Tak jak widac wyzej. Nie bylo mnie. Ale sie

poprawie. Wiersz napisany ot tak. Bo mi sie podobalo.

Bo ja

proszę pana szukam kogoś
Kto z włosów potrafi pleść
Nie tylko

warkocze
I kogoś przy kim nie będę
Bała się powiedzieć

/>Jednego słowa za dużo

Bo widzi pan
Nie tak łatwo znaleźć

ludzi
Którzy z godziny zrobią sekundę

Ja proszę pana mam w

plecaku
Kilka zdjęć nie takich znowu zwykłych
I szukam kogoś kto

je ze mną obejrzy
I kupi mi na nie album- nie taki znowu zwykły

/>
I bardzo chciałabym znaleźć kogoś
Kto jak odejdę tak po prostu


Będzie zdziwiony że życie toczy się dalej
Tak samo jak

przedtem

Bo ja proszę pana szukam przyjaciół
Ale nie takich

znowu zwykłych

mógłby być kolejny dość szablonowy, ale

miły wiersz. końcówka zburzyła wszystko. co za banał, pani Maro.

zapowiadało sie ciekawie
ale od

fragmentu ze zdjeciami
jakos zaczelo byc dziwnie

pierwsza

zwrotka naprawde bardzo mi sie podoba
najbardziej

potem

troche za bardzo
starasz się zrobic
nie taki znowu zwykly

wiersz

nie do konca z dobrym skutkiem
niemniej mam pozytywne

odczucia

napisz coś jeszcze czasem

Aż zatkało mnie przy pierwszej zwrotce

(śpiewałam sobie i głos mi ucichł :-) ), ale potem troszkę przedobrzyłaś z

"nie taki znowu zwykły" to już zrobiło się takie mniej...


/>Ale i tak bardzo mi się podoba

Początek podobał mi się bardzo, potem było trochę gorzej. Ale czuję, że coś z tego wiersza zapamiętam.

Nie no wierszyk spoko. Bardzo fajny. O przyjaźni. Tak jakby mówiła mała, zagóbiona dziewczynka, która niedawno kogoś straciła. Takie odniosałam wrażenie. No, a jednak wiersze "od tak" też potrafią być dobre Życzę dalszej weny.

Mówię, że wiersz jest jak lustro duszy - odkrywa wiele a właściwie wszystko - więc trzeba się w tym wszystkim uczyć ukrywać - z korzyścią dla siebie! Więc uważam, że trochę za mało pokory w tym wierszu na końcu i może byłbym łatwiej przełknął gdybyś właśnie na końcu dała "bo ja szukam przyjaciół ale takich ZWYKŁYCH!" (przekornie trochę!)

Dokładnei to samo pomyslałam. Gdy czytałam wiersz zobaczyłam przed oczami małą dziewczynkę która szuka przyjaciela. Wiersz jest wspaniały. Jeden z najlepszych jakie czytałam.

Sliczne, pelne zycia, poruszajace wyobraznie. Jeden z niewielu wierszy który mnie rusza, wszystko mi sie w nim podobalo-od poczatku do konca.
Pozdrawiam

Ach no, zgrzyty, zgrzyty, aj...

A takie ładne proste przesłanie. A takie ładne proste słowa. Tylko?

Mam wrażenie, że nie musiałaś ciągle przypominać o tej "nie-zwykłości". Zresztą, to już wiesz. Podoba mi się pomysł, zwroty "proszę pana" -- bo dodają mu smaczku. Wiem, że potrafisz. Może dopieść trochę końcówkę? Może trochę ją zmień? Jeśli oczywiście odczujesz taką potrzebę, ja wyrażam jedynie moją bardzo subiektywną opinię. Ale aż czuję taki wewnętrzny żal, że zepsułaś coś ślicznego -- a możesz to naprawić.

Hm... Zauroczył mnie ten wiersz. Tak po prostu. Ostatni wers mi sie nie podoba jako jego zakończenie... Sprawia wrażenie jakbyś przerwała w połowie...

Ale Hes się już wyądrzać nie będzie i pozdrowi na pożegnanie autorkę:
Pozdrawiam Hes.

Podoba mi się poczatek wiersza, lecz końcówka już rewelayjna nie jest. Szczególnie trzecia zwrotka jakoś nie pasuje do całości i psuje cały efekt.