Pojesienniało mi słońce, mi okno
pojesienniało deszczynie na chłód
W cichych splotach, w przełęczach ulic
wiatr

Wiatr brzęczy na ucho strunami
o łąk ciemnych przestworzach
o krzewach zielonych pieniście
o kwiatach, co pachną jak...
sen.

Mój sen.

Złoty werbel marsza gra
Złoty ułan na koniku
Złote oko, złota ja.
Tak, ja.

Pojesienniało mi słońce, mi okno...

Cudowne. Szczególnie ostatnia zwrotka. Wogóle jest w tym wierszu napiecie, nerw jakiś. A nie tylko rozlazła melancholia.

Siedzę ostatnio w klimatach Turnauowskich, SDMowskich etc. i tak od razu mi przyszło. To rasowa piosenka w tym klimacie jesienno-deszczowym. Nie wiem, czy lubicie Turnaua czy nie, ja lubię bardzo, i tak by mi jego wokal, pianino pasowało...

rozmarzonam.

Naprawdę piękne. Ja się nie znam na poezji, ale potrafię wyczuć, kiedy coś naprawdę zasługuje na uznanie i porusza. Ty poruszasz.
Turnaua słyszałem mniej niż odrobinkę, ale zgadzam się. To, co pamiętam, pasowałoby do tego wiersza. Tak jak SDM.

Zaznaczam tylko, że przeczytałam, i jak zwykle orzekam, że świetne.
Rozpisywać się nie ma sensu.

jeszcze tylko
dwa miesiące ^^

pokomplikowałaś mi tę jesień, Sih.
widzę, że nie musi być taka prosta,
pusta, kasztaniasta.

i troche tęskno za wiosną.

byle doń.

Banaly przestana byc banalami jak sie tak wszyscy od nich odwroca.
Kiedys ktos sobie pomysli - o, kasztany, jesienne? A to oryginalne.

Wiersz jak zwykle swietny.

swietny jak zwykle i po co ja mam się tu rozpisywać??