Przybądźcie do mnie wszystkie Muzy moje
z którymi-m był niedawno i te porzucone,
Przyfruńcie i bądzcie przy mnie, tak bardzo się boje
Że sam będę, sam zupełnie... przed zgonem

Tak wiem, że ja nigdy nic już nie napiszę,
Nigdy nic nie zagram, ani nie zaśpiewam,
Nie mam oczu, uszu i języka - liczę,
że na chwilę zastąpicie mi to czego nie mam.

Tak wiem, byłem zaborczy, brałem ponad miare
By was potem porzucać jak stare zabawki,
Ale oto leżę, niegroźny już wcale
Posiedźcie trochę przy mnie siostry, żony, matki...

Choć na krótką chwilę wpuście światła promień
Do komnat mej duszy, ciemnych i zatęchłych,
Chciałbym raz jeszcze na twarzy poczuć powiew
wiatru, nim mnie otchłani głąb wciągnie bezdenny

Proszę was, połóżcie teraz wasze ręce
Tak miękkie i ciepłe na me zimne skronie
Proszę, choć nie powinienem prosić o nic więcej
O jedno, jedyne słowo w mej obronie

Gdy Bóg zacznie ważyć moją duszę marną
Powiedzcie, przecież wiecie, że to słowa prawdy!
Pisałem z nienawiścią, pisałem z pogardą
Ale nie dla nienawiści i nie dla pogardy.

Co tu dużo pisać: Wzruszające... Co cię natchnęło do napisania takiego wiersza?

no dobra. zacznę od tego, że z tym wierszem już mnie nie łączyły jakieś osobiste przeżycia . Katon, podniosłeś sobie poprzeczkę tak wysoko (po "spacerze" a przede wszystkim "Kursku") ,że niestety jej nie przeskoczyłeś. I jest "zaledwie" poprawnie, choć ciekawie.

Nie. Oj nie. Niektorzy wyznają zasadę, ze jak nie ma się do powiedzenia niczego miłego, lepiej milczeć. Katon, przepraszam, ale nie mogę.
Banał. Banał i to dość ...ciezko napisany.


Zgonem??? Przeciez to jest...takie medyczne, takie obcesowe, takie...nie. No po prostu nie pasujące!



Banał aż krzyczy.

Jedyne, co mi się tu podobało-

Jestem szczera aż do bólu. Ale czasem trzeba być. A Ciebie stać na coś pieknego, i właśnie dlatego, że zdaję sobie z tego sprawę wyszłam z tak ostrą krytyką. Bo u niektorych taka krytyka nic nie zdziała oprocz sprawienia przykrości, ale u Ciebie może pomóc.
To ten. Nie miej mi tego za złe, ale "Śmierć poety" zupelnie nie przypadla mi do gustu. Na szczęscie trochę wiecej potrzeba, zeby usmiercic Ciebie jako poete w moim mniemaniu:P

Ej, Katon. Są momenty bardzo dobre jak i są takie, w których srodze się na Tobie zawodzę. No i to takie Mickiewiczowskie, dobitne zakończenie... No, przyznam, ma swój urok, acz dość dyskretny. Mam niemiłe wrażenie, że bardziej skupiłeś się na doborze słów (a tu czasem zawiewało lekko banałami) niż nad sensem, niestety. Każdemu noga chwilowo powinąć się może


A tak btw - znasz wiersz Gałczyńskiego pod tym samym tytułem? Tytuł mi się odrazu skojarzył, być może stąd to moje spore rozczarowanie wierszem.

"Nie pomogły zastrzyki,
Recenzje i pomniki,
Ni kwaśne mleko :
Przyszedł szarlatan - szuja,
Obejrzał go, pobujał :
- Dementia praecox."

Zresztą Kazik to chyba śpiewał też.



Edit: Kiedy ja się ortografii nauczę, to już nie wiem.

Oczywiście, że znam. Stąd ten tytuł splagiatowany.

Mnie szczerze mówiąc wogóle mało interesuje o czym piszę. Znacznie bardziej interesują mnie same słowa. Akurat co do 'zgonu' zgodzić się nie mogę. Śmierć ma swój medyczny aspekt i nie widzę powodu dla którego poezja musi koniecznie od tego uciekać.

Oczywiście nic mnie nie natchnęło. Nie jestem poetą i nigdy nie umierałem. Ot, pomysł.

Wgrr, bez takich aż ortodoksji, Katon. Wiem, że wolisz zabawę słowem niż treścią, co też przecież jest poezją, ale puste słowo jest jedynie zbiorem liter. Bruno Jasieński też bawił się słowem, ale w pozornym bezsensie można było wyczytać treść
U Ciebie, w tym akurat wierszu (bo pozostałe, jak wiesz, bardzo mi się podobają w większości), owszem, jest sens, ale mało treści. A czasem przydałoby jej się choć troszkę.

Znasz "Epitafium dla Brunona Jasieńskiego" Kaczmarskiego? Przejmujące do szpiku kości...

Następny wiersz będzie lepszy.

Wszyscy tu piszą o banałach, ale przecierz banały czasem też są dobre... Nawet mój ukochany poeta ks. Jan Twardowski pisał: "(...) Wiem - to banał, lecz w banale nie banał się kryje (...)" (fragment z wiersza "Nie martw się") Czasami takie banały są bardziej potrzebne niż wielkie przemyślenia filozofów...

Znam, piękny tekst.

Nie wątpię, że następny będzie dobry.