pamiętnym pierścionkiem na jej środkowym palcu. - Ale masz zimne

ręce. Daj je tu - złożył obie jej dłonie i wsunął do swojego rękawa. - Czemu

nie nosisz rękawiczek? Za tydzień zacznie się zima.
- A ty czemu

nie masz nic pod spodem? - wścibska dłoń przesunęła się po jego ręce aż do

ramienia. - Chcesz zamarznąć w tych lochach?
- Mnie nigdy nie jest

zimno. Zobacz - wziął ją za rękę i włożył w zanadrze szaty, by mogła go

dotknąć. - Ummm, to chyba coś poważnego?...
- A żebyś wiedział -

ręka Andrei powędrowała w lewo i zatrzymała się. - No, chyba że nie chcesz.

Przepraszam.
- Nie, nie... - zaprotestował. - Chcę. Ale

dlaczego?...
- Chciałam się przekonać, czy w ogóle masz

serce.

tydzień przed pełnią we

wrześniu
22.IX.1994

- Przywiozłem ci wywar tojadowy -

Snape z obojętną miną wręczył mu szczelnie zamkniętą butlę. - Tak jak

poprzednio, trzeba zagotować kwartę i pić gorące. Tego, co tu jest,

wystarczy ci akurat na sześć dni przed pełnią.
- Dziękuję ci,

Severusie. To bardzo miło z twojej strony.
- Akurat - burknął

Snape. - Przyznaj się, jesteś na mnie wściekły - palnął i zamilkł. Lupin

spojrzał na niego jakby niepewny, czy dobrze usłyszał, jednak mina

Snape’a natychmiast utwierdziła go w przekonaniu, że tak.
-

Było, minęło - odwrócił wzrok i machnął ręką. - Wejdźmy do środka,

przypomnisz się Andrei.
- Nie, zaczekaj - Snape już się

zdecydował. - Remusie. Lupin spojrzał na niego zdziwiony. Nie pamiętał,

kiedy i czy w ogóle kiedykolwiek Snape nazwał go po imieniu.
-

Dostałem... dostałem Poważne Ostrzeżenie. Miałem wypadek. - Snape mówił

krótkimi zdaniami, widać było, że umiera z upokorzenia.
- Lupin

patrzył w ziemię z nieprzeniknioną twarzą, Snape tymczasem nabrał powietrza

jak przed skokiem do wody i mówił dalej:
- Wiesz, czym jest dla

czarodzieja utrata mocy. Kiedyś spowodowałem, że musiałeś odejść z Hogwartu,

teraz mnie grozi to samo. Dlatego tu jestem.
Milczenie. Tylko

Lupin podniósł głowę i spojrzenie ciepłych, brązowych oczu skrzyżowało się z

lodowatym wzrokiem czarnych. Wreszcie Snape zdecydował się po raz wtóry.


- Przebacz mi.
- Nie miałem do ciebie żalu - Lupin

wyciągnął do niego rękę. - W gruncie rzeczy miałeś rację, że ktoś taki jak

ja nie powinien uczyć.
- Nieprawda - Snape uścisnął jego dłoń. -

Dumbledore mówi, że byłeś najlepszy.
- Po Quirellu i Lockharcie

to nie sztuka - Lupin po raz pierwszy od początku tej rozmowy uśmiechnął

się. - Nie. Lubiłem moich uczniów, i zawsze będę żałował, że skończył się

tamten rok, ale zbyt wiele ryzykowałem. Tak, jak jest teraz, jest najlepiej

- mimowolny ruch głowy w stronę domu przekonał Snape’a, że Andrea

Swift ma w tym swój niemały udział. - Przynajmniej wiem, że nikomu nie

zrobię krzywdy.
Nagle obaj znieruchomieli. Z gęstwiny lasu wysunął

się z lekkim szelestem liści srebrnobiały kształt. Był wielkości małego

konia, miał długą, mleczną grzywę i wielkie, czarne oczy, a na środku czoła

połyskiwał mu spiralnie kręcony róg. Snape stał jak zaczarowany, patrząc,

jak jednorożec zbliża się, bez lęku podchodzi do nich.
- Witaj,

Agnieszko - Lupin wyciągnął rękę. Jednorożec podszedł do niego, wysoko

podnosząc głowę dotknął aksamitnym pyskiem jego twarzy. Lupin pogłaskał go

po srebrno nakrapianej szyi.
- To mój przyjaciel - powiedział

wskazując na Snape'a.
Jednorożec odwrócił się i...

biało-różowe chrapy dotknęły policzka Severusa Snape'a. Snape pobladł,

wydawało się, że zemdleje. Jednorożec otarł się głową o jego ramię, spojrzał

jeszcze na Lupina. Potem niespiesznie ruszył w stronę lasu. Zanim zniknął w

gęstwinie, obwąchał mimochodem pień rosnącej na skraju lasu brzozy i

niespodziewanie szybko zniknął im z oczu.
Minęła długa chwila,

zanim Snape odzyskał głos.
- To był...
- To była

Agnieszka. Jest bardzo oswojona. Czasem przychodzi się przywitać, tak jak

dzisiaj.
- Czyli mogę mieć nadzieję... – Snape nie

dokończył, patrzył w trawę, jakby odpowiedź przed chwilą spadła mu pod nogi.


- Spróbuj – poradził mu Lupin. - Gdyby ciążyła na tobie

wina, Agnieszka by nie przyszła, prawda? No, już. Weź różdżkę i spróbuj.


- Nawet jej ze sobą nie zabrałem.
- Proszę - Lupin podał mu

swoją.
Snape przygryzł wargi, wziął od niego różdżkę. Lupin odwrócił

wzrok.
- Lancea - powiedział Snape i... z końca różdżki

wystrzeliła włócznia, która wbiła się w to samo miejsce, które przed chwilą

obwąchiwał jednorożec.
- No, widzisz - powiedział Lupin takim

tonem, jakby chodziło o rzecz najzwyklejszą. - Chodź, napijemy się

herbaty.
- Muszę wracać. Może jeszcze przyjadę... Dziękuję ci.


- Nie ma za co - ruszyli w stronę stojącego przed domem powozu. -

Naprawdę nie możesz zostać?
- Żałuję, ale czas na mnie. Do

zobaczenia.
- Był tu Severus - powiedział Lupin wchodząc do

kuchni. - Zobacz, przywiózł mi wywar tojadowy.
- Widziałam przez

okno - Andrea zamknęła wielką, obdartą z okładki księgę, którą właśnie

studiowała. - Musiał mieć ważny powód, żeby się pofatygować samemu.


- Tak... - Lupin otworzył butlę i odmierzył kwartę wywaru do cynowego

dzbanka, który zaraz postawił na ogniu. - Przyjechał, bo czuje się winny, że

za jego sprawą musiałem odejść z Hogwartu. Teraz jemu groziło to samo.


- O - w głosie Andrei nie było ani cienia zwykłej życzliwości. - A cóż

mu się stało?
- Dostał Poważne Ostrzeżenie. Miał wypadek na lekcji

- Lupin wciąż wpatrywał się w zawartość stojącego na piecu dzbanka. - Kiedyż

to się zagotuje... No, już - dmuchając na palce zdjął dzbanek z ognia. - I

uważa, że to za mnie.
- Teraz rozumiem. Musiał być nieźle

zdesperowany, inaczej by się do ciebie nie wybrał. I co?
- Nic -

spojrzał na nią zdziwiony. - A co ma być?
- Jak to, co.

Przebaczyłeś mu?
- Nigdy nie miałem do niego pretensji, jeśli o to

ci chodzi - głos Lupina był bardzo chłodny. - Przynajmniej nie z tego

powodu.
- Nie gniewaj się - Andrea wyciągnęła do niego rękę. - Ale

nie ufam Snape’owi. I nie cierpię go - w jej tonie nie było jednak

nienawiści, raczej bezradność. - Wiem, że ci pomaga, że robił to przez cały

rok w Hogwarcie, ale ciągle mi się wydaje, że stał za tym Dumbledore. I jego

prośba z gatunku takich, którym się nie odmawia.
- Bardzo możliwe

- Lupin jedną ręką zatkał nos, drugą przechylił do ust dzbanek. - Co za

paskudztwo. Jedyne o co jestem go naprawdę gotów podejrzewać, to że

domieszał tu nadprogramową porcję piołunu.
- Tojad sam z siebie

jest wściekle gorzki - Andrea uśmiechnęła się patrząc na jego miny. - Ale

wracając do Snape’a...
- Agnieszka była innego zdania -

Lupin przysunął sobie swój ulubiony fotel. - Przywitała się z nim.


- Czy ona...- zaczęła impetycznie Andrea i natychmiast ugryzła się w język

- ... się aby nie pomyliła? Niemożliwe. Dlaczego?
- Wszystko

jedno, dlaczego. Severus Snape wciąż gra w tej samej drużynie co my. I tylko

to się liczy.
- Jesteś koszmarny, Lupin - westchnęła Andrea

patrząc na niego z czułością. - Przy tobie nawet taka stara wiedźma jak ja

łagodnieje.

9.X.1994
rano

Lupin pochylił się

nad notatkami. Demony wodne i leśne, demony powietrza, demony bagien,

strzygi, upiory, wampiry, wilkołaki. Pierwszy tom, materiał dla pierwszej,

drugiej i trzeciej klasy. Wiedział, że jeśli podręcznik będzie dobry,

ministerstwo magii poprosi ich o napisanie następnych części. To oznaczało

jeszcze dwa lub trzy lata sensownej, interesującej pracy. Co potem?

Westchnął na myśl, że będzie musiał powrócić do swego wędrownego życia -

może przynajmniej uda się przedtem zarobić trochę pieniędzy... Nie. Nie

warto martwić się, co będzie dalej. Na razie jest tutaj, w tym cudownym

domu, Syriusz jest wolny, pół dnia drogi stąd jest Hogwart... No i jest przy

nim Andrea. Ta dziwna, opatrznościowa kobieta, której tyle zawdzięczał. A

jednak Syriusz ostrzegał go przed nią... Lupin wzruszył ramionami. Nie

dostrzegał w niej niczego niepokojącego, przeciwnie, na każdym kroku dawała

mu dowody swojej życzliwości. Poza tym musiał przyznać, że znalazł w niej

dobrego partnera. Na czarnej magii znała się niemal tak dobrze, jak on sam.

Lepiej niż on znała łacinę - było to szczególnie cenne przy studiowaniu

starodawnych ksiąg, które przydawały się podczas pisania części historycznej

każdego rozdziału. Postanowili bowiem, aby na początku każdego nowego tematu

znalazł się krótki opis, jak do tego problemu odnosili się czarodzieje w

dawnych wiekach - stwierdzili zgodnie, że w tym wypadku nie wystarczają

lekcje historii magii, a choćby i wystarczały, i tak się je na ogół

przesypia.
Przejrzał pergaminowe karty, zapisane w większości jego

pismem. Andrea miała bardzo dobrą koncepcję całości podręcznika i mnóstwo

świetnych pomysłów, redakcję jednak pozostawiła jemu. Zajmowała się teraz

głównie tłumaczeniami i gromadzeniem materiału - informacje spisywała na

małych fiszkach, przechowywanych osobno w pudełku. Dlatego zdziwił się, gdy

pośród pergaminowych kart in folio zobaczył jedną z takich karteczek. Wziął

ją, chcąc odłożyć do pudełka, i ze zdumieniem przeczytał zapisane na niej

słowa: "... z najbardziej ludzkich istot. Jest w nim połączenie męskiej

siły i kruchego piękna, a nade wszystko wielka powaga i godność, z jaką

objawia się świadoma siebie ludzka dusza."
O Boże, co za styl

- pomyślał. Nie spodziewał się, by trzeźwą, rzeczową Andreę stać było na

takie egzaltowane teksty - uśmiechnął się na myśl, że taki mógłby być wstęp,

który właśnie zaczynała pisać.
"Uspokój się, ty kpiarzu, sam

nie piszesz lepiej - skarcił się w myśli. - A ocenianie sposobu pisania na

podstawie wyrwanych z kontekstu fragmentów jest i złośliwe i głupie."

Odłożył karteczkę do pudełka, wkładając na sam koniec i zabrał się do pracy.



16.XII.1978

-

Ani mi w głowie się mieszać, po prostu nie chcę, żebyś był niesprawiedliwy -

Andrea była granitowo spokojna, Snape znał ją już jednak na tyle dobrze, by

wiedzieć, że w środku aż kipi. - Posłuchaj...
- Niesprawiedliwy? -

Snape spojrzał na nią wzrokiem, który nie wróżył nic dobrego. - A co, może

się jej nie należy?
- Oczywiście, że nie! Przecież chyba nie

sądzisz, że Agnieszka wrzuciła smocze jajo do własnego kociołka?
-

Kto w takim razie to zrobił? Może samo wpadło?
- Nie powiem ci -

Andrea zawzięcie potrząsnęła głową. - Ale przysięgam, że to nie ona.


- Ale to jej kociołek wybuchł!
- Gdyby ten durny Krukon

wrzucił smocze jajo do mojego, wybuchłby mój. Równie dobrze możesz więc

ukarać mnie. A propos, jaką pracę masz jej zamiar zadać za karę?
-

Umyć tu podłogę - Snape ponuro powiódł wzrokiem po wciąż zapaćkanej

resztkami eliksiru pracowni. - Bez użycia magii. I bez rękawic.
-

O Boże, nie! - Andrea natychmiast wyobraziła sobie delikatne ręce

Agnieszki zdarte do krwi od żrącego eliksiru. - Proszę cię, ja to

zrobię...
- Andrea, coś ci powiedziałem - Snape już tracił

cierpliwość. - To naprawdę nie są rzeczy, do których mogłabyś się wtrącać.


- Ani mi w głowie, powtarzam ci to jeszcze raz. Dokładnie o to

samo prosiłabym każdego innego profesora, w końcu jestem prefektem!


- Zatem odpowiadam ci tak, jak odpowiedziałbym każdemu innemu

prefektowi - Snape był nieugięty. - Jeżeli uważam, że uczeń jest winien, mam

prawo go ukarać.
- A co ona takiego zrobiła? Poza tym, że padła

ofiarą głupiego żartu jeszcze głupszego Krukona.
- Powinna lepiej

pilnować swojego kociołka - Snape wzruszył ramionami. - Każdy z nas

przygotowując eliksir odpowiada za to, co z niego wyjdzie.
- Tak,

ale...
- Andrea, mnie naprawdę nie zależy na tym, żeby ukarać

kogokolwiek - Snape stanąwszy na pewnym gruncie uznał, że może okazać dobrą

wolę. - Nie powinienem ci tego mówić, bo to naprawdę nie twoja rzecz, ale

zamierzam wezwać tutaj Arniego Trenta... czy uważasz, ze tak będzie lepiej?

- Arnie Trent był Krukonem i na lekcjach eliksirów siedział tuż za

Agnieszką.
- Chyba tak - Andrea skinęła głową, świadoma, że tym

gestem wskazuje prawdziwego winowajcę. - A Agnieszka?
- Dosyć -

uciął Snape. - Uciekaj stąd, mam mnóstwo roboty.



9.X.1994
wieczorem

Dochodziła

jedenasta. Lupin pomyślał, że chciałby teraz iść do lasu, choć wiedział

dobrze, jaka byłaby to głupota. Była jesień. Nocne życie wielkiej gromady

magicznych stworzeń nabierało niezwykłej dotąd intensywności, jakby

wyładowywała się jakaś wielka, gromadzona przez wiosnę i lato energia.

Wszystko, od centaurów począwszy, a skończywszy na najmniejszym

przedstawicielu bagiennej hołoty, szalało, jakby chcąc użyć jak najwięcej

swobody przed nastaniem zimy. Chodzenie nocą do Jeszcze Bardziej Zakazanego

Lasu nigdy nie było zbyt bezpieczne, a teraz, gdy na polanach rozbrzmiewał

tupot centaurów, w ciemności wyły szyszymory a mgłowce wychodziły spod ziemi

i zaczynały śpiewać swe przejmujące pieśni (wabiły nimi ofiary do podziemia

i tam, martwe, dokładały do swych zimowych zapasów) - wymagało specjalnych

przygotowań i zabezpieczeń. Lupin planował taką wyprawę na początku

listopada, kiedy po Nocy Duchów aktywność magicznych stworzeń trochę

spadnie. Poza tym - do czego z rzadka przyznawał się nawet przed sobą - od

czasu pamiętnego spotkania Agnieszki z Severusem Snape'em tajemniczy

oswojony jednorożec fascynował go coraz bardziej. Nigdy nie sądził, że coś

takiego w ogóle jest możliwe. Tym bardziej, że przecież jednorożce, bez

względu na własną płeć, zawsze wolały pokazywać się kobietom... mówiło się

nawet, że aby złapać jednorożca, należało udać się do lasu w towarzystwie

niewinnej dziewczyny, wtedy zwierzę samo przychodziło, jakby wyczuwając

pokrewną sobie istotę. Lupin pomyślał, że warto jeszcze trochę poobserwować

to dziwne zjawisko - odkąd zabrał się do pisania książki, ciekawość naukowca

coraz bardziej brała w nim górę. Z rozbawieniem pomyślał, że jeśli zostanie

tu dostatecznie długo, ma szansę stać się drugim Lockhartem. Już widział te

tytuły: "Na tropach jednorożca", "Mgłowce i ich

zwyczaje", "Życie intymne hołoty z bagien"...
- Z

czego się śmiejesz? - Andrea oderwała wzrok od kolejnej pożółkłej księgi.


- "Życie intymne hołoty z bagien". Jak by ci się

podobał taki tytuł?
- Musisz to koniecznie napisać - zachichotała

Andrea. - Odkąd biedny Gilderoy wylądował u świętego Munga, zapotrzebowanie

na literaturę klasy "b" bardzo wzrosło.
- I dobrze mu

tak - mruknął Lupin. Mógł się nabijać z próżności swego poprzednika, ale

kiedy przypominał sobie porwanie małej Ginny i sprawę Komnaty Tajemnic,

ogarniał go gniew. - Dość się nasłuchałem w Hogwarcie o jego wyczynach.


- No cóż, wujek Albus nie ma szczęścia do nauczycieli - westchnęła

Andrea i natychmiast dodała szybko: - I nawet jeśli trafi na kogoś takiego

jak ty, szybko go traci.
- Być może Szalonooki zostanie na dłużej

- Lupin wiedział od Dumbledore'a, że były auror został jego następcą i

mógł się z tego tylko cieszyć. Znał dobrze Alastora Moody'ego i mimo

jego dziwactw bardzo go szanował. - Myślę, że Harry go polubi.
-

Dobrze by było - Andrea, jak wszyscy w magicznym świecie, doskonale znała

historię "chłopca, który przeżył" i zawsze chętnie o nim słuchała.

- Wiesz, właściwie nie znam Harry’ego. Tyle, co od ciebie i Syriusza.

Ale tak mi czasem żal tego dziecka...
Lupin spojrzał na nią.

Powiedziała "dziecka", nie "Harry'ego" ani

"chłopca"... No tak. Andrea mogłaby być matką Harry'ego. Po

raz pierwszy pomyślał, że ta trzydziestoparoletnia bezdzietna kobieta może

za tym tęsknić. Przywykł jednak do zupełnie innej Andrei: żywej, dowcipnej,

mądrej i... bez reszty oddanej swojej pracy.
- Może zaprosimy go

na Nowy Rok? - zapytał. - Niestety, pomiędzy świętami a Sylwestrem jest

pełnia, a poza tym mają Yule Ball, ale jeśli Minerwa się zgodzi...


- Świetnie! - ucieszyła się Andrea. - Napiszemy do Minerwy. A ty napisz

do Harry'ego. Szkoda, że Syriusz zapowiedział się dopiero po Nowym

Roku...Mogli by się tu spotkać. Ale ty już zasypiasz - kątem oka zauważyła,

że Lupin tłumi ziewanie. Dobranoc, chodźmy spać.
- Dobranoc -

Lupin podniósł się, zabierając ze stołu nie przeczytaną jeszcze gazetę.

Zostawił ją sobie jako lekturę do poduszki, co dwa tygodnie w

"Proroku" ukazywał się bowiem obszerny magazyn naukowy

"Przegląd Alchemiczny".
Leżąc już w łóżku zabrał się do

czytania. Na drugiej stronie "Przeglądu" jego uwagę zwrócił

artykuł, który traktował o... wilkołakach.
Tytuł brzmiał

"Bestia czy człowiek - ofiary likantropii w społeczności

czarodziejów". Anonimowy autor, wychodząc od klasycznego choć nieco

przestarzałego dzieła Newta Scamandra "Fantastyczne stworzenia i gdzie

je znaleźć" podkreślał, że mimo iż bycie wilkołakiem determinuje

najczęściej całość ludzkiego życia, niebezpieczeństwo związane z tym stanem

obejmuje zaledwie jedną noc w miesiącu. "Gdy nie ma pełni - pisał

anonimowy autor cytując Scamandra - wilkołak jest równie niegroźny, jak

każdy inny człowiek". Skąd więc taki lęk i odrzucenie, z jakim

spotykają się nieszczęsne ofiary likantropii? Skąd potępienie za coś, co z

całą pewnością nie jest ich winą? Czy społeczności czarodziejów nie stać na

spokój i tolerancję? Czy niemożliwe jest zapewnienie tym ludziom przyzwoitej

opieki i leczenia, przez wytwarzanie na większą skalę eliksiru tojadowego?

Argumenty autora były rzeczowe i jasne, postulat zaktywizowania działalności

Komitetu ds Pomocy Ofiarom Likantropii był jak najbardziej rozsądny. Lupin

aż zbyt dobrze pamiętał pannę Anette Thorpe z Komitetu, która odwiedzała go,

kiedy był dzieckiem - poza wzdychaniem i powtarzaniem "moje

biedactwo" nie potrafiła zrobić nic. System zabezpieczeń, dzięki którym

kilkuletnie dziecko mogło bezpiecznie przetrzymać powtarzające się co

miesiąc transformacje, wymyślili jego rodzice. Oni też zapewnili mu

prywatnych nauczycieli, dzięki którym przyszedł do Hogwartu przygotowany

lepiej, niż większość jego kolegów. To im zawdzięczał to, że stał się

sprawnym i kompetentnym czarodziejem, który w swojej dziedzinie mógł być

autorytetem. Ale jeśli ktoś nie miał takich rodziców? I co potem, kiedy

człowiek po skończeniu szkoły zaczyna żyć na własną rękę? To musi się

zmienić, autor artykułu wiedział o tym równie dobrze, jak on sam. Żałował,

że nigdzie nie znalazł jego nazwiska, artykuł podpisany był jedną literą.

Czyżby ten, kto to pisał, sam był wilkołakiem? A może po prostu chciał

uniknąć ataków konserwatywnie nastawionych czarodziejów, którzy jak Severus

Snape uważali wilkołaki wyłącznie za krwiożercze bestie? W tym momencie jego

wzrok padł na słowa kończące tekst. Autor pozwalał tu sobie na coś w rodzaju

osobistego wyznania.
"Znam kilku wilkołaków. Z jednym z nich stale

współpracuję. W swojej dziedzinie wiedzy jest wybitnym specjalistą, który

powinien zasiadać w radzie naukowej Instytutu Merlina. Jednocześnie jest to

jedna z najbardziej ludzkich istot, jakie znam. Jest w nim połączenie

męskiej siły i kruchego piękna, a nade wszystko wielka powaga i godność, z

jaką objawia się świadoma siebie ludzka dusza. Dlatego uważam, że pora na

gruntowną zmianę naszego myślenia. Warto, ponieważ zaślepieni nietolerancją

i nieuzasadnionym lękiem często wyrzucamy poza nawias społeczności

czarodziejów ludzi naprawdę wartościowych."
- A więc to

tak... - Lupin jeszcze raz przyjrzał się małemu "a", którym

podpisany był artykuł. Wszystko było jasne, ten tekst napisała Andrea.

Człowiekiem z ostatniego akapitu był on sam. Więc po to wypytywała go o jego

chorobę, o dom, o eliksir tojadowy... I to, co o nim napisała.

"Połączenie męskiej siły i kruchego piękna, a nade wszystko wielka

powaga i godność..." - słowa te, przeczytane po raz trzeci tego dnia

sprawiły, że Lupin poczuł się dziwnie.
"Czyżbym się jej

podobał?" - pomyślał, wzruszając ramionami. Odłożył gazetę, zgasił

światło i zasnął.

style='font-family:Arial'>17.XII.1978

- Jesteś! -

Andrea zaskoczona podbiegła do niej. - I co, mów szybko, i co?
-

Pomogło! - Agnieszka rzuciła się jej na szyję. - Jesteś

cudotwórczynią!
- Po kolei, jak było - Andrea pociągnęła ją na

brzeg sadzawki, gdzie przed chwilą siedziała. - Co ci powiedział?


- Że powinnam lepiej pilnować swojego kociołka, i że za karę mam poukładać

książki w pracowni. Całe dwie półki - Agnieszka zachichotała uszczęśliwiona.


- Wspaniale! - Andrea po raz pierwszy była dumna z siebie i

ze Snape'a równocześnie. - Nie spodziewałam się tego po nim.
-

On wcale nie jest taki zły - Agnieszka broniła go żarliwie, niezrażona

sceptyczną miną przyjaciółki. - Był dla mnie całkiem miły. Jak już go

przeprosiłam, powiedział, że wie, że to nie ja wrzuciłam jajo smoka.

Powiedziałaś mu, kto to zrobił?
- Nie - Andrea sama nie była

pewna, czy mówi prawdę. - Przysięgłam tylko, że to nie ty, reszty się

domyślił.
- Będą się Krukoni mieli z pyszna - zauważyła

Agnieszka. - A gdzież ty idziesz? - zdziwiła się, widząc, że Andrea wstaje.

- Mamy czas do kolacji.
- Ten poniedziałkowy test z transmutacji

nie daje mi spokoju - Andrea uniknęła zdumionego spojrzenia Agnieszki, która

wszak wiedziała doskonale, że jej przyjaciółka nie ma zwyczaju zbytnio

przejmować się nauką, a w transmutacji i tak jest najlepsza w całej szkole.

- Muszę powtórzyć zaklęcia. Drzwi do lochów były już zamknięte, wiedziała

jednak, że Snape często rygluje je od środka, kiedy chce w spokoju

popracować.
- Alohomora - powiedziała, i wrota ustąpiły. Zamknęła

je starannie i zajrzała do pracowni. Snape siedział na katedrze i pisał coś

w wielkiej, pergaminowej księdze. Na jej widok odłożył pióro.
-

No, co jest? - zapytał po swojemu, szorstko, Andrea widziała jednak uśmiech

w jego oczach. Podbiegła do niego i objęła go za ramiona.
-

Dziękuję - wymruczała mu wprost do ucha. - Jesteś wielki.
- Idź do

licha - z udaną złością odwrócił głowę, ale przedtem, niby przez

roztargnienie, pocałował ją.

Półtora tygodnia przed pełnią

w listopadzie
19.XI.1994

- Remus! - Andrea zerwała

się z krzesła, sterta notatek z jej kolan poleciała z hałasem na podłogę. -

Co się stało?
- Muszę się umyć - krwawy upiór odezwał się całkiem

przytomnym, trochę nawet sarkastycznym tonem, i to od razu przywróciło jej

równowagę. - Miałem spotkanie z wietrzydłem**.
- O Boże - Andrea

już sięgała na półkę, gdzie stał słoik z odkażalnikiem i paczka ligniny. -

Daj, pomogę ci - jej ruchy były sprawne i szybkie, w parę sekund ściągnęła z

niego przemoczoną i pokrwawioną szatę i posadziła go na krześle na środku

kuchni. - Czekaj - zwinnymi palcami rozpięła mu guziki koszuli i delikatnie

zaczęła ją zdejmować, pilnując, by nie urazić poranionych ramion. - Ależ cię

poharatało. Schyl głowę - rozkazała, zmywając odkażalnikiem ranę na karku. -

Ta na szczęście nie jest głęboka. Skoczyło ci na kark?
- Leciało i

chyba zawadziło o mnie - Lupin odważył się rozewrzeć zaciśnięte z całych sił

szczęki. Rany bolały go tak, że czuł, jak robi mu się kwaśno w ustach.

Zaklęcia znieczulające pomogły tylko trochę, na szczęście jednak w

odkażalniku było coś, co łagodziło ból. - Upuściłem różdżkę i spadliśmy z

urwiska do Żółtej Wody.
- Tu nigdy nie było wietrzydeł - Andrea

zajęła się jego rękami, na których pazury i dziób wietrzydła pozostawiły

znacznie głębsze ślady. - Człowieku, jakim cudem tyś jeszcze nie zemdlał? -

jeden ruch różdżki i wokół dłoni i przedramienia Lupina owinął się gruby,

bawełniany bandaż. - To musi boleć jak nie wiem co...
-

Przyzwyczaiłem się - Lupin dopiero po jej słowach poczuł, że trochę kręci mu

się w głowie, a deski podłogi przybierają podejrzane kształty. - Grunt, że

znalazłem różdżkę.
- Bez niej rozdarłoby cię na strzępy - Andrea

kończyła opatrywać ranę na drugim ramieniu i zajęła się zmywaniem krwi z

jego pleców. - Wietrzydła są urodzonymi mordercami.
- Żółta Woda

pomogła - mruknął Lupin przygryzając wargi. - Musimy tam jutro iść i je

wyłowić, Hagrid się ucieszy.
- Nie zabiłeś go zaklęciem? -

szaleńczo zaciekawiona Andrea przykucnęła i zaczęła rozwiązywać mu

sznurówki. - Zostaw, i tak musisz się położyć... Masz jutro gorączkę, jak w

banku u Gringotta.
- Nie sądzę - Lupin wstał, lecz

zabandażowanymi dłońmi nie mógł sobie nawet rozpiąć spodni, więc Andrea bez

żenady zrobiła to za niego.
- To co z nim zrobiłeś, powiedz -

poprosiła, zmywając mu odkażalnikiem krwawą rysę biegnącą w poprzek uda. -

Pierwszy raz słyszę, żeby ktoś pokonał wietrzydło gołymi rękami.
-

Mówiłem ci, Żółta Woda. Utopiło się. Ja też. Prawie. - w miarę jak znikał

ból i uspokajały się nerwy, przychodziło zmęczenie i senność.
-

Idź się położyć, ale nie zasypiaj jeszcze, przyniosę ci mieszankę pani

Pomfrey.
- Nie trzeba, jutro nie będzie śladu - trzymając się

ściany ruszył do pokoju. Andrea przygotowując mu lekarstwo usłyszała, jak

jęknęły sprężyny łóżka. Przygryzła wargi, przypominając sobie paskudną,

szeroką bliznę na jego prawym boku - wiedziała, że przed pełnią

poczerwienieje, a w bardzo jasną, zimową noc może nawet zacząć z powrotem

krwawić. Ta myśl przypomniała jej o czymś. Wzięła ze stołu pipetę i

starannie zebrała z podłogi największą plamę krwi. Wypowiedziała zaklęcie

oczyszczające i wpuściła krew do małej fiolki, którą starannie zakorkowała i

schowała do kieszeni szaty. Dopiero wtedy wzięła lekarstwo i weszła do

pracowni.
- Andrea - Lupin podniósł się na łóżku i wziął od niej

pachnący ziołami kubek. - Przepraszam. Nawet ci nie podziękowałem. Jesteś

wspaniała. Sama pani Pomfrey nie zrobiłaby tego lepiej. - Co tam -

kucnęła przy łóżku, spojrzała na jego zmienioną bólem twarz. - Gorzej, że

nie mamy niczego na gorączkę. Skoczę rano do wsi i przyniosę kory

wierzbowej.
- Nie trzeba - z wdzięcznością położył obandażowaną

rękę na jej dłoni. - Mówiłem ci, jutro nie będzie śladu. No, może niewielkie

blizny, ale to też nie na długo. Na mnie wszystko się goi jak na wilku.


- To prawda. Zawsze się zastanawiałam, jak to jest... ale to teraz

nieważne - przerwała szybko, widząc, że Lupin wolałby zostać sam. -

Dobranoc. Gdybyś czegoś potrzebował, będę spała w kuchni.

tydzień

przed pełnią w listopadzie
21.XI.1994

Zanim go

zobaczył, poczuł jego zapach. Jałowcowy dym i pleśń lochów łączyły się z

wonią zjełczałych orzechów i gryzącym zapachem miętowego mydła. Jedno w

sposób oczywisty pochodziło od tłustych włosów, drugie było zapachem

popękanej skóry na zbyt często mytych rękach. Gdyby ktoś przedtem powiedział

mu, że ten doskonale przecież znany zapach przyprawi go o skurcz żołądka,

nie uwierzyłby mu z pewnością. A jednak tak było.
- Witaj,

Severusie - powiedział i dopiero teraz odwrócił się. - Jesteś

niezawodny.
- Przeciwnie - spojrzenie Snape'a zatrzymało się

na jego obandażowanej dłoni. - Mam wrażenie, że się spóźniłem.
-

Ach, to? - Lupin odruchowo schował dłoń w rękaw. - Nie, nic takiego. Miałem

spotkanie z wietrzydłem.
- Zabił je gołymi rękami - uzupełniła

Andrea, która nie wiadomo skąd znalazła się przy nich. - Jak się masz,

Severusie.
- Dawnośmy się nie widzieli - wredny uśmieszek, który

Lupin znał jeszcze lepiej niż zapach, przesunął się po wargach Snape'a.

- Miło, że wróciłaś do pracy naukowej.
- Tak naprawdę nigdy jej

nie przerywałam - olimpijski spokój Andrei również nie wróżył niczego

dobrego. - Mam teraz dobrego partnera.
- O, nie wątpię - Snape

również odbił piłeczkę w stronę Lupina, który był w komfortowej sytuacji, bo

mógł udawać, iż tego nie zauważył. - Musisz go tylko lepiej pilnować.

Wietrzydła są wredne.
- O, zapewne - Lupin widział ten niemal

fizyczny wysiłek, z jakim Andrea powstrzymała się od zauważenia, że nie

tylko wietrzydła. - Damy je Hagridowi do wypchania, tylko niech trochę

wyschnie. Remus topił się z nim w Żółtej Wodzie, ale okazało się, że lepiej

pływa. Przyjdziecie potem na herbatę? - zapytała nieoczekiwanie, jakby

wyczuła, że powinni zostać sami.
- Nie zwracaj na nią uwagi -

powiedział Lupin, gdy Andrea znikła w drzwiach domu. - Przejęła się moim

wypadkiem bardziej, niż powinna.
- Nie będę - obiecał Snape i jak

zwykle znaczyło to coś zupełnie innego. - Ty za to powinieneś.
-

Co powinienem? - nie zrozumiał Lupin.
- Zwracać na nią uwagę. Po

prostu, uważaj. Potrafi być równie wredna, jak wietrzydło.
-

Pracujemy razem - Lupin wzruszył ramionami.
- No właśnie - Snape

skinął głową. - Dlatego tu przyjechałem. Dumbledore dał mi do przeczytania

waszą książkę.
- To zaledwie trzy pierwsze rozdziały - Lupin

wiedział, że recenzja nie będzie przychylna.
- Ale widać, jaka

będzie całość. Piekielnie nierówna. Kto pisał rozdział o demonach

ziemnych?
- Ja. Oczywiście będę ci wdzięczny za wszelkie uwagi...


- A o demonach powietrza?
- Też ja. Andrea napisała

wstęp, prosiłem ją o to.
- No właśnie. Widać, że pisały to dwie

osoby, z których każda ma kompletnie inną koncepcję całości. Jeżeli nad tym

nie zapanujecie, wszystko się wam rozleci. Twoje dwa rozdziały nie są

jeszcze takie najgorsze, niefachowy język można poprawić, bo na razie to

przypomina bajkę dla mugolskich dzieci, przydałyby się też jakieś ścisłe

informacje w punktach i pytania testowe na końcu rozdziałów, tobie też się

to przyda przy egzaminach... - ugryzł się w język, ale było już za późno. -

Przepraszam.
- Tak, na końcu rzeczywiście będzie test, cała

teoretyczna część OWuTeeMów, dwieście pytań - Lupin miłosiernie udał, że nie

zrozumiał jego gafy. - Ale punkty pod rozdziałami? Nie poznaję cię,

Severusie. Zawsze uważałeś, że umiejętność szukania w tekście to podstawa

uczenia się.
- Mamy teraz taką tępą młodzież - Snape z

dezaprobatą pokręcił głową. - Czasem nie mam już do nich siły. Poza tym to

ty zawsze słynąłeś z chęci do przesadnego ułatwiania im życia.
-

Zobaczymy. Zauważyłeś jakieś błędy rzeczowe?
- W twoich

rozdziałach, czy w ogóle?
- Przede wszystkim w moich rozdziałach.

Ale i w ogóle.
- W ogóle, to twoja przyjaciółka jest karygodnie

nieścisła. Ty przynajmniej wykładasz jasno, często aż za jasno, i wtedy

popadasz w łopatologię. Andrea sprawia wrażenie, jakby jej chęć podzielenia

się wiedzą była dużo większa od stopnia zainteresowania strony przeciwnej.

Pomijając oczywisty błąd metodyczny, jest to podejście tyleż entuzjastyczne,

co infantylne. Wiesz, taka Hermiona Granger. Uch, jak ja nie cierpię tej

dziewuchy.
- Powinieneś być z niej dumny - mruknął Lupin. -

Skorzystała z twojej lekcji aż miło.
- Jednego nie nauczyła się z

pewnością, szacunku dla nauczycieli. Ale co ty o tym wiesz... Zaraz, coś ty

powiedział?
- Że sporo się od ciebie dowiedziała. Wiesz, że po

twojej lekcji ona jedna wzięła do ręki tablice księżycowe?
-

Wierz mi, było mi całkowicie obojętne, czy to zrobi, czy nie - Severus Snape

wzruszył ramionami.
- Zapewne. Ale wracając do naszej książki -

Lupin był zły na siebie za ten powrót do zamkniętej już sprawy. - Chyba

jesteś trochę niesprawiedliwy. Andrea ma ogromną wiedzę i dużo

niekonwencjonalnych pomysłów na jej wykorzystanie. Wiele się od niej

nauczyłem.
- Kto jest redaktorem całości? Bo mam nadzieję, że

ktoś taki jest?
- Owszem, ja.
- No to zacznij, z łaski

swojej, czytać to, co ona napisała. Ten jej zawiły styl, wszystkie te

nawiasy, pauzy, siedemnastokrotnie złożone zdania... Boże drogi, przecież

teraz tak już nikt nie pisze. Ten jej wstęp nadaje się tylko do napisania

jeszcze raz. Co to w ogóle za wstęp, trzy strony bełkotu. Jeżeli ma zamiar w

taki sposób potraktować resztę materiału, wasza praca już teraz nie ma

sensu.
- Może nie jest aż tak źle - Lupin pomyślał, że Severus

Snape z nieznanego powodu wyraźnie nie znosi Andrei. - Ale to chyba moja

wina, istotnie, powinienem był to uważniej przeczytać.
- No tak,

jeszcze tego brakuje - Snape z furią strząsnął nieistniejący pyłek z fałd

swej szaty. - Cała Andrea. Za wszystkie numery jakie robiła, zawsze mieli

poczucie winy wszyscy, tylko nie ona. Uważaj na nią, Lupin. Jeżeli, w co

bardzo wątpię, uda się wam napisać tę książkę, sukces będzie wasz wspólny.

Za to bądź pewny, że klęskę zwali na ciebie. I to w taki sposób, że na

następną taką propozycję będziesz czekał do sądnego dnia.
- Chyba

przesadzasz - zaprotestował łagodnie Lupin. - Siedzimy tu cztery miesiące i

jak dotąd współpracuje nam się wspaniale. Tak jak mówiłem, ma ogromną

wiedzę. I to z tak różnych dziedzin, jak transmutacja i czarna magia.

Nawiasem mówiąc na eliksirach też się zna.
- Wiem - szara twarz

Snape'a stężała w ołowianą maskę. - Uczyłem ją na ostatnim roku.


- Aha - Lupin nie dał po sobie poznać, jakie zrobiło to na nim wrażenie,

był jednak potężnie zaskoczony.


style='font-family:Arial'>19.XII.1978

- Czy ktoś z

was - głos Severusa Snape'a był zimny jak zawsze - ma dość oleju w

głowie, żeby pomóc mi porządkować magazyn składników? W zamian za dziesięć

punktów dla swojego domu - dodał takim tonem, jakby wiedział, że

bezinteresownie nikt by się nie zgłosił, co zresztą było

prawdą.
Odpowiedziała mu głucha cisza. Stara, szkolna zasada "nigdy

nie zgłaszać się na ochotnika" w siódmej klasie była już prawem. Snape

rozejrzał się po sali.
- Nie to nie - powiedział, wzruszając

ramionami. - Może Gryffindorowi bardziej zależy na punktach.
Cios

był celny. W tym roku Hufflepuff przodował w klasyfikacji domów i miał

wszelkie szanse na puchar, Gryffindor jednak deptał mu po piętach. Puchoni

spojrzeli po sobie w popłochu. Praca ze Snape'em zapowiadała się

koszmarnie, w dodatku za pasem były ferie, dziesięć punktów zawsze jednak

mogło przeważyć szalę...
- Ja, panie profesorze - Agnieszka

zerwała się z miejsca. Puchoni odetchnęli z ulgą - wiedzieli, że Agnieszka

zrobiłaby wszystko dla swego domu, przynajmniej tak długo, jak długo jego

prefektem jest Andrea.
- Dobrze - zgodził się Snape. - Ale

uprzedzam, pracy jest dużo. Całe popołudnie.
- Czy mogę jej pomóc,

panie profesorze? - Andrea wstała z miejsca, starając się uniknąć spojrzenia

Snape'a.
- Jak chcesz, Swift - Snape też na nią nie patrzył. -

Zatem o drugiej. Na tym kończymy dzisiejszą lekcję, do

widzenia.

~~@~~

- Jesteście... Dobrze - Snape podwijał

rękawy szaty. - Trzeba wprowadzić w składnikach zupełnie nowy porządek.

Musimy poprzenosić wszystko we właściwe miejsca, zgodnie z pochodzeniem

substancji. W tej szafie będą, chronione zaklęciem, wszelkie składniki

niebezpieczne. Tu obok - stałe i płynne części magicznych stworzeń w

kolejności alfabetycznej według klasyfikacji Scamandra. To nam zajmie prawie

wszystkie regały. W tamtej szafie umieścimy półprodukty i gotowe eliksiry.

Zajmiesz się tym, Swift?
- Tak, panie profesorze.
- A ty

chodź zobacz - Snape skinął na Agnieszkę - co jest do zrobienia w magazynie

składników roślinnych. Tam jest dużo mniej przestawiania. Swift, zacznij od

tamtej strony, zaraz przyjdę ci pomóc - powiedział zimno jak zawsze, w

Andrei jednak serce aż podskoczyło z radości.
- Tutaj trzeba

przede wszystkim popakować do puszek te zioła, które są już idealnie

wysuszone - Snape wskazał Agnieszce baterię pustych puszek zajmującą cały

stół w sąsiednim lochu. - Potem opisać po angielsku i po łacinie i odstawić

do szaf. Jakieś pytania?
- Czy mogę zemleć te, których używa się w

postaci sproszkowanej? - Agnieszka wskazała stojący na stole solidny młynek.


- Nie. Większość z tych ziół lepiej trzyma się w całości - Snape

potrząsnął głową. - Postaraj się jak najmniej łamać. Ale bądź pewna, że

doceniam twoje zaangażowanie - dodał takim tonem, że Agnieszka pomyślała, iż

prędzej odgryzie sobie język, niż zaproponuje cokolwiek.
- A

zatem jeżeli wszystko jest jasne - zaczął Snape i urwał. Z sąsiedniego

magazynu rozległ się krzyk i cichy łoskot, jakby coś miękkiego i ciężkiego

upadło na podłogę.
Wbiegli do lochu. Andrea leżała na podłodze,

obok niej rozsypane łuski smoka. Z rozciętego palca dziewczyny ciekła krew.


- Smocza łuska - Snape już był przy niej. Chwycił Andreę za rękę

i mocno ścisnął palec, krew zaczęła kapać coraz gęściej. - Szybko, niebieski

flakon ze stołu - rozkazał przerażonej Agnieszce. - A potem po panią

Pomfrey, natychmiast.
Gdy Agnieszka spełniła rozkaz, Snape

uspokoił się nieco. Wiedział, że zranienie smoczą łuską jest niebezpieczne i

prawie zawsze w pierwszej chwili traciło się przytomność, nikt jednak nie

umierał od jednego skaleczenia. Starannie zalał ranę niebieskim płynem,

który wzburzył się gwałtownie w zetknięciu z krwią i równie gwałtownie

zastygł, tworząc brudnoniebieski strup. Snape wciąż klęczał na podłodze

trzymając Andreę za rękę i bezmyślnie patrzył w jej kredowobiałą twarz. A

jeśli naprawdę coś się stanie? Już raz mu tu zemdlała... Dotknął nadgarstka,

serce biło słabo, ale równo. Pomyślał, że źle jej oddychać, kiedy leży tak

na podłodze z głową odchyloną do tyłu - puścił jej rękę, podniósł ją za

ramiona i oparł o swoje kolana. Schylił się i dotknął ustami zimnego

czoła.
- Co się stało? - pani Pomfrey wystarczył jeden rzut oka,

by ocenić sytuację. Machnięciem różdżki wyczarowała nosze i we troje

przenieśli na nie Andreę. - Jaki to był smok? - spojrzenie, które poczuł na

sobie Snape było prawie tak ostre, jak smocza łuska.
- Peruwiański

żmijozębny - powiedział, otwierając drzwi, przez które wysunęły się magiczne

nosze. - Zrobiłem opatrunek z eliksiru ściągającego...
- Widzę -

mruknęła pani Pomfrey, nie odrywając wzroku od bladej twarzy Andrei. -

Czasem masz jednak jakieś resztki rozsądku. A ty leć, powiedz profesorowi

Dumbledore'owi co się stało - dodała odwracając się do Agnieszki. -

Niech przyjdzie do skrzydła szpitalnego. Tylko nie narób histerii.


- To aż tak niebezpieczne? - Snape użył całej siły woli, by nie pokazać, jak

bardzo się przeraził.
- Nie. Ale Dumbledore by mi nie darował,

gdybym go nie wezwała - wyjaśniła zwięźle pani Pomfrey. - Ty też spodziewaj

się miłej rozmowy.
- Wiem - Snape i bez tego był wystarczająco

przygnębiony. W milczeniu otworzył drzwi izolatki i przeniósł Andreę na

łóżko. Bez słowa asystował pani Pomfrey, podając eliksiry i bandaż.


- Dobrze. To może tak zostać - pani Pomfrey ułożyła rękę Andrei na małej

poduszeczce. - Zaraz odzyska przytomność.
- Długo będzie

chora?
- Trochę musi. To jest wstrząs, potrzeba czasu, zanim się

organizm uspokoi. Ta odrobina toksyny zrobiła swoje. Oho, już ją bierze

gorączka - dodała kładąc rękę na czole dziewczyny. - Lepiej, żeby ją miała,

wysoka temperatura niszczy jad. No, co jest? - dodała, widząc, że powieki

Andrei poruszyły się. - Obudzisz się wreszcie, czy nie?
- Andrea

- Snape wziął dziewczynę za rękę i potrząsnął lekko. - Andrea, obudź

się.
- Ja nie śpię - powieki Andrei uniosły się. - Severus...


- Jestem przy tobie - Snape rzucił wściekłe spojrzenie w stronę pani

Pomfrey, ta jednak krzątała się po izolatce z miną tak nieprzeniknioną,

jakby nagle ogłuchła. Ośmielony tym zapytał: - Jak się czujesz, mała?


- Dobrze. Gdzie Agnieszka?
- Zaraz przyjdzie. Poszła po

Dumbledore'a. Bardzo się przestraszyła.
- Wujek... przyjdzie

tu?
- Tak.
- To mnie obudź, jakbym zasnęła - Andrea

zamknęła oczy, lecz zaraz je otwarła. - Zimno mi.
- Już, córeczko

- pani Pomfrey natychmiast odzyskała słuch i starannie okryła ją grubym,

białym kocem. - Lepiej? No to śpij.
Zdrowa ręka Andrei poruszyła się pod

przykryciem. Snape dyskretnie wsunął rękę pod koc i dotknął jej, czując, jak

robi się coraz cieplejsza.
- Idą już - pani Pomfrey powiedziała to

do siebie, na tyle głośno jednak, by Snape zdążył cofnąć dłoń. W tej samej

chwili do izolatki wszedł Dumbledore. Za nim wśliznęła się Agnieszka.


- I co? - Dumbledore był spokojny. Snape pomyślał z wdzięcznością o

Agnieszce, która choć sama przerażona, nie narobiła paniki.
- Jak

się czujesz? - zapytał Dumbledore podchodząc do łóżka.
- Zaczyna

się gorączka - uprzedziła go pani Pomfrey, stając po drugiej stronie, tuż

obok Snape'a. - Ale tak musi być, dwie-trzy godziny, potem gorączka

spadnie, ale Boże Narodzenie i tak spędzi w łóżku. Severus w porę zrobił

opatrunek - dodała, i natychmiast ugryzła się w język, bo Andrea na dźwięk

tego imienia otworzyła oczy. Jej półprzytomny wzrok napotkał jednak najpierw

Dumbledore'a.
- Wujek - powiedziała. - Mnie nic nie jest,

tylko mi się spać chce... - spojrzała na Snape'a i już miała coś

powiedzieć, gdy pani Pomfrey przerwała jej kategorycznie:
-

Chłopy, wynocha. Pogadajcie sobie na korytarzu. Ty, Agnieszka, zostań,

pomożesz mi ją przebrać.
Snape i Dumbledore posłusznie wyszli. Gdy

drzwi izolatki zamknęły się, Dumbledore zapytał:
- Jak to się

stało?
- Prosiłem, żeby mi ktoś z siódmoklasistów pomógł

uporządkować magazyn, zgłosiła się Agnieszka, więc Andrea natychmiast za

nią... To się stało kiedy wyszedłem, żeby pokazać Agnieszce co ma robić w

magazynie ziół. Prawdopodobnie Andrea zrzuciła pudełko, chciała je

podnieść... to moja wina, powinienem był dopilnować.
- Uczniów

siódmej klasy już raczej nie trzeba pilnować - Dumbledore uśmiechnął się,

jakby chciał mu dodać otuchy. - Andrea powinna być na tyle mądra, żeby nie

zbierać smoczych łusek gołymi rękami.
- Będę zamykał te pudełka

zaklęciem - obiecał Snape.
- Nikt nie jest w stanie wszystkiego

przewidzieć - Dumbledore położył mu rękę na ramieniu. - Przy eliksirach

naprawdę bardzo łatwo o wypadek. To nie twoja wina, Severusie. Wiem, że

dbasz o bezpieczeństwo, przy tylu lekcjach zdarzyło się to dopiero pierwszy

raz...
- O raz za dużo.
- Miejmy nadzieję, że wszystko

się dobrze skończy. Wracasz do lochów?
- Zaraz, tylko zapytam

Agnieszkę o hasło, kazałem jej zamknąć magazyn - skłamał Snape. Nie

zamierzał się stąd ruszyć co najmniej do wieczora.
- Dobrze. Gdyby

coś się stało, niech Poppy mnie zawiadomi - Dumbledore uścisnął go lekko za

ramię i wyszedł. W tej samej chwili w drzwiach izolatki pojawiła się pani

Pomfrey.
- Możesz wejść - powiedziała. - A ty, Agnieszka, idź już.

Dziękuję ci za pomoc.
- Mogę jeszcze?... - Agnieszka spojrzała

błagalnie na Snape'a. - Potem i tak pójdę, bo mam w poniedziałek próbny

OWTM z transmutacji... Mogę posiedzieć na korytarzu.
- Jak chcesz

- zgodziła się pani Pomfrey. - Severus, gdyby coś się działo, wołaj mnie

natychmiast.
- Dobrze - Snape znów usiadł przy łóżku. Andrea

wyglądała teraz znacznie gorzej. Jej blada twarz nabrała niepokojącego,

szklistego odcienia, na policzkach zaczęły się pojawiać ostre rumieńce.

Oddychała ciężko, jej zdrowa dłoń raz po raz zaciskała się na kocu. Miała na

sobie białą, szpitalną koszulę, jej szata leżała obok, przewieszona przez

oparcie krzesła. Snape patrzył, jak jej zamknięte oczy wypełniają się łzami,

które spłynęły wzdłuż skroni i wsiąkły w rozsypane na poduszce włosy.

Delikatnie starł ich wilgotne ślady, a wtedy usta Andrei poruszyły się.


- Zawołaj Agnieszkę.
- Dobrze - Snape wstał i otworzył drzwi

izolatki. - Agnieszka.
- Jestem - Agnieszka zbliżyła się i

przykucnęła z drugiej strony łóżka.
- Agnieszka... powiedz

profesorowi Snape'owi, że to nie twoja wina... że to Andy wrzucił jajo

smoka. Powiedz...
- Dobrze, powiem - Agnieszka ukradkiem otarła

łzę.
- Nie uwierzy ci, ale ja przysięgnę, widziałam...

Severus!
- Co, mała? - Snape nie przejmując się obecnością

Agnieszki pogłaskał ją po rozpalonej twarzy. - Zrobię, co zechcesz, tylko

nie płacz.
- Severus, daruj Agnieszce. Proszę cię. To nie

ona...
- Agnieszka jest przy tobie, kochanie - Snape'owi było

już naprawdę wszystko jedno. - Już wszystko dobrze.
- Tak, Andrea,

już wszystko dobrze - Agnieszka mokrą od łez chusteczką otarła jej czoło i

twarz. - Jestem z tobą, profesor Snape już się nie gniewa - mówiła, nie

patrząc na Snape'a, który siedział po drugiej stronie łóżka z twarzą

przesłoniętą włosami. - Wszystko będzie dobrze, śpij.
- Severus -

głos Andrei był coraz cichszy. - Nie odchodź.
- Zostanę z tobą -

Severus Snape pochylił się nisko i dotknął policzkiem jej zdrowej dłoni.


Przesiedzieli tak dobre pół godziny, Snape zgięty w pół, z głową

przy ręce Andrei, Agnieszka sztywno wyprostowana na swoim krześle. Dopiero

gdy oddech Andrei pogłębił się i uspokoił, przyjaciółka odważyła się podejść

i pochylić nad nią. Andrea spała.
- W porządku - powiedziała

bezgłośnie Agnieszka. - Usnęła.
- Dobrze - Snape wyprostował się i

ponad łóżkiem spojrzeli sobie z Agnieszką w oczy.
- Zostań tu na

chwilę - Snape wstał i przeszedł kilka kroków w stronę drzwi. - Zaraz wrócę,

zostawiłem otwarte magazyny.
- Zamknęłam. Hasło "Łuska

smoka".
- Hufflepuff zyskuje dwadzieścia punktów - powiedział

miękko Snape.
- W takim razie to ja już pójdę - Agnieszka wstała

i jeszcze raz spojrzała mu w oczy. - Panie profesorze.
- Tak? - po

wszystkim, co tu zaszło, ten tytuł wydał się Snape'owi mocno nie na

miejscu.
- Niech pan będzie spokojny. Przysięgam, nikomu ani

słowa. Nawet Andrei, jak wyzdrowieje.
Snape spojrzał na nią tak,

że na moment przestraszyła się, że powiedziała coś złego. Wreszcie położył

jej rękę na ramieniu.
- Dziękuję ci - powiedział.

~~@~~

Kochany Harry!

Mam nadzieję,

że z Tobą wszystko w porządku, choć przyznam, że wiadomości o Turnieju

zaniepokoiły mnie mocno. Uważaj na siebie - traktuj to jak polecenie od

wiadomej Ci osoby. Życzę Wesołych Świąt Tobie i Twoim Przyjaciołom. Jeżeli

nie masz innych planów na ferie, może po świętach odwiedziłbyś nas w Jeszcze

Bardziej Zakazanym Lesie? Spędzilibyśmy razem Sylwestra i Nowy Rok.

Porozmawiaj z prof. McGonagall, sam zresztą też do niej napiszę. Pozdrawiam

serdecznie Ciebie i Twoich Przyjaciół i czekam na odpowiedź



Remus Lupin

25.XII.1994

Kiedy się obudził,

ze zdumieniem zauważył, że w nogach jego polowego łóżka leży kilka pakunków.

Poza konwencjonalnym drobiazgiem od Dumbledore’a i drugim od Andrei

nie spodziewał się niczego, tym większe zatem było jego zdziwienie, gdy na

pierwszej paczce odczytał adres napisany ręką Harry'ego. W środku było

ilustrowane wydanie "Magicznych stworzeń" Newta Scamandra z

dedykacją na karcie tytułowej: "Wesołych Świąt życzą Panu Hermiona

Granger, Ron Weasley i Harry Potter". Druga paczka zawierała piękne,

oprawione w masę perłową orle pióro z życzeniami sukcesów pisarskich od

Dumbledore'a, a w trzeciej, całkiem nieoczekiwanie, znalazł się tomik

wierszy. Lupin zdziwiony odnalazł bilecik - były w nim życzenia od Sybilli

Trelawney. Zrobiło mu się głupio, nie pomyślał bowiem o prezencie dla niej,

nie sądził zresztą, by w ogóle o nim pamiętała. Następna paczka była duża i

solidna. Otworzył pudełko i ujrzał starannie poskładany ciemnozielony

materiał. Wyjął go i zobaczył, że jest to elegancka szata o klasycznym

kroju, która w dodatku wyglądała, jakby była szyta specjalnie na niego. Nie

musiał szukać bileciku z życzeniami, by wiedzieć, od kogo pochodzi ten

prezent, gdy go jednak znalazł uśmiechnął się. Na odwrocie świątecznej

kartki widniały tylko trzy słowa "przebierz się nareszcie"

skreślone znajomym charakterem pisma. Dwa małe pakieciki zawierały jeszcze

parę wełnianych nauszników od pani Pomfrey i ciemnozielony kubek z

szlifowanego szkła od nieznanego ofiarodawcy. Pomyślał, że sowa niosąc

paczkę musiała upuścić bilecik, a prezent zapewne pochodził od Syriusza.

Pospiesznie umył się i ogolił, zza kuchennych drzwi usłyszał bowiem kroki i

poranną krzątaninę Andrei. Starannie pozapinał nową szatę i dumnie

wyprostowany wszedł do kuchni.
Andrea na jego widok odstawiła

kubek z herbatą i podeszła do niego.
- Wesołych świąt -

powiedziała, obejmując go. Była teraz taka jak podczas ich pierwszego

spotkania, nieśmiała i jakby czymś zawstydzona. Ucałował ją w oba policzki i

podziękował za prezent.
- Jak widzisz, przebrałem się -

dodał.
- I świetnie - z uznaniem obejrzała go ze wszystkich stron.

- A ja nareszcie będę mogła wysyłać listy! - dodała, całując go. -

Zawsze chciałam mieć puszczyka.
- U Eylopa mówili, że to ostatni

krzyk mody - Lupin pomyślał z uznaniem, że Eylop, mimo, iż zawalony stertą

świątecznych zamówień, spisał się świetnie dostarczając ten spory i

kłopotliwy prezent w samą porę i niespodzianie.
Gdy siedzieli przy

śniadaniu patrząc na zaśnieżony las, za oknem nagle coś się zakotłowało.

Lupin otworzył je i do kuchni wpadła Hedwiga, niosąca niewielkie

pudełko.
- Hedwiga! - wykrzyknął z niedowierzaniem Lupin

podając sowie kawałek świątecznego ciasta. - Co tu robisz, przecież od

Harry'ego dostaliśmy już życzenia?
- To wcale nie od

Harry'ego - Andrea uważnie obejrzała pudełko, ponieważ sowa ze

zrozumiałych względów odmówiła odpowiedzi. - Moim zdaniem to jest pismo

Syriusza.
- Rzeczywiście - Lupin wstał, by wypuścić Hedwigę, która

niecierpliwie zabębniła dziobem w szybę. - W dodatku przesyłka adresowana

jest do nas obojga. Otworzysz?
W środku był ładny, oprawiony w skórę

notes i srebrny talizman ze złotymi hieroglifami. Lupin uśmiechnął się.


- To jest chyba dla ciebie - podał Andrei podłużny, srebrny wisiorek. -

Znasz hieroglify?
- Troszkę - Andrea pochyliła się nad talizmanem.

- To jest a i to jest a, ten znak oznacza er... tu jest napisane po prostu

"Andrea".
- Więc to może ja powinienem go nosić? -

zaśmiał się Lupin.
- Kto wie? - Andrea położyła przed nim

talizman, a sama zaczęła przeglądać notes. - Ale wtedy musiałabym się

nazywać Remus Lupin! - wykrzyknęła tryumfalnie, pokazując mu wytłoczone

na wewnętrznej stronie okładki złote literki R.L.
- Czyli jednak

nie - Lupin uśmiechnął się. - Ale wobec tego od kogo jest ten zielony

kubek?
- Jaki zielony kubek? - Andrea nalała mu herbaty.


- Popatrz - Lupin przyniósł z pracowni zielony pucharek z szlifowanego

szkła. - Pewnie sowa zgubiła kartkę. Myślałem, że to od Syriusza.


- Jaki ładny! - Andrea obróciła w palcach kubek przyglądając mu się

uważnie. - Nigdzie żadnego napisu, ale można by sprawdzić... stosowałeś

jakieś zaklęcia?
- Nie. Ale gdyby był skażony czarną magią, to bym

wiedział.
- Nawet nie o tym myślałam - Andrea zamruczała pod nosem

jakieś zaklęcie, od którego z kubka buchnęły płomienie. - Że jest

zaczarowany, widać gołym okiem. Ale jak?
- Moim zdaniem najlepiej

go trochę poobserwować - zauważył Lupin. - Jak na gadżet od Zonka jest zbyt

cenny.
- Z pewnością - zgodziła się Andrea. - Nic teraz nie

wymyślimy. Stygnie nam herbata, grzanki są twarde jak beton, a przecież mamy

dzisiaj do zrobienia coś ważnego.
- Co?
- Wymyślić imię

- Andrea uroczyście postawiła na stole klatkę z puszczykiem, który nawet nie

raczył otworzyć oczu. - Czy mogę prosić cię na chrzestnego?
-

Wielki to dla mnie zaszczyt - Lupin przyglądał się granatowoszaremu

upierzeniu puszczyka. - Obawiam się tylko, że nie jestem zbyt mocny w sowich

imionach.
- Musi być magiczne - zastanawiała się Andrea. -

Agryppa? Paracelsus?
- Korneliusz Knot - mruknął Lupin. - Ten

puszczyk u Eylopa miał już imię. Ale jest młody, więc można mu

zmienić...
- Jak się nazywał?
- Wolfgang. Ale

pomyślałem, że masz za dużo wilków pod jednym dachem.
- To ładne

imię - zaprotestowała Andrea. - I uważam, że właśnie ono najlepiej pasuje.

Czy ojciec chrzestny się zgadza?

pełnia w

grudniu
29.XII.1994

Harry pomyślał z zakłopotaniem, że

chyba przyjechał zbyt późno. Kiedy po południu wsiadał do stojącego przed

Hogwartem powozu, który miał go zawieźć prosto do Jeszcze Bardziej

Zakazanego Lasu, nie sądził, że podróż będzie tak długa. Zatrzymał się na

godzinę w Hogsmeade i za radą Dumbledore'a kupił dla Andrei duży worek

fasolek wszystkich smaków, a dla Lupina czekoladową żabę-giganta, z całą

kolekcją magicznych kart. Nie odmówił sobie tez przyjemności wypicia piwa

kremowego w gospodzie "Pod Trzema Miotłami" i w efekcie zajechał

przed dom w Jeszcze Bardziej Zakazanym Lesie dopiero około dziesiątej.


Zdziwiło go, że dom, mimo otwartych okiennic, jest kompletnie

nieoświetlony - ze strachem pomyślał, że pomylił datę, albo powóz zawiózł go

w zupełnie inne miejsce. To ostatnie było niemożliwe, bo prof. McGonagall

osobiście zaczarowała karetę tak, by dowiozła go prosto na miejsce,

zamknięta na siedem spustów i zabezpieczona wieloma silnymi zaklęciami. Z

trudem udało się Harry'emu wybłagać postój w Hogsmeade - zgodziła się

tylko pod warunkiem, że w miasteczku będzie mu towarzyszył Hagrid, który

wybierał się tam po zakupy.
Harry wszedł na ganek. Zapukał, a gdy

nikt nie otwierał, nacisnął klamkę. Drzwi, ku jego zdumieniu, ustąpiły.

Przez sień wszedł do ciemnej kuchni. Wszystko wskazywało na to, że dom jest

pusty. Poczuł, jak ogarnia go lęk. Co się stało z profesorem Lupinem i

siostrzenicą Dumbledore'a? Przecież, o ile się nie pomylił, pełnia była

wczoraj. A jeśli się pomylił? Przeżył już jedno spotkanie z wilkołakiem, w

dodatku tym samym wilkołakiem... poczuł, jak serce zaczyna mu łomotać. Wyjął

różdżkę gotów atakować lub bronić się, pomyślał jednak, że powinien najpierw

rozejrzeć się wokół.
- Lumos - powiedział.
Przez chwilę

rozglądał się po przytulnej, miłej kuchni, wreszcie w ścianie naprzeciwko

dostrzegł drzwi. Niestety, były zamknięte. Bez przekonania, za to z coraz

większym strachem, który jak zwykle łączył się w nim z zaciekawieniem,

wszedł na górę. W małym pokoiku nie było nikogo, skręcił więc w przeciwną

stronę korytarza, gdzie przez oszklony dach wpadało zimne, księżycowe

światło. W pierwszej chwili krzyknął i cofnął się, bo wydało mu się, że

wyciągają się ku niemu jakieś długie, wiotkie ręce - gdy jednak nic się nie

działo, przyjrzał im się bliżej. Były to pnącza. Świecąc sobie różdżką

rozejrzał się po dużej, zastawionej donicami oranżerii. Wysoko podnosząc

różdżkę ruszył przed siebie, chcąc zobaczyć, czy za oranżerią nie ma jeszcze

jakiegoś pomieszczenia, nagle jednak potknął się. Upuścił różdżkę i tylko

to, że w ostatniej chwili podparł się ręką sprawiło, że nie rozbił sobie

nosa lądując na czymś gładkim i twardym, jak pancerna szyba. Bo też była to

szyba. Nie podnosząc się spojrzał przez nią i to co zobaczył, zaparło mu

dech. Pod oranżerią, w wielkim, zagraconym pokoju, spało dwoje zwierząt.

Wilk i niedźwiedź. Oba przytulone do siebie, zwalisty, ciemnobrunatny

kształt obok wielkiej, jasnobrązowej kuli. Komu innemu świadomość, że

przebywa pod jednym dachem z wilkiem i niedźwiedziem, choćby i uśpionymi,

napędziłaby stracha, Harry jednak odetchnął z ulgą. O tym, że siostrzenica

Dumbledore'a jest animagiem, mówiła mu już z dwadzieścia razy szaleńczo

podekscytowana tym faktem Hermiona. I chyba wspominała nawet, że zmienia się

w niedźwiedzicę... A więc tylko pomylił dni. Postanowił położyć się w małym

pokoju na górze, i na wszelki wypadek zamknąwszy drzwi zaklęciem poczekać do

rana. W tej chwili niedźwiedzica podniosła łeb i spojrzała na niego.

Zobaczył jak wstaje, znów podnosi głowę w stronę okna i... zmienia się w

kobietę, która spojrzała na niego, uśmiechnęła się i skinęła ręką. Podeszła

do drzwi, otwarła je zaklęciem i wyszła, starannie zamykając od

zewnątrz.
Zbiegł na dół. Kobieta czekała na niego u dołu schodów.

Była niska, nieszczególnie ładna, ale miała piękne, czarne włosy i

łobuzerski uśmiech. Wyglądała bardzo sympatycznie i Harry od razu poczuł się

lepiej.
- Witaj, Harry - podała mu rękę. - Przepraszam za to

wszystko, ale chyba przyjechałeś trochę za wcześnie.
-

Rzeczywiście, coś mi się pomyliło - przyznał Harry wchodząc za nią do

kuchni. - Ale przecież pełnia była wczoraj.
- Ale dopiero dzisiaj

zaczyna ubywać księżyca - wyjaśniła, rozpalając ogień skinieniem różdżki. -

Rano już wszystko będzie w porządku. Zjedz kolację i czas do łóżka, jest już

prawie północ. Spodziewaliśmy się ciebie jutro rano.
- Coś mi się

pomyliło - powtórzył Harry. - Przepraszam, że jestem tak późno, ale nie

wiedziałem, że tu jest tak daleko i zajrzałem po drodze do Hogsmeade...


- Rozumiem - kobieta uśmiechnęła się stawiając na ogniu rondelek z

jakąś potrawą, która natychmiast zaczęła bardzo smakowicie pachnieć. -

Ślimaki-gumiaki, karaluchy w czekoladzie, te rzeczy? Mam tylko nadzieję, że

nie przywiozłeś tu łajnobomby.
- Nie - roześmiał się Harry.

Sięgnął do torby i wyjął worek fasolek Bertiego Boota. - Proszę. Profesor

Dumbledore mówił, że pani za tym przepada.
- On za to

niespecjalnie - zachichotała jak uczniak, któremu udała się psota. - Zawsze

trafiał na jakieś paskudztwo. Raz nawet podsunęłam mu truskawkową, ale

okazało się, że to smak czerwonych skarpetek... Dzięki, Harry. Sprawiłeś mi

wielką przyjemność.
- To profesor mi podpowiedział, jak pytałem,

co pani najbardziej lubi.
- Mów mi Andrea - postawiła przed nim

talerz z gulaszem, podała mu widelec i kromkę chleba i zajęła się robieniem

herbaty. Harry przez chwilę jadł w milczeniu, wreszcie zapytał:
-

Jak się czuje profesor Lupin? Już dawno chciałem o to zapytać.
-

Jutro rano będzie jeszcze nie do życia, ale chyba będziesz się mógł z nim

przywitać. Koło południa już nie będzie śladu, że chorował. Profesor Snape

przywiózł mu lekarstwo...
- Jak pierwszy raz zobaczyłem ten

eliksir, myślałem, że Snape chce go otruć.
- Gdybyś widział jego

miny podczas picia tego eliksiru, byłbyś tego pewien - Andrea znów

zachichotała. - Nie, Severus Snape nie lubi marnować gwałtownych uczuć na

byle kogo. Wiem za to, że bardzo wyżywa się na uczniach. Można się było tego

spodziewać.
- Też była pani... to znaczy też byłaś z nimi na

roku?
- Trzy klasy niżej. I w Hufflepuff. O Remusie i jego paczce

oczywiście było głośno w całej szkole, ale osobiście poznałam tylko

Snape'a.
- Nie mogę sobie wyobrazić, jaki był Snape jako

uczeń.
- Niższy - odpowiedziała zwięźle Andrea i oboje wybuchnęli

śmiechem. - Aha, i czasem miał czyste włosy.


style='font-family:Arial'>29.I.1979

Mieszkanie

Severusa Snape'a znajdowało się na parterze, niedaleko wejścia do

lochów. Było ono dość sporo oddalone od kwater innych profesorów, którzy

zamieszkiwali północne, najdalsze od wejścia skrzydło zamku. Andrea nie była

tu jeszcze nigdy, choć od dawna już znała wejściowe hasło. Przed drzwiami

zawahała się na moment, wreszcie jednak wypowiedziała zaklęcie.
W

pokoju nie było nikogo. Wszystkie cztery ściany szczelnie wypełniały półki z

książkami, kilka tomów leżało na ozdobnym, rzeźbionym biurku. Panował tu

zresztą idealny porządek, jeśli nie liczyć rzuconej na podłogę szaty, która

jak wielka czarna strzała wskazywała drzwi łazienki, za którymi zniknął jej

właściciel. Drzwi były uchylone i Andrea przez chwilę zastanawiała się, czy

warto opierać się pokusie zajrzenia przez nie. Osobiście nie miała nic

przeciwko temu, by zobaczyć Severusa Snape'a pod prysznicem, była jednak

więcej niż pewna, że on sam nie byłby tym zachwycony. Chociaż, kto wie? - na

palcach podeszła do drzwi i ostrożnie zajrzała do łazienki, gotowa w każdej

chwili wycofać się. Snape stał odwrócony tyłem, i jak z ulgą zauważyła

Andrea, miał na sobie te same nienagannie czarne dżinsy, które zawsze nosił

pod szatą. Schylony stał nad wielką miednicą i lał sobie na głowę wodę z

porcelanowego dzbanka, starannie mocząc swe długie, czarne włosy.


- Jesteś - powiedział nie odwracając się. - Idź do pokoju, zaraz tam przyjdę

- sięgnął za siebie, by wziąć stojący na wannie szampon, Andrea jednak

uprzedziła go.
- Pomogę ci - podwinęła rękawy i kładąc mu rękę na

karku dała znak, by się pochylił. Nabrała na dłoń gęstej, ciemnozielonej

cieczy i delikatnie, niemal czule dotknęła jego włosów. Potem długo,

starannie masowała mu głowę, czując niejasno, że sprawia mu tym przyjemność.

Snape stał nieruchomo jak kamienna figura, oparty dłońmi o dno miednicy -

tylko jego napięte mięśnie i wolny, jakby ostrożny oddech zdradzały, że cały

skupiony jest na dotknięciu jej rąk. Kiedy wreszcie sięgnęła po dzbanek i

zaczęła spłukiwać pianę z jego włosów, usłyszała głębokie westchnienie.


- Już kończę - powiedziała z żalem, podając mu ręcznik. On jednak

zamiast ręcznika wziął ją za rękę i pocałował. Drgnęła zaskoczona. Po raz

pierwszy pocałował ją w rękę.
- Dziękuję - powiedział. - To było

wspaniałe.
- Och, ty - w przypływie czułości zarzuciła mu ręcznik

na głowę i cmoknęła go w mokry kark. W tej samej chwili zrozumiała jednak,

że przesadziła. Snape wyprostował się gwałtownie i nie zważając na to, że

ocieka wodą, porwał ją w objęcia.
- To było wspaniałe - powtórzył,

gdy wytarłszy się nawzajem usiedli razem na fotelu. - Odtąd ile razy będę

mył głowę, będę myślał o tobie.

30.XII.1994



Harry obudził się o świcie. Odruchowo spojrzał na swój nowy zegarek,

jednak na tarczy wciąż widniały jedynie słowa: MAM TO W NOSIE. SĄ FERIE.

Przez długą chwilę leżał usiłując zgadnąć która jest godzina, i czy wypada

zejść na dół, w końcu nie mógł już wytrzymać. Wyszedł w piżamie na werandę i

potknął się o brzeg tego samego okna, przez które zaglądał wczorajszej nocy.

Podparł się ręką o podłogę i znów tylko dlatego udało mu się uniknąć

uderzenia twarzą o szklaną taflę. Spojrzał w dół i znieruchomiał. Profesor

Lupin, już w swojej ludzkiej postaci, spał z głową opartą na grzbiecie

niedźwiedzicy. Miał na sobie te same wyświechtane szaty czarodzieja, a jego

twarz pokrywał trzydniowy zarost. Harry pomyślał, że tym razem istotnie

pełnia trwała dłużej niż zwykle. Uznał, że najrozsądniej będzie wrócić do

łóżka, i po chwili już spał. Kiedy znów się obudził, blade, zimowe słońce

było odrobinę wyżej. Tym razem poszedł prosto do okna w podłodze oranżerii i

miał okazję stwierdzić, że sytuacja po raz kolejny uległa zmianie. Na

podłodze, obok profesora Lupina, spała zwinięta w kłębek Andrea. Harry

zauważył, że oboje trzymają się mocno za ręce.

Tydzień przed

pełnią w styczniu
21.I.1995

- Andrea, chodź zobacz -

Lupin wszedł do kuchni mocno trzymając w obu rękach jakiś mały przedmiot. -

Byliśmy ciekawi, co to jest.
- Przecież to ten kubek, który

dostałeś na gwiazdkę - Andrea nie mniej zdziwiona od niego wpatrywała się w

pucharek. Był zupełnie taki sam, z zielonego szkła, szlifowanego w nic nie

znaczący wzorek. Teraz jednak był pełny, mało tego, ciecz w jego wnętrzu

wyraźnie parowała, jakby wlano ją tam przed chwilą.
- Nie będę

zadawał głupich pytań, czy to ty nalałaś, bo wiem, że nie - Lupin ostrożnie

postawił kubek na stole. - Tym bardziej, że to jest... domyślasz się co.


- Wywar tojadowy - Andrea znała już ten gorzki, ziołowy zapach. - Ale

na twoim miejscu bym sprawdziła, zanim wypiję. O ile w ogóle zamierzasz to

pić.
- Trucizna to nie jest - Lupin już wcześniej wypróbował na

tajemniczym pucharku parę zaklęć. - Zapach się zgadza, smak pewnie też -

zanurzył w wywarze koniec palca, włożył do ust. - Tak samo paskudne, jak

było. Poznaję rękę mistrza eliksirów.
- Mogę wziąć trochę tego? -

Andrea ostrożnie odlała parę kropel do szklanki. - Zrobię jeszcze kilka

testów. Na razie nie pij, chyba ci się nie spieszy?
- W żadnym

wypadku - Lupin zmarszczył nos. - Mam czas do wieczora.
- Możemy

też posłać sowę do Severusa - Andrea spojrzała w najciemniejszy kąt kuchni,

gdzie na drążku pod pułapem drzemał Wolfgang, otwierając co jakiś czas jedno

pomarańczowe oko. - Jeżeli to on ci przysłał...
- Oczywiście, że

on - Lupin wszedł za nią do pracowni i przyglądał się, jak nakłada krople

eliksiru na szklaną płytkę. - I dlatego nie mam zamiaru pytać. Z czego się

śmiejesz?
- Bo mi się przypomniało, co powiedział Harry. On też

kiedyś myślał, że Severus chce cię otruć.
- Nawet próbował mnie

przed tym ostrzec - Lupin uśmiechnął się. - A jednak wszystko, co przygotuje

Severus Snape, wypiję w ciemno.
- I słusznie - przyznała

nieoczekiwanie Andrea. - Co się tak dziwisz? Wujek Albus umie dobierać sobie

ludzi, i ja o tym wiem.
- To prawda - Lupin spoważniał. - Tym

bardziej, że ten eliksir to według mnie najważniejszy wynalazek po różdżce i

latającej miotle.
- Domyślam się - Andrea odstawiła płytkę z

próbkami i usiadła obok niego. - Pamiętam, jak mi opowiadałeś, czym

poprzednio były twoje przemiany...
- Właśnie - Lupin czasem miał

wrażenie, że dla Andrei napisanie książki jest mniej ważne, niż możliwość

obserwacji go i wypytywania o wszystko, co dotyczyło wilkołaków. - I ten

potworny strach, że drzwi nie wytrzymają, że puści okiennica, że zaklęcie

było za słabe... że wyrwę się i zabiję kogoś. Wiesz, jakie miałem koszmarne

sny, opowiadałem ci.
- Pamiętam - przerwała szybko Andrea. - Ale

teraz już ich nie masz?
- Nie. Bo one przychodziły dokładnie tak,

jak piję eliksir. Tydzień przed pełnią. Zaczynało się niewinnie, że gonimy

się z Syriuszem po lesie...
- Wiem - Andrea nie chciała, żeby

wspominał tamten koszmar, a poza tym każde jego słowo miała utrwalone w

pamięci jak na magicznej fotografii. - Czyli wywar tojadowy pomaga nie tylko

podczas przemiany.
- Im dłużej go piję, tym jest lepiej. I

fizycznie, i psychicznie. A poza tym - Lupin spojrzał na nią dziwnie. -

Pamiętasz ostatnią pełnię?
- Jeszcze by nie - Andrea parsknęła

gniewnie. - Jakby się Harry mało strachu w życiu najadł...
- To

też - zgodził się Lupin. - Ale na drugi dzień... pamiętasz? Obudziłem się

trzymając cię za rękę.
- Pamiętam - Andrea zmieszała się lekko,

Lupin jednak nie zauważył tego i mówił dalej:
- Wyraźnie czułem

pod palcami twój pierścionek. Dotykałem go. I nic. Zawsze przed i po pełni

byłem potwornie wrażliwy na srebro. W środku miesiąca mniej, w Hogwarcie

kiedyś nawet ostentacyjnie nosiłem srebrny amulet... A teraz nic. Pokaż

rękę.
- Jeszcze nie piłeś eliksiru - ostrzegła Andrea wyciągając

dłoń. - Może zaboleć.
- Nie - Lupin delikatnie dotykał jej

pierścionka. - Lekka wibracja. Żadnego bólu. Wtedy, rano, nie czułem nawet

tego.
- Spróbuj z czymś większym - Andrea niechętnie usunęła rękę,

podała mu z półki srebrny dzbanuszek. - Pierścionek jest cienki i

nadgryziony, wpadł mi kiedyś do stężonej wody królewskiej.
- No

tak, dzbanek to co innego - Lupin krzywiąc się obrócił go w palcach. - Ale

wierz mi, jeszcze półtora roku temu w ogóle nie mógłbym tego wziąć do

ręki.
- Wyobrażam sobie - Andrea zdawała się go w ogóle nie

słuchać, pochłonięta własnymi myślami. - Muszę jutro pojechać do

Hogwartu.
- Lada dzień możemy się tu spodziewać Syriusza -

przypomniał Lupin. - Pisał, że przyjedzie po Nowym Roku. I też się wybierał

do Hogwartu.
- Wiem... Właściwie to jeszcze kilka dni mogę

poczekać - zadecydowała Andrea.

dwa dni po pełni w

styczniu
31.I.1995

- A toż to nasze Huncwoty! -

Hagrid schylił się i uściskał obu naraz. - Co jest, sprzykrzyły się wam

wagary?
- A żebyś wiedział - Syriusz stanął przy nim i wyciągnął

się na całą wysokość. - Ja się tak nie bawię, stale jesteś większy!


- Trzeba było pić mleko - Hagrid pobłażliwie poklepał go po głowie. -

Co jest, Dumbledore was wezwał?
- Tak, i pójdziemy tam zaraz, jak

tylko ten rozbrykany sztubak spoważnieje na tyle, żeby się przemienić.


- Ależ proszę bardzo - rozległ się cichy trzask i dwie czarne łapy

oparły się o żołądek Hagrida, który najwyraźniej wydawał się tym

zachwycony.
- Cholibka, patrz, jaka fajna psina! Sam bym tak

chciał. Skaranie Boże z tymi animagami, najpierw Minia straszy ludzi kotem w

okularach, teraz ten... Fajnie by było, jakby się spotkali - zachichotał. -

Ale by Minia zmykała.
- Chodźmy - Lupin uścisnął jego wielką dłoń.

- Pozwolisz, że wrócimy też przez twój dom?
- Co się pytasz?

Pewnie!
- Słuchaj no, włóczykiju, jeżeli się nie uspokoisz,

wezmę cię na smycz - obiecał Lupin zamykając drzwi chatki. Łapa w odpowiedzi

zasalutował tylną nogą połę jego szaty, a gdy Lupin udał, że chce go kopnąć,

pobiegł przodem, impertynencko wywijając puszystym

ogonem.

~~@~~

- Syriusz! - chłopiec siedzący w

fotelu przed biurkiem dyrektora zerwał się i rzucił Blackowi na szyję. -

Jesteś! Tak się martwiłem...
- Niepotrzebnie, mały - Syriusz

uściskał go, starannie kryjąc wzruszenie. - Przepraszam, panie profesorze -

podszedł do Dumbledore'a i przywitali się.
- Nie ma za co,

wiedziałem, że Harry nie wytrzyma - Albus Dumbledore uśmiechał się zza

swoich opuszczonych nisko okularów. - Witaj, Remusie - wyciągnął dłoń do

Lupina, który z uśmiechem przyglądał się całej tej familijnej scenie. -

Dziękuję ci, że przyjechałeś.
- Zawsze będę tu chętnie wracał -

Lupin niespodziewanie poczuł, że mówi prawdę, rzeczywiście Hogwart miał w

sobie dziwną moc łagodzenia złych wspomnień. - Jak się masz, Harry!


- Dzień dobry, panie profesorze - Harry rozpromienił się. - Proszę

powiedzieć, że pan do nas wraca. Na stałe.
- No niestety - Lupin

uśmiechnął się. - Obawiam się, że profesorem nazywasz mnie trochę na

wyrost.
- Nonsens! - przerwał mu Dumbledore. - Kto raz został

profesorem Hogwartu, jest nim na całe życie. *** I co, Syriuszu, pewnie

jesteś ciekaw, jak się sprawuje twój chrześniak?
- Harry! -

Syriusza nie trzeba było zachęcać, by zaczął wypełniać ojcowskie obowiązki.

- Ty już tutaj? Ledwie się semestr zaczął... Nawet ja nie lądowałem na

dywaniku u dyrektora wcześniej, niż w połowie lutego! Szefie, co ten

gagatek znowu narozrabiał?
- Tym razem nic - Dumbledore

uśmiechnął się szeroko. - Po prostu zawołałem go, żeby się mógł z tobą

przywitać. Twoje odwiedziny w pokoju wspólnym Gryffindoru mogłyby wzbudzić

niepotrzebną sensację.
- Gruba Dama dostałaby zawału - parsknął

Syriusz, wciąż nie odrywając wzroku od Harry’ego.
-

Pogadajcie sobie, my z Remusem przejdziemy na taras - Dumbledore wziął

Lupina pod ramię i wyszli tylnymi drzwiami.
- Panie profesorze -

zaczął Lupin, gdy wyszli na górny taras baszty. - Być może nie mam prawa o

to pytać, bo sam w tej sprawie nic nie zrobiłem, ale czy jest dla Syriusza

jakaś szansa?
- Masz prawo o to pytać. Bardziej, niż ktokolwiek

inny - Dumbledore oparł się łokciami o kamienną poręcz. - I mam obowiązek ci

odpowiedzieć. Tak. Jest szansa. Tylko obawiam się, że ulokowana w bardzo

kłopotliwym miejscu.
- To znaczy? - Lupin nie musiał schylać

głowy, by spojrzeć mu w oczy.
- Severus. Znasz jego rolę. Gdyby

zobaczył przy Voldemorcie żywego Pettigrew, mógłby złożyć zeznanie.

Oczywiście incognito. Knot wie, jaką grę prowadzę, gdybym mu powiedział, kim

jest Severus, dochowałby tajemnicy. W ten sposób mielibyśmy niepodważalnego

świadka. Bez niego obawiam się, że ani zeznania dzieci ani twoje nie ważą

zbyt wiele.
- Wiem - Lupin ponuro skinął głową. - Zatem koło się

zamyka. Snape nienawidzi Syriusza i nie kiwnie palcem, żeby mu pomóc.

Chociaż mnie pomógł. Bardziej, niż sobie wyobrażałem.
- To się

jeszcze okaże - Dumbledore skinął głową. - Być może będę miał jeszcze

jednego agenta, ale za wcześnie o tym mówić. Bądź dobrej myśli. Wiesz, jak

bardzo ta sprawa leży mi na sercu.
- Wiem, panie profesorze.


- A propos, czy mógłbyś zrobić dla mnie pewien drobiazg? - uśmiech

Dumbledore’a był po dawnemu dobroduszny z lekką dozą ironii. - Bądź

tak miły, i mów mi po imieniu. Kiedy mnie tytułują takie stare konie, czuję

się jeszcze starszy.
- "Kto raz został profesorem Hogwartu,

jest nim na całe życie" - Lupin uśmiechnął się przekornie.
-

I do śmierci musi uważać, co mówi - Dumbledore westchnął. - Zwłaszcza do

takich przemądrzałych sofistów. Nie, Remus. Nie wykręcisz się.
-

Jak sobie życzysz - Lupin skłonił się lekko.
- Już lepiej. Ale

zanim przejdziemy do rzeczy... Jak ci się pracuje z Andreą?
-

Świetnie. Dawno nie spotkałem kogoś, kto tak doskonale znałby się na czarnej

magii. To jest temat, od którego czarodzieje zazwyczaj uciekają, i trudno im

się dziwić.
- Dlatego tak ciężko było znaleźć kogoś na twoje

miejsce. Wierz mi, nie przestaję żałować, że odszedłeś.
- Alastor

chyba doskonale sobie radzi? - Lupin podniósł brwi.
- Tak... no,

nienajgorzej - Dumbledore skrzywił się, jakby ugryzł cytrynę. - Wiesz, były

auror jako nauczyciel... nie jestem pewny, czy to był najszczęśliwszy

pomysł.
- Przepraszam, to chyba nie moja sprawa, ale czemu nie

zaproponowałeś tego Andrei?
- O, nie - Dumbledore rzucił mu

mordercze spojrzenie sponad swych księżycowych okularów. - Po pierwsze, nie

zgodziłaby się za całe złoto Gringotta, po drugie, nie twierdzę, że jej o to

nie poproszę, ale wiem, że jednocześnie będę musiał zamówić trumnę. Albo

dwie.
- Czemu? - Lupin roześmiał się.
- Trudno to

wytłumaczyć komuś, kto cierpliwie znosił humory Severusa przez cały rok.

Andrea zabiłaby go po trzech dniach. Chyba, że on byłby szybszy.



25.V.1979
piątek



- Chodź - powiedział nagle, pociągając ją za rękę w stronę kominka.

Nabrał w garść srebrnego proszku i rzucił w ogień. - Do chatki

Hagrida!
- Nie bój się, Hagrid jest w Hogsmeade - pomógł jej

otrzepać się z popiołu, wyszli na drogę do Zakazanego Lasu. - Tu będzie nam

łatwiej rozmawiać.
- Co się stało? - dopiero po półgodzinie marszu

odważył się zapytać. - Wiem, że miałaś teraz trudny okres, OWTMy, prawie się

nie widywaliśmy... ale to już się skończyło. Kiedy dzisiaj przyszłaś...


- Severus, wyjeżdżam - głos Andrei był cichy ale zdecydowany. - Zaraz

po rozdaniu dyplomów. Dostałam cztery rekomendacje do Instytutu Merlina.


- Wiem - jedną z nich dał jej sam, po tym, jak brawurowo zdała

OWTM z eliksirów, preparując piekielnie trudny płyn dekompresyjny. - Ale

przecież spotkamy się, niedługo. Przyjadę do ciebie.
- Severus, ja

to wszystko przemyślałam. Muszę zacząć od nowa. Wszystko. Jeszcze raz.


- Andrea, przecież... - zrozumiał jej słowa aż nadto dobrze, mimo to

czuł, że ziemia usuwa mu się spod nóg. - Dlaczego?
- Jeżeli mam

być naprawdę silną czarownicą, muszę sobie dawać radę sama. Byłam z tobą

szczęśliwa, przysięgam. Ale to nie jest moje powołanie. Zrozumiałam to.


- Myślałem, że mnie kochasz - ból, który zmusił Severusa Snape’a

do wypowiedzenia takich słów musiał być nie do zniesienia i wiedziała o

tym.
- Kocham cię. Gdyby to było możliwe, wyszłabym za ciebie i

zamieszkalibyśmy w Hogsmeade, żebyś miał blisko do pracy - uśmiechnęła się

po dawnemu, tak, że ścisnęło mu się serce. - Wybacz mi. Jeśli to

możliwe.
- Nie.
Teraz ona spojrzała na niego z przerażeniem.

Twarz Severusa Snape’a stężała w maskę bólu i wściekłości. Na

policzkach rysowały się twarde guzy zaciśniętych szczęk, oczy były jak

martwe.
- Nie wybaczę ci - powiedział. - Nigdy. Okłamałaś mnie,

ale przysięgam ci, nie uda ci się to drugi raz. Ani nikomu więcej.


- Severus, ja cię naprawdę kocham... - wiedziała, że cokolwiek mogłaby mu

teraz powiedzieć, i tak będzie poczytane za kłamstwo. - Po prostu pomyliłam

się... Wiem, że zrobiłam ci krzywdę. Ale nie chcę ci zrobić jeszcze

większej. Gdybyś się ze mną związał, oboje bylibyśmy nieszczęśliwi.


- A tak, będę tylko ja - podsumował ironicznie Snape. - Dobrze to

wymyśliłaś.
- Nieprawda. Mnie też jest ciężko. Ale to właśnie

różni nas od mugoli, kiedy czujemy, że musimy coś zrobić, to lepiej tego

posłuchać.
- Może masz rację - Snape był już spokojny, był to

jednak ten przerażający, martwy spokój, pod którym dojrzewa determinacja. -

Ja też muszę coś zrobić. I do tej pory o tym nie wiedziałem.
-

Severus! - krzyknęła, widząc, jak szybkim krokiem odchodzi w stronę

Hogwartu. Odwrócił się i zobaczył jej zapłakaną twarz.
- Jesteś

taka piękna, kiedy płaczesz -

powiedział.

12.II.1995
rano

- Muszę

jechać do Hogwartu - Andrea wzięła swój skórzany sakwojaż i wrzuciła do

niego zgarnięte ze stołu notatki. - Trzymajcie kciuki, chłopaki. Będę miała

ciężką przeprawę.
- Jedziesz pomóc Hagridowi niańczyć smoki? -

zainteresował się Syriusz, stawiając na stole następny dzbanek herbaty. - A

może zakładacie hodowlę wietrzydeł?
- Nie wspominaj mi o tych

bydlakach - Andrea rzuciła szybkie spojrzenie w stronę Lupina, który ze

stoickim spokojem kończył wysmażoną na drewno jajecznicę własnej roboty. -

Wiesz, jakiego miałam stracha? Dwunasta w nocy, a tu przychodzi Remus,

okrwawiony jak pijany wampir, i mówi, że właśnie utopił wietrzydło. Żeby

jeszcze zabił zaklęciem, ale nie, jemu się w listopadzie zachciało

kąpać...
- Gdyby mnie spytało o zdanie, pewnie bym się nie zgodził

- zauważył spokojnie Lupin, odstawiając talerz. - Ale nie miałem wielkiego

wyboru. Za to potem.... Żałuj, żeś nie widział. Andrea opatrzyła mnie tak,

żeby się pani Pomfrey nie powstydziła.
- Jesteś wspaniała -

Syriusz z komiczną powagą uścisnął jej dłoń. - Czy istnieje w ogóle coś,

czego nie potrafisz?
- Owszem - Andrea roześmiała się, widać było

jednak, że jego słowa sprawiły jej przyjemność. - Na przykład nie umiem

wytłumaczyć twojemu przyjacielowi, żeby uważał na różne niebezpieczne

stworzenia. Na przykład wietrzydła.
- A próbowałaś dać mu w łeb? -

zainteresował się całkiem rzeczowo Syriusz, kątem oka spoglądając na bardzo

z czegoś zadowolonego Lupina. - Tylko pamiętaj, że trzeba mocno, i najlepiej

kilka razy.
- Możesz spróbować na Syriuszu - dodał obojętnym tonem

Lupin. - Gdyby za pierwszym razem nie wyszło, nie przejmuj się. Trzeba

powtarzać do skutku, godzina dziennie powinna wystarczyć. Andrea parsknęła

śmiechem, patrząc, jak Syriusz ciska w Lupina cukierniczką, którą ten

zatrzymał w powietrzu przy pomocy zaklęcia, a następnie spokojnie postawił

na stole.
- Sam się o to prosisz, pieroński wilku - w spojrzeniu

Syriusza było siedem rodzajów nagłej śmierci. - Chcesz wojny, będziesz ją

miał.
- Żebyśmy się nawzajem za bardzo nie przestraszyli - zaśmiał

się Lupin. - Szkoda narażać Andrei, w końcu to jej dom.
- Nie mój,

tylko Dumbledore'a - sprostowała Andrea. - Mój byście jeszcze od biedy

mogli rozwalić, ale wujek może się wkurzyć.
- Jest się o co

obawiać, parę lat temu mało nie rozwaliliśmy Hogwartu - rozmarzył się

Syriusz. - Ale przyznaj, Lunatyk, niewiele brakowało.
- Pamiętasz,

jak się włamaliśmy do wieży Sinistry? - Lupin miał taki sam

nostalgicznie-łajdacki wyraz twarzy. - Wiesz, Andrea, co ten wariat zrobił?

Ustawił wszystkie teleskopy na Syriusza.
- I oczywiście nikt nie

zgadł, czyja to sprawka? - roześmiała się Andrea.
- Przeciwnie,

podpis sprawcy był aż nadto czytelny. McGonagall wzięła go na dywanik i

powiedziała: "panie Black, pański szlaban zapisany był w

gwiazdach".
- Ale i tak szlaban stulecia dostałeś ty, i to od

Flitwicka. Potraktował zaklęciem "tarantallegra" nogi jego krzesła

- wyjaśnił Syriusz odwracając się w stronę Andrei. - Mały usiadł, a tu

krzesło zaczęło polkę galopkę z przytupem. Małośmy się sami nie zwalili pod

ławki.
- Daj spokój, w końcu ja też się wystraszyłem. Flitwick

wyglądał, jakby miał dostać apopleksji.
- Oczywiście Ślizgoni

natychmiast go podkablowali - kontynuował Syriusz. - Ale trzeba przyznać

Flitwickowi, że nawet nie chciał ich słuchać.
- To dlaczego dał mu

szlaban? - zdziwiła się Andrea.
- A co miał zrobić, jak mu się

Lunatyk sam przyznał? - Syriusz wzruszył ramionami. - Gdybym miał do wyboru

szlaban albo śledztwo wobec bandy Ślizgonów, też bym tak zrobił.
"Ja

nigdy w życiu" - pomyślała Andrea. Głośno zaś powiedziała:
-

Zatem bądźcie grzeczni, urwisy. Ja wrócę wieczorem.
- Jadę z tobą

- Syriusz dopił herbatę i zarzucił płaszcz. - Siedzę u was już trzeci dzień,

a tam biedny Harry został sam. Diabli wiedzą, co się dzieje...
-

Gdyby coś się stało, przysłałby sowę - próbował go uspokajać Lupin.


- Łatwo ci mówić, jak będziesz miał własnego chrześniaka, też się będziesz

nad nim trząsł - odpalił Syriusz i przez długą chwilę zastanawiał się, co

powiedział zabawnego i jaki ma z tym związek obudzona wybuchem radości sowa.



12.II.1995
w południe

- Severusie, proszę

cię - głos Andrei był cichy, jakby zawstydzony. - Potrzebuję twojej

pomocy.
- Ty, czy on? - Snape jednym ruchem dłoni wygasił ogień

pod dymiącym kociołkiem.
- Przede wszystkim ja. Chc

Zamiast tego zobaczył swój drogocenny

eliksir, rozpryskujący się na wszystkie strony. Doprowadzona do

ostateczności Andrea trzasnęła kociołkiem o podłogę.
-

Wariatka! - Snape odskoczył na dobry metr, bryzgająca ciecz zdążyła

jednak zabarwić jego buty i dół szaty na piękny, i bardzo trwale wyglądający

turkusowy kolor. - Powinni cię zamknąć! - Przechylając się w miejscu

wziął ze stołu różdżkę i rysując jej końcem po podłodze skierował niebieski

płyn wprost do kamiennej kratki ścieku. - Nie ruszaj się, idiotko. Descualor

- powiedział, upuszczając kroplę z małego flakonika na swoje obuwie i szatę,

które, jak się Andrei wydawało, z niechęcią przybrały z powrotem czarny

kolor. - Chodź tu - rozkazał, dotykając zakraplaczem plam na jej ubraniu -

Descualor. Przecież ja cię zabiję. Pracowałem nad tym jak głupi.


- No to masz jeden więcej powód, żeby nie kiwnąć palcem w sprawie mojego

eliksiru - odparła Andrea mściwie. - Przez chwilę myślałam, że cię

nienawidzę. Ale mi przeszło. Po prostu mam cię w nosie. Kiedy Remus ci

przebaczył, myślałam, że zwariował. Potem zmieniłam zdanie, ale teraz chyba

znowu tak myślę.
- Powiedział ci? - Snape nawet za najgorszym

sarkazmem nie umiał ukryć tego, jak bardzo jest zaskoczony. - Miał swoje

pięć minut, musiał się pochwalić.
- Przestań! - wrzasnęła

Andrea. - Nic mi nie powiedział!! Widziałam przez okno, jak z nim

rozmawiasz!!! Po co innego byś sam przyjeżdżał?
-

Żeby cię zabić - mruknął trochę spokojniej Snape. - Dobra, przestańmy się

zachowywać jak para kretynów. Co zrobisz, jak już przygotujesz ten eliksir?


- Będę musiała znaleźć zaklęcie. To nie będzie łatwe.
-

Ale dasz sobie radę jak ze wszystkim, perfekcyjnie. Co dalej?
-

Przetestuję na ofierze wilkołaka. Przed pierwszą przemianą.
- He

- Severus Snape podstawił kociołek pod kamienny gargulec, z którego buchnęła

gorąca woda. - Ciekaw jestem, skąd ją weźmiesz. Dasz ogłoszenie w

"Proroku"?
- A choćby. I na pewno znajdę kogoś

odpowiedniego.
- Jeżeli nie?
- To też sobie, cholera,

poradzę! - Andrea była u kresu wytrzymałości nerwowej. - A jak, to się

już domyśl.
- Nie! - cokolwiek dało by się powiedzieć na temat

Snape'a, nie można było zaprzeczyć, że jest inteligentny. - Ty durna

dziewucho, nie waż się nawet! Wiesz, co ci się może stać? Wszystko!

Od śmierci zaczynając! Czy ty naprawdę nie masz w głowie ani łuta

mózgu?
- Tyle może jeszcze znajdę - Andrea bezwiednie zaczęła mu

podawać składniki eliksiru w dokładnie takiej kolejności, w jakiej wrzucał

je do kociołka. - Naprawdę nie mam zamiaru ryzykować...
- Jeżeli

bym ci pomógł, to tylko pod warunkiem, że będziesz rozsądna - zastrzegł się

Snape i upuścił na podłogę kawałek smoczego serca, gdy Andrea chwyciła go za

rękę. - Zjeżdżaj. Powiedziałem "jeżeli". Najpierw musisz przyrzec,

że nie zrobisz nic głupiego.
- A potem? - Andrea miała ochotę

skakać z radości.
- Będziesz tu przyjeżdżać dwa razy w tygodniu,

bo więcej czasu, choćbym chciał, nie znajdę.



20.III.1995

- Wiem. Chcesz o coś zapytać.


- Tak - Lupin już się zdecydował. - Chciałem wiedzieć, o co chodzi. Od

jakiegoś czasu nasza książka kompletnie cię nie interesuje. Nie myśl, że mam

do ciebie o to pretensje, ale termin się zbliża. Poprosiłaś, żebym wziął na

siebie cztery rozdziały o demonach leśnych, i zrobiłem to. Ale co z

pozostałymi? Jednocześnie widzę, że cały czas jesteś zajęta. Nie myśl, że

się wtrącam w twoje sprawy, ani mi to w głowie. Ale kiedy robimy coś

razem...
- Masz rację - Andrea usiadła, opuszczając podwinięte

rękawy szaty. - Jestem ci winna wyjaśnienia.
- Tego nie

powiedziałem.
- Wobec tego ja to mówię, bo taka jest prawda. Jest

coś, co stało się dla mnie milion razy ważniejsze od tej książki. I dlatego

chciałam cię prosić, żebyś opracował resztę materiału. Ja napiszę, tak jak

się umawialiśmy, dwa rozdziały o wilkołakach i poprawię wstęp. Oczywiście na

okładce będzie twoje nazwisko, weźmiesz też całe honorarium. Przepraszam, że

złamałam warunki umowy, ale to, co mnie w tej chwili pochłania, jest jak

studnia. Nie wyjdę z tego, póki nie skończę.
- Rozumiem - Lupin

skinął głową.
- Nie gniewaj się, Remus - Andrea źle zrozumiała

jego milczenie. - Jesteś w te klocki sto razy lepszy od mnie. Nawet Severus

musiał to przyznać. Zostało już niewiele, machniesz to raz dwa. A ja muszę

się zająć tym, co teraz robię, to dla mnie jedyna szansa.
- W

porządku - Lupin uspokajającym gestem dotknął jej dłoni. - Przecież nie

mówię nie. Cieszę się, że powiedziałaś mi otwarcie...
- Nic ci nie

powiedziałam - zdenerwowała się Andrea. - Człowieku, czy ty zawsze musisz

wszystkim ufać na wyrost? Nie jesteś ciekawy, co robię? I dlaczego dwa razy

w tygodniu latam do Hogwartu?
- Nie. Robicie coś razem z

Severusem, pomagasz mu w czymś, a może on tobie, jak skończycie, to

prawdopodobnie mi powiesz. A co poza tym, to wybacz - Lupin spojrzał na nią

zdziwiony - ale to już chyba nie moja sprawa?
- Co ty sugerujesz?

- Andrea przyjrzała mu się podejrzliwie. - Czy ty czasem nie myślisz, że

Severus i ja... Przyznaj się!
- Do czego? - Lupin wzruszył

ramionami. - A gdyby nawet, to co?
- Nie! - Andrea aż tupnęła

nogą. - Nawet tak nie myśl. Nigdy. To tylko praca. I chyba naprawdę muszę ci

powiedzieć, co robię, żebyś sobie nie wyobrażał jakichś głupstw.


- Chyba, że tak - Lupin zrozumiał, że Andrea zrobi wszystko, by mu

powiedzieć, czym się zajmuje, sam zresztą był tego ciekawy.
-

Pamiętasz, zainteresował mnie twój wywar tojadowy. Wzięłam ci trochę,

zbadałam skład i natrafiłam tam na ślad substancji, o której w 1794 roku

pisał rosyjski specjalista od eliksirów, że służyła do leczenia lunatyków.

Osłabiała ścieżkę księżycową, rozumiesz. Tojad rzeczywiście zawiera śladowe

ilości krwi lunarnej, bo tak się nazywa ta substancja. I prawdopodobnie

dlatego ci pomaga. Pomyślałam, że gdyby wyodrębnić jej więcej, tojad jest na

tyle pospolitą rośliną, że można to zrobić, opracować bezpieczne stężenie i

spróbować podawać tym, którzy dopiero się zarazili jeszcze przed pierwszą

przemianą, być może udałoby się więź z księżycem zupełnie zerwać. Rozumiesz,

na razie im, bo można by dać małą dawkę. Wiesz, jaki jest tojad. Na tobie

nie robi wrażenia, a i tak trzeba go podawać pod kontrolą.
-

Myślisz, że sama krew lunarna byłaby mniej trująca?
- Bardziej.

Dlatego muszę zrobić coś, żeby osłabić jej szkodliwość przy większych

stężeniach. Bo w małych dawkach Bażow dawał ją lunatykom... Pomyślałam, że

gdyby ją połączyć z wyciągiem mandragory, ale nie tej naszej, hodowlanej,

tylko dzikiej, o tym z kolei pisał już Agryppa... I to właśnie sprawdza dla

mnie Severus.
- Już rozumiem, skąd twoje studia nad wilkołakami.


- Oczywiście. Nie bez znaczenia było też, że mogłam ci się z

bliska przyjrzeć. Przepraszam. Ale jak zaczęłam obserwować cię podczas

przemian, pomyślałam, że spróbuję coś zrobić.

Dwa dni po pełni w

kwietniu
1.V.1995

- Czyś ty oszalała? - Lupin wstał i

przeszedł się po kuchni. - Możesz umrzeć. Możesz sama zostać

wilkołakiem.
- Zrozum, to jedyny sposób. Nie mogę czekać. Test

śliny wypadł dobrze, co jeszcze może się stać?
- Test śliny

robiłaś na szklanej płytce.
- Niekoniecznie - Andrea podciągnęła

wysoko rękaw szaty i pokazała mu małe zadrapanie na wewnętrznej stronie

ramienia. - Zobacz. Zrobiłam to miesiąc temu. Z początku zaczerwieniło się

zupełnie jak twoja blizna, potem zbielało, zagoiło się, przeszła pełnia - i

nic.
- Ty to naprawdę zrobiłaś - Lupin poczuł, jak narasta w nim

wściekłość dziwnie pomieszana z lękiem. Ta kobieta była szalona. Nigdy nie

przyszłoby mu do głowy, że może się bać Andrei, teraz jednak czuł się jakby

zobaczył księżyc. - Ty kretynko, nie przyszło ci do głowy, że mogłaś się

przemienić?! Wiesz, co to jest, być dzikim, niebezpiecznym zwierzęciem?

Które każdy we własnej obronie może zabić, i będzie miał rację! To co

innego, niż bawić się w animagię, to jest klątwa. Dotykasz czarnej magii tak

blisko, że wszyscy się dziwią, kiedy ktoś powie, że w ogóle masz prawo do

życia. Naprawdę, chciałaś tego?
- Nie. Ale przecież nic się nie

stało.
- A wiesz, że kiedy kobieta-wilkołak zajdzie w ciążę, roni

podczas pierwszej przemiany? Natura ma rację, broni się przed rozmnażaniem

potworów, a ty chcesz sama to robić? Andrea, to jest gorzej, niż szaleństwo.

To jest zło.
- Uspokój się, Lupin - Andrea po raz pierwszy od

bardzo dawna powiedziała mu po nazwisku. - Nie mów tak, bo się czuję jakbym

była Voldemortem. - Chcę pomóc ludziom, rozumiesz? I jestem na dobrej

drodze. Pomyśl o swojej matce, kiedy odliczała dni do pełni, pomyśl o innych

matkach... i o innych dzieciach, o swoich potencjalnych ofiarach. I przestań

się o mnie martwić, do ciężkiej cholery! Jestem dorosła i wiem, co

robię. Tobie na razie nie dam rady pomóc, ale są jeszcze inni. I choćby

miało mnie spotkać coś naprawdę złego, nie cofnę się. W ostateczności

poszukam innego wilkołaka. Ale zrobię to, rozumiesz? Lupin od początku tej

przemowy siedział z głową podpartą na dłoniach, włosy zasłaniały mu twarz.

Trwał tak, nieruchomy jak kamienna figura, Andrea nie wiedziała nawet, czy

słucha, co do niego mówiła. Wreszcie podniósł głowę.
- Jesteś

szalona - powiedział. - Nie, nie mogę w tym brać udziału. Żeby zrobić to, co

ty chcesz, podczas najbliższej pełni musiałbym cię ugryźć. Nie zrobię tego.


- Wystarczy zadrasnąć. Nic więcej. Co się miało stać, już się

stało, wiem na pewno, że eliksir działa. Nie przemieniłam się! Muszę

jeszcze wypróbować to w warunkach naturalnych, tylko dla potwierdzenia, nic

więcej.
- A jeżeli użycie eliksiru tylko opóźnia zakażenie?

Jeżeli przemienisz się nie teraz, tylko za miesiąc, za dwa, za rok?


- Ile razy mam ci tłumaczyć - Andrea zaczęła zbierać ze stołu porozrzucane

notatki - że to nie jest grypa ani AIDS? To jest magia. Nie istnieje zarazek

ani wirus, istnieje urok. Który albo można zdjąć, albo nie. Remus, zaszliśmy

już tak daleko, że twoja zgoda czy jej brak nic tu nie zmieni. Musisz to

zrobić, do cholery, i pamiętaj, że ani ty, ani ja nie robimy tego dla

siebie.
- Możesz dać słowo? - Lupin podniósł głowę i spojrzał jej

prosto w oczy.
- Przysięgam.

Pełnia w

maju
28.V.1995

Weszła do pracowni. Tym razem nie

zamknęła drzwi, żeby zostawić sobie drogę odwrotu. Usiadła przy leżącym na

podłodze wilku i położyła rękę na jego łbie. Od kilku miesięcy coraz więcej

czasu spędzała z nim w ludzkiej postaci, głaszcząc go i przemawiając do

niego - była świadoma, że wilkołak nie jest się w stanie oswoić, jak inne

zwierzę, wywar tojadowy jednak skutecznie pozbawiał go agresji. Wiedziała,

że panowanie nad sobą wobec człowieka, swego naturalnego wroga i ofiary,

kosztuje go sporo wysiłku, mimo to próbowała przyzwyczajać go do swojej

obecności. Teraz miało się to zmienić. Musiała sprawić, żeby zaatakował, a

przynajmniej zranił ją, choćby lekko. Kiedy wchodziła do pracowni, była w

stu procentach zdecydowana - teraz, dotykając wilczego futra, poczuła, że

się boi. Spodziewała się, że oszołomiony wywarem tojadowym wilkołak nie

będzie w stanie zareagować zbyt gwałtownie, jednak sama myśl o sprowokowaniu

go odbierała jej siły. Wilk leżał nieruchomo, słychać było jego ciężki

oddech. Nie spał, doskonale wyczuwając jej napięcie. Głaszcząc go zsuwała

dłoń coraz niżej, wreszcie dotknęła jego pyska, wsuwając palec między wargi,

dotknęła wilczych kłów. Nie zareagował, tylko jego oddech stał się

wolniejszy, jakby bardziej uważny. Odsunęła rękaw i zbliżyła do jego zębów

obnażone przedramię. Na moment zamknęła oczy, wypowiedziała zaklęcie

przeciwbólowe. Podniosła prawą dłoń i dotknęła srebrnym pierścionkiem wargi

wilkołaka. Usłyszała przerażający skowyt, i poczuła ból w lewym

przedramieniu. Wilk drżał i zaciskał zęby z całych sił, tak, że Andrea nie

mogła nawet myśleć o wyrwaniu ręki, obawiając się, że niewiele by z niej

zostało. Przemieniła się. Wilkołak zaskoczony puścił ją, ohydny warkot

raptownie ucichł. Andrea usunęła z jego zasięgu krwawiącą łapę i ostrożnie

zaczęła się wycofywać w stronę drzwi. Nie ruszył się, więc powoli, tyłem, na

trzech ugiętych nogach wymanewrowała do kuchni. Dopiero tu przemieniła się z

powrotem i zamknęła drzwi. Przekręciła klucz i padła zemdlona na podłogę.


Ocknęła się, gdy zaklęcie przeciwbólowe przestało działać. Przez

moment leżała w ciemności próbując sobie przypomnieć, co się stało, wreszcie

ostry ból w lewej ręce przywrócił jej przytomność. Powoli pozbierała się.

Nie zapalając światła znalazła na półce eliksir odkażający i po omacku,

trzymając przedramię nad kuchennym zlewem, wylała na rany całą zawartość

flakonika. Dopiero teraz wzięła ze stołu różdżkę.
- Lumos -

powiedziała.
W bladym świetle przyjrzała się swojej ręce. Cztery

głębokie ślady kłów, kilka mniejszych ranek. Tętnica nieuszkodzona, choć ból

pulsował w całym ciele, powodował zawroty głowy. Jeszcze raz wypowiedziała

zaklęcie, wzięła z półki przygotowany wcześniej bandaż. Zlewka z eliksirem

już czekała. Andrea najpierw zmoczyła w nim jałowy kawał gazy, którym

owinęła rękę, potem, mrucząc zaklęcie, wypiła resztę płynu. Powoli

uspokajając się, założyła opatrunek. Trzydzieści dni, pomyślała. Trzydzieści

dni czekania, nieustannej obserwacji rany, o ile będzie co obserwować. Rana

wkrótce się zagoi, po kilku miesiącach będzie można myśleć o magicznym

usunięciu blizny. Oczywiście, jeżeli się uda. Jeżeli będzie to normalna

rana, jeżeli wywar tojadowy we krwi Lupina w połączeniu z eliksirem, który

wypiła, da pożądany efekt... Wiedziała, że sam eliksir, nawet w najwyższym

stężeniu, nie może jej zaszkodzić. Był w nim składnik, po który chodziła

daleko w głąb Zakazanego Lasu, a który - wierzyła w to - zapewniał jej

bezpieczeństwo. W najgorszym wypadku eliksir nie pomoże, a wtedy najbliższą

pełnię spędzi jako wilczyca. I wszystkie następne pełnie, do końca życia.

Ile ich będzie? Pięćset, siedemset? A może przeciwnie, bardzo niewiele.


Wyczarowała niewielką świecącą kulę i usiadła przy stole. Ze sterty

papierów wyjęła czysty kawałek pergaminu i ostrożnie układając na stole lewe

ramię zaczęła pisać.

Szanowny Pan
Korneliusz

Knot
Minister Magii
Londyn


Drogi Panie

Korneliuszu,

Zdecydowałam się wypróbować eliksir na jedynym

dostępnym ochotniku, tzn. na sobie. Wynik będę mogła przewidzieć już za

tydzień, na ostateczne potwierdzenie muszę jednak poczekać do najbliższej

pełni. To nie jest tak, jak Pan mówił, Panie Korneliuszu. W tym, co robię

nie ma ani szaleństwa, ani tym bardziej bohaterstwa. Jest wyłącznie

determinacja naukowca, przekonanego - być może błędnie albo zbyt mocno - o

słuszności swego postępowania. Ośmielę się jednak przypomnieć Panu o pewnej

obietnicy. Gdyby coś mi się stało, przyrzekł Pan dopilnować osobiście, by

nic złego nie spotkało Remusa Lupina. Wszystko, co się stało, stało się bez

jego udziału, a nawet przy jego wyraźnym sprzeciwie. Jestem zatem jedyną

osobą, która może ponosić jakąkolwiek odpowiedzialność za wynik eksperymentu

i proszę, by o tym pamiętano. Listy podobnej treści wysyłam do naszej

wspólnej Przyjaciółki prof. Minerwy McGonagall oraz do p. Charlesa J.

Mountficka, prezesa Towarzystwa Pomocy Ofiarom Likantropii.

Z

pozdrowieniami
Andrea Swift

Dzień po pełni w

czerwcu
30.VI.1995

- Udało się - Lupin był półprzytomny

ze szczęścia. Chwycił ją za ramiona, z całych sił przygarnął do siebie. - A

tak się bałem... Dziewczyno, jesteś genialna.
- No proszę - Andrea

nie mniej szczęśliwa ucałowała go serdecznie. - A kto wyzywał mnie od

kretynek?
- Bo kretynka jesteś swoją drogą - Lupin wypuścił ją z

ramion i spoważniał. - Do tej pory robi mi się zimno, jak pomyślę, że to się

mogło nie udać.
- Zostałabym wilkołakiem tak jak ty. Pierwszym w

historii wilkołakiem-animagiem. Wiesz, nawet szkoda, że się udało, bo

mogłabym przed pełnią zmienić się w niedźwiedzia i zobaczyć, co się będzie

działo.
- Zabiję cię - powiedział bezsilnie Lupin. - Czy ty

naprawdę nie zdajesz sobie sprawy, czym ryzykowałaś? Musisz być tak

cholernie odważna?
- No przestań już, przestań - Andrea

pojednawczo pogłaskała go po ramieniu. - Wszystko dobre, co się dobrze

kończy. Udało się.
- I chwała Bogu - przytaknął żarliwie. - Możesz

pomóc dziesiątkom ludzi. To jest teraz najważniejsze.
- Nie -

powiedziała, jakby nie słyszała tego, co powiedział przed chwilą.


- Co - nie? - spojrzał na nią zdziwiony.
- Nie to jest

najważniejsze. Przynajmniej nie dla mnie. Dla mnie najważniejsze jest, że

mogę pomóc tobie.
- Jak to mnie? - teraz już patrzył na nią jak na

szaloną. - Zwariowałaś? Przecież ja jestem wilkołakiem od trzydziestu

lat.
- Byłeś. Przez ostatnie trzydzieści lat, i o tyle za długo.

Mogę ci na osiemdziesiąt procent obiecać, że przy następnej pełni już się

nie przemienisz.
- Jakim cudem?
- Nie potrzeba cudu. Nie

powiedziałam ci wszystkiego. Eliksir zdejmuje urok - Andrea sprawiała

wrażenie osoby, która za chwilę będzie zmuszona wyznać coś, co za wszelką

cenę chciałaby ukryć. - Nie zapobiega przeniesieniu.
- To

dlaczego, kurwa, nie wypróbowałaś go na mnie?! - Lupin zerwał się z

miejsca, a Andrea zamarła ze strachu. Lupin nigdy nie przeklinał.


- Powiedz, czy inaczej zgodziłbyś się mnie ugryźć? - odezwała się wreszcie

takim tonem, jakby tłumaczyła rzecz oczywistą. - Zrozum, żeby dać to

komukolwiek innemu, musiałam być na sto procent pewna.
- Mówiłaś,

że jesteś! Przysięgłaś!
- A czy inaczej byś się

zgodził?
Lupin nie wytrzymał. Z całej siły trzasnął ją w twarz i

patrzył, nieprzytomny z gniewu, jak ląduje na podłodze. Wreszcie wypadł z

kuchni i zbierająca się z ziemi Andrea usłyszała tylko huknięcie frontowych

drzwi.

~~@~~

- Nie, to niemożliwe. Odejdź. Nie masz

prawa tu być - Lupin siedząc na ziemi półprzytomnie trząsł głową, jakby

chciał się uwolnić od dręczących majaków. - Przed chwilą skrzywdziłem kogoś,

kto dla mnie ryzykował życie. - Proszę cię, odejdź.

Agnieszka!!!
Podniósł głowę. Cichy trzask, który tak

doskonale znał, poderwał go jak smagnięcie batem. Zamiast jednorożca stała

przed nim dziewczyna o dziwnych, sięgających prawie do kolan białych

włosach. Wielkie, czarne oczy, które Lupin tak dobrze znał, patrzyły na

niego z zastygłym wyrazem przerażenia. Ale to nie on był jego przyczyną.

Wydawało się, że młoda kobieta doznała kiedyś tak wielkiego lęku, że

odcisnął on się na całej jej postaci i zastygł w niej jak utrwalony na

magicznej fotografii.
- A więc to tak - szepnął Lupin.

Paradoksalnie, cała ta przerażająca sytuacja stawała się w ten sposób coraz

bardziej jasna. - Kim ty jesteś?
- Znasz mnie - odezwała się

niewyraźnie, jakby musiała sobie przypominać ludzką mowę. - Jestem

Agnieszka.
- Animag-jednorożec... - Lupin zapragnął nagle znaleźć

się gdziekolwiek, byle dalej od Jeszcze Bardziej Zakazanego Lasu, Andrei i

tych szalonych oczu, które śledziły każde jego drgnienie. - Jak to

możliwe?
- Śmierciojady. Torturowali mnie. Bałam się. - z

krótkich, niepowiązanych zdań odczytał całą jej przerażającą historię. Kiedy

dwa lata temu dowiedziała się o powrocie Voldemorta i jego zamachu na Kamień

Filozoficzny, odżyły dawne lęki. Ubłagała Andreę, by pomogła jej stać się

animagiem. Jest nim od niedawna, nie wie, dlaczego jej animagiczną formą

stał się jednorożec, myślała o koniu. Nie pamięta, jak długo żyje w tym

lesie, straciła rachubę czasu.
- A więc Andrea wiedziała, kim

jesteś - miał już szczerze dość tajemnic związanych z nią, i gdyby historia

Agnieszki tak go nie fascynowała, pewnie poszedłby stąd. - To twoja

przyjaciółka?
- Prawie siostra. Odwiedza mnie.
- Ty też

do nas przychodziłaś - przypomniał sobie pierwsze spotkanie z nią przed

domem i fala czułości zalała mu serce. Na moment zapomniał o Andrei,

wyciągnął rękę. - Dziękuję ci.
- To nic - ona też wyciągnęła dłoń,

dotknęła jego palców. Trochę się tym zdziwił, wiedział, że ludzie, którzy

przeżyli tortury odruchowo boją się dotknięcia. - Lubię cię. Jesteś

dobry.
- Andrea mówiła ci o mnie? - z rzeczy, które Andrea mogła

powiedzieć o nim Agnieszce interesowało go tylko jedno, ale Agnieszka bez

pudła odgadła, co.
- Wiem. Chce ci pomóc.
- Tak...

Wiesz, co ona zrobiła? Powiedziała, że jej eliksir działa tylko na tych,

którzy dopiero co zostali zarażeni, i skłoniła mnie, żebym ją ugryzł, żeby

mogła to sprawdzić. Na sobie, rozumiesz? A to była nieprawda. Mogła to

sprawdzić na mnie. Czemu mnie okłamała? - Lupin wyrzucał z siebie całą

gorycz, jaka nagromadziła się w nim przez ostatnie trzy miesiące. - Mogła

umrzeć. Mogła sama zostać wilkołakiem. Dlaczego?
- Bo cię

kocha.
- Czyś ty osza... co?! - to proste wyjaśnienie dopiero

teraz dotarło do Lupina. - Jakim cudem? Przecież bym wiedział. Nie, to nie

może być prawda.
- Mówiła mi. Wiele razy.
Lupin ukrył

twarz w dłoniach. Teraz cała sprawa ukazała mu się z przeraźliwą jasnością.

Wszystkie kawałki układanki nagle złożyły się w całość i z niewinnie

wyglądających elementów powstał przerażający obraz. Więc Andrea kochała go.

Ryzykowała życie nie dla własnych ambicji, tylko dla niego. Zwaliła na niego

pracę nad podręcznikiem, żeby samej zająć się przygotowywaniem eliksiru.

Kłamała, składała fałszywe przysięgi, manipulowała nim, żeby w końcu go

uratować. Jeśli to, co powiedziała Agnieszka było prawdą, jest największym

winowajcą na świecie.
- Co zrobiłeś? - Agnieszka zdawała się

czytać w jego myślach.
- Uderzyłem ją. Byłem tak wściekły, że

najchętniej bym zabił. Okłamywała mnie przez cały rok. Robiła ze mnie durnia

dla mojego dobra. Nienawidzę tego.
- Ona cię kocha.
-

Ale ja jej nie kocham, rozumiesz? I to nie teraz, kiedy jestem na nią

wściekły, ale w ogóle. Jestem jej wdzięczny, podziwiam ją, ale to jeszcze

nie jest miłość.
- Mówisz, co jest. Nie wiesz, co będzie.


- Myślisz, że ją pokocham?
- Jeżeli ją zrozumiesz.
-

Chyba nigdy - Lupin w udręczeniu potrząsnął głową. - Jeżeli jest na świecie

ktoś, kto rozumie Andreę Swift, to prawdopodobnie ją kocha. Ale nie ja.


- Idź do niej.
- Muszę, wiem o tym. Chociaż po tym, co

zrobiłem wyrzuci mnie za drzwi. I będzie miała rację.
- Przekonaj

się - to były ostatnie słowa Agnieszki, zanim z cichym trzaskiem znów

zamieniła się w jednorożca. Jak zawsze podeszła do Lupina i dotknęła jego

policzka. Potem nie spiesząc się odeszła w las, powiewając długim, białym

ogonem.
Lupin podniósł się i jak błędny ruszył w stronę polany.

Nie pamiętał, jak i kiedy wyszedł z lasu, kiedy przeszedł łąkę i jak duża

była ona tym razem - ocknął się dopiero przed drzwiami.
Wszedł do

domu. Serce biło mu jak młotem, w głowie miał pustkę. Andrea siedziała w

kuchni przy oknie, z czołem opartym o parapet. Nie widział jej twarzy,

zasłaniały ją włosy. Chyba nie usłyszała jego wejścia, bo nie poruszyła się.

Podszedł, położył jej ręce na ramionach. Schylił się i pocałował ją we

włosy. Dopiero teraz poruszyła się. Był pewien, że lada moment zerwie się i

teraz on dostanie w twarz, ale Andrea tylko odwróciła się do niego.

Pozwoliła, by całował jej czoło, włosy, usta, starannie omijając lewy

policzek, gdzie czerwieniła się paskudna plama. Czuł jak całe jej ciało

drży, on trząsł się dokładnie tak samo i nawet się nie zdziwił, że gdy w

końcu mógł się odezwać, powiedział coś zupełnie innego, niż chciał:


- Nie waż się więcej tego robić.
- Ty też - Andrea nie odmówiła

sobie znaczącego spojrzenia. Lupin poczuł, że się czerwieni.
-

Przepraszam - powiedział.
- Ja też.

Dzień przed pełnią

w lipcu
26.VII.1995

- Masz - Andrea podała mu kubek.

Lupin wstał i ponad kubkiem spojrzeli sobie w oczy. Bez słowa wziął naczynie

z jej rąk i szybko, kilkoma łykami wypił eliksir.
- Dziękuję ci -

powiedział.
- Jeszcze nie - Andrea była bardzo poważna. - Jeszcze

nie masz za co. I pamiętaj, że do końca nie wiemy, czy będziesz miał.


- To nic - Lupin podszedł, objął ją ramieniem. - Dziękuję, że chciałaś to

zrobić. Co będzie, to będzie.
- Dzisiaj wieczór się dowiemy -

Andrea podniosła głowę, by spojrzeć na niego. Uśmiechał się, widać było

jednak, że i on jest przejęty. - Wszystko będzie dobrze.
- Na

pewno - zgodził się Lupin. - To było najwyższe stężenie?
- Tak.

Ostatnia, czternasta dawka.
- Ile jeszcze godzin? - Lupin

spojrzał na zegar. - Cztery... cztery i pół - godziny wschodu księżyca w

poszczególne dni roku znał na pamięć od lat. - Ale pamiętaj, gdyby... no,

gdyby się nie udało, nie martw się. Spróbujemy jeszcze raz.
- Na

pewno - Andrea wciąż stała przy nim, lekko oparta głową o jego ramię. -

Wiesz, dlaczego jeszcze miesiąc temu odważyłam się... na tamto? - zapytała

nagle.
- Nie - Lupin przygarnął ją mocniej. Przez cały ten miesiąc

żadne z nich ani słowem nie wróciło do tamtego wydarzenia.
-

Wiedziałam, że eliksir nie zaszkodzi mi, jeśli dodam do niego krew kogoś,

kto mnie naprawdę kocha. To taki stary przesąd. Nikt go nie potwierdził, ale

też nikt się na nim nie zawiódł.
- Dlatego się nie bałaś?..


- Użyłam krwi Agnieszki - Andrea nie patrzyła na niego. - Jej jednej

mogłam być pewna. Kiedy powiedziałam o tym Severusowi, wyśmiał mnie. Ale

pamiętam, że sam kiedyś też tak robił.
- No tak - Lupin wiedział,

że nie może zapytać, czy w eliksirach Snape’a była jej krew. Był

jednak w stu procentach pewien, że w eliksirze, który przed chwilą wypił,

znalazła się ona na pewno.


KONIEC

-----------


* zgadza się, mgłowce pożyczyłam sobie od Astrid Lindgren ("Ronja,

córka zbójnika"). Będą jeszcze wietrzydła.
** Tak jak obiecywałam,

w Jeszcze Bardziej Zakazanym Lesie są także wietrzydła. Bardzo rzadkie

skądinąd. Jako gatunek odkryła je, podobnie jak mgłowce, Astrid Lindgren w

powieści "Ronja, córka zbójnika".
*** i **** Fragmenty dialogu

Lupina z Dumbledore'em pochodzą z opowiadania Jedi Boadicei

"Memories of Tomorrow" zamieszczonego na stronie

www.sugarquill.com oraz na stronie www.fanfiction.net

Jak miło pocztać

"Apokryf"... jaz jeszcze
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/>
Pamiętam jak poraz pierwszy znalazłam go na jednym forum

i zaczytałam się w niego, aż po grób.
Obecnie "Apokryf" mam

wydrukowany i odpowiednio schowany.
A tak w ogóle, to to oopwiadanie jest

jednym z najlepszych jakie czytałam, a że jest o Lupinie to jeszcze lepiej


src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/>

kurcze no
aż mnie zatkało super fick,
dłuuugi ale super
i oczywsice jestem happy bo Remusek w nim występuje

Świetnie , lekko napisany , z

przyjemnością się czyta =) Mimo , iż wstęp jak i pojawienie się

Harry'ego wydaje się nieco sztuczne , jakby na siłę , to całość wypada

zdecydowanie na plus .

Aha , jescze jedno , wszystcu chwalą obecność

Remusa a je pochwalę , że Severusa było sporo i nawet specjalnie charakteru

mu nie zmieniłaś =) To też bardzo dobrze =D [ wiele ficów z wątkami Severus

+ ktośtam robi z niego takiego lovelasa , że aż cukier na zębach osiada

==" ]

Jednym słowem : BRAWO ! =D

No tak, Severus tez byl swietny (az go

chyba nawet polubilam! ;D), i nie przeslodzony. W ogole, chodz to raczej

romansik, to nie bylo cukierkowato. Ech... Po prostu swietny. Czytalam go

jak na razie 8 razy i za kazdym podoba mi sie jeszcze bardziej!


src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/wink.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='wink.gif'

/>
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/biggrin.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'

/>

Bardzo fjany fick, naprawde ^^

'Apokryfa' przeczytałam kilka razy.
Świetny.
Czas założyć jego fanlisting.

O taak... taak... mrrr....
O to już Koniec? Nieeeee...! *Rozdzierający, błagający wrzask*
Ehhh.... Na "Apokryf" polowałam od dłuższego czasu. Nasłuchałam się o nim wiele dobrego od pewnych autorek, które szanuję. I musze przyznać, ze się nie zawiodłam. Na początku troche mnie zaszokowałaś - Severus całyujący się z uczennicą!? - ale potem się uspokoiłam - był młody... miał prawo.
Mimo, iż w pewnych momentach przydałoby się usiąść nad tekstem na dłużej, bo sprawiały wrażenie nieco wymuszonych, to całość jest rewelacyjna. Remmy taki, jaki powinien być, Sevie może troszkę inny, ale tez mieszczący się w granicach rozsądku, Syriusz, humor świetny.... I w ogóle. A więc za ten tekst dostajesz ode mnie szóstkę z minusem małym....
Bises:*
Nietoperek

FF swietny.Juz kiedys go czytalam. Jest

dlugi,ale szysbko sie go czyta.
Podobal mi sie ale mam pare zastrzezen.


1.Nie wyobrazam sobie zeby Lupin uderzyl kobiete.
2.Snape romansujący

z uczennicą ? Ze on to rozumiem - ale ONA ?

Mam nadzieje ze was nie

wkurzylam.


A tak wogle to gratulacje,Minerwa. Caly czas jestem

zdania ze fan fick jest swietny,jeden z lepszych które czytalam,a czytalam

sporo.

pozdrowionka dla forumowiczów.

Eowina, ty żelko, a pamiętasz, kto ci go

polecił???
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/>

żartowałam
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/>

ja też znam tego ficka i podoba mi się, to jest

naprawdę dobre opowiadanie. Oo tak. No i + to co napisała Eowina.

I

to tyle. Dobra robota.
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/>

Irwena,Oczywiscie ze pamietam


src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/tongue.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='tongue.gif'

/>

A tak poza tym,to musze wam powiedziec ze po

przeczytaniu tylu fajnych ff
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/tongue.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='tongue.gif'

/> Tez cos napisalam i jeszcze w tym miesiącu to opublikuje


src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/biggrin.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'

/>

A ta wogóle to czesc Irwena,dawno Cię nie bylo.

takiego ficka nie czytalam.....trudno to

przyznac ale jest jeszcze lepszy od Manewrow.....po prostu cudowny,

wspanialy, zapierajacy dech, od czasu do czasu posmiac sie mozna

bylo.....fajnie tez sie skonczyl....masz jeszcze jakies takie ficki??

pozdrowka