To jest pierwszy wiersz, który sama napisałam. Mam nadzieję, że chociaż trochę się wam spodoba...

"Mój majowy świat"

Błękit nieba,
zieleń traw,
żółć polnych majówek,
po prostu mój świat.
A w środku ja,
nieszczęśliwa i samotna.
I nikt nie przyjdzie mi z pomocą.
Mój krzyk zagłuszy szum wiatru,
moje łzy zgubią się między kroplami deszczu.
Lecz może znajdzie się ktoś,
kto spojrzy w moje oczy
i powie „Chodź, pójdziemy razem przez życie”.
I utonę w radości,
Choć mój świat będzie nadal taki sam.

młodziutki wierszyk.
zgodny z porą roku.

napisałaś o swoich uczuciach
bardzo szczerze
i zgrabnie.

pisz duzo
a myślę, że nas kiedyś zadziwisz

Podoba mi sie, szczegolne ten fragment ze lzami i deszczem.
Pisz dalej, chetnie poczytam inne twoje wiersze jak powstana

gut gut...
Jakis mimo wszystko inny...

Strasznie naiwny i taki dość hmmm... Kojarzy mi się z wierszykami z podręcznika w podstawówce. Ale może ja mam takie zboczenie.

Sih, ja też mam zboczenie, bo ta żółć od majówek mi się z wątrobą kojarzy=P
No tak, jest naiwnie, ale jak ma być? Pierwsze wiersze mają to do siebie, że są naiwne, przegadane, pełne rozpaczy, krzyku duszy i przekololorowane. Od tego się zaczyna.

Ja Ines proponuję popracować nad tym, żeby wierszyki nie były tak bardzo dosłowne, może trochę niedopowiedzeń? I później, żeby odejść trochę od prozy, właśnie w kierunku poezji. Trochę dopieszczać wszystko, aż nie będzie zgrzytów między wersami. Życzę powodzenia, poezja ubogaca i pomaga na zranione serduszka.