Napisałam to już dawno, ale dopiero teraz to znalazłam. Poprawiłam błędy i co nieco zmieniłam. Nie jest pisane zbytnio na poważnie, to raczej lekkie i odprężające cóś. Wklejam to tu, bo niektórzy czepiali się o lekkie zabarwienie erotyczne.

Salon Potterów, 27.IX.1979
-Chcesz pisać pamiętnik? Ty?
-A czemu by nie, kochanie? Fajnie byłoby czasem wrócić do wspomnień.
-Ale James...Ty i pamiętnik? Będzie ci sie chciało pisać?
-Nie, i dlatego kupiłem TO.
-Kupiłeś pióro? Czy to nie służy przypadkiem do pisania?
-To nie jest zwykłe pióro, tylko pióro samonotujące.
-To znaczy?
-Wystarczy powiedzieć coś w myślach, a ono to zanotuje.
-Gdzie haczyk?
-Cóż...Czasem notuje bez naszej wiedzy. No, wypróbuj.
-Och, ale co..? Dobra...
Nazywam się Lily Evans...
Kochanie, ile mam cię jeszcze prosić, żebyś pisała POTTER!?
Eh..Daj spokój James...
Nazywam się Lily Potter.
Zadowolony?
Tak, a teraz daj buziaka...
James, odkleisz się wreszcie ode mnie?
Liluś, ale ty tak pięknie pachniesz...Nie mogę się powstrzymać...
Hmmm... Dobra odpowiedź... No chodź tu... James, nie chodzi mi o TO!
Ale ja tak ładnie proszę...
Nie rób takich oczu...Nie kupię tego tym razem...Nie patrz tak na mnie...Och, no dobrze...
Serio!? Tak!
Dobrze, ale postaw mnie na ziemi, James. James!
Nie przeszkadzaj.
Ale...
Cii...
..........................................................
I co teraz napiszemy, Liluś?
Jak to co? Nic.
Nic? Czemu?
A jeśli to będą czytać nasze dzieci?
To będą wiedziały jak bardzo cię kocham.
Słodki jesteś...
No więc...Wziąłem cię na ręce i zaniosłem do sypialni...
James?
...Położyłem cię na łóżku i całowałem... Coraz niżej i niżej...
James!?
Zdjąłem z ciebie ubrania, ty ze mnie i bardzo delikatnie...
JAMES!?
No dobra, już przestaję. Dopiszę tylko, że było cudownie i że jesteś najwspanialszą kobietą na ziemi.
Serio?
Serio.-cmok-
Nie mogłeś się powstrzymać, żeby tego nie napisać?
No nie. Co ja poradzę, że tak bardzo cię kocham...
Ja tez cię kocham, Rogasiu...
Naprawdę?
Naprawdę. I to bardzo.
Jakoś nie pokazywałaś tego przez pierwsze sześć lat Hogwartu...
A ty znowu swoje. Przecież jesteśmy razem -cmok- i się kochamy -cmok- i już wkrótce będziemy małżeństwem -cmok- i będziemy mieć śliczne dzieci -cmok-...
James, kochanie, musisz się wciskać w mój tekst?
Ale ja tylko dopisuję, co sie działo...
No faktycznie. Kończymy już? Nudzi mi się.
Jeszcze nie. Wiesz co? Chodźmy odwiedzić moich rodziców. Ostatnio narzekają, że w ogóle nas nie widują.
To ja idę na górę się ubrać.
Ale...
Przecież nie pójdę naga!
Szkoda...
Co napisałeś?
Nic... Liluś, idź się już ubrać...
Co napisałeś? Pokaż!
Och...No dobra...
O...ty...ty...ty sarenko!
Przesadziłaś! Wiewióra!
Kochanie? Skarbie? Obraziłaś się? Obraziłaś sie...Liluś...Ja przepraszam z tą Wiewiórą...Liluś...
No dobra! Ale nie jestem ruda, ok?
Ok. Kocham cię, wiesz?
Wiem. Idę sie ubrać. Ty tez powinieneś.
Fakt. Za godzinę na dole? -cmok-
James!
.....................................................................
Ciszę nocy przerwało nagle skrobanie pióra. Lily Evans z jękiem przewróciła sie na drugi bok i wtuliła się w Jamesa. Na pergaminie rozbłysły w świetle księżyca urwane słowa:
Nie Harry, błagam, tylko nie Harry!...

Nie wiem, czy napiszą Ci tu coś innego niż na mirriel, ale prawdą jest, że poza końcówką w tym tekście nie ma nic, co zaciekawiłoby czytelnika. Pomysł jest, nawet ciekawy, ale wykonanie pozostawia wiele do życzenia.
Po myślnikach stawia się spacje. To jest błąd, który od razu demaskuje początkujących autorów.
Ogólnie rzecz biorąc: jestem na nie. Na duże nie. Poszłaś na łatwiznę i zrezygnowałaś z opisów. Całość wcale nie wyszła lekka, łatwa i przyjemna.

Hmm...jak dla mnie treść jest trochę jakby niezrozumiała - teoretycznie nie wiadomo o co chodzi. Są już po wszystkim, a nagle ona mówi, że muszą odwiedzić jej rodziców i idzie się ubierać. ? Zero opisów, przez co nie wiadomo w niektórych momentach kto to mówi/myśli. Na końcu już kompletnie nie wiem o co chodzi. No, ale może to ja jestem zbyt ciężko kapująca lub mało inteligentna, by to zrozumieć.

Hm, sam pomysł mi się podoba, ale jego wykonanie juz nie. Tak jak wyżej zostało podkreslone - zrezygnowałaś z opisów, dlatego tekst jest dość cięzki do przetrawienia. Zauważyłam pomyłki z kursywą, bo bodajże raz nie zaznaczyłaś nią tekstu, który należy do Lily. Może i mały bład ale zmyli nieuważnego czytelnika.
Próbuj dalej.

Zamierzasz to dokończyć?

Jak łatwo sie domyślić - nie. Nie kontynuuję błędów z przeszłości.

A moim zdaniem powinnaś dokończyć Każdemu na początku zdarzają się błędy! Przemyśl to

Na błędach człowiek się uczy. A słowa krytyki nie muszą być tylko złe, mogą także motywować do dalszej pracy.
(Panie, wybacz mi ten brak logiki ale troche % % właśnie )
Więc może jednak napiszesz ciąg dalszy? Uwzględniając wcześniejsze rady

Bardzo mi sie spodobało to opowiadanie! Będzie kontynuacja?? Pozdrawiam!

Hmm, hmm i hmm... no i nie wiem. Za krótkie - to po pierwsze.
Styl masz dobry i gdybyś tylko to rozbudowała, byłoby całkiem niezłe.
Ale jak tu cokolwiek zaczaić, skoro zanim czytelnik się zacznie wkręcać w akcję i tak naprawdę jeszcze dobrze nie zrozumie o co chodzi, ciekawosć może rosnąć, a tu nagle... Koniec Coś większegooo, prosiłabym.
Wiem, wiem - miniaturka, jak sama nazwa wskazuje coś krótkiego. Ale trzeba mieć umiejętność by wszystko w niej zawrzeć, streścić, upłynnić i przede wszystkim zachwycić czytelnika
Ale muszę przyznać, ze zakończenie było bardzo dobre.
Pisz dalej, zobaczymy co z tego będzie.
Uważam, że nic strasznego, bo naprawdę piszesz całkiem ładnie, potrafisz przyciągnąć uwagę
Pozdrawiam,
Kolis.