- 1 -

Nowi uczniowie Hogwartu

zostali wprowadzeni na salę przez profesor McGonagall. Szli, w większości

wystraszeni, niektórzy zaskoczeni widokiem zaczarowanego sufitu,

przedstawiającego niebo, ale wszyscy tak samo zachwyceni. Profesor

McGonagall poprowadziła ich na środek sali i po jej krótkiej przemowie

rozpoczęła się ceremonia przydziału.
Severus Snape spojrzał po twarzach

przybyłych dzieci, bo w większości znał ich rodziców - chodził z nimi do

szkoły. Żadne z nich jednak nie przyciągnęło na tyle jego uwagi, by

poświęcił mu więcej czasu. I wtedy ujrzał to dziecko - tą najmniejszą z nich

dziewczynkę. Zamarł w bezruchu, prawie nie oddychając. To niemożliwe... po

prostu niemożliwe! A jednak. Te oczy... te włosy... nawet sposób

poruszania... To musiała być ona! Severus patrzył na nią tak

intensywnie, że wreszcie i ona na niego spojrzała. Ale skąd się tu wzięła?

Dziecko patrzyło mu w oczy, nie zwracając uwagi na to, co się dookoła

działo. Snape też przestał słyszeć cokolwiek. Czarne oczy... czarne włosy...

Dziewczynka patrzyła na niego bez emocji. To niemożliwe! Otrząsnął się.

To nie może być ona! Po prostu nie może!
Wreszcie, na samym

końcu profesor McGonagall wyczytała i jej nazwisko.
Dziewczynka usiadła

na krześle i czekała. Tiara ani drgnęła i milczała. Dziewczynka rozejrzała

się po sali, a jej twarz nie ukazywała żadnych emocji. Na sali zaczęło robić

się coraz ciszej. Choć była ona ostatnim uczniem, którego Tiara miała

przydzielić do jednego z czterech domów, to Tiara wahała się o wiele za

długo. Wreszcie ucichły wszystkie szepty. Wszyscy czekali z napięciem. A

Tiara nadal milczała. W pewnym momencie dziewczynka zaczęła coś szeptać, ale

nikt nie mógł rozróżnić jej słów. Potrząsnęła głową, marszcząc brwi. Tiara

nadal milczała. Dziewczynka odwróciła głowę w kierunku stołu Gryffindoru.

Znowu coś cicho powiedziała. Jednak Tiara milczała. Mijały minuty.

Dziewczynka ciągle siedziała na krześle, ale już nic nie szeptała. Po prostu

patrzyła przed siebie z dziwnym wyrazem oczu.
Wszyscy czekali. Tylko na

twarzy Snape'a powoli pojawiał się uśmiech. Teraz już był pewny, że to

na pewno ona. Nikt inny nie mógłby tego dokonać. Nikt inny nie potrafiłby

doprowadzić do wahania Tiary Przydziału. Snape patrzył z wyrazem triumfu na

to, co się działo. Spojrzał na Dumbledore'a dokładnie w tym samym

momencie, kiedy ten popatrzył na niego. W wzroku dyrektora widać było cień

niepewności. Snape ledwo zauważalnie potrząsnął uspokajająco głową. Jeśli to

była ona, to sobie poradzi. A to tylko pierwsza z prób, jakim będzie musiała

stawić czoło.
- Slytherin! - krzyknęła Tiara Przydziału.
Snape

pierwszy zaczął klaskać. Wyprzedził tylko o ułamek sekundy

Dumbledore'a...

Mi się jakoś nie podoba. Przypomina mi się

I tom, tuż przed Ceremonia Przydziału. Wszystko tak samo- zdziwienie uczniów

zaczarowanym sklepieniem, długie wahanie tiary. Mam jakieś dziwne wrażenie,

że owe dziewczę jest córką byłej dziewczyny Snape'a. Rzuciły mi się

jeszcze w oczy powtórzenia np. ,,tiara nadal milczała". Ale cóż, to na

razie tylko moje odczucia, zobaczymy, może fick się jeszcze rozwinie.

- 2 -

Kilka miesięcy wcześniej


Tej nocy Draco Malfoy schodził właśnie po schodach dworu swoich

rodziców, kiedy usłyszał jakieś dziwne odgłosy dochodzące z ich kuchni.

Schodząc tam miał nadzieję znaleźć coś do picia - po przebudzeniu się z

jakiegoś snu, którego już nie pamiętał, postanowił ugasić pragnienie. Teraz,

stojąc w połowie schodów pomyślał, że to może skrzaty domowe, lecz brzmiało

to jakoś dziwnie; całkiem nie tak jak zazwyczaj. Żadnych postukiwań czy

tłuczenia garnkami. Zamiast tego jakieś dziwne szelesty.
Chłopak

najpierw poczuł znajome swędzenie w żołądku, które jednak trwało tylko

chwilę. Lubił to uczucie - była to pewna odmiana strachu. Ale przyjemna

odmiana strachu, nazywana przez niego "bezpieczną". Draco lubił

ten dreszczyk emocji, który zazwyczaj łączył się z jednoczesnym łamaniem

zasad. Draco jeszcze nie miał dokładnie sprecyzowanego kodeksu moralnego

(jakikolwiek on miał kiedyś być), ale całym sobą czuł, że zejście do kuchni

w tym momencie jest łamaniem jakieś reguły. Nie wiedział, co prawda, jakiej,

ale mimo to postanowił ją złamać. Położył, dłoń na balustradzie i powoli

zaczął schodzić po schodach. Stopnie nie skrzypiały, w przeciwieństwie do

tych w Hogwarcie, więc mógł się nie martwić o bezszelestne pokonanie

dzielącej go odległości. Potrafił chodzić cicho i teraz to wykorzystał. Gdy

doszedł do kuchni ujrzał smugę światła wychodzącą spod drzwi. Dotknął zimnej

klamki i otworzył je. Światło z żyrandola lekko go oślepiło, ale od razu

ujrzał przyczynę szelestów. Za stołem ktoś stał. I nie był to żaden skrzat.

Nie był to też nikt z jego rodziny.
Była to najpiękniejsza kobieta, jaką

młody Malfoy w swoim krótkim, acz treściwym życiu widział. Mogła być w wieku

jego matki, może trochę młodsza. Miała na sobie czarne ubranie, jakie

widywał tylko u mugoli. Na nogach miała mugolskie buty, które wydawały mu

się dziwnie praktyczne. Czarne, długie włosy spięła, ale były za długie i

opadały jej na ramiona. Miała czarne oczy, teraz lekko przymrużone. I była

piękna.
Draco przystanął w drzwiach i zawahał się. Jego dom był

chroniony wieloma zaklęciami, w szczególności zapobiegającymi teleportacji.

Skąd w takim razie ona się tu wzięła?
- Witaj Draconie - odezwała się

poważnie.
- Kim pani jest? - zapytał.
- Nazywam się Anna. Jestem tu,

po to by pokazać ci prawdę - odrzekła, patrząc mu przenikliwie w oczy.
-

Jak pani się tu dostała?
Anna wskazała ręką na stół. Leżało tam coś, co

dziwnie połyskiwało, ale Draco rozpoznał w tym pelerynę niewidkę. A to

znaczyło, że należała ona do świata czarodziei. Musiała się tu potajemnie

wślizgnąć, kiedy ktoś otworzył drzwi.
- Czego pani chce? - spytał,

zastanawiając się czy już nadszedł czas by wezwać kogoś dorosłego, ale nie

lubił tego. Wszyscy uważali, że każdą rzecz zawdzięcza ojcu. A to go

najbardziej denerwowało. Nie chciał uchodzić za nieudacznika. W wszystko

wskazywało na to, że będzie tak do końca jego życia. Jego nazwisko będzie

znane tylko dlatego, że jego ojciec był tym, kim był. Teraz miał okazję, by

pokazać, że sam jest w stanie opanować taką sytuację.
- W tym roku w

Hogwarcie wydarzy się coś, co zmieni wszystko. Coś, co zmieni porządek

znanego ci świata. Pytam cię, czy chcesz być tylko widzem, czy też chcesz

brać udział w tych zmianach i być za nie odpowiedzialnym?
Draco prychnął

pogardliwie. To było oczywiste, że wszystko się zmieni. Przez całe wakacje

ojciec tylko o tym mówił. Przynajmniej wtedy, kiedy wracał do domu, bo przez

większość czasu go nie było. Mówił, że musi załatwiać różne sprawy, ale

Draco doskonale wiedział, dokąd chodził jego ojciec. Nigdy go ze sobą nie

chciał zabrać na spotkanie śmierciożerców. Również tej nocy jego ojciec

został wezwany i nie było go od kilku godzin. Draco był pewny, że dałby

sobie radę. Miał przecież już zacząć piątą klasę nauki w Hogwarcie!


- Po której stronie pani stoi? - zapytał wprost.
Anna uśmiechnęła

się lekko, ale jej oczy pozostały bez wyrazu, jakieś takie smutne.
-

Pokażę ci, jeśli jesteś wystarczająco odważny, by ze mną pójść - sięgnęła po

pelerynę i wyciągnęła rękę wskazując na jakiś przedmiot leżący na stole.

Dopiero teraz go zauważył. Było to jakieś zużyte opakowanie.
- To

świstoklik? - spytał.
- Tak.
Draco spojrzał na siebie.
- Jestem

w piżamie - powiedział.
- Zajmiemy się tym na miejscu - stwierdziła.

Przerzuciła sobie pelerynę przez ramię, i część jej ciała zniknęła.

Wyglądało to dość dziwnie, ale nie zrobiło na nim wrażenia. Widywał to już

wielokrotnie. Jako bogata rodzina mieli w swoim posiadaniu wiele takich

peleryn.
Ale teraz przyszedł czas na podjęcie decyzji i Draco się nie

zawahał. Odwagi nigdy mu nie brakowało - czasami udawał, że się czegoś boi,

ale nigdy tak naprawdę nie czuł strachu. Podszedł do stołu i razem dotknęli

świstoklika. Wylądował na lekko ugiętych nogach. Takie podróże nie były

przyjemne, ale nie sprawiały mu trudności. Nawet za pierwszym razem się nie

przewrócił. Miał to we krwi.
Znaleźli się w jakimś starym, opuszczonym

domu. Przez okna wpadało światło księżyca i jego oczom ukazały się zapylone

i połamane sprzęty kuchenne. Wszystko było pokryte grubą warstwą kurzu.

Tylko na stole leżała walizka. Anna zbliżyła się do niej i wyciągnęła z niej

czarną szatę w jego rozmiarze.
- Ubierz to - rzuciła mu ją.
Dopiero,

kiedy skończył się ubierać, zauważył, że jest całkiem bezbronny. Co za

głupota! Nie wziął nawet różdżki!
- Nie będzie ci potrzebna -

powiedziała Anna.
Musiała się zorientować po jego minie, o czym

pomyślał. Ona sama wyciągnęła swoją różdżkę i stanęła koło niego. Wycelowała

w jego głowę, a on cofnął się gwałtownie, przerażony.
- Nie bój się -

powiedziała. - Nie użyję jej, jeśli mi na to nie pozwolisz. Wiesz, do czego

służy zaklęcie Secernus?
Kiwnął głową.
- Wiem - powiedział przez

zaciśnięte gardło. - Broni przed tym, by... - zająknął się. - Zabrania by

ktoś mógł czytać w myślach...
- Mogę?
Powoli kiwnął głową.
-

Secerno! - z jej różdżki wystrzeliło fioletowe światło i ugodziło go w

czoło. Poczuł dziwne gorąco w miejscu gdzie wniknęło światło i spojrzał na

matowe lustro wiszące na jednej ze ścian. Na jego czole widniał fioletowy

znak, przypominający kłódkę. Powoli rozmywał się, a kiedy potarł sobie skórę

całkiem zniknął. Czuł się tak, jakby ktoś zamknął go w jakimś ciasnym

pomieszczeniu. Wiedział, że jest to jedno z najsilniejszych zaklęć i tylko

niewielu czarodziei go potrafi rzucić. Nawet jego ojciec go nie potrafił

rzucić.
- Co teraz? - spytał, a jego własny głos wydał mu się dziwnie

odległy.
Anna sięgnęła do kufra i wyciągnęła długą czarną pelerynę. W

drugiej ręce trzymała maskę. Podała mu je, a sama wyciągnęła drugi taki sam

komplet.
- Ubierz to.
Draco patrzył zlękniony na strój śmierciożercy

- bo to trzymał w dłoniach. Nie był pewny czy chce to zrobić. Oczywiście

przez całe życie o tym marzył, ale teraz... kiedy to miało się spełnić...

nie miał przecież różdżki i... był sam... i nie wiedział nawet gdzie jest...

i w ogóle... Czuł jak ogarnia go groza. Przełknął ślinę i spojrzał na Annę.

Ona już ubrała pelerynę i teraz popatrzyła na niego.
- Draco... -

zbliżyła się do niego i położyła mu dłonie na ramionach. - Dasz radę -

powiedziała. - Wiem, że się boisz. Ja też się boję. Każdy się boi, kiedy tam

idzie. Ale idziemy tam. Bez względu na wszystko. Ty jeszcze nie musisz.

Jeszcze możesz podjąć inną decyzję. Ale chcę abyś poznał, co to znaczy,

zanim się zdecydujesz. Dziś możesz jeszcze powiedzieć: nie. Potem już tylko

śmierć będzie alternatywą.
Draco spojrzał na nią teraz już całkiem

przerażony. Przerażony nie tym, "co" powiedziała, ale tym

"jak" to zrobiła. Rozmawiała z nim jak z dorosłych mężczyzną.

Jeszcze nigdy nikt tego tak nie robił. Uświadomił sobie, że ta decyzja

będzie zależała tylko od niego. Nie od Crabbe'a i nie od Goyle'a,

którzy zawsze mu towarzyszyli. Nie od jego nauczycieli i nie od jego ojca.

To będzie tylko jego decyzja. Zacisnął zęby i założył pelerynę i maskę. Anna

uśmiechnęła się zachęcająco i założyła mu kaptur na głowę.
- Cokolwiek

się stanie - powiedziała. - Cokolwiek się stanie, pamiętaj, że nie masz na

to żadnego wpływu. Nie odzywaj się i nie ruszaj się. Po prostu patrz. To się

skończy. Cokolwiek to będzie... skończy się! - uścisnęła mu ramię

dodając tym otuchy i ruszyła przed siebie, a on poszedł za nią. Wyszli z

domu i zaczęli schodzić jakąś wąską drogą w ciemną dolinę. Draco szedł nie

patrząc dokąd idzie, ani co się dookoła niego dzieje. Na dnie doliny widział

krąg ciemnych postaci i słyszał jakieś rozdzierające krzyki. Już nawet nie

czuł mdłości w żołądku. Nie czuł nic. Strach, jaki go ogarnął był tak

potężny, że nie zostało miejsca na nic innego. Uświadomił sobie, że nie

czuje już nawet tego strachu. Był przekonany, że musiałby oszaleć, gdyby,

choć na moment, pozwolił sobie na jakiekolwiek uczucie.
Kiedy doszli do

skupionych w kręgu postaci, zakapturzeni czarodzieje rozstąpili się przed

nimi i Draco ujrzał jakąś postać leżącą na ziemi pośrodku kręgu. Miała

zdartą maskę, ale była jeszcze ubrana w pelerynę śmierciożercy. Rozpoznał go

od razu, ale z przerażeniem zauważył, że nad postacią stoi jego ojciec. Też

miał zdjętą maskę, ale trzymał w dłoniach różdżkę. Jego jasne, długie włosy

wyglądały spod kaptura. Lucjusz Malfoy nie zwracał jednak uwagi na

nowoprzybyłych. Patrzył gdzieś przed siebie. Draco również tam spojrzał i

wtedy to, po raz pierwszy, ujrzał Czarnego Pana...

Witam serdecznie!

Jako, że

jestem tu nowa, najlepiej będzie, kiedy się przedstawię. Nazywam się

Weronika i jestem ze Śląska. Znalazłam to forum dwa tygodnie temu i od razu

się zakochałam. Jest tu wspaniale! Niewiele jest miejsc, gdzie spotykają

się tak fajni ludzie.
Bardzo lubię czytać fanfiction i cieszę się, że

Was znalazłam. Ale lubię też pisać, dlatego postanowiłam coś tu umieścić.

Niestety mam modem i nie mogę zbyt często korzystać z Netu :-(
Dlatego

proszę o wyrozumiałość.
Odnosząc się do tego, co Nutella napisał/a:

oczywiście, że mi chodziło o podobieństwa. Nie jestem J.K.Rowling, a więc

tylko tak mogę jej "dorównać". Ale zaskoczyło mnie skojarzenie, że

ta dziewczynka może być córką byłej dziewczyny Snape'a ;-)
Na to bym

nie wpadła ;-)
Niestety, skojarzenie błędne... ale blisko ;-)
I bardzo

się cieszę, że to wyznanie jest tak szczere. Dlatego Was wybrałam. Nikt tu

nie słodzi. Pierwszy komentarz i już "A mi się jakoś nie podoba".

Nie będę się załamywać tylko się poprawię.
Proszę o więcej takich

komentarzy! Wyrazy uwielbienia i podziwu umiem sama do siebie słać

;-)
Ok, teraz następna część. Zapraszam do czytania.
Aha, jeszcze

jedno: to opowiadanie mam miejsce po Czarze Ognia. Zaczęłam je pisać zanim

przeczytałam piątą część, a teraz nie chcę zmieniać tej koncepcji. Potrzebne

mi są pewne wątki i osoby, dlatego uprzedzam o

tym.

---------------------------------------------

- 3

-

Po zakończonej powitalnej uczcie, Severus Snape wstał od stołu

nauczycielskiego z zamiarem udania się do swojej komnaty, kiedy usłyszał za

sobą wołanie jednego ze swoich uczniów:
- Panie profesorze... - głos

Draco Malfoy'a był, jak zawsze, pełny pewności i zdecydowania.
-

Panie Malfoy?... - Snape odwrócił się lekko zaskoczony.
- Czy mógłbym z

panem porozmawiać?
Snape zmarszczył brwi. Nie miał ochoty na żadne

rozmowy, szczególnie teraz, kiedy musiał parę spraw przemyśleć. Nie lubił

niespodzianek, a pojawienie się tu tej dziewczynki było dla niego pewnego

rodzaju sensacją. Jednak we wzroku syna Lucjusza Malfoy'a ujrzał coś, co

go zastanowiło. Chłopak prawie dorównywał mu już wzrostem. Jednocześnie

Snape był opiekunem Slytherinu i powinien wysłuchiwać każdego ze swoich

uczniów, jeśli ten prosił go o pomoc. Szczególnie, jeśli był to właśnie ten

uczeń.
- Oczywiście - powiedział i wyciągnął rękę, wskazując na wejście

do lochów.
Malfoy ruszył za nim bez wahania. Zeszli po schodach i Snape

skierował się do swojego biura. Było tam przyjemnie ciepło, co trochę

kontrastowało z tymi, zimno wyglądającymi, murami piwnicy. Snape zamknął

drzwi i zachęcił ruchem dłoni, aby Draco usiadł w jednym z foteli, ale

chłopak stanął pośrodku pokoju i spojrzał wnikliwie na swojego nauczyciela.


- Pan był kiedyś śmierciożercą, prawda? - zapytał Draco zanim Snape

zdążył przejść do swojego biurka.
Snape zmierzył go wzrokiem.
- Tak.

Byłem kiedyś śmierciożercą - przyznał. Draco był wystarczająco dorosły, by

zmierzyć się z taką odpowiedzią. - Kto panu o tym powiedział? Ojciec?


Draco potrząsnął głową.
- Nie - zaprzeczył. - Jest pan nim nadal?


Snape zmrużył oczy. Wiedział, co powinien powiedzieć. Przygotował się na

taką rozmowę, z kimkolwiek miała być prowadzona, już dawno temu. A fakt, że

był to właśnie młody Malfoy, który był bardzo dobrze zorientowany w

sytuacji, tylko ułatwiał sprawę.
- Niewielu wierzy w powrót Voldemorta -

stwierdził.
Draco nawet nie drgnął, gdy usłyszał to imię.
- Ja wiem,

że on wrócił - oznajmił lakonicznie. - Ale muszę znać odpowiedź! -

powiedział twardo. - Czy jest pan nadal śmierciożercą?
Snape nie

spuszczał z niego wzroku. Wiedział, że nie może dać odpowiedzi twierdzącej

swojemu własnemu uczniowi, ale jednocześnie Draco Malfoy był synem Lucjusza

Malfoy'a, a ten znał prawdę. Oparł się, więc o biurko i lekko

uśmiechnął.
- Znasz odpowiedź - po raz pierwszy zwrócił się do niego nie

używając zwrotu "pan". - Nie można przestać być śmierciożercą.


Wtedy stało się coś dziwnego. Draco zamrugał powiekami, a usta mu

zadrżały. Opanował się jednak w ułamku sekundy, choć Snape zarejestrował, że

z jego oczu zniknęła cała pewność siebie.
- Rozumiem - powiedział

udając, że takiej odpowiedzi się spodziewał, ale Snape był zbyt dobrym

znawcą ludzi by nie zorientować się, że Draco miał nadzieję, usłyszeć coś

wręcz przeciwnego. Dziwne. - W takim razie, dziękuję panu... - ruszył do

drzwi, ale Snape powstrzymał go.
- Draco...
Chłopak przystanął i

odwrócił się.
- Tak?
- Usiądź.
Draco spojrzał mu odważnie w

oczy, ale usłuchał i usiadł w fotelu.
- Jestem pewny, że przyszedłeś tu

w konkretnym celu - odezwał się Snape, pochylając się nad nim. - Znam ten

cel. Nie rozumiem, dlaczego nie zwróciłeś się z tym do ojca, ale kiedy już

tu jesteś, zastąpię go. Posłuchaj mnie uważnie i zrób z tym, co usłyszysz

to, co uznasz za stosowne.
Draco skinął głową w skupieniu, spijając z

jego ust każde słowo.
- Dobrze jest mieć alternatywę - kontynuował

Snape, nie spuszczając z niego wzroku. - Ale dla śmierciożercy nie ma

alternatywy. Albo jest się śmierciożercą, albo jest się... martwym. Wielu z

nas uniknęło Azkabanu wyłącznie dlatego, że istnieje coś takiego jak

Imperius. Jednak takie wytłumaczenie jest dobre tylko dla ministerstwa. Sam

o tym doskonale wiesz. Tak jak wie o tym twój ojciec i... Voldemort. Stoisz

przed trudną decyzją - Draco drgnął, ale Snape położył mu dłoń na ramieniu.

- Nie wiem, kto ci to zaproponował, jakkolwiek nie był to twój ojciec. Tego

jestem pewny. Nawet mu o tym nie powiedziałeś. Nie wiem, dlaczego, ale to

już twoja własna decyzja. Masz szesnaście lat, a to znaczy, że jesteś prawie

dorosły. Wiedz, że masz trzy drogi. Możesz stać się taki jak twój ojciec...

i ja. Możesz też stanąć po stronie drugiego najpotężniejszego czarodzieja

naszych czasów - Snape zanotował w pamięci, że wyraz twarzy Draco się nie

zmienił, kiedy przedstawiał mu tą ewentualność. - Albo możesz stanąć po

swojej stronie i być wiernym tylko sobie. Z tego możesz mieć najwięcej

korzyści, ale ta droga jest najbardziej niebezpieczna. Nie wiem jak długo

będziesz umiał zapewniać obie strony o swojej lojalności - milczał przez

chwilę, pozwalając swojemu uczniowi zrozumienie do końca, tego, co chciał mu

przekazać. - Zastanów się nad tym. Nie ma innego wyjścia. Nie możesz

pozostać neutralny. Musisz się zdeklarować - znowu na chwilę przerwał, a

kiedy Draco wciąż milczał, kontynuował. - Jeśli wybierzesz pierwszą drogę,

trudno będzie ci się z niej wycofać. Nie jest to niemożliwe, ale jest

niełatwe. Zaś dwie pozostałe pozwalają... zmienić zdanie.
W oczach

Malfoy'a pojawił się dziwny wyraz. Coś jakby ulga? Snape doszedł do

wniosku, że musiało mu się przywidzieć.
- Dziękuję, panie profesorze -

powiedział matowo. - Czy mogę już iść?
Snape odsunął się od niego i

wskazał ręką drzwi.
- Oczywiście.
Draco wstał i ruszył do drzwi, ale

Snape jeszcze raz go przywołał.
- Porozmawiaj ze swoim ojcem -

powiedział. - Od niego powinieneś zacząć.
- Właśnie z nim jednym nie

mogę - wyznał Draco dziwnym głosem i wyszedł.

Zaciekawiło mnie. Wręcz bardzo. A szczerze mówiąc, to zżera mnie ta ciekawość! Zaczęłaś bardzo tajemniczo, a ja lubię takie tajemnice.
Co do błędów, to najgorsze są powtórzenia.

Obrzydliwe powtórzenie. Brr... Radziłabym Ci przeczytać opowiadanie na głos, wtedy najlepiej wyłapiesz zgrzyty tego rodzaju.

Masz ładny styl, ale trochę za szybko lecisz z akcją. Zwolnij. Skoncentruj się na opisach, których jest dość mało. Daj czytelnikowi czas, by się dłużej zastanawiać i umierać z ciekawości, co ktoś odpowie lub co zrobi. To bardzo zachęca. Jednak, pamietaj, nie można też przesadzać w drugą stronę.
Wielki plus masz u mnie za to, że nie robisz dużo błędów interpunkcyjnych. Mignęły mi gdzieś chyba jeden czy dwa niepotrzebne przecinki, gdzieś brak, ale ogólnie brawo. Dla mnie wartość opowiadania to jego interpunkcja.

Co mi się jeszcze rzuciło w oczy...

Powinno być Malfoya. Apostrof stawiamy tylko tam, gdzie jednej litery sprzed tego znaku się nie wymawia. W przypadku nazwiska "Malfoy" wymawia się wszystkie, więc w odmianie apostrof jest zbędny.

No, to chyba na tyle. Pozdrawiam i czekam na więcej!!!