[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Merlin, Czyli Wszystkie Losty I Inne Mogą, co najwyżej BBC lizać buty, ha!

[owczarnia]

Trailer 1
Trailer 2

Strona serialu na Fillm Webie (zrwacam uwagę na ocenę wystawioną przez użytkowników serwisu)


Jedno słowo: GE-NIAL-NE. Olbrzymi wpływ na produkcję mieli twórcy Doctora Who (w tym sam Russell T. Davies), i to widać. Rewelacyjni aktorzy, błyskotlowe dialogi, humor, wciągająca po uszy akcja. No miodzik po prostu oraz orzeszki, palce lizać i oglądać!

Ostrzeżenie: osoby konserwatywnie oraz bezkrytynie pochodzące do legend arturiańskich proszone są o przymrużenie oka. Serial prezentuje podejście nowatorskie, luźne, acz bynajmniej nie mniej atrakcyjne!

[owczarnia]

To ciężko wyjaśnić tak w dwóch słowach, a nie chciałabym rozpoczynać tu jakiejś mega dyskusji. Oglądałam w swoim życiu sporo seriali, po czym zminimalizowałam ich ilość w zasadzie tylko do brytyjskich lub innych europejskich, ze wskazaniem na hiszpańskie. To jest po prostu inna jakość, która jednemu odpowiada bardziej, innemu mniej. Co z tego, że amerykańskie produkcje dysponują na ogół większą kasą, są kręcone z większym rozmachem? Sęk w tym, że wszystkie (no, może poza nielicznymi wyjątkami) są doskonale jałowe, jak dla mnie. Wyprane z klimatu. To coś jak porównywać do siebie teatr i telewizję. W teatrze wiele rzeczy trzeba sobie "dowyobrazić", dopowiedzieć, nie zawsze też wszystko wychodzi idealnie. Ale w teatrze jest magia. I dla mnie namiastkę tej magii posiadają brytyjskie produkcje. Są inteligentne, błyskotliwe, świetnie zagrane. Dysponują klasą oraz emanują tak zwanym urokiem osobistym, którego nie da się kupić żadnymi efektami specjalnymi, żadnymi super lokacjami, choćby nie wiem jak były wypasione. Są po prostu bezpretensjonalne, a to się albo ma, albo nie. I już.

I taki właśnie jest Merlin, co z tego że naiwny, co z tego że coś tam się nie zgadza? Przecież ja o tym doskonale wiem, ale nie to jest ważne. Ważne jest, że uśmiech mi z paszczy nie schodzi, jak oglądam parkę Artur/Merlin w akcji, że kibicuję im całkiem poważnie, że czuję się znów jak mała dziewczynka na przedstawieniu, na które zabrał ja tata. Że wciągnęła się cała moja rodzina, a Kuba albo w kółko się pyta czy wiadomo już, kiedy będzie drugi sezon, albo przedyskutowuje n-ty raz kwestię rozwinięcia akcji w kierunku nieuchronnie zmierzającym do wiadomych, znanych wszystkim z góry rozwiązań, podczas kiedy Lost nie wywołał w żadnym z nas nawet cienia zainteresowania, choć rzetelnie próbowaliśmy to pooglądać.

I tyle .