[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Wiersz

[matoos]

"Kruki"

Zawsze podziwiałem kruki
Wielkie czarne ptaki unoszące się nad mą głową
Biegłem
Ścigałem ich cienie z okrzykiem na ustach
Krzyczałem
Ja też chcę latać
Kiedy moja głowa znalazła się na poziomie ich skrzydeł
Poznałem Ją
I nauczyłem się latać bez kruków
Uniosłem się ponad nie
A później
Kiedy przestałem słyszeć ich krakanie
Spadłem
Bez niej
Spodziewałem się że mnie rozdziobią
Ale stało się inaczej
Nigdy nie dotarłem do ziemi
Bo stałem się jednym z Nich

[muszka Me]

Cóż, trzeba przyznać, że jestem pod wrażeniem. Zwłaszcza zakończenie mnie trzepnęło... niezłe.

Naprawdę wielki wiersz. Cóż ja mogę powiedzieć...? Respekt.

Myślę, że go do końca nie rozumiem. Ale rozumiem tyle, żeby powiedzieć, że jesteś niesamowity. Skąd takie rzeczy biorą się w zwykłej, ludzkiej głowie?

Plusy za oryginalność. Za każdym razem, kiedy wchodzę w temat "Wiersz" wiem, że będę zaskoczona, coś mnie zdziwi. Tyle wierszy już napisałeś -- a w rutynę nie popadasz, zawsze odkrywa się coś nowego. Jak już wspomniałam -- respekt. =)