No i znowu ja... :/


Zabójstwo pęcznieje w nas na siłę
po kolei zabijamy siebie
kawałek po kawałku
z jubilerską dokładnością
odbierając sobie dech.
Najpierw niszczymy
marzenia wirujące
na zbyt dalekie ręki wyciągnięcie
Potem wrażliwość,
rzeczy małych głaskanie,
rozpędzone pochodnie zimnych ust.
Zabić trzeba jeszcze żal
zapomnieć o tym kim się
nie-było, wypić goryczy czarę
o smaku miodu.
Wierzyć, tak mocno wierzyć,
że jest się zwykłym człowiekiem,
łapać powietrze w ramiona
i mówić, że to miłość.
Na koniec postawić na twarzy posąg
na obraz i podobieństwo szczęścia

Już wiem od kogo jeszcze będę się uczył pisać wiersze (uznaj to za komplement)

Sihuś moja droga...
poczatek mi się nie

podoba...
chociaż pomysł naprawdę niezły, trochę nie umiałaś go

ogarnąć...
takie mam wrażenie, nie do końca byłaś pewna tego

wiersza...
potem się rozkręciłaś...
weszłaś w ten wiersz całym swoim

sercem i jestem bardzo szczesliwa, ze udało mi sie to po raz kolejny

poczuć...

Niemniej, czytałam lepsze Twoje dzieła i jestem pewna że

jeszcze mnie pozytywnie zaskoczysz...
nie raz...

=*

Mi wlasnie sie poczatek nie podoba. Im

dalej tym lepiej
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/smile.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'

/>))
Delikatnie, a zarazem z przekonaniem.
Ale mam

nadzieje, ze tak nie myslisz.

Co dalej do wiersza.
Uczuciowy to na

pewno.
Chociaz wydaje mi sie, że jeszcze to nie ta sama Ty i na wiecej

Cie stać.
Choć...pokazujesz juz swoje mozliwosc to jeszcze nie do konca

:*

Pozdrawiam :*

Hmm... Sihaja...

Przede wszystkim,

czytając to miałam wrażenie, że to się nadaje bardziej na jakąś notkę

filozoficzno-refleksyjną, niż na wiersz. Widać tu ciąg logiczny, jakby takie

nienaturalne podzielenie na wersy (gdzie aż chciałoby się połączyć to

wszystko w jedną, zbitą całość). To takie nienaturalne u Ciebie, zazwyczaj

piszesz inaczej (wiem, wiem, że ludzie się zmieniają, rozwijają, itd. ale ja

nie lubię zmian tego typu=D). Ponatdo to taka wyliczanka trochę, miejscami

ma się wrażenie, że się wie, co będzie później. To tyle jeśli chodzi o formę

-- przechodzimy do treści.

Mądre. Mądre, jak wszystko, co napiszesz.

Końcówka mnie urzekła, a ponadto jeszcze "na zbyt dalekie ręki

wyciągnięcie", "rzeczy małych głaskanie" i "rozpędzone

pochodnie zimnych ust". Naprawdę mistrzowskie wersy. Szkoda tylko, że

całość jest taka niesforna... nie-wierszowata... Ale wiesz co? Ja tu widzę

coś dobrego i -- choć wiem, że nic na siłę -- teraz Cię zaganiam do wzięcia

papieru, ołówka i pobabraniu się w nim, bo sądzę, że jesteś w stanie

dopieścić go do idealności. Ot co.