otwarta jestem na wszelkie słowa krytyki
PROLOG
Kiedyś, jeśli miałabym wybierać między miłością a śmiercią, wybrałabym śmierć. Miłość jest straszna, przysparza ból przez całe życie, czyż nie? A umieranie jest momentem, gdy wreszcie można odetchnąć, zamknąć na zawsze oczy, odepchnąć od siebie wszystkie problemy i zmartwienia, zapomnieć o wszystkim już na zawsze, niczym się nie przejmować. Poza tym… miłość jest ponoć silniejsza od jakiegokolwiek zaklęcia. A do samego wypowiedzenia Zaklęcia Niewybaczalnego potrzebna jest siła. Tak więc do miłości trzeba mieć jeszcze więcej siły, a ja jej niestety nie posiadam, nie wspominając o odwadze. Nie potrafiłabym trzymać kogoś za rękę przez całe życie. Bałabym się. Dlatego też moją miłość zachowam tylko dla siebie. Będę cierpieć, ale może trochę mniej, niż gdybym wszystko wykrzyczała. I to, że mogę Cię codziennie oglądać, zaprzeczając samej sobie, że nic do Ciebie nie czuję, dostarcza mi siły i cierpliwości, a tego właśnie potrzebuję. I do końca życia będę bez przerwy oszukiwać samą siebie, zaś tylko na sekundę przyznam się do tego okropnego błędu zakochania. I wtedy właśnie serce będzie mnie boleć bardziej niż kiedykolwiek. I wszystkie myśli, które były do tej pory ukryte gdzieś głęboko wewnątrz mnie, zaczną mnie dręczyć. Miłość jest głupia i ślepa. Albo to ja jestem głupia i ślepa.
Jednak nie ukrywam, że chciałabym poznać definicję szczęścia. Dlatego będę toczyła bezkresną walkę z własną sobą, z moim wściekłym sercem, rosnącym pożądaniem i może kiedyś wszystkiego się dowiesz. I może ja też przestanę siebie okłamywać. Miłość jest naprawdę bolesna, przepełniona niepewnością i… Tobą.
Lecz czego bym nie zrobiła, przepowiednia się sprawdzi. A przeznaczenia nie da się oszukać.
***
Nie wydaje Ci się, że gdybyśmy się nie poznali, byłoby o wiele lepiej? Ale los oczywiście musiał być okrutny, jakżeby inaczej. Nienawidzę Cię tak bardzo, że najchętniej poćwiartowałbym na kawałki całe Twoje ciało, a potem patrzył jak pięknie płonie. A wraz z nim płonęłyby wspomnienia. Lecz nie potrafię przypomnieć sobie żadnych złych zdarzeń związanych z Tobą, dobrych z resztą też.
Bo były wspaniałe, przepełnione pewnym uczuciem, którego na głos nigdy nie wymówię. Chociaż na parę godzin mogliśmy znaleźć się w zupełnie innym, lepszym świecie, nie uważasz? Wszystko, co działo się dookoła, nie miało najmniejszego znaczenia. Bo dla mnie liczyłaś się tylko Ty, a dla Ciebie tylko ja. Twój wzrok przeszywał moje serce na wskroś, o ile już wtedy go nie straciłem.
Zaś przeciwieństwem wspaniałych były okropne, w których aż gotowała się w nas obydwojgu wściekłość i chęć mordu. Istniały momenty, gdy pragnąłem Cię zabić. Choć chyba gorszą karą dla Ciebie, był sam fakt, iż taki „zadufany w sobie idiota z niezwykle pociągającym wzrokiem” siedzi tuż przed Tobą, uśmiechając się ironicznie. Tak więc uznałem, że pożyjesz sobie jeszcze trochę i pocierpisz razem ze mną.
I nadal tak bardzo Cię nienawidzę. Z dnia na dzień nienawidzę Cię coraz bardziej. A przynajmniej chciałbym, żeby tak właśnie było. Wmawiam to sobie każdego dnia. Niedobrze jest oszukiwać samego siebie, ale czy mam inny wybór? To, co mną zawładnęło nie pozwala mi spać, Ty nie pozwalasz mi spać. Codziennie budzę się zlany potem, próbując zapomnieć o wszystkim, co mnie z Tobą łączyło. I jako, że to jedno ckliwe, silniejsze od jakiegokolwiek zaklęcia słowo nigdy nie przejdzie przez moje gardło, z przykrością muszę przyznać, że byłaś moją obsesją. I nadal jesteś.
Oczywiście los musiał tak pokierować, że w jednej sekundzie wszystko pękło niczym bańka mydlana. Ale cóż…
…przeznaczenia nie da się oszukać.
Liczę na dalsze rozdziały, bo muszę się dowiedzieć! 
