[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Wiersz

[matoos]

"Kruki"

Zawsze podziwiałem kruki
Wielkie czarne ptaki unoszące się nad mą głową
Biegłem
Ścigałem ich cienie z okrzykiem na ustach
Krzyczałem
Ja też chcę latać
Kiedy moja głowa znalazła się na poziomie ich skrzydeł
Poznałem Ją
I nauczyłem się latać bez kruków
Uniosłem się ponad nie
A później
Kiedy przestałem słyszeć ich krakanie
Spadłem
Bez niej
Spodziewałem się że mnie rozdziobią
Ale stało się inaczej
Nigdy nie dotarłem do ziemi
Bo stałem się jednym z Nich

[matoos]

Kurcze, kiedy tak czytałem ten komentarz, po kolei wracałem do swoich starych wierszy, i widzę w nich siebie sprzed tylu lat, tylu wieków... Sprzed niecałego roku... Jak wiele rzeczy może się zdarzyć w ciągu zaledwie minuty. Bicie serca wzmaga się, zamglone okulary spadają na ziemię, ale człowiek nie martwi się o szkła lecz o kryształ który trzyma w dłoniach, tak delikatny, wrażliwy na pęknięcia... A najpiękniejsze jest to, że ten kryształ oddaje uścisk, zaciskając delikatne palce na plecach człowieka, dbając o to aby nie porysować starego i niegotowego szkła które ma w piersi... W chwilę potem człowiek schyla się po okulary, a świat jest zupełnie inny niż przed zaledwie momentem. Pozbawiony szarej niepewności, zastąpionej przez oszałamiającą pewność...

Kurcze, zaraz mi kolejny wiersz wyjdzie spod palców, choć wcale nie miałem zamiaru tak tego napisać... Co tu dużo ukrywać, zakochałem się jak jakiś nieopierzony nastolatek, a kilka dni temu wreszcie dopiąłem celu i zdobyłem skarb, o którym marzyłem od tak dawna. I jedyne co moge powiedzieć w tej chwili to że warto czekać, czekać na tę jedyną na świecie osobę, która będzie na tyle delikatna, żeby nie zniszczyć delikatnego kryształu Twojego serca... I nie przejmować się porażkami. Bo kryształ, choć delikatny, szybko zrasta się z powrotem.

Chyba moje wiersze będą teraz piękniejsze A przynajmniej dużo bardziej optymistyczne. Chociaż, też niekoniecznie. Na przykład "Spójrz co mi uczyniłaś..." nie opowiada o przeżyciach moich, ale jednego z moich najbliższych przyjaciół. "Przychodzisz..." to moje wrażenia po kolejnym przeczytaniu "Czarnowłosej" - mojego własnego opowiadania poetyckiego... Heh, zgrywałem się na takiego skromnego no i się wydało - sam jestem dla siebie natchnieniem... Narcyzm pierwsza klasa

Zerojedynkowe nawiązania to efekt tego, że jestem informatykiem i naprawdę cholernie lubię swoje powołanie... Nic na to nie poradzę, że widzę świat przez pryzmat heksadecymalnych przekładni

"Amadan' na' Briona" powstał pod wpływem celtyckiej legendy o Błaźnie. Odsyłam do źródeł, ja nie potrafię tego opowiedzieć tak pięknie jak celtyccy bardowie...

I jeszcze kawałek o wierszach. Będą. Nie potrafię sobie wyobrazić życia bez pisania wierszy - bo nie mam czasu żeby pisać opowiadania na podstawie tego co mi do łba wpada... A momentami bardzo tego żałuję...

No i jeszcze jedno. Dzięki, kochana Muszko, za to że napisałaś co myślisz o moich wierszach. Za to że uświadomiłaś mi że tak naprawdę zbliżyłem się do swego celu, pomimo że nigdy wcześniej nie zwróciłem na to uwagi.

I ostatni akapit. Chcę podziękować Asi, której nie znacie, a która zawsze była moim natchnieniem, nawet kiedy jeszcze nie zauważałem jej istnienia. Dziękuję, Iney, moja Kruczowłosa Czarodziejko :*