[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Ślub Kościelny / Ślub Humanistyczny

[Lilith]

Taki oto artykuł znalazłam na onecie
co o tym sądzicie?
padłam po przeczytaniu przysięgi: '...będziesz się mógł dzielić ze mną materiałem genetycznym...'
czy świat zwariował?
po co ateistom takie substytuty?

[PrZeMeK Z.]

W moim przypadku niezbyt trafiłeś, bo do parad gejów nic nie mam (inna sprawa, czy to im pomaga), a o liście ateistów chyba nawet nie słyszałem.

Uważam, że zbytnia wolność człowiekowi tylko szkodzi. Pod różnymi aspektami. Nie zamierzam nikomu niczego zakazywać, bo akceptuję to, że ludzie mają prawo robić co chcą. Ale tego nie pochwalam.
Nie stoję też twardo przy Kościele i jego światopoglądzie. I bynajmniej nie uważam ceremonii katolickiej za jedyną słuszną i "tą piękną" w opozycji do "tej żałosnej" ceremonii humanistycznej.

Odnoszę wrażenie, Jestie, że w tym temacie - jak i w wielu innych - obie strony starają się na siłę wywołać konflikt. Obie strony próbują agresywnie ustawić wszystko w wygodne pary kontrastów i z zacięciem bronić jednej ze stron.
Czy podoba mi się idea ślubu humanistycznego? Niezbyt, a już na pewno nie taka, jak w tym przypadku - zapewne kolejne takie imprezy będą lepsze. Czy odmówiłbym pójścia na taki ślub znajomych? W żadnym wypadku, bo sposób odprawiania ceremonii nie jest najważniejszy. Czy sam wziąłbym taki ślub? Nie, bo wolę ślub tradycyjny. Czy zakazałbym komukolwiek takiego ślubu? Nigdy.

Widzicie gdzieś tak pożądany konflikt, w którym możnaby dopiec tej drugiej stronie?

Żyję w otoczeniu, gdzie wszelkie zasady są chwiejne i przestrzegane bez przekonania. Wybacz mi więc, Jestie, że szukam jakichś podstaw. Jakiejś pewności. Naucz ludzi, że słuszne jest wszystko, co nie narusza praw innej osoby, że indywidualizm można łączyć z szacunkiem dla poglądów innych, a będę po Twojej stronie. To też jakiś porządek.

Nawiązując jeszcze bezpośrednio do tematu:

- Przyrzekam ci, że będziesz mogła (mógł) się o mnie troszczyć, być obok mnie w chwilach radości, smutku, w momentach mych porażek i sukcesów (...) jeśli tylko chcesz, to tęsknij za mną kiedy wyjadę lub wyjdę do drugiego pokoju. Obiecuję ci, że będziesz mógł oglądać ze mną filmy, śpiewać, tańczyć, śmiać się i płakać (...) że będziesz mógł się dzielić ze mną wszystkim - myślami, materiałem genetycznym i zasobami - czym tylko zapragniesz - mówili.

Tutaj doprowadziło nas umiłowanie absolutnego indywidualizmu. "Jesteś istotą indywidualną i wyjątkową, ja również. Będziemy więc razem, ale pod warunkiem, że żadne z nas nie będzie żądać od drugiego niczego. Kochamy się, ale nie zamierzamy się z tego powodu dla siebie zmieniać".
Nie jestem zwolennikiem tego, by wszyscy mieli jednakowe poglądy i zachowywali się jednakowo. Ale indywizualizm nie powinien się przeradzać w elegancko opakowany egoizm.

Ten post był edytowany przez PrZeMeK Z.: 15.12.2007 22:01