I Rozdział
Hermiona siedziała w przedziale oparta o zimną szybę. Była przygnębiona i osowiała. Krajobraz za oknem przewijał jej
się szybko przed brązowymi oczami. Rozmyślała nad jej dalszym życiem. Teraz, kiedy nie ma nikogo na tym świecie czuła
wielką pustkę w sercu. Nie wiedziała gdzie się teraz podzieje, gdzie będzie mieszkać.W końcu rodzice zostawili ją z
marnym stanem majątkowym, który starczy na jedzenie i płaceniem rachunków. Chociaż teraz będzie mieszkać w Hogwarcie,
a tu przecież za nic się nie płaci. Może to sprawi, że trochę zaoszczędzi. Musiała znalejść jakieś wyjście z tej trudnej
sytuacji. Ale teraz nie miała na to chęci i czasu, ponieważ już dojeżdżali. Przez zamglone okno dziewczyna widziała
potężny zamek, który tak kiedyś kochała. Pamiętała wszystkie dni, które spędziła tam nad książkami. Które nad nimi zmarnowała. Gdyby mogła cofnąć czas, zrobiłaby to bez wahania.
Lecz teraz było już o wiele za późno. Jej rodzice umarli nie dało się już tego odwrócić, a Hermiona czy chciała czy nie chciała musiała się z tym jakoś pogodzić. Gryfonka dalej zastanawiałaby się nad tym, co ją czeka w tym siódmym roku nauki, ale do przedziału ktoś wszedł. Wysoki mężczyzna pogładził ją delikatnie po plecach powodując u kasztanowłosej nagły przypływ podniecenia. Gwałtownie odwróciła się i wtuliła w ciało zielonookiego. Słowa były teraz zbędne, liczyło się to, że byli Kolo siebie. Co prawda miłość jaka ich kiedyś łączyła, wygasła z dniem kiedy zrozumieli że łączy ich braterska przyjaźń. Stali w milczeniu dobre dziesięć minut, lecz nagle, ostre i niespodziewane hamowanie pociągu zasygnalizowało dojazd do magicznego domu. Przejście było zapełnione ucieszonymi uczniami, którzy nie mogli się już doczekać przyjazdu do ich szkoły. Hermiona właśnie taka kiedyś była. Była nie dbającą o siebie uczennicą, dla której najważniejszą rzeczą w życiu była nauka. Teraz stała się piękną kobietą o trudnym charakterze. Wszyscy również zauważyli zmiany w jej figurze i zachowaniu. Narzuciła na siebie szkolna szatę i wybiegła na szkole błonia. Niespodziewanie ktoś rzucił się jej na szyje. Była to jej najlepsza przyjaciółka, Ginny Weasley, z którą tak dawno się nie widziała. Zazwyczaj spędzały ze sobą całe wakacje, lecz w tym roku było inaczej. Rodzice panny Granger zginęli zaraz przed wakacjami, więc Hermiona musiała załatwić formalności spadkowe oraz poukładać sobie nowe życie, co zajęło jej cale wakacje.
-Hermi, kochanie tak dawno się niewidzialyśmy- powiedziała malutka Gryfonka, jeszcze mocniej przytulając się do koleżanki-Jak się czujesz??
-Już lepiej, ale McGonagall nie chce żebym mieszkała sama w domu i powiedziała, że znajdzie mi rodzinę zastępczą- odpowiedziała nie chętnie kasztanowłosa.
To powiedziawszy przyjaciółki weszły do pustego powozu i podjechały do frontowych drzwi Szkoły Magii i Czarodziejstwa Hogwart. Wielkie wrota otworzyły się z lekkim skrzypnięciem. Uczniowie zamarli. Nigdy wcześniej hol nie był tak pięknie przystrojony. Na środku leżał wielki, czerwony dywan a poręczę zdobiły malutkie, białe, kwiatuszki z żółtymi środkami. Hogwart nie wyglądał jak Hogwart. Niegdyś ponure wnętrze stało się przytulnym wejściem. Na najniższym schodku stała jak zwykle poważna, Minevra McGonagall.
-Proszę o ciszę- zakomunikowała nauczycielka- Za chwile, jak co roku udamy się na ucztę w Wielkiej Sali, lecz proszę was o kulturę osobistą. No widzę, że się zrozumieliśmy. Smacznego.
Wszyscy pospiesznie udali się do Wielkiej Sali gdzie jak zwykle czekała na nich wielka uczta. Uczniowie z wielkim zapałem rzucili się na pyszne dania. Tu też wiele się zmieniło. Chociaż na polu było zimno i padał deszcz, sufit pokazywał hawajską pogodę. Na stole nauczycieli leżał piękny, pozłacany obrus. Hermiona pospiesznie przebiegła wzrokiem po tym stole a jej oczy zatrzymały się na wysokim mężczyźnie siedzącym obok Albusa Dumbledora. Postać wydawała jej się znajoma. Pewnie przyglądałaby mu się dalej gdyby ktoś nie pociągną jej energicznie za rękę. Przed sobą zobaczyła Lunę Lovengood która szeroko się do niej uśmiechała.
-Gdzie idziesz??- Zapytała figlarnie Gryfonka- Chyba jeszcze w tym roku nie zasiądziesz za stołem nauczycielskim-cicho zachichotała „Pomylona”
Dopiero teraz Granger zrozumiała, o co jej chodzi. Stała prawie przed tiarą przydziału. Pewnie się zagapiła, gdy przyglądała się nauczycielowi siedzącemu obok dyrektora. Poczuła, że się czerwieni i szybciutko usiadła za stołem Gryffindiru.
-Kochani Uczniowie- zaczął przyjaźnie Dumbledor- Witam was w kolejnym roku szkolnym, który jak przypuszczam będzie tak samo udany jak poprzednie-to powiedziawszy uśmiechnął się do siebie.- Lecz w tym roku mam dla was małą niespodziankę. Niektórzy z was zapewne pamiętają Turniej Trój Magiczny z przed trzech lat. Niestety skończył się dla nas tragicznie-to powiedziawszy skinął lekko głową-Gościliśmy wtedy dwie szkoły Beauxbatons i Durmstrang. I w tym roku również ich gościmy. A więc z Francji przybyła do nas madame Maxime z dwoma uczennicami-w tej chwili drzwi Wielkiej Sali otworzyły się delikatnie. Stały w nich dwie niziutkie uczennice ubrane w niebieskie, sukienki wykonane najprawdopodobniej z szlachetnego aksamitu. Zalotnie przebiegły pomiędzy stołami Gryffindoru i Ravenclawu, wymach..ąc przy tym seksownie długimi włosami. Męska część Hogwartu zamarła z podniecenia, że te piękne Paryżanki będą mieszkać z nimi pod jednym dachem.-A z Durmstrangu przyjechali profesor Karkarow ze swoimi dwoma podopiecznymi- Na te słowa drzwi ponownie się otworzyły, lecz tym razem znacznie głośniej i energiczniej. Do Sali weszli wysocy i barczyści mężczyźni ubrani w czerwono brązowych kożuchach. Byli ponurzy i jakby zdenerwowani. Hermiona przyglądnęła im się uważnie. Nie mogła uwierzyć w to, co widziała. Nagle poczuła, że unosi się lekko nad ziemią. Nim się spostrzegła była już w objęciach jej byłego ukochanego Wiktora Kruma. Cala szkoła patrzyła na ich czule powitanie. Bułgarski gracz quiddicha mocno przytulał do siebie Gryffonkę. Panna Granger uważnie mu się przyjrzała. Był o wiele wyższy i przystojniejszy niż kiedyś. Miał dłuższe włosy a oczy patrzyły na nią z miłością i tęsknotom. Nie zwracali uwagi na to, co mówił do nich dyrektor. Byli zajęci sobą. Ale po chwili ktoś mocno ich szarpnął, a oni wyrwali się z „przyjacielskiego” uścisku.
-Granger, ty nie słyszysz, co się do ciebie mówi??- zapytał groźnie Snape.- Okazywanie uczuć publicznie nie jest zbyt stosowne. Gryffindor traci 10 punktów.

Nie podoba mi się. Przede wszystkim akcja pędzi, niczego nie wyjaśniasz, tylko dorzucasz nowe wiadomości i wydarzenie, które nie wiążą się z sobą w wystarczającym stopniu. Niektóre zdania są tak skonstruowane, że trzeba je dwa razy przeczytać, aby zrozumieć sens. Poza tym dużo błędów, stylistycznych, ortograficznych i interpunkcyjnych. I kilka rzeczowych. PomylunaDumbledore

nie, nie i jeszcze raz nie... o co w tym w ogóle chodzi? Jedynym faktem, który dowiedziałam się z tej części jest to, że Grangerowi odlecieli na tamten świat.. akcja pędzie jak pospieszny i naprawdę radzę znaleźć kogoś takiego, jak beta-reader.. wiesz kto to? na polski korektor.. właśnie takiej osoby potrzebujesz..

Taki krótki rozdział, a tyle błędów . Nie będę ich tutaj wypisywać, bo naprawdę jest ich sporo, więc nie widzę sensu. Chociaż... te najbardziej rażące może Ci wytknę:
'niechętnie' piszemy razem... 'nie widziałyśmy' tym razem piszemy osobno bo to czasownik...
Przecinek przed 'a' i nie 'tęsknotom' tylko 'tęsknotą'...

No i wiele innych, ale daruję sobie ich wypisywanie. Gdzieś tam było 'za stołem Gryffindiru' zamiast 'Gryffindoru' czy wspomniany już Dumbledore, ale nie zachwycił mnie ten fick (a właściwie jego marna namiastka) na tyle, żebym siedziała i analizowała cały tekst.

Poza tym mam jeszcze kilka zastrzeżeń:
Hmmm... Czy Ty sugerujesz, że Herm w czasie wakacji ułożyła sobie nowe życie? To znaczy, że porozpaczała sobie dwa miesiące i już jej przeszło?? Tak trochę dziwnie to wyszło...
Ten zalotny bieg jeszcze zdzierżę, ale seksowne wymachiwanie włosami raczej nie...

Radziłabym zająć się też interpunkcją, bo z przecinkami masz trochę namotane.

To tyle ode mnie, chociaż jakbym się postarała mogłabym jeszcze więcej znaleźć błędów i nieścisłości. Jednak wydaje mi się, że komentarz nie powinien być dłuższy od samego tekstu no chyba, że jest to wybitne dzieło, ale ten tekst to takowych na pewno nie należy...

Wygląda na ctrlcctrlv z blogasska, co nasuwa mi skojarzenia z topikiem o tokio hotel xD
z czym do ludzi ;p.

Duuuuużoooooo literówek...
Punkt pierwszy: Luna NIE BYŁA w <tutaj zacytuję> gryffIndIrze < >
Punkt drugi: Jestem bardzo ciekawy co to Gryffindir.
Punkt trzeci: Dumbledor? Nie znam.
Punkt czwarty: Luna Lovengood - ciekawa osoba, sama ją wymyśliłaś?
Punkt piąty: "pomyluna" a nie "pomylona"
Punkt szósty: Na Turniej Trójmagiczny <tak, razem> sprowadzano więcej niż dwóch uczniów
Punkt siódmy: "tęsknotom" BUAHAHAHAHAHAHAHAHAHA
Punkt ósmy: Czy tylko mi wydaje się tak krótkie, że aż straszne?
No cóż by tu kryć... Widzę, że pierwszy raz spróbowałaś swych sił w pisaniu. Nie wyszło ci to. Opisy fatalne, dialogi yyy "kwadratowe" - żadnych uczuć. Wszyscy mówią sztucznie i przez to tekst jest lekko nieprzyjemny. Ogółem: nie podoba mi się.

Ale jak to się mówi "pierwszy raz jest zawsze najtrudniejszy". Pisz dalej, najlepiej najpierw w wordzie żeby skorygować chociaż część błędów... Będę czytał dalej chociażby po to żeby sprawdzić czy sie poprawiłaś Pozdro 4 all

No i gdzie ta kontynuacja? Po ostatniej krytyce mam ochote znaleźć mniej błedów

Jak narazie to nie mam weny:) co prawda next part się robi ale jest zakrótki żebym mogla go dodac:)

Hehehehe dobrze wiedzieć :]

powinno raczej być nad swoim

Masz sporo błędów składniowych, zdania sa często pojedyncze nic nie wnoszace do treści, mnóstwo literówek

Treści nie będę oceniać bo jest to zbyt mały fragment i nic się w nim jakoś nie działo.

P.s. Popraw wytknięte błędy przez innych, szczególnie te dotyczące nazwisk.

Taki krótki tekst a tak wiele błędów..



Jak mi powiesz jak dokładnie to robiły może czarami A i Wymach..ąc to jakieś nowe polskie słowo?? Bo ja go nie znam... Zastanów sie pierw zanim cos napiszesz i znajdz sobie betę... tyle...

Kara - w tym akurat przypadku chodziło o słowo "wymach.ując", a to słowo chyba znasz? A że forum posiada funkcję autocenzury, to akurat nie wina autorki.

Podtrzymuję swoją opinię na temat tego opowiadania.