...

Znowu jesiennie... Ale to dla Ciebie ważne... Tym razem ja się boję skomentowac...

Czy ten wiersz na pewno jest tylko o kasztanach?
Widze w nim drugie dno, ale nie ujawniam swojej interpretacji, bo to moja sobista sprawa;)

Dokładnie ja też widze w nim drugie dno... ale własnie dlatego boję się go tak dokładnie ocenic...

ładny, zgrabny, miło mi się czytało, leciutki, kasztankowaty.
ale zakończenie... bo czytając miałam nadzieje na szczęśliwe.

ale po namyśle... co kończy się szczęśliwie?

Zawsze, kiedy cos mnie wzrusza takiego prostego jak kasztany, to zamieniam sie w male dziecko i pisze troche jak dziecko.
I zawsze ta rzecz - w tym przypadku kasztany, wydaja mi sie powodem smutku. A nastepnego dnia sie budze i wiem - aha, to nie plakalam przez kasztany tylko... Tak, jest tylko, ale mozna mnie zjechac, nie zrani to moich cennych uczuc

Przepraszam za rozczarowanie Ale niestety sa zasuszone na amen.

Aaaaa mi się podoba.
Naprawdę.
Takie...nie wiem.Nie umiem określić, przypisać tego do jakiegoś stylu-wyleciały mi z głowy nazwiska, ale kiedyś cyztałąm taki wiersz o jakichś starszych ludziach i liściu-i tam tak ładnie jak tutaj oddawano cały wiersz rozważaniom na temat tego liścia, żeby tak naprawdę powiedzieć o czymś innym.
Troszkę przeszkadza mi brak jakiejś klarowności, co do właściwego sposobu interpretacji.
Ale ładnie.