Kiedyś pisałam dla Niego wiersze
Lubiłam zaglądać mu w oczy
Źrenice przesuwające się po tekście
Zatrzymywałam ten czas dla siebie
Dawałam stop klatkę, kiedy czytał

A potem przyszła zima
Mówił: za zimno na spacery
Siedziałam naprzeciw ściany
Liczyłam każde tamto spojrzenie
Ale już nie pamiętałam
Ile ich było na jedną małą chwilę
Słuchaliśmy w kółko tej samej piosenki

W lutym wszystko się zmieniło
Było mi zimno przez niego
Było mi zimno od jego wzroku
I bałam się już czytać
Nie chciałam, żeby usłyszał
jak łzy kapią na kartkę

Niedługo zaczną spadać liście
Pójdę znowu do naszego parku
Tam gdzie po raz pierwszy
Złapaliśmy się za ręce

Tylko że dzisiaj powoli zapominam
Ciepła jego silnych dłoni
I teraz są inne
cieplejsze

Nie wiem, co o tym myslec. Wiersz wzbudza mieszane uczucia, chociaz wiecej jest tych pozytywnych... "dawałam stop klatkę" - to mi strasznie nie pasuje. A reszta? Trochę niespójna, trochę jakby za dużo na raz lub za mało w ogóle. Ale mimo to znalazlam coś dla siebie - pierwszy i drugi wers, trzecia zwrotka, to do mnie przemawia

Oj, nie lubię krytykować wierszy, które zdają się być zapisem czichś przeżyć. Bo to trochę jakbym te przeżycie krytykował, a przecież tak nie jest... Słaby bardzo. Jak reportaż. Na granicy prozy i niewiadomo czego. Więcej poezji, mniej mowy-trawy i stopklatek.

To jest historia opowiedziana bardzo prosto i, niestety, dość sztampowo. Jest w tym trochę delikatności (co cenię), ale zbyt dużo jest powiedziane wprost i bez ogródek. A czytelnik czasem lubi się pogłowić troszkę. Więcej poezji w poezji

Oj.Czytałam dużo lepsze, Twoje wiersze.
Ale tak zazwyczaj jest-kiedy pisze się o czymś, co nas bezpośrednio, i 'świeżo' dotyczy-a wnioskuję, że tak własnie jest-nic nie wychodzi.
Trzeba dojrzeć do spisania niektorych sytuacji.Dojrzeć czasowo..Tak sądzę.

No właśnie. Pisałam ten wiersz wielokrotnie i za każdym razem wychodził tak samo/podobnie. Zdaję sobie sprawę, że można było inaczej to ująć, tyle że w tym przypadku nie potrafię.
Dzięki za opinie ; )