[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Wiersz

[matoos]

"Kruki"

Zawsze podziwiałem kruki
Wielkie czarne ptaki unoszące się nad mą głową
Biegłem
Ścigałem ich cienie z okrzykiem na ustach
Krzyczałem
Ja też chcę latać
Kiedy moja głowa znalazła się na poziomie ich skrzydeł
Poznałem Ją
I nauczyłem się latać bez kruków
Uniosłem się ponad nie
A później
Kiedy przestałem słyszeć ich krakanie
Spadłem
Bez niej
Spodziewałem się że mnie rozdziobią
Ale stało się inaczej
Nigdy nie dotarłem do ziemi
Bo stałem się jednym z Nich

[matoos]

Oto nadchodzi słońce
Otwieram oczy i unoszę rękę
Aby przetrzeć zlepione snem powieki
Czy wiesz kim jesteś kiedy budzisz się w szarym świetle poranka?
Kogo winisz za swe bezużyteczne skrzydła?
Jasnobrązowy płyn wypełnia po brzegi kubek
Tylko na chwilę
By opanować nieposłuszne gołębie mych myśli
( Bezowocny wysiłek )
Wstaję i ruszam w całodniowe poszukiwanie sensu
Aby zapalić panu Bogu świeczkę
( i diabłu ogarek )
Aby nie dać się przygnieść nieskończonej iteracji świata
Wygładzam pióra
I zanurzam się w pokryte rzęsą jezioro
Słuchając innych
Tak jak ja wykrzykujących swoje pragnienia w niebo
Czy jestem taki jak oni?
Czemu miałbym być kimś specjalnym?
( Inny nie znaczy lepszy )
Wracam do ciepłych pieleszy
Domu rodzinnego
Nie spodziewając się odpoczynku od zewnętrznych wiatrów
I przykładając głowę do poduszki
Zasypiam z głową przepełnioną strachem
Zalewanym przez niepowstrzymane fale snów
Przeraża mnie brak kontroli
Już niedługo czas
Ponownie nadejdzie słońce