[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Wiersz

[matoos]

"Kruki"

Zawsze podziwiałem kruki
Wielkie czarne ptaki unoszące się nad mą głową
Biegłem
Ścigałem ich cienie z okrzykiem na ustach
Krzyczałem
Ja też chcę latać
Kiedy moja głowa znalazła się na poziomie ich skrzydeł
Poznałem Ją
I nauczyłem się latać bez kruków
Uniosłem się ponad nie
A później
Kiedy przestałem słyszeć ich krakanie
Spadłem
Bez niej
Spodziewałem się że mnie rozdziobią
Ale stało się inaczej
Nigdy nie dotarłem do ziemi
Bo stałem się jednym z Nich

[muszka Me]

Ten malutki to swoista perełka -- zawsze podziwiałam ludzi, którzy w jak najmniejszej ilości słów potrafili zawrzeć wszystko. Cieszę się z niego -- jak małe dziecko z czerwonego lizaka.

Zaś drugi -- specyficzny. Lubię takie, z pozoru proste, napisane dziecięcym językiem (a nie klejące się od metafor niby pączek od nadmiaru lukru -- który przecież staje się mdły), które ponadto coś w sobie mają.

Może faktycznie po pewnym czasie tak pokochałam Twoje wiersze, że nie potrafię ich obiektywnie krytykować. Chociaż może one po prostu są już tak dobre -- że krytyki (tej w negatywnym znaczeniu) nie potrzebują.

--
Szydera z tą datą^^ Przyznaj się Matoos, że w swoim geniuszu zbudowałeś wehikuł czasu, a teraz wstydzisz się powiedzieć XD