[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Wiersz

[matoos]

"Kruki"

Zawsze podziwiałem kruki
Wielkie czarne ptaki unoszące się nad mą głową
Biegłem
Ścigałem ich cienie z okrzykiem na ustach
Krzyczałem
Ja też chcę latać
Kiedy moja głowa znalazła się na poziomie ich skrzydeł
Poznałem Ją
I nauczyłem się latać bez kruków
Uniosłem się ponad nie
A później
Kiedy przestałem słyszeć ich krakanie
Spadłem
Bez niej
Spodziewałem się że mnie rozdziobią
Ale stało się inaczej
Nigdy nie dotarłem do ziemi
Bo stałem się jednym z Nich

[muszka Me]

Wiesz, znowu taki jakoś mało "wierszowaty"... Może i jestem na to uczulona nieco =) ale mniejsza z tym.

Przede wszystkim przemyślenia mi się podobają -- tak jakoś, aż zadrżałam pod koniec^^ lubię, gdy wiersz daje do myślenia. Twój daje. I to niesamowicie -- po każdym kolejnym czytaniu widzę w nim coś nowego ;D

Szkoda, że taki mało optymistyczny^^ A obiecałeś radosne wiersze.

Lubię go. Jednak nie mogę się tego wrażenia pozbyć, że jako proza wyglądałby nieco lepiej. A tam =) Pisz dalej =)