Gniotą mi się w brzuchu
wszystkie sprawy świata,
niczym barwne motyle
wyrwane z klatek.
Z szepczącym ruchem skrzydeł
wyrzygam je na trawę.
podobno ma być lepiej...

Ale gdy tylko go zobacze
powtykam je spowrotem
w czarną otchłań
śmierdzącą kwasem.

Kiedyś przyjdziesz za późno

by mnie jeszcze zobaczyć...


powiedzmy ze sama się zdziwiłam ale...bijcie mnie za to

Niezły wiersz szczery aż do bólu, poobał mi się bardzo!!!

Zgadzam się z Time Robber. Tylko jakiś taki mało poetycki. No, ale cóż takie właśnie jest pokolenie XX wieku. Inne i nierozumiane wyraża się w poezji, bo w prozie można zawrzeć myśli, ale nie uczucia. Tak przynajmniej twierdziła moja polonistka.

Wstrząsający wiersz - iście jak butelka z amoniakiem podstawiona pod nos!

Ale chyba taki miał być!