Opowiadanie "Być szlachetnym" jest siquelam do "Ręki Boga". Dlatego radziłabym najpierw przeczytać tamten FF.

Czwartek, 01.11.1996

Do skrzydła szpitalnego wpadły nareszcie promienie słońca. Pierwszy listopada zapowiadał się na pogodny dzień.
Jeden niesforny promyk zaigrał na bladej twarzy chłopca leżącego na łóżku pod ścianą, rozświetlając ją i ogrzewając swoim ciepłem.
Pacjent otworzył oczy. Był wyspany i cholernie świadomy wszystkiego, co się stało.

Przez ostatnich kilka dni trzymali go na jakichś odurzających paskudztwach, uśmierzających fizyczne i psychiczne cierpienie.
Teraz, gdy zewnętrzne rany już się prawie całkiem zabliźniły, a umysł odetchnął świeżością, ogarnął go falą płynącą od strony serca tępy ból i chociaż ciało już go nie bolało, czuł się podle.
Chłopiec zagapił się bezmyślnie na biały sufit.
Postanowił wstać i poszukać jakiegoś lustra.
Przez tych kilka dni majaczył, miał nawroty gorączki, albo spał otępiony eliksirami. Należało powrócić do życia.
Życie – jak to teraz dziwnie brzmi...

Harry uśmiechnął się do siebie smutno i zwlekł powoli obydwie nogi z łóżka. Wziął z szafki okulary i założył na nos. Sala nabrała ostrzejszych barw i musiał na chwilę zmrużyć oczy.
Wstał i poczłapał do ogólnej łazienki najbliżej sali szpitalnej. Nie chciał korzystać z tej na miejscu. Nie zamierzał natknąć się na Pomponię Pomfrey.
Tak się składało, że do tej, do której się wybierał, chodziło mnóstwo Ślizgonów, bo mieli dosyć blisko, ale Harry'ego mało to w tej chwili obchodziło. Tak szczerze, to w ogóle nie obchodziło go nic.

Kiedy doszedł do łazienki i skorzystał z ubikacji, podszedł do lustra przy umywalce. Spojrzał niepewnie na swoją twarz. Nie czuł strachu, raczej ciekawość.
Trochę się zdziwił widokiem. Na lewym policzku widniała już prawie całkiem niewidoczna, równa blizna. Rana na prawym była głębsza i „zdobiły” ją nierówne brzegi, dlatego blizna po niej była jeszcze różowa i miała nigdy do końca nie zniknąć i pozostać tam na zawsze w postaci bladej, postrzępionej linii.
Na szyi i dekolcie miał trochę jasnych i różowawych blizn po tępej żyletce.
Wzdrygnął się na wspomnienie tortur.
Odkręcił zimną wodę, zdjął okulary i wsunął głowę pod kran. Stał tak prawie minutę, aż zrobiło mu się naprawdę zimno. Zakręcił kurek i palcami wycisnął z włosów nadmiar wody nad umywalką.
Wziął z dużego stosu kilka papierowych ręczników i osuszył twarz, oraz – na ile oczywiście się dało – swoje niesforne pióra.
Założył z powrotem okulary.

Po chwili Harry rozpiął górę pidżamy i spojrzał na swój lewy bok.
Ciało rozszarpane hakiem już się prawie zagoiło, chociaż duża, nierówna blizna była jeszcze ciemnoróżowa. Chłopiec z chorą fascynacją patrzył przez chwilę na paskudną skazę na jego ciele. W pewnym momencie skrzywił się i zapiął pidżamę.

Pech chciał, że wychodząc z łazienki, Harry natknął się na Malfoya. Miał nadzieję, że obejdzie się bez scysji. Jednak się pomylił.
- Jak tam Potter impra u twoich zamaskowanych przyjaciół? -zapytał Ślizgon z bezczelnym uśmiechem.
Ploty niestety szybko rozchodzą się w środowisku szkolnym.
- Musiała być niezła zabawa, skoro masz sznyty na twarzy i dekolcie. Aż strach pomyśleć gdzie masz je jeszcze.
Harry spojrzał na niego z pogardą.
- Pokazać ci, Malfoy? - spytał z paskudnym uśmiechem - Zrobiłbym to, ale obawiam się, że twój delikatny wzrok tego nie wytrzyma...
Draco był zaskoczony odpowiedzią Gryfona, spodziewał się raczej tekstu w stylu "odpieprz się"; albo "co cię to obchodzi?", ale nie jawnej prowokacji.
- Nie wytrzymałbyś nawet godziny w towarzystwie Notta, Malfoy - wycedził jeszcze przez zęby Harry.
- Jasne, Potty - Draco szybko odzyskał rezon - mój ty bohaterze.
Blondyn uśmiechnął się z wyższością i wszedł do łazienki.
"Skończony kretyn" -pomyślał Harry i powlókł się z powrotem do skrzydła szpitalnego.

Nie było nigdzie widać pani Pomfrey, więc odetchnął z ulgą. Wziął szafeczki swoją różdżkę i szybkim zaklęciem osuszył włosy do końca. Wyglądały teraz dużo gorzej niż zazwyczaj, co stanowiło jawne mistrzostwo.
Miał już zdjąć okulary i położyć się z powrotem do wyrka, gdy jego wzrok padł na poduszkę i spostrzegł wystający spod niej róg pergaminu.
Sięgnął ręką i wyjął złożoną kartkę wraz z włożonym w środek flakonikiem z jasnozielonym płynem.
Harry przyjrzał się uważnie fiolce. Nie znał tego eliksiru.
Rozejrzał się uważnie, czy nikt się nie zbliża. Czuł, że to jest coś bardzo osobistego, i że nie powinny mieć do tego listu dostępu osoby nie powołane.
Harry zaczął czytać równe, schludne, pochyłe pismo.

Przeczytaj ten list uważnie i powoli, Potter. To bardzo istotne.
Odpowiedzialność i obowiązek, jakie na Tobie ciążą, w związku z Przepowiednią Sybilli Trelawney, obligują Cię do podjęcia wielu wysiłków i stawienia czoła wszelkim przeciwnościom losu. Ostatnie jednak zdarzenie, a mianowicie tragedia, która dotknęła Ciebie bezpośrednio - stawia sprawy w innym świetle.

Harry zmarszczył brwi i się wzdrygnął. Mimo woli ujrzał przed oczami straszny, błazeński uśmiech Salomona Notta.. Przymknął na chwilę powieki i otrząsnął się z niemiłych wspomnień.

Niejeden dorosły, doświadczony czarodziej doznałby silnego załamania psychicznego na Twoim miejscu.
Dlatego powinieneś mieć wybór. Bardzo istotny wybór, Potter.
Sam musisz zdecydować, czy nadal chcesz dźwigać na swych barkach tak wielki ciężar odpowiedzialności i zarazem zmagać się z bagażem okrutnych, bolesnych wspomnień, które już na zawsze wyryły ślad na Twojej młodej psychice.
Musisz liczyć się z tym, że możesz nigdy nie odzyskać do końca równowagi psychicznej. Musisz mieć pewność, czy chcesz żyć dalej i walczyć z demonami przeszłości, zmagając się jednocześnie z przeznaczoną sobie
mroczną przyszłością.
Przepowiednie są ważne. Ale zawsze ważniejszy od nich będzie człowiek i jego prawo o decydowaniu o sobie. Kiedyś ktoś bardzo mądry, powiedział mi, że nasze wybory nas określają i to prawda.

Harry uśmiechną się smutno. Doskonale wiedział kto był autorem tych słów.

Ale nasze wybory są też naszym przywilejem. Kiedy chcesz możesz powiedzieć „nie”, a kiedy indziej zdecydujesz się odpowiedzieć „tak”.
To dotyczy każdej, nawet tej najważniejszej decyzji, o której może zależeć bardzo wiele. Są takie sytuacje, kiedy można pokierować się egoizmem. Do takich należy sytuacja, w której znalazłeś się Ty.
Nie zrozum mnie źle, Potter. Nie namawiam Cię do skończenia ze sobą. W żadnym wypadku, nie jest to moją intencją, chociaż powiedzmy sobie szczerze – sympatią Cię nie darzę.
Uważam jednak, że powinieneś mieć wybór, a Twoje ewentualne rozstanie się z tym światem, powinno być szybkie i bezbolesne, bo chyba zgodzisz się ze mną, że więcej upokorzenia i bólu nie zniósłby już nikt.
Trucizna, którą Ci dałem działa natychmiastowo i skutecznie. Wiem, że to brzmi okrutnie, ale jak już zdążyłeś się przekonać, życie często bywa okrutne.

Harry przyjrzał się buteleczce niemal z czułością.
„Jeden łyk – pomyślał – jeden łyk i będzie po wszystkim”.

Nie podejmuj jednak pochopnie decyzji, co do samobójstwa (przepraszam, ale całe życie byłem brutalnie szczery).
Spróbuj podjąć wysiłek ponownego powrotu do życia. Znajdź w sobie odwagę.
Dopiero po pewnym czasie, jeżeli zrozumiesz, że nie jesteś w stanie dalej żyć i nie radzisz sobie z tym wszystkim, dopiero wtedy wypij truciznę. Jej działanie jest bezbolesne, stuprocentowo skuteczne, i oczywiście nie istnieje na nią żadne antidotum. Dlatego właśnie powinieneś mieć niezachwianą pewność, co do jej zażycia, Potter.

„Szczerość, aż do bólu, jak zawsze...” – pomyślał Harry.

Nie piszę tego, dlatego, że mam Cię za jednostkę słabą, Potter. Wręcz przeciwnie. Gdybym miał chociaż minimum pewności, że bezmyślnie rzucisz się na tą truciznę, nie pisałbym do Ciebie.
Powody są inne.
Po pierwsze, mam pewne zasady, których się w życiu trzymam.
Po drugie, miałem wątpliwy zaszczyt znać Salomona Notta osobiście i byłem kilka razy świadkiem jego „wyczynów”, dlatego wiem do czego mógł się posunąć.
Pamiętaj, Potter, że życie masz tylko jedno i nie da się powrócić tu z tej drugiej strony.

„Zobaczyłbym rodziców ... i Syriusza...” – pomyślał z nadzieją Harry.

Pamiętaj też, przy podejmowaniu decyzji, o ludziach, którym na tobie zależy.

Harry lekko się skrzywił.

Mam nadzieję, że rozumiesz moje intencje.
Nie wyrzucaj, ani nie pal tego listu od razu po przeczytaniu.
Przestudiuj go kilka razy zanim to zrobisz.

Z poważaniem: Sam – Wiesz – Który – Nauczyciel

Chłopiec uśmiechnął się smutno, czytając podpis Severusa.

PS: Mimo, że daję Ci tą przeklętą fiolkę, szczerze ufam, że nigdy nie skorzystasz z jej zawartości. Myślę, że masz dosyć odwagi i siły, by iść dalej. Uważam też, że jesteś zdolny do szlachetności, a to bardzo pomaga w trudnych sytuacjach życiowych.

Tego już było za wiele. Snape uważa go za za jednostkę szlachetną.
„Za chwilę doczytam się, że jest we mnie zakochany” – pomyślał z przekąsem.
Ostatnie zdanie brzmiało jednak nieco inaczej.

Jeżeli komukolwiek powiesz, Potter, że uważam Cię za szlachetnego, odważnego i inteligentnego bachora, to osobiście cię uduszę.

Harry nie mógł się nie zaśmiać.
Westchnął i przeczytał list jeszcze trzykrotnie.
Za każdym razem, był coraz mniej pewny, czego chce.
Prawda, nadal miał ogromną chęć spalić list i wypić zawartość fiolki, ale wiara w niego ze strony osoby, która jawnie go nie cierpi, nieco hamowała te zapędy.
Dziwiło go to, że akurat Snape rozumiał go najlepiej, że wszystkich. Gdyby tak nie było nie napisałby tego listu

„Boże, czemu życie jest takie posrane?” – pomyślał po raz setny.
Doszedł w końcu do wniosku, że ani fiolka, ani list mu nie uciekną i schował je dokładnie pod poduszkę.
Zdjął okulary i położył się na boku, podciągając kolana niemal pod brodę.
Starał się nie myśleć o kuszącej perspektywie wypicia trucizny „od ręki”.
„Chociaż nie będę musiał sobie podcinać żył” – pomyślał cynicznie.

Nagle przypomniały mu się słowa Notta:
„Myślisz, że jesteś twardy Potter? Udowodnię ci, że tak nie jest. Będziesz skomlał jak szczeniak, żeby cię dobić.”
Harry czuł wstyd nawet za ten jeden, jedyny raz gdy poprosił o litość. Wtedy, gdy Salomon Nott użył haka.
Po policzkach chłopca popłynęły łzy.
- Obyś zdechł sukinsynu w najgorszych męczarniach – wyszeptał z w poduszkę – obyś zdechł i nigdy więcej nikogo nie tknął...
Nigdy wcześniej nie pomyślał, że może nienawidzić kogoś tak bardzo, jak Voldemorta. Okazało się jednak, że mógł.

***

Podczas śniadania Severus miał wybitny apetyt.
Zjadł prawie tyle, co Ronald Weasley, to było mistrzostwem samym w sobie. A ponieważ konsumował prawie takim tempie jak Rudy Chudy Ron, nie mógł w tym czasie poczynić swych zwykłych „przystolnych” obserwacji.
Sięgnąl po sok dyniowy i rozejrzał się po sali.

Malfoy i Parkinson bezczelnie "lizali się" przy stole. Zanotował sobie, że musi im zwrócić wagę i po raz setny wytłumaczyć, że wielka Sala to nie sypialnia.
Crabb i Goyle, ach cóż oni mogli robić? Żarli jak hipopotamy.
Millicenta Buldstrode zapatrzona była w stół Ravenklawu.
„Co one widzą w tym Sappo?” – pomyślał Snape zwracając wzrok na siódmorocznego Krukona z burzą niesfornych, kasztanowych włosów i o zabójczym uśmiechu. Chłopak mierzwił sobie właśnie teatralnym gestem kudły i mówił coś do wlepiającej w niego wzrok ładnej Krukonki z piątego roku. Wraz twarzy bubka mówił: „czyż nie jestem mądry i bosko przystojny?”
Severus stłumił w sobie impuls podejścia do Bernarda Wielkiego Amanta Sappo i strzelenia go na odlew w ten pusty łeb.
Ponownie omiótł wzrokiem stół Ślizgonów, gdzie nie działo się nic ciekawego, poza tym, że mopsowata piękność wsadziła bezceremonialnie rękę między nogi swojej blond sympatii.
Snape był zdegustowany.
„Żałosne. Cóż, dostaną szlaban... Oddzielnie”

Teraz Severus spojrzał na stół Gryffindoru. Weasley i Granger wyglądali jak skazańcy i przez krótką chwilę pożałował, że dał Potterowi fiolkę z trucizną. Ale tyko przez chwilę. Wyobraził sobie Pottera powieszonego na pasku lub ręczniku, albo z podciętymi żyłami i to wróciło mu rozsądek.

-...Severusie – dobiegł do niego głos siedzącego po prawej Dumbledore.
- Słucham? Co pan mówił dyrektorze?
- Mówiłem, że msz dziś dobry apetyt. Rzadko się to zdarza. Wspaniale, Severusie, może trochę przytyjesz?
- Nie jadłem wczoraj kolacji – gładko odpowiedział Severus. I była to prawda, ale on czuł się świetnie z zupełnie innych powodów, i z zupełnie innych powodów miał taki apetyt. Wczorajsza akcją bądź co bądź nadszarpnęła trochę energii, potrzebnej do kontrolowanej przemiany, ale Dyro nie musiał o tym wiedzieć.
Sev czuł się wolny, niezależny, miał gdzieś „co ludzie powiedzą” (niewiele się zmieniło w jego podejściu do otoczenia, nieprawdaż?). Ale przede wszystkim czuł się pożyteczny dla świata i czuł się spełnioy.

Po śniadaniu dorwał Slytherińską Parę Stulecia i przy wejściu do Wielkiej Sali, oznajmił im, że mają szlaban za nie przyzwoite zachowanie przy stole.
- Dziś Malfoy, jutro ty, Parkinson – dodał mściwie.
Obydwoje wyglądali na niepocieszonych, zwłaszcza Mopsica.

Miał już udać się do sali eliksirów, gdy dobiegł go zza pleców denerwujący, wysoki kobiecy głos.
- Severusie, Severusie, poczekaj! – krzyczała hogwarcka Matka Teresa.
- Słucham? –Mężczyzna zmusił się do uprzejmego wyrazu twarzy.
- Czy mógłbyś mi przynieść do skrzydła szpitalnego trochę eliksirów przeciwbólowych? Są na wykończeniu.
Snape pomyślał, że się przesłyszał. Uniósł wysoko brwi.
- Czyś ty rozum postradała, kobieto? – powiedział cichym, jadowitym głosem. – Przecież dwa tygodnie temu dałem ci tego całe mnóstwo! Wlałaś połowę tego w Pottera? Przecież większość z nich ma działanie narkotyczno - odurzające. Jak to ładnie mówią mugole, niektóre z tych specyfików „zmieniają świadomość” – wysyczał Sev.
- No a miałam wybór? – Spytała poirytowana Niańka Poppy – Ciągle miał gorączkę i majaczył...
- To nie powód, żeby podawać zbyt duże ilości środków, które mogą uzależnić! – Severus patrzył na panią Pomfrey, jakby zobaczył ją po raz pierwszy w życiu. – Jak będzie chciał ćpać, to sam o tym zadecyduje. Hektolitry przeciwbólowych eliksirów mogą mieć działania uboczne, włącznie z uodpornieniem się na ich skuteczne działanie. Ale, na miłość Boga! Ja przecież rozmawiam z wykwalifikowaną pielęgniarką i uzdrowicielką, która powinna o tym wiedzieć!
- To była wyjątkowa sytuacja Severusie – odrzekła urażona – ale ty jak zwykle, nie rozumiesz pewnych spraw.
- Wiesz, Pomponio – Snape wiedział, że nie lubi pełnej wersji swojego imienia, dlatego jej używał – może i dobrze, że Potter był cały czas silnie odurzony, skoro przebywał w twoim towarzystwie...
Sev westchnął.
- Kobieto, to są silne leki. Jak nie mogłaś sobie poradzić z Potterem rzucającym się na łóżku w malignie, trzeba było poprosić o truciznę, albo radzić sobie bez faszerowania go zbyt dużymi ilościami tego gówna. Sam przyrządzałem te eliksiry. Większość z nich jest cholernie mocna. Trzeba go było potrzymać za rękę i pośpiewać kołysanki, albo podać wraz z normalną dawką przeciwbólowego zwykły wywar z melisy, który ma działanie uspakajające. To w końcu ty tu leczysz, a nie ja. To jakiś paradoks...

Poppy Pomfrey poczuła się skrzywdzona, ponieważ podane zostały w wątpliwość, jej metody leczenia.
- Jesteś bezduszny – powiedziała. – On był torturowany i bardzo cierpiał. Zrobiłam to, co musiałam. A teraz powiedz mi, czy mam liczyć na dostawę, czy nie?
- Przyniosę ci te przeklęte eliksiry w czasie przerwy na lunch, zadowolona? Tylko nie wlewaj ich w tego dzieciaka. Raczej daj mu coś na szybkie gojenie się ran. Czy on po takich dawkach funkcjonuje jeszcze normalnie i jest w stanie powiedzieć jak się nazywa? Zmiłuj się i myśl na drugi raz Pomponio, bardzo cię proszę. Co do tortur, to nikt lepiej, niż ja w tej szkole nie ma pojęcia, czym są tortury Notta, bo nie raz je oglądałem. A teraz spieszę się na zajęcia, więc idź z Bogiem Pomponio, będzie ci raźniej.
To, że mistrz eliksirów miał niezaprzeczalną racje jeszcze bardziej rozzłościło miłosierną Pomfrey.
- Do zobaczenia, Snivellusie – wysyczała.
- Widzę, że kulturą też nie grzeszysz Pomponio – odezwał się chłodnym, oficjalnym tonem, po krótkiej chwili niezręcznego milczenia Severus. – Tak jak i rozumem zresztą, ale niech ci będzie. Do widzenia. - Owrócił się i odszedł w stronę lochów.
Nie wściekł się i dlatego Pomponia Pomfrey poczuła się paskudnie. Wiedziała, że ta zagrywka była poniżej pasa i to wcale nie polepszyło jej humoru.

***

Harry leżał na zimnym stole do tortur. Nie mógł zasnąć, bo był nafaszerowany eliksirami pobudzającymi.
Tak bardzo chciał umrzeć. Chciał zasnąć i nigdy więcej się nie obudzić.

Bolało go całe ciało i stracił mnóstwo krwi.
"Chyba już noc, bo sobie poszedł" - pomyślał.
To było straszne. I ta cała wizyta Voldemorta. Przyszedł na trochę by "sobie popatrzeć."
Harry się wzdrygnął na samo wspomnienie.
Plecy miał tak skatowane, że postanowił przekręcić się na brzuch. Nie był już skrępowany pasami. Niby po co? Nie miał ani różdżki ani sił witalnych. Gdzie i jak miałby uciec?
Podniósł się na prawym łokciu i z całej siły podciągnął ciało w górę.
Odetchnął z wysiłku i z ulgi. Marnej ulgi, ale zawsze...

Drzwi otworzyły się z hukiem i wszedł jego kat.
- Niespodzianka, powiedział śmiejąc się przy tym wesoło.
Harry'ego zalała zimna fala strachu, gdy zobaczył Notta podchodzącego do swoich ukochanych narzędzi.
Mężczyzna wrócił za chwilę i obleśnie uśmiechnął się do chłopaka. W ręku trzymał cienki, bambusowy kij.
- Pomogę ci, Potter - warknął i brutalnie przewrócił go na brzuch.
"Boże, nie" - pomyślał Harry. Jego plecy były jedną, wielką raną.

Śmierciożerca skrępował ponownie pasami ręce i nogi swojej ofiary, gwiżdżąc przy tym jakąś wesołą melodię. Ta melodia w jakiś niewytłumaczalny sposób przerażała Harry'ego bardziej od tego, co zamierzał zrobić mu Nott.
- Zobaczymy, czy jesteś wytrzymały na cierpienie, Potter - powiedział zimno Salomon i uniósł do góry bambusowy kij.
Zamachnął się i uderzył z całej siły.

***

Pacjent wrzasnął rozdzierająco i otworzył szeroko oczy.
Pani Pomfrey podbiegła do chłopca i złapała go lekko za rękę.
- Nie dotykaj mnie - warknął oszalały ze strachu Harry i wyrwał dłoń patrząc z wściekłością na pielęgniarkę.
- Śniło ci się coś złego? - Spytała łagodnie.
Chłopak nie odpowiedział i odwrócił się do niej plecami.
- Chcę w spokoju pospać – znowu warknął. Oczywiście wiedział, że teraz nie zaśnie. Chciało mu się płakać i nie miał zamiaru pokazywać swoich łez komukolwiek.
"Biedak" - pomyślała Pomponia wstając z łóżka.

Przez następnych kilka minut bezmyślnie gapiła się w okno.
- Witam - dobiegł ja w pewnym momencie głos od strony drzwi. - Twoje eliksiry. Proszę.
Severus powyjmował fiolki ze swoich obszernych kieszeni i ustawił je na stole.
- Dziękuję - Pomponia spojrzała swojemu gościowi w oczy.
- Severusie - odezwała się cicho - przepraszam, za to jak cię nazwała. Ja...
- Daruj sobie - uciął chłodno.
- We wczesnej młodości tyle razy słyszałem swoje drugie imię, że miałem czasem problemy z podpisaniem wypracowania - zimny sarkazm wylewał się z ust Snape'a jak rzeka. - Do wszystkiego można się przyzwyczaić.

Harry, który oczywiście wszystko słyszał, domyślił się o jakie "imię" chodzi i mimo woli zaczerwienił się ze wstydu.
Pomponia też się zarumieniła i widać było, że naprawdę jest jej przykro.
- Mimo wszystko, przepraszam.
- W porządku -odrzekł chłodno Severus.
- Posłuchaj - ciągnął łagodnie mistrz eliksirów - Zdenerwowałem się na ciebie, bo powiedzmy sobie szczerze, mimo że się nie lubimy, uważam cię za odpowiednią osobę na odpowiednim stanowisku. Posiadasz doświadczenie i ogromne kwalifikacje, tym bardziej razi u ciebie tak nieodpowiedzialne zachowanie. - Sev wciągnął ze świstem powietrze. - Potter był faszerowany przez 48 godzin eliksirami pobudzającymi i Eliksirem Czuwania. Błyskawiczne przestawienie go na zbyt duże ilości eliksirów o działaniu przeciwnym, mogło doprowadzić nawet do zapaści serca, przecież wiesz o tym Pomponio... Mniejsza, każdy z nas popełnia błędy - mężczyzna machnął ręką.
Pomponia Pomfrey musiała w duchu przyznać, że Snape ma ogromną wiedzę medyczną.
"No, ale przecież jak był młodziutki, to nic, tylko czytał, zupełnie jak ta Granger" - pomyślała refleksyjnie.

Harry natomiast pomyślał, że cudownie byłoby dostać tej zapaści serca.

Severusie, musimy pogadać - dobiegł od drzwi głos Dumbledore'a Wiedział, gdzie szukać swojego oswojonego wampira, bo jak zawsze, wiedział wszystko.
- Teraz i tutaj, dyrektorze?
- To bardzo ważne - Harry usłyszał napięcie w głosie starszego mężczyzny i wytężył słuch.
- O co chodzi, panie dyrektorze? - grzecznie zapytał Snape.
Albus wszedł do środka i omiótł wzrokiem całą sytuację.
- Czy możesz zostawić nas na malutką chwilę samych, Poppy?
- Tu jest pacjent - powiedziała ostrzegawczym tonem kobieta.
- Będziemy cicho, obiecuję - spokojnie odrzekł dyrektor.
Pomponia obdarzyła ich podejrzliwym spojrzeniem, ale zniknęła na zapleczu.
Dumbledore trzymał w ręku zwiniętego "Proroka Codziennego."
- Czy wiesz, co wczoraj w nocy spotkało Samuela Notta, Severusie? - spytał wprost.
- Wybaczy pan Dyrektorze, ale nie interesuje mnie co ten niewyżyty kuta..., znaczy sadysta robi wieczorami - odparł chłodno mistrz eliksirów.
- Ale to powinno cię zainteresować - z naciskiem powiedział Dumbledore.
- Czyżby? Nie sądzę... - Harry wyczuł sarkazm i lodowatą pogardę w głosie Snape'a.
- Powinno cię obejść Severusie, ponieważ Salomon Nott nie żyje.

Serce Harry'ego przestało na chwilę bić.
Cały teraz składał się ze słuchu.

- Czyżby strzelił go jasny szlag? - Spytał z kpiną w głosie Severus.
- Nie, spotkało go coś o wiele gorszego.
- Pan daruje, Dyrektorze, ale nie wiem o co chodzi.
- Znałeś go Severusie. Znałeś go i nie rusza cię wcale fakt, że nie żyje?
- Aha. Znałem osobiście sukinsyna, więc powinienem zacząć płakać rzewnymi łzami? - słowa mistrza eliksirów nasączone były jadem obrzydzenia i pogardy. - Pan raczy żartować, dyrektorze? Co mnie ma obchodzić śmierć sadysty? Nie opowiadałem panu co on zrobił prawie osiemnaście lat temu? Czego pan chce, żebym mu współczuł?

Harry mimowolnie poczuł do niego nutę sympatii.

- Severusie, doskonale wiesz o co mi chodzi! - Dumbledore podniósł głos.
Harry zastrzygłby uszami, gdyby potrafił.
- Radziłbym zachowywać się cicho, Potter śpi - spokojnie odrzekł Snape.
- Severusie - głos Dumbledore'a był opanowany ale dało się w nim wyczuć irytację - oczekuję cię dziś w swoim gabinecie punktualnie o 19:30.
Sev się skrzywił.
- Oczywiście panie dyrektorze - odrzekł jednak grzecznie.
- Masz, poczytaj sobie - Albus wręczył mistrzowi eliksirów gazetę.
Severus wziął ją dla świętego spokoju do ręki, ale jak tylko wyszedł Dumbledore, położył ją na stole obok eliksirów.

Snape podszedł do okna i wyjrzał na jasno oświetlone słońcem błonia.
"O jednego śmiecia mniej" - pomyślał
Miał już wychodzić, ale mimowoli spojrzał na leżącą na stole gazetę.
Krzykliwy tytuł pierwszej strony głosił:

PRZERAŻAJĄCA ŚMIERĆ SALOMONA NOTTA!!!
ODRAŻAJĄCY MORD NA JEDNYM Z NAJBARDZIEJ SZLACHETNYCH I SZANOWANYCH CZŁONKÓW CZARODZIEJSKIEJ SPOŁECZNOŚCI!

Severusa krew zalała i widział jak przez mgłę. W szale zaczął drzeć „Proroka Codziennego” na strzępy.
- Co oni tu powypisywali! - darł się ogarnięty gniewem Snape - Pieprzone włazidupy! Co za pierdolony śmietnik!!!

Harry nie mógł dłużej udawać, że śpi, a do sali szpitalnej wpadła jak bomba Pomponia Pomfrey.
- Co ty wyprawiasz, Severusie?!
Harry gapił się ciekawie, jak Snape drze Proroka w drobny mak.
- Banda lizodupnych kutasów! - krzyczał wściekły mistrz eliksirów.
- SEVERUSIE!!! - Pomponia zarumieniła się z oburzenia i konsternacji.
Harry stłumił uśmiech i popatrzył niewinnie na pielęgniarkę.
- Czego?! - warknął Sev - A ty, Potter, co się gapisz? Śpij!.
- Przepraszam, ale zaczął pan krzyczeć i się obudziłem - grzecznie skłamał Harry.
Severus powoli zaczął wychodzić ze stanu szału i furii, ale nadal był wściekły, jak sto hipogryfów.
Sprzątnął strzępy gazety za pomocą różdżki i posłał Pomponii spojrzenie przebywającego na odwyku od ludzkiego mięsa bazyliszka. Następnie widowiskowo wyfrunął z sali szpitalnej powiewając szatą.

***

Przez cały dzień Severus był rozdrażniony.
Wyżył się na pierwszorocznych, wlepił szlaban Weasleyowi i Granger za "zbyt głośną rozmowę na korytarzu", nakrzyczał na Longbottoma za to, że pojawił się w zasięgu jego wzroku, a nawet objechał Bogu ducha winnego Hagrida, który tylko go niechcący potrącił i jak zwykle niesfornie i długo przepraszał. A nadal było mu mało.
Był żądny krwi niewinnej.
Nagłówek w gazecie utrzymywał go w stanie przyciszonej permanentnej furii maniakalno-depresyjnej (wiem, to rodzaj schizofrenii a nie furii, ale zgodzicie się ze mną, że Severusa nie trzymają się żadne standardy).
"Malfoy będzie dzisiaj biedny" - pomyślał, idąc na obiad.

***

Po obiedzie, Harry'ego odwiedzili Ron i Hermiona.
Była to dziwna wizyta.
Prawie wcale nie rozmawiali i tylko na siebie patrzyli.

- Przykro nam Harry, za to wszystko.. - wyszeptała w końcu Herm.
- Daruj sobie - odrzekł poirytowany Harry.
- Przecież to nie wasza wina - dodał już łagodniej.
- Zdrowiej szybko - Ron popatrzył smutno na przyjaciela
- Tak, zdrowiej szybko, tęsknimy za tobą - dołączyła się do rudzielca Hermiona.
- Powinienem wyjść jutro - stwierdził sucho Harry.
- Och! Jutro mamy eliksiry - wykrzyknęła dziewczyna.
- I co z tego? - Harry zmarszczył brwi. - Może będzie coś na temat trucizn - dodał obojętnie, obserwując, jak się zachowają.
- HARRY! - wrzasnęła Herm. - Nie możesz nawet tak myśleć!
- Dla twojej wiadomości - odrzekł chłodno pacjent - cały czas o tym myślę.
Hermiona i Ron wyglądali na przestraszonych.
- Harry nie możesz tego zrobić... - powiedział z rozpaczą w głosie rudy chłopiec.- My cię kochamy jak brata.
- Wiem - wyraz twarzy Harry'ego był łagodny. - Ale ja już nigdy nie będę taki sam...
- I tak będziemy cię kochać - zapewniła żarliwie Hermiona.
- Tak! I zawsze możesz na nas liczyć - dodał Ron z entuzjazmem.
Harry wiedział, że obydwoje mówią serio i szczerze, chociaż smutno się uśmiechnął
- Wiesz co? - Ron sięgnął do torby. - Ten cały Nott zdechł dziś w nocy.
- I to nie była lekka śmierć - dodał mściwie - Masz, poczytaj - Ron wręczył Harry'emu „Proroka Codziennego”.
- Może lepiej nie - Hermiona wyglądała na nieprzekonaną pomysłem kumpla.
- Nie, w porządku. Chcę to przeczytać.
Widząc wątpliwość w oczach przyjaciółki uśmiechnął się uspokajająco.
- Naprawdę Hermiono - dodał jeszcze.
- Musimy już iść Harry - powiedział Ron - ale przyjdziemy tu po kolacji.
- Snape nam wlepił szlaban. Na pojutrze. - Powiedziała Hermiona.
- Aha i musimy już dziś pisać wypracowanie na poniedziałek z zielarstwa, bo wieczór sobotni mamy przerąbany - dodał Ron.
- Za co dostaliście szlaban?
- Za gadanie na korytarzu. To nawet jak na niego dziwne - zaczęła Hermiona. - Chyba się coś stało. Wyglądał jak chodząca furia.
Harry udawał obojętność, ale słuchał bardzo uważnie.
- Trzymaj się cieplutko - Herm dała mu całusa w policzek, a Harry mimowolnie się wzdrygnął.
"Ciekawe, czy teraz mi tak zostanie na zawsze..." pomyślał.
- Do zobaczenia, Harry - powiedział Ron i obydwoje opuścili cichą, szpitalną salę.

Harry został sam i mógł spokojnie przeczytać artykuł. To było coś, co go naprawdę zainteresowało.
Zabrał się z zaciekawieniem za tekst. W miarę jak czytał, narastał w nim gniew i zarazem jakaś pusta wesołość.
To, co zostało powiedziane w artykule, brzmiało dla niego jak jawna kpina.
Sam tytuł doprowadzał do białej gorączki.
Pod nagłówkiem tłustymi literami zapisana była wypowiedź nie kogo innego, jak Percy'ego Weasleya.

"Pan Nott był nobliwym i szacownym członkiem naszej społeczności. Nie pozwolimy więcej na takie barbarzyństwo.
Nie ma żadnych wątpliwości, co do tego, że morderstwa dopuścił się wampir - żaden człowiek nie potrafiłby dokonać czegoś takiego.
Faktem jest też, że wampir ów dokonał niepełnej, kontrolowanej przemiany - inaczej ciało denata byłoby tak zmasakrowane, że nie dałoby się go rozpoznać.
Świadczy to o tym, że morderstwo było zaplanowane i dokonane z zimną krwią"

"A nie pomyślałeś, kutasie, że ktoś mógł mieć motyw?" - pomyślał z irytacją Harry.

Oto dowód na to, że należy cofnąć Dekret O Ochronie Wampirów.
Te niezrównoważone zwierzęta zagrażają każdemu z nas!
Dzisiaj Salomon Nott, jutro może to być sam Minister Magii.
Istota która dokonała tego haniebnego czynu zostanie pochwycona i skazana na śmierć przez ścięcie toporem o srebrnym ostrzu.
Nie będzie litości! Skoro ginie tak dobry, szlachetny człowiek, znany ze swych hojnych datków na szczytne cele Ministerstwa, jak wywodzący się ze starożytnego rodu Salomon Nott, trzeba zdusić to bestialstwo w zarodku.

Harry nie mógł uwierzyć w to co czytał: "niezrównoważone zwierzęta", gdyby tak było, to ciągle słyszałoby się o jakichś mordach.
"Jemu się już całkowicie we łbie poprzestawiało, myśli tylko o tej swojej politycznej karierze" - pomyślał Harry o Percym.
Chłopak był wstrząśnięty jawną ignorancją i zaściankowością myślenia młodego mężczyzny.
Był wstrząśnięty, że całkowicie został pominięty fakt przynależności Notta do Śmierciożerców, a podkreślona jego hojność finansowa względem Ministerstwa Magii.
Czuł jak mózg mu powoli zaczyna odkształcać pod wpływem przeczytanych informacji.
Opisana była też makabryczna śmierć Notta, ale Harry nie potrafił mu ani współczuć, ani się nad nim litować.
Poczuł cichą satysfakcję, gdy okazało się, że Salomon Nobliwy Obywatel Nott, został nafaszerowany Eliksirem Czuwania.
Potrafił się tylko z tego gorzko cieszyć.

Obrzydzeniem napawało go to, jak szybko został osądzony sprawca czynu.
Nie było mowy o żadnym uczciwym procesie i przesłuchaniu, ale kilka razy padało w artykule zapewnienie o rychłym pochwyceniu i straceniu zbrodniarza, który w oczach Harry'ego urósł do rangi bohatera.
Dla niego nie było żadnej wątpliwości, że ten kto dopuścił się morderstwa, znał zamiłowanie Notta do tortur. Świadczył o tym sposób egzekucji.
Bo dla Harry'ego było jasne, że to była egzekucja.
Za zwykłe porachunki nie zabija się w ten sposób. Tak się zabija kogoś, kogo chce się ukarać.

Artykuł liczył dwie strony, z czego połowę poświęcono na chlubny życiorys Notta i jego zasługi. Wspomniano też, że był Śmierciożercą, ale raz na zawsze „odwrócił się plecami do strony ciemności”.
„Strona ciemności – pomyślał rozzłoszczony chłopak – samiście ciemni jak tunel w tyłku.”

Najbardziej jednak wstrząsnęły Harrym następujące stwierdzenia:

Wszystkie zarejestrowane na terenie Londynu wampiry zostaną poddane przesłuchaniu. Jest ich tylko kilka – w tym jedna kobieta.
Wszystkie Instytucje, w których zatrudnione są zarejestrowane wampiry, są zobligowane do wydania ich na czas przesłuchań, które odbędą się na terenie Azkabanu. Przesłuchania podejrzanych zaczną sie od poniedziałku (...) Złoczyńca nie będzie miał prawdopodobnie procesu. Dopuścił się zbyt brutalnej zbrodnii.

Harry'ego zatkało. Wiedział jedno, że gdyby Ministerstwo nie było skorumpowane, ten kto zabił Notta, mógłby liczyć na uczciwy proces.
I ten teren Azkabanu...

A jeżeli wycofają ten dekret, to co stanie się z wilkołakami, które żadnym dekretem nie są chronione i z wszystkimi innymi istotami magicznymi i mieszańcami?
Chłopcu momentalnie przyszli na myśl Lupin i Hagrid.
„Ktoś zlikwidował niebezpiecznego sadystę, a oni mają pretekst do czystki.
I nikt nie będzie się teraz zajmował Voldemortem. Chore...” – myślał przerażony Harry.

Miało to jedno pozytywną stronę. Zielonooki, wyczulony na sprawiedliwość społeczną Gryfon nie myślał już o samobójstwie, ale o cyrku, jaki mial się zacząć w poniedziałek, czyli za cztery dni.

***

Severus nie poszedł na kolację. Jakoś mu się jeść nie chciało. Wszyscy wokół niego pomykali z "Prorokiem Codziennym" pod pachami, a członkowie grona nauczycielskiego łypali na niego niepewnie.
To nie poprawiało nastroju mistrza eliksirów.
"Przeczytam ten artykuł. Będę na topie - pomyślał. - A poza tym, to przecież opis mojego wyczynu.
Najpierw jednak udał się do skrzydła szpitalnego. W kieszeni miał dwie fiolki o których zapomniał.

Potter jadł... a raczej pałaszował rosół z kury i ogólnie wyglądał, jakoś za dobrze.
Snape pomyślał w pierwszej chwili, że Potter postanowił nie kończyć ze sobą, tylko po to by zrobić mu na złość, ale szybko zrozumiał absurdalność tego przypuszczenia.

Postawił fiolki na stole i wtedy TO ujrzał. Obok Pottera leżał Prorok.
- Mogę go na chwilę przywłaszczyć, Potter? - wyciągnął wiedziony nagłym impulsem rękę w stronę gazety.
- Oczywiście. Tylko proszę go nie drzeć. Chcę jeszcze raz przeczytać tą durną wypowiedź Percy'ego.
Severus popatrzył na Harry'ego przenikliwie.
- Czytałeś to już? - zapytał.
- Tak, sir. Radzę uzbroić się w cierpliwość.
Snape usiadł w nogach łóżka i pogrążył się w lekturze.
Z miejsca dostał apopleksji.
- Żesz kur**! Niech ja go tylko spotkam! - wyrwało mu się.
- Nie słyszałeś tego Potter - wysyczał groźnie patrząc na Harry'ego.
- A co niby miałbym słyszeć? - spytał nad wyraz grzecznie chłopak.

Po minucie dał się słyszeć pogardliwy rechot Severusa.
- Dobre! - powiedział - Napisali, że przeznaczył na Ministerstwo więcej kasy, niż Lucjusz Malfoy, czy Albus Dumbledore. Ale nawet słowem nie wspomnieli, że Dyrektor Hogwartu przeznacza krocie na sierocińce, także te mugolskie. Żałosne, żałosne. Chore i żałosne.
Harry'ego zatkało. Nie wiedział o filantropijnej działalności Dumbledore'a
Weszła Pomponia i chłopiec poprosił o dokładkę.
Pani Pomfrey poszła do kuchni, ale zanim to zrobiła obrzuciła niechętnym spojrzeniem Severusa. Harry wydawał się nim jednak nie przejmować.

- No proszę - powiedział Snape skończywszy czytać - Rita Skeeter. A swoją drogą, gdzie ona się wcześniej podziewała?
Harry uznał za stosowne, powód nieobecności dziennikarki, pominąć milczeniem.
- Nie wstrząsnęło to tobą, Potter? - spytał po krótkiej chwili Sev.
- Głupota Ministerstwa, wszechobecna korupcja, kretynizm Percy'ego i bezwstydność Skeeter? Owszem, wstrząsnęło - odrzekł rzeczowo i na temat.
- Generalnie Potter, wiesz że nie o to pytałem.
- Jak dla mnie, sir - powiedział chłopak spokojnie - to nie wymyślono jeszcze takiej kary na jaką zasłużył ten skur..., znaczy drań.

Wkroczyła Pomfrey z druga miską rosołu.
- Smacznego, Potter - powiedziała.
- Dziękuję.
Pomponia spojrzała niepewnie na Severusa, ale wszystko wydało się jej w jak najlepszym porządku i poszła na zaplecze.

- Powiedz mi, Potter - zapytał łagodnie, zajętego rosołem chłopca, Snape - co słyszałeś z mojej rozmowy z Profesorem Dumbledorem?
Harry się zakrztusił i miał już skłamać, że absolutnie nic, ale Severus go ubiegł.
- Nie otwieraj ust po to by łgać mi w żywe oczy. Doskonale wiem, że słyszałeś każde słowo. Taka już twoja uroda, Potter.
Nauczyciel westchnął z politowaniem.
- Ale będzie cyrk - powiedział refleksyjnie mistrz eliksirów. - Dopiero się zacznie. Niech lepiej Albus zaproponuje Lupinowi pobyt w Hogwarcie, bo wilkołaki pójdą na odstrzał jako pierwsze. Szczerze współczuję Weasleyom takiej latorośli.
- On się wyparł rodziców, sir - Harry z radością podchwycił inny temat niż kwestia jego podsłuchiwania.
- Jakoś się nie dziwię.
Severus spojrzał Harry'emu głęboko w oczy.
- Ty, Potter - powiedział łagodnie - kiedyś przez tą swoją ciekawość, kopniesz w kalendarz, jak przysłowiowy kot.*
- Ja wcale nie chciałem podsłuchiwać, tak jakoś wyszło - Harry wiedział, że nie brzmi to przekonywująco, ale nic innego nie miał na własną obronę.
- Tobie zawsze coś wychodzi, tylko nie to co potrzeba, Potter. Zresztą, przekonamy się jutro na eliksirach - orzekł chłodno Severus.
"Jakżeby inaczej" - pomyślał z przekąsem Harry.

*My mówimy, że ciekawość to pierwszy stopień do piekła, Anglicy mają przysłowie Curiosity killed the cat – Ciekawość zabiła kota.

***

Punktualnie o 19:30 Severus przybył pod drzwi gabinetu Dyrektora.
Zapukał.
- Proszę - dobiegł go stłumiony głos.
Mistrz eliksirów wszedł do środka.
- Dobry wieczór Dyrektorze.
- Dobry wieczór, Severusie.
- Mam pytanie - Jestem tu oficjalnie, czy prywatnie, panie Dyrektorze?
- Po części tak i tak - głos Dumbledore'a był łagodny i chłodny. - Usiądź Severusie, to trochę zajmie.
- Byle nie za długo, bo za pół godziny do mojego gabinetu przychodzi Draco. Ma szlaban.
- Zostaniesz tu tyle czasu Severusie, ile będzie konieczne. Uczeń może poczekać.
Snape popatrzył przenikliwie na Dumbledore'a.
- Widzę, że to coś poważnego.
- Przecież mówiłem.
- W takim razie, słucham Albusie.

Dyrektor westchnął ciężko. Poczuł się stary i zmęczony. Poczuł, że sytuacja go przerasta.
- Powiem wprost. Rozpętałeś piekło, Severusie. Rozpętałeś piekło na ziemi i podpisałeś na siebie wyrok.
- Nie boję się ani piekła, ani śmierci, ale i tak nie wiem o czym mówisz Albusie.
- Czytałeś ten artykuł w "Proroku Codziennym"?
- Czytałem. Nott zdechł, tak jak na to zasługiwał a Ministerstwo rozpacza rzewnymi łzami po hojnej, dojnej krowie. A że rozpęta się przy okazji piekło... To i tak była tylko kwestia czasu. Przecież nowy Wiceminister, który przyjmuje rządy wraz z Knotem już od niedzieli, nie spocznie, aż nie wytępi wszystkich "odmieńców". Szczerze powiedziawszy, Percy Weasley ma szansę stać się niezłą konkurencją dla Zagadkowego Toma.* Nadal jednak nie wiem, o co ci chodzi Albusie.

Dumbledore walnął pięścią w stół.
- Nie wiesz o co mi chodzi? Zabił go wampir! Zabił go wampir, który go znał osobiście, bo bez problemu wszedł do jego domu. Poza tym to była egzekucja, Severusie, a mało kto wiedział o sadystycznych zapędach Notta, aby mógł dokonać egzekucji.
- Równie dobrze mogła być to egzekucja polityczna. Wyobraź sobie, że on miał wrogów Albusie.
- Egzekucja polityczna nie wygląda w ten sposób, bo jest eliminacją, a nie egzekucją, o czym doskonale wiesz.
- Nadal nie wiem do czego pan zmierza Dyrektorze. - Severus postanowił grać na zwłokę. Był poirytowany.
- Nie wiesz do czego zmierzam?! Na miłość boską! Ilu wampirów znało Notta osobiście, ilu znało jego zamiłowanie do sadyzmu i ilu było świadkami tortur dziesięcioletniej dziewczynki, którym obraz skatowanego Pottera dobitnie o tym przypomniał? No ilu Severusie? Bo mi się wydaje, że tylko jeden, i to ten, który siedzi teraz naprzeciwko mnie.
- Ha. W końcu otwarte karty panie dyrektorze.
- Wiesz, co teraz będzie?
- Armageddon. Chyba, że ktoś przemówi tym dupkom w Ministerstwie do rozsądku i uświadomi, że głównym celem eksterminacji powinien być Lord Voldemort i jego najzagorzalsi zwolennicy.
- I kto twoim zdaniem miałby to zrobić. Ja? Ja już nie mam siły walczyć z ludzką głupotą Severusie, już chwilami mam dość.
- To może Potter? W końcu jest bohaterem.
- Uważasz to za zabawne?
- Nie, uważam to za tragiczne. Nie przejmuj się. Sam się udam z rana w poniedziałek do Ministra i przyznam się do morderstwa Notta. Wiem, że nie będę miał uczciwego procesu, ale szczerze powiedziawszy mi to zwisa.
- Nie możesz tego zrobić Severusie. Za bardzo potrzebuje cię Zakon.
- Przestań mi tu pieprzyć poprawnie polityczne bzdury! - żachnął się Snape - Wiesz co będzie jak tego nie zrobię? Tysiąckrotny Armageddon, a tak może sprawa z czystkami przycichnie. Nawarzyłem sobie piwa, to je wypiję.
- Wiesz, że to nic nie da, że Percy Weasley nie popuści. Taką już ma naturę. A Voldemort wykorzysta zamieszanie. Bardziej przydasz się żywy.

Severus schował twarz w dłoniach.
- Mogę zapalić? - zapytał.
- Pal.
Mistrz eliksirów wyciągnął paczkę papierosów, zapalił jednego i mocno się zaciągnął.
- To co? Mam siedzieć cicho i pozwolić ci ochronić mój tyłek, kosztem kogoś niewinnego, albo kosztem korupcji? - spytał po kolejnym z rzędu machu.
- Pojęcia nie mam, co teraz robić. Weasley to fanatyk i ma wielu zwolenników, i poprą go Śmierciożercy. Nie z miłości do Notta, ale żeby odwrócić uwagę od własnych działań. Nie mogłeś siedzieć spokojnie na tyłku?
- Siedziałem na tyłu siedemnaście lat. Bóg jeden wie ile on w tym czasie dzieci skrzywdził, Albusie. Nie rozumiesz?
- Rozumiem, Severusie, rozumiem. Ale czasami warto przeczekać.
- I ryzykować? Wiesz, co on by zrobił za dwa, trzy tygodnie z taką Granger i jej rodzicami Albusie? Zmiłuj się człowieku i nie pierdziel mi tu o siedzeniu na tyłku i ryzykowaniu życia niewinnych ludzi, błagam. - Wkurzony Sev zgrabnie zgasił peta w wyczarowanej przez gospodarza popielniczce.

Dumbledore popatrzył zmęczonym wzrokiem na Snape'a.
- Będzie trzeba znaleźć jakiś wyjście z sytuacji. Nie leź mi tylko w poniedziałek do Ministerstwa. Utracę jednego z najlepszych ludzi i przyjaciół, a nic w zamian nie zyskam ani ja, ani reszta czarodziejów. Może da się jeszcze przemówić do rozsądku Percy'emu.
- Nie licz na to.
- Dlaczego? - Oczy Dyrektora wyrażały bezbrzeżne zdumienie.
- Od dawna to podejrzewałem patrząc na Molly i Artura, a Potter potwierdził moje przypuszczenia w skrzydle szpitalnym. On się wyrzekł w imię kariery politycznej własnych rodziców Albusie. Myślisz, że posłucha głosu rozsądku?
Dumbledore wyglądał na załamanego, ale po chwili zabłysły w jego oczach przebiegłe ogniki.
- Daj mi pomyśleć do niedzieli. Chyba wiem jak sobie z tym poradzić, a przynajmniej załagodzić sytuację.
- Korupcja?
- Miejmy nadzieję, że nie.
- Jeżeli będziesz potrzebował galeonów, wiesz, że możesz na mnie liczyć. Osobiście jednak wolałbym iść i się przyznać.
- Ale tego nie zrobisz.
-Nie. Nie zrobię tego bo mi tak każesz. Jak zwykle. Pewnie lizałbym Potterowi buty gdybyś mi kazał to zrobić. Jestem lojalny jak pies. - W głosie Severusa brzmiał sarkazm i silna ironia.
- Nie zrobisz tego, bo cię o to proszę.- Łagodnie odpowiedział Albus.
- I tak przyjdą po mnie w poniedziałek. Zabiorą mnie na przesłuchanie.- Nie dawał za wygraną mistrz eliksirów.
- O to niech cię głowa nie boli.

- Czy to już wszystko panie dyrektorze? - zapytał Snape.
- Tak - odrzekł Albus.
Severus wstał i skierował się do wyjścia.
- W takim razie żegnam Albusie - powiedział już przy drzwiach.
- Ale zanim odejdziesz, mam do ciebie jeszcze jedno pytanie.- Starszy mężczyzna spojrzał mu głęboko w oczy.
- Słucham - grzecznie powiedział podwładny do swojego niekwestionowanego szefa.
Dyrektor popatrzył uważnie na jednego z najważniejszych członków Zakonu.
Splótł palce i oparł na nich w zamyśleniu głowę.
- Powiedz mi Severusie, czy masz chociaż nikłe wyrzuty sumienia po tym co mu zrobiłeś?
- Mam i one wcale nie są nikłe - Albus wyglądał na zaskoczonego, bo profesor mówił całkiem poważnie.
- Mam wyrzuty sumienia dyrektorze - na twarzy Severusa pojawił się gorzki uśmiech. – Mam cholerne wyrzuty sumienia, bo zakatrupiłem go o prawie osiemnaście lat za późno.

Snape wyszedł, cicho zamykając za sobą drzwi.
Dumbledore jeszcze długo siedział zamyślony przy swoim biurku, skubiąc długą białą brodę i zastanawiając się nad ostatnimi słowami swojego gościa.


*Riddle – ang. zagadka.

***

Severus przyszedł do swojego gabinetu Zapalił papierosa i zamyślił się nad zdarzeniami z ostatnich dni.
Sytuacja była trudna i ze wszech miar delikatna. Gdyby Lucjusz Malfoy nie siedział w więzieniu, mógłby do niego napisać. To wpływowy człowiek i coś by wykombinował.
Mimo wszystko Snape postanowił, że od razu po szlabanie Dracona napisze list do Lucjusza, by ten wiedział o wszystkim z pierwszej ręki. Poza tym, ze swoją myślącą głową i nie mniej myślącą żoną, która była dużo cwańsza i mądrzejsza, a także miała większy wpływ na despotycznego męża, niż niektórym się wydawało, mógłby nawet w więzieniu do czegoś się przydać.
Do Narcyzy także postanowił napisać, ale zupełnie inny list.

Z zamyślenia wyrwało go pukanie do drzwi.
- Proszę wejść - rzucił mistrz eliksirów przygaszając papierosa w gustownej popielniczce o kształcie zwiniętego węża. Wąż był zielony, miał piękne oczy zrobione z bursztynu i srebrny szlaczek, biegnący wdłóż smukłego ciała.
Tą popielniczkę, kupił Severus na jakiejś mugolskiej wyprzedaży. Bardzo ją lubił, jeżeli nawet nie kochał.

***

Był wtedy na przedmieściach Londynu. Było upalne lato. Lipiec 1990 roku. Sev przechadzał się między straganami obserwując mugoli. Tak naprawdę z biegiem lat nauczył się akceptować ten "gorszy gatunek" ludzi (jak on sam by był człowiekiem, zabawne), a nawet czuł do nich pewien rodzaj sympatii.
Trochę im nawet zazdrościł ich beztroski i błogosławionej niewiedzy o niektórych sprawach.
W pewnym momencie dojrzał tą popielniczkę na jednym z kramów. Były tam w przeważającej części bardzo gustowne bibeloty, nie takie badziewia jak u innych sprzedawców
Wyrzeźbiony w jaspisie wąż zdawał się mrużyć swoje bursztynowe oczy i mrugać zachęcająco do Severusa.
Mistrz eliksirów podszedł do straganu i zważył piękną popielniczkę w dłoniach.
"Barwy Slytherinu – pomyślał - aż się prosi, żeby go kupić."

- Czym mogę panu służyć? - spytała młoda kobieta o popielatych włosach i epatującym wyższością uśmiechu, żywcem wyjętym z magazynu mody
"Damulka" pomyślał z niesmakiem Sev, ale szybko się przekonał, że pozory mogą mylić.
Gdy spojrzał jej w oczy, w nich także dostrzegł uśmiech, ewidentnie świadcząc o tym, że nie jest płytką, zarozumiałą pannicą.
- Ile pani chce za tą jaspisową popielniczkę? - zapytał jak najbardziej obojętnym tonem.
- 200 funtów.
Severus uniósł brwi.
- Nie za dużo? Nawet z tymi bursztynami nie jest warta więcej niż 75 funtów.
- Owszem jest - kobieta uśmiechnęła się szerzej.
- Może mi pani to udowodnić? - zapytał Severus. Był zdeterminowany, żeby mieć tą popielniczkę.
- Po pierwsze, jest ręcznie rzeźbiona i ozdabiana - powiedziała spokojnie sprzedawczyni. Po drugie - dodała tajemniczym głosem - ale nie wiem, czy zechce pan ją kupić jak to powiem - zawahała się nagle.
- A o co chodzi? - zapytał Severus - W głosie kobiety było coś, co wzbudziło zaciekawienie mistrza eliksirów.
Wiedział jedno: musi mieć u siebie na biurku tego jaspisowego węża, ale w kieszeni miał tylko 250 funtów, a chciał zaliczyć jeszcze dobre zimne piwo (dużo dobrego piwa) w jednej z lepszych, mugolskiej knajp..
Dziewczyna dmuchnęła z irytacją, na lezące w oczy włosy i odgarnęła je na kark. Było tak gorąco, że Severus czuł jak jedwabna, czarna koszula z krótkim rękawem, klei się do niego w strugach potu. Sprawy nie ułatwiały też czarne, raczej dopasowane dżinsy, zwłaszcza, że przez nie wiele kobiet z zaciekawieniem oglądało pewną cześć jego ciała - i to nie tylko z tyłu - a niektóre uśmiechały się przy tym bezwstydnie, co raczej nie sprzyjało ochłodzeniu atmosfery.

- Ta popielniczka należała do osobistego wróżbity Hitlera i podobno jest obłożona klątwą.
Severusa naprawdę to zaciekawiło.
- Wiedział pan o tym, że Hitler miał swojego wróżbitę?
- Oczywiście. O tym akurat wie wielu ludzi..
Płowowłosa piękność o jasnozielonych oczach uśmiechnęła się szeroko, a później wypaliła.
- Tak, ale nikt prawie nie wie o tym, że miał jeszcze jednego wróżbitę. Anglika, zupełnie niezależnego od tamtego w Niemczech.
Rzeczywiście, Severus nie wiedział. Co prawda słyszał kiedyś jakieś plotki, ale to były tylko plotki.
- Mam mówić dalej? - zapytała.
- Tak, to ciekawa historia - powiedział szczerze czarnowłosy, czarnooki i na czarno ubrany mężczyzna, z ciekawym bladym tatuażem na lewym przedramieniu. Wizerunku dopełniały szkła przeciwsłoneczne - oparte teraz nad czołem. Mistrz nie wiedział, że wygląda dosyć pociągająco, co tylko dodawało mu uroku.

"Intrygujący typ" - pomyślała dziewczyna.
- Angielski wróżbita nazywał się Nicholas Black - Severus drgnął na dźwięk tego nazwiska - i twierdził, że jest wykwalifikowanym czarodziejem.
"Nie wątpię, że nim był" - pomyślał Sev.
- Ta popielniczka - ciągnęła dziewczyna, - została wykonana na zamówienie. To unikat. Jest taka tylko jedna, jedyna na świecie.
- Teraz rozumiem jej cenę.
- Wierzy mi pan? - spytała dziewczyna - poprzedni klient zarzucił mi, że wciskam mu kit.
- Ależ ja wiem, że pani nie kłamie - szczerze odrzekł mężczyzna. Jest pani uczciwą osobą. To widać.
Kobieta uśmiechnęła się promiennie.
- Skoro pan mi wierzy, to opowiem panu w nagrodę o rzekomej klątwie, a pan dopiero wtedy zdecyduje się czy ją kupić, czy nie i... spuszczę panu cenę do 175 funtów. - Nie mogła się powstrzymać. Ten facet mimo, że na początku ją zirytował był w nietuzinkowy sposób sympatyczny, a jednocześnie sprawiał wrażenie kogoś, kto wiele w życiu wycierpiał.
- Zamieniam się w słuch - Severus zdobył się na blady uśmiech.
- Zapewne wie pan, że niemiecki wróżbita przepowiedział Hitlerowi klęskę i został za to otruty przez jego ludzi.
Severus skinął głową.
- Anglik, zupełnie niezależnie od wróżbity niemieckiego, także przepowiedział Hitlerowi fiasko. On jednakże, przepowiedział mu też, że popełni samobójstwo. Adolf Hitler tak się wściekł, że nakazał Nicholasowi, aby to on samobójstwo popełnił, a ponieważ Black zauważył swój błąd i pożałował, że jest na usługach niebezpiecznego psychopaty z ulgą przyjął takie rozwiązanie.
- A klątwa? - Spytał zaciekawiony Severus.
Kobieta westchnęła cicho
- Sama nie wiem, czy to bujda na resorach, czy nie, faktem jest, że wszyscy dotychczasowi właściciele tego cudeńka mieli cholernego pecha...
- Pierwszym posiadaczem, był jakiś nawiedzony kolekcjoner, który za grube pieniądze wykupił ją z jednego z muzeów poświęconych Hitleryzmowi. W 1955 roku, jego żona i dwie córki zginęły w wypadku samochodowym. Facet nie zdzierżył i się powiesił. Cudeńko znowu trafiło do muzeum, ale nie na długo bo zostało skradzione. Nie wiadomo przez kogo, muzeum jednak zbytnio się tą stratą nie przejęło, poza jednym z kustoszy, który odnalazł popielniczkę w roku 1963 u jakiejś babinki w Glasgow. Twierdziła ona, że jaj poprzedni właściciel - sąsiad z naprzeciwka - utopił się dwa lata wcześniej we własnej wannie. Staruszce jednakże nic się nie stało.
Kustosz zabrał cudo do domu i w 1970 roku, zmarł na zawał serca z powodu bankructwa i notorycznych zdrad żony - ponoć nakrył ją w łóżku z facetem, w dniu w którym wylali go z pracy.
Popielniczka była przez dziesięć lat u wdowy i nic. Ale kiedy kobieta podarowała na 18. urodziny tą cholerę synowi... W 1985 roku jakiś psychopata wykończył jego młodziutką żonę. Zgwałcił ją i bestialsko zamordował. Facet trafił do psychiatryka..
Po tamtym wydarzeniu... cóż, nie wiem co się z nią działo. Dostałam ją kilka dni temu od starszej pani, która nie chciała mówić skąd ją ma, chociaż jej historię do 1985 roku z radością mi opowiedziała. Nie chce też za nią pieniędzy, ale i tak odpalę jaj 100 funtów. Wygląda na to, że klątwa o ile istnieje dotyka tylko mężczyzn... No i jak zdecydował się pan? – przez chwilę przestraszyła się, że odstraszyła potencjalnego klinenta, ale mile się zawiodła.

- Biorę ją - stwierdził rzeczowo Snape - jest ładna, stylowa i całkowicie w moim guście. Tą całą klątwę pewnie da się racjonalnie wytłumaczyć zwykłym zbiegiem okoliczności, ale jeżeli nie, cóż - spotka mnie za parę lat coś strasznego.
- Osobiście w to nie wierzę, bo wtedy za nic nie sprzedałabym jej żadnemu mężczyźnie. – Dziewczyna popatrzyła na niego z zainteresowaniem.
Severus uśmiechnął się do niej i wręczył dwieście funtów.
Odchodził już gdy kobieta krzyknęła:
- Pana reszta.
- Niech się pani nie wygłupia.
- To kwestia honorowa, nie mogę wziąć dwustu funtów - powiedziała i wręczyła mu 25 funciaków reszty.
- Rozumiem i dziękuję.
- Mam nadzieję, że ta bursztynowooka szelma nie przyniesie panu pecha.
- Ja sam jestem jednym, wielkim pechem. Poza tym, jak pani zapewne wie, złego licho nie bierze. - Severus uśmiechnął się ironicznie i odszedł w swoją stronę.

***

"No i w końcu, klątwa spadła także na mnie" - pomyślał z gorzkim rozbawieniem Severus.
Oczywiście wiedział, że klątwa to jawna bzdura. Czy miałby jaspisowego węża czy nie, zrobiłby to, co zrobił i koniec.
Prawdą było jedynie ciekawe pochodzenie popielniczki

Mistrz eliksirów popatrzył na Draco Malfoya.
- Dobry wieczór sir - powiedział chłopak.
- Dobry wieczór - Severus wstał - Idziemy.
Zaprowadził Dracona do pracowni, gdzie wręczył mu cały kocioł żab rogatych, które kazał mu poporcjować do specjalnych słoików.
Draco nie był zachwycony, ale nie powiedział ani słowa skargi. Profesor zasiadł za biurkiem i zaczął sprawdzać wypracowania piątoklasistów, które miał rozdać ocenione, następnego dnia.

***

Draco Malfoy uporał się z rogatymi żabami w trzy godziny. Mistrz eliksirów skończył niewiele wcześniej sprawdzać wypracowania, które jak zwykle były w 50% żałosnymi wypocinami.

Gdy Severus dotarł do swojej prywatnej kwatery, zabrał się za pisanie szczerego listu do Lucjusza, w którym przyznał, że od lat jest lojalny wobec Dumbledore'a i że to on zabił Notta - i dlaczego to zrobił.
W liście prosił Malfoya o zachowanie dyskrecji i o jakieś rady, co do zaistniałej sytuacji.
Doradził też Lucjuszowi, aby zmienił strony i został szpiegiem Ddumbledore'a kiedy wyjdzie z Azkabanu.
Oczywiście nie namawiał go natarczywie, ale przedstawił sporo całkiem sensownych argumentów, które skłaniały do przyjęcia takiej opcji.
Zaznaczył, aby stary przyjaciel odpisał mu na tym samym pergaminie, od razu jak przeczyta list, który był długi i bardzo szczery i Severus liczył na wzajemność w tym względzie.

Napisał też do Narcyzy. Była to prośba o spotkanie incognito w jakiejś mugolskiej knajpie. Dokładne miejsce i godzinę pozostawił do wyznaczenia jej.

Wziął korespondencję i udał się do sowiarni
Do pani Malfoy wysłał zwykłą płomykówkę, ale do Lucjusza...
Severus udał się na samo koniec sowiarni. Przyłożył lewą dłoń do ściany i wyszeptał, zmieniane co tydzień, hasło:
- Ester Novum.
Ściana rozstąpiła się przed nim posłusznie. W ogromnym pomieszczeniu siedział na grubej żerdzi słusznych rozmiarów, czarny jak noc orzeł królewski.
Ptak głośno kraknął na widok swojego pana. Liczył na kilkudniowy wypad, na wolną przestrzeń.
Kiedy zobaczył pergamin, zrzedła mu mina i ostentacyjnie wrócił do czyszczenia piór.
- Prometeuszu - zwrócił się do ptaszyska Snape - zaniesiesz ten list do Lucjusza Malfoya. Do Azkabanu. - Ptak żachnął się zanim Severus skończył mówić.
- Jak przyniesiesz odpowiedź wypuszczę cię na kilka dni - łagodnie przemówił mężczyzna.
Prometeusz spojrzał na swojego pana wielkimi ciemnogranatowymi oczami.
"Akurat" - mówił jego wzrok.
- Obiecuję - mistrzunio podrapał orła po głowie, co ten przyjął leniwym zmrużeniem oczu. Niechby jednak ktoś inny spróbował takiej poufałości...
- To bardzo ważny list - mówił Severus gładząc grzbiet ptaka, który przyglądał mu się teraz uważnie i równie uważnie słuchał jego słów.
- W żadnym wypadku nie może wpaść w niepowołane ręce. Rzucę na ciebie i na ten pergamin specjalny czar. Będziesz niewidzialny dla wszystkich poza adresatem i oczywiście mną. Ale bądź ostrożny, bo każde zaklęcie maskujące i ochronne można złamać, Prometeuszu - ptaszysko kiwnęło głową, przytakując.
- Będziesz mógł sobie bez wysiłku upolować jakąś mysz, albo królika, uważaj tylko, by nie zniszczyć pergaminu - Severus delikatnie ale skutecznie przywiązał rulon do posłusznie wyciągniętej nóżki ( a raczej nogi) orła.
- Relashio personarum intrata - powiedział kierując w orła różdżką, a następnie wypuścił ptaka na otwartą przestrzeń.
Prometeusz zaskrzeczał triumfalnie i rozłożył czarne skrzydła niknąc w mroku nocy.

"Jeszcze może się ta maskarada odwrócić na lewą stronę. Wszystko zależy od rozsądnej decyzji Lucjusza, roztropności Narcyzy i skutecznej strategii Dumbledore'a" - pomyślał z nikłą nadzieją Postrach Hogwarckich Matołów.

***
******

Kitiara wyrastasz nam tutaj na bardzo

poczytną autorkę. Słowem : Podobało mi się ( tak wiem, że to trzy słowa)


style='vertical-align:middle' alt='smile.gif' />
Masz

lekkość pisania, iktórej można tylko pozazdrościć.
Jedno mi tylko nie

pasuje :
Snape podszedł do okna i wyjrzał

na jasno oświetloną ulicę.
"O jednego śmiecia mniej" -

pomyślał

Ulicę? W Hogwarcie ?

Pozdrawiam

/>Gall

Piątek,

02.11.2004

Harry spał spokojnie. Tej nocy dostał

jeszcze Eliksir Bezsennego Snu.
Na śniadaniu został

entuzjastycznie przyjęty przez wszystkich gryfonów i nie mógł szczerze się

nie uśmiechnąć.

Wieczorem Ron i Hermiona byli u niego zaledwie

pięć minut i nie zdążył im nawet opowiedzieć o dziwnej rozmowie

Dumbledore'a i Snape'a, ani o swojej rozmowie z mistrzem eliksirów.


Pomponia Kwoka Nadgorliwa Opiekunka Pomfrey bardzo szybko wygoniła

jego przyjaciół.
"Severus, Albus, a teraz jeszcze oni i to drugi

raz" - myślała nastroszona.
- Musisz mieć spokój - powiedziała do

Harry’ego dobitnie.
Chłopak wzruszył tylko ramionami i po raz

trzeci wziął się za czytanie artykułu.

- Zabiję Percy'ego -

powiedział mściwie Ron ładując do ust ogromny kawał ciasta czekoladowego.


- Jak on może gadać takie bzdury? - najeżyła się Hermiona, smarując

tosty grubą warstwą dżemu. - Wiecie co teraz grozi Lupinowi, Hagridowi i...


- Komu? - zapytał ciekawie Ron.
- No wszystkim mieszańcom,

wilkołakom, wampirom i półolbrzymom, bo olbrzymów chyba raczej nie ruszą...

- powiedziała szybko. Omal nie wygadała się, że Snape jest wampirem.

Wiedziała o tym już od trzeciego roku nauki.
Harry popatrzył na

przyjaciółkę przenikliwie, ale nic nie powiedział.
- Będę musiała

poważnie porozmawiać z Ritą Skeeter - dodała jeszcze Hermiona.


/>Resztę śniadania spędzili w milczeniu, a potem Ron poszedł się byczyć

(piątek miał wolny) a Hermiona z Harrym udali się na Eliksiry.

/>Teoretycznie piątek był najlżejszym dniem nauki dla Harry'ego bo miał

tylko jedne zajęcia. Ale za to jakie. Cztery godziny męki ze Snapem. Raz w

tygodniu a dobrze.
Chłopiec westchnął przeciągle
Dostał się na

Eliksiry za protekcją McGonagall, a poziom był bardzo wysoki, było mu ciężko

i dlatego dziękował Bogu, że ma pod ręką Hermionę.
Na tych zajęciach

byli jedyną parą gryfonów i nie uczęszczał na nie żaden puchon. Roiło się za

to od krukonów i ślizgonów.

******
Odpowiedzi od Lucjusza i

Narcyzy przyszły tuż przed piątkowym śniadaniem i Severus musiał odłożyć ich

przeczytanie na czas lunchu. Coś jeść przecież powinien.
Później

czekały go cztery godziny NUT-ek z szóstym rokiem.
"Jezu,

Potter..." - pomyślał.
"Jak nic ten wścibski bachor do

niedzieli dowie się, że jestem wampirem i pewnie domyśli się też, że zabiłem

Notta. Jest bardziej niż pewne, że ta przeklęta Granger wie już, że jestem

wampirem i najpóźniej do soboty będzie znała prawdę o morderstwie tego

sukinsyna... Chryste. Tylko się powiesić." - W takim wesołym nastroju

mistrz eliksirów zjadł swoje śniadanie.

***
- Zapraszam do

środka, moi mili - powiedział sarkastycznie do uczniów przybyły punktualnie

na zajęcia Severus Snape.
- Co by wam zaproponować, żebyście się nie

nudzili przez cztery następne godziny ?- zaczął gdy wszyscy już usiedli. -

Jesteśmy nieco do przodu z materiałem, może w takim razie małe powtórzenie

wiadomości, co? - głos mężczyzny nasączony był drwiną.
Cieszyła się

tylko jedna osoba poza Snapem. Hermiona.
Harry był bliski płaczu i

nawet Draco lekko pobladł, i stał się prawie przezroczysty. Pomimo, że był

bardzo dobry z Eliksirów i naprawdę lubił ten przedmiot to ostatnio zbyt

często zajmował się Parkinson (po prawdzie - bardziej to ona zajmowała się

nim, co z pewnych użytecznych przyczyn wcale mu nie przeszkadzało), by mieć

głowę do nauki.

- Widzę, Potter, że jesteś szczęśliwy...

/>Harry miał autentyczną ochotę zemdleć, a Hermiona spojrzała na kumpla ze

współczuciem.
Draco Malfoy zaśmiał się radośnie. Szybko jednak był

zmuszony przestać suszyć zęby.
- Pan Malfoy, jak widzę pozazdrościł

koledze z Gryffindoru, że będzie pytany jako pierwszy - powiedział złośliwie

Snape. - Draco zawsze był ambitny... W takim razie, może pan Malfoy opowie

wszystkim, jakie właściwości posiada krew nietoperza i w jakich eliksirach

ma zastosowanie.
Malfoy lekko pożółkł.
"On jest ostatnio

okropny" - pomyślał blondas.
Akurat o tej pieprzonej krwi

nietoperza nie wiedział zbyt dużo. Harry natomiast wiedział wszystko i

przeklął w duchu durny rechot Malfoya. Gdyby nie ten kretyn, on dostałby to

pytanie.

Dukanie Malfoya zostało ocenione na Marny, a on sam

dowiedział się, że w aktach szkolnych widnieje czarno na białym, że jego

ojciec miał z eliksirów zawsze Powyżej Oczekiwań lub Znakomity.
- Po

prawdzie, Draco - powiedział Sev ze swym ironicznym uśmieszkiem - nawet

James Potter nie dostał chyba nigdy z tego przedmiotu nic poniżej

Akceptowalnego.
- Chyba już zupełnie zawładnęły tobą hormony - dodał

chłodno i złośliwie się uśmiechnął.
Snape beztrosko wstawił mu ocenę

do dziennika, usiadł nonszalancko na rogu biurka z dziennikiem na kolanach

i doskonale się bawił zamętem, który postanowił zasiać.


/>Wszystkich opanował strach.
"Będzie się działo" - myśleli

uczniowie.
Tylko Grangerowa była wybitnie spokojna i Malfoy miał

ochotę za ten spokój jej "przypieprzyć", pomimo faktu, że przy

okazji chętnie by ją "przeleciał" (ostatnio Draco był bardzo

nieskomplikowany "w obsłudze"). Parkinson wyglądała przy Omnibusce

gryfonów jak patyczak.

- No moi drodzy, widzę, że wasza wiedza

to bardzo ulotna rzecz... - powiedział Snape po przepytaniu Anetty Stell,

bardzo inteligentnej Krukonki o dużych, niebieskich oczach i łagodnym

uśmiechu.
Dostała tylko Akceptowalny, ponieważ profesor zapytał ją o

temat, którego jeszcze nie skończyli omawiać. Miała wymienić wszystkie

skutki ukąszenia wampira wraz z możliwościami ich leczenia.

-

No, Potter nie martw się, teraz twoja kolej - Severus jadowicie się

uśmiechnął.
Harry przełknął głośno ślinę.
- Powiedz mi, Potter,

z czego chciałbyś zostać przepytany?- rzucił szokującą propozycję Snape.

Nigdy wcześniej, tak się nie zachował. Wszyscy z niepokojem wlepili wzrok w

swojego nauczyciela.
Harry wietrzył podstęp, więc cóż biedny mógł

odpowiedzieć?
- Nie wiem, sir.
- Nie wiesz... - Sev uniósł

wysoko brwi. - Dlaczego Potter, ty nic nigdy nie wiesz? Mam ci postawić

Koszmarny?
- Nie, po prostu niech mnie pan zapyta o cokolwiek, sir.


- Aż taką ma pan wiedzę, panie Potter? - Snape uśmiechał się

jadowicie, a ton jego głosu był cichy i drwiący. - Imponujące. Dobrze, zatem

podaj mi właściwości czegokolwiek i zastosowanie czegokolwiek

w eliksirach. Słuchamy. Po raz pierwszy jestem szczerze zainteresowany twoją

wypowiedzią.
Niektórym uczniom zaschło w gardle, a zwłaszcza

zielonookiemu gryfonowi, którego twarz ozdabiały w tej chwili już trzy

blizny.
Draco Malfoy pomyślał, że byłoby to nawet zabawne, gdyby nie

fakt, że to dopiero początek jatki, i że on sam jeszcze nie raz może być

dziś w niebezpieczeństwie. Fakt, że dostał już ocenę, niczego nie

gwarantował. Snape był nieobliczalny. A z tego, co teraz Blond Bóg Seksu

Slytherinu obserwował, mistrz eliksirów bił właśnie swój rekord

nieobliczalności.

Na ponad minutę zapadła martwa cisza.
-

No, Potter, czas ucieka. Inni też pożądają podzielenia się swoją wiedzą.

/>"Kto pożąda dzielenia się wiedzą, ten pożąda" - pomyślał Draco

zapatrzony w kształtne, spore i zmysłowo rozchylone wargi Hermiony i

zdecydowanie pożądał, czegoś zupełnie innego. Od jakiegoś czasu

niepodzielnie rządziły nim hormony i ledwie sobie z tym radził, zwłaszcza,

że Pansy cały czas rozbudzała go erotycznie. W tej chwili na przykład

gładziła go, co jakiś czas po tyłku. Zaczynało go to trochę irytować, ale

nie chciał zwracać na siebie uwagi nauczyciela.

- No, kto mi

powie o czymkolwiek? - Snape nie ukrywał drwiącego rozbawienia. - Może panna

Granger? Mylę, że pani zna odpowiedzi na wszystkie pytania, świata, czyż

nie?
"Granger, to mogłaby cokolwiek zrobić mi tymi swoimi

ustami" - pomyślał Malfoy z rozmarzeniem.

Harry'ego

nagle olśniło i poderwał do góry rękę.
- Tak, Potter? - zapytał

zaciekawiony Snape.
- Chciałbym jednak samodzielnie odpowiedzieć na to

pytanie, sir.
- Słucham. - Sev uśmiechał się ironicznie.
Harry

wciągnął ze świstem powietrze.
- Cokolwiek ma właściwości

jakiekolwiek, a zastosować można je jakkolwiek w jakimkolwiek eliksirze... -

wypalił Harry, modląc się w duchu o to, by nie wylecieć z hukiem z zajęć za

bezczelność i nie ściągnąć pogromu na wszystkich obecnych.
Malfoy

zapomniał nawet na chwilę o wargach Hermiony, a Pięknousta Granger spojrzała

z podziwem na swojego serdecznego kumpla.

Severus uniósł lewą

brew i popatrzył po uczniach z nieodgadnionym wyrazem twarzy.
- Jestem

pod wrażeniem - powiedział nagle, a uczniowie zaczęli zastanawiać się czy

mają odetchnąć, czy raczej szykować się na rzeź niewiniątek.
- No

proszę, proszę... Potter, ty potrafisz myśleć..
Severus kpiąco

rozejrzał sie po klasie.
- Możecie uczyć się od kolegi błyskotliwości

umysłu. Pan Harry Potter, Bohater Wychodzący Cało Z Każdej Opresji dostaje

Powyżej Oczekiwań.
- Dziękuję, sir - bąknął niewyraźnie zaskoczony

Harry.
Wszyscy uczniowie byli w stanie permanentnego szoku. Nie minęła

jeszcze godzina, a Snape już ich zaskoczył ponad normę.

-

Parkinson - powiedział jadowicie nauczyciel po chwili milczenia - z czego

pani chciałaby odpowiadać? Zastrzegam, że nie może być to temat dotyczący

eliksirów upiększających, ani rozważania o nowej, rozwianej fryzurze Malfoya

juniora. Zamieniam się w słuch.
- Eee... - zaczęła mocno i elokwentnie

mopsowata blondi zabierając dłoń z uda Dracona, co ten przyjął z wyraźną

ulgą. Napięcie erotyczne na lekcjach, nie było wskazane, zwłaszcza na lekcji

eliksirów i zwłaszcza wtedy, gdy na przeciwko siedziała całkiem ładna

orzechowooka brunetka z lekko rozchylonymi wargami.
- Eee...? Możesz

jaśniej, Parkinson? - zapytał Snape.
- Wiem bardzo dużo na temat krwi

smoka.
- Pani raczy żartować, panno Parkinson - powiedział drwiąco

mistrz eliksirów. - W zeszłym tygodniu był z tego sprawdzian. Proszę podać

bardziej imponujący temat..
- Może beozar, sir?
- Parkinson,

jesteś po prostu bezczelna - Severus był wyraźnie poirytowany. - Ten temat

wałkowany jest od pierwszego roku i wszyscy, nawet Longbottom, mają materiał

dotyczący beozaru w jednym palcu. To miało być coś imponującego.

/>- Próbuję was głąby zmusić do myślenia. Do tej pory myślący okazał się

tylko Potter, chociaż zaczął, jak zwykle, zaczął tragicznie. Ale wkopał się

i wybrnął. Bo pomyślał logicznie. Czy wy naprawdę jesteście bandą osłów?

Przecież to Eliksiry Zaawansowane. Idę wam na rękę i pytam z czego chcecie

odpowiadać, ale to nie mogą być tematy dla przedszkola. To są zajęcia dla

najlepszych, a panna Malowana Lala wyjeżdża mi z beozarem...
- O co

mam zapytać koleżankę Parkinson, panno Granger? - zapytał patrząc drwiąco na

Hermionę, a każde jego słowo nasączone było jadem.
Hermiona nie

ukrywała lekkiego uśmiechu satysfakcji. Panna P. P. zwyzywała ją po

śniadaniu od grubych krów, tylko dlatego, że Gryfonka, w przeciwieństwie do

niej nosiła rozmiar 70C a nie 70A i w odróżnieniu od Mopsicy posiadała coś

takiego jak biodra. Na nieszczęście Parkinson, Granger była na nią zła a

przy okazji była łebska.
- Niech panna Parkinson - powiedziała

Hermiona z niewinna miną - opowie o zastosowaniu wilczych kłów w eliksirach

przeciwbólowych i o skutkach niewłaściwego przechowywania wywarów, które

zawierają ten składnik.
Był to temat z początku bieżącego roku.

Obszerny i trudny.
Snape gwizdną.
- Chyba wiesz,Granger, że

jeżeli panna Parkinson nie da rady na to pytanie odpowiedzieć, co jest

bardzo prawdopodobne, wziąwszy pod uwagę jej ostatni blondwłosy obiekt

studiów, zajmujący jej każdą wolną chwilę... będziesz musiała zrobić to ty.


- Oczywiście, panie profesorze - grzecznie odrzekła Hermiona, która

miała to "obkute na blachę".
Nędzna wypowiedź Ślizgonki

została oceniona na Marny.
- A teraz pani, panno Granger. Dokładnie i

powoli, żeby panna Parkinson wszystko mogła zrozumieć. - Severus był dziś

tak jadowity jak tylko mógł.
Hermiona odpowiedziała śpiewająco.

/>- Jak widać można się nauczyć - rzeczowo stwierdził Snape- Siadaj Granger,

Znakomicie.
- Dziękuję, sir - powiedziała grzecznie dziewczyna.

/>"Ciekawe, czy ona wszystko robi znakomicie?" - pomyślał

jednoznacznie Draco.

- Widzę - Snape nie zamierzał dziś popuścić

cugli - że Malfoy, Parkinson i Potter bardzo chcą się z nami podzielić

jeszcze trochę swoją wiedzą.
Sam nie wiedział dlaczego chce dręczyć

akurat ich. Jedynym racjonalnym obiektem z tych trzech był Potter. No, ale

czy wszystko musi być racjonalne?
Severus miał napięte wszystkie nerwy

bo chciał jak najszybciej przeczytać listy, a czekały go jeszcze trzy

godziny użerki z buzującymi hormonalnie nastolatkami. Musiał sobie jakoś

umilić życie.
- Parkinson - wypalił Snape - cechy charakterystyczne

Wywaru Żeńszeniowego w stosunku do innych eliksirów

regenerująco-ujędrniających. To chyba powinnaś wiedzieć?
Powinna. Ale

znała tylko trzy istotne cechy z sześciu
- Akceptowalnie - ocenił

mistrz. - Resztę wymieni pan Malfoy.
- Nie wiem, sir - przyznał się

chłopak bez bicia.
- Chryste, Draco - westchnął ciężko profesor. - W

takim razie opowiedz o zastosowaniu kłów smoczych w eliksirach

przeciwbólowych. Podaj nazwy wszystkich eliksirów przeciwbólowych w których

jest stosowany i skutki ich przedawkowania. Jak pamiętacie są tylko cztery

takie wywary. - Ostatnie zdanie nauczyciela było wyraźną podpowiedzią, A

mimo wszystko Draco poczuł się pokrzywdzony.
- To trudniejsze pytanie

od tego, które dostała Pancy - wypalił. - Nie mówiąc już o tym jakim sianem

wykręcił się Potter.

To był duży błąd.
- Kwestionujesz

moje sposoby pytania i oceniania, Malfoy? - wycedził jadowicie Snape -

Slytherin stracił właśnie przez ciebie 5 punktów. Oczekuję odpowiedzi na

zadane pytanie.
- Nie mam pojęcia, sir - odrzekł upokorzony i zły

Draco.
Pierwszy raz w życiu stracił punkty u swojego opiekuna.
-

Potter, może ty mi na to pytanie łaskawie odpowiesz?
Harry ku swej

uldze wiedział trochę na ten temat i dostał A.
- No, jak widzę Potter,

jesteś w stanie czegoś się nauczyć. Zadziwiające. - Severus nie mógł darować

sobie tego komentarza.

Później zapytał Hermionę. Zapytał ją o

eliksiry o działaniu narkotycznym, które mieli rozpocząć zaraz po bieżącym

temacie, czyli po skutkach ukąszenia wampira i sposobach ich leczenia. A

ponieważ Granger była zawsze do przodu dostała P.

- A propos

panno Granger - zagadnął ją Severus gdy Hermiona usiadła - czy ty

kiedykolwiek z czegokolwiek dostałaś mniej niż P?
- Nie, sir -

odrzekła.
- Kujonica - wysyczała Pancy.
- Mówiłaś coś,

Parkinson? - spytał chłodno Snape?
- Nic, sir - odrzekła szybko

dziewczyna.
- Tak też myślałem. Wyjmijcie pergaminy. Zrobimy sobie

mały teścik.
Test trwał godzinę (trzeba było wpisać odpowiednie

terminy, cechy, bądź właściwości w puste miejsca), i był dosyć trudny, ale

nie piekielnie trudny.
Severus zrobił im aż dwudziestominutową przerwę

(norma wynosiła 5-10 min.), w czasie której poszedł sobie wypić drinka,

"co by mu nerwy nie puściły".
Przez ostatnie półtorej

godziny omówił do końca bierzący temat i zadał kobylaste wypracowanie na

temat eliksirów przeciwbólowych.

***

Gdy Snape

wyszedł na przerwę w lochu zapanował istny harmider.
- Jezu co go

ugryzło?- Blais Zabini*, śliczna czarnowłosa Ślizgonka była wyraźnie

zdenerwowana. – Dostanę na pewno Akceptowalny z tego testu. Jeśli będę

miała szczęście. – dziewczyna westchnęła.
- Zadowolony, Potter?

– Malfoy był wściekły. – Po tej akcji z torturami, nawet Snape

zaczął ci pobłażać.
- Odwal się od niego - syknęła Hermiona.
-

Nie będziesz mi rozkazywała szlamowata suko - warknął wkurzony Draco.

/>– Licz się ze słowami, Malfoy – Harry nie zamierzał pozwolić

na obrażanie swojej przyjaciółki.
- Bo co mi zrobisz, laskę? –

Ślizgon bezczelnie się uśmiechnął.
Harry nie wytrzymał. I tak był w

stanie silnego napięcia psychicznego, a jeszcze bezczelne docinki Malfoya...


Gryfon wyciągnął różdżkę:
- Tormento!
-

Harry!!! Nie ! - wrzasnęła w tym samym momencie Herm

wytrącając mu różdżkę.
- Odczep się – zasyczał chłopak z całej

siły odpychając od siebie przyjaciółkę z wyrazem odrazy na twarzy.

/>Różdżka Harry'ego podleciała w górę i zanim upadła na stół, zaklęcie

walnęło w ścianę naprzeciwko, między Blais i Pansy, która wrzasnęła. Ścina

została po części rozwalona. Draco Malfoy lekko pobladł, ale był tak zły, że

nie zamierzał odpuścić.
- Reparo – Zabini zachowała

przytomność umysłu. Hermiona po raz setny zastanawiała się dlaczego to nie

ona jest Prefektem, tylko da głupia Parkinson.
– Odbiło ci?!

– warknęła patrząc na roztrzęsionego zielonookiego gryfona.

/>Harry posłał jej spojrzenie Puszka.
- A ty, Draco – Blais

spojrzała z pogardą na Malfoya – mógłbyś chociaż raz zachować się

godnie. Bywasz obleśny.
- A co zazdrosna jesteś o Pottera? Sama wolisz

zrobić mi loda? – zapytał z drwiną w głosie Ślizgon. - Nie ma sprawy

możesz być następna.
Dziewczyna poczerwieniała z jawnego oburzenia.


- Chamie jeden – wysyczała – jeszcze raz tak do mnie

powiesz, to potraktuję cię tym samym zaklęciem co Potter.
- Jeżeli

masz tą samą celność, to chyba powinienem ze strachu narobić w gacie.

/>- Mógłbyś z szacunku dla samego siebie i rodu z wieloletnią tradycją, z

którego się wywodzisz – ciągnęła niezrażona Blais – nie

wypominać komuś, że był torturowany i z tego drwić.
Harry się

wzdrygnął.
- Jak nie wiesz co to są tortury – wysyczała Zabini

– mogę ci zademonstrować. Na te zajęcia twoi oddani goryle nie chodzą.



Na chwilę zapanowała niezręczna cisza. Harry spuścił wzrok.

/>- Słuchajcie – odezwała się Anett , widząc zmieszanie gryfona

– co myślicie o wczorajszym artykule i wypowiedzi nowego Wiceministra

Magii?
- To, co napisali – ciągnęła – kupy się nie trzyma.

– Jak można odmawiać komuś uczciwego procesu, tylko dlatego, że jego

ofiara dawała hojnie kasę na Ministerstwo. Uważam, że to straszne. Myślą

tylko o forsie. Tępe dupki.
- Jak dorwę Percy’ego to mu nakopię

za te jego pomysły z czystkami – wysyczała Hermiona
- Hola,

Granger – Draco zaśmiał się paskudnie. – Od niedzieli, to on

będzie mógł dokopać tobie, a nie ty jemu. – Radziłbym ci się zacząć

martwić o tego przerośniętego kretyna, gajowego i Lupina – głos Draco

był zjadliwy – Może w końcu odgórnie wezmą się za szlamy.

/>Parkinson zachichotała a Blais popatrzyła na nią z politowaniem.

/>„Prefekt – pomyślała drwiąco – Malfoy chociaż czasami

myśli i wykazuje się inteligencją, ale ona?”

Andrew Scott,

wysoki długowłosy brunet z Ravenclawu popatrzył uważnie na Malfoya.
-

Tobie się zupełnie we łbie poprzewracało Malfoy, prawie tak samo jak temu

Weasleyowi.
No i rozgorzała zażarta dyskusja na temat czystek,

korupcji i polityki w ogóle.
Kiedy wszedł nauczyciel wrzało jak w ulu,

ale wystarczyło jedno ostrzegawcze spojrzenie Snape’a, aby zrobiło się

cicho.
- Co tu się dzieje? – spytał chłodno.
-

Rozmawialiśmy o wczorajszym artykule, sir – wypaliła Pancy i wszyscy

spojrzeli na nią jak na idiotkę, włącznie z jej blond sympatią i z

nauczycielem.
Severus usiadł za biurkiem i posłał uczniom spojrzenie

chorego na wścieklizną hipogryfa.
Do końca zajęć musieli notować nowe

wiadomości w bardzo szybkim tempie, bo profesor nie był w dobrym humorze i

nie zamierzał powtarzać.
Zapanował ogólny jęk, gdy ze złośliwym

uśmiechem podyktował temat wypracowania na następny piątek.
- Trzy

rolki pergaminu – dodał złośliwie – równo trzy rolki, ani o

jedno zdanie mniej, ani więcej.


* Wiem, wiem, w

oryginale Zabini to facet! Ale w tym ff-ie jest (nie)stety kobietą.

Musicie mi to wybaczyć.

***

Po zajęciach

mistrz udał się pospiesznie do swojej kwatery.
Prometeusz hasał po

Zakazanym Lesie a Severus czytał korespondencję.

Godzina

17:00,Restauracja „Black Cat”, West London, Resurrection Avenue

3 - głosił lakoniczny liścik Narcyzy.

Snape zrobił sobie

drinka i rozłożył pergamin zwrotny od Lucjusza.
List był na szczęście

długi i szczery, oraz napawał ziarnem nadziei.
Co prawda Malfoy

jeszcze nie wiedział jaką decyzją podejmie po wyjściu z Azkabanu, który miał

opuścić już za tydzień, ale nie robił Severusowi żadnych wyrzutów co do jego

stanowiska i mistrz eliksirów pomyślał, że Lucjusz od dawna mógł podejrzewać

jego zmianę stron.
Śmierciożerca napisał, że doskonale pamięta Annę

Salior i rozumie oraz w pełni popiera czyn Snape’a. I mimo, że w sumie

jest mu obojętne tępienie jakiejkolwiek rasy to pomoże na tyle ile będzie

mógł, aby ten bzdurny pomysł Ministerstwa o cofnięciu Dekretu i ewentualnym

oczyszczeniu świata czarodziejów z niebezpiecznych „elementów”

nie został urzeczywistniony, ponieważ jeden z jego najlepszych kumpli jest

wampirem.
Na końcu kazał mu się trzymać i w żadnym wypadku nie

przyznawać się do winy.
Severus odetchnął i wrzucił list do płonącego

kominka.

***
******

src='http://www.magiczne.pl/style_emoticons/default/tongue.gif' border='0'

style='vertical-align:middle' alt='tongue.gif' /> trochę

chore ale mi się podoba xD
src='http://www.magiczne.pl/style_emoticons/default/biggrin.gif' border='0'

style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif' />

No cóż... Jak zawsze opowiadanie wydymane w

kosmos(a nawet dalej). I muszę cie pochwalić za szybkie dodawanie

następnych części(cholernie nie lubie jak ktoś nie dodaje następnych

partów). Czyli ogólnie nie jest źle(sam sobie zaprzeczam
src='http://www.magiczne.pl/style_emoticons/default/tongue.gif' border='0'

style='vertical-align:middle' alt='tongue.gif' /> ), pisz

następne opowiadania(ale mają być długie i fajne). Odemnie


border='0' style='vertical-align:middle' alt='czekolada.gif'

/>
src='http://www.magiczne.pl/style_emoticons/default/nutella.gif' border='0'

style='vertical-align:middle' alt='nutella.gif' /> dla

ciebie.

Dalej jest nawet dużo bardziej

chore
border='0' style='vertical-align:middle' alt='tongue.gif'

/>
Taka moja uroda. I uprzedzam, że zbytnio kanoniczna

nie jestem, zwłaszcza w tym ficu.

Raist, szybko daję nowe kawałki

bo mam już bardzo dużo tekstu i tylko dlatego. Nie dziw się, że niektórzy

żadko zamieszczają odcinki swoich opowiadań. Po prostu są podczas pisania -

nie zebym skończyła już tego kolosa, chyba nawet do świąt nie dam rady

skończyć:]
A za milkę i kawę dziękuję. Obydwie bardzo lubię


style='vertical-align:middle' alt='smile.gif' />

Sobota,

03.11.1996


Sobota mijała Severusowi dosyć

spokojnie, a w Proroku nie ukazał się żaden niepokojący artykuł.


/>Snape pojawił się punktualnie o 17 na miejscu spotkania.
- Witaj

Severusie – Narcyza Malfoy wyglądała jak zwykle prześlicznie, ale

wyglądała także na zmęczoną i przygnębioną.
Czarnowłosa* piękność

wspięła się na palce i pocałowała mistrza eliksirów na powitanie w policzek.


Mało kto mógł sobie pozwolić na taką poufałość w stosunku do

wysokiego, czarnookiego i czarnowłosego mężczyzny, ubranego teraz w czarny

garnitur i czarny płaszcz.
Ona mogła. Mało tego – mogła liczyć

także na odwzajemnienie tego gestu.
- Witaj Narcyzo –Severus

objął ją i pocałował w czoło.
Mimo, że ubrana w szykowny czerwony

kostium pod równie szykownym ciemnogranatowym płaszczem kobieta nie była

niska (teraz mierzyła 184 cm – bez swoich butów, tylko sześć

centymetrów mniej), to Severus i tak przerastał ją o głowę.


/>Weszli do środka i zajęli stolik w najciemniejszym i najcichszym miejscu.


"Black Cat" był urządzony w tonacji zieleni i granatu. Na

stolikach stały dodatki w postaci świeczników i popielniczek w kolorze

srebra, a ściany ozdobione były pięknymi freskami o roślinnych i zwierzęcych

motywach, i Narcyza zastanawiała się po raz setny skąd się wziął, u diabła,

w nazwie tej restauracji czarny kot.
Jak się okazało, pani Malfoy

przezornie dokonała wcześniej rezerwacji.
- Co ja bym bez ciebie

zrobił – zażartował Severus.
- Co wy, mężczyźni, zrobilibyście

bez kobiet – poprawiła go rezolutnie Narcyza mrużąc swoje orzechowe

oczy.
Mistrz eliksirów posłał jej swój najbardziej ironiczny i

złośliwy uśmiech, którego uczniowie bali się jak ognia. Piękna brunetka nie

obawiała się jednak swego towarzysza nawet w najmniejszym stopniu i tylko

szeroko się uśmiechnęła.

Wzięli menu i Narcyza z rozbawieniem

zaproponowała drinka o wdzięcznej nazwie „Orgazm”.**

/>Mężczyzna nie mógł nie wygiąć ust w imitacji radosnego uśmiechu.
-

Czego ci mugole nie wymyślą, żeby sobie życie osłodzić – skomentował

złośliwie.
- Dobra, ja stawiam dwa orgazmy – stwierdziła

roześmiana kobieta. Severus mimo beztroskiego śmiechu towarzyszki dostrzegał

piętno cichego smutku na jej twarzy. Chociaż nie łączyły jej bliskie i

przyjazne stosunki z Syriuszem, to przecież Black był jej bratem.
-

Nie możesz mi postawić drinka – żachnął się w odpowiedzi mistrz.

– Jestem dżentelmenem.
- Jasne Severusie, a ja mugolską

baletnicą – pani Malfoy uśmiechnęła się złośliwie.
- W istocie

zabawne, droga przyjaciółko – jadowicie zripostował mężczyzna.
-

Nalegam Severusie. Ja bardzo potrzebowałam gdzieś wyjść, a nie miałam

okazji. Jestem ci wdzięczna za ten wypad. Poza tym doskonale wiesz, że na

brak pieniędzy nie narzekam i muszę odreagować to, że mój durny mąż dał się

zamknąć za tą swoją słuszną sprawę oczyszczenia świata.- kobieta

wyglądała na zdeterminowaną postawić na swoim.
Chociaż Narcyza

lojalnie trzymała stronę męża, nigdy nie zaangażowała się w jego

„hobby” na tyle, aby przystać jawnie do Śmierciożerców. Wolała

pozostać na uboczu.
- Obiecuję ci, że ten wypad jeszcze ci

bokiem wyjdzie – powiedział Snape z przekąsem. - A co do

czyścicieli... czytałaś wczorajszy artykuł tej kretynki Rity Skeeter

w Proroku Codziennym?
- Czytałam... Wiesz – Narcyza

zmarszczyła brwi – Lucjusz opowiadał mi kiedyś o tym sadyście, co

zdechł. Jakoś wcale mu nie współczuje, chociaż jego śmierć była okrutna...

Zaraz, zaraz – kobieta popatrzyła uważnie na swojego rozmówcę

–Severusie, to TY go zabiłeś?! – to było bardziej

stwierdzenie, niż pytanie.
Wampir jedynie skinął głową.
- Zawsze

byłeś uroczy – przy tych słowach, Narcyza ciężko westchnęła i

wyciągnęła papierosy.

- Mówiłem ci, że to spotkanie wyjdzie ci

bokiem... Narcyzo ty przecież rzuciłaś palenie...
- Tak. Do momentu

aresztowania Lucjusza... Przejdziemy do rzeczy?
Severus przyjął od

Narcyzy papierosa i podał jej ogień. Obydwoje zaciągnęli się w milczeniu.



- Przejdziemy do rzeczy, ale za nim ja otworzę swoją duszę przed

tobą, ty musisz mi powiedzieć co się stało.
- To ty masz duszę? -

Narcyza uniosła kpiąco brew.
- Nie zmieniaj tematu...
- O co ci

chodzi? - kobieta doskonale udawała szczere zdziwienie.
- Przecież

widzę, że coś cię gryzie. Jesteś czymś zmartwiona.
- Och, Severusie .

Mój brat nie żyje a mąż jest w więzieniu.. - Narcyza zaciągnęła się mocno i

uciekła spojrzeniem w bok, udając, że interesuje ją fresk przedstawiający

sploty bluszczu na.
- Tut, tut... jest coś jeszcze Nari - Snape nie

dawał za wygraną. Czasami używał w wobec niej zdrobniałej formy imienia, tak

jak teraz. Była wysoka, miała silny charakter, ale kryło się w niej też coś

subtelnego, co czasem wzbudzało czułość. Tą nieuchwytna na pierwszy rzut oka

cechę mógł dostrzec tylko ktoś, kto dobrze ją znał. Tak samo jak ukrywane

przez nią zmartwienie.
- Więc jak będzie? -zapytał łagodnie mężczyzna

przygaszając papierosa.
Na chwilę zapadła martwa cisza.

-

Draco - wypaliła nagle Narcyza. - Jest coraz gorszy.
- Draco jest

teraz w Hogwarcie - zdziwił się Severus.
- Napisał do mnie... - pani

Malfoy zgniotła niedopałek w popielniczce i tęgo pociągnęła ze szklaneczki.


- No i...?- mężczyzna uniósł brew.
- List przyszedł wczoraj

wieczorem, Severusie - Narcyza odetchnęła głęboko. - Mój syn napisał,

cytuję: Potter dostał wciry od Śmierciożerców. Ktoś go torturował przez

dwa dni. Podobno Nott (podsłuchałem pod Pokojem Nauczycielskim). -

Narcyza odchrząknęła i zapaliła kolejnego papierosa. Mężczyzna także nie

pogardził, gdy go poczęstowała.
- To prawda, no i co w tym

niepokojącego? To, że podsłuchiwał?- zapytał Snape.
- Poczekaj, to nie

wszystko - Narcyza zaciągnęła się potężnie - dalej było tak: Cieszę się

mamo, że mu w końcu ktoś porządnie dokopał. Może nie będzie już tak

zadzierał nosa. Jednak jest na tym świecie jakaś sprawiedliwość.

/>Przy stoliku zapadła cisza na dobrą minutę.

- No i co o tym

sądzisz? – Narcyza uniosła brew zupełnie jak jej towarzysz.
-

Wierzyć mi się nie chce - odrzekł mężczyzna. - Wiem, że się nie cierpią...


Draco chyba nie do końca sobie zdaje sprawę, czym są tortury,

zwłaszcza tortury Notta, bo to przecież cały odrębny rozdział. Odpisałaś mu?


- Tak, dziś pewnie dostał mój list. Napisałam mu, że powinien się

wstydzić.
- No i dobrze - uciął temat Severus.
- Sev - Narcyza

mogła zdrabniać jego imię ile tylko chciała. Większość znajomych Severusa

jednak nie miała takich przywilejów. Używanie zdrobnień wobec mistrza

eliksirów niosło dla większości ludzi dosyć niemiłe konsekwencje. - Za

bardzo mu pobłażasz.
- Jest Prefektem - mężczyzna nie bardzo wiedział

co powiedzieć, zwłaszcza, że matka Dracona miał rację.
- Właśnie!

To go czyni jeszcze bardziej aroganckim - Narcyza westchnęła. - Posłuchaj

drogi przyjacielu. Draco jest niemal wierną kopia Lu, ale mój mąż chyba

nigdy nie byłby w stanie cieszyć się z tego, że ktoś został skatowany. Nott

był bestią. Mój mąż też torturował i nadal bywa okrutny, ale są jakieś

granice, których nigdy nie przekroczy, a przynajmniej mam taką nadzieję...

Nott używał strasznych metod i po Potterze na pewno to widać...
-

Narcyzo - powiedział łagodnie Severus - twój mąż wie czym są tortury Notta

bo je widział. Twój syn - nie. A przecież wiesz jak on nie cierpi Pottera.


- Aha. Zupełnie tak jak ty...
- Ja go traktuje

obiektywnie - żachnął się mężczyzna.
Narcyza uśmiechnęła się z

przekąsem.
- Jasne, Sev - ty zawsze jesteś wzorem obiektywizmu. -

Severus posłał jej spojrzenie Puszka, któremu znudziła się bezmięsna dieta,

czym kobieta wogóle się nie przejęła.
- A co do Dracona - ciągnęła

pani Malfoy niezrażona zimnym błyskiem w oczach towarzysza - rzeczywiście

nie znosi latorośli Potterów. Ciągle wymyśla mu nowe ksywki. Nazywa go

Bohaterem Dla Ubogich, Księciem Z Blizną, a ostatnio Mam - Znamię - Po -

Czarnym - Panu - I - Wszystko - Mi -Wolno.
- Właśnie - uciął Sev

elegancko i wykończył swojego (podwójnego) drinka.
Przywołał kelnera i

zamówił "jeszcze raz to samo."
- Chwila - Narcyza figlarnie

przechyliła głowę - to samo, ale tym razem ja też chcę podwójny orgazm. -

Mówiąc to szeroko się uśmiechnęła, a młody kelner zanim odszedł od stolika z

zamówieniem wyraźnie się zrumienił i wydukał "oczywiście, mademe."


- No tak - zaczął Severus - w końcu to wy, kobiety stworzone jesteście

do orgazmów wielokrotnych - na twarzy mistrza eliksirów wykwitł pokrętny

uśmieszek .
- Podobno tak. Ale wy nie potraficie nam tego

zapewnić – elegancko zripstowała kobieta.
- Czy twoje słowo musi

być zawsze ostatnie, Narcyzo?
- Tak! A co do Dracona - Kobieta

stanowczo nie pozwoliła sobie przerwać i Severus wyraźnie skrzywił się, gdy

usłyszał imię "Draco" - to jak dla mnie, możesz mu nawet od czasu

do czasu przywlać. Robi się nie do zniesienia. A to, że jest inteligentny i

sarkastyczny, wcale nie ułatwia mi wychowywania tej bestii. Poza tym urósł

tak, że przewyższa mnie o pół głowy, co bardzo uszczupla mój autorytet.

Chyba zacznę go bić... - Ostatnie zdanie dodała z desperacją w głosie.

/>- Możesz go sobie lać, w końcu masz do tego święte prawo matki, ale w

Hogwarcie uczniów się nie bije. Mogę mu najwyżej przysolić szlaban w

Zakazanym Lesie, jeżeli przegnie za bardzo - mężczyzna chciał jak

najszybciej skończyć niemiły dla siebie temat wychowawczy.
-Trzymam

cię mocno za słowo Sev. Ja już sobie przestaję z nim dawać radę...

/>Narcyza zapaliła trzeciego papierosa i poczęstowała towarzysza.
-

No, teraz możesz przejść do tych poważniejszych rzeczy.. Jeśli się nie mylę

w naszej rozmowie często będzie padać słowa Percy Weasley - Narcyza

skrzywiła się przy imieniu młodego karierowicza...



/>*I znowu podle zmieniam ważną rzecz

ignorując oryginał, w którym matka Dracze ma włosy koloru blond. Poszłam za

głosem serca i zrobiłam z niej kruczoczarną brunetkę.
W końcu wywodziła

się z rodu Czarnych, którzy mieli raczej ciemne włosy. Stąd ta zmiana.

/>
**Orgazm – to nie tylko sami – wiecie – co, ale

także nazwa drinka. Ponoć bardzo dobrego (sama niegdy nie piłam, ale

zamierzam spróbować, jak tylko będę miała okazję).


/>***

Severus rozmawiał z Narcyzą ponad godzinę.
Wypili

przy tym dosyć sporo i poszły im wszystkie paierosy jakie mieli.

/>Narcyza obiecała wykorzystać wszelkie znajomości w Ministerstwie i

przyznała ku zdziwieniu Severusa, że bardzo mądrym posunięciem byłoby

przejście Lucjusza i jej na stronę Dumbledore’a.
Jak się okazało

w dalszej konwersacji, Narcyza miała ku temu ważne powody.
Czarny Pan

był coraz bardziej fanatyczny.
Lucjusz opowiadał jej, że

"Crucio" z ust przywódcy pada na zebraniach coraz częściej i z

coraz błahszych powodów.
Sam Voldemort odwiedził ją tydzień po

aresztowaniu Lucjusza i zażądał aby wyciągnęła męża jak najszybciej z

więzienia - ponieważ jest mu potrzebny. Minęło sporo czasu i kobieta

obawiała się kolejnej wizyty, mimo że Malfoy miał wyjść już za tydzień.

/>Podczas tamtych odwiedzin Czarny Pan wyraził swą dużą nadzieję (czytaj

zażądał), że Draco wstąpi w szeregi Śmierciożerców jak tylko ukończy

Hogwart. Do tej pory nie było o tym wyraźnie i "na głos" mowy i

Narcyza uświadomiła sobie, że nie chce aby jej syn został tyranem mugoli i

szlam.
To było jej dziecko - pragnęła dla niego jedynie szczęśliwego

stabilnego życia z jakąś rozsądną czarownicą u boku.
Gdyby Lucjusz

został szpiegiem Jasnej Strony, mogliby liczyć na dodatkowe zabezpieczenia

(oprócz dotychczasowych silnych zaklęć ochronnych) swojej posesji - Dragon

Tower i opiekę Dumbledore'a.
Narcyza była trzydziestosześcioletnią

kobietą, której nudziło się już ryzykowanie męża i narażanie na ryzyko

jedynego syna.
Narcyza zaczynała się bać Voldemorta, który był coraz

bardziej okrutny nawet dla swoich poddanych.

Snape dał jej

również do przemyślenia bardzo ryzykowną, ale i bardzo mądrą propozycję.

/>Jeżeli Lucjusz i Narcyza postanowią wstąpić do Zakonu Feniksa i przenieść

się w bezpieczne miejsce, Severus zostanie ich Strażnikiem Tajemnicy.

/>Obydwoje wiedzieli, że to ryzykowne, a jednak Narcyza ufała mu - bo nigdy

jej nie zawiódł - i obiecała przemyśleć sprawę, oraz porozmawiać z mężem,

gdy ten tylko wróci do Dragon Tower. Było jej jedynie żal zostawiać ukochane

domostwo i przenosić się w "bezpieczne miejsce".
Tak,

Narcyza Malfoy była rozsądną kobietą, która najchętniej nie angażowałaby się

już w nic niebezpiecznego. Tak bardzo chciała stabilizacji i spokoju dla

swojej rodziny.
Czy żądała zbyt wiele?
Wkrótce miało się okazać,

że tak...

Do Hogwartu Severus wrócił około ósmej wieczorem.

/>Był nieco podniesiony na duchu ale i tak miał złe przeczucia.
Jego

wampirza intuicja mówiła mu, że wydarzy się coś bardzo złego. Że wydarzy się

dużo złych rzeczy.
Intuicja ta - zazwyczaj nieomylna - mówiła mu też,

że nie będą one dotyczyć bezpośrednio jego osoby, tylko uczniów.

/>Severus zaczynał szczerze bać się poniedziałku.

***


/>Harry spał spokojnie i głęboko. Pani Pomfrey dała mu trochę Eliksiru

Bezsennego Snu, a ilość którą dostał wystarczyła spokojnie na trzy wieczory.


kładąc się spać, Gryfon pomyślał z wisielczym humorem, że koszmary

będzie miał dopiero z poniedziałku na wtorek, ale zawsze, jak się obudzi ,

może wypić zawartość fiolki, którą dostał od mistrza eliksirów, a która

spoczywała teraz bezpiecznie w szufladzie z bielizną.

Całą

sobotę był śledzony przez Hermionę, która bała się, żeby nie popełnił

jakiegoś głupstwa. Przejęła się bardzo jego myślami samobójczymi i pilnowała

go niczym kwoka niesfornego kurczęcia łażąc za nim nawet do jego

dormitorium. Dopiero, gdy Harry koło godziny trzynastej spytał czy zamierza

iść z nim także do ubikacji, a Ron zaczął się histerycznie śmiać, odpuściła

sobie trochę, ale i tak miała na oku swojego zielonookiego kumpla.

/>Mimo faktu, że było to irytujące miało też swoje dobre strony. Harry

bardziej przejmował się łażącą za nim Hermioną niż możliwością samobójstwa.


Przejmował się też bezpieczeństwem Hagrida, a zwłaszcza Lupina i kiedy

Dumbledore dorwał go na korytarzu, i zapytał jak się czuje, chłopiec

podzielił się swoimi obawami.
Albus pocieszył go i zapewnił, że Remus

przyjedzie do Hogwartu we wtorek i zostanie tu dopóki będzie taka potrzeba.


"Mam po co żyć chociaż do wtorku" pomyślał chłopiec z

przekąsem i ironią .
Harry pamiętał, jak przez mgłę, że Lupin

przesiedział z nim cały krytyczny okres w skrzydle szpitalnym. Teraz od

Dyrektora dowiedział się, że wilkołak wrócił do swoich spraw dopiero, gdy

było już pewnikiem, że chłopak będzie żył.

Po południu Hermiona

i Ron wyciągnęli go na długi, raczej milczący spacer po błoniach, który

przebiegał w miarę spokojnie poza jednym małym acz przykrym incydentem,

kiedy Hermiona w przypływie macierzyński uczuć spróbowała go objąć.
-

Wszystko się dobrze ułoży, zobaczysz - dziewczyna wyciągnęła rękę i dotknęła

ramienia Harry'ego.
Chłopak się wzdrygnął jak oparzony i

odskoczył. Zrobiło mu się niedobrze i chociaż wiedział, że to irracjonalne,

zezłościł się na Hermionę.
- Nigdy więcej tego nie rób - wysyczał.

/>Był wściekły, a Ron spojrzał na niego tak jakby go widział po raz pierwszy

w życiu.
"Cholera, ale ze mnie idiotka - pomyślała Hermiona. -

Przecież on teraz nie da się do siebie w żaden sposób zbliżyć."
-

Przepraszam Harry, poniosło mnie - powiedziała cicho.
- Nie szkodzi -

chłopak był zdenerwowany.
- Mówiłem wam, że teraz będzie zupełnie

inaczej. Jeżeli chcecie nadal się ze mną przyjaźnić, musicie pamiętać, że ja

już nie jestem normalny i nigdy nie będę - w jego głosie było tyle goryczy i

smutku, że Ron zaczął protestować.
- Przestań Harry, nie mów tak. Nie

mów, że jesteś nienormalny. Masz tylko problemy w relacjach z innymi, ale to

w twoim przypadku jest zrozumiałe...
- Och, zamknij się Ron! -

Hermiona była wściekła za głupotę i brak taktu rudzielca.
- Nie

szkodzi, Herm - Harry smutno się uśmiechnął.
- Och. Najpierw ja

popełniam gafę, teraz Ron. Jak ty z nami wytrzymujesz? - Hermiona próbowała

załagodzić sytuację.
- Właśnie irytująca wiewióra i panna

wiem-to-wszystko. Współczuję ci Harry - Ron szybko podłapał starania

przyjaciółki.
Potter był im za to wdzięczny.
- Jesteście

okropni, ale i tak was kocham.
- My ciebie też - dodali skwapliwie

zgodnym chórem.
Przez następną godzinę spacerowali w prawie całkowitej

ciszy i tylko od czasu do czasu, któreś z nich rzucało uwagę na temat

pogody, albo jakiegoś ciekawego widoku.

Do Zamku wrócili dopiero

na kolację i Harry stwierdził ze zdziwieniem, że jest trochę głodny.

/>Później udali się do biblioteki pisać wypracowanie na poniedziałek dla

McGonagall bo na NUT-ki z Transmutacji dostali się wszyscy troje.


/>***

Harry leżał w ciemnym dormitorium. Sam.
Ron i

Hermiona byli we wspólnym. Mnóstwo ludzi było we wspólnym...
Ale on

chciał być sam.
A kiedy był sam, jego myśli były czarne jak

smoła.

Jeden łyk...
Ron, Hermiona, Hagrid,

Lupin, Luna...
Jeden łyk i będzie po wszystkim…
To nie

boli. Chwila dziwnego smaku w ustach, a później tylko czysty niebyt...


Ron, Hermiona, Dumbledore...
Rodzice, Syriusz… może ich

spotkam tam po drugiej stronie...
Ale tu są ci, którym na mnie

zależy...
Jedna chwila i skończy się ból, rozpacz i

cierpienie...
Lupin, Hagrid, Percy i jego nikczemne zamiary...

/>A co mnie to wszystko obchodzi?
Hagrid i Lupin.

/>Fiolka z trucizną…
Fiolka i list od Severusa

Snape’a.
List...

Harry wstał i zapalił światło.

Podszedł do szuflady z bielizną. Otworzył ja, sięgnął na sam spód i wymacał

pergamin i fiolkę.
Buteleczkę postawił na szafce przy łóżku.
Po

raz enty przeczytał list. Coś mu zgrzytało i nie wiedział co.
Harry

otworzył fiolkę. Przez chwilę przyglądał się jej z fascynacją. Płyn był

jasnozielony i bardzo przejrzysty. Ładny...
Powąchał truciznę. W ogóle

nie miała zapachu.
Czuł się dziwnie z tą fiolka w dłoni. Jak jakiś

bóg. Mógł odebrać sobie życie, ale nie musiał. Miał władzę na

tym, czy żyć dalej, czy umrzeć tu i teraz.
A tą władzę dał mu nie kto

inny, ale ktoś kto go z wzajemnością nienawidził. Może właśnie to go do tej

pory powstrzymało przed wypiciem?
A może to, co napisał Snape? Że

wierzy w jego siłę i szlachetność...
Harry nie wiedział.


/>„Snape miał wątpliwy zaszczyt znać Salomona Notta” –

pomyślał nagle.
„Miał wątpliwy zaszczyt...”
Harry

zakręcił fiolkę i z powrotem odstawił ja na szafkę nocną
Wziął w lekko

drżące od psychicznego napięcia ręce list, który znał już prawie na pamięć.

Przebiegł szybko wzrokiem do poszukiwanego miejsca. Przeczytał


/>Miałem wątpliwy zaszczyt znać Salomona Notta osobiście...


/>Miałem...

Dlaczego napisał to w czasie

przeszłym?” pomyślał chłopak.
„Dlaczego nie napisał mam

wątpliwy zaszczyt...
Przecież artykuł o śmierci Notta pojawił się

dopiero następnego dnia. A ten list niewątpliwie dostałem w nocy...”


Harry poczuł nieprzyjemny ucisk w żołądku.
„Może chodzi

oto, że miał, bo nie utrzymuje z nim już kontaktów?”
To

przypuszczenie jednak wydało mu się naciągane. Jeżeli piszemy o osobie

żyjącej, nie piszemy o niej w czasie przeszłym, automatycznie używamy czasu

teraźniejszego.

Harry zignorowałby to słowo –

„miałem” - gdyby nie fakt rozmowy Snape’a z Dumbledorem w

skrzydle szpitalnym i reakcja mistrza eliksirów na tytuł artykułu w

„Proroku Codziennym”. To wszystko razem z nie winnym słówkiem

„miałem” dawało mieszankę wybuchową.
Harry'emu

przebiegł po plecach zimny dreszcz.
„Nie wierzę...”

– pomyślał.
„Muszę wiedzieć... muszę.”

/>
Spojrzał na zegarek. Była dwudziesta pierwsza.

/>„Potrzebuję się przejść. Nie wyrobię...” – myślał

gorączkowo.

Schował szybko fiolkę i pergamin do szuflady.

/>Zszedł powoli do Pokoju Wspólnego, gdzie panował istny harmider, bo część

Gryfonów grała w Eksplodującego Durnia, część gadała, a część po prostu się

kłóciła. Hermiona czytała.
Chłopak zdawał sobie sprawę, że nie uniknie

zagajenia. Najchętniej wziąłby pelerynę niewidkę, ale po co? Chciał być

niewidzialny jedynie w tej chwili.

- Cześć Harry, zagrasz z

nami? – zapytał ze szczerą sympatią Seamus.
- Nie – Harry

uśmiechnął się przepraszająco – idę się przejść. Muszę pomyśleć.

/>Hermiona spojrzała na niego znad książki. Chyba nie zauważyła nic

niepokojącego, bo wróciła do lektury.

***

Harry sam

nie wiedział jak znalazł się przy wejściu do lochów, gdzie omal nie wpadł na

Snape'a, który właśnie udawał się do Dumbledore'a, aby zdać mu

krótką relację z rozmowy z Narcyzą Malfoy.
- Co ty tutaj robisz,

Potter? - warknął mistrz.
- Spaceruję - grzecznie odpowiedział uczeń.


- O tej porze powinieneś być w swoim Pokoju Wspólnym, dormitorium,

albo w łazience, ale nie na korytarzu.
Mimo, że Harry urósł trochę

przez wakacje i był bliski osiągnięcia magicznego dla płci brzydkiej progu

stu osiemdziesięciu centymetrów, musiał podnieść głowę, że by spojrzeć

nauczycielowi w oczy.
- Tak się zastanawiałem - zaczął - czy lepiej

wypić truciznę, czy iść do kuchni po nóż, bo przyzwyczaiłem się do bólu,

ewentualnie...
- To jest wejście do lochów, a nie do kuchni, Potter -

zimno odrzekł Snape.
- Ehem. Ale Pan mi przerwał... jest jeszcze jedno

wyjście.
- Jakie, Potter? - spytał poirytowany Snape. - Nie, żeby mnie

obchodziło jak chcesz pożegnać się z tym światem, ale skoro potrzebujesz się

wygadać... - ironizował Severus. - Cóż to za fascynujące, trzecie wyjście?

Umieram z ciekawości.
- Owszem, dosyć ciekawe, chociaż może nie

fascynujące... - Harry był całkowicie spokojny. - Pan.
Snape

autentycznie się zdziwił.
- Możesz jaśniej, Potter? Jak chcesz, żebym

cię słuchał to mów z sensem.
- Dlaczego napisał mi pan w liście, że

miał przyjemność znać Notta. Dlaczego użył pan czasu przeszłego?

/>
Severus zaklął w duchu.
"No wiedziałem, że ten bachor się

w końcu domyśli. To Granger pewnie wie już od czwartku. Cholera, dlaczego

pisałem ten list przy wódce?"
- Nie utrzymywałem z nim przez

długi czas kontaktu, Potter - gładko skłamał bez najmniejszych wyrzutów

sumienia. W końcu Wielki Harry Potter jemu kłamał, kiedy tylko się dało. - A

tak wogóle to nie powinno cię chyba obchodzić, nie sądzisz?
- Też tak

najpierw pomyślałem, że nie utrzymywał pan z nim kontaktów - powiedział

niezrażony Harry - ale istnieje jeszcze fakt pana rozmowy z profesorem

Dumbledore’em w skrzydle szpitalnym. To się trochę kupy nie trzyma.


- Wiesz Potter , że twoja arogancja, bezczelność i twoje wścibstwo

pobiły właśnie światowy rekord? - głos Snape'a był chłodny, łagodny i

jadowity.
- Nie prowokuj mnie do tego, żebym się na ciebie wściekł -

palce profesora powoli zacisnęły się na połach jego szaty.
- Nie boję

się - Harry wzruszył ramionami. - Najwyżej zginę. Forma samobójstwa dobra,

jak każda inna. Sprowokuj wampira i masz życie z głowy.
Severusa

przytkało na dobry moment. Stał przez chwilę nie wiedząc co powiedzieć.

/>Ale Sev jak to Sev, szybko odzyskał nad sobą kontrolę i rzekł (bo cóż

innego mógłby rzec):
- Szlaban, Potter. Poczekasz tu na mnie. Idę na

chwilę do Dyrektora... Albo nie... Pójdziesz ze mną i poczekasz przed

gabinetem.
Harry wzruszył ramionami i grzecznie poczłapał za

zdenerwowanym Severusem.
- Nie wiem czemu nie udusiłem cię poduszką w

skrzydle szpitalnym - zdziwił się na głos Severus. - Chyba mięknę na stare

lata.
- Bez przesady profesorze. Nie jest pan jeszcze taki stary -

Harry bez żenady mówił to co mu na myśl przyszło. - Inna sprawa, że

zachowuje się pan czasami, jakby miał siedemdziesiątkę na karku.
-

Licz się ze Słowami, Potter - warknął zirytowany Snape - nie jestem twoim

kumplem.
- Na szczęście- Harry miał generalnie wszystko gdzieś.

/>- Gryffindor traci dziesięć punktów - gładko oznajmił Severus.


/>Doszli do kamiennej chimery i nauczyciel krzywiąc się lekko wypowiedział

hasło:
- Musy świstuny.
Harry parsknął pogardliwie. To

było osobliwe zjawisko: Snape mówiący "musy świstuny."
-

Maniery, Potter - wysyczał nauczyciel.

- Co będę robił na

szlabanie? - zapytał od niechcenia Harry, kiedy wspinali się po kamiennych

schodach.
Severus popatrzył na niego złośliwie.
- Będziesz

sprzątał jeden z lochów, po mojej wczorajszej uroczystej kolacji -

powiedział słodkim tonem. - Wszędzie krew i flaki. Oczywiście nie możesz

użyć magii.
- Bardzo śmieszne, sir - sarkastycznie odrzekł Harry,

bezczelnie krzyżując ręce na piersi.
- Nie pasuje ci ten ton, Potter -

odgryzł się gładko Snape.
Severus popatrzył na niego uważnie. Chłopak

powoli zaczynał budować wokół siebie szczelny anty-emocjonalny mur.
-

Poczekaj tu, Potter. Zaraz przyjdę.
- Tak jest, sir - drwiącym tonem

odrzekł Harry.
Snape spojrzał na niego nieprzyjaźnie.
- Jeżeli

będziesz podsłuchiwał, to urwę ci łeb - bardzo łagodnie powiedział profesor.


"W takim razie będę."- przewrotnie pomyślał chłopak, chociaż

tym razem postanowił być dyskretny.
Oparł się o ścianę i czekał.

/>
*
Harry nie czekał długo.
Po jakichś pięciu minutach

Snape wyszedł z gabinetu Dyrektora.
- Idziemy, Potter – warknął.


Szli w całkowitym milczeniu, aż do lochów.
- Gdzie to miejsce

krwawej uczty? – spytał grzecznie Harry.
Snape posłał mu

spojrzenie wygłodniałego bazyliszka.
- Myślisz, że to zabawne? –

zapytał wyprutym z emocji tonem, krnąbrnego ucznia.
- No. Nawet, nawet

– spokojnie odrzekł chłopak.
Severus popatrzył na niego uważnie.


Harry Potter absolutnie się niczego nie obawiał.
Harry Potter

był absolutnie spokojny.
Od Harry'ego Pottera wionęło absolutną

obojętnością
Harry Potter wzbudzał w nim absolutną irytację.
-

Potter, masz czelność nabijać się z zaistniałej sytuacji i uważać ją za

zabawną? Tobie naprawdę ta blizna w jakiś sposób uszkadza mózg. Musi tak

być, bo inaczej kierował byś się czymś takim jak zdrowy rozsądek.

/>Harry popatrzył na nauczyciela obojętnie.
Mistrz eliksirów wyglądał

na poirytowanego, zmartwionego ale i spokojnego.
- Chodź ze mną do

pracowni. Dam ci coś pożytecznego do roboty – Snape westchnął niemal

boleśnie. – Naprawdę żałuję, że nie użyłam tej poduszki, a była taka

duża. Idealna na narzędzie zbrodni – w głosie Severusa brzmiało niemal

rozmarzenie.
Harry poczuł przewrotne rozbawienie i nawet zachichotał.


- Po co poduszka. Mógł mi pan urwać głowę, albo wypruć flaki. Mieliby

chociaż o czym pisać – powiedział drwiąco.
- Potter – głos

nauczyciela był łagodny, cichy i niemal troskliwy – może powinienem

zawiadomić szpital Św. Mungo. Tam jest specjalny oddział dla takich jak ty.


- Może... – odrzekł spokojnie Harry – ale lepszy jest

chyba Hotel Cmentarz z robakami za współlokatorów.
Snape pokiwał głową

z politowaniem.
- Chodź dziecko – powiedział łagodnie –

dam ci zajęcie na najbliższe dwie godziny i może przestaniesz bredzić.

/>Harry potelepał się za sunącym z gracją Severusem.
Po drodze do

pracowni zahaczyli o jeszcze jedno pomieszczenie wyglądające jak skład i

Snape wziął stamtąd michę dżdżownic.
- Poporcjujesz je, chyba już

przez tyle lat nauczyłeś się chociaż tego, Potter – powiedział

łagodnie.
- Ja w tym czasie sprawdzę wasze piątkowe wypociny –

głos nauczyciela był zimny i drwiący. - Zrobiłem wam naprawdę prosty test, a

wy mieliście miny, jakbym wam dał zagadnienia z siódmego roku. Żałosne...



Parę minut później Harry siedział i rozkładał dżdżownice do

słoików ze specjalną zalewą.
„Fuj” pomyślał patrząc na

galaretowatą ciecz o nieprzyjemnym zapachu.
Cała trudność polegała

jedynie na tym aby małe i duże dżdżownice były wsadzone oddzielnie..

Chodziło o to, że duże były używane do innych eliksirów niż małe. Ilość

składników była bardzo istotną sprawą.
Od biurka dochodziły do niego

odgłosy szeleszczących kartek i co jakiś czas skrobanie pióra.
Harry

kilka razy podniósł wzrok i miał wrażenie, że Snape jest podłamany tym, co

sprawdza.
Chłopak miał nadzieje, że dostanie A. Mina Snape’a

jednak nie wróżyła żadnych dobrych ocen.
Nauczyciel uwinął się ze

sprawdzaniem w półtorej godziny. Popatrzył na Harry'ego, który kończył

już robotę.
- Wiesz, że dostałeś Powyżej Oczekiwań, Potter? –

Snape nie wiedział właściwie, po co to mówi, ale gdy chłopak upuścił słoik z

wrażenia, uznał że było warto.

Harry bąknął

„przepraszam”, szybko sprzątnął słoik, w którym na szczęście nie

było dżdżownic i wziął następny. Ten miał być już ostatni.
- Jest

tylko jedno Z. Zgadnij kto je dostał.
- Hermiona? – spytał

obojętnie Harry.
- Jak się tego domyśliłeś? – z drwiną zapytał

Severus i uważnie popatrzył na chłopca. – Ogólnie test wam poszedł

bardzo nieciekawie. Tylko jedno Z, trzy A, dwa P, aż sześć M. i nawet jedno

K. Straszne, a myślałem, że macie przejrzyste notatki z zajęć. –

Severus westchnął boleśnie.
- Może, ty mnie Potter oświecisz, co się z

wami dzieje? – Spytał chłodno – Czy wy w ogóle myślicie? A czym

myśli ta durna Parkinson, która dostała jako jedyna Koszmarnie?
- Pan

pozwoli, że przez grzeczność nie odpowiem na ostatnie pytanie..

/>Severus spojrzał na Harry'ego spod uniesionych brwi.
- Nie

trzeba, Potter. To były pytania retoryczne. Wiesz, co to są pytania

retoryczne, chłopcze? – spytał łagodnie.
- Oczywiście, sir

– odrzekł grzecznie chłopak. – A pan wie, co to jest ironia?

– Harry pomyślał, że Severus może się na taką bezczelność wkurzyć, ale

miał to gdzieś.
Snape jednak się nie wkurzył, a jedynie krzywo

uśmiechnął.
- Nie za cwany jesteś, Potter, jak na te twoje szesnaście

lat?
- Pięć lat zajęć z eliksirów robi swoje – odpalił Harry

bezczelnie.
„No, teraz to go pewnie wkurzyłem” –

pomyślał.
Ale ku jego z dziwieniu Severus się nie zdenerwował.

/>Mistrz eliksirów się zaśmiał. Był to odrobinę gorzki, podszyty

jakimś ulotnym smutkiem śmiech, ale jednak, śmiech. Szczery, dosyć miło

brzmiący śmiech...

Severus był szczerze rozbawiony.

/>Okazało się, że Potter nie tylko potrafi logicznie myśleć, ale na dodatek

wykazuje się dosyć posuniętą inteligencją.
„Dlaczego ja

wcześniej tego nie zauważyłem?” - pomyślał
Może po prostu nie

chciałeś – podpowiedział mu cichy głosik, gdzieś z wnętrz głowy,

który Severus przezornie "olał".

Harry'ego

delikatnie mówiąc trochę wryło.
Patrzył na swojego nauczyciela z

otwarta buzią.
Severus Snape z nim normalnie (no prawie) rozmawiał.


Severus Snape nazwał Ślizgonkę „durną".
Severus Snape

się szczerze śmiał..
Profesor popatrzył rozbawiony na Harry'ego


- Widzę Potter, że nie grzeszysz ani brakiem bezczelności, ani też

inteligencji. Trzeba ci to szczerze przyznać.
- Cóż, panie profesorze,

inteligencje dziedziczy się w końcu po matce.
Severus popatrzył na

niego dziwnie i Harry wolał nic więcej na ten temat nie mówić.

/>"Przegiąłem, czy jeszcze nie? – pomyślał. - Jeżeli nie, to

przegnę teraz, ale muszę o to zapytać."
- Czy może mi pan

powiedzieć - zaczął najgrzeczniej jak potrafił - co takiego zrobił Salomon

Nott?
W oczach mistrza eliksirów zapalił się niebezpieczny blask.

/>- Coś ty powiedział, Potter? – wysyczał jadowicie.
- Pytałem,

co zrobił Not, sir – cierpliwie powtórzył chłopak. - Bo przecież nie

chodziło o to, co zrobił ze mną.
Harry odłożył na bok ostatni słoik, a

Severus patrzył na niego zimno.
- Salomon Nott zrobił bardzo wiele

rzeczy, Potter – w słowach Snape’a dźwięczały kostki lodu.

– Ale to nie powinno cię absolutnie obchodzić. Im mniej wiesz, tym

lepiej dla ciebie... A teraz, skoro skończyłeś zmiataj do siebie.
- I

tak w poniedziałek cała szkoła będzie mówić tylko o tym. Wolałem się

dowiedzieć od pana, a nie z plotek albo z prasy.
- Najlepiej zrobisz,

jak pójdziesz grzecznie spać i nie będziesz interesował się sprawami, które

ciebie nie dotyczą, Potter.
Harry zaczynał być zły.
- Ta sprawa

jak najbardziej mnie dotyczy, sir. I nie tylko mnie ale całej szkoły.

/>W końcu jest pan tu nauczycielem i cały ten cyrk odbije się na Hogwarcie,

a zwłaszcza na dyrektorze.
- Twoje wścibstwo i bezczelność Potter, są

wręcz popisowe. Czy ty nigdy nie oduczysz się arogancji? – z irytacją

spytał Severus.
- Chyba nie – bezczelnie odpowiedział Harry

– Nie, bo mam to w genach.
Chłopak wstał i ruszył do wyjścia.


Czarne oczy mistrza eliksirów śledziły uważnie każdy jego ruch.

/>Wyglądał jak puma obserwująca swoją ofiarę.
Potter jak zwykle musiał

go wkurzyć.
Harry odwrócił się przy wejściu do profesora.
-

Dobranoc, sir – powiedział chłodno.
- Poczekaj, Potter –

Severus mimo szczerej złości, czuł że powinien coś jeszcze powiedzieć

– Najlepiej byłoby dla ciebie abyś nie wiedział zupełnie nic.

Najlepiej, żeby żaden z uczniów nie interesował się zbytnio tym, co będzie

się działo. Zostawcie to ludziom dorosłym. Dla własnego dobra i

bezpieczeństwa. – Severus starał się mówić spokojnie i łagodnie, a

Harry patrzył na niego bardzo uważne i wyglądał tak, jakby rozumiał o co

chodzi. Powoli mijał mu gniew na profesora. - Im mniej wiecie, tym mniej wam

grozi. Wierz mi, jeżeli dojdzie do przesłuchiwania uczniów, a jest to

możliwe, zrozumiesz o co mi chodziło. Nie macie pojęcia jakich środków

potrafi używać Ministerstwo, kiedy tego potrzebuje i oby żadne z was nigdy

się nie przekonało. Przekaż moje słowa Granger. Niech się w ogóle tym nie

interesuje. A teraz żegnam.

Harry miał w głowie absolutny

mętlik. Uczniowie przesłuchiwani?
A jeżeli tak się stanie? Percy robił

się fanatycznym sukinsynem. Nie, on już był fanatyczny. Harry poczuł zimną

falę strachu. I nie bał się o siebie. Bał się o Hermionę.
"Percy

wie, że ona jest inteligentna. A jak będzie chciał ją przesłuchać?" -

pomyślał.
Właściwie nie wiedział dlaczego się boi. Przecież Hermiona

była do niedawna koleżanką szkolną nowego Wiceministra Magii. Chyba nie

mógłby jej zrobić nic złego? A mimo wszystko czuł jak jego żołądek zwija się

w supełek na myśl o przesłuchiwaniu uczniów.

***

-

Gdzieś ty był?!- Hermiona była zdenerwowana. Czekała cały czas w Pokoju

Wspólnym. - Już miałam cię iść szukać.
- Miałem szlaban u Snape'a.

Gdzie Ron?
- Poszedł do siebie. Jaki szlaban?!
- Dostałem go

teraz, za spacer po korytarzach nocą.
- Całkiem słusznie - ucięła

Hermiona.
- Hermiono, jak zapewne wiesz, Snape jest wampirem - Harry

nie bawił się we wstępy.
- A ty skąd o tym wiesz?! - Herm była

zaskoczona.
Harry opowiedział jej szybko o rozmowie między Dumbledorem

i Severusem, ale o liście jej nie wspomniał.
- O rany jęknęła

Hermiona. Coś z tym trzeba zrobić... Zabiją nam nauczyciela - była

zdenerwowana i bliska płaczu.
- Ten Nott, który cię torturował -

zaczęła jeszcze - on musiał zrobić coś strasznego...
- Zapewne, ale

Snape nie chciał mi powiedzieć co. Powiedział tylko, że zrobił wiele złych

rzeczy.
- To ty z nim o tym rozmawiałeś? Ładny szlaban...
- Nie

przerywaj mi i słuchaj uważnie. Prosił, żebyśmy się tym nie interesowali.

Gdy przyjdą ludzie z Ministerstwa, mogą chcieć nas przesłuchiwać. Lepiej

milczeć i nie wiedzieć nic.
- Nie mogą tak po prostu zabić Severusa

Snape'a bez procesu! - Hermiona prawie krzyknęła – Tylko

dlatego, że jest wampirem. Tyle lat tu naucza i jakoś nikogo nie

ukatrupił!
- Czytałaś artykuł. Mogą.
- Ale przecież

trzeba coś zrobić. Dumbledore na pewno coś wymyśli... – dziewczyna

była zdesperowana.
Harry popatrzył na nią dziwnie.
- On nie

jest wszechmocny, Herm – jego słowa były zimne i stanowcze.

/>- Harry, trzeba zawsze mieć nadzieję...
- Ja już nie mam żadnej -

słowa kumpla brzmiały jak wyrok. – Dobranoc.
Chłopak poszedł na

górę, a Hermiona jeszcze przez godzinę siedziała i gapiła się w ogień.

/>
***
******

Nadal twierdzę, że mi się podoba,

szczególnie dialogi Snape vs. Potter. CZekam z niecierpliwością na dalsze

części, bo dobrze wiem, że masz napisane sporo... Opłaca sie znać różne

fora...
border='0' style='vertical-align:middle' alt='biggrin.gif'

/>

Niedziela,

04.11.1996

Niedziela mijała Harry'emu w ciszy i

spokoju.
Wyspał się, bo całą noc otulało go błogosławieństwo Eliksiru

Bezsennego Snu.
Hermiona już tak za nim nie łaziła, zaczęła za to

śledzić Snape'a.
Harry dorwał ją przed obiadem.
- Hermiona,

ja ci cos mówiłem.
- Co? - zapytała niewinnie.
- Nie

in-te-re-suj się - chłopak uniósł znacząco brew.
- Hej, i kto to mówi

- broniła się dziewczyna.
- Teraz to co innego. Naprawdę lepiej nic

nie wiedzieć. A poza tym to uważaj na siebie, bo mam złe przeczucia - Harry

ruszył do stołu Gryfonów. Hermiona miała się udać za nim ale ktoś położył

jej dłoń na ramieniu i odchrząknął. Znała to chrząknięcie i przeszły jej po

kręgosłupie potężne ciary.
- Panno Granger - usłyszała cichy, męski

głos przed którym drżały pokolenia uczniów Hogwartu.
- Tak, sir? -

spytała grzecznie nie odwracając nawet głowy.
- Jeśli będziesz za mną

chodziła to sobie porozmawiamy na osobności i obiecuję ci, że nie będzie to

przyjemna pogawędka. Zrozumiałaś? - dłoń profesora zacisnęła się lekko na

jej ramieniu, nie na tyle, żeby zadać ból, ale na tyle, żeby Hermiona

zrozumiała, że nauczyciel mówi jak najbardziej poważnie.
- Tak, sir.


- Kultura wymaga, żeby patrzeć rozmówcy w oczy, Granger. No to jak

będzie, zrozumiałaś mnie czy nie?
Hermiona odwróciła się powoli i

uniosła wzrok.
- Zrozumiałam, sir.
- Doskonale - Severus puścił

jej ramię - a teraz jazda jeść obiad.

- No i co? - zapytał

drwiąco Harry, kiedy usiadła już przy stole.
- Czego on chciał? -

zainteresował się Ron.
- Nic takiego. Co, no i co, Harry? -

dziewczyna była poirytowana.
- Mówiłem, żebyś sobie dała spokój -

odpowiedział.
- O co chodzi? - dopytywał się zaciekawiony rudzielec.


- Hermiona polubiła ostatnio łamać regulamin - Harry nie zamierzał

wdawać się w szczegóły.
- Coś przede mną ukrywacie - stwierdził Ron

nakładając sobie obfite ilości pieczonych udek.
- Słuchaj. Tu nie

chodzi o jakieś fajne tajemnice do odkrycia. Są rzeczy, którymi lepiej się

nie interesować, a Hermiona to robiła i dostała ostrzeżenie. Koniec

dyskusji.
- A skąd wiesz o czym mi mówił Snape, co? - dziewczyna

popatrzyła na niego ze złością.
- Miałaś bardzo wymowną minę, Herm.


- Chyba się więcej nie dowiem - westchnął zawiedziony Ron.
-

Raczej nie - ucięła zwięźle Hermiona.

***
Po obiedzie Harry

poszedł napisać wypracowanie na poniedziałek z OPCM
Nowa nauczycielka

– Nymphadora Tonks – była młoda, fajna i trochę ciapowata, ale,

jak się okazało, uczyć potrafiła i była dosyć wymagająca. W końcu Dumbledore

przyjął ją do Zakonu, więc nie mogła być złą czarownicą. Poza tym, jako

Zmiennokształtna, nadawała się na wywiadowcę.
Mieli z nią zajęcie w

poniedziałki i wtorki, i w każdy wtorek zadawała im wypracowanie. Tematy

były ciekawe i chodziło w nich przede wszystkim o własne przemyślenia, a nie

tylko spisanie wiadomości z książek. Harry naprawdę lubił je pisać. Jak do

tej pory dostawał na Obronie same Znakomite - zarówno z teorii jak i z

praktyki.
TO wypracowanie dotyczyło wampiryzmu i chłopak podejrzewał,

że jako nauczycielka, była wtajemniczona w pochodzenie Snape’a i gdyby

wiedziała jaki cyrk zacznie się od czwartku, pewnie nie zadałaby im takiego

tematu.
Harry miał w trzy godziny już wszystko, czyli dwie i pół rolki

pergaminu.
Usiadł wygodnie i postanowił przeczytać swoje dzieło w

poszukiwaniu błędów. Do kolacji pozostała jeszcze godzina.
Nie minęła

minuta gdy usłyszał za plecami chłodny, drwiący głos:
- No, no. Cóż za

elokwencja, prawie trzy rolki. Żebyś się tak do wypracowań z eliksirów

przyłożył, Potter – za nim stał Severus Snape z jakimś ogromnym

tomiszczem pod pachą.
- Profesor Tonks zadaje nam ciekawe tematy.

/>- Nie wątpię. Ona sama to także ciekawy przypadek- w głosie nauczyciela

pobrzmiewała nutka złośliwości. – Pogrom jaki siała w sali eliksirów

przez pierwsze cztery lata swojej nauki w Hogwarcie jest już legendarny.

Nawet Longbottom jej nie dorównał.
Harry popatrzył uważnie na

nauczyciela.
- To pan uczył Tonks, znaczy profesor Tonks? - zapytał

zdziwiony. Ale od razu zrozumiał, że przecież ona też musiała chodzić do

szkoły.
- Oczywiście. Co w tym dziwnego?- zapytał rozbawiony kobiecy

głos. - Skończyłam Hogwart siedem lat temu – obok Snape’a jak

gdyby nigdy nic stała sobie Tonks.
Severus skrzywił się nieznacznie na

jej widok.
Kobieta miała tego dnia czarne proste włosy do ramion. Jej

duże niebieskie oczy były roześmiane.
- Owszem, dosyć dużo kociołków

wysadziłam w powietrze. Ale na piątym roku byłam już całkiem dobra.

/>
Snape uśmiechnął się kwaśno i wyjął Harry'emu bezceremonialnie z

ręki pergamin.
- Wampir. Wróg czy przyjaciel – przeczytał

z zimną drwiną w głosie. – Powiedz mi kobieto, czy to temat z Obrony

Przed Czarną Magią, czy może z Filozofii?
Czarownica wzruszyła

ramionami.
- Ja tylko próbuje zmusić uczniów do myślenia. Ale skoro ci

się to nie podoba... – Tonks uśmiechnęła się rozbrajająco.- W takim

razie następne wypracowanie jakie zadam będzie zatytułowane:

Rozpoznawanie i skuteczne tępienie wampirów. Nowy Wiceminister Magii

bardzo szybko postara się o cofnięcie Dekretu o Ochronie Wampirów i taki

temat będzie wręcz poprawny politycznie. Co ty na to Severusie? –

ostatnie pytanie nasączone było złośliwością.
- Język ci się wyostrzył

Tonks – skomentował Snape. – Dowcip też. Jeszcze trochę a

staniesz się inteligentna.
- Tobie to nie grozi Severusie

– gładko odcięła się młoda czarownica.
Harry'emu zachciało

się śmiać.
Tonks jeździła sobie po Mistrzu Eliksirów jak po łysej

kobyle i wcale nie dała się zbić z pantałyku, chociaż cięty dowcip Severusa

niejedną kobietę doprowadził już do szewskiej pasji lub do łez.
Snape

popatrzył na nią ironicznie.
- Nie możesz mi dać szlabanu ani odjąć

punktów – Tonks suszyła zęby w szerokim uśmiechu.
- Ale mogę

– głos Snape’a był zimny jak lodowiec górski - którejś pięknej

nocy przegryźć ci tętnicę szyjną, Nymphadoro – specjalnie użył

jej imienia, którego nie cierpiała.
- Po co czekać do nocy? –

powiedziała niezrażona Tonks, teatralnym gestem odrzucając głowę do tyłu,

zbierając włosy w dłoń i odsłaniając, całkiem zgrabną, szyję – Proszę

gryź, nie krępuj się. Zawsze byłeś moim ulubionym profesorem.
Harry

uśmiechnął się szeroko. Młoda czarownica wcale nie obawiała się swojego

kolegi po fachu. Wręcz przeciwnie, darzyła go chyba jakąś przewrotną

sympatią. A Snape też nie wyglądał na kogoś kto nie cierpi Tonks. On ją

tolerował – a to już był sukces. Okupowała w końcu jego

wymarzone stanowisko OPCM.
Gryfon pomyślał, że takie wzajemne

nastawienie ich do siebie może wynikać z przynależności do Zakonu.
-

Umyj kark Tonks, to pogadamy – jadowicie wysyczał Severus.

/>Kobieta wybuchła perlistym śmiechem. Harry też nie wytrzymał i się

zaśmiał.
Snape jedynie uśmiechał się krzywo z politowaniem.
-

Jak zawsze jesteś miły i uroczy. Och Severusie, jak mi brakuje twoich

szlabanów – ironizowała Tonks.
Pewnie Snape by jej jeszcze coś

powiedział, ale pani Pince wyrosła przy nich jak spod ziemi.
- Ja

rozumiem uczniów - powiedziała z miną wygłodniałego sępa –ale

nauczyciele.. Wstyd! Po tobie się tego nie spodziewałam Severusie. Albo

będziecie cicho, albo was wyproszę.
Snape posłał bibliotekarce

spojrzenie wściekłego hipogryfa i udał się ze swoim tomiszczem do jednego ze

stolików przy oknie.
Tonks natomiast wzruszyła ramionami i

pomaszerowała do działu ksiąg zakazanych.

Harry spokojnie

przeczytał trzykrotnie swoje wypracowanie i chciał już wyjść gdy dobiegł go

teatralny szept od strony lewej.
- Harry, jeżeli skończyłeś, to daj,

sprawdzę od ręki.
Chłopak rozejrzał się. Pani Pince smacznie zasnęła

za swoim biurkiem.
Harry podszedł do swojej profesorki i podał jej

zwinięte rolki.
- Proszę. To trochę tandetne i patetyczne, ale chyba

nie dostanę Koszmarnego.
- Na pewno nie, jesteś bardzo dobry z Obrony.


- Ale nie z filozofii – jadowicie wysyczał Snape spod okna.

/>- Cicho Severusie, pani Pince zasnęła – Tonks uśmiechnęła się

złośliwie.
Mistrz Eliksirów uniósł groźnie brew i trzasnął swoim

tomiszczem, Bibliotekarka obudziła się i aż podskoczyła przy tym z wrażenia.

Rozejrzała się nieprzytomnie. Wyglądała tak komicznie, że Harry i Tonks

musieli zakryć usta rękami, żeby nie parsknąć ze śmiechu.
Snape wstał

i odniósł książkę na biurko Pince. Wychodząc posłał jeszcze bardzo wredny i

bardzo złośliwy uśmiech w kierunku Harry'ego i Tonks.

***

/>Harry zjadł niewiele i Hermiona zaczęła głośno martwić się o jego zdrowie.


- Daj spokój – warknął w odpowiedzi chłopak i dziewczyna

zamilkła jak niepyszna.
Ron popatrzył tylko na nich niepewnie, ale

wolał się nie wtrącać.

Po kolacji Hermiona stwierdziła, że chce

jeszcze zajrzeć do biblioteki coś sprawdzić i Harry, ku jej zdziwieniu,

zaproponował swoje towarzystwo.
Po korytarzach wałęsało się mnóstwo

uczniów, wyszukujących jakiekolwiek preteksty, aby tylko nie iść jeszcze do

siebie. Niektórzy rozmyślali nawet o jakiejś drace.. W końcu weekend był już

na finiszu i należało zaszaleć.
Harry dojrzał jak Ginny i Luna suną w

stronę Sali Transmutacji z podejrzanymi ładunkami pod pachami. Ginevra* z

klasą podtrzymywała tradycje założona przez jej dwóch bliźniaczych starszych

braci – knuć, psocić i kłamać w żywe oczy. Całkiem nieźle jej to

wychodziło.
Ginny Weasley puściła Harry'emu oko, a on tylko

wzruszył ramionami.

- Hej, Potter! Idziesz ze swoja

dziewczyną do Biblioteki? – dobiegł ich lodowaty, drwiący i bez

wątpienia ślizgoński głos.
- Nie zwracaj uwagi - syknęła Hermiona,

zupełnie niepotrzebnie, bo Harry zignorował odzywkę.
- Powiedz,

Potter, bardzo płakałeś, gdy przeczytałeś o śmierci Notta? Podobno wiele was

łączyło. – Na przystojnej acz wrednej twarzy Malfoya wykwitł złośliwy

uśmiech.
Kilku Ślizgonów się zaśmiało, ale większość uczniów patrzyła

z zainteresowaniem i niepokojem.
Harry zacisnął zęby.
- Przestań

– Blaise spojrzała nieprzyjaźnie na Ślizgona. – A ty Pansy nie

rżyj jak idiotka. Podobno jesteście Prefektami.
- Nic ci do tego

– warknęła urażona Parkinson.
Malfoy totalnie "olał"

czarnowłosą koleżankę.
- No jak, nosisz żałobę, Potty? – Draco

był zły na matkę, że ochrzaniła go w liście za podejście do całej sprawy,

więc musiał sobie ulżyć. A najlepiej było sobie ulżyć na obiekcie, który

spowodował jego złe samopoczucie.
- Zamknij się Malfoy, kretynie!

– nie wytrzymała Hermiona.
Harry'ego od zaciskania zębów

zaczęła już boleć szczęka.
Draco nie zamierzał jednak ani się zamknąć,

ani dać za wygraną.
- Lepiej ty się zamknij, durna szlamo! –

kulturalnie odpowiedział Gryfonce.
Podszedł do nich i z całej siły

odepchnął dziewczynę, tak, że omal nie wpadła na ścianę. Hermiona krzyknęła

z bólu i zaskoczenia.
- DRACO!!! – Blaise chciała

zatrzymać blondyna, ale Crabb złapał ją za rękę i tylko syknęła z bólu i

bezsilnej złości.
- Ciebie Granger, powinien ktoś porządnie

przelecieć, może się wtedy nauczysz gdzie twoje miejsce - Draco uśmiechnął

się paskudnie.
- Cham! – obydwie dziewczyny – Hermiona

i Blaise – były zbulwersowane.
- Powiedz Potter, podobało ci

się? Całkiem ładne masz te blizny... Co na to twoja biedna szlamowata matka?

Pewnie przewraca się w grobie. W końcu jej syn jest prawdopodobnie gejem i

na pewno - masochistą.
- Jak śmiesz? – wysyczała Hermiona.

/>Malfoy wyciągnął rękę i przesunął dłonią po policzku Harry’ego.

/>- Podobam ci się, Potter? – spytał ze złośliwym uśmiechem. Jedynie

Crabb i Goyle wyglądali na zadowolonych i nawet na twarzy Parkinson uśmiech

już zbladł.
Zabini była zdegustowana, ale nie mogła się nigdzie

ruszyć, bo jej ramię ściskał Crabb. Wyrwała mu się i roztarła rękę.

/>Malfoy przesadził.
Harry błyskawicznie wyciągnął różdżkę i

przycisnął ją do gardła Dracona.
- Tknij mnie jeszcze raz Malfoy, a

przysięgam, że cię zabiję – głos Gryfona był lodowaty i nieprzyjemny.


Ślizgon jeszcze nigdy wcześniej nie widział go w takim stanie i

szczerze powiedziawszy trochę się przestraszył.
- Tobie kompletnie

odbiło, Potter – warknął.
- Mówię całkowicie poważnie. ZABIJĘ

CIĘ...

- Co tu się do jasnej cholery dzieje?! – zimny

głos Mistrza Eliksirów eksplodował w korytarzu niczym erupcja Etny. Wszyscy,

którzy byli w pobliżu skulili się w sobie, część chciała się schować pod

ziemię albo uciec.
Snape szybkim spojrzeniem ogarnął sytuację.
-

Odejdź, Malfoy – Harry wcale nie przejął się obecnością groźnego

nauczyciela. Był wściekły. – Odsuń się, albo walnę w ciebie jakimś

przykrym przekleństwem, sukinsynu..
Draco odsunął się niepewnie od

Gryfona. Na szyi miał ślad po różdżce Harry'ego.
- Jesteś

psychicznie chory, Potter – wysyczał. – Powinieneś się leczyć.


- Czy ktoś mi łaskawie raczy wytłumaczyć, co tu zaszło? –

chłodno spytał Snape.
Popatrzył na szarą na twarzy Granger, która

miała łzy w oczach, potem na plakietkę Prefekta na piersi Parkinson i

odwrócił się w stronę pobladłej i zbulwersowanej Zabini.
- Ty mi

powiesz – zwrócił się do Ślizgonki.
Draco zdziwił się

niepomiernie.
To ON był prefektem.
To JEMU groził Potter.

/>Wszystko powinno być JASNE.
Harry nadal ściskał w ręku różdżkę i

wilkiem patrzył na Malfoya. Wyglądał tak, jakby w każdej chwili mógł rzucić

w niego Cruciatusem lub Kedavrą.
- Schowaj to, Potter –

powiedział spokojnie nauczyciel – zanim kogoś uszkodzisz.

/>Chłopak z ociąganiem wsunął potencjalne narzędzie zbrodni do kieszeni.

/>Hermiona miała go ochotę przytulić i pocieszyć, ale wiedziała, że takie

postępowanie przyniosłoby zgoła skutek odwrotny do zamierzonego, więc

patrzyła tylko wściekle na Malfoya. Bardzo chciała strzelić go po gębie,

albo dać mu porządnego kopa w zgrabny, szlachecki tyłek.

Blais

Zabini popatrzyła niepewnie na nauczyciela.
- Rozejść się!-

warknął Snape. – Zostają tylko Zabini, Malfoy, Potter i...

Parkinson... Reszta wio! Nie, ty Granger też zostaniesz – dodał po

chwili.
- Słucham Zabini, powiedz co się stało – Snape

specjalnie zapytał właśnie ją. Bo była z jego domu. Bo była inteligentna i

taktowna. Bo wyglądała na poruszoną.
Dziewczyna najdelikatniej jak

potrafiła opisała całą sytuację, pomijając milczeniem zachowanie kolegi

względem Hermiony. Nie po to by go chronić, ale by oszczędzić upokorzenia

Gryfonce. Jako kobieta mogła zrozumieć jak podle czuje się Granger.
-

Rozumiem – zimno stwierdził Snape. – Oddaj mi odznakę,

Parkinson.
- Słucham?! – mopsowata twarz dziewczyny wyrażała

ogromne, niekwestionowane zaskoczenie.
- Oddaj mi odznakę. Nie

interweniowałaś. Ty Malfoy, też oddaj mi swoją.
- ŻE, CO?!?!

– wrzasnął zbulwersowany blondyn.
- To co słyszałeś i zachowuj

się... Oddaj mi odznakę. Jeżeli mi udowodnisz, że nadajesz się na Prefekta -

oddam ci ją z wielką chęcią. Ale na razie z wielką przykrością musze ci ją

odebrać.
- Nie rozumiem pana – warknął Draco odpinając swoja

odznakę.
- Porozmawiam sobie z tobą na osobności to może zrozumiesz

– spokojnie odpowiedział nauczyciel odbierając obydwie plakietki.

/>Jedną z nich wręczył zaskoczonej Blaise.
Hermiona patrzyła na to

szeroko otwartymi oczami. Draco także. Parkinson patrzyła tępo. Harry

patrzył cały czas na Malfoya. Jak rozjuszony Hardodziob.
- Proszę -

powiedział do wbitej ze zdziwienia w grunt Ślizgonki. - Od dzisiaj ty jesteś

Prefektem. Tylko ty... Mam nadzieję, że sobie poradzisz z tą bandą kretynów.


- Dziękuję sir – wyjąkał Blaise.
- Możesz odejść Zabini.


Dziewczyna odeszła zdziwiona i zszokowana postępowaniem nauczyciela.



- Coś ci się stało, Granger? - Spytał Snape pozornie obojętnie,

patrząc na Hermionę, która roztarła odruchowo bolące ramię.
- Nic, sir

- odrzekła, mocno rumieniąc się, dziewczyna.
- Jak nie chcesz mówić to

twoja sprawa - łagodnie skomentował nauczyciel.
- Ty Draco pójdziesz

ze mną i utniemy sobie małą pogawędkę - zwócił się po chwili do Ślizgona.

/>Malfoy wyglądał na podłamanego, sfrustrowanego, złego i zawstydzonego, i

Hermiona poczuła chłodną satysfakcję.
- Pamiętaj - ciągnął spokojnie

nauczyciel - że od dzisiaj, będziesz oceniany dużo surowiej niż dotychczas.

Pochodzisz ze szlacheckiego rodu z tradycjami, który od wieków szczyci się

tak zwaną czystością krwi, Malfoy. - Snape popatrzył krzywo na Dracona. - To

zobowiązuje. Masz mi udowodnić, że jesteś szlachcicem. O ile mi wiadomo,

szlachcic powinien zachowywać się szlachetnie. Zobaczymy czy potrafisz, bo

jak dotąd jakoś tego nie zauważyłem... Granger, Potter... – zwrócił

się do Gryfonów - ...marsz do siebie i to już, bo wlepię wam szlaban. A ty

masz go pilnować co by nie uszkodził po drodze ani siebie, ani, nie daj

Boże, kogoś innego. Jazda!
- Dobrze, sir - powiedziała grzecznie

Hermiona. Jedyną odpowiedzią zielonookiego było pogardliwe spojrzenie

rzucone w kierunku Malfoya, który teraz wyglądał nieciekawie i wcale nie był

już pewny siebie.
- Idziemy - Snape spokojnie zwrócił się do Dracona.


- Chodź, Harry - powiedziała Hermiona cichutko - jakoś odechciało mi

się iść do biblioteki...
Chłopak popatrzył na nią spode łba i

poczłapał w kierunku wieży Gryffindoru.

Harry poszedł prosto do

dormitorium.
Wypił resztki eliksiru od pani Pomfrey i walnął się w

ubraniu na łóżko.
Podjął bardzo mocne postanowienie, że nigdy w życiu

nie zapłacze.


* Ginevra

- mimo, że zdrobnienie imienia majmłodszej latorośli Weasley'ów

nieodmiennie przywodzi na myśl imię Virginia to tak (Ginevra) ma w oryginale

na imię Ginny, więc musiałam zmienić.



/>***
Usiądź – spokojnie powiedział Snape.
Draco osunął się

bezwładnie na krzesło, na przeciwko biurka nauczyciela, oczekując surowej

nagany i porządnego szlabanu.
Nic takiego jednak nie nastąpiło.

/>- Napijesz się czegoś? – spytał Severus ucznia.
- Eee...

słucham? – Draco był szczerze zdziwiony.
- Pytałem czy się

czegoś napijesz, Draco. W końcu piętnastego listopada kończysz siedemnaście*

lat i jesteś prawie pełnoletni.
- Eee... – zaczął bardzo

elokwentnie Ślizgon – w takim razie napiję się z panem. Tego samego co

pan.
- Doskonale. Chcę z tobą bardzo poważnie porozmawiać. Opowiem ci

o czymś, co wydarzyło się prawie osiemnaście lat temu. Mam nadzieję, że

zrozumiesz swój ogromny nietakt w stosunku do Pottera i że go...

przeprosisz.
- ŻE CO?! - były rzeczy na tej ziemi, których Malfoy

nie zrobiłby za nic i przepraszanie Pottera było jedną z nich. Zrobiłby za

to w zamian wiele innych rzeczy, na przykład...
„Dlaczego nie

każe mi się przespać z Hermioną Granger? – pomyślał nie wiadomo

dlaczego Malfoy. – Oj, chyba mi odbija...” – blondyn

otrząsnął się odganiając od siebie przyjemne i całkowicie nie na miejscu

myśli dotyczące orzechowookiej Gryfonki. Zdawał sobie sprawę z

niedorzeczności swoich rozwarzań, ale to wcale mu nie pomagało.


/>- To, co słyszałeś – dobiegła go jak zza światów odpowiedź

nauczyciela, sprowadzając go na ziemię – i pamiętaj o manierach. Nie

jesteś Potterem.
- A co ma do tego wydarzenie sprzed prawie osiemnastu

lat ?– zapytał już zupełnie przytomnie chłopak.
- Ogromnie dużo.

Jak posłuchasz, co ci mam do powiedzenia, zrozumiesz – Snape postawił

na biurku dwie szklaneczki napełnione Brandy z lodem.
Wyciągnął

papierosy i poczęstował już zupełnie zaszokowanego Malfoya.


/>Palili, sączyli drinki, a Severus opowiadał cichym, spokojnym i matowym

głosem, wydarzenie sprzed lat, przeżywając po raz kolejny koszmar, którego

nie mógł i nie chciał zapomnieć.
Draco ani razu mu nie przerwał. Był

wstrząśnięty. Mimo, że wypił trzy porządne drinki, czuł się podle trzeźwy.



- Mój ojciec naprawdę to zrobił? – spytał gdy tylko

nauczyciel skończył swoją upiorną opowieść. Snape oczywiście pominął

milczeniem obietnicę, którą złożył tamtego dnia Salomonowi. Wyszedł z

założenia, że Draco raczej nie wie, iż Mistrz Eliksirów jest wampirem. Dowie

się w poniedziałek. Wtedy też domyśli się, kto zabił Notta.
I oby

Percy nie zechciał go przesłuchiwać.
Severus musiał mu opowiedzieć o

tych tragicznych wydarzeniach. Nie było innej rady, aby dotrzeć do

krnąbrnego, zakochanego w sobie blondyna.
Snape widział, że chłopak

jest wstrząśnięty tym, co usłyszał i zwrócił uwagę na jego nienaturalną

bladość przebijającą się nawet przez zdobytą podczas wakacji opaleniznę, ale

nie widział innej rady, jak przemówić mu do rozsądku.
Snape się mylił,

co do jednej rzeczy.
Draco już dawno domyślił się, że jego opiekun

jest wampirem i powoli zaczynało do niego docierać, co się stało.
Nie

bał się Mistrza Eliksirów, czuł do niego tylko ogromny szacunek. Nott nie

zasłużył na to żeby żyć...
Malfoy nie zdradził jednak ani jednym

gestem, czy słowem, że domyśla się prawdy.
- Mój ojciec zachował się

jak bohater – Draco poczuł dumę na myśl o odwadze swojego rodziciela.

– On wiedział, że Czarny Pan go za to ukarze, prawda?
- Tak,

Draco. Doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Gdyby twój ojciec mu nie

przerwał, rozerwałbym Notta gołymi rękami. Jak widzisz zawdzięczam

Lucjuszowi życie. Lord nie wybaczyłby mi tak ogromnej niesubordynacji.

/>
Draco robił się na przemian bardzo blady i szary. Snape przyglądał

mu się z zaciekaniem
- Ja... nie miałem pojęcia – Malfoy spuścił

wzrok i zaczął namiętnie miąć w palcach swoją szatę.
- Wiem, że nie

miałeś pojęcia – odrzekł chłodno nauczyciel. Ale to cię nie

usprawiedliwia. Chyba zdajesz sobie z tego sprawę?
Draco zarumienił

się jak piwonia.
Teraz, gdy siedział sobie w ciszy i spokoju, dotarło

do niego, jakim był chamem. I nie miało tu znaczenia, że on i Potter się nie

cierpią. Tu chodziło o coś więcej.
- Tak, sir – wyszeptał i

Severusowi autentycznie ulżyło.
„Będą jeszcze z niego

ludzie” – pomyślał .
Draco chyba podlej czuć się nie mógł.

Wolałby, żeby Snape wytargał go za uszy, nawet publicznie i nawrzeszczał na

niego, niż opowiedział mu tą całą makabryczną historię.
Przystojny

blondyn czuł się przez to tak, jakby osobiście brał udział w torturach

Pottera i wcale mu to nie poprawiało samopoczucia.
- Czy rozumiesz,

dlaczego zabrałem ci odznakę Prefekta? – spytał łagodnie Snape.

/>- Chyba tak. Chodzi o mojego ojca...
- Nie tylko Draco. Można kogoś

nie lubić, nawet nienawidzić, ale są pewne niepisane granice, których się

nie przekracza. Jesteś młody i masz szansę wyrosnąć na porządnego człowieka.

Nie to co ja – Severus pociągnął ostro ze szklanki.
- Niech pan

tak nie mówi. Pan jest absolutnie w porządku – zaprzeczył zapalczywie

i szczerze Ślizgon.
- Nie. Nie jestem w porządku – uciął zimno

nauczyciel. – Ja też torturowałem ludzi. Czy to ważne w jaki sposób? A

tobie pobłażałem przez tyle lat. Gdybym traktował cię surowiej nie doszłoby

dziś do tej przykrej sytuacji.. – Severus nalał po jeszcze jednym

drinku. – Czy ty nie pojmujesz, że Potter jest bliski skończenia ze

sobą? Może nawet dobrze by zrobił, bo w imię czego ma się męczyć dalej z

takim życiem... – Draco popatrzył uważnie na profesora.
- Pan mu

współczuje.... – to było bardziej stwierdzenie, niż pytanie.
- A

dlaczego nie? – Severus zapalił kolejnego Marlboro i poczęstował

ucznia. – Zrozum chłopcze, że ja wiem, co potrafił zrobić z człowieka

Nott. I tego tak naprawdę nie da się opisać..
- Rozumiem...- Draco

zaciągnął się głęboko.
- To, co pan mi opowiedział... Ja nigdy nie

zastanawiałem się nad tym na czym polegają tortury. Ani nigdy nie

pomyślałem, że czarodziej może się posługiwać mugolskimi środkami, i że mogą

one być tak drastyczne i okrutne. Jak on mógł robić takie rzeczy

dziesięcioletniemu dziecku, nie rozumiem... – chłopak ukrył twarz w

dłoniach.
- Jeszcze wielu rzeczy nie będziesz w stanie zrozumieć w

swoim życiu Draco – głos Snape’a był łagodny i niemal smutny.

– Grunt aby samemu nie dotknąć dna. Idź do siebie i zastanów się nad

tym co usłyszałeś. I pamiętaj – w ostateczności wybór zawsze będzie

należał do ciebie.

„Moje życie jest puste jak dzban

– myślał blondyn idąc do Pokoju Wspólnego – moi

przyjaciele kochają tylko moje pieniądze, moja rozwydrzona, płaska

jak decha dziewczyna tak samo... ach i kocha jeszcze moje szlachectwo...

kretynka myśli, że się z nią ożenię – chłopak zaśmiał się gorzko na tą

myśl.- Jestem zapisany od urodzenia do Śmierciożerców i będę w przyszłości

torturował szlamy i mugoli... cóż za zaszczytny cel życiowy...” - na

twarzy młodzieńca wykwitł cyniczny, smutny uśmiech.
Tej nocy Draco

Malfoy nie zmrużył oka ani na minutę.

***
******

style='color:green'>Poniedziałek, 05.11.1996



/>"Śniadanie… Kurwa… Kolejne śniadanie w gronie tych debili

Crabba i Goyle’a, i tej durnie rechoczącej się Parkinson..." -

Draco strząsnął gniewnie rękę dziewczyny ze swojego uda. Pansy spojrzała na

niego ze złością i odwróciła się obrażona do Millicenty.
Draco Malfoy

był niewyspany.
Draco Malfoy był zły.
Draco Malfoy był

przygnębiony.
Draco Malfoy był rozgoryczony
Draco Malfoy MIAŁ

DOŁA.

Harry jadł powoli i bardzo, bardzo mało.

/>„Przeżyję tylko ten dzień, żeby wiedzieć, co się stanie –

pomyślał rzeczowo – a dziś wieczorem... sayonara, żegnaj piękny

świecie...”
Hermiona patrzyła na niego przygnębiona, ale nie

mówiła nic, Chłopak nie wyglądał tak, jakby chciał o czymkolwiek rozmawiać.


Spojrzała na stół Ślizgonów.
Parkinson plotkowała z Millicentą.


Blais siedziała jak zwykle spokojnie i chyba jadła bardzo niewiele.


Malfoy... Malfoy wyglądał dziwnie, był jakiś przygaszony, spokojny.


- Na kogo tak się gapisz? – spytał Ron.
- Och, ja się

tylko zamyśliłam – powiedziała rozproszona dziewczyna.
Śniadanie

dobiegało już końcowi, gdy do Wielkiej Sali weszło dwóch wysokich mężczyzn,

ubranych w granatowe, oficjalne szaty.
Dumbledore wstał. Wyglądał na

skonsternowanego.
- Mieli panowie przyjść dopiero po południu.

/>Wiceminister Magii całkowicie go zignorował.
- Jak pan widzi

Dumbledore, przyszliśmy wcześniej – odpowiedział, lekceważącym tonem,

dyrektorowi.
Drugi mężczyzna miał ciemną karnację i był nieco starszy

od Percy’ego, a jego dosyć przystojną twarz szpecił wyraz okrucieństwa

i cynizmu.
- Pozwolicie państwo – zaczął drwiąco Weasley –

że przedstawię mojego współpracownika... Igor Matrojew – mężczyzna

ukłonił się przy tych słowach zdawkowo – jest z pochodzenia Bułgarem.

Mianowałem go Przewodniczącym Komisji Do Walki Z Wampiryzmem I

Wilkołactwem...
- Chciałem ci przypomnieć Percy, że Dekret O Ochronie

Wampirów nadal obowiązuje – zimnym głosem przerwał wiceministrowi

dyrektor.
- Już niedługo, Dumbledore i radziłbym ci zwracać się do

mnie z należytym szacunkiem.
Uczniowie byli w szoku. Nawet ci, którzy

nie darzyli Albusa zbyt dużym poważaniem, uważali teraz, że Percy zachowuje

się po chamsku.

- Jak wiecie, a raczej jak większość z was nie

wie... – drwiącym głosem ciągnął Percy – ...jeden z waszych

nauczycieli jest wampirem – po sali przeszedł szmer niedowierzania.

– Automatycznie też jest podejrzanym w sprawie o morderstwo Salomona

Notta i zostanie dziś po południu zabrany na przesłuchanie do Azkabanu.

/>- Jeżeli mam zostać przesłuchany po południu, to w takim razie, co panowie

robią tu w czasie śniadania? – zapytał uprzejmie Snape.
- Jesteś

podejrzany o morderstwo – warknął Percy – więc się nie pytany

nie odzywaj.
Severus popatrzył na Dracona. Chłopak nie był ani trochę

zdziwiony.
„Wiedział.... Domyślił się już wczoraj. Inteligentny

gnojek...”
Uczeń posłał mu uspakajające i smutne spojrzenie.

/>W Malfoyu zaszła jakaś subtelna odmiana. Snape westchnął i popatrzył

łagodnie na blondyna.
Draco odwrócił wzrok.
Teraz Malfoy patrzył

na Hermionę. Dziewczyna z niedowierzaniem wpatrywała się w Percy’ego.

Wyglądała na wstrząśniętą.
- Ale pytanie, które zadał profesor Snape

jest istotne – podjął wątek Albus. – Co panowie robią tu o tak

WCZESNEJ porze?
- Wypełniamy obowiązki – odwarknął Percy, a jego

towarzysz uśmiechnął się cynicznie. – Zginął szlachetny człowiek i

jesteśmy tutaj w związku z tą sprawą... Zabieramy na przesłuchanie pana

Dracona Malfoya – wszyscy byli absolutnie zdziwieni. – Pan

Malfoy zawsze był ulubionym uczniem Snape’a dlatego zostanie

przesłuchany...

Harry zaśmiał się głośno.
- Nott

szlachetnym człowiekiem? – spytał zimno. – Powiem ci coś Percy,

ten twój szlachetny człowiek torturował mnie przez prawie dwie doby.

Nawet nie wiesz do czego był zdolny. Powinniście wystawić pomnik jego

mordercy, jak już go znajdziecie. Takie jest moje zdanie.
- Tak

twierdzisz, Potter? – lodowatym tonem spytał nowo upieczony

Wiceminister. - W takim razie ty też zostaniesz przesłuchany. Takie

oszczerstwo nie ujdzie ci płazem.
- Zarzucasz mojemu uczniowi

kłamstwo, Percy? – spytał chłodno Dumbledore.
- Po pierwsze,

przypominam o wymaganym w stosunku do mnie szacunku, dyrektorze, a po

drugie, wszyscy wiedzą, że Potter ma od dawna urojenia!
-

Jak śmiesz! Ja wierzę Harry'emu, jakbyś nie widział to ma blizny

nawet na twarzy! - wrzasnęła Hermiona
- Z szacunkiem, panno

Granger – wycedził przez zęby Percy, taksując Hermionę wzrokiem tak,

jakby była towarem na wystawie. Dziewczyna poczuła się dziwnie i odwróciła

wzrok. - Twierdzisz, że Potter mówi prawdę? A myślałem, że jesteś

inteligentna.
- Nie do twarzy ci z sarkazmem, Percy. Poza tym nie

potrafisz go używać – Hermiona była wściekła. – Jesteś ślepy i

głuchy na wszystko co ci nie pasuje i woda sodowa ci do głowy uderzyła.

Wlazłbyś w tyłek każdemu, kto sypnie trochę grosza i kto posiada władzę.

Powinieneś się wstydzić.
- Coś ty powiedziała Granger? – spytał

chłodno Weasly. Ron spuścił wzrok. Było mu cholernie wstyd za brata. Chciał

się zapaść pod ziemię. – Sama tego chciałaś. Zapraszam. Ciebie też

przesłuchamy. Wiedz, że robię to z niemałą satysfakcją, mała mądralo. Nauczę

cię szacunku do władzy.
Hermiona podeszła na ugiętych nogach do dwóch

mężczyzn, Dracona i Harry’ego. Percy nadal bezczelnie taksował ją

wzrokiem.
Dziewczyna zdawała sobie sprawę, że nabrała kobiecych

kształtów, ale żaden chłopak tak paskudnie jeszcze na nią się nie gapił.

Poczuła się niepewna i zażenowana, a idąc odruchowo zapięła szatę, aż pod

samą szyję.

- Weasley – warknął Dumbledore – jak

śmiesz grozić mojej uczennicy?
Harry jeszcze nie widział go nigdy tak

poirytowanego. Nawet do Voldemorta zwracał się per „Tom”. Nigdy

nie mówił do nikogo po nazwisku, a przynajmniej on tego nie słyszał.
-

Dumbledore, racz się uspokoić – Percy popatrzył z wyższością na

Dyrektora – ja ją tylko pouczam. Jest bezczelna.
- Bo mówi ci

prawdę w oczy? – spytał szyderczo Snape.
- Milcz ,śmieciu

– Percy walną Severusa z całej siły w twarz. – Mówiłem ci już,

że nie masz prawa głosu.
Draco popatrzył na wiceministra jakby ten był

kupą łajna.
Czarnowłosy mężczyzna zwrócił lodowaty wzrok na Weasleya.


- Zrób to jeszcze raz to cię zabiję – powiedział bardzo cicho i

spokojnie.
- Śmiesz mi grozić? Czeka cię dziś przesłuchanie i to, co

teraz powiedziałeś Snape, na pewno nie świadczy na twoją korzyść..
-

Mało mnie to obchodzi, Wesley – spokojnie odpowiedział wampir. –

Zaryzykuję i jeżeli jeszcze raz mnie uderzysz, urwę ci łeb. Świat na tym nie

straci...
Coś w głosie czarnookiego przekonało wiceministra, żeby

potraktował groźbę poważnie.
- Jesteś żałosną imitacją wiceministra,

Weasley. Po raz pierwszy żal mi twoich rodziców. Uderz profesora

Snape’a jeszcze raz, wyświadczysz światu przysługę.
-

Porozmawiamy sobie na przesłuchaniu, Malfoy – jadowitym szeptem

powiedział Percy.
- Nie wątpię, że się na nas wyżyjesz –

spokojnie skomentował Harry.
- Milcz, Potter. Grozi ci proces o

pośmiertne zniesławienie jednego z najbardziej szanowanych członków naszej

społeczności.
- To niedorzeczne! – Hermiona była oburzona.


„To mi się śni. To nie może być prawda. Percy nie może być aż

takim draniem” – myślała gorączkowo.
Wiceminister nachylił

się nad nią i powiedział tak cicho aby tylko ona, Harry, Ron, Draco i ten

drugi facet mogli to usłyszeć. Nie pomyślał, że Snape też słyszy. Ze względu

na swoje, ostrzejsze od zwykłych ludzkich, zmysły
- Ty Granger, jesteś

małą zarozumiałą, szlamowatą suką. Pokażę ci gdzie jest twoje miejsce. I

albo spokorniejesz albo pożałujesz, że się urodziłaś – Percy

uśmiechnął się do niej paskudnie.
Hermiona poczerwieniała z

upokorzenia i zażenowania. Nie wierzyła własnym uszom. Nawet Draco popatrzył

na Percy’ego jakby go widział po raz pierwszy w życiu.
- Jesteś

sukinsynem – wysyczał cicho Harry.
Percy dał mu w twarz. Harry

popatrzył na niego z niedowierzaniem i złapał się z piekący policzek.

/>- Percy jak mogłeś!!! – Ron wydarł się na całe gardło ze

swojego miejsca przy stole. – NINAWIDZĘ CIĘ!!! NIGDY NIE

BYŁEŚ I NIE BĘDZIESZ MOIM BRATEM!!! – chłopak wybiegł z

sali ze łzami w oczach.
Uczniowie stali jak sparaliżowani. Ci, którzy

znali osobiście Wesley’a nie mogli w to uwierzyć. Owszem zawsze był

ambitny, ale to? Harry się z nim kolegował a on teraz go uderzył. Zaczęli

bać się o swoich kolegów, którzy mieli zostać przesłuchani. Współczuli nawet

Malfoyowi.
Dumbledore spojrzał nieprzeniknionym wzrokiem na mężczyznę,

który tryumfalnie patrzył na trójkę przestraszonych teraz uczniów.
-

Nie radziłbym ci robić tego po raz drugi – powiedział bardzo cicho

stary czarodziej.
Snape wstał. Spojrzał z pogardą na Percy’ego.


- Teraz wyjdę, a ty mnie nie będziesz zatrzymywał, Weasly. A nie

zrobisz tego, bo jeżeli tu zostanę i zobaczę albo usłyszę coś

jeszcze, to nie zdzierżę i cię zamorduję.
Severus odwrócił się i

wściekły wyszedł z sali.
- Doskonale – powiedział spokojnie

wiceminister. – Wasz nauczyciel już prawie podpisał na siebie wyrok.


- To jeden z moich najlepszych profesorów i nie pozwolę go zabić.

Rozumiesz? Nigdy nie zrobił NIC co zasługiwałoby na śmierć – w oczach

Albusa zaiskrzyły ogniki gniewu, zastępując obecnie w nich, niemal zawsze,

rozbawienie.
- A przynależność do Śmierciożerców? – drwiąco

zapytał młody mężczyzna.
- Odkupił to lojalnością i oddaniem w walce o

słuszną sprawę. Poza tym , zapominasz Percy o tym, że Nott był także

Śmierciożercą, a o ile mi wiadomo, nigdy z tym nie zerwał i był nim także w

chwili swej śmierci. Masz bardzo wybiórcze postrzeganie rzeczywistości...

Zawiodłem się na tobie.
- Nie obchodzi mnie, co o tym myślisz,

Dumbledore. Nikt nie udowodnił, że Nott był nadal Śmierciożercą po powrocie

Sam- Wiesz – Kogo.
- I nikt nie udowodnił, że nim nie był.

/>- Być może, ale to nie zmienia faktu, że zginął szlachetny człowiek.

Koniec tej bezowocnej dyskusji. Zabieram was na przesłuchanie do

Ministerstwa.
- Jeżeli pozwolisz Percy... To moi uczniowie i zamierzam

uczestniczyć w ich przesłuchaniu.
- Możesz z nami iść, Dumbledore. Ale

jeżeli myślisz, że zostaniesz wpuszczony na salę przesłuchań to grubo się

mylisz. – Dumbledore popatrzył na Percy’ego smutnym, zmęczonym

wzrokiem i wyszedł powoli zza stołu. Całe grono pedagogiczne wyglądało jak

wbite w siedzenia, tak samo uczniowie .
- Minervo, moja droga

dopilnuj, aby wszystko szło zgodnie z planem. Lekcje i tak dalej...
-

Dobrze, Albusie – powiedziała cicho doświadczona czarownica. Tonks

była blada i próbowała pocieszyć spojrzeniem przestraszoną Hermionę, ale ta

wyglądała jak nieobecna.
- Percyvalu Weasley – odezwała się

nagle McGonagall – zawsze byłeś ambitny, ale myślałam, że wyrośniesz

na porządnego człowieka, a ty... Nie wiem co powiedzieć, chyba powtórzę

słowa pana Malfoya, żal mi twoich rodziców... - jej głos był smutny i cichy

. Wiceminister rzucił jej pogardliwe spojrzenie.
- Idziemy - warknął


Przewodniczący Komisji Do Walki Z Wampiryzmem I Wilkołactwem powiódł

wzrokiem po sali z bezczelnym uśmiechem i wyszedł wraz z Percym, trojgiem

uczniów i dyrektorem. Na sali jeszcze przez minutę panowała martwa cisza.



***
Severus był wkurzony.
Wypił całą szklankę

Smirnoffa i wypalił trzy papierosy, odpalając jednego od drugiego.

/>Dopiero wtedy poszedł na zajęcia...
Spóźnił się dziesięć minut, ale

uczniów to nie zdziwiło, nie dzisiaj.

*
Na kolejnych dwóch

godzinach miał piąty rok Gryffindor – Slytherin.
Ginny Weasly

wyglądała tak jakby miała wybuchnąć w każdej chwili płaczem.
- Panno

Weasley – powiedział cicho - dobrze się pani czuje?
Dziewczyna

cicho chlipnęła w odpowiedzi i pokiwała głową.
- Widzę , że chyba

jednak nie...
- Ja bardzo przepraszam – z oczu czerwonowłosej

Gryfonki obficie popłynęły łzy – ja przepraszam za Percy’ego

– zaczęła szlochać niepohamowanie.
- Idź dziecko do skrzydła

szpitalnego i poproś o coś na uspokojenie, a potem możesz wrócić, albo iść

do siebie. Jak wolisz... – Severus zionął obojętnością
Ginny

popatrzyła z niedowierzaniem na profesora.
- Dziękuję –

szepnęła.
– Ja nadrobię materiał – dodała jeszcze od progu

i wybiegła za drzwi.
Całą drogę do ambulatorium przepłakała.


/>*
Snape nikomu nie wlepił szlabanu, ani nie odjął punktów.
Za

bardzo martwił się tym, co może dziać się w Ministerstwie.
Wcale nie

podobało mu się to, jak Percy i ten cały Igor Matajew, czy jak mu tam było,

patrzyli na Granger. W ogóle mu się to nie podobało.
Nie podobało mu

się też, że Wiceminister Magii dał Potterowi w twarz. Świadczyło to tylko o

tym, że zdolny jest do ogromnej podłości.
O czwartej po południu

zaczął się niepokoić.
O piątej niepokoił się już bardzo.
O

szóstej był zdenerwowany i szczerze się bał.

***
Był w

stanie skrajnego napięcia nerwowego, gdy w pokoju nauczycielskim, w samym

środku nienormalnej ciszy, Tonks, z hukiem, upuściła na podłogę pięć

dzienników szkolnych.
- NA MIŁOŚĆ CHRYSTUSA ZBAWICIELA!!!

– wydarł się mistrz eliksirów na Bogu ducha winną ciamajdę, tak że

kobieta omal nie wywróciła się na upuszczone dzienniki. – Myśl

Nymphadoro nad tym co robisz! Kiedyś głowę zostawisz przy łóżku i

przyjdziesz bez niej na śniadanie!
- Nie tylko ty się denerwujesz,

Severusie – łagodnie zwróciła się do niego Minerva.
Tonks

zbierała dzienniki ze łzami w oczach. McGonagall miała rację. Ona bardzo się

martwiła, zwłaszcza o Hermionę. Nie wiedziała dlaczego akurat o nią. Po

prostu tak było. Po twarzy pociekły jej łzy zdenerwowania, wstrzymywane od

dobrych kilku godzin.
Severus popatrzył na nią spode łba.
- No

już nie rycz – zaczął ją „łagodnie” pocieszać. - Jestem

tak zdenerwowany, że nawrzeszczałbym nawet na swoje odbicie w lustrze.

/>- To wampiry odbijają się w lustrze? – Tonks zdobyła się na żart i

próbowała wytrzeć łzy.
- W ludzkiej postaci tak – Severus

wzruszył ramionami.
- Trzeba było urwać mu głowę – wychrypiała,

rycząc już na cały głos, biedna Nymphadora – i ... nasrać do szyi!

– dokończyła efektownie i wybuchła śmiechem przez łzy.
-

Tonks! – krzyknęła oburzona McGonagall, ale sama się uśmiechnęła

na myśl o sytuacji opisanej przez koleżankę po fachu.
Teraz prawie

całe grono nauczycielskie się odprężyło.
- Tonks ma rację –

pisnął Flitwick.
Snape popatrzył na maleńkiego nauczyciela jakby

widział go po raz pierwszy w życiu. Tonks położyła dzienniki na stole,

wyjęła chusteczkę i wytarła nos. Posłała zbulwersowanej pani Pince

spojrzenie złego Puszka i usiadła ciężko.
- Nie oddamy cię bez walki,

Severusie.
Nauczyciele przytaknęli
- Zanim McNire wyjmie topór,

walne w niego Cruciatusem – z wielką powagą powiedziała zapięta, jak

zwykle, na ostatni guzik Minerva
Severus patrzył z lekkim

niedowiarzaniem na swoich kolegów. Zaczynało mu być głupio. Oni trzymali

jego stronę. No tak lojalność ludzi po fachu. Ale mimo wszystko...
Był

dla nich niemiły, sarkastyczny, złośliwy, a oni go lubili.

/>„Ludzie są dziwni” pomyślał, nie pierwszy i nie ostatni raz w

swoim życiu, Severus.
- Przestańcie, bo się zarumienię. Wiecie, że

jesteście nienormalni? – warknął, a większość belfrów uśmiechnęła się

pod nosem.
- My też cię kochamy, Severusie – powiedziała

uprzejmym tonem Nymphadora i blado się uśmiechnęła popijając swoją

rumiankową herbatkę.
„Paranoja” – pomyślał Snape i

wrócił do swoich notatek z zajęć. Nie chciał zostawiać dodatkowej roboty

Minervie ani Albusowi. Zawsze był dokładny...

***
Uczniowie

i dyrektor wrócili dopiero po kolacji, tuż przed ósmą.
Wyglądali

nieciekawie.
Miał wrażenie, że Granger, Potter i Malfoy postarzeli się

o co najmniej pięć lat. Byli milczący i wszyscy mieli jakieś dziwnie smutne

oczy.
Nie było w nich żadnych, widocznych emocji.
Wiceminister i

jego kumpel zabierali go do Azkabanu. Severus wypił punktualnie przed

kolacją swój napój, a teraz tego żałował. Percy i Igor musieli zrobić coś

strasznego, a on nie będzie się nawet mógł transformować, a jeżeli go zamkną

już dziś, co nie było wcale niemożliwe, to już nie pomści tych dzieciaków.

Mają odpowiedni eliksir i będą go w niego wlewać, aż do upojenia.


/>Potter wyglądał tak jakby podjął ostateczną decyzję, co do samobójstwa.


„Mogę mu tylko pobłogosławić, sam chciałbym mieć ten luksus,

przyznać się i koniec... Ale Dumbledore mnie potrzebuje, Zakon mnie

potrzebuje...” – Severus ciężko westchnął.
Najbardziej

przeraziło go spojrzenie Hermiony.
Było najbardziej puste.
Było

doskonale obojętne.
Tchnęło największym spokojem.
Spojrzał jej

głęboko w oczy, a ona z bólem odwróciła wzrok.
Mistrz Eliksirów

popatrzył z nienawiścią na Percy’ego.

- Idziemy, Snape

– warknął wiceminister uśmiechając się niemal radośnie,
-

Trzymaj się, Severusie – powiedział cicho Dumbledore.
- Niech

pan się o mnie nie martwi, dyrektorze – równie cicho odrzekł profesor.


- Jesteśmy z tobą – Minerva McGonagall robiła wszystko, żeby

nikt nie zobaczył w jej oczach łez.
- Cóż za wzruszające pożegnanie

– rzucił na odchodne Weasley.
Percy popatrzył na swoich

niedawnych nauczycieli, bez których nigdy nic by nie osiągnął z pełną buty

wyższością. Omiótł spojrzeniem Wielką Salę.
Rona tam nie było. Była za

to jego mała siostrzyczka, Ginny.
Patrzyła na niego.
Patrzyła z

pogardą i obrzydzeniem.
Percy nie poczuł się dotknięty.
On już

nie miał rodziny...

***
******

style='color:red'>Ostrzeżenie:
Ta część zawiera opis brutalnych

czynów i chociaż starałam się nie skupiać na szczegółach i jak

najdelikatniej opisywać sceny drastyczne ostrzegam o tym, że takowe się

pojawiają.



style='color:green'>Poniedziałek, 05.11.1996
Przesłuchanie

uczniów.

Albus, Hermiona i Draco siedzieli na

drewnianej ławeczce przed jedną z Sal Przesłuchań, na ostatnim piętrze

gmachu. Pomieszczenie było opieczętowane zaklęciem wyciszającym, więc nawet

gdyby w środku waliło się i paliło nie usłyszeliby najcichszego szmeru.

/>W środku siedział Harry. Siedział tam już godzinę.
Dyrektor zaczynał

się martwić, ale postanowił nie pokazywać nic po sobie, żeby nie denerwować

uczniów. Spojrzał na zegarek. Była dziesiąta dwadzieścia sześć.

/>„Pięćdziesiąt sześć minut”- pomyślał poirytowany.
-

Napijecie się czegoś? – zapytał Hermionę i Dracona.
Prze cały

czas, gdy Gryfon był przesłuchiwany, siedzieli w pełnym napięcia milczeniu.

Hermiona myślała z niepokojem o tym, do czego mogą posunąć się mężczyźni

przesłuchujący Harry’ego. Draco rozmyślał nad słowami profesora

Snape’a”, a konkretnie nad tym, co oznacza „bycie

szlachetnym” i jak daleko od tego ideału odbiega postawa nowego

Wiceministra Magii.

Teraz dwoje młodych ludzi spojrzało na

starszego mężczyznę z wyrazem zaskoczenia w oczach.
- Co? –

spytał niezbyt inteligentnie Draco.
- Pytałem czy się czegoś

napijecie. Tu na dole jest bufet, zjadę winda i coś wam przyniosę. Nie wiem

jak wam, ale mi chce się pić.
Dwójka uczniów popatrzyła na siebie

niepewnie i oboje szybko odwrócili wzrok. Hermionę irytowało to, że Draco

wyglądał tak pociągająco z tym swoim dziwnym, smutnym wyrazem twarzy i

głębokimi cieniami pod oczami. Z zainteresowaniem wlepiła wzrok w swoje

pantofle.
- No, co wam przynieść?
- Kawę - odpowiedzieli

równocześnie.
- Dobry wybór, ja też napiję się kawy – Dumbledore

uśmiechnął się blado.
- Albo czekolady – wypalili obydwoje jak

na zawołanie.
- No to może się decydujcie szybciej – Albus

uśmiechnął się trochę szerzej.
- Herbaty – w obydwu młodych

głosach zabrzmiała determinacja.
Gryfonka i Ślizgon spojrzeli na

siebie mało przyjaźnie i popatrzyli wyrzutem na Dyrektora Hogwartu.
-

W takim razie przyniosę wam kawę i jakieś ciastka – to mówiąc odwrócił

się i pomaszerował do windy.

Gdy Dumbledore wrócił, zjedli w

milczeniu cynamonowe ciastka i wypili kawę. Żadne z trojga ludzi nie

potrafiło w pełni cieszyć się ich wybornym smakiem. Atmosfera był zbyt

napięta.

*

Harry usiadł na niezbyt wygodnym krześle i

patrzył ja dwóch mężczyzn zajmuje dwa wygodne fotele za obszernym biurkiem

naprzeciw niego.
Chłopak rozejrzał się po sali. Nie była zbyt duża i

nie było w niej żadnych zbędnych mebli, bo i po co.
- Teraz Potter,

odszczekasz grzecznie, to, co powiedziałeś dziś rano – powiedział

Weasley.
- Nie zamierzam nic odszczekiwać – spokojnie

odpowiedział chłopak.
- Nie? Słyszałeś Igor, on nie – za

–mie – rza - nic – od – szcze –ki - wać

– Percy przedrzeźniał Harry'ego z kretyńską miną i przesłuchiwany

pomyślał, że urzędas wygląda jak pawian popisujący się przed widownią w ZOO.


Czarnowłosy mężczyzna o piwnych oczach, z których wyzierała skłonność

do okrucieństwa zarechotał głośno.
- Pan Potter – powiedział

zimno – sam jeszcze nie wie, co mówi... Jeżeli będziesz z nami

współpracował, to skończy się to szybko, łatwo i przyjemnie. Jeżeli nie,

będziemy... niemili. – Mężczyzna mówił płynnie po angielsku, a w jego

niskim głosie o ciemnej barwie pobrzmiewał, jedynie nikły, obcy akcent

/>Harry uśmiechnął się krzywo.
- Dlaczego nie widzę tu żadnego pióra,

ani pergaminu? Zeznania nie będą spisywane? – zdziwił się nieszczerze.


- Inteligentna bestia z ciebie, Harry – wycedził Percy. –

Ale w tym przypadku spisywanie zeznań mija się z celem. Ani ty, ani ten

śmieć, Malfoy, syn Śmierciożercy, ani Mądralińska Granger nie jesteście

warci marnowania papieru.
- Ja mam inne zdanie na ten temat. Nie wiem

o co ci chodzi, ale w żadnym wypadku nie grasz fair, Percy.
- Nie

jestem twoim kolegą, więc radziłbym ci zwracać się do mnie z należytym

szacunkiem. O intencje, które mną kierują się nie martw. Mam na celu jedynie

dobro społeczeństwa... Cel uświęca środkii. Nie wiedziałeś o tym?

/>- Nie wiedziałem, że można upaść tak nisko jak ty – Harry

pogardliwie wydął usta.
Percy wstał, a Igor obserwował kumpla spod

półprzymkniętych powiek drapieżnym wzrokiem.
- Jesteś źle wychowany

– powiedział spokojnie rudowłosy mężczyzna i uderzył Harry’ego w

twarz. Uderzył go na płask, wierzchem dłoni, tak aby nie uszkodzić skóry, a

sprawić ból. – Następnym razem jak mnie znieważysz, użyje Tormentera,

Potter.
Harry wiedział, co to znaczy. To była legalna wersja

Cruciatusa, używana często przez Aurorów. Zaczynał się coraz bardziej bać o

Hermionę. Ona nie była uległa i nie będzie miała lekko. Sam przyzwyczaił się

już do bólu na tyle by wytrzymać wszystko, co panowie z Ministerstwa mogą mu

zaoferować. O dziewczynę jednak się niepokoił.

- Powiedziałem

prawdę. Salomon Nott mnie torturował przez dwa dni. Dlaczego nie zejdziecie

do piwnicy jego domostwa i nie sprawdzicie? Obok spichlerza jest sala

tortur. Chodzi o to, że wy nie chcecie znać prawdy. – W głosie

Harry'ego brzmiała rezygnacja.
- Jesteś upośledzony przez ten swój

kretyński znak na czole, Potter. Każdy o tym wie. Uroiłeś sobie, że byłeś

torturowany, a teraz oczerniasz człowieka, który należał do jednego z

najznakomitszych rodów czarodziejskich czystej krwi... Możemy ci to

wybaczyć pod warunkiem, że odwołasz teraz to, co powiedziałeś i obiecasz nie

powtarzać nikomu tych bzdur.
- Od kiedy czysta krew ma dla pana takie

znaczenie, panie Wiceministrze Magii? – spytał drwiąco Harry
-

Och, Potter... Czysta krew jest istotna, ale skąd ty możesz to wiedzieć? W

końcu twoja matka pochodziła z mugolskiej rodziny...
- Spróbuj ją

obrazić chociaż jednym słowem, to pożałujesz – wysyczał Harry.
-

A co mi zrobisz? Twoja różdżka jest na dole, musiałeś ją zdać... Posłuchaj

Potter, ty będziesz miły dla nas, my będziemy mili dla ciebie, zrozumiałeś?


- Nie będę kłamał. Powiedziałem prawdę i tylko prawdę i nie zmienię

swoich słów.
- A cóż to jest prawda, możesz mi powiedzieć? –

Percy sparafrazował jedno z najbardziej znanych pytań w historii procesów.

– Cóż to jest prawda, Potter? – powtórzył drwiąco.
Igor

Matrojew zaśmiał się, wyraźnie rozbawiony słowami kolegi.
Chłopak był

przerażony. Zaczynał bać się nawet o Malfoya.
Oni mieli swoją prawdę.


Oni byli głusi na wszystko.
Oni nie zamierzali mu odpuścić.

/>- Nigdy nie zrozumiesz prawdy, Percy, bo jesteś kłamliwym sukinsynem

– powiedział wypranym z emocji głosem Harry Potter.

Ból

był straszny. Ale chłopak zacisnął zęby i wytrzymał. Zdołał nawet nie uronić

ani jednej łzy.
- Uprzedzałem cię, Potter. Uprzejmość to istotna rzecz

w kontaktach międzyludzkich. – Percy usiadł ponownie za biurkiem i

położył na nim nogi.
Harry wstał, obolały, z podłogi.
-

Chciałbym skorzystać z łazienki – powiedział cicho
- Proszę

bardzo, panie Potter - Igor wskazał na drzwi za swoimi plecami. -Poczekamy.

Nam się nigdzie nie spieszy.

- Potter – powiedział Percy,

gdy Harry wrócił i usiadł na krześle – będziemy tu siedzieć dotąd, aż

zrobisz to o co cię prosiłem. My mamy czas.
I siedzieli w martwej cisz

prawie godzinę.
W końcu Igor wstał.
- To nie ma sensu. Chodźmy

lepiej coś zjeść – powiedział do towarzysza.
Percy podniósł swój

szlachetny, wiceministerski tyłek z fotela i popatrzył na Harry'ego.

/>- Dobrze. A tobą Potter zajmiemy się jak wrócimy. Tym razem dużo

skuteczniej. Zrozumiesz może w końcu, co powinieneś zrobić.
„Nie

to, co powinienem, tylko to co jest dla ciebie i twojej kariery

wygodne” – pomyślał cynicznie Harry i wstał z krzesła.


/>*
Harry wyszedł za pięć jedenasta. Za nim wyszli Percy i Igor.

/>- Idziemy na dół napić się i coś zjeść – powiedział znudzonym tonem

Wiceminister - a ty, Potter, przemyśl dokładnie to, co ci mówiłem.

Przesłuchanie wcale nie musi być przykre.
- To oni cię jeszcze nie

skończyli przesłuchiwać? – Hermiona była zbulwersowana.
-

Powiedzieli, że mają czas.
- O co im do jasnej cholery chodzi. Ile

można przesłuchiwać jedną osobę?! – nie wytrzymał nerwowo Draco.


Harry popatrzył na niego obojętnie.
- Nie chciałem im

powiedzieć, tego co chcieli usłyszeć. Aha i nie używają Veritaserum,

widocznie nie zależy im zbytnio na prawdzie – Harry uśmiechnął się

krzywo, nie chciał ich niepokoić faktem, że nie ma sporządzanych żadnych

notatek z tego pseudo-przesłuchania.
- To chyba dobrze –

powiedziała Hermiona. – Nikt z nas nie wkopie profesora. Ups...

/>- Ja też znam prawdę – powiedział spokojnie Draco, a Dumbledore

smutno się uśmiechnął. – I wiesz co, Granger, nie cieszyłbym się

zbytnio z tego, że nie chcą użyć Veritaserum. Szczerze powiedziawszy raczej

bym się tym martwił – blondas popatrzył na Hermionę dziwnie i gdyby

dziewczyna go nie znała, pomyślałaby, że widzi w jego oczach troskę.
-

Nie martwcie się na zapas – powiedział uspakajającym tonem Albus,

który sam, wewnętrznie, niemal umierał z niepokoju o swoich uczniów. –

Ale Draco i Harry mają rację. To świadczy tylko o tym, że nowy Wiceminister

Magii wcale nie kieruje się dobrem wspólnym, a jedynie swoją własną wizją

porządku publicznego. Cóż, jakoś trzeba to tymczasem przecierpieć.
I

znowu zapadła cisza. Nie licząc małej chwili, gdy Dumbledore zapytał Gryfona

o to, czy się czegoś napije i czy nie jest głodny, na co chłopak stanowczo i

zwięźle odpowiedział „nie”, i poszedł na piętnaście minut do

łazienki, gdzie wypalił cztery papierosy pod rząd.

*

/>Mężczyźni wrócili dopiero za dwadzieścia pierwsza i Percy drwiącym gestem,

zaprosił Harry’ego z powrotem do Salę Przesłuchań. Chłopiec wstał i

powlekł się w kierunki drzwi. Wyglądał jakby szedł na własną egzekucję.

/>
- Witamy ponownie, panie Potter – Igor Matrojew rozsiadł się

wygodnie w fotelu, popatrzył uważnie na Harry'ego i rzucił na biurko

papiery, które ze sobą przytaszczył. Chłopak pomyślał, ze mężczyzna wygląda

jak sęp obserwujący swoją ofiarę.
- No, Potter, zmieniłeś zdanie?

– spytał Percy stawiając na biurku niedopitą kawę.
Harry

popatrzył na nich zimno i usiadł bez słowa.
Mężczyźni spojrzeli na

siebie porozumiewawczo. Igor zaczął spokojnie przeglądać przyniesioną

makulaturę.
- Nie masz mi nic do powiedzenia, Harry? – spytał

chłodno Wiceminister.
- Co mam zrobić, żeby ci otworzyć oczy, co?

– spytał Harry – Mam ci pokazać swoje blizny?
- Możesz

robić co zechcesz. Nawet urządzić mini-przedstawienie, Potter... Jak już

mówiłem, nam się nigdzie nie spieszy.
Zdesperowany chłopak zdjął

szatę, a następnie rozpiął i zaciągnął koszule. Wcale nie chciał by ktoś

oglądał jego oszpecone torturami ciało, ale miał nikłą nadzieję, że trafi

Percy’emu do rozsądku.

Cóż.. Harry Potter, Chłopiec Który

Przeżył, po raz kolejny w życiu naiwnie zaufał dobrej woli drugiego

człowieka i po raz kolejny się zawiódł.
Wiceminister Magii doznał

chyba lekkiego szoku bo pospiesznie odwrócił z obrzydzeniem wzrok i Harry

poczuł przewrotną satysfakcję. Matrojew natomiast parzył na niego bez

żadnego skrępowania, a nawet ze znudzeniem i z obojętnością.
- To

niesmaczne, Potter – powiedział Percy. – Racz się ubrać.
-

Ale zrobił mi to twój święty, niepokalany Nott. Dlaczego nie chcesz patrzeć?

Nie podoba ci się ta część jego działalności? – Harry cynicznie się

uśmiechnął. – Nie byłem jego jedyną ofiarą, on miał ich dużo, dużo

więcej i zasłużył sobie na to, co go spotkało – głos chłopaka był

bardzo cichy, bardzo stanowczy i bardzo smutny.
- Dosyć – Percy

walnął pięścią w biurko – nie wiem kto ci to zrobił Potter, może

nawet, sam sobie to zrobiłeś w jakimś napadzie szału – Harry nie mógł

uwierzyć w to, co usłyszał. – ale nie będziesz nikogo oczerniał.

/>- Tak, sam sobie to zrobiłem, Percy. Sam sobie wyrwałem hakiem ciało na

lewym boku. - głos Harry’ego był cichy, chłodny i cyniczny. - Musisz

tego spróbować, nawet nie wiesz jak to rajcuje, zwłaszcza jeżeli wcześniej

napijesz się eliksiru czuwania... ty pokręcony skrwielu.


/>Policzek, który wymierzył mu Igor był dużo bardziej bolesny od tego, jaki

otrzymał od Percy’ego. Matrojew bił o wiele mocniej niż jego kolega .

Tak mocno, że Harry się przewrócił.
- Pan wiceminister chyba ci mówił

coś o uprzejmości, gówniarzu, prawda? – spytał cicho i łagodnie.

– To było małe przypomnienie.
Chłopak poczuł pod powiekami

palące łzy wstydu, bólu i poniżenia. Zacisnął zęby, wstał, bez słowa się

ubrał i usiadł.
- Panie Potter, skoro nie chce pan współpracować,

musimy użyć małej siły perswazji - zaczął Igor.
Harry nastawił uszu.


„Chyba nie będą mnie szantażować?” – pomyślał

naiwnie.
- Pana Malfoya sympatią pan raczej nie darzy, więc sobie

daruję wykład o jego pobycie w więzieniu i planowanym wypuszczeniu go na

wolność dnia dziewiątego listopada bieżącego r oku, czyli za cztery dni...

– Harry poczuł nieprzyjemny ucisk w okolicy żołądka
- Ale panna

Granger to twoja bliska koleżanka... Jej rodzice to mugole... Prawda?

– spytał od niechcenia, a Harry wcale nie zamierzał odpowiadać.

– Nie chciałbyś chyba, Potter, by przydarzył im się jakiś przykry

wypadek...
Chłopak zamrugał z niedowierzenia. Popatrzył zszokowany

na Percy’ego, który uśmiechał się z wyższością
Zapadło

milczenie. Długie piętnastominutowe milczenie, w czasie którego Harry

stracił wiarę w sprawiedliwość.

- Nie ośmielicie się –

wyszeptał wreszcie przesłuchiwany. Czuł się tak, jakby cały mózg mu

wyparował, a w głowie została czarna dziura wypełniona pustką.
-

Pomyśl spokojnie, czy twój upór jest wart śmierci dwojga ludzi, Harry.

/>- A co cię obchodzą mugole?- syknął chłopak.
- Mugole są niegroźni i

zabawni, a czasem nawet się przydają, tak jak teraz. Gorzej z takimi

wyszczekanymi szlamami jak Granger – warknął Percy, a w jego głosie

brzmiała groźba..
Spojrzenie chłopca wyrażało totalny szok.
-

Dlaczego ją wyzywasz? Przecież kiedyś się z nią kolegowałeś... – nie

mógł uwierzyć Harry. Jego mózg wrócił na swoje miejsce, ale był teraz

odwrócony na lewą stronę i nie funkcjonował prawidłowo.
- To nie

wyzwisko, tylko adekwatne określenie, tak jak czarodziej, mugol, czy

Śmierciożerca – spokojnie powiedział Percy, jakby tłumaczył coś małemu

dziecku.
- To obraźliwy epitet stosowany między innymi przez

Voldemorta... - Percy się wzdrygnął na dźwięk tego imienia - ...i

Śmierciożerców. Określenie to czarodziej pochodzenia mugolskiego. Nie

jestem idiotą.
- Zwał, jak zwał, panie Potter, czy to istotne? –

odezwał się Matrojew. – Widzę , że nie boisz się wymawiać imienia

najpotężniejszego czarodzieja wszechczasów, Potter – a Harry'emu

wydało się, że usłyszał w głosie mężczyzny nutkę czci dla Voldemorta.

– To albo wielka odwaga, albo głupota...
- Największym

czarodziejem jest Albus Dumbledore – warknął Harry.
-

Nieistotne... – Igor popatrzył uważnie na chłopca. – Istotne

jest to, jakiego wyboru dokonasz. Myślę, że szlachetnego...

/>Harry popatrzył z bezsilną złością i smutkiem na obydwu mężczyzna.
-

Obydwaj jesteście skurwielami, słyszycie?! JESTEŚCIE SKOŃCZONYMI

SKuRWIELAMI!!!
Podwójny Tormrnter rzucił Harrym o ścianę i

chłopak osunął się na podłogę. Omal nie zemdlał. Jeszcze chwila, a zacząłby

krzyczeć, a z uszu i nosa chłopaka pociekłaby krew. Oni jednak wiedzieli

kiedy przestać, by na ciele przesłuchiwanego nie zostawić śladów przemocy

fizycznej.

Harry usiadł na podłodze i zapłakał z bezsilnej

złości.
Siedział tak przez następne czterdzieści pięć minut zaciskał

pięści, a z oczu kapały mu łzy.
Miał straszną ochotę zapalić, ale był

prawie pewien, że mężczyźni odmówią mu tej przyjemności.
Obydwaj

urzędnicy patrzyli na niego bez słowa i czekali na jego „szlachetną

decyzję.”

*
Dumbledore spojrzał na zegarek. Była za

piętnaście druga. Westchnął cicho.
- Martwi się pan? – spytał

Draco. Od kiedy tu byli wypalił już piętnaście fajek ze zdenerwowania i

wyciągnął szesnastą. Zajrzał do paczki. Zostały mu sporo, bo czternaście.


- Trochę – skłamał Albus. - Nie pal tyle, Draco...
-

Psychicznie nie wyrobię, jak nie zapalę, sir.
- Jak uważasz –

Dumbledore był zaniepokojony o Harry’ego, ale o pozostałą parę

uczniów, która jeszcze nie została przesłuchana, także.
Draco od

jakiegoś czasu nie chodził palić do łazienki. Wziął jeden z plastikowych

kubeczków i napełnił go po części wodą, tworząc w ten sposób prowizorkę

popielniczki. Było w miarę ciepło i blondyn zdjął już dawno swoja szatę i

położył, schludnie złożoną, na ławce. Siedział sobie na podłodze pod ścianą,

naprzeciwko dyrektora, żeby mu nie dmuchać dymem. Skrzyżował nogi, włożył

papierosa do ust i zapalił. Z kieszeni spodni wyjął gumkę i związał długie

już, sięgające do ramion piękne, jasne włosy. Oparł plecy o ścianę, zamknął

oczy i zaciągnął się głęboko. Krawat z barwami Slytherinu leżał obok na

podłodze.
Draco urósł sporo przez wakacje, tak samo zresztą jak Ron,

czy Harry i teraz był już młodym mężczyzną. Młodym, przystojnym mężczyzną.


Hermiona wróciła z łazienki i obrzuciła go na pozór obojętnym

spojrzeniem. Jego ciemnoszara koszula doskonale współgrała z odcieniem oczu

chłopaka. Związane włosy odsłaniały silnie zarysowane kości policzkowe, a

ciemna oprawa oczu pięknie kontrastowała z włosami i delikatną opalenizną

skóry.
Wyglądał pociągająco, a papieros dodawał mu tylko uroku.

/>Hermiona miała przez chwilę ochotę usiąść przy nim, nawet poprosić go o

papierosa i zapalić w jego towarzystwie. Paliła bardzo mało, a teraz miała

na to ogromną wręcz chęć, ale miała też swoją dumę i dlatego skierowała

kroki w kierunku ławki, na której siedział Dumbledore. Usiadła, założyła

nogę na nogę i wsparła brodę na dłoni. dyrektor Hogwartu wyglądał jakby

drzemał.
Draco popatrzył spod półprzymkniętych powiek nad Hermionę.

Zmoczyła włosy i odgarnęła je za uszy. Wyglądała... ładnie.

-

Chcesz zapalić, Granger? – spytał chłopak na tyle grzecznie na ile

potrafił i zaciągnął się mocno.
- Nie, dzięki – skłamała

Hermiona. – A w ogóle skąd wiesz, że palę?- dziewczyna wydęła z

pogardą usta i Draco po raz tysięczny w tym roku pomyślał, że są piękne.

Była w wakacje w Rzymie i mocno się opaliła, a jej wargi miały kolor bladych

malin i były po prostu śliczne. Ona cała była... śliczna.
„Hola,

Draco!” – sam siebie w myślach zganił Ślizgon.
- Ja

wiem wszystko – odrzekł nonszalancko i zgasił papierosa
- Jak

zwykle nad wyraz skromny i uprzejmy... – Hermiona się skrzywiła.

/>- Hej, wiem, że nie byłem dla ciebie miły, ale teraz jestem twoim

towarzyszem niedoli. – Hermiona nie wierzyła własnym oczom, Malfoy się

do niej uśmiechnął. - Chodź, nie krępuj się mam jeszcze... trzynaście

– powiedział zapalając następnego.
- Idź, Hermiono –

Dumbledore popatrzył na nią nieprzeniknionym wzrokiem, zza swoich okularów

– połówek. – Ja muszę was na chwilę opuścić – Albus wstał

i ruszył w kierunku łazienki.

Gryfonka podniosła się z

ociąganiem i usiadła obok Ślizgona. Draco wyciągnął w jej stronę paczkę

papierosów.
- Widziałem cię w październiku jak paliłaś za chatką

Hagrida. Nieładnie... – Blondyn posłał jej złośliwy uśmiech.
-

Odwal się – odcięła się ze złością i wyjęła papierosa
-

Radziłbym ci poćwiczyć trochę pokorę, Granger, zanim wejdziesz tam...

– chłopak skinął głową w kierunku drzwi, za którymi przebywał w tej

chwili Harry.
- Oni chyba nie lubią, gdy tak im się odpowiada.

/>Hermiona wzruszyła ramionami, ale w duchu przyznała Draconowi, który

właśnie podpalał jej papierosa, racje.
- Od dawna palisz? –

spytała obojętnie.
- Od piątego roku, ale dopiero od wakacji nałogowo.

A ty?
- Od wakacji, ale ja palę bardzo mało.
- Rozumiem.

Denerwujesz się?
- A ty byś się nie denerwował, gdyby siedział tam

teraz twój przyjaciel? – zirytowała się Hermiona i zaciągnęła się

mocno dymem. Odprężyła się lekko.
- Nie wiem – odpalił Draco.

– Widzisz, Granger, ja, w przeciwieństwie do ciebie, nie mam

prawdziwych przyjaciół. – W jego głosie była szczerość i gorycz, i

Hermiona spojrzała na niego niepewnie, niemal z sympatią, ale za chwile

powiedziała całkowicie chłodnym tonem:
- A czyja to wina Malfoy? Chyba

nie moja...
- Rozumiem twoją delikatną aluzję. Nieważne...

/>Zapadła cisza i spokojnie dopalali papierosy.
Gdy skończyli Hermiona

udała się do bufetu po litrową butelkę wody mineralnej.

*

/>- Namyśliłeś się, Harry? – spytał, w końcu, siedzącego na podłodze

chłopaka, Weasley.
- No, panie Potter, liczymy na mądrą decyzję z pana

strony – Matrojew popatrzył Gryfonowi głęboko w oczy. – Jak

będzie?
Harry czuł się absolutnie bezsilny.
- Dobrze –

powiedział i automatycznie poczuł pogardę do samego siebie. – Zgadzam

się.
- Ach, więc jesteś rozsądnym, młodym człowiekiem, Potter –

Percy uśmiechnął się paskudnie. Słucham...
- Odwołuje wszystko, co

powiedziałem o Salomonie Nottcie i obiecuje nikomu więcej nie mówić o tym i

zaprzeczać, jakoby Salomon Nott kiedykolwiek mnie torturował...
- To

rozumiem – Igor uśmiechnął się paskudnie. – Inteligentna

młodzież zamieszkuje Wielką Brytanię. To się chwali. Moja matka była

rodowitą Brytyjką, oczywiście czystej krwi – dodał patrząc z pogardą

na Harry’ego.
Chłopak poczuł, że jego krew wrze, ale nie dał się

sprowokować.
- Dobra, koniec pieśni – radośnie stwierdził

Weasley. – Idziemy rozprostować kości.
Jesteś wolny, Harry.

Musisz tylko jeszcze poczekać na swoich znajomych ze szkoły - Jeżeli też są

tacy chętni do współpracy, jak ty, będzie dobrze – Igor uśmiechnął się

drapieżnie, a Harry poczuł lodowaty dreszcz niepokoju biegnący wzdłuż

kręgosłupa.

*
Wyszli równo o drugiej, w momencie kiedy

Hermiona wróciła z butelką wody pod pachą.
- No i znowu sobie na nas

poczekacie – Percy wyglądał na radosnego.
- Nie wątpię –

syknął pod nosem Draco.
- Mówiłeś coś, Malfoy? – spytał niemal

uprzejmie wiceminister.
Draco nadal siedział pod ścianą. Podniósł

wzrok na Percy’ego.
- Mówiłem dobrze, sir – chłopak

bezczelnie popatrzył urzędnikowi w oczy, a w jego głosie pobrzmiewał cynizm

z domieszką ironii.
- Potter się oduczył arogancji, ciebie też to

czeka, Malfoy.
- Ja się arogancji nigdy nie oduczę – Harry

popatrzył na Percy’ego obojętnie i wyjął papierosa. –

Odziedziczyłem tą cechę po moim szlachetnym rodzicielu i jestem z niej

dumny.
- To zupełnie tak jak ja, Weasley – Draco uśmiechnął się

szeroko do wiceministra i puścił mu figlarnie oko.
- Zobaczymy Malfoy,

czy będziesz taki hardy na przesłuchaniu.
- Nie sądzisz chyba, że będę

ci lizał buty, Percy?– Draco poczuł się zirytowany.
Dumbledore

posłał blondynowi ostrzegawcze spojrzenie.
- Jeżeli będę ci kazał, to

wyliżesz mi nie tylko buty – warknął Weasley, a Matrojew zaśmiał się

beztrosko.
Draco zrobił się najpierw czerwony na twarzy, a po chwili

niemal bardzo blady.
Nie był do końca pewien, czy się nie przesłyszał.


Hermiona przygryzła wargę i spuściła wzrok. Poczuła się zażenowana i

zaniepokojona słowami mężczyzny. Jej też – tak jak wcześniej Draconowi

- zrobiło się za ciepło i teraz siedziała trzymając szatę przewieszoną przez

prawe ramię.

Harry osunął się pod ścianę tuż obok Hermiony.

Wziął od przyjaciółki wodę i pił teraz dużymi łykami. Był obolały i czuł się

wyschnięty w środku. Odstawił butelkę i wytarł usta.
Zaśmiał się cicho

i spojrzał z pogardą na wiceministra.
Dumbledore wstał. Był zły.

/>- Posłuchaj Percy, licz się ze słowami. Jeżeli nie zauważyłeś to tu siedzi

MŁODA KOBIETA!
- Wszystko zależy od nich - spokojnie odpowiedział

urzędnik. – Co prawda, w większej mierze może od Malfoya. Jego chcę

zapytać o parę istotnych rzeczy. – Ale tej młodej kobiety słowa

skierowane do Malfoya także dotyczą, Dumbledore – Percy popatrzył z

jednoznacznym wyrazem twarzy na Hermionę.
Dziewczyna nie wytrzymała

psychicznie. Rzuciła swoją szatę i pomaszerowała, wściekła, do łazienki.

Trzasnęła drzwiami tak, że aż poszło echo.
„Nie będę pokorna i

nie będę z nikim współpracować, nie będzie jakiś pieprzony urzędas obrażał

mojej godności” - pomyślała roztrzęsiona.
Odkręciła kran i

zanurzyła głowę pod zimną wodą.

Draco, Harry i Albus patrzyli

wstrząśnięci na 2iceministra.
- Strasznie mi przykro, że ukończyłeś

moją szkołę, Percy – powiedział smutnym głosem Dumbledore. –

Nawet nie wiesz jak bardzo.
- Ja też żałuję, że nie uczęszczałem do

Durmstrangu. Tam jest o wiele wyższy poziom. A co do panny Granger, radzę

jej przekazać, żeby więcej nie zachowywała się tak po chamsku jak przed

chwilą. Ona jest najbardziej bezczelna i wyszczekana z całej trójki tych

bachorów. Niech lepiej panuje nad sobą.
- Nie jestem pewien, kto tak

naprawdę zachował się po chamsku, szanowny panie wiceministrze – Harry

był po przesłuchaniu i było mu wszystko jedno.
I tak zamierzał się

otruć dziś wieczorem...
- A ja jestem pewny. Właśnie patrzę na chama

– powiedział spokojnie Draco, wstając z podłogi i spoglądając

Percy’emu prosto w oczy.
- DRACO! – Dumbledore

spojrzał przerażony na blondyna.
Był pewien, że młody urzędnik da mu w

twarz.
Percy nic takiego nie zrobił. Popatrzył z nienawiścią na obydwu

chłopców i podszedł do Malfoya, który spoglądał na niego spode łba, zupełnie

tak jak Harry na Dracona dzień wcześniej.
Percy spojrzał mu głęboko w

oczy z odległości zaledwie pięciu centymetrów, i mimo że rudy mężczyzna miał

190 cm wzrostu, Draco nie musiał wcale wysoko podnosić głowy, bo był

niewiele niższy. I wcale, ku zaskoczeniu Wiceministra, nie odwrócił wzroku.



- Ani mi się waż znów uderzyć któregokolwiek ucznia. Draco miał

racje. Molly na pewno wpoiła ci szacunek do kobiet i dobrze by było gdybyś

go przestrzegał. – warknął poirytowany Albus, ale Weasley nie zwrócił

na niego najmniejszej uwagi.
- Malfoy – powiedział bardzo cicho,

tak żeby tylko chłopak go usłyszał. - Twój ojciec siedzi w więzieniu...

Chyba nie chcesz, żeby stała mu się krzywda? Żeby na przykład ruszyło go

sumienie i popełnił samobójstwo... Licz się ze słowami – Percy

uśmiechnął się paskudnie. - Z Granger zrobię wszystko, na co będę miał

ochotę, a ty będziesz siedział cicho, właśnie ze względu na swojego

starego.... Radziłbym wysoko posuniętą kulturę osobistą... Jasne?

/>Draco zrobił się niemal idealnie przezroczysty. Nie był w stanie nic

powiedzieć.
- Jasne? – wysyczał Percy.
- Tak – głos

blondyna był ledwie słyszalny.
- Tak jest, sir – warknął cicho

wiceminister. – Więc, jasne?
- Tak... jest, sir – chłopak

czuł się tak, jakby śnił jakiś surrealistyczny koszmar.
- To

rozumiem... – Percy odwrócił się i ruszył razem z Igorem w kierunku

windy.

*
Draco osunął się, niemal bezwładnie, pod ścianę.

Albus patrzył na niego uważnie, ale nie pytał o nic. Wiedział, że chłopak i

tak mu nie odpowie.
W żołądku starszego mężczyzny uformował się

ogromny supeł i powoli się teraz zaciskał. Dumbledore usiadł na ławce i

ukrył twarz w dłoniach.

Harry patrzył uważnie na Ślizgona.

Chłopak wyjął papierosy. Gryfon zauważył, że drżą mu ręce. Zaczął się

zastanawiać, co takiego powiedział mu Percy. Draco wyglądał tak jakby miał

się za chwilę popłakać, albo wpaść w szał. Albo jedno i drugie.

/>„Wolę nie wiedzieć, co usłyszał” –pomyślał Harry.

/>Malfoyowi trzęsły się trochę dłonie i upuścił papierosa.
-

Cholera! ... Przepraszam, panie dyrektorze... – popatrzył

niepewnie na starszego mężczyznę.
- Nic nie słyszałem, jestem już

stary i chwilami przygłuchy – Albus machnął uspakajająco ręką.

/>Draco obdarzył mężczyznę spojrzeniem pełnym wdzięczności i szacunku.

/>„Ja miałem go za starego głupca. A on dba o nas wszystkich tak samo

i jest wyrozumiały...”- pomyślał ze skruchą
Chłopak podniósł

papierosa i zapalił. Był roztrzęsiony. Nie mógł uwierzyć w to co usłyszał od

Percy’ego. Zaciągał się tak mocno, że skończył palić już po czwartym

„machu”. Odetchnął głęboko.

Harry wyjął swoje

papierosy i także zapalił. Dumbledore tylko pokiwał głową z dezaprobatą, ale

nic nie powiedział. On też (chociaż trudno w to uwierzyć) miał kiedyś

szesnaście lat. A poza tym okoliczności były wyjątkowe i Albus był zbyt

wściekły na Ministerstwo, by zastanawiać się nad tym, czy na korytarzu wolno

palić. Szczerze powiedziawszy nic, a nic go to nie obchodziło.
- Masz

Potter. – Harry spojrzał w górę. Draco podawał mu

„popielniczkę”.
Gryfon strzepnął popiół już dwa razy

bezpośrednio na wypucowaną podłogę holu. Była co prawda szara, ale mimo

wszystko... Percy był nieobliczalny.
Zielonooki chłopak wziął od

Ślizgona plastikowy kubeczek i postawił obok siebie na ziemi.
- Mogę

zapalić razem z tobą? – spytał Draco.
- Po pierwsze, z tobą nie

rozmawiam, a po drugie, miałeś się do mnie nie zbliżać.

Wróciła

Hermiona i usiadła na ławeczce obok dyrektora. Był spokojna i smutna.

/>Dumbledore ją objął, a ona przytuliła się, z wdzięcznością, do starszego

mężczyzny.
- Wszystko będzie dobrze – powiedział staruszek

nieumyślnie kłamiąc w dobrej wierze.

- Po pierwsze to są

wyjątkowe okoliczności, a po drugie nie masz różdżki, Potter –

odpowiedział blondyn czarnowłosemu Gryfonowi, patrząc uważnie na

Dumbledore’a i Hermionę.
- Za to, mogę cię udusić...
-

Posłuchaj – powiedział Draco bezceremonialnie sadowiąc się obok

Harry’ego. – Przepraszam za ten wczorajszy incydent. Zachowałem

się jak cham.
Harry nie wierzył własnym uszom.
- Jak cham i jak

gówniarz... – Draconowi wcale nie przyszło łatwo przyznanie się do

błędu, oj nie...
Gryfon nie zamierzał mu ułatwiać zadania.
-

Naprawdę, sam bym nigdy nie zauważył... – Harry uśmiechnął się

sardonicznie.
- Boże! – Ślizgon się zirytował. –

Potter, mi naprawdę przykro za wczoraj i za czwartkowy poranek też... Mówię

poważnie. Nie chcę, żebyś mi wybaczył, nawet tego nie oczekuję, chcę tylko

zapalić w twoim towarzystwie... – Malfoy nie mógł sam wierzyć to co

mówi, po prostu czuł, że tak powinien.
Harry popatrzył na niego

uważnie, a potem poczęstował go bez słowa papierosem.

Hermiona

obserwowała z zaciekawieniem Dracona i Harry’ego. Obaj byli wysocy i

przystojni. I jacyś tacy poważni. Jeden był jej przyjacielem a drugi

zagorzałym wrogiem, ale czy ona chciała żeby ten blondyn pozostał jej

wrogiem nadal? Tego dziewczyna wcale nie była taka pewna.
Czuła do

niego uraz za wszystkie złe słowa, które jej powiedział, ale dziś zachowywał

się inaczej, jakby dojrzalej.
Ślizgon spojrzał na nią i Hermiona

odwróciła wzrok. Miał piękne oczy i patrzył na nią jakoś tak dziwnie, jakby

ze smutkiem.

- Boję się o nią – powiedział bardzo cicho

Malfoy do Pottera.
Harry spojrzał na Hermionę przytuloną do

Dumbledore’a.
- Ja też – szepnął.
- Dumbledore,

chyba też jest trochę zaniepokojony – Draco zaciągnął się mocno.

/>Obydwaj popatrzyli na lewo. Albus ścisnął lekko ramię dziewczyny i mocniej

ja do siebie przytulił, jakby na potwierdzenie obaw obydwu młodzieńców.

/>– Może niech Granger uda, że zachorowała, albo co... - czarnowłosy

chłopak usłyszał zdesperowany szept.
- Ona na to nie pójdzie –

cicho i stanowczo stwierdził Harry – Jest za bardzo honorowa i

ambitna, Malfoy.
- Zdążyłem się tego domyśleć. Do dziś pamiętam, jak

potrafi przylać w mordę – Gryfon popatrzył zaciekawiony na

współpalacza , wydawało mu się, że w głosie Dracona zabrzmiał sentyment.

/>- Jak tęsknisz za tym, to jej powiedz, myślę, że chętnie przywali ci po

raz drugi.
Malfoy zarumienił się jak piwonia.
- Och, zamknij się

– syknął.
- Rany, Malfoy – wysyczał Harry – Hermiona

ci się podoba...
- Wcale nie! – to powiedziane było

stanowczo za szybko, za głośno i zbyt zapalczywie i Draco przeklął siebie w

duchu za taką reakcję.

Hermiona i Albus spojrzeli na nich

odruchowo.
Draco zarumienił się jeszcze rozkoszniej i dziewczyna

przygryzła delikatnie dolna wargę, gdy na niego spojrzała.
„Po

co on tak wygląda?” – pomyślała skonsternowana i szybko

odwróciła wzrok przytulając się mocniej do dyrektora. Malfoy był jej

wrogiem i koniec. Wcale nie zamierzała się stąd ruszać. Było jej dobrze w

objęciach starszego siwowłosego i siwobrodego pana, który zachowywał się

teraz nie jak profesor, ale jak ukochany dziadek, którego nigdy nie miała...



Gryfon uśmiechnął się zalotnie i uniósł łobuzersko brew
-

Nie, a krowy latają – wyszeptał.
- Idę do łazienki –

urażonym tonem zakończył rozmowę Draco.
Reszta oczekiwania minęła w

ciszy i spokoju. Jak to mawiają mugole - nie bez racji - cisza zawsze

występuje przed burzą...

***
Panowie przyszli dopiero o

godzinie czwartej. Wyglądali na zadowolonych.
- Zapraszamy –

Igor uśmiechnął się szeroko.
Obydwaj zdjęli oficjalne, granatowe szaty

i trzymali je na rękach.
Draconowi bardzo nie spodobał się ten luz i

cwaniacki wyraz twarzy Przewodniczącego Komisji Jakiejś Tam .
- Madame

pierwsza – Percy uśmiechnął się niemal kurtuazyjnie.
Hermiona

nagle bardzo się przestraszyła. Popatrzyła na Albusa wzrokiem wystraszonej

sarny. Starszemu mężczyźnie ścisnęło się serce, ale powiedział ciepłym,

cichy głosem:
- Idź, dziecko.
Dziewczyna wstała, ale zamknęła

swoją dłoń na dłoni starego czarodzieja.
- Niech pan idzie ze mną

– łamiącym się szeptem, i niespodziewanie dla samej siebie, poprosiła

Hermiona.
- Wiesz, że nie mogę – cicho odpowiedział Dumbledore.


Gryfonka puścił dłoń mężczyzny. Wzięła z ławki swoją szatę, którą

Harry ładnie złożył, po tym jak wybiegła do łazienki. Przytuliła ją do

siebie obronnym gestem, tak jakby ten kawałek materiału mógł obronić ją

przed wszelkim złem.
Dumbledore patrzył na nią z niepokojem.
-

Po co ci to? – Percy roześmiał się Hermionie w twarz i wyrwał czarną

szatę z jej rąk. Dziewczyna poczuła od mężczyzny słabo wyczuwalny zapach

alkoholu i przestraszyła się jeszcze bardziej. Wiceminister odrzucił jej

szatę na środek podłogi, jak zużytą szmatę.
Draco bez słowa wstał,

zabrał z podłogi czarne okrycie i podał je z powrotem Hermionie. Popatrzył

Percy’emu prosto w oczy, odwrócił się i usiadł obok Albusa.

/>Dziewczyna przytuliła do siebie szatę.
Percy ponownie ją wyrwał z

jej rąk i ponownie rzucił na podłogę.
- Percy! –

wstrząśnięty Albus popatrzył z przerażeniem na wiceministra.
- Mamy

czas – powiedział spokojnie Igor.
Harry zabrał szatę

przyjaciółki z podłogi, złożył ją i położył na ławce.
Popatrzył na

Percy’ego ze szczerym smutkiem i bez słowa poszedł do łazienki.

/>
Igor pchnął lekko dziewczynę w stronę drzwi i Hermiona weszła niemal

na ugiętych nogach do sali przesłuchań. Boże jak ona się bała. Chyba

wcześniej nie bała się tak nigdy w życiu. Nawet podczas walki w zeszłym

roku. To był zupełnie inny lęk.
Nieokreślony. Paraliżujący.

Ogarniający zimną falą całe wnętrze, zmysły i umysł.
Lęk przed

niewiadomym.
- Pan też, panie Malfoy – Hermiona usłyszała głos

Percy’ego i część kamienia zaległego na jej piersiach opadła.

Zdecydowanie bardziej wolała być tu nim, niż sama. - We dwójkę będzie wam

raźniej – mężczyzna uśmiechnął się cynicznie.

Albus i

Harry popatrzyli na siebie z lekką ulgą. Teraz bali się o pannę Granger

trochę mniej.
Draconowi jednak nie ulżyło. Percy będzie koniecznie

chciał mu pokazać, że to on tu rządzi i nie wiadomo do czego może się

posunąć. Teraz chłopak przeklinał siebie za to, że nie powstrzymał się i

nazwał go chamem.

*
- Proszę – nonszalancko

powiedział Percy do Malfoya i Draco w szedł do Sali Przesłuchań.

/>Weasley wyjął różdżkę i wyczarował jeszcze jedno krzesło.
Chłopak z

ogromnym niepokojem wyczuł, że, od obydwu mężczyzn, zajeżdża alkoholem.

/>Igor i Percy rzucili niedbale swoje szaty na ogromne biurko.

/>„Ciekawe, co na to Knot” – pomyślał cynicznie Ślizgon.


Spojrzał na przestraszoną współtowarzyszkę. Przez chwilę miał ochotę

ją przytulić...
- Siadajcie! - rozległ się głos Wiceministra Magii


Draco i Hermiona usiedli na niewygodnych krzesłach, a Igor Matrojew

zaczął nucić jakąś wesołą melodię.
- Od czego by tu zacząć.... –

Percy wygodnie rozsiadł się w fotelu i bez żenady lustrował odkryte do kolan

nogi dziewczyny i jej spory biust opięty granatową bluzką. Hermiona bawiła

się niezręcznie krawatem z barwami Gryffindoru i patrzyła zażenowana w

podłogę.
- Z całym szacunkiem – odezwał się potomek Lucjusza

Malfoya na tyle grzecznie na ile potrafił, biorąc pod uwagę niedorzeczność

sytuacji. – Chciałem zwrócić panom uwagę na to, że pili panowie

alkohol podczas pracy. Tak chyba nie wypada...
- Nie ty będziesz

oceniać, co wypada, a co nie – Percy popatrzył na niego jak na

insekta.
Hermiona z zakłopotania przygryzła odruchowo i nieświadomie

dolną wargę, nie mając pojęcia, że ten gest wygląda niezwykle pociągająco i

jedynie pobudza erotycznie obydwu zaprawionych alkoholem mężczyzn.
-

Najpierw małe przedstawienie sytuacji, prawda Igorze? - Percy uśmiechnął się

cynicznie, a jego bułgarski kamrat odpowiedział takim samym uśmiechem.

/>- Najpierw ty Granger. Jesteś szlamą i nie masz nic do powiedzenia, chyba,

że cię o coś zapytamy. Jesteś z góry na pozycji przegranej... Szlamy jak

szlamy, są i
trzeba je tolerować. Ale szlamy wyszczekane i aroganckie

tak jak ty, to nic innego jak śmieci... Pamiętaj, że każde impertynenckie

słowo z twoich ust, będzie odpowiednio ukarane. Siedź więc cicho na tyłku,

słuchaj i bądź grzeczna.
W oczach dziewczyny zalśniły łzy, ale

przełknęła zniewagę i milczała.
- Malfoy – zwrócił się, szeroko

uśmiechnięty, wiceminister do zszokowanego jego słowami chłopaka –

jesteś synem Śmierciożercy. Każdy Śmierciożerca to śmieć, odpad społeczny,

ty jako syn Śmierciożercy Lucjusza Malfoya, też automatycznie jesteś

śmieciem. Jesteś więc na takiej samej pozycji co Granger, ale ty możesz

mówić. Odpowiesz mi na kilka pytań i to od ciebie, w dużej mierze, będzie

zależało jak długo przesłuchanie będzie trwało i w jakiej przebiegać będzie

atmosferze... Zrozumiałeś?
- Tak, sir – pobladłymi wargami

wyszeptał młodzieniec.
- Nie słyszałem, panie Malfoy – Igor

odwrócił się od okna w stronę blondyna.
- Tak , sir! –

powiedział głośniej, zachrypniętym, ze niepokoju i oburzenia, głosem Draco.


- Tak lepiej.. – Matrojew usiadł wygodnie w fotelu i bezczelnie

zaczął gapić się na Hermionę, która zapragnęła jak najszybciej stąd wyjść.



- Powiedz, Malfoy – zaczął Percy – przyjaźnisz się z

profesorem Snapem? Nie wiem jak wampir może być profesorem, ale u

Dumbledore’a wszystko jest możliwe.
- Nie. Profesor Snape

przyjaźni się z moim ojcem, a nie ze mną. To istotna różnica.
-

Pozwól, że o istocie różnic będę decydował ja, a nie ty – sucho

skomentował Percy.
- Zawsze byłeś traktowany przez niego nieco lepiej

niż inni uczniowie, to prawda?
- Profesor Snape zawsze odnosił się do

mnie raczej ciepłym tonem, ale on wyróżnia wszystkich Ślizgonów. –

Draco dostrzegł niebezpieczny błysk w oczach swego rozmówcy i szybko

załagodził sytuację. – No, mnie chyba trochę bardziej wyróżnia –

dodał szybko.
- Rozumiem. Od jak dawna wiesz, że jest wampirem?

/>- Od dwóch lat to podejrzewałem, teraz już mam, co do tego pewność –

spokojnie powiedział Draco. – Myślę, że moi rodzice o tym wiedzą, ale

mi nigdy o tym nie powiedzieli.
- Powiedz mi, czy kiedykolwiek

zachowywał się agresywnie wobec uczniów, albo użył przemocy fizycznej?

/>- Nigdy - odpowiedział spokojnie Draco.
Obawiał się, że Percy będzie

się czepiał, ale nic takiego nie nastąpiło.
- Pamiętasz, co robił

Profesor Snape wieczorem w Noc Duchów, trzydziestego pierwszego października

bieżącego roku? To znaczy, czy był na uczcie?
Draco udawał, że się

zastanawia. Jeżeli powie, że został do końca, Percy zarzuci mu kłamstwo,

jeżeli powie, że wyszedł jak zwykle wcześniej, Snape przesunie się z pozycji

podejrzanego, na pozycję oskarżonego.
- Uczta trwała do 23, a on

wyszedł około 22 – skłamał Draco. Severus wyszedł z uczty o 21.

/>- Czy wyglądał na złego albo zdenerwowanego? Czy zachowywał się dziwnie?


- Absolutnie nie – powiedział ze spokojem Draco, najprawdziwszą

prawdę.
Teraz zdał sobie sprawę, że najostrzejszy belfer był tego

wieczora nadzwyczaj spokojny, ale o tym wolał nie mówić.
- Czy

widziałeś go później tego wieczora?
- Tak – skłamał gładko

chłopak – przyłapał mnie o północy jak łaziłem po korytarzu i kazał mi

wracać do siebie. Był w koszuli nocnej
Później Draco zapisał to, co

zeznał na jakimś karteluszku, który miał w kieszeni i podał po kryjomu

wychodzącemu, za urzędnikami, Mistrzowi Eliksirów, który bardzo szybko

schował kartkę w głębiny swojej szaty.
- A ty to pamiętasz? – z

drwiną zapytał Percy.
- Tak, przecież to było zaledwie parę dni

temu... Dlaczego nikt tego nie zapisuje? – zdziwił się nagle blondyn.


- To my jesteśmy od zadawania pytań a nie ty – wtrącił się

Matrojew, ziewając leniwie.
Draconowi nie podobało się to, że jego

przesłuchanie poszło tak gładko.
„Niedobrze”

–pomyślał.

- Granger – zwrócił się Percy do Hermiony

– od kiedy wiesz, o tym, że profesor Snape jest wampirem?
- Od

trzeciego roku nauki w Hogwarcie.
- I nigdy cię to nie zaniepokoiło?


- Nigdy w żaden sposób, nie dał mi powodu do niepokoju – gładko

i grzecznie odpowiedziała Hermiona.
„Chcę stąd wyjść”

– pomyślała.
- Rozumiem... A w Noc Duchów? Nie zachowywał się

dziwnie? Malfoy inaczej go postrzega niż ty..
- Był spokojny –

odpowiedziała Hermiona. – Zachowywał się tak jak zwykle.
-

Dobrze. Grzeczna dziewczynka – powiedział protekcjonalnym tonem Percy.

Gryfonka nie znosiła takiego tonu. Skrzywiła się odruchowo.
Bardzo

nieznacznie się skrzywiła, ale ten piekielny Matrojew musiał to zauważyć.


- Czy coś się pani nie podoba, panno Granger? – spytał z

bezczelnym, wyuzdanym uśmiechem.
Hermiona była zaskoczona i

skonsternowana.
- Nie, dlaczego? – zapytała szybko.
-

Miałaś bardzo niezadowoloną minę. Osłodzić ci życie? – mężczyzna

otaksował wzrokiem jej młode ciało.
Hermiona miała ochotę stamtąd

uciec. Wybiec, albo zapaść się pod ziemię z zażenowania.
- Ja...

– zaczęła. – Ja tylko się zamyśliłam.
- Ty nie jesteś tu

od myślenia, Granger –powiedział zimno Percy – Jesteś od

słuchania i wykonywania poleceń.
„Chcę do mamy. Chcę być ze

swoimi rodzicami” – pomyślała dziewczyna z desperacją.
-

Czy przesłuchanie jeszcze trwa? Przecież odpowiedzieliśmy już na pytania.

Czemu nie możemy wyjść? - zapytał Draco.
- Czemu nie możemy

wyjść? – przedrzeźniał go Wiceminister. – Temu, Malfoy, że

jesteś bezczelnym sukinsynem, który odzywa się nie pytany i jeszcze śmie sam

zadawać pytania. Rozumiesz?
Draco lekko pobladł.
- Przepraszam,

sir – powiedział, żeby załagodzić sytuację. – Nie chciałem być

niegrzeczny...
Hermiona była mu tak wdzięczna, za te słowa, że miała

ochotę go pocałować w policzek.
- Ale byłeś – zimny głos Igora

zabrzmiał jak wyrok. – Byłeś niegrzeczny, nawet zasugerowałeś, że pan

Wiceminister Magii jest chamem...
„Wiedziałem.. Chryste

wiedziałem...” – pomyślał z rozpaczą Draco i zalała go fala

zimnego strachu. - Możesz wytłumaczyć dlaczego to zrobiłeś? – zapytał

spokojnie Matrojew.
Draco gorączkowo szukał w głowie jak

najgrzeczniejszych słów.
- Powiedziałem to, bo byłem zdenerwowany

– zaczął bardzo powoli a serce łomotało mu w piersi jak szalone

– a pan Wiceminister, w moim mniemaniu, zachował się nieelegancko w

obecności kobiety...
- Zła odpowiedź – zimno odpowiedział Percy.


Malfoyowi żołądek razem z sercem podeszły do gardła.
Hermiona z

niepokojem obserwowała zaistniałą scenę.
Draco przełknął ślinę.

/>- To co mam powiedzieć? Przecież odpowiedziałem tylko na zadane mi pytanie

– w jego głosie pobrzmiewał niepokój.
- Panno Granger –

lodowatym głosem spytał Percy – gdzie tkwi błąd w odpowiedzi Malfoya?


- Nie wiem, sir - Hermiona się bała , chciała wyjść, nie wiedziała o

co chodzi i nie chciała wiedzieć... Ci faceci zachowywali się nielogicznie.


- Przecież ty, kurwa, wiesz wszystko. Jak to jest?
Hermiona nie

wiedziała, co ma powiedzieć i była bliska płaczu. Draco zresztą też.
-

Przecież mówiłem na początku, kim jesteście w tym pokoju. W ogóle kim a

raczej czym jesteście, zwłaszcza na tej Sali Przesłuchań...

Śmieciami.
Śmiecie nie mogą wyrażać własnego zdania, ani tym

bardziej zwracać nikomu uwagi. Nie chodziło o to, że pan Malfoy jest

dżentelmenem. Pan Malfoy jest po prostu aroganckim dupkiem, który śmie

wyzywać Wiceministra Magii od chamów, sam nim notabene będąc.

/>Percy myślał, że sprowokuje Dracona, ale chłopak przełknął dumę i

powiedział cicho, lecz wyraźnie :
- Więcej to się ni powtórzy, proszę

pana.
To, niestety, zirytowało tylko Percy’ego.
- Od kiedy

to syn Lucjusza Malfoya staje w obronie czci szlam? – spytał chłodno

mężczyzna. – Podejdź do mnie, Granger!- warknął nagle.

/>Hermiona skuliła się i popatrzyła ze strachem na wiceministra, ale wstała

i podeszła do biurka. Stanęła tam nie wiedząc, co ma ze sobą zrobić i Draco

zapragnął dać Percy’emu w twarz.
Tyle razy nazywał ją szlamą i

dopiero teraz zrozumiał, jakie to musi być upokarzające. Hermiona miała w

oczach łzy i widać było, że strasznie się boi, a to że się boi, wcale nie

polepsza jej sytuacji, bo automatycznie stawia ją w pozycji ofiary. Draco

był mężczyzną i doskonale rozumiał mechanizmy, którymi kierowali się dwaj

urzędnicy. Najgorsze było to, że wypili wcześniej alkohol.

Percy

wstał, obszedł biurko dookoła i stanął tuż przy Gryfonce.
- Lecisz na

nią? – spytał sucho Dracona obejmując w pasie sparaliżowaną ze strachu

dziewczynę.
- Słucham?– zapytał zdziwiony i przestraszony

chłopak.
- Czy ci się, innymi słowy, podoba? – Percy patrzył na

niego zimno.
- Uważam, że jest ładna - odpowiedział Draco

dyplomatycznie.
- I nie miałbyś nic przeciwko temu, żebym ją

pocałował? – Igor roześmiał się po tych słowach kolegi.

/>Sparaliżowany złością i strachem Draco zaczął szybko i intensywnie myśleć.


Czuł jak jego mózg odkształca się pod wpływem tego co obserwuje.

/>- Chyba powinien zapytać pan o to ją, a nie mnie – powiedział w

końcu.
- Kolejny błąd. Ani ona, ani ty nie macie prawa głosu...

– to mówiąc Percy gwałtownie pocałował dziewczynę, wsuwając jej na

siłę język prawie do gardła. Hermiona nie zdążyła nawet krzyknąć.

/>”Pocałunek” był przykry i bolesny. Percy śmierdział alkoholem

i zrobiło się jej niedobrze. Dziewczyna była zaszokowana i w odruchu

samoobrony ugryzła mężczyznę. Percy złapał się za krwawiącą wargę.
-

Ty suko! – warknął.
„Kurwa – pomyślał załamany

Draco- „Kurwa, kurwa.”
- Przepraszam, ja nie chciałam

– Hermiona bardzo szybko zrozumiała swój błąd. Po policzkach ciekły

jej łzy strachu i upokorzenia.
- Ty suko! – Percy uderzył

ją, z całej siły, w twarz i Hermiona ze szlochem wpadła na biurko.

/>Igor patrzył na scenę z zimną, wyrachowaną obojętnością.
Malfoy nie

wytrzymał.
- Zostaw ją w spokoju. W końcu to ja cię nazwałem chamem.

Pozwól jej wyjść...
W odpowiedzi Percy uderzył dziewczynę po raz

drugi.
Hermiona krzyknęła z bólu i zaskoczenia, opierając się całym

ciałem na biurku.
- Zostaw ją w spokoju! Wyżyj się na mnie, chory

sukinsynu, ale jej pozwól wyjść!
W jednej sekundzie Draco oberwał

w twarz od Igora, tak, że upadł na ziemię.
- Pozwól, że nie ty

będziesz decydował o tym, co tu się dzieje, Malfoy – powiedział,

nachylając się nad nim z cynicznym uśmiechem, Matrojew.
Hermiona

szlochała głośno z przerażenia i nawet nie modliła się już o cud.

/>Dracona oplótł blady strach, ale po raz pierwszy nie bał się o siebie,

tylko o kogoś innego. To było o wiele trudniejsze i o wiele bardziej

przerażające.

*
- Siedzą tam już pół godziny -

powiedział niespokojnie Harry.
- Ty siedziałeś o wiele dłużej.
-

Tak, ale na mnie chcieli wymusić, żebym odwołał wszystko, to co powiedziałem

i Nottcie.
- Odwołałeś?
- Musiałem – cicho odpowiedział

Harry
- Rozumiem... – Dumbledore schował twarz w dłoniach.

/>- Powiedz mi – odezwał się do chłopaka, który odpalał teraz niemal

jednego papierosa od drugiego. - Oni nie zapisują tych zeznań? – to

było bardziej stwierdzenie niż pytanie.
- Nie.
- Tak myślałem.

Mam nadzieję, że Draco i Hermiona wyjdą stamtąd jak najszybciej...
Ale

ani Hermiona, ani Draco nie wyszli jeszcze przez półtorej godziny.



*
Percy patrzył pogardliwie na leżącego, niemal u jego stóp,

Dracona.
- Widzę, że jednak masz ochotę wylizać mi buty... –

Igor zaśmiał się bezbarwnym, lodowatym śmiechem..
- Proszę –

Draco miał łzy w oczach. – Przysięgam na grób dziadków, że nigdy o nic

nikogo nie błagałem, ale ciebie teraz błagam, wypuść ją, przecież nic ci nie

zrobiła.
- Owszem – zimno odrzekł Percy – ugryzła mnie.


- Ale cię przeprosiła – chłopak czuł się tak jakby walił głową w

mur.
- Przeprosić to żadna sztuka. Sztuka to zapanować nad sobą.

/>Hermiona obserwowała z przerażeniem całą sytuację.
Jej serce biło

jak oszalałe, nogi miała jak z waty. Nie mogła w ogóle racjonalnie myśleć.


- To daj dobry przykład, jak przystało na Wiceministra Magii i nie rób

krzywdy Hermionie Granger. Wypuść ją. We mnie możesz rzucać przekleństwami

ile tylko zechcesz. Co zrobiła ci ta dziewczyna?
- Malfoy, czy ty

robisz się szlachetny? – spytał Percy a Igor zarechotał.

– Wiesz co, nie pasuje to do ciebie... Igorze zapomnieliśmy sprawdzić

coś istotnego, ale to za chwilę. Najpierw utnę sobie pogawędkę z Granger.

Powiedz mi, spałaś kiedyś z facetem? – spytał, a Matrojew uśmiechnął

się obleśnie i spojrzał z zainteresowaniem na Hermionę.
- Nie –

dziewczyna wolała grzecznie odpowiedzieć.
- Nie wiesz, co tracisz...


Draco miał ogromną ochotę spytać Percy’ego o to czy spał z

facetem skoro tak twierdzi, ale wiedział, że pogorszyłby tylko i tak

nieciekawą sytuacje, w której się znaleźli. Chłopak podniósł się z podłogi i

usiadł na swoim niewygodnym krześle.

- Dziwne – Percy

popatrzył na Hermionę z wyuzdanym uśmiechem – mam wrażenie, że robisz

dobrze każdemu, kto ma na to ochotę...
Draco nie mógł uwierzyć własnym

uszom, Hermiona też.
Nie powiedziała zupełnie nic tylko zarumieniona

wbiła wzrok w podłogę.
Była przestraszona, ale była też zła, gdyby

miała teraz w ręku różdżkę na pewno próbowałaby zabić Weasleya.
-

Weasley, czy tobie sprawia przyjemność obrażanie kobiet? – Draco nie

mógł sobie darować. – Takie zaburzenia się leczy.
Percy podszedł

do chłopaka i dał mu w twarz.
- Matrojew bije lepiej - bezczelnie

odrzekł Draco.
„Bardzo dobrze, niech się zajmie mną, nie

nią”- pomyślał.

Hermiona podeszła na chwiejnych nogach do

krzesła i usiadła.
- Czy ktoś ci pozwolił usiąść Granger”?

– spytał Igor. Dziewczyna wstała zakłopotana.
- Siadaj Granger

– Percy machnął ręką. - Na razie zajmiemy się twoim blond kolegą.

Odsłoń lewe przedramię, Malfoy.
Draco podwinął rękaw aż pod samą

pachę. Na ręce nie miał żadnych tatuaży, ani podejrzanych znaków.
-

Byłbym zapomniał... Draco bardzo dopraszał się o to abyś go uderzył, Igorze.


- Faktycznie – powiedział z miną filozofa Matrojew i walnął

Malfoya w twarz.
Blondyn efektownie spadł z krzesła. Na lewym policzku

miał silnie czerwony znak.
Podniósł się, usiadł z powrotem i

uśmiechnął się drapieżnie.

Hermiona patrzyła na niego z ogromnym

zdziwieniem i zainteresowaniem.
Wydawał się zadowolony z faktu, że

zostawili ją w spokoju. Robił wszystko, żeby jej nie skrzywdzili i Hermiona

obiecała sobie solennie, że nie da powiedzieć o Malfoyu złego słowa.

/>Teraz bała się już mniej, niepokoiła się tylko o rozwydrzonego blondyna.


Draco posłał jej w odpowiednim momencie uspokajający uśmiech i trochę

jej ulżyło, powróciła jej też trzeźwość myślenia.
Hermiona była zła na

siebie, bo według własnych kryteriów zachowała się jak histeryczka.
-

Okey – powiedział Percy i ścisnął różdżkę w dłoni. – Mogłeś

rzucić jakieś zaklęcie maskujące, ale szybko to zweryfikujemy.
-

Revalo – powiedział kierując różdżką w lewe przedramię

młodzieńca.
Hermiona się skrzywiła. To było nieprzyjemne zaklęcie.

Jeżeli ktoś ukrywał na ciele znak, ujawniając go paliło żywym ogniem, jeżeli

nie ukrywał, także było bolesne. Powodowało powstawanie rozjątrzonej rany,

która na szczęście goiła się po kilku godzinach.
Draco zacisnął

powieki i głośno syknął z bólu, a z oczu pociekły mu łzy. Zrobił się tak

biały jak ściana za nim, później bardzo szybko poszarzał, a na końcu zrobił

się chorobliwie blady.
Hermiona zacisnęła zęby ze złości, ale na razie

przezornie milczała.
- Jeszcze nie jesteś pieskiem Lorda? Ciekawe...

– Percy uśmiechnął się paskudnie.
Draco powoli opuścił rękaw

koszuli, żeby nie urazić rany, która krwawiła i bolała jak sto diabłów.

/>Hermiona miała ochotę podejść do niego nie chciała się jednak narażać na

kpiny Igora i Percy’ego.
Dwaj przesłuchujący ich mężczyźni

wyglądali na spokojnych i w jej sercu zrodziła się nadzieja, że teraz ich

wypuszczą. ..

*

- Już za dziesięć piąta – Harry

ciężko westchnął.
- Nie martwmy się na zapas, pewnie nic złego się nie

dzieje – Dumbledore starał się pocieszyć jak mógł chłopaka, który

umierał z troski o przyjaciółkę. Albus szedł o zakład, że chociaż Harry

nigdy by się do tego nie przyznał, to niepokoił się też o Malfoya.


/>*

- Twój ojciec siedzi w więzieniu za straszne zbrodnie...

– Powiedział Percy.
- Niektórzy uważają, że za zbrodnie ojców

trzeba płacić... – wszedł mu w słowo Igor.
- A ty jak myślisz,

Malfoy?
Chłopak uśmiechnął się szeroko mimo silnego bólu. Nie

zamierzał dać się złamać, sprowokować, ani po raz kolejny podpuścić.
-

Ja nie myślę. Ja śmieć – powiedział z rozbrajającą szczerością i

uśmiechnął się jak kretyn.
Obaj mężczyźni zaczęli się śmiać.
-

Dobra, Malfoy, uznajmy że tak powinno być. Musisz w takim razie płacić za

grzeszy ojca...
- Czy grzechy jego ojca są większe od grzechów Notta?

– zimno spytała Hermiona
- Miałaś się nie odzywać - lodowatym

tonem powiedział Percy.
Stało się to czego Draco obawiał się

najbardziej. Szybko posłał ostrzegawcze spojrzenie dziewczynie, ale ona ku

jego rozpaczy patrzyła uporczywie na Percy’ego.
- Nie mogę już

tego słuchać. To nie jest przesłuchanie, tylko jakaś chora parodia

przesłuchania. Nie będzie żadnych dokumentów potwierdzających wszystko, co

tu było powiedziane, nie widzę też nigdzie, żadnego Veritaserum. Mówisz o

grzechach Lucjusza Malfoya, a bronisz człowieka, który był podłym, chorym

psychicznie, niewyżytym sadystą. To nie jest normalne...
Draco z

każdym słowem Hermiony, czuł jak grunt powoli usuwa mu się spod nóg. Teraz

nie był w stanie zrobić dla niej chyba już nic.
Trudno mu było jej nie

zrozumieć. Doskonale ją rozumiał i rozumiał też coś jeszcze... że właśnie

wbiła ostatni przysłowiowy gwóźdź do swojej trumny.

Na sali

zapadła grobowa cisza i w jednej chwili Hermiona zrozumiała, że popełniła

BŁĄD.
Ogromny BŁĄD.
BŁĄD jej życia.
Draco schował twarz w

dłoniach i klął w duchu na czym świat stoi.
Percy wstał i podszedł

powoli do Hermiony.
- Wstań powiedział jadowitym szeptem.
Wstała

posłusznie, chociaż czuła, że uginają się pod nią kolana.
- Masz

jednak niewyparzony jęzor – powiedział Percy niemal łagodnie.
-

Powiedz mi Granger, co mam zrobić z taką suką jak ty, żeby się nauczyła, co

jej można a czego nie?
Hermiona wolała nie odpowiadać. Bała się.

/>Percy spokojnie zaczął rozpinać guziki jej bluzki. Dziewczyna mimo

opalenizny zrobiła się niemal trupio blada.

Draco patrzył ze

zgrozą na scenę rozgrywającą się przed jego oczyma.
- Co ty

wyprawiasz, Percy? – spytał najspokojniej jak umiał. – Tego

chyba twoje kompetencje nie obejmują, a jeżeli tak, to coś przeoczyłem. Może

drobnym druczkiem? – jadowity sarkazm w jego głosie tylko rozbawił

obydwu urzędników.
Percy spokojnie kontynuował rozpinanie bluzki

Hermiony. Dziewczyna stała sztywno, całkowicie sparaliżowana strachem

/>- Nasz śmieć ma poczucie humoru i jednak trochę myśli – skomentował

słowa chłopaka Matrojew.
Percy uśmiechnął się obleśnie do Hermiony,

która znowu była bliska płaczu, chociaż cały czas powtarzała sobie w myśli,

że płakać nie będzie.
Wiceminister spokojnym tonem zwrócił się do

dziewczyny:
- Zdejmij bluzkę.
Hermiona popatrzyła na niego tak

jakby nie rozumiała, co mówi ale zdjęła rozpiętą bluzkę.
Stała tam w

staniku, krawacie, spódnicy, pończochach i butach, i czuła się tak

idiotycznie i tak bardzo upokorzona, że chciało jej się płakać i śmiać

jednocześnie.
Draco patrzył na to ze zgrozą i odrętwieniem.
Nie

mógł nie zauważyć, że Hermiona ma piękne ciało i sam siebie znienawidził za

tą myśl.
- Powiedzcie mi ludzie, co wy robicie i co na to minister?

– chłopak był zdesperowany.
- Robimy to, co uważamy za stosowne

– powiedział Igor. - A na pana ministra mam tyle haków, jeszcze z jego

lat młodzieńczych, że pewnych rzeczy nie może zauważać, jeżeli chce zachować

stołek i nie trafić do Azkabanu. Poza tym jest tak głupi, że i tak nie

zauważa wielu praw – słowa Matrojewa cięły ciszę jak ostry nóż.

/>- Ktoś kiedyś się dowie – powiedział zapalczywie Draco.
- Kto

i kiedy? – spytał Percy odwracając się od pobladłej dziewczyny i

patrząc mu w oczy. - Przypominam ci, że twój stary jest w więzieniu, a nawet

jak już wyjdzie z Azkabanu, są sposoby... A twoi rodzice, Granger –

Percy owinął wokół dłoni krawat sparaliżowanej strachem dziewczyny, tak, że

chcąc nie chcąc, musiała się do niego przybliżyć – to zwykli mugole.

Oni są nieuważni i zawsze coś niemiłego może się im przytrafić... – z

oczu Hermiony popłynęły łzy.
- Taka duża dziewczynka i płacze, szkoda

– Weasley uśmiechnął się z udawanym współczuciem, a Matrojew obojętnie

patrzył na to co robi jego kolega po fachu.
- Powiedz Malfoy –

Percy popatrzył na Dracona – nie chciałbyś jej przelecieć?

/>Chłopak poczuł zimny dreszcz na karku.
- Pozwól, że ze względu na

szacunek do kobiet i do urzędu, który piastujesz, powstrzymam się od

mówienia o tym na co mam w tej chwili ochotę. - Chłopak poczuł pod powiekami

piekące łzy bezsilnej złości.
- Zwykły dupek z ciebie Draco –

spokojnie skomentował mężczyzna i rzucił dziewczynę brutalnie na biurko.

/>Hermiona leżała skulona na ogromnym meblu. Wyglądała jak bezbronne jagnię

osaczone przez sforę wilków.
Malfoy wcale nie starał się po

*
- Jest piętnaście po piątej

– Harry zgasił kolejnego papierosa.
Dumbledore wstał i zaczął

się przechadzać tam i z powrotem po korytarzu.
Był już bardzo mocno

zaniepokojony.

*
Hermiona zwinęła się do pozycji

embrionalnej i cicho popłakiwała.
Półnaga dziewczyna z całej siły

ściskała w prawej dłoni krawat z barwami Gryffindoru.
Draco popatrzył

na nią. Miała pusty, szklany wzrok i wpatrywała się bezmyślnie w ścianę jej

palce z całej siły zacisnęły się wąskim czerwono-złotym pasku materiału,

jakby ten gest miał uratować ją przed całkowitą utratą kontaktu z

rzeczywistym światem. Wyglądała jak kupka nieszczęścia.
Percy roztarł

ręką zadrapanie na policzku, a Matrojew stwierdził, że „ta mała dziwka

go ugryzła” i Draco popatrzył na Bułgara jak na coś obrzydliwego, a

mężczyzna spokojnie nałożył zaklęcie maskujące na swoją mocno krwawiącą

wargę. Wiceminister zrobił dokładnie to samo ze swoimi

„obrażeniami” i zwrócił się całkowicie załamanej emocjonalnie

dziewczyny.
- Złaź Granger – Hermiona wyglądał tak jakby nie

dosłyszała.
- Schodź, chyba że masz ochotę na jeszcze – Percy

obdarzył dziewczynę paskudnym uśmiechem.

Draco popatrzył na niego

z pogardą. Miał ochotę wydrapać mu te bladoniebieskie, wodniste oczy, albo

pobić go do nieprzytomności.
Hermiona zwlekła się powoli z mebla,

uklękła i podniosła z podłogi swoją granatową bluzkę. Na jej pełnych,

pięknych piersiach widniały zadrapania i sińce.
Dziewczyna przycisnęła

swoją bluzkę do klatki piersiowej.
- Idź do łazienki i doprowadź się

do porządku – Igor patrzył na nią jakby była zwykła , zużytą rzeczą i

młody blondyn wyobraził sobie jak ćwiczy na nim wszystkie najgorsze znane mu

przekleństwa.
Hermiona nadal klęczała bezmyślnie trzymając w objęciach

bluzkę.
- Rusz się, głupia dziewucho – warknął Percy, a jedyną

reakcją dziewczyny były płynące po policzkach łzy.
- Ona jest w szoku

– powiedział lodowatym szeptem Draco. Wstał, podniósł z podłogi majtki

oraz podarty stanik i podał je dziewczynie, modląc się, aby uraz psychiczny

jakiego doznała nie był zbyt silny.
- Słyszysz mnie? – spytał

cicho klękając przy niej i ku jego uldze, Hermiona nieznacznie kiwnęła

głową.
- Proszę - podał jej resztki garderoby. Stanik był co prawda

rozdarty, ale zapięcie, które znajdowało się z przodu puściło pod wpływem

silnego szarpnięcia, więc ostatecznie nadawał się do użytku.
Hermiona

wzięła od niego bardzo wolno swoją bieliznę.
- Idź do łazienki –

żeby dotrzeć do niej musiał mówić bardzo wolno i łagodnie. Popatrzyła na

niego szeroko otwartymi, ale jakby niedowidzącymi oczami. – Zaprowadzę

cię - dodał cicho – dobrze?
Skinęła lekko głową . Draco podniósł

się z klęczek, podał jej rękę i pomógł wstać
- Zaprowadzę ją do

łazienki – zwrócił się obojętnym tonem do obydwu mężczyzn.
- A

ktoś ci dał na to pozwolenie? – Igor uśmiechnął się paskudnie.
-

Jakby pan nie zauważył, panie Matrojew, ta dziewczyna jest w stanie silnego

szoku psychicznego. Zaprowadzę ją do łazienki i żaden z was mi w tym nie

przeszkodzi, a jeżeli będzie próbował, to nie ręczę za siebie. Potrafię

strzelić w mordę tak mocno jak pan, Igorze – głos chłopaka wyprany był

z wszelkich emocji, chociaż w środku wszystko się w nim gotowało. Draco nie

mówił na próżno, był bardzo silny, a lata gry w Quiddich, wliczając w to

regularne letnie treningi nie odejmowały mu ani rozwijającej się nieźle masy

mięśniowej, ani zwinności, ani krzepy. Hermiona popatrzyła na niego nieco

przytomniej. Igor wyglądał tak jakby chciał przyłożyć blondynowi, ale Percy

pojął chyba, że blondas mówi całkiem poważnie, a poza tym bawiła go cała

sytuacja i niekonwencjonalne zachowanie Malfoya.
- Pozwól mu Igorze

– uśmiechnął się wiceminister z wyższością i machnął ręką.

/>Matrojew wzruszył ramionami i odwrócił się w stronę okna.

-

Chodź – Hermiona drgnęła gdy ją objął, ale chłopak nie zwrócił na to

uwagi i przyciskając ją do siebie obronnym gestem, spokojnie obszedł powoli

biurko i zaprowadził dziewczynę do łazienki na końcu sali.
- Dasz

sobie radę? – spytał z troską, kiedy już otworzył drzwi, a Gryfonka

przekroczyła próg pomieszczenia
Popatrzyła na niego całkiem przytomnie

i pokiwała głową. Nadal przyciskała do siebie granatową bluzkę. Z jej dużych

orzechowych oczu powoli znikał wyraz otępienia. Zaczęły pojawiać się ból,

smutek i pustka. Chłopak nie wiedział już, co gorsze. Miał ochotę wziąć coś

bardzo ciężkiego i po prostu to rozwalić.
Teraz wiedział jak

siedemnaście lat temu czuł się profesor Snape, a ten nadęty pseudo-urzędnik

twierdził, że każdy wampir to niebezpieczne zwierzę, tylko w takim razie kim

byli, sam Percy Weasley, czy nie-świętej pamięci Salomon Nott? Oto jest

pytanie...
Zamknął drzwi i powoli wrócił na swoje miejsce.
Percy

patrzył na niego i uśmiechał się z cyniczną wyższością.
- Czujesz się

teraz lepiej? – spytał blondyna.
- Czuję się podle i mam ochotę

zetrzeć ci z twarzy ten uśmieszek.
- Chodź i spróbuj, sprawdzę, czy

masz tak silny cios jak Igor - drwiąco odpowiedział Percy, a Matrojew

zaśmiał się szyderczo.
Weasley powiedział to w złą godzinę, a jego

kumpel w złą godzinę się zaśmiał.
Draco był tak wściekły, że wstał i

podszedł do wiceministra.
- Bawi cię to? – zapytał i walnął go

prawym sierpowym w szczękę, omal nie wybijając mu zębów i przewracając go na

ziemię razem z fotelem.
Draco Malfoy udowodnił nowemu Wiceministrowi

Magii, że jego cios bywa dużo lepszy od ciosu Igora Matrojewa


/>*
Hermiona zamknęła drzwi od łazienki na kluczyk i popatrzyła na

swoje odbicie w lustrze. Wyglądała strasznie. Włosy miała rozczochrane, a

oczy czerwone jak królik i opuchnięte. Całą twarz miała załzawioną. Na jej

piersiach widniały ślady brutalnych „pieszczot”, dwóch mężczyzn,

którzy upajali się zdobyta od niedawna władzą.
„Zwierzęta”

pomyślała obojętnie dziewczyna.
„Faceci to zwierzęta...”


Jakiś nieśmiały głos w jej głowie zapytał od razu:
Harry też?

A Ron? A nawet ten cholerny Draco Malfoy i wielu innych, których znasz, np.:

twój ojciec, Albus Dumbledore?....
„FACECI TO

ZWIERZĘTA” natarczywa myśl nie zamierzała jej dać spokoju.

/>Hermiona odkręciła zimną wodę i przemyła twarz.
„Teraz będę

tak samo porąbana jak Harry, jeżeli nie lepiej” - pomyślała

ironicznie.
Nagle doszedł ją jakiś łoskot z pomieszczenia obok.

Zaniepokoiła się lekko, ale nie za bardzo.

*
Draco, niemal

od razu, przestraszył się tego, co zrobił.
On w przeciwieństwie do

dwóch urzędników nie bił dłonią na płask, ale walnął Weasley’a

pięścią. Nawet nie wiedział, że ma aż tak skuteczny cios.
Cieszył się

teraz, że sygnet rodowy miał na serdecznym palcu dłoni lewej, nie prawej, bo

wiceminister straciłby właśnie dwa lub trzy zęby i nie wiadomo, co mogłoby

mu przyjść w odwecie do głowy. Nie bał się o siebie, w końcu go nie mogli

zabić, bo tego Dumbledore na pewno by nie podarował. Bał się o tą

przemądrzałą Granger.
Matrojew zaśmiał się głośno.
- Widzę, że

umie pan bić panie Malfoy. My też potrafimy bić. I to bić tak, żeby nie było

śladu, ale żeby tylko bardzo, bardzo bolało. Poza tym zapomniałeś o tym, że

my w przeciwieństwie do ciebie mamy przy sobie różdżki.
Draco słuchał

jednym uchem, co mówi Igor. Będą go bić, czy nie będą, było mu za jedno.

Trudno, jego ojciec zniósł przed siedemnastu laty Cruciatus w wykonaniu

Voldemorta i pewnie znosił to dużo częściej, on też może wytrzymać.

/>Znowu pomyślał o Granger. Młody Malfoy nigdy wcześniej nie był świadkiem

ani tortur, ani gwałtu. Nie miał do tej pory pojęcia jak to wygląda.

/>Draconowi nie mieściło się w głowie jak można kogoś zgwałcić. Nie po tym,

co tu zobaczył. Czuł zimną odrazę do Weasleya i Matrojewa.

Percy

wstał i wytarł krew z twarzy. Patrzył na blondyna z dziwnym wyrazem oczu.


- Chyba lubisz ból, Malfoy – powiedział biorąc do ręki różdżkę

– może dać ci małą lekcję, tego czym jest PRAWDZIWY BÓL....

Tormento!
To było długie, mocno niemiłe doświadczenie i

Draco naprawdę bardzo głośno wrzasnął z bólu. Czuł się tak, jakby roztapiały

mu się wszystkie wnętrzności.
Kiedy Percy zdjął z niego przekleństwo,

chłopak leżał jeszcze przez dłuższą chwilę zwinięty z bólu na posadzce.

/>- Przyjemne? – spytał bardzo łagodnie Percy? – Jeśli jeszcze

raz podniesiesz, na któregoś z nas rękę, nie omieszkam dać tej samej lekcji

nie tylko tobie, ale także pannie Granger. Dotarło?
- Tak –

usłyszał cichą odpowiedź blondyna.
- Wstań gnoju i usiądź.
Draco

posłusznie podniósł się na łokciach i poczłapał do niewygodnego krzesła,

przed oczami miał czerwoną mgłę.
„Jak w takim razie smakuje

Cruciatus?” – pomyślał z przerażeniem i poczuł dreszcz odrazy na

myśl o Voldemorcie, który rozdaje to przekleństwo, na prawo i lewo, swoim

poddanym.

*
Hermiona podwinęła spódnicę i spróbowała obmyć

się chłodną wodą. Czuła jak po jej udach spływa nasienie obydwu mężczyzn

razem – była tego całkowicie pewna – z jej krwią. Kiedy tylko

dotknęła wrażliwego miejsca między udami poczuła tak silny ból, że omal nie

krzyknęła, momentalnie też zrobiło jej się słabo i niedobrze . Popatrzyła na

swoje uda. Ku jej zdziwieniu, krwi wcale nie było tak dużo i wsiąkła już

prawie cała w pończochy. Hermiona z wyrazem obrzydzenia na twarzy zmyła tyle

ile się dało i krzywiąc się z bólu założyła majtki.
Odkręciła

cieplejszą wodę i obmyła dłonie. Z Sali Przesłuchań dobiegł ją przeraźliwy

krzyk Malfoya i mocno się wzdrygnęła.
„Sadyści” –

pomyślała z pogardą.

*
- Mogę zapalić?- Draco nie wytrzymał

i w końcu o to zapytał.
- Nie możesz – odpowiedział gładko

Percy.
- Proszę – chłopaka zaczął już skręcać. Zostały mu tylko

trzy papierosy i ledwie wytrzymywał.
- Wypuśćcie nas w końcu. Wszystko

wam powiedzieliśmy, czego jeszcze chcecie?
- Ile razy będę ci

powtarzać, Malfoy – chłodno powiedział Percy – że nie ty tu

jesteś od zadawania pytań.
- Ja po prostu muszę zapalić.
- To

naucz się panować nad swoimi potrzebami, gówniarzu – Igor był bardzo

bezpośredni.
Draco zaśmiał się głośno.
- Ty chamie, prze chwilą

zgwałciłeś dziewczynę i zamierzasz mnie uczyć panowania nad sobą? Zabawny

jesteś, żeby nie powiedzieć żałosny.
Tym razem był to podwójny

Tormenter i Draco trochę dłużej krzyczał, dłużej też leżał na podłodze i

dochodził do siebie. Z oczu leciały mu łzy, a z nosa krew.
- Skurwiele

– powiedział bardzo cicho, ale wyraźnie i dostał kopniaka w bok.

/>
*
Hermiona założyła na obolałe piersi stanik, wsunęła ręce w

rękawy bluzki, zapięła się pod samą szyję i poprawiła krawat.

/>„Wyglądam idealnie” – pomyślała z sarkazmem patrząc w

lustro.
Z pomieszczenia obok dobiegł ją ponownie krzyk, tym razem

dłuższy i dziewczyna zaniepokoiła się bardziej.
„Czego te chamy

jeszcze chcą?” - pomyślała z irytacją.
Jeszcze raz przemyła

twarz i wróciła na Salę Przesłuchań.

*

- Za dziesięć

szósta – powiedział Harry gasząc przedostatniego papierosa z paczki.

– Chyba mi nerwy puszczą.
- Uspokój się, nasze nerwy nic tu nie

pomogą...
- Panie profesorze, może niech pan spróbuje tam zapukać. Ta

bariera dźwiękoszczelna chyba działa tylko w jedną stronę, nie? –

spytał chłopak z nadzieją w głosie.
- Najprawdopodobniej, Harry...

Zapukam jeżeli nie wyjdą do szóstej, dobrze?
- Dobrze, panie

profesorze, dziękuje – Gryfon troszeczkę się uspokoił.
- Bardzo

dużo palisz, Harry, zupełnie jak Draco. Nie powinniście tego robić,

zwłaszcza w tak młodym wieku.
- Ja normalnie palę dużo mniej, ale dziś

jestem tak zdenerwowany, że mógłbym nie wyjmować papierosa z ust.
-

Ech... ta młodzież – powiedział Dumbledore z udawaną irytacją, żeby

rozładować nieco sytuację i Harry zdołał się nawet uśmiechnąć.


/>*
To, co zobaczyła Hermiona po wyjściu z łazienki spowodowało, że

ogarnęła ją zimna furia. Malfoy leżał na podłodze. Był poszarzały z bólu. Z

nosa ciekła mu dosyć obficie krew i dziewczyna od razu rozpoznała działanie

Tormentera. Nie mogło to być nic innego, ponieważ Cruciatus był przecież

zakazany. Percy wymierzał właśnie blondynowi kolejnego kopniaka.
- Od

kiedy to kopie się leżącego? – zapytała z drwiną.
- Od kiedy ten

leżący używa bardzo brzydkich wyzwisk, panno Granger.
- Nie istnieje

wystarczająco mocne wyzwisko, aby mogło cię obrazić, Percy – głos

Hermiony był lodowaty.
- Widzę, że panienka czuje się już całkiem

dobrze, żeby nie powiedzieć rewelacyjnie – stwierdził

jadowitym, sugestywnym tonem Matrojew.
- Nie wiem czy kiedykolwiek

będę czuła się całkiem dobrze, panie Matrojew – odpowiedziała

mu cynicznie Hermiona..
- Wzruszyłem się, Granger – odezwał się

Percy, a Igor zarechotał.
- Jeszcze nigdy nie przebywałam w jednym

pomieszczeniu ze świniami... - Hermiona nie wytrzymała psychicznie, bo mimo

strachu odczuwała też silną nienawiść, pogardę, obrzydzenie i złość. Było

jej permanentnie niedobrze, a widok kopanego i krwawiącego obficie Dracona

nie poprawiał jej psycho -fizycznego stanu - ...To całkiem ciekawe, chociaż

nie do końca miłe doświadczenie.
- Uprzedzam cię, Granger po raz

ostatni, licz - się - ze – sło - wa - mi, dziwko – Dziewczyna

poczuła się tak, jakby Weasley dał jej w twarz. Zarumieniła się ze złości i

upokorzenia i poszła usiąść.
Draco podniósł się z wysiłkiem i poszedł

w ślady koleżanki.
- Skoro ja jestem według ciebie dziwką, to zastanów

się kim ty jesteś.
- Po pierwsze postaraj się do mnie nie mówić na

„ty”, a po drugie ja doskonale wiem kim jestem i jakie mam

możliwości. Zrozumiałaś suko?
- Zrozumiałam, psie.
- Uważaj...

– głos Igora był zimny jak lód a Percy uderzył ją w twarz
- Mam

prośbę – powiedział Malfoy głośno i wyraźnie, patrząc na Hermionę, a w

jego słowach dało się wyczuć zarówno złość jak i troskę. - Czy mogłabyś ich

nie prowokować? I tak nie wiem kiedy nas wypuszczą, a nie chciałbym tu

siedzieć do jutra.
Hermiona popatrzyła na niego wyzywająco, ale

wiedziała, że chłopak ma rację.
- A propos prowokacji, jeżeli jeszcze

raz powiesz do któregoś z nas skurwielu, chamie, albo użyjesz

innego wyzwiska, Malfoy to twoja piękna znajoma będzie miała zaszczyt...

zrobić mi laskę.
Hermiona zrobił się blada jak ściana i podniosła z

niedowierzaniem i obrzydzeniem wzrok na Weasleya.
- Wyrażaj się, w

końcu jesteś wiceministrem – chłodno skomentował blondyn..
- I

właśnie dlatego, że nim jestem, lepiej nie zwracaj mi znowu uwagi na temat

mojego słownictwa, albo tego, co robię. Chyba że spodobał ci się Tormenter,

Malfoy.
- Tak jest, sir – drwiąco odpowiedział chłopak – i

będę też zaszczycony panie wiceministrze, mogąc zrobić panu laskę. Może przy

okazji coś panu odgryzę...
- Mówiłeś coś o prowokacji, Malfoy? –

Hermiona była na niego zła.
- Och, zamknij się Granger, idiotko

– przy tych słowach puścił do niej oko i wykonał nieznaczny ruch głową

w kierunku biurka. Malfoy miał plan i nie zamierzał siedzieć w tym pokoju

ani minuty dłużej. W końcu był Ślizgonem, czyż nie? Wcześniej nie mogli nic

zrobić, ale teraz sytuacja nieco się zmieniła. Dziewczyna ostrożnie

spojrzała na mebel i ujrzała tam, całkiem spokojnie spoczywające, obydwie

różdżki urzędników. Błyskawicznie załapała o co chodzi.
- Nie jestem

idiotką, kretynie – odwarknęła, a chłopak uśmiechnął się szeroko.

/>- A ja myślałem, że w Gryffindorze są sami narwańcy, którzy rzadko kiedy

używają rozumu. Najpierw robią, później łaskawie myślą. Najlepszy przykład

– Wielki Harry Potter.
- Och jaki sprytny i mądry się odezwał.

Jakbyś był sprytny i mądry, to byśmy stąd dawno wyszli!
- Jasne,

Granger, coś jeszcze?! Rzeczywiście, jesteś wyszczekaną, suką!

– spojrzał przy tym na nią przepraszająco.
- CHAM!!!

– Hermiona wstała i kopnęła go w goleń, oczywiście niezbyt mocno,

chociaż chłopak teatralnie syknął z bólu.
Obydwaj mężczyźni zaśmiali

się radośnie. Byli zachwyceni kłótnią, a tych kilka drinków wypitych

wcześniej, nieco osłabiło ich uwagę. Byli pewni, że przesłuchiwana para

kłóci się naprawdę.
- CHAMKA!!! – wrzasnął Draco,

wstał i chwycił ją za włosy, sycząc jej przy okazji do ucha. - Sorry,

Granger, siła wyższa.
- Patrz, Percy, mamy przedstawienie za darmo

– zaśmiał się Matrojew. - Chyba im nerwy puściły.
- Gryfonka i

Ślizgon w jednym pomieszczeniu to zawsze niebezpieczna mieszanka -

zarechotał Weasley – Granger mogłabyś mu przylać w mordę? Podobno

całkiem nieźle to robisz.
- Z miłą chęcią – Hermiona trzasnęła

Malfoya dosyć mocno w twarz (żeby wyglądał przekonująco), a on widowiskowo

pchnął ją na biuro, na którym leżały upragnione różdżki. Nie zrobił tego

zbyt mocno, ale Hermiona zatoczyła się teatralnie i Draco musiał oddać

sprawiedliwość jej aktorskim zdolnościom.
Roztarł naprawdę piekący

policzek.
- Suka - powiedział podchodząc do biurka i rzucając jej

spojrzenie z serii „przepraszam, że to mówię”.
Obaj

panowie byli tak zaciekawieni rozwojem wydarzeń, że całkowicie przestali

uważać. I o to chodziło...
Hermiona i Draco jak na komendę chwycili

leżące na biurku różdżki i wycelowali je w Igora i Percy’ego, którzy

automatycznie przestali się śmiać.
- Niespodzianka – powiedział

chłodno Malfoy.
- Albo nas wypuścicie, albo zrobimy wam krzywdę

– Hermiona obracała w dłoniach różdżkę Percy’ego
- Nie

zapominaj, Granger, o rodzicach, a ty Malfoy o swoim starym – wysyczał

wiceminister.
- Jak was pozabijamy – to... No cóż. Nic się nie

stanie ani mojemu ojcu, ani rodzicom Granger, prawda? Pójdziemy tylko

siedzieć. Poza tym nie zrobisz im nic bo przysięgam ci, że wszyscy dowiedzą

się o tym, co tu zaszło. Absolutnie wszyscy, Percy, dotarło? –

na twarzy Dracona wykwitł paskudny uśmiech. - Skończy się ciepła posadka i

może nawet dostaniesz tą samą celę, w której siedzi teraz mój stary. Jak

widzisz szantaż działa w obydwie strony... I lepiej, niech mój ojciec

wyjdzie w ten piątek, tak jak było zaplanowane, bo może mi się coś niechcący

wypsnąć i to przy Dumbledorze...
- Zapominasz o rodzicach panny G.

– Igor uśmiechnął się złośliwie.
- Do twojej wiadomości –

ja mugoli mam gdzieś, więc lepiej u - wa –rzaj – cie. Draco

popatrzył przepraszająco na Hermionę, ale ona doskonale rozumiała, że musi

tak się zachowywać i tylko nieznacznie pokręciła głową.
- Ale panna G.

Na pewno nie... – wysyczał Percy.
-Ach, właśnie kochanie, czy

udało się któremuś z nas odnaleźć twój punkt G? – Matrojew uśmiechnął

się obleśnie.
- Nie zmuszaj mnie, żebym cię przeklęła, chamie –

Hermiona czuła dziką satysfakcję mówiąc bezkarnie to wyzwisko.
- W tej

chwili interesuje mnie tylko jak stąd wyjść. Poza tym Albus Dumbledore może

moich rodziców w razie potrzeby skutecznie ochronić.
- Tylko, że on

jest już stary i długo nie pożyje – stwierdził spokojnie Percy

znacząco się uśmiechając.
- Ale tupet! – Hermiona popatrzyła

ze złością na Wiceministra. – On jest tak potężny, a Hogwart jest tak

obwarowany zaklęciami ochronnymi, że nic by ci nie wyszło z tych misternych

planów, podły sukinsynu! – Nie mogła się oprzeć pokusie i nie

rzucić paru epitetów.
- Myślę, Granger, że skurwiel lepiej

pasuje, nie sądzisz? – Draco był szczęśliwy, że może się w końcu

trochę werbalnie wyżyć.
- Masz rację... Jak to jest być śmieciem, co?

Bo posiadanie władzy, to fantastyczna sprawa – wysyczała Hermiona.

/>- Moglibyśmy was nieźle urządzić, ale zależy nam na szybkim wyjściu,

nieprawdaż? – Draco podrapał się końcem różdżki za uchem i uroczo się

uśmiechnął.
- Zgadza się - skinęła głową dziewczyna. - Tak więc teraz

otworzycie grzecznie drzwi i dopiero przed samym wyjściem, gdy będą uchylone

oddamy wam różdżki, jasne?
- Pamiętajcie, że wasz profesor za to

zapłaci – wycedził Percy przez zaciśnięte zęby.
- Jeżeli

zrobicie mu krzywdę – Hermiona mówiła bardzo spokojnie –

Dumbledore wam tego nie podaruje, a radziłabym się go trochę bać, skoro

obawia się go sam Voldemort.
- Następna odważna, zupełnie jak

Potter... – skomentował Igor – nie boisz się wyzywać jego

imienia na daremno? – Draco wzdrygnął się słysząc imię Lorda . Nie

miał biedny pojęcia, że to nie koniec jego „wesołych” przygód, i

że dzisiejszej nocy przyjdzie mu się spotkać z Czarnym Panem oko w oko...


- To nie Bóg, panie Matrojew, chyba że dla pana – odrzekła

chłodno Hermiona patrząc mu odważnie w oczy. – I pamiętajcie, że

mogłabym się na was bardzo brzydko zemścić, tu i teraz, ale wolę poczekać na

bardziej dogodną sytuację. ..
Dziewczyna rzuciła jeszcze maskujące

zaklęcie na opuchniętą wargę Wiceministra i krwawiący nos Dracona.
-

Wychodzimy – powiedział szeroko uśmiechnięty Ślizgon.
Był

zmęczony. Chciało mu się pić i palić, a tak naprawdę, to najchętniej

urżnąłby się do nieprzytomności...

*

Harry wyjął

swojego ostatniego papierosa, ale zaraz go schował i wstał pospiesznie bo

drzwi do Sali przesłuchań właśnie się otworzyły i stanęli w nich Draco i

Hermiona, a zaraz za nimi wyszli urzędnicy.
Dumbledore mimo swojego

podeszłego wieku bardzo szybko znalazł się przy chłopaku i dziewczynie i

mocno obydwoje przytulił, na co Draco bardzo się zdziwił i trochę zmieszał.


Albus wskazał dwojgu młodym ludziom ławkę, a sam zwrócił się do

Percy’ego:
- Chciałbym z tobą porozmawiać... na osobności

– popatrzył znacząco na Matrojewa.
- Będę w bufecie – Igor

zwrócił się do Weasleya i ruszył w kierunku windy rzucając jeszcze

nieprzychylne spojrzenie w kierunku trojga młodych ludzi.
Dumbledore

zniknął z Percym w sali przesłuchań

Harry’emu wystarczyło

jedno spojrzenie na Hermionę i Dracona, żeby wiedzieć, iż stało się coś

niedobrego.
Obydwoje usiedli w całkowitym milczeniu na ławce. Byli

bladzi i wyraźnie zdenerwowani. Dlatego właśnie Harry o nic nie zapytał.

Postanowił tylko wieczorem porozmawiać z Hermioną o ile będzie miała mu coś

do powiedzenia. Bo on miał jej coś do powiedzenia przed swoją śmiercią i

liczył na wzajemność i szczerość.
Draco wyjął z kieszeni papierosy a

Hermiona wyciągnęła do niego niepewnie rękę. Uśmiechnął się blado,

poczęstował ją i podał jej ogień. Później zapalił sam.
Był po

nieprzespanej nocy i po ciężkim psychicznym szoku, ale trzymał się całkiem

nieźle, jedynie jego cienie pod oczami się pogłębiły.
Harry wyjął

swojego ostatniego papierosa i zapalił. Usiadł obok Hermiony i postawił w

jej nogach pseudo-popielniczkę, która była już dwa razy opróżniana i

wyglądała tragicznie. Hermiona siedziała między dwoma chłopakami, więc taka

lokalizacja plastikowego kubka wydawała się najlepsza.
Dziewczyna

czuła się fatalnie i nie wyglądała najlepiej. Harry zauważył, że ma

zaczerwienione oczy i przeniósł wzrok na Malfoya. Blondyn oparł głowę o

ścianę, zamknął oczy i bardzo głęboko się zaciągnął. Mięśnie twarzy miał

napięte, wyglądał na zmęczonego i zrezygnowanego. Zacisnął mocno powieki, a

na jego czole pojawiła się głęboka pionowa zmarszczka.
Harry zaklął w

duchu. Był pewien, że Percy i ten jego cały bułgarski Przewodniczący Komisji

mającej na celu wybicie wampirów i wilkołaków zrobili coś okropnego. Tylko

że ani Draco, ani Hermiona nie wyglądali na ludzi, którzy chcą o tym

rozmawiać. Wręcz przeciwnie. A on to doskonale rozumiał i szanował ich

milczenie. Zaciągnął się i odwrócił wzrok. Cieszył się, że chociaż już

wyszli z przesłuchania.

Hermiona czuła się podle. Skrzywiła się

z bólu kiedy siadała na ławce i strasznie zapragnęła zapalić, na szczęście

Malfoy był na tyle uprzejmy by dać jej jednego ze swoich ostatnich

papierosów.
Jej łono nie było jedynym obolałym miejscem. Bolały ją

piersi i wewnętrzna strona ud. Hermiona widziała oczami wyobraźni jakie

sińce będzie na nich miała już dziś wieczorem, a najpóźniej rano i

wiedziała, że bardzo będzie bolało ją jutro całe ciało.
Czuła się

bezsilna, zła, poniżona i upokorzona. Czuła się zeszmacona i miała ochotę

umrzeć. Teraz rozumiała już samobójcze zapędy Harry'ego.
Pod

powiekami poczuła zdradliwe łzy, więc szybko skończyła palić i poszła do

łazienki, żeby broń Boże nie zauważył ich Malfoy, ani Harry.
Zamknęła

się w kabinie i wybuchła niekontrolowanym szlochem.

*


/>- Percy – zaczął Dyrektor Hogwartu bez ogródek – nie wiem, co

tu się działo, ale na pewno nie było to normalne przepisowe przesłuchanie,

ani w wypadku Harry’ego, ani w wypadku Hermiony i Dracona. Nie

użyliście Veritaserum – z tego akurat stary czarodziej był w duchu

zadowolony, o czym nie zamierzał informować Wiceministra Magii – ani

nie spisywaliście, tego co tu zostało powiedziane i tego co się stało. Czuję

od ciebie alkohol, a chciałem zauważyć, że jesteś w pracy. Nie powiem, co o

tym myślę, bo nie chcę obrazić urzędu, który piastujesz.
- Do rzeczy,

Dumbledore – Percy zrobił kwaśna minę.
- Właśnie zmierzam do

sedna sprawy – Albus popatrzył na niego zza swoich zabawnych okularów

– połówek, a jego wzrok wcale nie był rozbawiony, lecz śmiertelnie

poważny.
- Znam swoich uczniów Percy. Myślałem też, że znam ciebie,

ale niestety się pomyliłem. Jak już mówiłem znam swoich uczniów i wiem, że

stało się tu coś złego. Harry i tak wygląda od tygodnia bardzo źle i

cokolwiek byście mu nie zrobili na przesłuchaniu, bardziej już jego stanu

pogorszyć nie mogło. Obawiam się o niego, ale w tej chwili to nieistotne.

Hermiona i Draco wyglądali na młodych, nieco przestraszonych, młodych ludzi

kiedy tu chodzili, a gdy wyszli wyglądali jak całkiem dorośli i doświadczeni

ludzie. Nie będę wnikał, co tu się stało. Prawda wcześniej, czy później

wyjdzie na jaw, Percy...
- Nie mam nic do ukrycia – wszedł

poirytowany mężczyzna w słowo dyrektorowi Hogwartu – a wszystko co

robię, robię dla dobra społeczności wszystkich czarodziejów, Dumbledore.

/>- Wiem, że według ciebie cel uświęca środki. Ja mam nieco inne zdanie na

temat życia, ale nie o to mi w tej chwili chodzi.
- Jeżeli okaże się

kiedykolwiek, że skrzywdziłeś w jakikolwiek sposób Hermionę, lub Dracona

odpowiesz za to Percy, gwarantuję ci. Jest takie mugolskie powiezienie:

Pan Bóg nierychliwy ale sprawiedliwy. Wiedz, że jest ono realne i się

sprawdza. Zobacz co spotkało Notta – Dumbledore westchnął – i

nie krzyw się tak. Możesz zabronić Harry’emu mówienia prawdy i go

szantażować, ja jednak wiem, co zaszło i przeraża mnie to ,jak bardzo

Ministerstwo jest krótkowzroczne...
- Coś jeszcze? Nie mam zbyt dużo

czasu.
- Nie masz? A podobno miałeś bardzo dużo...
- Nie mam

czasu na bezsensowne rozmowy z tobą, stary głupcze – warknął Weasley.


- Uważaj na to, co mówisz - głos Dumbledore’a był cichy acz

stanowczy. – Piastujesz urząd Wiceministra Magii i obowiązują cię

pewne normy. Nie wiem tylko, czy można tego od ciebie wymagać skoro obrażasz

młode, niewinne dziewczyny i pijesz alkohol podczas pracy. Bardzo się na

tobie zawiodłem...
- Streszczaj się Dumbledore...
- Już kończę

– Albus uniósł do góry dłoń w geście uspokojenia. – Chcę tylko

uprzedzić, że jeżeli zrobicie dzisiaj krzywdę Severusowi, to ja nie będę na

to spokojnie patrzył. Dopóki nie ustalicie, kto jest winny, o ile

kiedykolwiek ustalicie, nie macie prawa karać podejrzanych. Naucza u mnie od

lat, jest wzorowym profesorem i współpracownikiem, kiedy odejdę ze

stanowiska dyrektora, a Minerva przejmie mój urząd on zostanie

Wicedyrektorem Hogwartu. Jest najlepszym Mistrzem Eliksirów jakiego

kiedykolwiek zatrudniłem, dlatego radziłbym obchodzić się z nim delikatnie.

– Wiceminister popatrzył na starego człowieka nieprzyjaźnie.
-

To, że jestem stary Percy, nie oznacza, że jestem głupi i ślepy. I pamiętaj,

że ja też mam dużo do powiedzenia w naszej społeczności, wielu ludzi mnie

słucha i szanuje. Ja też mam znajomości, zupełnie tak jak ty. Ale ja mam

jeszcze dużo większe doświadczenie od ciebie i nie jestem krótkowzroczny,

więc lepiej nie rób sobie we mnie zagorzałego wroga podłym postępowaniem.

Nie jestem zaślepiony utopijnymi mrzonkami i nigdy nie wyrzekłbym się

bliskich dla własnej kariery, ale twoje priorytety to twoja sprawa. –

Dumbledore poprawił okulary.
- Za Severusa ręczę własnym życiem. Wiem,

że w gruncie rzeczy jest dobrym, choć zgorzkniałym z powodu nielekkiego

życia człowiekiem, ... Nie krzyw się, nie do twarzy ci z tym... i na

pewno nie dopuściłby się żadnej bezsensownej zbrodni... To wszystko... Mam

nadzieję, że się zrozumieliśmy.
- Cóż za wzruszająca tyrada,

Dumbledore.... Dobrze, że nie jesteś moim przełożonym – A teraz

pozwól, że skończymy ten temat. Mamy udać się po podejrzanego.

/>Dumbledore popatrzył na niego niezbyt przyjaźnie i obydwaj ruszyli do

drzwi.

*
- Co ona tam tak długo robi – zdenerwował

się Harry po pięciu minutach.
- Daj jej spokój, okey? – Draco

popatrzył na niego nieprzychylnie.
- Po prostu się martwię –

odwarknął brunet.
- Poradzi sobie – mimo że tak odpowiedział,

Draco też czuł się zaniepokojony.
- Czemu was tak długo trzymali.?

– spytał Gryfon.
- Bo sobie popili i chcieli się zabawić naszym

kosztem – spokojnie wypalił Draco – ale jeżeli pozwolisz, to nie

chciałbym o tym mówić, i nie radzę ci pytać o to Granger.
-

CO?!! Jak to sobie popili?! – Harry był

zdegustowany i oburzony. Wstał i kopnął podbitym blachą glanem w ścianę,

żeby sobie ulżyć. – Co oni, kurwa mać, w pracy piją?! –

wściekał się chłopak.
Draco popatrzył na niego uważnie.
- Mnie

nie pytaj jak działa ten burdel na kółkach, zwany Ministerstwem. Ja umywam

od tego ręce – głos chłopaka był chłodny i spokojny. Malfoy wygodnie

rozwalił się na ławce i oparł się o ścianę. - Ojciec chciał żebym tu

pracował, ale moja noga po tym, co tu usłyszałem, zobaczyłem i odczułem na

własnej skórze, dobrowolnie NIGDY tego chlewu nie przekroczy. Mam to w

głęboko w dupie. I tobie też bym doradzał takie podejście do sprawy, Potter.

Temat zamknięty. Jak chcesz, możesz sobie pokląć. Albo idź rozwal tą

doniczkę, co stoi na oknie, może ci ulży. Ja osobiście mam ochotę tylko się

upić, więc jeżeli masz jakąś dobrą wódkę be my guest tonight... Amen.

/>Harry popatrzył na niego ze złością.
- Nie mam wódki –

powiedział ze złością.
- Nie ma sprawy, ja mam całkiem sporo i się

zaleję w trupa. Jak chcesz możemy się zalać razem, Potter. Mnie to szczerze

mówiąc wali..
Harry uniósł brew i usiadł obok blondyna.
Zaczął

zastanawiać się nad perspektywą picia wódki z Malfoyem
„Chyba ze

mną coś nie tak” – pomyślał.
- Pierdolę to wszystko

– powiedział nagle.
- Tak trzymać - odpowiedział obojętnie

Draco.
Blondyn, ziewną, wstał i poszedł do łazienki po Hermionę.

/>- Granger, możesz wyjść? Bo Potter zaraz obgryzie wszystkie paznokcie.

/>Cisza.
- Żyjesz?! – spytał głośniej

Hermiona

już nie szlochała, pochlipywała cichutko, kiedy usłyszała jak Draco ją woła.


- Nie utop się! – krzyknął trochę zaniepokojony chłopak

/>- Bardzo śmieszne! – odwarknęła.
- Dobrze się czujesz?

/>- Doskonale, Malfoy! A jak myślisz, półinteligencie?!
-

Dobra to było głupie pytanie. Cofam, ale wyjdź, przecież nie możesz tak po

prostu zamknąć się na całe życie w kiblu – próbował zażartować.

/>„Ale ze mnie kretyn” – pomyślał .
- Ale z ciebie

kretyn – zawtórował jego myślom głos Hermiony.
- Wiem, właśnie

to samo pomyślałem, ale nic ci nie da zamykanie się w WC, naprawdę. Lepiej

poproś Pomfrey o jakiś uspakajający eliksir jak wrócimy. Wiem, że to brzmi

dosyć obcesowo, ale chyba nic lepszego nie możesz zrobić.

/>„Lepiej już nic nie będę mówił...” – pomyślał.
-

Zaraz przyjdę. Powiedz Harry'emu, żeby się nie martwił.
- Okey

– powiedział Draco i wrócił na ławkę.
- Już wychodzi. - Harry

popatrzył na niego zdziwiony, ale postanowił zmilczeć.
Dogadali się, a

to było bardzo ciekawe. Gryfon miał jednak inne zmartwienie.
- Nie mam

fajek – powiedział załamany Harry.
- Przykro mi. Mam ostatniego

i pewnie też go nie wypalę, tylko oddam Granger. Co prawda mówiła, że nie

pali prawie wcale, ale teraz na pewno nie odmówi.
- Nie wiem, co

zrobił Percy – powiedział cicho Harry – że się ze sobą

dogadujecie, a ty nawet jesteś w stanie oddać jej ostatniego papierosa. I

chyba nawet nie chcę wiedzieć.
- Mądre słowa Potter. Nie chcesz

wiedzieć, gwarantuje ci to. Wszystko mnie boli nawet mózg. – Draco

uśmiechnął się cynicznie.
- Mózg nie może boleć, niema połączeń

nerwowych – usłyszeli zimny dziewczęcy głos.
- Możliwe –

powiedział Malfoy patrząc na Hermionę – ale mnie boli.
- Suń się

Harry – dziewczyna niemal wepchnęła go na Dracona, a sama usiadła pół

metra od nich.
Obydwaj popatrzyli się na siebie i brunet odsunął się

nieco od blondyna
- Sądzę, że zapalisz, Granger – Malfoy wyjął

paczkę. – To ostatni i w sumie nie powinienem cię nim częstować, ale

to tylko durny przesąd.
- Nie zabiorę ci ostatniego szluga.
-

Bierz kobieto, tobie się bardziej przyda niż mi.
Hermiona wzięła od

niego papierosa i podziękowała, a Harry kurtuazyjnie podał je ogień.
-

Mógłbym powiedzieć, że lepiej jest być kobietą, ale chyba nie zawsze, więc

tak nie powiem – „mądre” słowa Dracona rozbrzmiały w

momencie gdy Dumbledore wychodził z Sali Przesłuchań.
- Jeżeli masz

zamiar bredzić Malfoy, to nie odzywaj się wcale – warknęła dziewczyna


- Idziemy kochani – powiedział Dumbledore.



/>***

Wracali w milczeniu. Musieli aportować się w Zakazanym

Lesie, a stamtąd mieli jeszcze milę do przejścia.
Istniała możliwość

transportu proszkiem Fiuu, ale obydwaj urzędnicy mieli ochotę pokazać

jeszcze dobitniej, że „oni mają czas”.
Jedynie Matrojew i

Weasley rozmawiali półgłosem. W połowie marszu Igor zaśmiał się a Percy

popatrzył niedwuznacznie na Hermionę.
- Gdyby wzrok umiał zabijać już

byś nie żył przyjacielu – powiedział do niego Matrojew kiedy Hermiona

spojrzała z pogardą i nienawiścią na Wiceministra.
- Lubię ostre

kobiety – zarechotał Percy.
- Masz tupet – Malfoy

popatrzył na niego spode łba. – nie ma co.
- Milcz, gnoju

– Igor posłał mu wściekłe spojrzenie, a Draco odwzajemnił się tym

samym.
- Nie stresujcie mi uczniów. Chciałem zauważyć, że teraz ja też

posiadam różdżkę i na pewno umiem z niej skuteczniej korzystać niż wy

– dało się słyszeć łagodny i stanowczy głos Dyrektora Hogwartu.

/>- To zależy z której różdżkii – Igor pozwolił sobie na

niewybredny żart i obydwaj urzędnicy się zaśmiali.
Dumbledore zganił

ich jedynie spojrzeniem, ale nic nie powiedział, żeby nie rozjątrzać i tak

napiętej sytuacji.
Harry popatrzył na Weasleya i Matrojewa z

niekłamanym obrzydzeniem. Ich bezczelność była wręcz pokazowa.

/>Hermiona przymknęła oczy i zmieszana udała, że nie słyszy.
Draco nie

mógł jednak nic nie powiedzieć. Cały czas ukradkiem obserwował Hermionę i

widział, że odczuwa ogromny ból przy każdym kroku.
Harry i Dumbledore

też na nią zerkali, ale nie z taką uwagą i tak często jak blondyn. No i oni

w przeciwieństwie do niego, nie wiedzieli, co się z nią dzieje.


/>Dziewczyna szła ze skrzyżowanymi na piersi rękami, ściskając dłońmi

ramiona, żeby nie syczeć z bólu i miała ochotę usiąść i się popłakać. Co

chwila zaciskała zęby, albo przygryzała dolną wargę i modliła się, żeby mieć

siłę i dojść do końca.
- Nie macie szacunku ani dla kobiet, ani dla

starszych ludzi – powiedział zimno Malfoy – jeszcze jedna

chamska odzywka i zacznę ćwiczyć na was przekleństwa, Weasley.
- Daj

spokój, Draco – odezwał się łagodnym głosem Albus – do nich i

tak to nie trafi, a ty się tylko zdenerwujesz.
- Ja już jestem

zdenerwowany i nie mam zamiaru słuchać takich tekstów.
- Jaki honorowy

– zaśmiał się Percy.
- Szkoda, że ty nie wiesz, co to honor,

Wiceministrze zakichany – warknął Harry.
- Uspokójcie się!

– Dumbledore się zdenerwował.
Nie wiedział, co jest Hermionie,

ale przypuszczał, że dziewczyna nie ma siły iść dalej, a w życiu się do tego

nie przyzna, podczas gdy zostało jeszcze prawie pół mili do przejścia. Miał

zamiar zaproponować postój, ale Draco go ubiegł.
- Proponuję, żebyśmy

się na chwilę zatrzymali – powiedział cicho.
- Nie zamierzamy

– odwarknął Percy.
- Chciałem zaznaczyć, że idą z nami starszy

mężczyzna i kobieta, Percy. Może byś w końcu to zauważył.

/>Hermiona popatrzyła na niego z wdzięcznością i bez czekania na dalszy

rozwój dyskusji o postoju usiadła na najbliższym pniaku.
- Jestem

głodny – stwierdził Harry, siadając niedaleko Hermiony, która zbyła

jego wypowiedź wzruszeniem ramion.
Draco podszedł prosto do niej i

zapytał cicho, kucając tuż obok.
- Dasz radę dojść?
- Chyba tak,

ale jeszcze chwila a stanęłabym i zaczęła wyć. Dzięki.
- Drobiazg. To

w kocu jeszcze spory kawałek... Jak nie dasz rady to po prostu cię zaniosę

– wypalił nagle.
- Chyba cię pogięło! – Harry odwrócił

się zdziwiony w kierunku krzyczącej dziewczyny.
- Nie twierdzę, że nie

– powiedział grzecznie niezrażony Malfoy do Hermiony („chyba się

starzeję” – pomyślał przy tym) – ale moja propozycja jest,

jak najbardziej serio.
Draco wstał i podszedł do Harry’ego.

/>- Czego?! – ładnie spytał Potter.
- Tego! –

Malfoy postanowił równie uprzejmie zacząć rozmowę.
Blondyn poprawił

swoje rozwichrzone uczesanie i usiadł obok Gryfona na trawie.
- Moja

propozycja, co do wódki jest aktualna. Masz niewidkę, więc przedrzesz się

niedostrzeżony przez Filcha. Wejście do...
- Wiem gdzie jest wejście

do waszego Pokoju Wspólnego – warknął Harry.
- Spoko, luz.

Hasło: „Gryfoni to dupki” – Draco uśmiechnął się szeroko,

a rozczochrany jak zwykle brunet popatrzył na niego lodowato. – To

żart Potter. Hasło brzmi: „Czerwony smok”. Moje dormitorium jest

od razu po lewej jak wejdziesz po schodach na trzecią kondygnację... Aha,

schody facetów są na prawo. Chyba spamiętasz.
- Owszem, nie wiem tylko

czy chcę tam iść – powiedział Harry niemal ze złością.
- Jeżeli

jednak zechcesz, to bądź tak o 24, może jeszcze nie będę nawalony.. A tak w

ogóle, trochę wyluzuj.
- Chce mi się palić – warknął Gryfon.

/>- A mi nie? – Draco uśmiechnął się sardonicznie.
- Dobra,

dobra. Przemyślę, Malfoy... A co ci tak zależy na moim towarzystwie? –

spytał podejrzliwie.
- Nie zależy mi zbytnio. Po prostu uważam, że

tobie też się to przyda, a poza tym pić z tymi dwoma głąbami, albo do lustra

to żadna przyjemność... Vincent i Gregory nawalą się po kilku setkach.

/>- Ja pewnie też – sucho stwierdził Harry.
- Tak, możliwe...

Ale szczerze powiedziawszy, Potter, ty posiadasz jakąś inteligencję w

przeciwieństwie do Crabba i Goyle’a. Jak tak dalej pójdzie, zaczną się

uwsteczniać. – powiedziawszy to Draco zaczął się zastanawiać, czy nie

zmieni dormitorium. Tylko który Ślizgon z jego roku się zamieni? Nie

ma szans... Chyba, że prywatna kwatera...
„Sam się zacznę przez

nich cofać w rozwoju” – pomyślał filozoficznie.
- Zastanów

się, Potter. Wódki ci u mnie dostatek. W końcu jestem zamożnym szlachcicem i

należę do Slytherów.
Harry popatrzył na niego wymownie.
To było

dziwne, ale zaczął się zastanawiać, nad przełożeniem swojego samobójstwa na

wieczór następny, tylko po to by pić z Malfoyem – sowim odwiecznym

wrogiem – wódkę.
„Chyba mnie zupełnie pokopało, że

proponuje Potterowi wspólne picie” – myślał w tym samym czasie

Draco.

Mimo protestów Weasleya i Matrojewa postój trwał ponad 20

minut.

***

Gdy sześcioro ludzi doszło do Zamku była

za 15 ósma.
Hermiona była blada z bólu i zmęczenia i myślała, że po

prostu usiądzie na podłodze w ogromnym holu, ale się powstrzymała.

/>Kiedy doszli do wielkiej sali, kolacja właśni się kończyła i część uczniów

już wyszła.
Hermiona spostrzegła, że Severus Snape przygląda się jej z

troską i szybko odwróciła wzrok, tak jakby bała się, że mężczyzna może z jej

spojrzenia wyczytać całą prawdę.
„Niech oni już sobie

pójdą.” – pomyślała rozdrażniona. Chciała tylko się czegoś napić

i iść spać, ale wiedziała, że i tak tej nocy nie zaśnie. Nie da spać jej ból

i to nie tylko ten fizyczny.

******