I burzowe chmury przyszły.

I burzowy przeszedł lud.

Nie przyszedł burzowy Eden,

A przyjdzie burzowy grób.



I tylko głos się ocknie w wietrze,

Że nie wyśpiewał wszystkich nut

I że za mało zrobił pauz

-i że w zbyt wiele wkładał chłód.



Bo za bardzo w burzy przemókł

Wciąż czekając na czyjś płaszcz.

Bo zbyt wiele bał się zagrać,

Kiedy wkoło stała straż.



Dajcie mokre, szare niebo.

Niech przechodzi mokry lud.

Dajcie sobie mokry Eden.

Dajcie suchy grób.

Masz rację, estiej, to jest piosenka-teraz pracuję nad melodią. Sens planowo miał być, ale widocznie nie wyszło .
Kiedy zaczęłam pisać, utwory powstawały głównie na bazie jakichś fantazji, wyobrażeń- niektóre zawierały jako takie wersy, ale cała reszta była naprawdę bardzo kiepska- czy dlatego, że były pierwsze, czy 'nieswoje'-nie wiem. Pewnie jedno i drugie. Ale te tutaj, są moje.

A mi się ten wiersz bardziej podoba, bo jest taki... przemawiający. Mokry. I ładny... Bardzo mi się podoba. Więc, biorąc wenę z komentarzy do wiersza poprzedniego, kilka dominant nonowych, dominanta septymowa, dwa zmniejszone w przewrocie i będzie gitek XD

Dobrze piszesz, naprawdę się cieszę, że można poczytać czasem takie wiersze.