[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Zbiorówka o HP+HG [NK], Po raz trzeci pisany od nowa...

[Narsil]

Wybaczcie, ale miałam zapisany jedynie mój początek...:(Obiecuje, ze teraz będe wszystko zapisywać!To przypomne wam początek...

Harry siedział zamyślony w swoim pokoju.Kilka dni temu
skończył piętnaście lat.Jego wzrok powędrował do kartek
urodzinowych od swoich najlepszych przyjaciół.Koślawe
pismo Rona, krzywe grafy Hagrida, pośpieszne litery Syriusza
i staranna kaligrafia Hermiony.Na samą myśl o tej ostatniej
osobie, Harry odczuwał dreszcze.Coś czuł do jego najlepszej
przyjaciółki, więcej niż przyjaźń.Długo jednak nie mógł myśleć, ponieważ ciotka Petunia zawołał go na dół. "Co mogą
odemnie chcieć..." myślał Potter.
-Słuchaj chłopcze...-Zaczął wuj Vernon gdy tylko Harry
usiadł.-Jedziemy na wakacje na Hawaje...Pani Figg nie wiemy
czemu nie ma.Ciotka Marge jest w szpitalu.Nie mamy cię
gdzie zostawić...Jedziesz z nami.-Te ostatnie zdanie
wypowiedział tak, jakby był na łożu śmierci.
-C-co?-Wydukał Harry.
-Nie marudź!Wyjeżdżamy jutro po południu!Wynocha do
swojego pokoju!-Harry powlekł się do siebie...Wakacje ma
zepsute...A miał nadzieje jechać do Rona.Postanowił napisać
listy do przyjaciół.Zajęło mu to reszte dnia, ponieważ był
bardzo zaskoczony, zasmuconu a zarazem zdenerwowany
całą sprawą.
-Hedwigo zanieś to Ronowi, Hermionie i Syriuszowi...Potem
kieruj się na Hawaje...Eee...To jest...-Ale sowa już wyleciała,
więc Harry uznał, ze wie gdzie jest to "bajeczne"
miejsce.Nazajutrz był już gotowy.Wujechali na lotnisko i
polecieli w ciepłe kraje.Harry zdecydowanie wolał by polecieć
tam na swojej błyskawici.Podróż samolotem nie podobała mu
się.Gdy wkońcu wysiedli, Potter odetchnął z ulgąl.Dotarli tam
wieczorem, więc po skonsumowaniu kolacji poszli spać.Na
szczęście mieli oddzielne pokoje.Harry wyspał się jak nigdy.Rano po śniadaniu poszli na plaże.Harry czuł satysfakcje, chodząc w ‘bikini’ ().On, dobrze umięśniony, dobrze prezętujący się w takim stroju, a obok Dudley, gruby, rozlazły i wyglądający jak słoń w bikini.Gdy rozłożyli się z wszystkimi bambetlami (tak to nazywa moja siostra), Potter postanowił iść popływać.Gdy szedł w strone morza i przeciskał się przez całą mase ludzi usłyszał, że ktoś go woła.Nie był to żaden z Dursleyów.Była to jakaś dziewczyna.Gdy Harry ją zobaczył, oniemiał z wrażenia.Piękna...Kształty idealne...Boska...
-Harry!-To przecież Hermiona!Wyglądała cudownie.Zmieniła kolor włosów.Miała teraz szkarłatne włosy ze złotymi pasemkami.Prawdziwa Gryfonka...
-Harry, tak tęskniłam!-Krzyknęła i rzuciła mu się na szyje.Potter objął jej cudowną talię.
-Witaj Hermiono...Wspaniale Cię widzieć...-Powiedział chłopak czując wielkie szczęście i spokój, mając ją w ramionach.Jej skóra była niesamowcie gładka.Harry się troche zaczerwienił.
-Co Ty tutaj robisz?-Zapytała puszczając jego szyje i całując w policzek.To go troche (troche?Bardzo!) rozkojarzyło.
-Bo....Eeee...Dursleyowie tu przyjechali i nie mieli mnie gdzie zostawić.Jak Ci mijają wakacje?Ile już tu jesteś?Po Twojej skórze widze, że już dość długo...
-Jestem tu całe wakacje.U mojej cioci...
-Tak?M-myślałem, że pojedziesz do kruma...-Tak.Harry bardzo się tego bał.
-Nie.Zapraszał mnie, ale nie mam ochoty dalej prowadzić znajomości.On jest jakiś dziwny...-Harry teraz czuł się naprawdę szczęśliwy.Jest tu, Hermiona stoi tak blisko, piękna pogoda, Dursleyów ma gdzieś...Wszystko jak w bajce.Postanowili iść popływać.Po kilku minutach usłyszeli bardzo głośny plusk, jakby ktoś wrzycił coś ogromnego i ciężkiedo do morza.Obrucili się i zaczeli głośno śmiać.Ich śmiech niósł się daleko.To Dudley wskoczył do wody.Próbował płynąć, ale cały czas ciągło go na dno.Widząc grasującego wieloryba postanowili wyjść z wody i pospecerować.Hermiona podbiegła do rodziców, by im powiedzieć o ich planach, a Harry powlekł się do Dursleyów.
-Idę się przejść.-Powiedział.Nic mu nie odpowiedzieli.Wiedział, że ucieszyliby się, jakby się zgubił.Szli daleko wzdłóż brzegu rozmawiając i mocząc szfaje w wodzie.Doszli do pustej plaży.W oddali, za nimi widać było kolorowe parasole, ręczniki i malutkich ludzi w kolorowych strojach.


Pa :*

[Tova Brink]

No to teraz ja... Wiem, że totalnie zrąbane, ale zawsze coś (by zadowolić Narsilqa )

Gdy tam dobiegli, okazało się, że to tylko osuwająca się skała. Wybuchnęli śmiechem, że tak gwałtownie zareagowali. Postanowili coś ze sobą zrobić, skoro już byli na dworze w tak piękną noc.Harry zaproponował, żeby powspinali się trochę na skarpę. Usiedli razem na omszonej skale i zaczęli podziwiać piękną, srebrną tarczę księżyca. Hermiona oparła głowę na ramieniu Harrego i cicho westchnęła. Była szczęśliwa, że mogą razem cieszyć się tą piękną chwilą. Harry nieśmiało objął jej nagie ramiona i w tym momencie poczuł strasznie szybkie bicie swojego serca. Hermi delikatnie zmrużyła swoje piękne, brązowe oczy i delektowała się jego obecnością. Przesiedzieli na skale koło godziny, cały czas milcząc. W końcu postanowili wrócić, gdyż byli już trochę senni. Nagle coś się stało. Skała pod stopą Hermiony osunęła się i dziewczyna spadła kilka metrów w dół. Harry, przestraszony, szybko zbiegł w miejce, gdzie leżała dziewczyna.
- Hermiono! Hermi! Nic ci nie jest? - szepnął i pochylił się nad przyjaciółką.
- Nie... Nie... Jestem chyba odrapana... Ałć... Moja kostka... - zajęczała dziewczyna.
- Pokaż... Boli?
- AŁA!!!! Strasznie... - wyszeptała boleśnie dziewczyna.
- Na pewno nie jest złamana... Kości są całe. Myślę, że jest skręcona... Zabiorę cię do domu. Twoja ciotka coś na pewno na to poradzi. - powiedział z czułością i troską w głosie Harry.
- Ale... Jak ja dojdę do domu... - zaczęła dziewczyna, ale, nim zdążyła zaprortestować, chłopak wziął ją na ręce i zaczął nieść w kierunku jej domku.
- Co ty robisz? - zapytała zdziwiona.
- No, zabieram cię do domu. Sama sobie nie poradzisz... A i tak dla mnie to czysta przyjemność. - uśmiechnął się do niej urzekająco i... pocałował ją delikatnie w policzek. Gdyby nie ciemności, to można by było wyraźnie dostrzec czerwienie, które pojawiły się na policzkach Hermiony...

Ja ZAWSZE coś skopię. Jak mam więcej nie pisać, to powiedzcie.