nic

Ej, nie jest to doskonały wiersz. Ale... ujął mnie w jakiś sposób. Przez chwilę spojrzałam na świat Twoimi oczami (znaczy tymi z wiersza ), a o to chyba chodzi, prawda?

Tak, zgadzam się z Sihają. Nie jest wiersz

jakiś powalający, z jakimiś super środkami artystycznymi czy coś...


/>Ale widać co czułaś. Nie jest źle.

Wiersz jest dosyc wzruszający... i

prawdziwy. Sama to przezylam i na pewno nie potrafilabym tego wyrazic

lepiej

Do mnie to nie przemówiło - nie potrafię

wczuć się w Twoją sytuację..

Wyobraziłam sobie sytuacje, wczółam sie w

wiewrsz i nawet mi ise podobało. Nie jest to wiersz jakis SUPER ale nawet

OK.

Przeczytałam dwa razy, ale do mnie nie przemówiło. Nie umiem się wczuć, znaleźć emocji...

Uja mnie ten wiersz w pewień sposób. Widać, że pisany pod wpływem chwili, ale ładny. I niech nik mi nie próbójw wmówić, że takie wiersze są do kitu, bo nie ręczę za siebie. Takie wiersze też mogą być piekne i mieć w sobie to coś. Życzę dalszej weny.

Podoba mi się ta chwila zamknięta w Twoim wierszu, sam miałem podobne odczucie - ta chwila która się wiąże z nieodwracalna stratą - jak nie naszą to czyjąś - a raczej na codzień nie rozmyślamy o tym. Więc takich chwil poszukuje, a jak znajduje to mi się podoba!

O gratulacje za brak przesadnego dramatyzmu. Przeczytawszy tytuł, byłam pewna, że to kolejny wiersz o umieraniu z rozpaczy, przechadzaniu się po cmentarzu myśli, łzach w poduszkę, itp. Zaszkoczyłaś mnie mile.

Podoba mi się przestrzeń w wierszu. W ogóle, przynajmniej w moim przypadku, działa na wyobraźnię. Ładne.

Trochę tylko przegadane. Trochę tylko kaleczą niektóre słowa, jakby zbyt dosłownie przekazywały treść. Poza tym jest do przeczytania i zapomnienia. Szkoda, że nie porusza, ale jednocześnie dobrze, że nie próbuje nawet tego robić. Nie oszukuje -- i za to brawa.