Miłość...
Zamknięta w

ognistej niedostępnej kopule...
Ciepła, przyjazna, radosna...


Dostępna na wyciągnięcie ręki...
Naprzeciwko mnie...
Na mojej

drodze...
Więc czemu po nią nie sięgnę?
Czemu nie chwycę...?
...

jak podaną przez los piłkę?
Serce szepcze: Boisz się.
Ton jakim

wypowiada te słowa jest obcy..
Oschły, zimny i martwy.
Nie chcę go

słuchać!
Boję się go, boję się prawdy...
Boję się

miłości.
Zapadam się w pustkę i otchłań strachu.
Nie chcę

tego....
Ale nie ma już wyjścia ani

odwrotu.


Dłoń
Nieproszona wśród innych...
Dla wzroku

ludzi zimna i bezwartościowa...
Pokryta żelaznymi bransoletami

cierpienia..
One też pełne są cierpień i wzgardy...
Lekko

podrapana...
Spalona słońcem i bólem..
Czekająca na kolejny

niesprawiedliwy wyrok..
Moja, ale odrzucana...
Z kilkoma tylko

pozytywnymi uczuciami..
Nadzieją, wiarą i pewnością...
... że ktoś ją

kiedyś chwyci...
Z miłością i szczerością przekaże jej swoje

ciepło...
Na zawsze.

Lustro
Nie zwyczajne...
Nie

pokazujące pustych twarzy,
nic nie znaczących...
Takie, którego nie

da się opisać...
Odbijające to co najpiękniejsze...
Emocje, uczucia,

marzenia...
Ale pęknięte.. rozbite...
Kopnięte przez cały

tłum...
Który nie miał odwagi w nie spojrzeć..
Przez Nich...
To

Oni! Oni popsuli baśniową harmonię..
Ze strachu przed jednym, krótkim

spojrzeniem..
Które wydałoby wyrok...
Zepsuli wszystko.
Zastąpili

niezwykłość, parszywymi milionami kopii...
Kopii, które ukazują to co

jest na zewnątrz.
Parszywymi..
Znienawidzonymi...
Tak jak ludzie,

którzy je stworzyli.

Pottusiu tyo jest cudne*_* naprawde...

Świetne, cudowne, the best, piękne...

może dasz więcej???Bardzo mi się podoba...

najbardziej mi się podoba Lustro, bo można

czytać między wierszami, fdomyślać się że to lustro to była jakaś

metafora...to było jakieś np. uczucie porównane do lustra...czytam między

wierszami i to mi się podoba...dowolność...
src='http://www.harrypotter.org.pl/board/html/emoticons/laugh.gif'

border='0' style='vertical-align:middle' alt='laugh.gif'>

Mi się najbardziej podobał wiersz o

miłości... po prostu je lubie, to chyba nic strasznego. Lustro też jest

dobre, bo jak to napisała Maggie, można czytać między wierszami...ale i tak

wolę [B][I]Miłość...

Śmierć
Wyczekiwana...
..

albo i nie...
Przyszła, nieproszona..
Pojawiła się na

uczcie..
...jakby nigdy nic..
W swoim czarnym płaszczu..
Z kapturem

na głowie...
Blada i cudowna...
Z lśniącą kosą w prawej

dłoni..
Snuła się pomiędzy gośćmi..
.. żywiąc ich niepokojami i

radościami..
... zabierając ciała do swojej kolekcji..
... odsyłając

dusze do Najwyższego...
... wbijając w serca zimno swej

kosy....
Zaliczając kolejne, błędne

koło.

Bezkarna...
Zdarła krzyż z szyi...
Zastępując

złotą kolią...
... pełną fałszu i obłudy...
Sprzedała Go.
Bez

mrugnięcia oka.
Bez cienia wątpliwości i wahania.
Z uśmiechem na

twarzy...
... i radością w sercu.
Sprzedała Boga.
A On nic nie

powiedział.
Nie skarżył się.
Nie mówił o niej.
Nie gardził

nią.
Był, jest i będzie Wielki.
Sprzedała Siebie...
Za marny

klejnot.
Martwy...
... który mogłaby i tak mieć...
Gdyby Jego

poprosiła.





Więzienie zła /Do tego, kto chce, żeby

do niego było/
Kryształowa szyba...
... odgradzająca od

wszystkiego...
Świata, uczuć, przyjaźni...
... zamknęli Cię

tam...
I zatopili klucz...
Bez słowa, przeprosin...
... a nawet

nici współczucia.
A teraz...
Blada twarz przez okno

wygląda...
Twoja, ale inna...
Odmieniona, zła..
... pałająca

nienawiścią..
I kiedy chcę podać rękę...
Odwracasz się i

odchodzisz..
.. bez słowa wyjaśnienia.


Sznurek /j.w. (do

tego, kto chce..)/
Słońce oświetla...
... martwą polanę.
Czuć

krew...
... widać połamane miecze...
... ślady stóp...
.. i

głupoty.
Przewodziłeś im...
Sprowokowałeś, zabiłeś...
A sam

stchórzyłeś i uciekłeś...
... zostawiając ich...
Wybaczyli....
...

zamiast zawiesić duszę....
... na sznurku...
Jak Ty to

zrobiłeś.
Zdradziłeś znowu...
... czemu?
- zapytał ktoś...
Nie

odpowiedziałeś...
... Resztę też niesiesz...?
... na tym przeklętym

sznurku.
A on zostanie na

zawsze.



Dusza...
Przekręcam klucz...
... ale on

stoi w miejscu...
.. próbuję dalej..
Nie mam

sił...
Krzyczę...
Ale nikt nie słyszy.
Nie mogę tam wejść...
..

jestem zimna..
... martwa i pusta...
.. bez uczuć...
Bo wszystko

ustało...
... zacięło się...
... zepsułam..
... drzwi od

własnej...
DUSZY!


Kartka...
Leży przede mną..


..biała i czysta..
... całkiem pusta..
Czeka na

zapełnienie..
Uczuciami, wspomnieniami...
... czymkolwiek...
A ja

myślę...
... O niej, o Innych...
... Odliczam...
...

Czekam...
.. żebym mogła coś napisać...
... Radosnego...
...

Uszczęśliwić innych.
Kiedy to będzie?
- zastanawiam się.
Po

chwili...
... wiem już wszystko.
Uśmiecham się...
... a

kartka..
... zniknęła.
... nie potrzebowałam jej.



My...

/to Triad&Hermiś../
Mokra trawa...
... tylko ona

przypomina...
.. że jestem na ziemi.
Śmieję się...
...

biegnę...
Za rękę, z Tobą.
Przewracamy się...
... ze

szczęścia..
I wybuchamy...
... jeszcze głośniejszym.
Śmiechem.
-

Kocham Cię!
- krzyczymy równocześnie.
I tak zostanie...
Na

wieki wieków.


Pełnia..
Uchylone okno...
... Ciepły,

letni wiatr...
... czuję go na sobie...
.. Patrzę...
... w czarne,

nocne niebo...
Kilkadziesiąt gwiazd...
... świecących jasno...
...

jak najcudowniejsze..
.. latarnie.
Które chcą wskazać

drogę.
Dobrą.. dla każdego.
Rozglądam się dalej...
... przecieram

oczy...
Widzę coś dużego..
Okrągłego, jaśniejszego..
...

Księżyc!
Chciałabym na nim być...
... tam, gdzie jest...
Mój

świat...
Z Wami.
Ale bez nikogo innego..
... bez zakłamania i

fałszu.
I przychodzi mi do głowy..
... tylko

jedno:
Nadzieja.


Deszcz...
Płatki róży...
...

lecą, jak ulewa...
Dotykają zmarzniętej twarzy...
... tańczą

wokół...
... przestraszonego ciała.
Spadają, jeden po

drugim...
Jakby nigdy nic.
Są piękne, różowe..
... za

piękne..
... jak dla ludzi..
... którzy nie potrafią..
... doceniać

piękna.



Oczy..
... Odbicie

szczęścia.
Radość...
.. tchnienie optymizmu.
Nawet szeroki

uśmiech..
... nie potrafi..
... tego oddać.
Rzucam się..
...

ślepo za tym..
... idealnym spojrzeniem.
Biegnę..
... byle tylko go

nie stracić.
Byle tylko...
.. jeszcze kiedyś je

ujrzeć.
Myślę...
... jakby to było..
... mieć je przy sobie.
Tak

cały czas...
Pragnę ich.
Wzbudzają strach..
.. podziw...
...

szacunek.
Chciałabym...
... zapomnieć.
Nie mogę.
Kocham

je...
... kocham ten wzrok...
... ponad...
.. różowymi

okularami.

Bez tytułu
Poplamiona szmata..
... a

obok..
... metalowy nóż.
Który przed chwilą..
... został o nią

wytarty.
Żelazną ręką..
Pewną i bezduszną..
..

bezuczuciową.
Zabijającą...
.. i pożądającą śmierci.
Śmierci

Innych.
Zazdroszcząca Im..
.. ale uważająca się..
... za

lepszą.
Podświadomie..
... nienawidząca..
.. ich wyższości..
...

ponad sobą.



Otchłań
Pustka.. rozpacz...
.. łzy i

cierpienie..
Sznurek...
... na którym wiszą uczucia.
Wstrętne,

niechciane..
... ale mocne.
Silniejsze ode mnie...
Spychające mnie

Tam...
... gdzie nigdy nie chciałam być.
Tam, gdzie nie ma

nic...
... tylko czerń...
Bez kontrastu z kojącą bielą.
- Nie mogę,

pomocy!
- Krzyczę.
Ale nikt nie słyszy..
Jestem sama.
W

swojej

otchłani.


Bariera
Płacz...
Szloch..
Lament...


Wrzask rozpaczy...
Tylko to słyszę...
Tylko dzięki temu..
.. wiem,

że ktoś przeżył.
Chcę pobiec..
... za tym głosem.
Przytulić,

pocieszyć..
... powiedzieć, że będzie dobrze.
Że jeszcze będziemy się

śmiać.
Razem.
Więc stawiam krok..
.. żeby to zrobić.
Chcę być

tam..
... jak najszybciej.
Czuć czyjąś bliskość.
To jest już

namacalne..
... widzę czyjeś kontury..
... Kaptur, spod

którego..
.. wypływają strumienie..
.. łez.
Tylko kilka

metrów..
.Wyciągam rękę..
I przewracam się.
Zapadam w mgłę i

chaos.
Dlatego..
.. że chciałam odrobiny radości.
Połączenia z

innym światem.
Przejścia przez niewidzialną barierę.