panieńskie imię Dziewczyny Hagrida
src='http://www.harrypotter.org.pl/forum/html/emoticons/smile.gif'
border='0' style='vertical-align:middle' alt='smile.gif'
/>
style='font-size:15pt;line-height:100%'>Eliksir wielohuncwotowy
Rozdział 1
- Kurczę, oni się czegoś domyślają -
Peter Pettigrew był podekscytowany tak, że prawie podskakiwał w miejscu. -
Nie mówcie, że nie.
- Nikt nie mówi, ty mistrzu intelektu -
Syriusz na ogół dość dobrze tolerował odzywki Petera, tym razem jednak był,
w przeciwieństwie do niego, mocno przygnębiony. - Panowie, co robimy? Mały
ma rację, wokół Remusa zaczyna się robić głośno. Trzeba ukręcić łeb głupiemu
gadaniu, bo inaczej Lunatyk będzie miał przechlapane do końca szkoły. A my z
nim.
- Mało powiedziane - Peter na moment przysiadł na poręczy
fotela, potem znowu zerwał się najwyraźniej nie mogąc usiedzieć na miejscu.
- Biedny Remus...
- Biedny to on dopiero będzie, jak głupia Anette
rozniesie po całym Hogwarcie, że mamy w Gryffindorze kumpla-wilkołaka -
Syriusz wzruszył ramionami. - Musi być jakiś sposób... James, do ciebie
mówię - trącił w ramię siedzącego dotąd w milczeniu kolegę. - Rusz
mózgiem.
- A jak myślisz, co robię? - czarnowłosy okularnik rzucił
mu wiele mówiące spojrzenie sponad szkieł. - Już w tamtym miesiącu
zastanawiałem się, czy by nie można użyć jakiegoś małego
"obliviate" i sprawić, żeby zapomnieli, że Remus choruje
regularnie co miesiąc...
- Głupia Anette śmiała się, że pewnie ma
okres - Peter udawał chojraka, ale mówiąc te słowa zaczerwienił się lekko. -
Puściłem kiedyś plotkę, że ma alergię na skórki boomslanga, bo Holz używa
ich mniej więcej co czwartą lekcję, ale ostatnio jak na złość przestał.
- Bezczelny - zachichotał Syriusz. - Jak on mógł nam to zrobić? W
porządku, mały - poklepał Petera po głowie. - Im więcej sprzecznych
informacji, tym lepiej. Dobrze się spisałeś, ale tym razem musimy
wykombinować coś innego.
- Są dwie możliwości - James dla
podkreślenia swoich słów wstał i przeszedł się po pustym o tej porze
(dochodziła trzecia w nocy) pokoju wspólnym Gryffindoru. - Albo rzeczywiście
próbujemy zmodyfikować paru osobom pamięć, albo...
- Albo co? -
nie wytrzymał Peter. - Cykasz słowami jak zepsuty zegarek!
-
Albo musimy podmienić Remusa. Trzeba, żeby był widziany podczas pełni, jakby
nigdy nic. W ludzkiej postaci.
- Tego ostatniego nie musiałeś
dodawać - zachichotał Syriusz i w sekundę później obaj tarzali się po
podłodze, bo James koniecznie chciał zatkać mu usta wytartą do niemożliwości
poduszką z fotela.
- Czy wyście zgłupieli? - biadał Peter,
przeskakując co chwilę przez czyjąś rękę albo nogę. - Chcecie, żeby się tu
zleciał cały Gryffindor? Z McGonagall na czele?
- Słyszysz, ty
głupku? Cicho!... - wysyczał James przyciskając Syriusza do dywanu.
- Sam bądź cicho - Syriusz uwolnił jedną rękę i spokojnie, delikatnie
zdjął koledze okulary, pozostawiając go w stanie kompletnego zaskoczenia i
równie kompletnie unieszkodliwionego. - Mogłyby ci się potłuc - wyjaśnił,
składając je troskliwie. - Wstawaj i kończ.
- To nie było fair -
James wstał i wziął od niego szkła. - Ale dobrze. Na czym stanęliśmy?
- Na nogach - zachichotał Peter i dostał w łeb podniesioną z podłogi
poduszką.
- Przymknij się, dowcipnisiu. Skończyłeś na tym, że
trzeba Remusa podmienić. Proszę, panie Potter - dodał, naśladując chłodny
głos Minerwy McGonagall. - Niech pan kontynuuje.
- Musi istnieć
sposób, żeby stać się podobnym do kogoś innego, to jasne. Zdziwiłbym się,
gdyby to nie było możliwe - zaczął od nowa James. - Pamiętacie, w zeszłym
tygodniu na wykładzie Binnsa...
- Uuuaa! - ziewnął
ostentacyjnie Syriusz.
-...na którym akurat wyjątkowo nie spałem -
James nie dał się sprowokować i mówił dalej - była mowa o zwycięstwie
Justusa Paskudnego nad Agenorem Wrednym, czy może na odwrót. Otóż ten cały
Agenor zmienił się w żonę Paskudnego Justusa i nie zatrzymywany wszedł do
jego namiotu w biały dzień.
- I oczywiście go zadźgał - dokończył
Peter.
- I zjadł na surowo - przytaknął Syriusz.
- I
popsuły mu się przednie zęby - kontynuował Pettigrew.
- I poprosił
najbliższego goblina, żeby mu je powybijał kowalskim młotem - to był
Syriusz.
- A ten nie trafił i huknął go w łeb, co ja za chwilę
zrobię z wami - James nie wytrzymał. - Czy wy w ogóle pamiętacie, o czym my
tu rozmawiamy?
- Dobra, nie złość się - Peter spoważniał. - Więc
mówisz, że musi być sposób, żeby zmienić się w kogoś innego. Przynajmniej z
wierzchu.
- Dokładnie. I musimy ten sposób znaleźć.
-
Eliksir albo zaklęcie - uzupełnił Syriusz. - Z przedmiotów w grę wchodzi
jeszcze transmutacja. - Już cię widzę, jak pytasz McGonagall
"przepraszam, pani profesor, czy mogłaby pani mnie zmienić w Remusa
Lupina?" - zachichotał Peter.
- Właśnie miałem prosić, żebyś
to ty zapytał - odciął się Syriusz. - James, mówiłeś o czymś jeszcze. Może
zaklęcie pamięci byłoby łatwiejsze?
- Odpada. Po pierwsze, trzeba
by go stosować często. Po drugie, na połowie Gryffindoru. Po trzecie,
piekielnie ostrożnie. Przecież oni wszyscy muszą się uczyć. Nie, z pamięcią
lepiej nie eksperymentować.
- Po czwarte, dość łatwo byłoby nas
złapać - Syriusz skinął głową. - Zatem nic, tylko trzeba się chociaż na
chwilę zmienić w Remusa, pokazać w pokoju wspólnym Gryffindoru, że niby
wyszło się od pani Pomfrey, a potem ostentacyjnie udać, że się tam wraca.
Kupa roboty, panowie.
- Do której nie wiemy jak się zabrać... -
Peter nie wyglądał jednak na specjalnie przygnębionego, wierzył, że jego
przyjaciele jak zwykle cos wymyślą i był im gotów w tym pomóc z całych sił.
- Trzeba będzie delikatnie podpytać nauczycieli.
- Flitwicka,
Holza i McGonagall. To ostatnie prawie niewykonalne - Syriusz uśmiechnął się
na wspomnienie swego ostatniego szlabanu. - Przynajmniej nie przeze
mnie.
- A ja myślę, że trzeba zacząć od Binnsa. Zapytać, jak ten
Wredny zmienił się w żonę Paskudnego, może to da nam jakiś trop -
zaproponował nieoczekiwanie James.
- Zapytasz go? - Peter spojrzał
na niego z nadzieją.
- Czemu nie? Kiedy mamy historię magii,
jutro? Świetnie.
- To może chodźmy spać, co? - zaproponował Peter,
któremu już od dawna kleiły się oczy. - Znowu będziemy nieprzytomni.
- Czekajcie - James zastygł w pół kroku. - Jeszcze jedno pytanie.
Najważniejsze.
- No? - Syriusz był zły na siebie, że być może
przeoczył coś ważnego.
- Powiemy Remusowi?
- Lepiej
nie..
- Zdecydowanie tak - obie odpowiedzi padły równocześnie.
James przyjętym wśród nich obyczajem zwrócił się najpierw do Petera.
- Czemu nie, mały?
- Bo się wkurzy, że znowu próbujemy go
niańczyć. Pamiętacie, jaka była awantura, kiedy postanowiliśmy zostać
animagami. On ma obsesję.
- Syriusz?
- Trzeba mu
powiedzieć, bo nie jest idiotą i zauważy, że węszymy za czymś bez jego
udziału. Nie powie słowa, ale jak spojrzy tymi oczami chorego wilka,
będziemy mieli dość. Trzeba go wciągnąć do poszukiwań, co cztery głowy, to
nie trzy.
- James, decyduj. Od ciebie zależy, co zrobimy.
- Syriusz ma rację - James wahał się jednak, mówiąc te słowa. - Trzeba mu
jasno wytłumaczyć, o co chodzi, żeby swoim zwyczajem nie wpadł w panikę, a
poza tym on naprawdę może nam pomóc. W eliksirach jest cienki, ale ma dobre
notowania u McGonagall.
Rozdział 2
Wbrew obiekcjom
Petera, przekonanie Remusa przyszło im dość łatwo - ich przyjaciel,
wykończony po ostatniej przemianie, a może i przestraszony ciągłymi
pytaniami o stan swego zdrowia, nie stawiał wielkiego oporu. Nawet on jednak
nie wiedział, co jest potrzebne, by dwunastoletni czarodziej mógł przybrać
postać innego dwunastoletniego czarodzieja. Poparł pomysł, by poszukiwania
zacząć od Binnsa, udając zainteresowanie jego przedmiotem.
-
Panie profesorze - James Potter zręcznie wykorzystał moment, kiedy Binns
przerwał swój monotonny wywód by zaczerpnąć oddechu, co było jego
przyzwyczajeniem jeszcze z czasów, kiedy oddychał. - Chciałem zapytać o
szczegół z poprzedniej rebelii goblinów i historii Agenora Wrednego... Jak
on potrafił zmienić się w kogoś innego, niż był?
- To nie zostało
do dzisiaj stwierdzone, panie eee... Black?
- Potter - poprawił go
James, z trudem starając się ukryć rozczarowanie, jakim napełniła go
odpowiedź Binnsa.
- A zatem, jak mówiłem, panie Pettigrew, nie
zostało to ustalone, ponieważ jedyny używany dzisiaj w tym celu środek
został wynaleziony dopiero w 1493 roku, zaś Justus Paskudny został
zamordowany kiedy?
- W 898, panie profesorze - James desperacko
zerknął w otwarty na ławce zeszyt.
- Zgadza się, panie Lupin.
Zatem wracając do dzisiejszej lekcji...
- Przepraszam, panie
profesorze, czy mógłby pan jeszcze powiedzieć, jaki to środek? - James
modlił się w duchu, by Binns nie stracił cierpliwości.
- Eliksir
wielosokowy, a cóż by innego, panie Potter - James dałby głowę, że Binns
trafił na jego nazwisko tylko dlatego, że wyczerpał już wszystkie
możliwości. - Zatem wracając do naszego wykładu...
- Eliksir
wielosokowy, eliksir wielosokowy - Peter prawie tańczył w miejscu, gdy po
skończonej lekcji wyszli na korytarz. - Już wiemy, co to jest, eliksir
wielosokowy...
- Uważaj, idioto - Syriusz pociągnął go mocno za
pasek szaty, inaczej rozentuzjazmowany Peter wpadłby na idącego korytarzem
Dumbledore'a. - Dzień dobry, panie dyrektorze!
- Witajcie,
chłopcy - Dumbledore uśmiechnął się sponad swych księżycowych szkieł i
poszedł dalej powiewając połami fioletowej szaty.
- Teraz kolej
na Holza - zapowiedział James dzień później, gdy czekali na lekcję
eliksirów. - Kto tym razem?
- Ja - zgłosił się na ochotnika Lupin.
- Wiesz jak jest, Holz za tobą nie przepada... - zastanowił się
Syriusz. - Za nami zresztą też.
- Ale ja mam najgorsze stopnie - w
głosie Remusa zabrzmiało coś na kształt dumy. - Więc jeśli zadam głupie
pytanie, nie będzie w tym nic dziwnego.
- Niby masz rację... ale
uważaj.
- Coś panu dzisiaj nie idzie, Lupin - Holz pochylił się
nad kociołkiem, w którym smętnie pływały kawałki ściętego sowiego jaja. -
Ośmielę się zauważyć, że nie tylko dzisiaj.
- Bo to jest strasznie
trudne, panie profesorze - Remus zrobił płaczliwą minę. - Już chyba łatwiej
byłoby uwarzyć eliksir wielosokowy!
- Zaręczam panu, że nie -
Holz uśmiechnął się do niego, co zdarzyło się po raz pierwszy odkąd Remus
został jego uczniem. - Eliksir wielosokowy należy do najpotężniejszych
mikstur, o jakich przyjdzie się panu uczyć... zakładając oczywiście, że
wytrwa pan do szóstego roku.
- Cholibka, to musi być coś trudnego
- Peter dla odmiany był teraz w skrajnej rozpaczy. - Nawet jeśli zdobędziemy
przepis, nie damy rady go przygotować.
- Najpierw go zdobądźmy -
James nie był w eliksirach taką nogą jak jego koledzy. - Syriusz, kolej na
ciebie. Podpytasz panią Pince.
- Eliksir wielosokowy? - świdrujące
spojrzenie Irmy Pince zatrzymało się gdzieś daleko za Syriuszem, uprzednio
przeszywszy go kilka razy na wylot. - A po co to panu?
- Eee,
tego, mam referat z transmutacji - zełgał rozpaczliwie Syriusz, wiedząc
doskonale, że to na nic. Rzeczywiście, pani Pince była ostatnia osobą na
świecie, która dałaby się nabrać.
- Oo. A na jakiż to temat? Albo
może, jeśli pan zapomniał tematu, zapytamy profesor McGonagall? - spojrzenie
bibliotekarki miało w sobie siłę rażenia norweskiego smoka kolczastego. - To
co, panie Black, mam ją tu poprosić?
- Nnie, dziękuję,
niekoniecznie - skapitulował Syriusz, klnąc w duchu podejrzliwość pani Pince
i własną głupotę. - Dam sobie radę bez tej książki.
- Książka
"Najmocniejsze eliksiry" jest i zawsze była w dziale pozycji
zastrzeżonych - pani Pince miała w dodatku nieładny zwyczaj pastwić się nad
pokonanymi. - I nie sądzę, żeby trafiła do pańskich rąk wcześniej, niż na
szóstym roku. Oczywiście jeśli wcześniej pana nie wyleją.
- Guzik,
książka z przepisem na eliksir wielosokowy jest w zakazanym dziale -
Syriusz, wciąż wściekły, relacjonował swą porażkę kolegom, którzy wiernie i
przezornie czekali przed drzwiami biblioteki. - Tyle, że wiem, jaki ma
tytuł: "Najmocniejsze eliksiry".
- To co zrobimy? -
szczurza twarz Petera wyciągnęła się jeszcze bardziej. - A może by tak
peleryna niewidka...
- Ehe, akurat - parsknął właściciel peleryny.
- Pamiętasz, co było, jak chcieliśmy wziąć z półki "Magia a życie
seksualne"? Ten chichot śni mi się po nocach.
- A mnie
jeszcze łapy bolą - poskarżył się Syriusz, któremu książka przytrzasnęła
palce.
- Czyli co, odpuszczamy? - w głosie Petera nie było jednak
nadziei, raczej głęboka niewiara w to, że jego koledzy mogliby dać za
wygraną. - Raz może nam cos nie wyjść...
- Nie wyszło nam właśnie
z "Magią" - przypomniał James. - Poczekajmy, do następnej pełni
mamy jeszcze dwadzieścia osiem dni.
W następny wtorek było ich już
tylko dwadzieścia dwa. Przyjaciele snuli się po Hogwarcie nieobecni duchem,
co fatalnie odbijało się na punktacji Gryffindoru, nic jednak, nawet cień
pomysłu na zdobycie upragnionej książki nie zaświtał im w głowie. Po
odrzuceniu kilkunastu różnych pomysłów (podpalenie biblioteki i kradzież
książki w zamieszaniu było jeszcze najsensowniejszym z nich) i nieudanych
podchodach do nauczycieli, postanowili zdać się na los. We wtorek po
obiedzie, gdy Remus i Peter grali w eksplodującego durnia a James był na
treningu quidditcha, do pokoju wspólnego Gryfonów wpadł Syriusz.
-
Chłopaki, chodźcie tu - prawie wywlókł ich na korytarz, ku wielkiemu
zdumieniu Grubej Damy, która aż wychyliła się z ram. - Muszę wam coś
pokazać.
- Co? - Peter wciąż miał nadzieję, że jego przyjaciel
zdołał jakoś przekonać madame Pince. - Masz książkę?
- Jeszcze
nie. Ale wiecie, co wam chciałem pokazać? - Syriusz wziął ich obu za
ramiona. - Patentowanego idiotę. Przyjrzyjcie się dobrze, bo to ja. Remus,
możesz mi dać w pysk.
- Jeśli nie powiesz, o co chodzi, to dam -
obiecał Remus. - Gadaj, co się stało?
- A to, że przecież mogliśmy
i dalej możemy poprosić Hagrida! - Syriusz walnął się pięścią w czoło. -
Może pożyczać co chce, jest pracownikiem szkoły!
Tymczasem
James wracał do wieży Gryffindoru po skończonym treningu. Zbliżał się mecz z
Puchonami i trzeba było poświęcić każdą chwilę na doskonalenie techniki gry.
W sali wejściowej spotkał Dumbledore'a pogrążonego w rozmowie z
Hagridem.
- Jak się masz, James - Dumbledore na jego widok
przerwał rozmowę, nie zauważając nawet, że jego uczeń ocieka wodą i błotem.
- Idziesz do wieży Gryffindoru?
- Tak, panie profesorze.
- To bądź tak dobry i zajrzyj do biblioteki, pani Pince prosiła, żebym jej
to zaraz oddał - podał Jamesowi grubą, solidnie podniszczoną księgę. -
Bardzo ci dziękuję. Ale ty wracasz pewnie z treningu, jesteś cały mokry -
dopiero teraz zauważył, w jakim stanie jest James. - To może jednak sam
zaniosę...
- Nie, nie, ja bardzo chętnie - James zdążył kątem oka
przeczytać kilka ocalałych liter na grzbiecie księgi i to one sprawiły, że
serce podeszło mu do gardła. - To naprawdę drobiazg, panie profesorze.
- Skoro jesteś tak miły - zgodził się Dumbledore, a iskierki w jego
oczach zamigotały żwawiej niż zwykle. - Wiesz co, najpierw się umyj i
przebierz, a potem idź do biblioteki. Irma zemdlałaby na twój widok.
- Naturalnie, panie profesorze - wybełkotał James i frunął po schodach
jakby nie zauważył, że zdążył już zsiąść z miotły.
- Chłopaki,
zwycięstwo!!! - wydyszał, wpadając do pokoju wspólnego
Gryffindoru. - Macie to! - cisnął książkę na stół w kącie pokoju, gdzie
natychmiast porwali ją jego przyjaciele. - Idę pod prysznic, macie dziesięć
minut na przepisanie receptury!
- Jaaaaames - jęknął z
nabożnym podziwem Peter. - Jesteś wielki.
- Dajcie to - Remus
niecierpliwie przewracał kartki. - Zaraz znajdę! Syriusz, daj
pergamin!
- Tak jest - Syriusz porwał kałamarz sprzed nosa
jakiegoś niezbyt zmartwionego tym faktem pierwszaka, który rad był, że ma
pretekst do przerwy w odrabianiu lekcji. - Pisz!
Gdy James,
przebrany w szkolne szaty zszedł do pokoju wspólnego, Remus zdążył właśnie
postawić ostatnią kropkę.
- Jak to zdobyłeś? - Syriusz wcisnął mu
książkę. - Myśmy chcieli prosić Hagrida...
- Od Dumbledore'a -
wyjaśnił z szelmowską miną James i uciekł, zanim przyjaciele zdążyli go
zatrzymać.
~~@~~
- Zdążyliśmy w ostatniej chwili -
sapnął z satysfakcją James, kończąc czytać przepis. - Trzeba czekać równo
trzy tygodnie, zanim się toto ugotuje.
- A składniki? Tu są
suszone skórki boomslanga i inne trudno osiągalne rzeczy - zastanawiał się
Peter.
- Zdobycie ich będzie prostsze niż zwędzenie z kuchni
kawałka ciasta - wyjaśnił mu James. - Mam mówić dalej?
- Nie, nie.
Już rozumiem - Peter bardzo nie lubił, kiedy uważano go za ciężko
kapującego. - Peleryna niewidka i dzisiejsza noc?
- Otóż to. Ale
jak zwykle zapomnieliśmy jeszcze o jednej rzeczy - James był specjalistą w
przypominaniu sobie ważnych szczegółów. - Który z nas?
- Co: który
z nas? - tym razem nie zrozumiał Syriusz. - Ugotujesz to oczywiście ty, mnie
by się na pewno przypaliło i śmierdziało na cały Hogwart.
- Który
z nas to wypije, baranie - James poprawił się na desce sedesowej, narada
toczyła się bowiem w łazience przy dormitorium, bo tylko tam można było
zapewnić sobie, jak mawiał Syriusz, warunki należytej konspiracji.
Zapadło pełne napięcia milczenie. Wreszcie Syriusz odezwał się:
-
Najlepiej, żeby żaden z nas. Wszyscy wiedzą, że jesteśmy nierozłączni.
Jeżeli któregoś braknie, to od razu będzie podejrzane.
- Nie
możesz wtajemniczyć nikogo spoza naszej czwórki - oburzył się Peter. -
Przyrzekliśmy zachować tajemnicę.
- Wiem, tylko strasznie mi to
nie pasuje - grymasił Syriusz. - Gdyby Remus urwał się od pani Pomfrey i
przyszedł wieczorem do wieży Gryffindoru, to gdzie ja bym wtedy był? Albo
ty? Albo Peter? To jasne, że bylibyśmy z nim.
- Chyba, że akurat
któryś dostałby szlaban - uzupełnił Peter.
- Szlabany też na ogół
obrywamy razem. Gdyby któryś z nas rozgadał po całym Gryffindorze, że dostał
szlaban, a w rzeczywistości przyszedł tutaj... Albo dostał szlaban naprawdę,
i urwał się z niego... Wiecie co, tego ostatniego to bym się może i podjął.
Jeszcze nigdy nie urywałem się ze szlabanu.
Rozdział 3
- Gdzie to zrobimy? - głos Petera aż drżał od emocji. - Kibel odpada, tam
każdy może wejść.
- Dormitorium też - przytaknął Syriusz. - Z tego
samego powodu.
- Może jakaś zapomniana klasa? - zastanawiał się
James. - Pamiętacie, ta, co ją kiedyś znaleźliśmy...
- Tak, ale to
było we czwartek - zauważył ponuro Syriusz. - W piątek zamiast tej sali była
ubikacja, w której Irytek z Grubym Mnichem łupali w Czarnego Piotrusia.
- Mam! - rozpromienił się Peter. - Łazienka Jęczącej Marty!
- Czyś ty zdurniał do reszty? Nie będę pitrasił eliksiru i słuchał
zawodzenia tej kretynki! - sprzeciwił się James. - A poza tym, drogi
kolego - znacząco zaakcentował ostatnie słowo - to jest kibel dla dziewczyn.
Jeśli cię tam przyłapią, masz przegwizdane, głupia Anette będzie chichotać
do końca twoich dni.
- Komórka na miotły - zaproponował Syriusz. -
Ta, co jest obok wejścia do wieży.
- Ty jak co wymyślisz... A
Filch będzie w tym czasie na Hawajach?
- Potrzebujemy tej komórki
tylko raz, żeby było gdzie dokończyć eliksir i wypić, resztę możemy robić
tu, w dormitorium. Schowamy kociołek pod łóżko Petera, będzie wyglądał jak
nocnik - zachichotał Syriusz.
- A jak Filch wejdzie, kiedy się
będziesz przemieniał? Umrze na zawał i będziemy go mieli na sumieniu -
zaoponował James.
- O tym też pomyślałem. Oto, czym zatkamy
dziurkę od klucza - Syriusz zrobił gigantycznego balona z gumy do żucia. -
Oczywiście będzie na Irytka, ale tu już chyba nie będziesz miał wyrzutów
sumienia?
- W żadnym wypadku - obiecał James. - Masz rację, to
będzie nawet lepiej, jeśli ten niby-Remus wejdzie z zewnątrz... Powie, że
uciekł z izolatki, bo mu tam było nudno.
- No dobrze, ale jeśli
zatkamy dziurkę od klucza, to jak sami wejdziemy? - zatroszczył się Peter i
mało nie wlazł pod łóżko pod karcącymi spojrzeniami kolegów. - O,
przepraszam, zapomniałem...
- Tylko Peter Pettigrew mógł
zapomnieć, że sam jest czarodziejem - Syriusz w zadumie pokiwał głową. -
Powinieneś się ożenić z Anette. Au! - wrzasnął, gdy Peter cisnął w niego
kanciastym kałamarzem. - Uważaj, głupi!
- Dosyć, panowie -
przerwał zdecydowanie James. - Zatem plan jest taki: w przeddzień pełni
Syriusz zarabia na szlaban. Dostaje go na wieczór po kolacji. W tym czasie
Remusa już nie ma, wędruje do Wrzeszczącej Chaty - James zawahał się na
moment, jak zawsze, kiedy mówił o tajemnicy przyjaciela. - My dwaj siedzimy
w pokoju wspólnym i zachowujemy się normalnie, to znaczy przewracamy
wszystko do góry nogami, głośno biadając, że nie ma z nami Syriusza, a Remus
znowu chory. W tym czasie Syriusz urywa się ze szlabanu, idzie do komórki na
miotły, otwiera drzwi zaklęciem - tu padło znaczące spojrzenie w stronę
Petera - przebiera się w ciuchy Remusa, jeżeli się w nie zmieści... jeżeli
nie, to tylko ściąga swoje. Wtedy do komórki wchodzi profesor McGonagall z
delegacją dziewczyn Gryffindoru i następuje zbiorowe omdlenie na widok
boskich kształtów naszego Apollina. Czyś ty osz... - reszta słów została
zduszona brudnymi skarpetkami, które Syriusz od dłuższej chwili starannie
przygotowywał. - Fuuuuj!
- Ja ci dam zbiorowe omdlenie - sapał
Syriusz, kotłując się z nim po podłodze dormitorium. - Zaknebluję ci ten
parszywy pysk raz na zawsze...
- Daj spokój, udusisz go, i nie
powie, co dalej - Peter tym razem zachował stoicki spokój. - Puść go, a ty,
James, nawijaj, bo dobrze ci idzie.
- Rewelacyjnie - Syriusz
zdecydował się jednak puścić swoją ofiarę. - W porządku, daruję ci życie, bo
inaczej mały Peter zostałby sierotą. Ale uważaj, co mówisz, bo nie ręczę, że
nie zostanie...
- Tfu, kiedy ostatni raz myłeś nogi? - James z
niesmakiem wycierał sobie twarz. - Dobra, co tam było dalej? No więc dobrze,
nikt nie wchodzi do komórki, nikt nie mdleje, wrzucasz włos, zagotowujesz
eliksir, pijesz, chudniesz o sto dwadzieścia kilo... no dobrze, tylko o sto
- dodał szybko, widząc, że Syriusz znów sięga po skarpetki. - Przemieniasz
się i wchodzisz do wieży. Tylko nie zapomnij hasła.
- Musiałbym
być tobą - parsknął Syriusz, przypominając, jak to na pierwszym roku James
zapomniawszy hasła spędził pół nocy zwinięty w kłębek na dywaniku. - Wchodzę
do wieży, wy się rzucacie na mnie, co tu robię, ja mówię, że wyszedłem, bo
mi się nudziło...
- Nie! - przerwał zdecydowanie Peter. -
Mówisz, że wyszedłeś, bo w twojej izolatce księżyc strasznie rąbie po oknach
i nie da się spać. Wtedy wszyscy zauważą, że jest pełnia.
-
Peterze, jesteś wielki - powiedział z podziwem James, co doprowadziło Petera
Pettigrew na skraj ekstazy. - Syriuszu, on ma rację. Dokładnie tak powiesz.
Potem będziesz przez jakieś piętnaście do dwudziestu minut odstawiał skecz
pod tytułem "pan Lupin był chory", a my będziemy cię namawiali,
żebyś poszedł się położyć. W końcu się zgodzisz, i my pójdziemy z tobą.
Przemienisz się w komórce na miotły, wrócisz na swój szlaban i pozwolisz
McGonagall. żeby obdarła cię żywcem ze skóry.
- Jeżeli wszystko
pójdzie tak gładko, jak mówiłeś, to może nawet obedrzeć - zgodził się
wspaniałomyślnie Syriusz.
Rozdział 4
W dwa dni przed
pełnią wszystko było przygotowane. Remus wyszukał ze sterty swoich szat
taką, która pasowała na Syriusza nawet przed przemianą. Włos, który
własnoręcznie wyrwał sobie z głowy, znajdował się w kieszeni szaty,
zapakowany pieczołowicie w kawałek pergaminu. Eliksir wielosokowy,
dojrzewający w kociołku pod łóżkiem Petera nabierał coraz bardziej właściwej
konsystencji i barwy. Pozostawała tylko sprawa szlabanu.
- Co masz
zamiar zrobić? - Peter zadał to pytanie po raz co najmniej dwudziesty, przez
ostatni tydzień męczył nim Syriusza po kilka razy dziennie. - Masz jeszcze
dzień czasu, ale powiedz, proszę cię...
- Nie mam dnia czasu -
Syriusz uśmiechnął się wyrozumiale. - To jest do zrobienia dzisiaj w nocy, i
musicie mi w tym pomóc.
- Proszę bardzo - zgodził się James. -
Ale szlaban zarabiasz tylko ty.
- Jak w banku u Gringotta -
Syriusz huknął się w pierś aż zadudniło. - Dzisiaj o naszej ulubionej
godzinie.
- Znowu o drugiej? - jęknął Peter. - Ja się już nigdy
nie wyśpię...
~~@~~
- Peter, właź - James zrobił mu
miejsce pod peleryną-niewidką. - Syriusz, prowadź.
- Dobrze,
tylko nie łaź mi po nogach - peleryna niewidka nie była nigdy bardzo
komfortowym schronieniem, nawet gdy, tak jak teraz, było ich tylko trzech. -
Trzeba by kiedyś zrobić mapę Hogwartu, te znikające schody doprowadzają mnie
do rozpaczy.
- Dokąd idziemy? - Peter już nie mógł się doczekać.
- Tyle przynajmniej mógłbyś powiedzieć...
- Proszę bardzo, i tak
nie zgadniesz, po co - Syriusz na próżno starał się dostosować swój krok do
drobnych kroczków Petera. - Do wieży Sinistry.
- Ale ona nam nigdy
nie podpadła - zauważył nieśmiało Peter. - Nie mamy za co się na niej
odgrywać.
- Ten kawał nie będzie przeciwko niej - Syriusz nie
gorzej od niego pamiętał ich niepisany kodeks. - Jedyną osobą, która na tym
ucierpi, będę ja sam. I o to chodzi.
- Tylko żeby cię nie wylali
ze szkoły - Peter najwyraźniej miał dzień na martwienie się o wszystko i
wszystkich. - Powiedz, co chcesz zrobić, no, powiedz...
-
Zobaczysz - Syriusz był nieubłagany. - James, masz to, o co cię
prosiłem?
- Jakże by nie - James sięgnął za siebie i z niemałym
trudem wydobył spod szaty szkolną miotłę, tę samą, na której latał podczas
meczów quidditcha. - Znasz wszystkie potrzebne zaklęcia?
-
Spisałem na kartce - zachichotał Syriusz. - Szkoda, że została po kolacji na
stole w Wielkiej Sali... - Czyś ty zgłupiał? - oburzył się Peter. -
Taka nieostrożność!
- Spokojnie, mały. Wujek Syriusz wie, co
robi. Alohomora! - drzwi obserwatorium otworzyły się bezgłośnie. -
Idziemy.
Sala obserwatorium była ogromna. Największy teleskop stał
dokładnie na jej środku, celując w niebo poprzez otwór w szklanym dachu.
Dookoła stało mnóstwo innych urządzeń do obserwacji nieba, a na półkach pod
niskimi ścianami znajdowały się astrolabia, sekstansy i gwiezdne mapy.
Syriusz od razu podszedł do największego teleskopu i trochę regulacją, a
trochę zaklęciami skierował go we właściwą część nieba.
- No, jest
- powiedział z satysfakcją. - Chłopaki, patrzcie.
- A co to? -
zapytał Peter, widząc podwójną gwiazdę. - Wiecie, że z astronomii nie jestem
orłem...
- A jak myślisz? - James z uciechy walnął Syriusza w
kark. - Jesteś genialny!!! Syriusz, Syriusz... - nie wiadomo
było, czy mówi do przyjaciela, czy widocznej przez teleskop gwiazdy. - To
będzie jak twój autograf z dedykacją...
- I o to chodzi. Dalej,
chłopaki, musimy ustawić tak wszystkie teleskopy. Tamten też - wskazał
niewielkie urządzenie, umieszczone wysoko pod kopułą obserwatorium. - Jego
obraz można skierować na sklepienie Wielkiej Sali.
- Lecę! -
James dosiadł miotły i zatoczył kilka wściekłych kręgów pomiędzy
teleskopami, tak nisko, że musieli schylić głowy. - Jakie tam jest zaklęcie?
- Masz! - Syriusz podał mu pergamin z wypisanymi kilkoma
słowami. - To jest kopia - dodał, na użytek Petera. - W Wielkiej Sali został
oryginał.
- Jeju, ale fajnie - małego Pettigrew też rozpierała
radość. - Syriusz, ty naprawdę...
- Bierzmy się do roboty -
Syriusz wskazał mu rząd teleskopów. - Współrzędne te same, co tu. Trzeba je
wszystkie ustawić identycznie.
Po godzinie wytrwałej pracy
wszystko było gotowe. James, który przez trzy kwadranse mocował się z
teleskopem pod sufitem, wylądował na podłodze obserwatorium mokry od potu.
- Udało się - wydyszał. - Ale się nakląłem...
-
Popatrz - Peter z dumą powiódł wzrokiem po obserwatorium. Wszystkie
teleskopy pokazywały tę samą podwójną gwiazdę. Syriusz patrzył na to i
pęczniał z dumy.
- Ładne, co? - zapytał jakoś ciszej niż zwykle.
James spojrzał na niego katem oka i zauważył, że jego przyjaciel jest
autentycznie wzruszony. - Jakbym dostał w prezencie całe niebo...
- Piękne - James wiedział, że teraz nie wolno mu żartować. - Twoja gwiazda
jest naprawdę wspaniała. Podobnie, jak cały ten pomysł.
- Mam
nadzieję, że szlaban będzie go wart - Syriusz był już taki sam, jak
przedtem. - Dobra, panowie, zwijamy się. I jutro, choćby was szlachetność
miała udusić na miejscu, nie przyznajecie się do niczego, zrozumiano? To
jest mój kawał.
- I twój szlaban - przytaknął Peter. - Choćby
mnie McGonagall kroiła na kawałki...
- Nie będzie - obiecał mu
James. - Ona też ma klasę.
Jutrzejsza afera miała na długo
przyćmić wszystkie inne, i jedyne, czego spiskowcy żałowali to że Remus,
coraz bledszy i wyraźnie tracący siły, nie jest w stanie się nią cieszyć. Na
sklepieniu Wielkiej Sali na bezchmurnym niebie obok słońca jasno wybijała
się wielka, czerwona gwiazda. Wszyscy patrzyli na nią i chichotali, a imię
Syriusza było najczęściej powtarzanym podczas śniadania słowem. Zaaferowana
profesor Sinistra biegała od Wielkiej Sali do swojej wieży i z powrotem, a
sprawca tego wszystkiego pławił się w ogólnej popularności.
Dopiero kiedy wstawał od stołu by udać się na pierwszą lekcję - a była nią,
jak na ironię, astronomia - do stołu Gryfonów podeszła profesor
McGonagall.
- Dobrze się bawisz, Black? - zapytała, widać było
jednak, że nie bardzo się gniewa. - Czy panowie Potter, Lupin i Pettigrew
też już zdążyli się nacieszyć?
- Oni nie mieli z tym nic wspólnego
- zaprotestował z godnością Syriusz. - To była moja gwiazda, mój
pomysł...
- I twój szlaban - dokończyła McGonagall. - Dobrze
zatem, jak sobie życzysz. Radzę ci wcześnie zjeść kolację, bo czeka cię
mycie podłogi w Wielkiej Sali - powiodła wzrokiem po sali, która nigdy dotąd
nie wydawała się Syriuszowi aż tak wielka. - Niestety, nie udało mi się
przekonać profesor Sinistry, że powinna ci przy tym przyświecać twoja
gwiazda... Ale przynajmniej możesz się pocieszyć, że twój dzisiejszy szlaban
był zapisany na niebie.
Rozdział 5
Po kolacji Syriusz
Black bynajmniej nie czekał, aż Wielka Sala opustoszeje, lecz ostentacyjnie
przyniósł sobie wiadro z wodą, proszek i mopa, i zabrał się do pracy.
Złośliwe komentarze wychodzących przyjmował ze stoickim spokojem, jednak nie
było ich wiele. Nocny figiel i poranna awantura zjednały mu powszechną
sympatię, a i bez tego był ogólnie lubiany.
- Nareszcie właściwy
człowiek na właściwym miejscu - krzywy uśmieszek Severusa Snape'a i
rechot bandy Ślizgonów nie należały do rzeczy, które łatwo byłoby przyjmować
ze stoickim spokojem. - Zawsze ci mówiłem, że skończysz jako cieć i proszę,
McGonagall też się na tobie poznała.
Syriusz odstawił miotłę i
wyprostował się. Rechot ucichł, wszyscy czekali na jego reakcję. Syriusz
dumnie podniósł głowę.
- Ślizgony, won - rozkazał z godnością. -
Tu się pracuje.
Parsknęli krótkim, nerwowym śmiechem, następne
żarty jednak jakoś się nie kleiły. Pomamrotali coś i wyszli, pozostawiając
Syriusza w glorii tryumfatora.
Tymczasem James i Peter pobiegli
do wieży Gryffindoru. Ubranie Remusa wraz z kociołkiem znajdowało się już w
komórce na miotły, której dziurka od klucza została fachowo zabezpieczona
według metody Syriusza-Irytka. Przez długą chwilę byli zajęci przyjmowaniem
gratulacji i odpowiadaniem na pytania o szczegóły Syriuszowego figla (w to,
że Syriusz zrobił to bez pomocy przyjaciół oczywiście nikt nie wierzył),
wreszcie jednak każdy zabrał się do swoich zajęć. James i Peter usiedli przy
swoim stoliku w kącie i rozpoczęli grę w eksplodującego durnia, starając się
przy tym robić jak najwięcej hałasu. Uważny obserwator widziałby jednak, że
ich humory nie są tak świetne, jak starali się to okazać, a bardziej niż gra
interesuje ich zawieszony nad kominkiem wielki zegar.
- Jeśli coś
go zatrzymało, będę musiał sam wypić eliksir - wymamrotał schylony nisko nad
stołem James. - Czekamy najdalej do dziesiątej, potem niektórzy już się
kładą spać.
- Może zejdę do Wielkiej Sali i sprawdzę -
zaproponował Peter równie ściszonym głosem.
- Nie. Im mniej
zamieszania, tym lepiej. Wyjdę, że niby idę spać, i w pelerynie-niewidce
wyśliznę się na korytarz. Będzie to podejrzane jak sto diabłów, ale nie
możemy zmarnować eliksiru. Nie gap się, tylko graj!
- Mamy
jeszcze czterdzieści minut - Peter znów zaczął symulować gorliwe
zainteresowanie grą. - gdzie on, u licha, przepadł?
Syriusz Black
umył właśnie jedną dziesiątą Wielkiej Sali i z rozpaczą spojrzał w stronę
stołu nauczycieli, gdzie McGonagall, pogrążona w rozmowie z Flitwickiem,
najwyraźniej postanowiła go pilnować. Czas płynął nieubłaganie. Miał być w
wieży Gryffindoru już pół godziny temu, tymczasem nic nie zapowiadało ani
końca roboty, ani możliwości ucieczki. Starannie rozważył alternatywę - czy
powiedzieć McGonagall, że idzie do ubikacji, i zniknąć na dłużej niż
przewidywał, czy po prostu ulotnić się bez słowa.
- Nie mogę
dłużej - James w pokoju wspólnym Gryfonów był już chory z oczekiwania. - Idę
do kibla, a potem przeskakuję w pelerynę-niewidkę. Jak Syriusz przyjdzie,
najwyżej wróci na szlaban.
Kiedy gasił za sobą światło w małym
korytarzyku oddzielającym ich dormitorium od łazienki, ktoś pociągnął go za
rękaw. Drgnął przestraszony i sięgnął do wyłącznika, jednak tajemniczy
napastnik chwycił go za rękę. James odwrócił się, poznał go i osłupiał.
- James - głos w ciemności był cichy, ale Potter rozumiał doskonale
każde słowo. - Wiem, co macie w tym kociołku, który jest schowany w komórce
na miotły.
- Skąd wiesz? - James zrobił ruch, jakby chciał się
rzucić na swego rozmówcę, ale zreflektował się natychmiast.
-
Wiem. Wiem też, że chodzi o Remusa. Żeby go zastąpić. Miał to zrobić
Syriusz, prawda?
- Ale go nie ma - zgodził się James. - To
wszystko? Zatem możesz już lecieć z jęzorem do McGonagall. Nie zatrzymuję,
droga wolna.
- Głupi! Ja chcę wam pomóc! Czas leci, za
chwilę wszyscy rozejdą się po dormitoriach. Jakie masz wyjście?
-
A ty co zrobisz? - James wzruszył ramionami.
- Proste, wypiję ten
eliksir.
- Jakim cudem? Przecież ty jesteś...
-
Normalnie. Przypomnij sobie Justusa Paskudnego, kto go zabił? No widzisz.
Dodałeś włos Lupina?
- Jeszcze nie, to się robi w ostatniej chwili
- James był tak skołowany, że zapomniał o całej konspiracji.
- To
na co czekasz? Mówię ci, zrobię to, i nie sypnę was ani mrugnięciem oka,
przysięgam.
- Czemu to chcesz zrobić?
- Bo też mi go
szkoda. Gdyby się wszyscy dowiedzieli, kim jest, na drugi dzień mógłby się
pakować.
- Prawda - James Potter westchnął głęboko. - W porządku,
wierzę ci. W komórce jest szata i buty, przebierz się, dodaj włos, zagotuj
eliksir, potem zaklęcie stu dzące i dopiero pij. I cały czas patrz na
zegarek, eliksir działa tylko godzinę. Jak przyjdziesz, powiedz, że w
infirmerii księżyc świeci w okna i nie możesz spać. A potem po prostu usiądź
przy naszym stoliku. Idź już!
W posępnym milczeniu wrócił do
pokoju wspólnego i nie odpowiadając na pytania zdziwionego Petera wziął do
ręki najbliższą książkę i otworzył ją. Przez moment udawał, że czyta,
dopiero potem zorientował się, że trzyma książkę do góry nogami. Zanim
jednak zdążył odwrócić ją, otwór wejściowy odsunął się i wszedł... Remus
Lupin.
- Hej! - Peter nie stracił głowy i zerwał się z
miejsca, za nim zrobiła to połowa Gryffindoru. - Lunatyk?! A co ty tu
robisz?
- Zwiałem pani Pomfrey - "Remus" był śmiertelnie
blady i zupełnie przypominał nieszczęśnika, którego dziś na ostatniej lekcji
odprowadzili razem do skrzydła szpitalnego. - W tej cholernej izolatce można
się wściec, jest pełnia i księżyc tak świeci po oknach, że o spaniu nie ma
mowy.
- Dzisiaj jest pełnia? - piątoklasista Jack Benton przyjrzał
mu się podejrzliwie. - To co ty tu w takim razie robisz?
- A jak
myślisz? - zapytał opryskliwie "Remus". - Jak nie wierzysz, to
sprawdź - pociągnął go do okna. Odsunął zasłonę i pokazał mu ogromny,
okrągły księżyc, który właśnie wyłaniał się zza Zakazanego Lasu. - Ty byś
przy czymś takim mógł zasnąć? W dodatku jakbyś był chory?
- Ty
naprawdę jesteś lunatykiem - Benton spojrzał na niego, jakby widział go po
raz pierwszy w życiu. - Chwała Bogu, mały, bo prawdę mówiąc myślałem o czymś
znacznie gorszym...
- A o czym? - "Remus" wzruszył
ramionami.
- Nawet ci nie powiem, bo byś się posikał do łóżka -
Benton poklepał go po ramieniu. - Będziesz się o tym uczył na trzecim roku,
masz czas. No, co się tak gapicie? - spojrzał po przysłuchujących się tej
rozmowie zaciekawionych Gryfonach. - Dajcie dzieciakowi iść w kimono, bo
zamiast lunatyka będziemy mieli ducha. I zasłońcie to cholerne okno - z
niechęcią spojrzał w stronę okrągłego księżyca, nikt jednak nie kwapił się
spełnić jego polecenia.
Tymczasem Syriusz Black osiągnął dno
rozpaczy. Pozostawało mu najwyżej pół godziny, z tego co najmniej dziesięć
minut trzeba było odliczyć na przemianę... Zanim wejdzie do wieży, połowa
Gryffindoru pójdzie spać. Trzeba było się zdecydować. Odstawił miotłę pod
ścianę i podszedł do głównego stołu.
- Pani profesor - powiedział
ze zbolałą miną. - Bardzo przepraszam, ale naprawdę muszę wyjść...
- W porządku, Black - jego mina i bardziej jeszcze ręka przyciśnięta do
żołądka przekonały McGonagall, że lepiej nie zwlekać. - Za pięć minut widzę
cię tu z powrotem.
Syriusz nie czekał na koniec zdania, pognał
jakby go kto gonił. Zadyszany dopadł komórki. Otworzył drzwi i ku swojemu
wielkiemu zdziwieniu zobaczył, że kociołek jest pusty, a po szatach Remusa
nie ma śladu. Ze złością wyrżnął pięścią w ścianę. Połowa jego misternego
planu, a kto wie, czy nie cały, była na nic. Niepotrzebna była wyprawa do
wieży Sinistry, po nic ten zakichany szlaban... Pewnie James,
zniecierpliwiony do ostatka, przyszedł tu i wypił eliksir, a teraz udaje
Lupina wśród kolegów dociekających, dlaczego raptem jeden drugoklasista
zniknął, a na jego miejsce pojawił się inny...
Westchnął i
podszedł do portretu Grubej Damy.
- Kaszalot - powiedział
zrezygnowany i wszedł do pokoju wspólnego. Powitał go zbiorowy aplauz.
Syriusz podniósł głowę i zobaczył, że wita go cały Gryffindor w komplecie.
Spojrzał w stronę ulubionego stolika w kącie i zbaraniał. Przez tłum
przepychali się do niego James, Peter i... Remus.
- Jest nasz
gwiezdny kawalarz - prefektka zwana Małą Molly osobiście uścisnęła mu dłoń.
- Macie tam jeszcze jakieś piwo kremowe? Trzeba powitać bohatera...
- No, nareszcie w komplecie - James dopchał się do niego i ostentacyjnie
podał mu rękę. - Nawet Remus na twoją cześć zwiał z izolatki, mówi, że mu
księżyc świeci w okna... Nie każdy ma własną gwiazdę na zawołanie.
- Remus! - Syriusz udał, że dopiero teraz go zauważył. - A chodźże
tu! - Mocno poklepał po ramieniu kogoś, o kim nie miał bladego pojęcia,
kim jest. - No tośmy obaj zwiali, bo ja dałem dyla ze szlabanu, zaraz tam
muszę wrócić...
- Uciekłeś McGonagall? - Mała Molly zmarszczyła
brwi. - Syriusz, czy ty czasem nie przesadzasz? Wracaj tam
natychmiast!
- Rozkaz, pani prefekt! - Syriusz chwycił w
locie podane mu piwo kremowe. - Remus, twoje zdrowie! I wasze! -
przechylił butelkę i pił długo, pod koniec mając jednak dziwne uczucie, że w
pokoju zrobiło się cicho. Odstawił butelkę i zdrętwiał - na tle odsuniętego
portretu stała profesor McGonagall, a jej spojrzenie wolno przesuwało się od
odsłoniętego okna ku "Remusowi", by wreszcie zatrzymać się na nim
samym.
Rozdział 6
- Witam uciekinierów - McGonagall
wzięła się pod boki i powiodła spojrzeniem po reszcie Gryfonów, z których
każdy zawzięcie szukał czegoś na podłodze. - Tego to już doprawdy za wiele.
Lupin, Black, proszę natychmiast ze mną.
Nie oglądając się za
siebie wymaszerowała z pokoju, a obaj winowajcy za nią - Syriusz niepewny
bodaj własnego imienia i nazwiska, i "Remus" starannie kryjący
uśmiech za kołnierzem szaty.
Gdy portret zamknął się za nimi,
Syriusz zastąpił drogę profesor McGonagall i padł na kolana.
-
Pani profesorko, błagam! Niech będzie szlaban do końca roku, ale niech
pani nie mówi nikomu, że to nie jest Remus!
- Wstań, Black -
poleciła krótko McGonagall i nie odzywając się więcej ani słowem
zaprowadziła ich prosto do swojego biura.
- Siadajcie.
Usiedli. Syriusz kątem oka zauważył, że jego towarzysz nerwowo spogląda na
zegarek. Przemknęło mu przez głowę, że krótkie działanie eliksiru
wielosokowego ma swoje zalety - za chwilę będzie przynajmniej wiadomo, kto
to, u licha, jest...
- Proszę, Black - Minerwa McGonagall
wyglądała na bardzo zagniewaną. - Za dziesięć minut idziemy do dyrektora.
Jeżeli chcesz coś wyjaśnić, masz ostatnią szansę.
- Tylko jedną
rzecz, pani profesor - Syriusz wiedział, że to nie są żarty. - Chciałem
powiedzieć, że Remus Lupin nie jest niczemu winien. Siedzi zamknięty we
Wrzeszczącej Chacie i o niczym nie wie - Syriusz zdawał sobie sprawę, że nie
mówi całej prawdy, pomyślał jednak, że w obecnym stanie trudno sądzić, że
Remus cokolwiek wie lub pamięta.
- Zatem po raz drugi dzisiaj
twierdzisz, że wszystko wymyśliłeś sam? - ostry głos McGonagall nieznacznie
złagodniał.
- Tak, pani profesor.
- I sam przygotowałeś
eliksir wielosokowy? - brwi McGonagall podjechały aż do połowy czoła.
- Tak, pani profesor - ta odpowiedź była już o wiele mniej pewna.
- Jeżeli kłamiesz, Black, nie rób tego aż tak bezczelnie - poradziła mu
McGonagall. - Gdyby profesor Holz to usłyszał, umarłby ze śmiechu.
- Przepraszam, pani profesor, ale...
- A poza tym - profesor
McGonagall wstała i przygwoździła Syriusza do krzesła spojrzeniem, którego
nie powstydziłaby się pani Pince. - Czy naprawdę sądzisz, że byłabym zdolna
zdradzić przed Gryffindorem, kim naprawdę jest Remus Lupin?
- Oni
zaczęli się czegoś domyślać, więc chcieliśmy...
- Wiem. I co
najdziwniejsze, chyba się wam udało.
- Tak - odezwał się milczący
dotąd "Remus". - Wszyscy myśleli...
- A ty cicho -
przerwała mu McGonagall. - Kimkolwiek jesteś, zaraz się tobą zajmę, i to
tak, nie będziesz narzekać. A z tobą, Black, jeszcze nie skończyłam - wyraz
ulgi z twarzy Syriusza znikł o wiele szybciej, niż się tam pojawił. - W tej
szkole nikt bezkarnie nie ucieka ze szlabanu. Nawet jeżeli specjalnie się o
niego postarał. Tak było, prawda?
- Tak, pani profesor.
- Dlaczego?
- Bo wszyscy zdziwiliby się, czemu mnie nie ma w
pokoju wspólnym, skoro są tam James, Remus i Peter. A tak - wiedzieli, że
mam szlaban. Uciekłem dlatego, że to ja miałem wypić ten eliksir.
Przyszedłem za późno i zobaczyłem, że Remus już jest, to znaczy, że on... -
bezradnie wskazał na siedzącego obok chłopaka.
- Więc to ty miałeś
wypić eliksir?
- Ja.
- To kim, do stu tysięcy mioteł,
jest ten przebieraniec? - McGonagall wskazała głową na "Remusa". -
Ciebie nie pytam! - uprzedziła jego wyjaśnienie. - Słucham, Black.
- Pani profesorko, jak Boga kocham, że nie wiem - Syriusz miał minę tak
zbaraniałą, że musiała mu uwierzyć. - Jak przyszedłem, on tam już był. Byli
też James i Peter, więc może lepiej niech on sam powie?..
- Chyba
nie ma innej rady - w oczach McGonagall zamigotało coś na kształt uśmiechu.
- Proszę. Teraz możesz mówić.
- Lily Evans.
- Co?! -
Syriusz zerwał się z miejsca. - A ty skąd wiedziałaś? James ci
wygadał?!
- Siadaj, Black - McGonagall spojrzała na niego
karcąco. - Tutaj ja zadaję pytania. Skąd wiedziałaś, że Remus jest
wilkołakiem? - zapytała, zwracając się do Lily.
- Oglądałam
mugolski film, w którym był chłopak podobny do Remusa... - zaczęła Lily z
wahaniem. - Też znikał podczas pełni, a potem był chory. I okazało się, że
jest wilkołakiem. Sprawdziłam w książkach, zgadzało się... Byłam pewna, że
oni - nieznaczny ruch głowy w stronę Syriusza - o wszystkim wiedzą, więc
kiedy James zaczął wypytywać profesora Binnsa jak można się zmienić w kogoś
innego, domyśliłam się. Chciałam im pomóc.
- Rozumiem. Kiedy
odzyskasz swoją właściwą postać?
- Za moment... - Lily nerwowo
spojrzała na zegarek. - Pięć minut... nie więcej.
- Doskonale.
Black, pójdziesz do wieży Gryffindoru i przyprowadzisz Pettigrew i Pottera.
Droga do pokoju wspólnego Gryfonów zajęła Syriuszowi znacznie
mniej, niż poprzednio w odwrotną stronę. Było już tak późno, że w okrągłym
pokoju nie było nikogo, pobiegł zatem do dormitorium, gdzie James i Peter
siedzieli snując domysły, wśród których wyrzucenie Syriusza ze szkoły i
odjęcie Gryfonom tysiąca punktów było wizją i tak bardzo optymistyczną.
- Zbierać się, McGonagall was woła - Syriusz stanął w drzwiach jak
zwiastun nieszczęścia. - Lilka już tam jest.
- Domyśliła się, że
to nie Lupin? - zapytał Peter.
- Idźże, głupi, przecież ona
wie! Na zdrowy rozum Remus nie miał prawa tutaj być, i jak go zobaczyła,
od razu skapowała, co jest grane - James nerwowo zapiął szatę na wszystkie
guziki. - Bardzo jest zła?
- Nawet nie - wybiegli na korytarz. -
To znaczy na mnie tak, o ten szlaban. Na szczęście jest zbyt późno, żeby
mogła nas wysłać do Dumbledore'a...
- I chwała Bogu, może nas
jeszcze nie wyleją. Za sam eliksir wielosokowy... - zajęczał Peter.
- A tobie, James, urwę łeb - przypomniał sobie Syriusz. - Myślałem, że
zawału dostanę, wpadłem do wieży, a tam Remus i wy dwaj... Kto ci pozwolił
mówić o tym Lilce?
- A kto mówił Lilce? - zaprotestował James. -
Ta piekielna dziewczyna sama się domyśliła, uparła się, że chce cię
zastąpić, ty nie przychodziłeś, czas leciał... co miałem zrobić, dałem jej
wypić ten eliksir, byliśmy już tacy skołowani...
- Cicho -
ostrzegł ich Peter, ponieważ byli już przed drzwiami gabinetu McGonagall. -
Wchodzimy.
- A, jesteście - profesor McGonagall podniosła się zza
swojego biurka. Obok w fotelu kuliła się bardzo blada Lily w za dużych na
nią szatach Lupina. - Nie wiem, czy jesteście świadomi, że popełniliście
jedno z najcięższych wykroczeń. Samowolne preparowanie jakichkolwiek
eliksirów jest surowo zabronione, nie muszę chyba tłumaczyć, dlaczego. A
spożywanie ich - spojrzenie, jakie rzuciła Lily nie należało do łagodnych -
jest nie tylko wykroczeniem, ale piramidalną głupotą. Biorąc jednak pod
uwagę pobudki waszych działań i fakt, że odniosły one chyba niezły skutek,
postanowiłam, że tym razem jeszcze nie zostaniecie wyrzuceni. Tym razem,
powtarzam.
- Dziękujemy, pani profesor - odważył się powiedzieć
James.
- Nie mogę tylko darować jednej rzeczy - w oczach
McGonagall zamigotało coś na kształt rozbawienia. - Black, twoja ucieczka ze
szlabanu była czynem haniebnym. Dlatego bądź łaskaw udać się do Wielkiej
Sali i dokończyć pracy. A ponieważ jest już bardzo późno, wy mu w tym
pomożecie - zwróciła się do pozostałej trójki.
- Tak jest, pani
profesor! - Peter podskoczył z radości, natychmiast jednak otrzymał z
dwóch stron dwa celne kopniaki. James i Syriusz zdecydowanie woleli, żeby
McGonagall nie przypomniała sobie, że powinna jeszcze odebrać Gryffindorowi
ładnych kilka punktów.
We czwórkę praca szła o wiele łatwiej.
Syriusz, Peter i Lily chwycili za mopy, James kursował tam i z powrotem
zmieniając wodę. Gdy już trzy czwarte Wielkiej Sali było umyte, przez drzwi
z hallu wszedł... profesor Dumbledore i powiódł zdumionym wzrokiem po
czwórce winowajców.
- Co wy tu robicie o tej porze? - zapytał. -
Minerwo, miej litość, jest już druga!
- Żadnej litości! -
w głosie McGonagall zabrzmiało znowu coś jakby rozbawienie. - Jak panu
powiem, co te gagatki zrobiły...
- Czyżby miał z tym związek
eliksir wielosokowy? - zapytał Dumbledore i w Wielkiej Sali zapadło głębokie
milczenie. Wreszcie Lily odważyła się odpowiedzieć:
- Tak, panie
profesorze.
- No, właśnie - Dumbledore wyglądał na bardzo
zadowolonego. - Czyli nie myliłem się. Bo widzisz, Minerwo - zwrócił się do
osłupiałej McGonagall - kiedy dotarło do mnie, że chłopcy interesują się tym
eliksirem, postanowiłem im nie przeszkadzać... no, może nawet odrobinę pomóc
- mrugnął porozumiewawczo do Jamesa. - I poczekać, co z tego wyniknie.
Minerwa McGonagall ściągnęła brwi. W oczach miała czystą, niczym nie
skażoną i bardzo dobrze naostrzoną stal.
- Dlatego, za twoim
pozwoleniem, moja droga - spojrzenie Dumbledore'a w jej stronę było
jednak odrobinę niepewne. - Może darowałbym tym huncwotom resztę szlabanu,
pod warunkiem... - tu znacząco zawiesił głos - że mi o wszystkim dokładnie
opowiedzą.