Uległam pokusie.
Nie winiąc bliźniego,


wiszę
pomiędzy wierszami agonii,
a w wokół sześć bladych

ścian...

Spokój umartwionej już dawno duszy,
nie przeminie

wraz
z nadchodzącą kakofonią
i łzami kobiet,
podążających

/>na wieczną Golgotę rzeczywistości.

gdzieś już czytałam coś podobnego.
Może

mi się tylko wydaje. Może to byl Twoj wiersz, który przeczytlam wczesniej.

Nie wiem.

Ale podoba mi się. Wstęp średnio, ale z każdą linijką

bardziej...