[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Być Szlachetnym [cdn?], czasem trzeba bardzo szybko dorosnąć...

[Kitiara]

Opowiadanie "Być szlachetnym" jest siquelam do "Ręki Boga". Dlatego radziłabym najpierw przeczytać tamten FF.

Czwartek, 01.11.1996

Do skrzydła szpitalnego wpadły nareszcie promienie słońca. Pierwszy listopada zapowiadał się na pogodny dzień.
Jeden niesforny promyk zaigrał na bladej twarzy chłopca leżącego na łóżku pod ścianą, rozświetlając ją i ogrzewając swoim ciepłem.
Pacjent otworzył oczy. Był wyspany i cholernie świadomy wszystkiego, co się stało.

Przez ostatnich kilka dni trzymali go na jakichś odurzających paskudztwach, uśmierzających fizyczne i psychiczne cierpienie.
Teraz, gdy zewnętrzne rany już się prawie całkiem zabliźniły, a umysł odetchnął świeżością, ogarnął go falą płynącą od strony serca tępy ból i chociaż ciało już go nie bolało, czuł się podle.
Chłopiec zagapił się bezmyślnie na biały sufit.
Postanowił wstać i poszukać jakiegoś lustra.
Przez tych kilka dni majaczył, miał nawroty gorączki, albo spał otępiony eliksirami. Należało powrócić do życia.
Życie – jak to teraz dziwnie brzmi...

Harry uśmiechnął się do siebie smutno i zwlekł powoli obydwie nogi z łóżka. Wziął z szafki okulary i założył na nos. Sala nabrała ostrzejszych barw i musiał na chwilę zmrużyć oczy.
Wstał i poczłapał do ogólnej łazienki najbliżej sali szpitalnej. Nie chciał korzystać z tej na miejscu. Nie zamierzał natknąć się na Pomponię Pomfrey.
Tak się składało, że do tej, do której się wybierał, chodziło mnóstwo Ślizgonów, bo mieli dosyć blisko, ale Harry'ego mało to w tej chwili obchodziło. Tak szczerze, to w ogóle nie obchodziło go nic.

Kiedy doszedł do łazienki i skorzystał z ubikacji, podszedł do lustra przy umywalce. Spojrzał niepewnie na swoją twarz. Nie czuł strachu, raczej ciekawość.
Trochę się zdziwił widokiem. Na lewym policzku widniała już prawie całkiem niewidoczna, równa blizna. Rana na prawym była głębsza i „zdobiły” ją nierówne brzegi, dlatego blizna po niej była jeszcze różowa i miała nigdy do końca nie zniknąć i pozostać tam na zawsze w postaci bladej, postrzępionej linii.
Na szyi i dekolcie miał trochę jasnych i różowawych blizn po tępej żyletce.
Wzdrygnął się na wspomnienie tortur.
Odkręcił zimną wodę, zdjął okulary i wsunął głowę pod kran. Stał tak prawie minutę, aż zrobiło mu się naprawdę zimno. Zakręcił kurek i palcami wycisnął z włosów nadmiar wody nad umywalką.
Wziął z dużego stosu kilka papierowych ręczników i osuszył twarz, oraz – na ile oczywiście się dało – swoje niesforne pióra.
Założył z powrotem okulary.

Po chwili Harry rozpiął górę pidżamy i spojrzał na swój lewy bok.
Ciało rozszarpane hakiem już się prawie zagoiło, chociaż duża, nierówna blizna była jeszcze ciemnoróżowa. Chłopiec z chorą fascynacją patrzył przez chwilę na paskudną skazę na jego ciele. W pewnym momencie skrzywił się i zapiął pidżamę.

Pech chciał, że wychodząc z łazienki, Harry natknął się na Malfoya. Miał nadzieję, że obejdzie się bez scysji. Jednak się pomylił.
- Jak tam Potter impra u twoich zamaskowanych przyjaciół? -zapytał Ślizgon z bezczelnym uśmiechem.
Ploty niestety szybko rozchodzą się w środowisku szkolnym.
- Musiała być niezła zabawa, skoro masz sznyty na twarzy i dekolcie. Aż strach pomyśleć gdzie masz je jeszcze.
Harry spojrzał na niego z pogardą.
- Pokazać ci, Malfoy? - spytał z paskudnym uśmiechem - Zrobiłbym to, ale obawiam się, że twój delikatny wzrok tego nie wytrzyma...
Draco był zaskoczony odpowiedzią Gryfona, spodziewał się raczej tekstu w stylu "odpieprz się"; albo "co cię to obchodzi?", ale nie jawnej prowokacji.
- Nie wytrzymałbyś nawet godziny w towarzystwie Notta, Malfoy - wycedził jeszcze przez zęby Harry.
- Jasne, Potty - Draco szybko odzyskał rezon - mój ty bohaterze.
Blondyn uśmiechnął się z wyższością i wszedł do łazienki.
"Skończony kretyn" -pomyślał Harry i powlókł się z powrotem do skrzydła szpitalnego.

Nie było nigdzie widać pani Pomfrey, więc odetchnął z ulgą. Wziął szafeczki swoją różdżkę i szybkim zaklęciem osuszył włosy do końca. Wyglądały teraz dużo gorzej niż zazwyczaj, co stanowiło jawne mistrzostwo.
Miał już zdjąć okulary i położyć się z powrotem do wyrka, gdy jego wzrok padł na poduszkę i spostrzegł wystający spod niej róg pergaminu.
Sięgnął ręką i wyjął złożoną kartkę wraz z włożonym w środek flakonikiem z jasnozielonym płynem.
Harry przyjrzał się uważnie fiolce. Nie znał tego eliksiru.
Rozejrzał się uważnie, czy nikt się nie zbliża. Czuł, że to jest coś bardzo osobistego, i że nie powinny mieć do tego listu dostępu osoby nie powołane.
Harry zaczął czytać równe, schludne, pochyłe pismo.

Przeczytaj ten list uważnie i powoli, Potter. To bardzo istotne.
Odpowiedzialność i obowiązek, jakie na Tobie ciążą, w związku z Przepowiednią Sybilli Trelawney, obligują Cię do podjęcia wielu wysiłków i stawienia czoła wszelkim przeciwnościom losu. Ostatnie jednak zdarzenie, a mianowicie tragedia, która dotknęła Ciebie bezpośrednio - stawia sprawy w innym świetle.

Harry zmarszczył brwi i się wzdrygnął. Mimo woli ujrzał przed oczami straszny, błazeński uśmiech Salomona Notta.. Przymknął na chwilę powieki i otrząsnął się z niemiłych wspomnień.

Niejeden dorosły, doświadczony czarodziej doznałby silnego załamania psychicznego na Twoim miejscu.
Dlatego powinieneś mieć wybór. Bardzo istotny wybór, Potter.
Sam musisz zdecydować, czy nadal chcesz dźwigać na swych barkach tak wielki ciężar odpowiedzialności i zarazem zmagać się z bagażem okrutnych, bolesnych wspomnień, które już na zawsze wyryły ślad na Twojej młodej psychice.
Musisz liczyć się z tym, że możesz nigdy nie odzyskać do końca równowagi psychicznej. Musisz mieć pewność, czy chcesz żyć dalej i walczyć z demonami przeszłości, zmagając się jednocześnie z przeznaczoną sobie
mroczną przyszłością.
Przepowiednie są ważne. Ale zawsze ważniejszy od nich będzie człowiek i jego prawo o decydowaniu o sobie. Kiedyś ktoś bardzo mądry, powiedział mi, że nasze wybory nas określają i to prawda.

Harry uśmiechną się smutno. Doskonale wiedział kto był autorem tych słów.

Ale nasze wybory są też naszym przywilejem. Kiedy chcesz możesz powiedzieć „nie”, a kiedy indziej zdecydujesz się odpowiedzieć „tak”.
To dotyczy każdej, nawet tej najważniejszej decyzji, o której może zależeć bardzo wiele. Są takie sytuacje, kiedy można pokierować się egoizmem. Do takich należy sytuacja, w której znalazłeś się Ty.
Nie zrozum mnie źle, Potter. Nie namawiam Cię do skończenia ze sobą. W żadnym wypadku, nie jest to moją intencją, chociaż powiedzmy sobie szczerze – sympatią Cię nie darzę.
Uważam jednak, że powinieneś mieć wybór, a Twoje ewentualne rozstanie się z tym światem, powinno być szybkie i bezbolesne, bo chyba zgodzisz się ze mną, że więcej upokorzenia i bólu nie zniósłby już nikt.
Trucizna, którą Ci dałem działa natychmiastowo i skutecznie. Wiem, że to brzmi okrutnie, ale jak już zdążyłeś się przekonać, życie często bywa okrutne.

Harry przyjrzał się buteleczce niemal z czułością.
„Jeden łyk – pomyślał – jeden łyk i będzie po wszystkim”.

Nie podejmuj jednak pochopnie decyzji, co do samobójstwa (przepraszam, ale całe życie byłem brutalnie szczery).
Spróbuj podjąć wysiłek ponownego powrotu do życia. Znajdź w sobie odwagę.
Dopiero po pewnym czasie, jeżeli zrozumiesz, że nie jesteś w stanie dalej żyć i nie radzisz sobie z tym wszystkim, dopiero wtedy wypij truciznę. Jej działanie jest bezbolesne, stuprocentowo skuteczne, i oczywiście nie istnieje na nią żadne antidotum. Dlatego właśnie powinieneś mieć niezachwianą pewność, co do jej zażycia, Potter.

„Szczerość, aż do bólu, jak zawsze...” – pomyślał Harry.

Nie piszę tego, dlatego, że mam Cię za jednostkę słabą, Potter. Wręcz przeciwnie. Gdybym miał chociaż minimum pewności, że bezmyślnie rzucisz się na tą truciznę, nie pisałbym do Ciebie.
Powody są inne.
Po pierwsze, mam pewne zasady, których się w życiu trzymam.
Po drugie, miałem wątpliwy zaszczyt znać Salomona Notta osobiście i byłem kilka razy świadkiem jego „wyczynów”, dlatego wiem do czego mógł się posunąć.
Pamiętaj, Potter, że życie masz tylko jedno i nie da się powrócić tu z tej drugiej strony.

„Zobaczyłbym rodziców ... i Syriusza...” – pomyślał z nadzieją Harry.

Pamiętaj też, przy podejmowaniu decyzji, o ludziach, którym na tobie zależy.

Harry lekko się skrzywił.

Mam nadzieję, że rozumiesz moje intencje.
Nie wyrzucaj, ani nie pal tego listu od razu po przeczytaniu.
Przestudiuj go kilka razy zanim to zrobisz.

Z poważaniem: Sam – Wiesz – Który – Nauczyciel

Chłopiec uśmiechnął się smutno, czytając podpis Severusa.

PS: Mimo, że daję Ci tą przeklętą fiolkę, szczerze ufam, że nigdy nie skorzystasz z jej zawartości. Myślę, że masz dosyć odwagi i siły, by iść dalej. Uważam też, że jesteś zdolny do szlachetności, a to bardzo pomaga w trudnych sytuacjach życiowych.

Tego już było za wiele. Snape uważa go za za jednostkę szlachetną.
„Za chwilę doczytam się, że jest we mnie zakochany” – pomyślał z przekąsem.
Ostatnie zdanie brzmiało jednak nieco inaczej.

Jeżeli komukolwiek powiesz, Potter, że uważam Cię za szlachetnego, odważnego i inteligentnego bachora, to osobiście cię uduszę.

Harry nie mógł się nie zaśmiać.
Westchnął i przeczytał list jeszcze trzykrotnie.
Za każdym razem, był coraz mniej pewny, czego chce.
Prawda, nadal miał ogromną chęć spalić list i wypić zawartość fiolki, ale wiara w niego ze strony osoby, która jawnie go nie cierpi, nieco hamowała te zapędy.
Dziwiło go to, że akurat Snape rozumiał go najlepiej, że wszystkich. Gdyby tak nie było nie napisałby tego listu

„Boże, czemu życie jest takie posrane?” – pomyślał po raz setny.
Doszedł w końcu do wniosku, że ani fiolka, ani list mu nie uciekną i schował je dokładnie pod poduszkę.
Zdjął okulary i położył się na boku, podciągając kolana niemal pod brodę.
Starał się nie myśleć o kuszącej perspektywie wypicia trucizny „od ręki”.
„Chociaż nie będę musiał sobie podcinać żył” – pomyślał cynicznie.

Nagle przypomniały mu się słowa Notta:
„Myślisz, że jesteś twardy Potter? Udowodnię ci, że tak nie jest. Będziesz skomlał jak szczeniak, żeby cię dobić.”
Harry czuł wstyd nawet za ten jeden, jedyny raz gdy poprosił o litość. Wtedy, gdy Salomon Nott użył haka.
Po policzkach chłopca popłynęły łzy.
- Obyś zdechł sukinsynu w najgorszych męczarniach – wyszeptał z w poduszkę – obyś zdechł i nigdy więcej nikogo nie tknął...
Nigdy wcześniej nie pomyślał, że może nienawidzić kogoś tak bardzo, jak Voldemorta. Okazało się jednak, że mógł.

***

Podczas śniadania Severus miał wybitny apetyt.
Zjadł prawie tyle, co Ronald Weasley, to było mistrzostwem samym w sobie. A ponieważ konsumował prawie takim tempie jak Rudy Chudy Ron, nie mógł w tym czasie poczynić swych zwykłych „przystolnych” obserwacji.
Sięgnąl po sok dyniowy i rozejrzał się po sali.

Malfoy i Parkinson bezczelnie "lizali się" przy stole. Zanotował sobie, że musi im zwrócić wagę i po raz setny wytłumaczyć, że wielka Sala to nie sypialnia.
Crabb i Goyle, ach cóż oni mogli robić? Żarli jak hipopotamy.
Millicenta Buldstrode zapatrzona była w stół Ravenklawu.
„Co one widzą w tym Sappo?” – pomyślał Snape zwracając wzrok na siódmorocznego Krukona z burzą niesfornych, kasztanowych włosów i o zabójczym uśmiechu. Chłopak mierzwił sobie właśnie teatralnym gestem kudły i mówił coś do wlepiającej w niego wzrok ładnej Krukonki z piątego roku. Wraz twarzy bubka mówił: „czyż nie jestem mądry i bosko przystojny?”
Severus stłumił w sobie impuls podejścia do Bernarda Wielkiego Amanta Sappo i strzelenia go na odlew w ten pusty łeb.
Ponownie omiótł wzrokiem stół Ślizgonów, gdzie nie działo się nic ciekawego, poza tym, że mopsowata piękność wsadziła bezceremonialnie rękę między nogi swojej blond sympatii.
Snape był zdegustowany.
„Żałosne. Cóż, dostaną szlaban... Oddzielnie”

Teraz Severus spojrzał na stół Gryffindoru. Weasley i Granger wyglądali jak skazańcy i przez krótką chwilę pożałował, że dał Potterowi fiolkę z trucizną. Ale tyko przez chwilę. Wyobraził sobie Pottera powieszonego na pasku lub ręczniku, albo z podciętymi żyłami i to wróciło mu rozsądek.

-...Severusie – dobiegł do niego głos siedzącego po prawej Dumbledore.
- Słucham? Co pan mówił dyrektorze?
- Mówiłem, że msz dziś dobry apetyt. Rzadko się to zdarza. Wspaniale, Severusie, może trochę przytyjesz?
- Nie jadłem wczoraj kolacji – gładko odpowiedział Severus. I była to prawda, ale on czuł się świetnie z zupełnie innych powodów, i z zupełnie innych powodów miał taki apetyt. Wczorajsza akcją bądź co bądź nadszarpnęła trochę energii, potrzebnej do kontrolowanej przemiany, ale Dyro nie musiał o tym wiedzieć.
Sev czuł się wolny, niezależny, miał gdzieś „co ludzie powiedzą” (niewiele się zmieniło w jego podejściu do otoczenia, nieprawdaż?). Ale przede wszystkim czuł się pożyteczny dla świata i czuł się spełnioy.

Po śniadaniu dorwał Slytherińską Parę Stulecia i przy wejściu do Wielkiej Sali, oznajmił im, że mają szlaban za nie przyzwoite zachowanie przy stole.
- Dziś Malfoy, jutro ty, Parkinson – dodał mściwie.
Obydwoje wyglądali na niepocieszonych, zwłaszcza Mopsica.

Miał już udać się do sali eliksirów, gdy dobiegł go zza pleców denerwujący, wysoki kobiecy głos.
- Severusie, Severusie, poczekaj! – krzyczała hogwarcka Matka Teresa.
- Słucham? –Mężczyzna zmusił się do uprzejmego wyrazu twarzy.
- Czy mógłbyś mi przynieść do skrzydła szpitalnego trochę eliksirów przeciwbólowych? Są na wykończeniu.
Snape pomyślał, że się przesłyszał. Uniósł wysoko brwi.
- Czyś ty rozum postradała, kobieto? – powiedział cichym, jadowitym głosem. – Przecież dwa tygodnie temu dałem ci tego całe mnóstwo! Wlałaś połowę tego w Pottera? Przecież większość z nich ma działanie narkotyczno - odurzające. Jak to ładnie mówią mugole, niektóre z tych specyfików „zmieniają świadomość” – wysyczał Sev.
- No a miałam wybór? – Spytała poirytowana Niańka Poppy – Ciągle miał gorączkę i majaczył...
- To nie powód, żeby podawać zbyt duże ilości środków, które mogą uzależnić! – Severus patrzył na panią Pomfrey, jakby zobaczył ją po raz pierwszy w życiu. – Jak będzie chciał ćpać, to sam o tym zadecyduje. Hektolitry przeciwbólowych eliksirów mogą mieć działania uboczne, włącznie z uodpornieniem się na ich skuteczne działanie. Ale, na miłość Boga! Ja przecież rozmawiam z wykwalifikowaną pielęgniarką i uzdrowicielką, która powinna o tym wiedzieć!
- To była wyjątkowa sytuacja Severusie – odrzekła urażona – ale ty jak zwykle, nie rozumiesz pewnych spraw.
- Wiesz, Pomponio – Snape wiedział, że nie lubi pełnej wersji swojego imienia, dlatego jej używał – może i dobrze, że Potter był cały czas silnie odurzony, skoro przebywał w twoim towarzystwie...
Sev westchnął.
- Kobieto, to są silne leki. Jak nie mogłaś sobie poradzić z Potterem rzucającym się na łóżku w malignie, trzeba było poprosić o truciznę, albo radzić sobie bez faszerowania go zbyt dużymi ilościami tego gówna. Sam przyrządzałem te eliksiry. Większość z nich jest cholernie mocna. Trzeba go było potrzymać za rękę i pośpiewać kołysanki, albo podać wraz z normalną dawką przeciwbólowego zwykły wywar z melisy, który ma działanie uspakajające. To w końcu ty tu leczysz, a nie ja. To jakiś paradoks...

Poppy Pomfrey poczuła się skrzywdzona, ponieważ podane zostały w wątpliwość, jej metody leczenia.
- Jesteś bezduszny – powiedziała. – On był torturowany i bardzo cierpiał. Zrobiłam to, co musiałam. A teraz powiedz mi, czy mam liczyć na dostawę, czy nie?
- Przyniosę ci te przeklęte eliksiry w czasie przerwy na lunch, zadowolona? Tylko nie wlewaj ich w tego dzieciaka. Raczej daj mu coś na szybkie gojenie się ran. Czy on po takich dawkach funkcjonuje jeszcze normalnie i jest w stanie powiedzieć jak się nazywa? Zmiłuj się i myśl na drugi raz Pomponio, bardzo cię proszę. Co do tortur, to nikt lepiej, niż ja w tej szkole nie ma pojęcia, czym są tortury Notta, bo nie raz je oglądałem. A teraz spieszę się na zajęcia, więc idź z Bogiem Pomponio, będzie ci raźniej.
To, że mistrz eliksirów miał niezaprzeczalną racje jeszcze bardziej rozzłościło miłosierną Pomfrey.
- Do zobaczenia, Snivellusie – wysyczała.
- Widzę, że kulturą też nie grzeszysz Pomponio – odezwał się chłodnym, oficjalnym tonem, po krótkiej chwili niezręcznego milczenia Severus. – Tak jak i rozumem zresztą, ale niech ci będzie. Do widzenia. - Owrócił się i odszedł w stronę lochów.
Nie wściekł się i dlatego Pomponia Pomfrey poczuła się paskudnie. Wiedziała, że ta zagrywka była poniżej pasa i to wcale nie polepszyło jej humoru.

***

Harry leżał na zimnym stole do tortur. Nie mógł zasnąć, bo był nafaszerowany eliksirami pobudzającymi.
Tak bardzo chciał umrzeć. Chciał zasnąć i nigdy więcej się nie obudzić.

Bolało go całe ciało i stracił mnóstwo krwi.
"Chyba już noc, bo sobie poszedł" - pomyślał.
To było straszne. I ta cała wizyta Voldemorta. Przyszedł na trochę by "sobie popatrzeć."
Harry się wzdrygnął na samo wspomnienie.
Plecy miał tak skatowane, że postanowił przekręcić się na brzuch. Nie był już skrępowany pasami. Niby po co? Nie miał ani różdżki ani sił witalnych. Gdzie i jak miałby uciec?
Podniósł się na prawym łokciu i z całej siły podciągnął ciało w górę.
Odetchnął z wysiłku i z ulgi. Marnej ulgi, ale zawsze...

Drzwi otworzyły się z hukiem i wszedł jego kat.
- Niespodzianka, powiedział śmiejąc się przy tym wesoło.
Harry'ego zalała zimna fala strachu, gdy zobaczył Notta podchodzącego do swoich ukochanych narzędzi.
Mężczyzna wrócił za chwilę i obleśnie uśmiechnął się do chłopaka. W ręku trzymał cienki, bambusowy kij.
- Pomogę ci, Potter - warknął i brutalnie przewrócił go na brzuch.
"Boże, nie" - pomyślał Harry. Jego plecy były jedną, wielką raną.

Śmierciożerca skrępował ponownie pasami ręce i nogi swojej ofiary, gwiżdżąc przy tym jakąś wesołą melodię. Ta melodia w jakiś niewytłumaczalny sposób przerażała Harry'ego bardziej od tego, co zamierzał zrobić mu Nott.
- Zobaczymy, czy jesteś wytrzymały na cierpienie, Potter - powiedział zimno Salomon i uniósł do góry bambusowy kij.
Zamachnął się i uderzył z całej siły.

***

Pacjent wrzasnął rozdzierająco i otworzył szeroko oczy.
Pani Pomfrey podbiegła do chłopca i złapała go lekko za rękę.
- Nie dotykaj mnie - warknął oszalały ze strachu Harry i wyrwał dłoń patrząc z wściekłością na pielęgniarkę.
- Śniło ci się coś złego? - Spytała łagodnie.
Chłopak nie odpowiedział i odwrócił się do niej plecami.
- Chcę w spokoju pospać – znowu warknął. Oczywiście wiedział, że teraz nie zaśnie. Chciało mu się płakać i nie miał zamiaru pokazywać swoich łez komukolwiek.
"Biedak" - pomyślała Pomponia wstając z łóżka.

Przez następnych kilka minut bezmyślnie gapiła się w okno.
- Witam - dobiegł ja w pewnym momencie głos od strony drzwi. - Twoje eliksiry. Proszę.
Severus powyjmował fiolki ze swoich obszernych kieszeni i ustawił je na stole.
- Dziękuję - Pomponia spojrzała swojemu gościowi w oczy.
- Severusie - odezwała się cicho - przepraszam, za to jak cię nazwała. Ja...
- Daruj sobie - uciął chłodno.
- We wczesnej młodości tyle razy słyszałem swoje drugie imię, że miałem czasem problemy z podpisaniem wypracowania - zimny sarkazm wylewał się z ust Snape'a jak rzeka. - Do wszystkiego można się przyzwyczaić.

Harry, który oczywiście wszystko słyszał, domyślił się o jakie "imię" chodzi i mimo woli zaczerwienił się ze wstydu.
Pomponia też się zarumieniła i widać było, że naprawdę jest jej przykro.
- Mimo wszystko, przepraszam.
- W porządku -odrzekł chłodno Severus.
- Posłuchaj - ciągnął łagodnie mistrz eliksirów - Zdenerwowałem się na ciebie, bo powiedzmy sobie szczerze, mimo że się nie lubimy, uważam cię za odpowiednią osobę na odpowiednim stanowisku. Posiadasz doświadczenie i ogromne kwalifikacje, tym bardziej razi u ciebie tak nieodpowiedzialne zachowanie. - Sev wciągnął ze świstem powietrze. - Potter był faszerowany przez 48 godzin eliksirami pobudzającymi i Eliksirem Czuwania. Błyskawiczne przestawienie go na zbyt duże ilości eliksirów o działaniu przeciwnym, mogło doprowadzić nawet do zapaści serca, przecież wiesz o tym Pomponio... Mniejsza, każdy z nas popełnia błędy - mężczyzna machnął ręką.
Pomponia Pomfrey musiała w duchu przyznać, że Snape ma ogromną wiedzę medyczną.
"No, ale przecież jak był młodziutki, to nic, tylko czytał, zupełnie jak ta Granger" - pomyślała refleksyjnie.

Harry natomiast pomyślał, że cudownie byłoby dostać tej zapaści serca.

Severusie, musimy pogadać - dobiegł od drzwi głos Dumbledore'a Wiedział, gdzie szukać swojego oswojonego wampira, bo jak zawsze, wiedział wszystko.
- Teraz i tutaj, dyrektorze?
- To bardzo ważne - Harry usłyszał napięcie w głosie starszego mężczyzny i wytężył słuch.
- O co chodzi, panie dyrektorze? - grzecznie zapytał Snape.
Albus wszedł do środka i omiótł wzrokiem całą sytuację.
- Czy możesz zostawić nas na malutką chwilę samych, Poppy?
- Tu jest pacjent - powiedziała ostrzegawczym tonem kobieta.
- Będziemy cicho, obiecuję - spokojnie odrzekł dyrektor.
Pomponia obdarzyła ich podejrzliwym spojrzeniem, ale zniknęła na zapleczu.
Dumbledore trzymał w ręku zwiniętego "Proroka Codziennego."
- Czy wiesz, co wczoraj w nocy spotkało Samuela Notta, Severusie? - spytał wprost.
- Wybaczy pan Dyrektorze, ale nie interesuje mnie co ten niewyżyty kuta..., znaczy sadysta robi wieczorami - odparł chłodno mistrz eliksirów.
- Ale to powinno cię zainteresować - z naciskiem powiedział Dumbledore.
- Czyżby? Nie sądzę... - Harry wyczuł sarkazm i lodowatą pogardę w głosie Snape'a.
- Powinno cię obejść Severusie, ponieważ Salomon Nott nie żyje.

Serce Harry'ego przestało na chwilę bić.
Cały teraz składał się ze słuchu.

- Czyżby strzelił go jasny szlag? - Spytał z kpiną w głosie Severus.
- Nie, spotkało go coś o wiele gorszego.
- Pan daruje, Dyrektorze, ale nie wiem o co chodzi.
- Znałeś go Severusie. Znałeś go i nie rusza cię wcale fakt, że nie żyje?
- Aha. Znałem osobiście sukinsyna, więc powinienem zacząć płakać rzewnymi łzami? - słowa mistrza eliksirów nasączone były jadem obrzydzenia i pogardy. - Pan raczy żartować, dyrektorze? Co mnie ma obchodzić śmierć sadysty? Nie opowiadałem panu co on zrobił prawie osiemnaście lat temu? Czego pan chce, żebym mu współczuł?

Harry mimowolnie poczuł do niego nutę sympatii.

- Severusie, doskonale wiesz o co mi chodzi! - Dumbledore podniósł głos.
Harry zastrzygłby uszami, gdyby potrafił.
- Radziłbym zachowywać się cicho, Potter śpi - spokojnie odrzekł Snape.
- Severusie - głos Dumbledore'a był opanowany ale dało się w nim wyczuć irytację - oczekuję cię dziś w swoim gabinecie punktualnie o 19:30.
Sev się skrzywił.
- Oczywiście panie dyrektorze - odrzekł jednak grzecznie.
- Masz, poczytaj sobie - Albus wręczył mistrzowi eliksirów gazetę.
Severus wziął ją dla świętego spokoju do ręki, ale jak tylko wyszedł Dumbledore, położył ją na stole obok eliksirów.

Snape podszedł do okna i wyjrzał na jasno oświetlone słońcem błonia.
"O jednego śmiecia mniej" - pomyślał
Miał już wychodzić, ale mimowoli spojrzał na leżącą na stole gazetę.
Krzykliwy tytuł pierwszej strony głosił:

PRZERAŻAJĄCA ŚMIERĆ SALOMONA NOTTA!!!
ODRAŻAJĄCY MORD NA JEDNYM Z NAJBARDZIEJ SZLACHETNYCH I SZANOWANYCH CZŁONKÓW CZARODZIEJSKIEJ SPOŁECZNOŚCI!

Severusa krew zalała i widział jak przez mgłę. W szale zaczął drzeć „Proroka Codziennego” na strzępy.
- Co oni tu powypisywali! - darł się ogarnięty gniewem Snape - Pieprzone włazidupy! Co za pierdolony śmietnik!!!

Harry nie mógł dłużej udawać, że śpi, a do sali szpitalnej wpadła jak bomba Pomponia Pomfrey.
- Co ty wyprawiasz, Severusie?!
Harry gapił się ciekawie, jak Snape drze Proroka w drobny mak.
- Banda lizodupnych kutasów! - krzyczał wściekły mistrz eliksirów.
- SEVERUSIE!!! - Pomponia zarumieniła się z oburzenia i konsternacji.
Harry stłumił uśmiech i popatrzył niewinnie na pielęgniarkę.
- Czego?! - warknął Sev - A ty, Potter, co się gapisz? Śpij!.
- Przepraszam, ale zaczął pan krzyczeć i się obudziłem - grzecznie skłamał Harry.
Severus powoli zaczął wychodzić ze stanu szału i furii, ale nadal był wściekły, jak sto hipogryfów.
Sprzątnął strzępy gazety za pomocą różdżki i posłał Pomponii spojrzenie przebywającego na odwyku od ludzkiego mięsa bazyliszka. Następnie widowiskowo wyfrunął z sali szpitalnej powiewając szatą.

***

Przez cały dzień Severus był rozdrażniony.
Wyżył się na pierwszorocznych, wlepił szlaban Weasleyowi i Granger za "zbyt głośną rozmowę na korytarzu", nakrzyczał na Longbottoma za to, że pojawił się w zasięgu jego wzroku, a nawet objechał Bogu ducha winnego Hagrida, który tylko go niechcący potrącił i jak zwykle niesfornie i długo przepraszał. A nadal było mu mało.
Był żądny krwi niewinnej.
Nagłówek w gazecie utrzymywał go w stanie przyciszonej permanentnej furii maniakalno-depresyjnej (wiem, to rodzaj schizofrenii a nie furii, ale zgodzicie się ze mną, że Severusa nie trzymają się żadne standardy).
"Malfoy będzie dzisiaj biedny" - pomyślał, idąc na obiad.

***

Po obiedzie, Harry'ego odwiedzili Ron i Hermiona.
Była to dziwna wizyta.
Prawie wcale nie rozmawiali i tylko na siebie patrzyli.

- Przykro nam Harry, za to wszystko.. - wyszeptała w końcu Herm.
- Daruj sobie - odrzekł poirytowany Harry.
- Przecież to nie wasza wina - dodał już łagodniej.
- Zdrowiej szybko - Ron popatrzył smutno na przyjaciela
- Tak, zdrowiej szybko, tęsknimy za tobą - dołączyła się do rudzielca Hermiona.
- Powinienem wyjść jutro - stwierdził sucho Harry.
- Och! Jutro mamy eliksiry - wykrzyknęła dziewczyna.
- I co z tego? - Harry zmarszczył brwi. - Może będzie coś na temat trucizn - dodał obojętnie, obserwując, jak się zachowają.
- HARRY! - wrzasnęła Herm. - Nie możesz nawet tak myśleć!
- Dla twojej wiadomości - odrzekł chłodno pacjent - cały czas o tym myślę.
Hermiona i Ron wyglądali na przestraszonych.
- Harry nie możesz tego zrobić... - powiedział z rozpaczą w głosie rudy chłopiec.- My cię kochamy jak brata.
- Wiem - wyraz twarzy Harry'ego był łagodny. - Ale ja już nigdy nie będę taki sam...
- I tak będziemy cię kochać - zapewniła żarliwie Hermiona.
- Tak! I zawsze możesz na nas liczyć - dodał Ron z entuzjazmem.
Harry wiedział, że obydwoje mówią serio i szczerze, chociaż smutno się uśmiechnął
- Wiesz co? - Ron sięgnął do torby. - Ten cały Nott zdechł dziś w nocy.
- I to nie była lekka śmierć - dodał mściwie - Masz, poczytaj - Ron wręczył Harry'emu „Proroka Codziennego”.
- Może lepiej nie - Hermiona wyglądała na nieprzekonaną pomysłem kumpla.
- Nie, w porządku. Chcę to przeczytać.
Widząc wątpliwość w oczach przyjaciółki uśmiechnął się uspokajająco.
- Naprawdę Hermiono - dodał jeszcze.
- Musimy już iść Harry - powiedział Ron - ale przyjdziemy tu po kolacji.
- Snape nam wlepił szlaban. Na pojutrze. - Powiedziała Hermiona.
- Aha i musimy już dziś pisać wypracowanie na poniedziałek z zielarstwa, bo wieczór sobotni mamy przerąbany - dodał Ron.
- Za co dostaliście szlaban?
- Za gadanie na korytarzu. To nawet jak na niego dziwne - zaczęła Hermiona. - Chyba się coś stało. Wyglądał jak chodząca furia.
Harry udawał obojętność, ale słuchał bardzo uważnie.
- Trzymaj się cieplutko - Herm dała mu całusa w policzek, a Harry mimowolnie się wzdrygnął.
"Ciekawe, czy teraz mi tak zostanie na zawsze..." pomyślał.
- Do zobaczenia, Harry - powiedział Ron i obydwoje opuścili cichą, szpitalną salę.

Harry został sam i mógł spokojnie przeczytać artykuł. To było coś, co go naprawdę zainteresowało.
Zabrał się z zaciekawieniem za tekst. W miarę jak czytał, narastał w nim gniew i zarazem jakaś pusta wesołość.
To, co zostało powiedziane w artykule, brzmiało dla niego jak jawna kpina.
Sam tytuł doprowadzał do białej gorączki.
Pod nagłówkiem tłustymi literami zapisana była wypowiedź nie kogo innego, jak Percy'ego Weasleya.

"Pan Nott był nobliwym i szacownym członkiem naszej społeczności. Nie pozwolimy więcej na takie barbarzyństwo.
Nie ma żadnych wątpliwości, co do tego, że morderstwa dopuścił się wampir - żaden człowiek nie potrafiłby dokonać czegoś takiego.
Faktem jest też, że wampir ów dokonał niepełnej, kontrolowanej przemiany - inaczej ciało denata byłoby tak zmasakrowane, że nie dałoby się go rozpoznać.
Świadczy to o tym, że morderstwo było zaplanowane i dokonane z zimną krwią"

"A nie pomyślałeś, kutasie, że ktoś mógł mieć motyw?" - pomyślał z irytacją Harry.

Oto dowód na to, że należy cofnąć Dekret O Ochronie Wampirów.
Te niezrównoważone zwierzęta zagrażają każdemu z nas!
Dzisiaj Salomon Nott, jutro może to być sam Minister Magii.
Istota która dokonała tego haniebnego czynu zostanie pochwycona i skazana na śmierć przez ścięcie toporem o srebrnym ostrzu.
Nie będzie litości! Skoro ginie tak dobry, szlachetny człowiek, znany ze swych hojnych datków na szczytne cele Ministerstwa, jak wywodzący się ze starożytnego rodu Salomon Nott, trzeba zdusić to bestialstwo w zarodku.

Harry nie mógł uwierzyć w to co czytał: "niezrównoważone zwierzęta", gdyby tak było, to ciągle słyszałoby się o jakichś mordach.
"Jemu się już całkowicie we łbie poprzestawiało, myśli tylko o tej swojej politycznej karierze" - pomyślał Harry o Percym.
Chłopak był wstrząśnięty jawną ignorancją i zaściankowością myślenia młodego mężczyzny.
Był wstrząśnięty, że całkowicie został pominięty fakt przynależności Notta do Śmierciożerców, a podkreślona jego hojność finansowa względem Ministerstwa Magii.
Czuł jak mózg mu powoli zaczyna odkształcać pod wpływem przeczytanych informacji.
Opisana była też makabryczna śmierć Notta, ale Harry nie potrafił mu ani współczuć, ani się nad nim litować.
Poczuł cichą satysfakcję, gdy okazało się, że Salomon Nobliwy Obywatel Nott, został nafaszerowany Eliksirem Czuwania.
Potrafił się tylko z tego gorzko cieszyć.

Obrzydzeniem napawało go to, jak szybko został osądzony sprawca czynu.
Nie było mowy o żadnym uczciwym procesie i przesłuchaniu, ale kilka razy padało w artykule zapewnienie o rychłym pochwyceniu i straceniu zbrodniarza, który w oczach Harry'ego urósł do rangi bohatera.
Dla niego nie było żadnej wątpliwości, że ten kto dopuścił się morderstwa, znał zamiłowanie Notta do tortur. Świadczył o tym sposób egzekucji.
Bo dla Harry'ego było jasne, że to była egzekucja.
Za zwykłe porachunki nie zabija się w ten sposób. Tak się zabija kogoś, kogo chce się ukarać.

Artykuł liczył dwie strony, z czego połowę poświęcono na chlubny życiorys Notta i jego zasługi. Wspomniano też, że był Śmierciożercą, ale raz na zawsze „odwrócił się plecami do strony ciemności”.
„Strona ciemności – pomyślał rozzłoszczony chłopak – samiście ciemni jak tunel w tyłku.”

Najbardziej jednak wstrząsnęły Harrym następujące stwierdzenia:

Wszystkie zarejestrowane na terenie Londynu wampiry zostaną poddane przesłuchaniu. Jest ich tylko kilka – w tym jedna kobieta.
Wszystkie Instytucje, w których zatrudnione są zarejestrowane wampiry, są zobligowane do wydania ich na czas przesłuchań, które odbędą się na terenie Azkabanu. Przesłuchania podejrzanych zaczną sie od poniedziałku (...) Złoczyńca nie będzie miał prawdopodobnie procesu. Dopuścił się zbyt brutalnej zbrodnii.

Harry'ego zatkało. Wiedział jedno, że gdyby Ministerstwo nie było skorumpowane, ten kto zabił Notta, mógłby liczyć na uczciwy proces.
I ten teren Azkabanu...

A jeżeli wycofają ten dekret, to co stanie się z wilkołakami, które żadnym dekretem nie są chronione i z wszystkimi innymi istotami magicznymi i mieszańcami?
Chłopcu momentalnie przyszli na myśl Lupin i Hagrid.
„Ktoś zlikwidował niebezpiecznego sadystę, a oni mają pretekst do czystki.
I nikt nie będzie się teraz zajmował Voldemortem. Chore...” – myślał przerażony Harry.

Miało to jedno pozytywną stronę. Zielonooki, wyczulony na sprawiedliwość społeczną Gryfon nie myślał już o samobójstwie, ale o cyrku, jaki mial się zacząć w poniedziałek, czyli za cztery dni.

***

Severus nie poszedł na kolację. Jakoś mu się jeść nie chciało. Wszyscy wokół niego pomykali z "Prorokiem Codziennym" pod pachami, a członkowie grona nauczycielskiego łypali na niego niepewnie.
To nie poprawiało nastroju mistrza eliksirów.
"Przeczytam ten artykuł. Będę na topie - pomyślał. - A poza tym, to przecież opis mojego wyczynu.
Najpierw jednak udał się do skrzydła szpitalnego. W kieszeni miał dwie fiolki o których zapomniał.

Potter jadł... a raczej pałaszował rosół z kury i ogólnie wyglądał, jakoś za dobrze.
Snape pomyślał w pierwszej chwili, że Potter postanowił nie kończyć ze sobą, tylko po to by zrobić mu na złość, ale szybko zrozumiał absurdalność tego przypuszczenia.

Postawił fiolki na stole i wtedy TO ujrzał. Obok Pottera leżał Prorok.
- Mogę go na chwilę przywłaszczyć, Potter? - wyciągnął wiedziony nagłym impulsem rękę w stronę gazety.
- Oczywiście. Tylko proszę go nie drzeć. Chcę jeszcze raz przeczytać tą durną wypowiedź Percy'ego.
Severus popatrzył na Harry'ego przenikliwie.
- Czytałeś to już? - zapytał.
- Tak, sir. Radzę uzbroić się w cierpliwość.
Snape usiadł w nogach łóżka i pogrążył się w lekturze.
Z miejsca dostał apopleksji.
- Żesz kur**! Niech ja go tylko spotkam! - wyrwało mu się.
- Nie słyszałeś tego Potter - wysyczał groźnie patrząc na Harry'ego.
- A co niby miałbym słyszeć? - spytał nad wyraz grzecznie chłopak.

Po minucie dał się słyszeć pogardliwy rechot Severusa.
- Dobre! - powiedział - Napisali, że przeznaczył na Ministerstwo więcej kasy, niż Lucjusz Malfoy, czy Albus Dumbledore. Ale nawet słowem nie wspomnieli, że Dyrektor Hogwartu przeznacza krocie na sierocińce, także te mugolskie. Żałosne, żałosne. Chore i żałosne.
Harry'ego zatkało. Nie wiedział o filantropijnej działalności Dumbledore'a
Weszła Pomponia i chłopiec poprosił o dokładkę.
Pani Pomfrey poszła do kuchni, ale zanim to zrobiła obrzuciła niechętnym spojrzeniem Severusa. Harry wydawał się nim jednak nie przejmować.

- No proszę - powiedział Snape skończywszy czytać - Rita Skeeter. A swoją drogą, gdzie ona się wcześniej podziewała?
Harry uznał za stosowne, powód nieobecności dziennikarki, pominąć milczeniem.
- Nie wstrząsnęło to tobą, Potter? - spytał po krótkiej chwili Sev.
- Głupota Ministerstwa, wszechobecna korupcja, kretynizm Percy'ego i bezwstydność Skeeter? Owszem, wstrząsnęło - odrzekł rzeczowo i na temat.
- Generalnie Potter, wiesz że nie o to pytałem.
- Jak dla mnie, sir - powiedział chłopak spokojnie - to nie wymyślono jeszcze takiej kary na jaką zasłużył ten skur..., znaczy drań.

Wkroczyła Pomfrey z druga miską rosołu.
- Smacznego, Potter - powiedziała.
- Dziękuję.
Pomponia spojrzała niepewnie na Severusa, ale wszystko wydało się jej w jak najlepszym porządku i poszła na zaplecze.

- Powiedz mi, Potter - zapytał łagodnie, zajętego rosołem chłopca, Snape - co słyszałeś z mojej rozmowy z Profesorem Dumbledorem?
Harry się zakrztusił i miał już skłamać, że absolutnie nic, ale Severus go ubiegł.
- Nie otwieraj ust po to by łgać mi w żywe oczy. Doskonale wiem, że słyszałeś każde słowo. Taka już twoja uroda, Potter.
Nauczyciel westchnął z politowaniem.
- Ale będzie cyrk - powiedział refleksyjnie mistrz eliksirów. - Dopiero się zacznie. Niech lepiej Albus zaproponuje Lupinowi pobyt w Hogwarcie, bo wilkołaki pójdą na odstrzał jako pierwsze. Szczerze współczuję Weasleyom takiej latorośli.
- On się wyparł rodziców, sir - Harry z radością podchwycił inny temat niż kwestia jego podsłuchiwania.
- Jakoś się nie dziwię.
Severus spojrzał Harry'emu głęboko w oczy.
- Ty, Potter - powiedział łagodnie - kiedyś przez tą swoją ciekawość, kopniesz w kalendarz, jak przysłowiowy kot.*
- Ja wcale nie chciałem podsłuchiwać, tak jakoś wyszło - Harry wiedział, że nie brzmi to przekonywująco, ale nic innego nie miał na własną obronę.
- Tobie zawsze coś wychodzi, tylko nie to co potrzeba, Potter. Zresztą, przekonamy się jutro na eliksirach - orzekł chłodno Severus.
"Jakżeby inaczej" - pomyślał z przekąsem Harry.

*My mówimy, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła, Anglicy mają przysłowie Curiosity killed the cat – Ciekawość zabiła kota.

***

Punktualnie o 19:30 Severus przybył pod drzwi gabinetu Dyrektora.
Zapukał.
- Proszę - dobiegł go stłumiony głos.
Mistrz eliksirów wszedł do środka.
- Dobry wieczór Dyrektorze.
- Dobry wieczór, Severusie.
- Mam pytanie - Jestem tu oficjalnie, czy prywatnie, panie Dyrektorze?
- Po części tak i tak - głos Dumbledore'a był łagodny i chłodny. - Usiądź Severusie, to trochę zajmie.
- Byle nie za długo, bo za pół godziny do mojego gabinetu przychodzi Draco. Ma szlaban.
- Zostaniesz tu tyle czasu Severusie, ile będzie konieczne. Uczeń może poczekać.
Snape popatrzył przenikliwie na Dumbledore'a.
- Widzę, że to coś poważnego.
- Przecież mówiłem.
- W takim razie, słucham Albusie.

Dyrektor westchnął ciężko. Poczuł się stary i zmęczony. Poczuł, że sytuacja go przerasta.
- Powiem wprost. Rozpętałeś piekło, Severusie. Rozpętałeś piekło na ziemi i podpisałeś na siebie wyrok.
- Nie boję się ani piekła, ani śmierci, ale i tak nie wiem o czym mówisz Albusie.
- Czytałeś ten artykuł w "Proroku Codziennym"?
- Czytałem. Nott zdechł, tak jak na to zasługiwał a Ministerstwo rozpacza rzewnymi łzami po hojnej, dojnej krowie. A że rozpęta się przy okazji piekło... To i tak była tylko kwestia czasu. Przecież nowy Wiceminister, który przyjmuje rządy wraz z Knotem już od niedzieli, nie spocznie, aż nie wytępi wszystkich "odmieńców". Szczerze powiedziawszy, Percy Weasley ma szansę stać się niezłą konkurencją dla Zagadkowego Toma.* Nadal jednak nie wiem, o co ci chodzi Albusie.

Dumbledore walnął pięścią w stół.
- Nie wiesz o co mi chodzi? Zabił go wampir! Zabił go wampir, który go znał osobiście, bo bez problemu wszedł do jego domu. Poza tym to była egzekucja, Severusie, a mało kto wiedział o sadystycznych zapędach Notta, aby mógł dokonać egzekucji.
- Równie dobrze mogła być to egzekucja polityczna. Wyobraź sobie, że on miał wrogów Albusie.
- Egzekucja polityczna nie wygląda w ten sposób, bo jest eliminacją, a nie egzekucją, o czym doskonale wiesz.
- Nadal nie wiem do czego pan zmierza Dyrektorze. - Severus postanowił grać na zwłokę. Był poirytowany.
- Nie wiesz do czego zmierzam?! Na miłość boską! Ilu wampirów znało Notta osobiście, ilu znało jego zamiłowanie do sadyzmu i ilu było świadkami tortur dziesięcioletniej dziewczynki, którym obraz skatowanego Pottera dobitnie o tym przypomniał? No ilu Severusie? Bo mi się wydaje, że tylko jeden, i to ten, który siedzi teraz naprzeciwko mnie.
- Ha. W końcu otwarte karty panie dyrektorze.
- Wiesz, co teraz będzie?
- Armageddon. Chyba, że ktoś przemówi tym dupkom w Ministerstwie do rozsądku i uświadomi, że głównym celem eksterminacji powinien być Lord Voldemort i jego najzagorzalsi zwolennicy.
- I kto twoim zdaniem miałby to zrobić. Ja? Ja już nie mam siły walczyć z ludzką głupotą Severusie, już chwilami mam dość.
- To może Potter? W końcu jest bohaterem.
- Uważasz to za zabawne?
- Nie, uważam to za tragiczne. Nie przejmuj się. Sam się udam z rana w poniedziałek do Ministra i przyznam się do morderstwa Notta. Wiem, że nie będę miał uczciwego procesu, ale szczerze powiedziawszy mi to zwisa.
- Nie możesz tego zrobić Severusie. Za bardzo potrzebuje cię Zakon.
- Przestań mi tu pieprzyć poprawnie polityczne bzdury! - żachnął się Snape - Wiesz co będzie jak tego nie zrobię? Tysiąckrotny Armageddon, a tak może sprawa z czystkami przycichnie. Nawarzyłem sobie piwa, to je wypiję.
- Wiesz, że to nic nie da, że Percy Weasley nie popuści. Taką już ma naturę. A Voldemort wykorzysta zamieszanie. Bardziej przydasz się żywy.

Severus schował twarz w dłoniach.
- Mogę zapalić? - zapytał.
- Pal.
Mistrz eliksirów wyciągnął paczkę papierosów, zapalił jednego i mocno się zaciągnął.
- To co? Mam siedzieć cicho i pozwolić ci ochronić mój tyłek, kosztem kogoś niewinnego, albo kosztem korupcji? - spytał po kolejnym z rzędu machu.
- Pojęcia nie mam, co teraz robić. Weasley to fanatyk i ma wielu zwolenników, i poprą go Śmierciożercy. Nie z miłości do Notta, ale żeby odwrócić uwagę od własnych działań. Nie mogłeś siedzieć spokojnie na tyłku?
- Siedziałem na tyłu siedemnaście lat. Bóg jeden wie ile on w tym czasie dzieci skrzywdził, Albusie. Nie rozumiesz?
- Rozumiem, Severusie, rozumiem. Ale czasami warto przeczekać.
- I ryzykować? Wiesz, co on by zrobił za dwa, trzy tygodnie z taką Granger i jej rodzicami Albusie? Zmiłuj się człowieku i nie pierdziel mi tu o siedzeniu na tyłku i ryzykowaniu życia niewinnych ludzi, błagam. - Wkurzony Sev zgrabnie zgasił peta w wyczarowanej przez gospodarza popielniczce.

Dumbledore popatrzył zmęczonym wzrokiem na Snape'a.
- Będzie trzeba znaleźć jakiś wyjście z sytuacji. Nie leź mi tylko w poniedziałek do Ministerstwa. Utracę jednego z najlepszych ludzi i przyjaciół, a nic w zamian nie zyskam ani ja, ani reszta czarodziejów. Może da się jeszcze przemówić do rozsądku Percy'emu.
- Nie licz na to.
- Dlaczego? - Oczy Dyrektora wyrażały bezbrzeżne zdumienie.
- Od dawna to podejrzewałem patrząc na Molly i Artura, a Potter potwierdził moje przypuszczenia w skrzydle szpitalnym. On się wyrzekł w imię kariery politycznej własnych rodziców Albusie. Myślisz, że posłucha głosu rozsądku?
Dumbledore wyglądał na załamanego, ale po chwili zabłysły w jego oczach przebiegłe ogniki.
- Daj mi pomyśleć do niedzieli. Chyba wiem jak sobie z tym poradzić, a przynajmniej załagodzić sytuację.
- Korupcja?
- Miejmy nadzieję, że nie.
- Jeżeli będziesz potrzebował galeonów, wiesz, że możesz na mnie liczyć. Osobiście jednak wolałbym iść i się przyznać.
- Ale tego nie zrobisz.
-Nie. Nie zrobię tego bo mi tak każesz. Jak zwykle. Pewnie lizałbym Potterowi buty gdybyś mi kazał to zrobić. Jestem lojalny jak pies. - W głosie Severusa brzmiał sarkazm i silna ironia.
- Nie zrobisz tego, bo cię o to proszę.- Łagodnie odpowiedział Albus.
- I tak przyjdą po mnie w poniedziałek. Zabiorą mnie na przesłuchanie.- Nie dawał za wygraną mistrz eliksirów.
- O to niech cię głowa nie boli.

- Czy to już wszystko panie dyrektorze? - zapytał Snape.
- Tak - odrzekł Albus.
Severus wstał i skierował się do wyjścia.
- W takim razie żegnam Albusie - powiedział już przy drzwiach.
- Ale zanim odejdziesz, mam do ciebie jeszcze jedno pytanie.- Starszy mężczyzna spojrzał mu głęboko w oczy.
- Słucham - grzecznie powiedział podwładny do swojego niekwestionowanego szefa.
Dyrektor popatrzył uważnie na jednego z najważniejszych członków Zakonu.
Splótł palce i oparł na nich w zamyśleniu głowę.
- Powiedz mi Severusie, czy masz chociaż nikłe wyrzuty sumienia po tym co mu zrobiłeś?
- Mam i one wcale nie są nikłe - Albus wyglądał na zaskoczonego, bo profesor mówił całkiem poważnie.
- Mam wyrzuty sumienia dyrektorze - na twarzy Severusa pojawił się gorzki uśmiech. – Mam cholerne wyrzuty sumienia, bo zakatrupiłem go o prawie osiemnaście lat za późno.

Snape wyszedł, cicho zamykając za sobą drzwi.
Dumbledore jeszcze długo siedział zamyślony przy swoim biurku, skubiąc długą białą brodę i zastanawiając się nad ostatnimi słowami swojego gościa.


*Riddle – ang. zagadka.

***

Severus przyszedł do swojego gabinetu Zapalił papierosa i zamyślił się nad zdarzeniami z ostatnich dni.
Sytuacja była trudna i ze wszech miar delikatna. Gdyby Lucjusz Malfoy nie siedział w więzieniu, mógłby do niego napisać. To wpływowy człowiek i coś by wykombinował.
Mimo wszystko Snape postanowił, że od razu po szlabanie Dracona napisze list do Lucjusza, by ten wiedział o wszystkim z pierwszej ręki. Poza tym, ze swoją myślącą głową i nie mniej myślącą żoną, która była dużo cwańsza i mądrzejsza, a także miała większy wpływ na despotycznego męża, niż niektórym się wydawało, mógłby nawet w więzieniu do czegoś się przydać.
Do Narcyzy także postanowił napisać, ale zupełnie inny list.

Z zamyślenia wyrwało go pukanie do drzwi.
- Proszę wejść - rzucił mistrz eliksirów przygaszając papierosa w gustownej popielniczce o kształcie zwiniętego węża. Wąż był zielony, miał piękne oczy zrobione z bursztynu i srebrny szlaczek, biegnący wdłóż smukłego ciała.
Tą popielniczkę, kupił Severus na jakiejś mugolskiej wyprzedaży. Bardzo ją lubił, jeżeli nawet nie kochał.

***

Był wtedy na przedmieściach Londynu. Było upalne lato. Lipiec 1990 roku. Sev przechadzał się między straganami obserwując mugoli. Tak naprawdę z biegiem lat nauczył się akceptować ten "gorszy gatunek" ludzi (jak on sam by był człowiekiem, zabawne), a nawet czuł do nich pewien rodzaj sympatii.
Trochę im nawet zazdrościł ich beztroski i błogosławionej niewiedzy o niektórych sprawach.
W pewnym momencie dojrzał tą popielniczkę na jednym z kramów. Były tam w przeważającej części bardzo gustowne bibeloty, nie takie badziewia jak u innych sprzedawców
Wyrzeźbiony w jaspisie wąż zdawał się mrużyć swoje bursztynowe oczy i mrugać zachęcająco do Severusa.
Mistrz eliksirów podszedł do straganu i zważył piękną popielniczkę w dłoniach.
"Barwy Slytherinu – pomyślał - aż się prosi, żeby go kupić."

- Czym mogę panu służyć? - spytała młoda kobieta o popielatych włosach i epatującym wyższością uśmiechu, żywcem wyjętym z magazynu mody
"Damulka" pomyślał z niesmakiem Sev, ale szybko się przekonał, że pozory mogą mylić.
Gdy spojrzał jej w oczy, w nich także dostrzegł uśmiech, ewidentnie świadcząc o tym, że nie jest płytką, zarozumiałą pannicą.
- Ile pani chce za tą jaspisową popielniczkę? - zapytał jak najbardziej obojętnym tonem.
- 200 funtów.
Severus uniósł brwi.
- Nie za dużo? Nawet z tymi bursztynami nie jest warta więcej niż 75 funtów.
- Owszem jest - kobieta uśmiechnęła się szerzej.
- Może mi pani to udowodnić? - zapytał Severus. Był zdeterminowany, żeby mieć tą popielniczkę.
- Po pierwsze, jest ręcznie rzeźbiona i ozdabiana - powiedziała spokojnie sprzedawczyni. Po drugie - dodała tajemniczym głosem - ale nie wiem, czy zechce pan ją kupić jak to powiem - zawahała się nagle.
- A o co chodzi? - zapytał Severus - W głosie kobiety było coś, co wzbudziło zaciekawienie mistrza eliksirów.
Wiedział jedno: musi mieć u siebie na biurku tego jaspisowego węża, ale w kieszeni miał tylko 250 funtów, a chciał zaliczyć jeszcze dobre zimne piwo (dużo dobrego piwa) w jednej z lepszych, mugolskiej knajp..
Dziewczyna dmuchnęła z irytacją, na lezące w oczy włosy i odgarnęła je na kark. Było tak gorąco, że Severus czuł jak jedwabna, czarna koszula z krótkim rękawem, klei się do niego w strugach potu. Sprawy nie ułatwiały też czarne, raczej dopasowane dżinsy, zwłaszcza, że przez nie wiele kobiet z zaciekawieniem oglądało pewną cześć jego ciała - i to nie tylko z tyłu - a niektóre uśmiechały się przy tym bezwstydnie, co raczej nie sprzyjało ochłodzeniu atmosfery.

- Ta popielniczka należała do osobistego wróżbity Hitlera i podobno jest obłożona klątwą.
Severusa naprawdę to zaciekawiło.
- Wiedział pan o tym, że Hitler miał swojego wróżbitę?
- Oczywiście. O tym akurat wie wielu ludzi..
Płowowłosa piękność o jasnozielonych oczach uśmiechnęła się szeroko, a później wypaliła.
- Tak, ale nikt prawie nie wie o tym, że miał jeszcze jednego wróżbitę. Anglika, zupełnie niezależnego od tamtego w Niemczech.
Rzeczywiście, Severus nie wiedział. Co prawda słyszał kiedyś jakieś plotki, ale to były tylko plotki.
- Mam mówić dalej? - zapytała.
- Tak, to ciekawa historia - powiedział szczerze czarnowłosy, czarnooki i na czarno ubrany mężczyzna, z ciekawym bladym tatuażem na lewym przedramieniu. Wizerunku dopełniały szkła przeciwsłoneczne - oparte teraz nad czołem. Mistrz nie wiedział, że wygląda dosyć pociągająco, co tylko dodawało mu uroku.

"Intrygujący typ" - pomyślała dziewczyna.
- Angielski wróżbita nazywał się Nicholas Black - Severus drgnął na dźwięk tego nazwiska - i twierdził, że jest wykwalifikowanym czarodziejem.
"Nie wątpię, że nim był" - pomyślał Sev.
- Ta popielniczka - ciągnęła dziewczyna, - została wykonana na zamówienie. To unikat. Jest taka tylko jedna, jedyna na świecie.
- Teraz rozumiem jej cenę.
- Wierzy mi pan? - spytała dziewczyna - poprzedni klient zarzucił mi, że wciskam mu kit.
- Ależ ja wiem, że pani nie kłamie - szczerze odrzekł mężczyzna. Jest pani uczciwą osobą. To widać.
Kobieta uśmiechnęła się promiennie.
- Skoro pan mi wierzy, to opowiem panu w nagrodę o rzekomej klątwie, a pan dopiero wtedy zdecyduje się czy ją kupić, czy nie i... spuszczę panu cenę do 175 funtów. - Nie mogła się powstrzymać. Ten facet mimo, że na początku ją zirytował był w nietuzinkowy sposób sympatyczny, a jednocześnie sprawiał wrażenie kogoś, kto wiele w życiu wycierpiał.
- Zamieniam się w słuch - Severus zdobył się na blady uśmiech.
- Zapewne wie pan, że niemiecki wróżbita przepowiedział Hitlerowi klęskę i został za to otruty przez jego ludzi.
Severus skinął głową.
- Anglik, zupełnie niezależnie od wróżbity niemieckiego, także przepowiedział Hitlerowi fiasko. On jednakże, przepowiedział mu też, że popełni samobójstwo. Adolf Hitler tak się wściekł, że nakazał Nicholasowi, aby to on samobójstwo popełnił, a ponieważ Black zauważył swój błąd i pożałował, że jest na usługach niebezpiecznego psychopaty z ulgą przyjął takie rozwiązanie.
- A klątwa? - Spytał zaciekawiony Severus.
Kobieta westchnęła cicho
- Sama nie wiem, czy to bujda na resorach, czy nie, faktem jest, że wszyscy dotychczasowi właściciele tego cudeńka mieli cholernego pecha...
- Pierwszym posiadaczem, był jakiś nawiedzony kolekcjoner, który za grube pieniądze wykupił ją z jednego z muzeów poświęconych Hitleryzmowi. W 1955 roku, jego żona i dwie córki zginęły w wypadku samochodowym. Facet nie zdzierżył i się powiesił. Cudeńko znowu trafiło do muzeum, ale nie na długo bo zostało skradzione. Nie wiadomo przez kogo, muzeum jednak zbytnio się tą stratą nie przejęło, poza jednym z kustoszy, który odnalazł popielniczkę w roku 1963 u jakiejś babinki w Glasgow. Twierdziła ona, że jaj poprzedni właściciel - sąsiad z naprzeciwka - utopił się dwa lata wcześniej we własnej wannie. Staruszce jednakże nic się nie stało.
Kustosz zabrał cudo do domu i w 1970 roku, zmarł na zawał serca z powodu bankructwa i notorycznych zdrad żony - ponoć nakrył ją w łóżku z facetem, w dniu w którym wylali go z pracy.
Popielniczka była przez dziesięć lat u wdowy i nic. Ale kiedy kobieta podarowała na 18. urodziny tą cholerę synowi... W 1985 roku jakiś psychopata wykończył jego młodziutką żonę. Zgwałcił ją i bestialsko zamordował. Facet trafił do psychiatryka..
Po tamtym wydarzeniu... cóż, nie wiem co się z nią działo. Dostałam ją kilka dni temu od starszej pani, która nie chciała mówić skąd ją ma, chociaż jej historię do 1985 roku z radością mi opowiedziała. Nie chce też za nią pieniędzy, ale i tak odpalę jaj 100 funtów. Wygląda na to, że klątwa o ile istnieje dotyka tylko mężczyzn... No i jak zdecydował się pan? – przez chwilę przestraszyła się, że odstraszyła potencjalnego klinenta, ale mile się zawiodła.

- Biorę ją - stwierdził rzeczowo Snape - jest ładna, stylowa i całkowicie w moim guście. Tą całą klątwę pewnie da się racjonalnie wytłumaczyć zwykłym zbiegiem okoliczności, ale jeżeli nie, cóż - spotka mnie za parę lat coś strasznego.
- Osobiście w to nie wierzę, bo wtedy za nic nie sprzedałabym jej żadnemu mężczyźnie. – Dziewczyna popatrzyła na niego z zainteresowaniem.
Severus uśmiechnął się do niej i wręczył dwieście funtów.
Odchodził już gdy kobieta krzyknęła:
- Pana reszta.
- Niech się pani nie wygłupia.
- To kwestia honorowa, nie mogę wziąć dwustu funtów - powiedziała i wręczyła mu 25 funciaków reszty.
- Rozumiem i dziękuję.
- Mam nadzieję, że ta bursztynowooka szelma nie przyniesie panu pecha.
- Ja sam jestem jednym, wielkim pechem. Poza tym, jak pani zapewne wie, złego licho nie bierze. - Severus uśmiechnął się ironicznie i odszedł w swoją stronę.

***

"No i w końcu, klątwa spadła także na mnie" - pomyślał z gorzkim rozbawieniem Severus.
Oczywiście wiedział, że klątwa to jawna bzdura. Czy miałby jaspisowego węża czy nie, zrobiłby to, co zrobił i koniec.
Prawdą było jedynie ciekawe pochodzenie popielniczki

Mistrz eliksirów popatrzył na Draco Malfoya.
- Dobry wieczór sir - powiedział chłopak.
- Dobry wieczór - Severus wstał - Idziemy.
Zaprowadził Dracona do pracowni, gdzie wręczył mu cały kocioł żab rogatych, które kazał mu poporcjować do specjalnych słoików.
Draco nie był zachwycony, ale nie powiedział ani słowa skargi. Profesor zasiadł za biurkiem i zaczął sprawdzać wypracowania piątoklasistów, które miał rozdać ocenione, następnego dnia.

***

Draco Malfoy uporał się z rogatymi żabami w trzy godziny. Mistrz eliksirów skończył niewiele wcześniej sprawdzać wypracowania, które jak zwykle były w 50% żałosnymi wypocinami.

Gdy Severus dotarł do swojej prywatnej kwatery, zabrał się za pisanie szczerego listu do Lucjusza, w którym przyznał, że od lat jest lojalny wobec Dumbledore'a i że to on zabił Notta - i dlaczego to zrobił.
W liście prosił Malfoya o zachowanie dyskrecji i o jakieś rady, co do zaistniałej sytuacji.
Doradził też Lucjuszowi, aby zmienił strony i został szpiegiem Ddumbledore'a kiedy wyjdzie z Azkabanu.
Oczywiście nie namawiał go natarczywie, ale przedstawił sporo całkiem sensownych argumentów, które skłaniały do przyjęcia takiej opcji.
Zaznaczył, aby stary przyjaciel odpisał mu na tym samym pergaminie, od razu jak przeczyta list, który był długi i bardzo szczery i Severus liczył na wzajemność w tym względzie.

Napisał też do Narcyzy. Była to prośba o spotkanie incognito w jakiejś mugolskiej knajpie. Dokładne miejsce i godzinę pozostawił do wyznaczenia jej.

Wziął korespondencję i udał się do sowiarni
Do pani Malfoy wysłał zwykłą płomykówkę, ale do Lucjusza...
Severus udał się na samo koniec sowiarni. Przyłożył lewą dłoń do ściany i wyszeptał, zmieniane co tydzień, hasło:
- Ester Novum.
Ściana rozstąpiła się przed nim posłusznie. W ogromnym pomieszczeniu siedział na grubej żerdzi słusznych rozmiarów, czarny jak noc orzeł królewski.
Ptak głośno kraknął na widok swojego pana. Liczył na kilkudniowy wypad, na wolną przestrzeń.
Kiedy zobaczył pergamin, zrzedła mu mina i ostentacyjnie wrócił do czyszczenia piór.
- Prometeuszu - zwrócił się do ptaszyska Snape - zaniesiesz ten list do Lucjusza Malfoya. Do Azkabanu. - Ptak żachnął się zanim Severus skończył mówić.
- Jak przyniesiesz odpowiedź wypuszczę cię na kilka dni - łagodnie przemówił mężczyzna.
Prometeusz spojrzał na swojego pana wielkimi ciemnogranatowymi oczami.
"Akurat" - mówił jego wzrok.
- Obiecuję - mistrzunio podrapał orła po głowie, co ten przyjął leniwym zmrużeniem oczu. Niechby jednak ktoś inny spróbował takiej poufałości...
- To bardzo ważny list - mówił Severus gładząc grzbiet ptaka, który przyglądał mu się teraz uważnie i równie uważnie słuchał jego słów.
- W żadnym wypadku nie może wpaść w niepowołane ręce. Rzucę na ciebie i na ten pergamin specjalny czar. Będziesz niewidzialny dla wszystkich poza adresatem i oczywiście mną. Ale bądź ostrożny, bo każde zaklęcie maskujące i ochronne można złamać, Prometeuszu - ptaszysko kiwnęło głową, przytakując.
- Będziesz mógł sobie bez wysiłku upolować jakąś mysz, albo królika, uważaj tylko, by nie zniszczyć pergaminu - Severus delikatnie ale skutecznie przywiązał rulon do posłusznie wyciągniętej nóżki ( a raczej nogi) orła.
- Relashio personarum intrata - powiedział kierując w orła różdżką, a następnie wypuścił ptaka na otwartą przestrzeń.
Prometeusz zaskrzeczał triumfalnie i rozłożył czarne skrzydła niknąc w mroku nocy.

"Jeszcze może się ta maskarada odwrócić na lewą stronę. Wszystko zależy od rozsądnej decyzji Lucjusza, roztropności Narcyzy i skutecznej strategii Dumbledore'a" - pomyślał z nikłą nadzieją Postrach Hogwarckich Matołów.

***
******

Ten post był edytowany przez em: 30.04.2008 17:18

[Kitiara]

- Nie był zadowolony, że czekał tyle czasu – powiedziała Tonks, gdy zamknęła drzwi do ambulatorium.
- Na pewno nie był, gdy sugerował mi, że lepiej byłoby dla mnie, gdybym pozostał w postaci tchórzofretki i dając mi dziś o dziewiątej szlaban z Filchem. Jestem umoczony. Do północy mogę zapomnieć o spaniu. I jeszcze muszę o tym powiadomić Blaise - Draco patrzył pochmurnie na Nymphadorę, która zaczęła zastanawiać się, jak wybawić Malfoya i Zabini od niemiłej kary, na którą w najmniejszym stopniu nie zasłużyli, ale Snape był Snape’em i przebywanie w ambulatorium na pewno nie czyniło go uprzejmiejszym i milszym.
– Porozmawiamy spacerując po błoniach? – spytała łagodnie Nymphadora.
Skinął głową i poczłapał w milczeniu za nauczycielką.
- Wiesz, że ta niewydymana, sucha złośnica zabroniła nam przez tydzień korzystać z biblioteki?! A Snape daje nam teraz szlaban, bo czekał! Nieważne, że nie przez nas!– wykrzyczał ze złością, gdy wyszli na świeże powietrze..
- Minus dziesięć punktów. Wyrażaj się. To nie jest twoja koleżanka, a nawet gdyby była koleżanką, to twoje słownictwo nie musi być wulgarne, Draco – Tonks rzuciła mu pełne niesmaku spojrzenie. – Prefekt nie może być tak chamski w obejściu.
- Przepraszam, ale... no, sama przecież wiesz... To nie jest fair – zawstydził się, ale w duchu czuł, że mógłby powiedzieć o bibliotekarce dużo gorzej.
- To czemu nie powiedziałeś Severusowi o tym, że pani Pince zabroniła wam korzystać z biblioteki? Na pewno wtedy nie dałby ci szlabanu. Chyba...
- To chyba, czy na pewno? – chłopak patrzył koso, wykrzywiając wargi w złośliwym uśmieszku.
- Chyba na pewno – czarownica wzruszyła ramionami, uśmiechając się nieznacznie.
- Właśnie. Bywa tak antypatyczny, że aż mi przykro. Tylko czemu bywa antypatyczny dla mnie, skoro mam taryfę ulgową? – Draco ze złością zacisnął zęby i wydobył z kieszeni szaty papierosy.
- Porozmawiam z nim – powiedziała Nymphadora, zanim zastanowiła się nad tym, co mówi. – Powiem, że swoje już oberwaliście od sępicy – uśmiechnęła się łagodnie do ucznia. – Nie denerwuj się. Złość piękności szkodzi.
- Bardzo zabawne – odrzekł, podpalając papierosa różdżką. – Nie patrz tak, nie jestem w Zamku, ale na zewnątrz, i jestem pełnoletni. Nie możesz odjąć mi za to punktów.
- Nie zamierzam, tyle, że jesteś bardzo młody.
W odpowiedzi wzruszył ramionami i wyciągnął paczkę w kierunku nauczycielki, ale Tonks pokręciła odmownie głową,
- Jeden coolec w zupełności wystarczy. Mocne są.
- Coolec? – Draco uniósł brew i zaczął wypuczać z ust dym w postaci kółeczek. – Mój stary mówi na te cygara cooldasy. Coolec brzmi w porządku.
- Cooldas też – Nymphadora wpatrywała się w swojego kuzyna, starając się zgłębić, co też on może myśleć na temat ich rozmowy i na temat niej samej. Szare oczy nie wyrażały niczego konkretnego i wydawał się skupiany na nadawaniu odpowiedniego kształtu dymowi, który wydmuchiwał. Był też niezaprzeczalnie przystojny. Cerę miał tak jasną, że niemal alabastrową i kilka piegów na nosie, które dodawały mu jedynie uroczej chłopięcości. Pszeniczne włosy opadały mu na ramiona, a krótsze kosmyki zawadiacko spadały na oczy chłopaka i musiał je, co jakiś czas, odsuwać. Był bardzo szczupły, co wyostrzyło jego rysy, które z biegiem lat upodobniły go nieco do matki, ale nadal był niemal idealną, młodszą kopią Lucjusza. Wyglądał zdecydowanie dobrze, a dzięki piegom i włosom wręcz niewinnie.
"Nic bardziej mylnego” – pomyślała Tonks, skupiając spojrzenie na szarych, chłodnych i nieprzeniknionych oczach. Nikt nie da się zwieść tej pozornej niewinności, gdy zajrzy w stalowe, przenikliwe i zdecydowanie zimne tęczówki Malfoya. Nie był typem, którego, ot tak, można pokochać. A jednak Hermiona podobno go kochała. Severus twierdził, że Draco się zmienił, sugerując przy tym, że na lepsze, ale sam przecież nie był aniołkiem. Ślizgon z zaciekawieniem przekrzywił głowę i zaczął przyglądać się nauczycielce.
- O co chodzi? – spytał zupełnie nie speszony, jedynie zaintrygowany jej zainteresowaniem swoją osobą. – Czyżbym ci się spodobał, kochana kuzynko? – wypuścił dym nosem, zupełnie jak smok, a jago oczy zalśniły przewrotną wesołością. – Jesteśmy dosyć blisko spokrewnieni, ale to normalne. Wszystkie rody czystej krwi praktykują małżeństwa między krewnymi, tyle że ja już jestem zakochany w innej.
- A ja nie jestem czystej krwi, Draco – odrzekła Nymphadora spokojnie, a jej usta wykrzywił nieprzyjemny, drwiący uśmiech. Malfoy musiał na chwilę odwrócić wzrok.
- Cóż, ja już tak bardzo nie patrzę na czystość krwi, a ty pewnie zastawiasz się, co ten Malfoy znowu kombinuje, bo przecież czystych intencji mieć nie może, prawda? – tym razem to kobieta zmuszona była zdjąć spojrzenie z rozmówcy, ale za chwilę ponownie spojrzała mu w oczy. Spojrzała bardzo odważnie.
- Jakie mam podstawy do tego, by o tobie dobrze myśleć? Twoi rodzice i ty zawsze mną pogardzaliście. Mną - nieczystą, moją matką - zdrajczynią czystej krwi, moim ojcem – obrzydliwym, prostackim mugolem i jedynym wujkiem, który mnie i moją rodzinę kochał oraz akceptował – Syriuszem. Zaczęliście o nim mówić dobrze dopiero wtedy, gdy niesłusznie wylądował w Azkabanie, jako ten, który zdradził najlepszych przyjaciół. Ale cóż, że zdradził, skoro okazał się lojalny wobec czystej krwi Blacków? – Tonks była bliska wybuchu, prawie warczała. – Niech ta czysta krew będzie przeklęta, o ile już nie jest! – dodała z błyskiem nienawiści w oczach. Malfoya przysłowiowo zatkało. Stał nieruchomo jak pomnik i naprawdę nie wiedział, co może odpowiedzieć. Dopiero po chwili zebrał myśli i całkiem trzeźwo oznajmił:
- Och... Masz sporo racji, ale ojciec... Pamiętam to jak dziś... Powiedział wtedy, gdy wsadzili Blacka, że... Że okazał się godny czystej krwi, ale zarazem złamał podstawową zasadę lojalności... – Draco nie miał wrażenia, że się tłumaczy. Nymphadora była jego bliską krewną i był jej coś winien za te wszystkie lata pogardy i nie przyznawania się Blacków i Malfoyów do Tonksów. Jeszcze miesiąc temu pewnie tak by nie pomyślał, ale teraz było teraz, i nagle zapragnął powiedzieć jej wszystko. Opowiedzieć o swoim życiu i o swoim postanowieniu - o tym, że wstąpił szeregi Voldemorta, by szpiegować Śmierciożerców.
- Wiesz, my, Ślizgoni, cenimy sobie wierną przyjaźń. Może to nie jest tego typu przyjaźń, jaką prezentują Gryfoni, ale na pewno opiera się na lojalności i nie dopuszcza tak obrzydliwej zdrady... To nie tak, że mu przyklasnęliśmy... Pamiętam, że matka chodziła posępna cały tydzień, bo nie wiedziała czy cieszyć się z nawrócenia brata, czy potępić go za wiarołomstwo wobec najlepszych przyjaciół, którzy ufali mu jak bratu. Czarny Pan nie mógł sprostować wieści i powiedzieć, kto tak naprawdę wydał Mu Potterów, bo właśnie wtedy Sam – Wiesz – Który – Niemowlak – W – Cholernie – Niewytłumaczalny – Sposób odebrał mu moc. Teraz wtajemniczeni wiedzą, że to Glizdogon okazał się być skończonym skurwielem... Przepraszam za ostatnie słowo – spochmurniał i zgasił niedopałek, który tlił się w jego prawej dłoni.
Tonks westchnęła przeciągle.
- Wiem o tym. To on był ich Strażnikiem Tajemnicy na prośbę Syriusza... – zaśmiała się ironicznie z odrobiną histerii. - Syriusz myślał, że... że Peter nie będzie aż tak narażony na inwigilację ze strony zwolenników Voldemorta, jak on. Bo wszyscy wiedzieli, że Syriusz był dla Jamesa jak brat... Później nie potrafił sobie wybaczyć, że namówił ich na powierzenie swojego losu w ręce Pettigrew... - nagle poczuła, że jej oczy wilgotnieją, a wargi niebezpiecznie drżą. – Tęsknie za Syriuszem – dodała bezradnie i rękawem szaty niezdarnie otarła kilka pojedynczych łez, modląc się, żeby nie rozbeczeć się na błoniach, na oczach Malfoya i innych uczniów, którzy na pewno nie zrezygnowaliby z widoku płaczącego nauczyciela.
Draco wpatrywał się w nauczycielkę z ponurym zasmuceniem. Robiła wszystko by nie wybuchnąć szlochem, który w widoczny sposób wzbierał w jej piersi.
- Tonks – szepnął w końcu. – Chodź, usiądziemy na wolnej ławeczce – objął ją ramieniem, posyłając kilkorgu, obserwującym ich z daleka uczniom, agresywne spojrzenie. – Nie płacz, bo jak większość facetów świruję przy szlochającej kobiecie i nie wiem co zrobić.
Podeszli do ławki i Draco zauważył kątem oka, że minął ich wzburzony Potter, ale nie miał w tej chwili czasu zastanawiać się, co było powodem złego humoru Chłopca, Który Wiecznie Miał Jakieś Problemy.
- Nie rozpłaczę się i nie narobię ci kłopotu... Już mi lepiej – Tonks uśmiechnęła się bardzo smutno.
- Może jednak sobie zapalisz?
- Nie, nie trzeba...
Nymphadorę nagle uderzyła myśl, że siedzi przy młodym człowieku, który był świadkiem gwałtu jej ulubionej uczennicy. Mało tego – jej koleżanki.
- Dzięki Tonks, że nie patrzysz na mnie z tym niezdrowym zaciekawieniem, z jakim patrzy większość uczniów i niektórzy nauczyciele. Mam na myśli Sprout, Sinistrę i Trelawney – uśmiechnął się krzywo. – Za to, że nie rozważasz, czy byłem pod wrażeniem, podniecony, czy też obrzydzony. Z niektórych spojrzeń można tyle wyczytać, że aż robi się przykro – był w widoczny sposób rozgoryczony, a jednocześnie sarkastycznie rozbawiony. – Jakoś nikt, chyba nikt nie pomyśli, że tak naprawdę to czułem wszechogarniającą niemoc. Czułem się jak przymusowy widz, który może jedynie zaszkodzić głównej aktorce przedstawienia. Jestem cyniczny, co? – znowu wyjął papierosy, ale tym razem trzęsły mu się ręce i upuścił paczkę. Zaklął tak obrzydliwie, że był pewien, iż Nymphadora odbierze mu punkty. Zamiast tego, czarownica schyliła się i podniosła paczkę, nim on zdążył się po nią schylić.
- Proszę – powiedziała cicho. – I pamiętaj, że to nie była twoja wina.
Zgrzytnął zębami i zapalił różdżką papierosa.
- Co ty możesz wiedzieć na temat mojej, lub nie mojej winy. A żebyś, kur**, wiedziała, że ja się do tego przyczyniłem i czasami mam ochotę po prostu wyć. Nienawidzę o tym zdarzeniu myśleć. Nienawidzę.
Tonks patrzyła jak zawzięcie zacisnął usta i wpatrywał się przed siebie niewidzącym wzrokiem. Ścisnął w palcach papierosa, tak, że prawie go zgniótł i drżącą dłonią uniósł go do ust, zamykając oczy i zaciągając się głęboko.
- Nie odejmiesz mi punktów za przekleństwa? – spytał zuchwale.
- To nie była twoja wina – powtórzyła stanowczo, nie zwracając uwagi na prowokację chłopaka. Mogła mu jedynie współczuć. – Cokolwiek zrobiłeś lub powiedziałeś, to nie była twoja wina – miała ochotę go przytulić, pogładzić po plecach, ale bała się jego agresywnej reakcji i odtrącenia. Czuła, że tego nie zniesie, nie w tej chwili. - Takie zadręczanie się wyniszcza cię tylko i to zupełnie niepotrzebnie. Może teraz ja ci się wydam cyniczna, ale pomyśl chociaż przez chwilę, co by się stało, gdybyś nie był razem z Hermioną? Gdyby w pomieszczeniu nie było nikogo poza nimi i gdyby zupełnie nic ich nie hamowało? Pomyślałeś o tym? - Tak – Draco spojrzał na nią z tak głęboką nienawiścią i z takim żalem, że wzdrygnęła się mocno. – Gdyby weszła sama, Dumbledore przerwałby to po półgodzinie, bojąc się o nią, i pewnie do niczego by nie doszło, a tak był spokojny, bo z nią wszedłem – uśmiechnął się zimno i zaciągnął tak głęboko, że zaczął kaszleć. – I co? I, kur**, nic. Pozwoliłem tym bydlakom wyżyć się na niej – ścisnął niedopalonego papierosa w dłoni, nie zwracając uwagi na to, że parzy sobie dłoń. Ból fizyczny był dużo lepszy od emocjonalnego.
- Draco! – Nymphadora chwyciła go za rękę i siłą rozchyliła mu palce. Niedopałek upadł pod ich nogi, a kilkoro uczniów obejrzało się w kierunku krzyczącej nauczycielki.
- Co ty robisz? – Tonks spojrzała mu troskliwie w oczy. – To ci nie pomorze – przeniosła wzrok na jego dłoń. Myślała, że się wyrwie, powie żeby się od niego odpieprzyła, ale nie zrobił tego. Nie zrobił zupełnie nic. Nie raczył jej też odpowiedzieć. Na dłoni miał trzy małe, ale paskudne oparzenia.
Blaise, która przechodziła obok, obejrzał się i zobaczyła nauczycielkę Obrony, trzymającą w swoich dłoniach rękę jej przyjaciela i wpatrującą się w nią z niepokojem.
- To trzeba opatrzyć – usłyszała Zabini głos Nymphadory i podeszła do ławki.
- Dzień dobry – powiedziała grzecznie i spojrzała na poparzenia. – Co ci się stało? – popatrzyła na Dracona, marszcząc brwi.
W odpowiedzi posłał jej spojrzenie z serii „zajmij się sobą”.
- Zapomniał, że papierosa nie gasi się w garści – oświeciła Ślizgonkę Tonks.
- Draco... – Blaise kucnęła i zajrzała mu w oczy. – Co ty robisz?
Malfoy wyrwał rękę i wstał.
- Odpieprzcie się ode mnie, siostry miłosierdzia – powiedział ze złością.
Tonks wstała także i spojrzała na niego z naganą.
- Minus pięć punktów. Zapominasz, że jestem nie tylko twoją kuzynką, ale i nauczycielką. Jesteś prefektem, powinno być co najmniej dziesięć, ale rozumiem twój żal i rozgoryczenie, rozumiem twoją wściekłość. Nie mogę jednak pozwolić na takie zachowanie, Draco. Nie przeginaj.
Roześmiał się złowrogo i nieco histerycznie.
- Gówno wiesz o moich uczuciach, droga Nymphadoro.
Tonks miała wrażenie, że patrzy na Snape’a po fizycznej metamorfozie.
- Draco! – krzyknęła oburzona Blaise i lekko uderzyła go w ramię.
- Tracisz kolejne pięć punktów – oznajmiła niezrażona nauczycielka.
- Twoją dłoń trzeba opatrzyć– wtrąciła się Zabini, patrząc prosto na Ślizgona.
- Już to mówiłam. Idziemy do ambulatorium.
- Mogę iść sam - odwarknął
- Założę się, że nie pójdziesz – Tonks mówiła łagodnie, ale zaczynał ją irytować.
- A co cię to obchodzi czy pójdę? A co byś miała do tego, gdybym się powiesił, utopił, strzelił sobie w łeb Avadą, lub wypił truciznę? – patrzył na nią arogancko i uśmiechał się z wyższością, i Nymphadora poczuła nieodpartą ochotę trzaśnięcia go w twarz. Ale musiała się pohamować. Była panią profesor.
- Jeśli nie przestaniesz, to osobiście rzucę w ciebie Drętwotą i przetransportujemy cię siłą do skrzydła szpitalnego. Chcesz robić z siebie pośmiewisko? – Zabini nie siliła się ani na uprzejmość, ani na łagodny ton. Była zirytowana i rozdrażniona. – Myślisz, że tylko ty masz problemy? Tylko ty cierpisz za miliony? Otrząśnij się i zrób coś ze sobą, zamiast żałośnie biadolić.
- Już wystarczy, Blaise – uspokoiła ją Tonks, zanim dziewczyna zdążyła powiedzieć coś, czego mocno by pożałowała.
- A co? Pokłóciłaś się ze swoim ukochanym? – zadrwił zimno Draco, z satysfakcja patrząc na delikatny rumieniec przyjaciółki. – Bo widzę, że wracacie oddzielnie.
- To nie ma nic do rzeczy – odwarknęła.
- Zajmij się sobą i Harrym, a ode mnie się odczep. Aha. Z ramienia i woli Snape’a mamy szlaban u Filcha. O dziewiątej – uśmiechnął się drwiąco.
- Już się odczepiam – uniosła dłonie do góry i zrobiła dwa kroki w tył. – Użalaj się nad sobą sam. Do zobaczenia na szlabanie.

Gdy Blaise dotarła do swojego pokoju, położyła się na łóżku i zwinęła w kłębek. Czuła się obolała. Pokłóciła się z przyjacielem i z chłopakiem. Obaj się na nią obrazili, a ona chciała im tylko pomóc. O incydencie w bibliotece wolała nawet nie myśleć, bo trafiał ją przysłowiowy jasny szlag.
- Powiedz, czy Potter jest dobry w łóżku? – dobiegł ja szczebiot Pansy i dopiero teraz zauważyła, że w dormitorium są jeszcze dwie dziewczyny. Nie odezwała się, bo to, co miała ochotę powiedzieć tej słodkiej idiotce, było po prostu mocno niecenzuralne.
- Nie widzisz, kretynko, że ona nie ma ochoty na gadki-szmatki, a już na pewno nie na temat seksu? – panna Bulstrode posłała Parkinson spojrzenie pełne litości i irytacji.
- Dzięki, Milli – jęknęła Zabini żałośnie. – Doła mam – pisnęła. – Mam drażliwego chłopaka, wyrodnego przyjaciela, pani Pince wyklęła mnie z grona tych, co mogą przekroczyć jej przybytek... Mam ochotę położyć się i umrzeć – wpatrywała się w potężną koleżankę i czułą ulgę mówiąc, co ją boli. Drugą z współlokatorek postanowiła ignorować. – A ja chciałam dobrze.
- Ach, to Potter chyba nie jest najlepszy w te uroki – Parkinson zachichotała, uznając swoje słowa za dobry żart.
- Możesz ją udusić, Milli? – spytała Blaise zwijając się w kłębek jeszcze szczelniej.
- Nie chce mi się – Millicenta ziewnęła ostentacyjnie. – Ależ miałaś dziś dzień. Pince nie lubi Ślizgonów, to fakt. A faceci są drażliwi i obrażają się o byle co, to też przecież wiesz. Ty próbujesz pomóc, podajesz serce na dłoni, a taki troll albo unosi się honorem, albo obraża, albo zamyka w skorupce samczej samodzielności, wierząc święcie, że jest w stanie sam wszystko załatwić, a ciebie traktuje jak intruza. Norma, kochanie.
- Mówisz tak, jakbyś siedziała w mojej głowie.
- Ależ wy jesteście sztywne – Pansy rzuciła dziewczynom pełne pogardy spojrzenie, przerywając na chwilę bardzo absorbujące zajęcie, jakim było piłowanie paznokci.
- A ty małostkowa i żenująca – sparowała Bulstrode.
Parkinson obraziła się i nie odzywała więcej. Ku niekłamanej uldze Blaise i Millicenty.
- Faceci są denerwująco przewidywalni – przysadzista dziewczyna zwróciła się do Zabini.
- Ale to nie znaczy, że boli mniej – czarnowłosa Ślizgonka siąpnęła nosem. – I jeszcze mam szlaban razem z tym niewdzięcznikiem Malfoyem. U Filcha. Dał nam go Snape, a dał nam przez tą cholerną Pince. Ech...
- Oho! Widzę, że potrzebujesz się odstresować. Chodź, pójdziemy do kuchni podręczyć skrzaty domowe. Może mają piwo kremowe. No chodź – dodała Millicenta, widząc, że Zabini jest już idealną kulką i zakrywa uszy rękami. – Nie zwijaj się tak, bo ci tak zostanie – Blaise pisnęła cichutko w odpowiedzi. – Nie możesz tak leżeć i popiskiwać, rusz swój wielmożny tyłek, kobieto. Napijemy się piwka kremowego i wsuniemy jakieś ciasto. Może mają jeszcze to czekoladowe z bitą śmietaną – Bulstrode odwołała się do odwiecznej potrzeby pocieszenia się czymś absolutnie słodkim i nad wyraz kalorycznym, którą zna każda kobieta.
Zabini rozwinęła się nieco i wlepiła wzrok w Millicentę, która stał nad nią z wyczekującym uśmiechem.
- Myślisz, że tam jest dużo bitej śmietany? – spytała prawie z nadzieją.
- Dużo. Tony, Zabini. Oddam ci swoją. Oczywiście nie całą.
Blaise rozwinęła się całkowicie i powoli wstała.
- I zdejmij tą ciepłą szatę – rozkazała Ślizgonka o posturze matrony, a jej polecenie natychmiast zostało wykonane. – No widzisz, masz golfik, nie zmarzniesz, dziecinko.
- Nie mów do mnie, jak do małego dziecka – Zabini naburmuszyła się, zupełnie jak owe wspomniane przez nią dziecko, i tupnęła nogą.
- Okey, Blaise, tupnęłaś bardzo dorośle i w nagrodę dostaniesz dwie butelki piwa kremowego – Bulstrode uśmiechnęła się przekornie, a koleżanka uraczyła ja spojrzeniem godnym bazyliszka. – No, co, maleńka, podskoczysz mi? – Millicenta wzięła się pod boli i poruszyła sugestywnie prawą brwią.
- Spadaj – nadęła się Zabini i oklapła na łóżko.
- Idziemy do kuchni – oznajmiła Millicenta tonem nie znoszącym sprzeciwu. – No już, up, up, up! – podniosła szczupłą Ślizgonkę jak piórko i postawiła przed sobą.
- Ojej...
Zabini poczłapała do drzwi, a Bulstrode ruszyła za nią pogwizdując.
- Potter będzie jeszcze dukał, jak bardzo mu na tobie zależy, patrząc w podłogę i udając, że czyści okulary, a Malfoy będzie burczał niewyraźne przeprosiny, mnąc fragment szaty. Zobaczysz. - Zabini mimowolnie się uśmiechnęła. - A w Pince kiedyś piorun strzeli, albo zgwałci ją Snape!
- Och, obrzydliwe! – krzyknęła Pansy, powodując, że dziewczęta, które stały przy drzwiach, zatrzymały się na progu i patrzyły na nią z wyczekiwaniem, wiedząc, że nie skończyła. – A propos gwałtów, czy myślicie, że Granger sprowokowała Weasleya, a teraz robi z siebie ofiarę? Bo mi się to wydaje całkiem możliwe.
Powracający do Blaise, całkiem znośny humor, ulotnił się w tempie ekspresowym, a Millicenta miała ochotę zawyć przez swój niewyparzony jęzor.
Wzrok Zabini przeszywał Parkinson niczym ostry sztylet. Dziewczyna zaciskała wargi i miała ogromną ochotę rzucić w tą słodką kretynkę czymś naprawdę bolesnym. Ale tylko patrzyła, a to wystarczyło, by Pansy poczuła się nieswojo.
- Jeżeli zapytasz jeszcze, czy Malfoy mógł czuć podniecenie patrząc na ten gwałt, to całkowicie zwątpię w to, że kobiety ewoluowały wyżej niż mężczyźni, Pansy. Takie egzemplarze jak ty, powinno się szybko i bezboleśnie eliminować. Miłego piłowania paznokci i rób to częściej, bo dobrze ci wychodzi.
Gdy wyszły, Bulstrode usunęła się, pozwalając Zabini trzasnąć drzwiami.
- Dzięki – powiedziała z mściwą satysfakcją Blaise i odetchnęła głęboko.
Żadna z nich nie skomentowała zajścia sprzed chwili, uznając, że nie warto i nawet nie ma o czym mówić. Pansy Parkinson, natomiast, zastanawiała się w zaciszu dormitorium, czy ojciec powiadomił już Czarnego Pana o oburzającej zdradzie czystej krwi ze strony Dracona Malfoya.
Do ona zapukała dziobem popielata sówka średniej wielkości i Pansy otworzyła jej, zabrała od ptaka list i pozwoliła posłańcowi spocząć na parapecie. Powoli rozwinęła pergamin, przeczytała wiadomość, po czym uśmiechnęła się kpiąco i odpisała na odwrocie:

Mam nadzieję, że popatrzę na niezłe przedstawienie w Hogwarcie. Cały czas miałam nadzieję, że Snape to równy gość. Nie ufałabym za to za grosz Draconowi Malfoyowi, ojcze. Ale to już pewnie przekazałeś Komu Trzeba.
Powiadomię Cię, gdyby Dumbledore cały czas siedział w Zamku, a Snape jednak okazał się zdrajcą i miłośnikiem mugoli i szlam.
Pozdrów mamę, kochająca Pansy.

PS: Czy uważasz, że Czarny Pan pozwoli mi poćwiczyć niewybaczalne na Hogwardzkich szlamach? Mogłabym się podszkolić w rzucaniu klątw, a nie tylko patrzeć, jak wy się zabawiacie.

Gdyby teraz Blaise mogła spojrzeć w jej oczy, przestraszyłaby się błysku nienawiści i mściwej satysfakcji, a jeszcze bardziej przestraszyłaby się wiedząc, co wywołało ten błysk. Pansy przytwierdziła list z odpowiedzią do nóżki ptaka, wypuszczając posłańca bez poczęstowania go nawet kroplą wody. Sowa kłapnęła zza okna dziobem, wyrażając tym swoje oburzenie, i odleciała.
- Niech tatuś o ciebie dba, Zia. W końcu to on mi cię kupił – oznajmiła Ślizgonka, zatrzaskując okiennice i uśmiechając się z wyższością. Usiadła i ponownie zabrała się za piłowanie paznokci.

***
- Byłeś dla niej szorstki. Nawet bardzo.
- Tak, Tonks, a ona dla mnie była przemiła – Draco wpatrywał się zasępiony w swoją poparzoną dłoń. Czuł dziwną satysfakcję z bólu, który mu dokuczał.
- Chciała ci tylko pomóc, a ty odrzuciłeś wszelką pomoc, i moją, i jej – nie mówiła tonem nauczycielki, a jej głos były cichy, nie natarczywy i Malfoy spochmurniał jeszcze bardziej.
- Taaa... Wiem. Tylko ja nie chcę, żeby mi współczuła, albo żebyś ty to robiła, Tonks – powiedział stanowczo, ale wyglądał na zagubionego i bardzo przygnębionego, tak jakby wewnętrznie nie był przekonany do własnych słów.
- Nie możesz mi jednak zabronić mówienia, tego co myślę. To nie była twoja wina. Amen. Nie krzyw się, bo sam Merlin przyznałby mi rację. To się nazywa masochizm, na dodatek ekshibicjonistyczny, bo się z tym obnosisz. Lubisz cierpienie? Spytaj Hermiony, co myśli o twoim poczuciu winy – zamilkła, czując, że wchodzi na grząski grunt, ale Draco nie wyglądał na wściekłego, nawet złość mu już trochę przeszła. Zmarszczył nos i sarkastycznie oznajmił:
- Gadasz jak jakiś psycholog mugolski, Tonks. Pedagogika to twój rejon, rzuć to aurorstwo w cholerę.
Uśmiechnęła się.
- Wiem, że byłeś zbyt zaabsorbowany uczuciami związanymi ze wspomnieniem gwałtu, żeby zauważyć jak markotna była Zabini, gdy do nas podeszła. Obiecaj, że ją przeprosisz, Draco.
- Jak ona przeprosi mnie.
- Draco, słuchasz, co do ciebie mówię? Była przybita, szła tu smętna, a jednak chciała ci pomóc, mimo własnych zmartwień, a ty co? Wybacz, ale rozdrażniona, chmurna kobieta, którą odtrąca przyjaciel nie może powiedzieć nic miłego. Poza tym... miała sporo racji. Musisz nauczyć się przepraszać, tak naprawdę przepraszać, nie oglądając się na wzajemność. To ważna cecha szlachetności.
- Mam w du... gdzieś szlachetność – warknął, łypiąc na Nymphadorę koso. – I skąd wiesz, że się z nią przyjaźnię?
Miał tak zabawna minę, gdy „gryzł się w język”, że Tonks się uśmiechnęła, ale był to smutny uśmiech.
- Oj, Draco... Żebyś wiedział, jaki w tej chwili jesteś podobny do Syriusza. Ten łobuzerski błysk w oku i brak pokory... Cały on. A gdybyś się nie przyjaźnił z Blaise, ona by ci nic takiego nie powiedziała, mój drogi, a ty byś jej nie odpowiedział w ten sposób. Tak kłócą się ludzie, który wiele o sobie wiedzą – uśmiechała się łagodnie.
- Oj, zaraz, że się pokłóciliśmy...
- No już dobrze, dobrze. Chodź do ambulatorium. No, chodź. Albo chodź do mnie, mam eliksir na poparzenia. Tak lepiej?
W odpowiedzi pokiwał głową, nadal posępny, ale już nieco ułagodzony, i odsunął niesforny kosmyk z oczu. Zupełnie jak Syriusz. Tonks poczuła bolesny skurcz serca i straszliwą ochotę, żeby go przytulić, nawet rozpłakać się przy tym. Tylko, że miała jeszcze zbyt wiele żalu do całej rodziny Malfoyów i zbyt była nieufna, chociaż czuła, że Draco wydoroślał i jest inny, niż myślała. Musiała przyznać w duchu rację Severusowi Snape’owi. Uśmiechnęła się dzielnie i ruszyła przodem, a chłopak telepał się za nią powolutku w oddaleniu kilku kroków. Pomyślał, że Tonks jest w porządku i poczuł się straszliwie abstrakcyjnie, gdy porównała go do Syriusza. Nie chciał przyznać się przed sobą, że się wzruszył. Nymphadora odwróciła się, by spojrzeć, czy za nią idzie, w chwili gdy znowu odsuwał denerwujący kosmyk włosów i nie mogła powstrzymać pojedynczej łzy. Cieszyła się, że Malfoy wbija wzrok we własne buty.

******

Ten post był edytowany przez Kitiara: 20.10.2005 09:42