[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Zbiorówka o HP+HG [NK], Po raz trzeci pisany od nowa...

[Narsil]

Wybaczcie, ale miałam zapisany jedynie mój początek...:(Obiecuje, ze teraz będe wszystko zapisywać!To przypomne wam początek...

Harry siedział zamyślony w swoim pokoju.Kilka dni temu
skończył piętnaście lat.Jego wzrok powędrował do kartek
urodzinowych od swoich najlepszych przyjaciół.Koślawe
pismo Rona, krzywe grafy Hagrida, pośpieszne litery Syriusza
i staranna kaligrafia Hermiony.Na samą myśl o tej ostatniej
osobie, Harry odczuwał dreszcze.Coś czuł do jego najlepszej
przyjaciółki, więcej niż przyjaźń.Długo jednak nie mógł myśleć, ponieważ ciotka Petunia zawołał go na dół. "Co mogą
odemnie chcieć..." myślał Potter.
-Słuchaj chłopcze...-Zaczął wuj Vernon gdy tylko Harry
usiadł.-Jedziemy na wakacje na Hawaje...Pani Figg nie wiemy
czemu nie ma.Ciotka Marge jest w szpitalu.Nie mamy cię
gdzie zostawić...Jedziesz z nami.-Te ostatnie zdanie
wypowiedział tak, jakby był na łożu śmierci.
-C-co?-Wydukał Harry.
-Nie marudź!Wyjeżdżamy jutro po południu!Wynocha do
swojego pokoju!-Harry powlekł się do siebie...Wakacje ma
zepsute...A miał nadzieje jechać do Rona.Postanowił napisać
listy do przyjaciół.Zajęło mu to reszte dnia, ponieważ był
bardzo zaskoczony, zasmuconu a zarazem zdenerwowany
całą sprawą.
-Hedwigo zanieś to Ronowi, Hermionie i Syriuszowi...Potem
kieruj się na Hawaje...Eee...To jest...-Ale sowa już wyleciała,
więc Harry uznał, ze wie gdzie jest to "bajeczne"
miejsce.Nazajutrz był już gotowy.Wujechali na lotnisko i
polecieli w ciepłe kraje.Harry zdecydowanie wolał by polecieć
tam na swojej błyskawici.Podróż samolotem nie podobała mu
się.Gdy wkońcu wysiedli, Potter odetchnął z ulgąl.Dotarli tam
wieczorem, więc po skonsumowaniu kolacji poszli spać.Na
szczęście mieli oddzielne pokoje.Harry wyspał się jak nigdy.Rano po śniadaniu poszli na plaże.Harry czuł satysfakcje, chodząc w ‘bikini’ ().On, dobrze umięśniony, dobrze prezętujący się w takim stroju, a obok Dudley, gruby, rozlazły i wyglądający jak słoń w bikini.Gdy rozłożyli się z wszystkimi bambetlami (tak to nazywa moja siostra), Potter postanowił iść popływać.Gdy szedł w strone morza i przeciskał się przez całą mase ludzi usłyszał, że ktoś go woła.Nie był to żaden z Dursleyów.Była to jakaś dziewczyna.Gdy Harry ją zobaczył, oniemiał z wrażenia.Piękna...Kształty idealne...Boska...
-Harry!-To przecież Hermiona!Wyglądała cudownie.Zmieniła kolor włosów.Miała teraz szkarłatne włosy ze złotymi pasemkami.Prawdziwa Gryfonka...
-Harry, tak tęskniłam!-Krzyknęła i rzuciła mu się na szyje.Potter objął jej cudowną talię.
-Witaj Hermiono...Wspaniale Cię widzieć...-Powiedział chłopak czując wielkie szczęście i spokój, mając ją w ramionach.Jej skóra była niesamowcie gładka.Harry się troche zaczerwienił.
-Co Ty tutaj robisz?-Zapytała puszczając jego szyje i całując w policzek.To go troche (troche?Bardzo!) rozkojarzyło.
-Bo....Eeee...Dursleyowie tu przyjechali i nie mieli mnie gdzie zostawić.Jak Ci mijają wakacje?Ile już tu jesteś?Po Twojej skórze widze, że już dość długo...
-Jestem tu całe wakacje.U mojej cioci...
-Tak?M-myślałem, że pojedziesz do kruma...-Tak.Harry bardzo się tego bał.
-Nie.Zapraszał mnie, ale nie mam ochoty dalej prowadzić znajomości.On jest jakiś dziwny...-Harry teraz czuł się naprawdę szczęśliwy.Jest tu, Hermiona stoi tak blisko, piękna pogoda, Dursleyów ma gdzieś...Wszystko jak w bajce.Postanowili iść popływać.Po kilku minutach usłyszeli bardzo głośny plusk, jakby ktoś wrzycił coś ogromnego i ciężkiedo do morza.Obrucili się i zaczeli głośno śmiać.Ich śmiech niósł się daleko.To Dudley wskoczył do wody.Próbował płynąć, ale cały czas ciągło go na dno.Widząc grasującego wieloryba postanowili wyjść z wody i pospecerować.Hermiona podbiegła do rodziców, by im powiedzieć o ich planach, a Harry powlekł się do Dursleyów.
-Idę się przejść.-Powiedział.Nic mu nie odpowiedzieli.Wiedział, że ucieszyliby się, jakby się zgubił.Szli daleko wzdłóż brzegu rozmawiając i mocząc szfaje w wodzie.Doszli do pustej plaży.W oddali, za nimi widać było kolorowe parasole, ręczniki i malutkich ludzi w kolorowych strojach.


Pa :*

[Abaska]

Niom wiec pishe


Hermiona wrzasnela z przerazenia. Na dole zrobilo sie cicho.
- Dam glowe, ze ciotka wie juz, ze tu jestesmy - mruknal Harry.
- No bomba... - rzekla Hermi - To wszystko moja wina... - Dodala ze lzami w oczach.
- Nie, cos ty... To moja wina. Nie powinienem cie tu zaciagac.
Rozleglo sie dudnienie po schodach. Ktos szedl na gore.
- Szybko, schowajmy sie - szepnal Harry. Hermiona stala, niczym slup.
- Co jest, Hermi??
- A co z tym czyms w szafie??
- Sprawdzimy innym razem...
- Jutro wyjezdzamy...
Kroki byly coraz blizej.
- To nic, prosze cie, chodz, bo zaraz wpadniemy.
- Dobrze.
Skierowali sie w strone okna. Byli juz tuz-tuz, gdy nagle okno zatrzasnelo sie. Znalezli sie w pulapce. Hermiona jeknela.
- No to juz po nas. Teraz to sie juz tylko mozemy schowac pod stolem, jak male smarkacze, ktore zjadly ciasto ze stolu.
- Albo kiedy Twoja ciotka otworzy drzwi, powiemy, ze nie wiemy, jakim sposobem sie tu znalezlismy, ze jakies czary, itepe...
Hermiona zaczela sie cicho smiac. Nagle umilkla.
- Harry, czy zauwazyles, ze kroki ucichly??
- Rzeczywiscie... Moze dala sobie spokoj??
- Albo sie skrada...
- Chyba raczej to drugie. Nie no, zartuje... - dodal szyko widzac wyraz twarzy Hermiony.
- Harry, skoro nic nam nie grozi, to moze zobaczymy, co jest w tej szafie?
- Co?
- Masz pietra? - zapytala Hermi ze zlosliwym usmieszkiem.
- Cos ty. - rzekl Harry i chcac udowodnic przed nia <i przed soba samym> ze nie jest tchorzem podszedl do szafy. Otworzyl ja i...
- Cholera!! - krzyknal. Hermiona zaniemowila. Z szafy wylecial szkielet i cos w stylu mgly <ale nie byl to kurz>.
- To Nessa - wyszeptala dziewczyna.
- Tak myslalem. Przetransmutowal ja w szkielet. Nie mogla rozlozyc sie tak szybko.
Hermiona podeszla do szkieletu. Dotknela go, w wyniku czego Potter wzdrygnal sie mimowolnie.
- Nie przetransmutowal jej, tylko polal jakims eliksirem. Bardzo jestem ciekawa, jakim. Chyba go tu zostawil...
- Skad wiesz?
- Nie wiem, to tylko przypuszczenie. Pomozesz mi, czy nie?
- Pomoge, ale juz nie badz taka nerwowa...
- Przepraszam. Wciaz mam wrazenie, ze ciotka zaraz tu wejdzie.
- Wiesz, ze ja tez...
- No, ale trudno. Chodz, pooszukamy.
Szukali wciaz coraz bardziej zdenerwowani. Po pol godziny:
- Hermi, mam tu jakis kluczyk.
- Schowaj go gdzies sobie np. do kieszeni.
- Po co?
- Po nic. Tak sobie po protu schowaj. Moze znajdziemy zamek do tego klucza.
- Oki. Juz chowam. A ty cos znalazlas?? - Hermiona zawachala sie. - Tak??
- Dziennik - powiedziala troszke zmieszana.
- Czemu nic nie powiedzialas?
- Och, Harry, nie pamietasz dziennika Riddle'a?
- Pamietam, ale Riddle nie mial kilku dziennikow - odpowiedzial Harry rozbawionym tonem.
- Co racja, to racja. Nie gniewasz sie?? - zapytala Hermi z nadzieja.
- Marzycielka - zasmial sie Potter.
Po chwili obaj smiali sie juz serdecznie. Harry spojrzal na Hermione... "Wyglada tak ladnie, kiedy sie usmiecha..." - pomyslal. A bylo to bardzo trafne spostrzerzenie. Hermiona wydoroslala, stala sie mniej "kujonowata" i bardzo wypiekniala. Jej oczy jerzyly sie tajemniczym blaskiem, a piekne krecone splywaly jej lagodnie na ramiona... Zamknela jakas ksiazke, polozyla ja na polce... Spojrzala mu w oczy...
- Cos nie tak, Harry??
- Nie, nie, nie... zapatrzylem sie po prostu...
Hermi usmiechnela sie lekko zawstydzona. Harry obrocil sie. Spojrzal w glab szafy powtarzajac sobie w duszy "Jaki ze mnie kretyn...". I nagle...
- Hermiona!! Zamek!! - krzyknal, zapominajac, ze mial byc cicho.
- Ciszej. - Syknela Hermiona, ale bylo juz za pozno. Teraz ktos szybko stukal po schodach.
- Harry, wkladaj klucz... - jeknela Hermiona.
Harry wyciagnal klucz i wepchnal go w dziurke. Poczul, ze cos ciagnie go do wnetrza szafy... Hermiona zlapala go za reke. Nagle cos szarpnelo ich do przodu. Wlasnie wtedy ciotka weszla do pokoju. Harry slyszal tylko pisk przerazenia, ale jakby odlegly...
- Musiala zobaczyc szkielet Nessy - powiedziala Hermi.
- Tak - odpowiedzial Harry.
- Gdzie jestesmy??
- Nie wiem...
Znajdowali sie w duzym pomieszczeniu poodobnym do lochu, a wokol pelno bylo wszelkiej masci butelek i kociolkow.
- To mi przypomina klase Snape'a - powiedziala Hermiona.
Nie mylila sie. Byli w sali pelnej roznej masci eliksirow<lezaly na polkach i stolikach>. Za nimi znajdowaly sie wielkie, drewniane drzwi. Mogli wiec w kazdej chwili wrocic... Ale cos im nie pozwalalo tego zrobic...
- Harry... Tu moze byc ten eliksir, ktorym Voldemort polal Nesse...
Harry przytaknal na to. Chwile pozniej chodzili juz od stolika do stolika patrzac na nazwy eliksirow. Wiele z nich nie bylo im znanych, ale i na to znalazl sie sposob. Hermiona znalazla ksiege ze wszystkimi nazwami i wyjasnieniami tych czarodziejskich plynow. Tak wiec szukali i sprawdzali, ale nie mogli znalezc tego wlasciwego...

----------------------------------

Wiem, ze dno dna... Ale i tak rezerwuje sobie jeszcze next parcika!! W miare mozliwosci naklikam go jeszcze dzisiaj... Don't touch!!