Nie potrzebuję garbatego stróża anioła
Nigdy więcęj na ziemi, w ziemi - pod nią!
Nie jestem jedyny, który sam stawia czoła
Gdy nadejdzie czas... czas!

Nie chcę Twojej łaski, niedołężny starcze!
Nie pragnę dzis od Ciebie zupełnie niczego
Wiem, że wkrótce zginiesz w świętej walce
Kiedy przyjdzie czas... czas!

W światło wbija się mrok, jak igła w żyłę
Pierworodny syn Twój, synek swego taty
Walczysz z nim od wieków, lecz on nadal żyje!
Właśnie nadszedł czas... czas!

Alleluja...


Jeden z najwcześniejszych tekstów, z czasów gdy byłem zafascynowany twórczością Romana Kostrzewskiego (Kat).
P.S. ta fascynacja nie minęła do dziś

Treściowo tandetne strasznie. Dziecinada kompletna. Formalnie zupełnie przyzwoicie, ale znów sztampa na sztampie. I patos, który nie porusza.

Wogóle fascynajca 'mrocznością' nie służy Twojej poezji. Troszkę jakbyś biegał z kieszeniami wypchanymi ołowiem.

Może kiedys sie wyrobię...
Na razie to są tylko próby, jak wiadomo nie od dziś... albo nieważne. Pozdrawiam!

Ważne, ważne. Masz potencjał, więc jesteś z tego względu ogólnie ciekawy. Nowy czy nienowy.