[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ [teatr] Wasze Doświadczenia, rozmowy teatralne

[em]

Podobny temat był już chyba na tym forum, jednak zarzucono go tak dawno, że postanowiłam go reaktywować w formie nowego. Tym bardziej, że chciałabym, żebyśmy rozmawiali tutaj nie tylko o różnicach między aktorstwem profesjonalnym i amatorskim, ale ogólnie o naszych doświadczeniach związanych z tą dziedziną kultury.

U mnie zainteresowanie teatrem pojawiło się w trzeciej klasie gimnazjum, kiedy obsadzono mnie (muszę się przyznać, pod przymusem cofnięcia szóstki z polskiego) w roli Łukasza Górnickiego, patrona naszego gimnazjum, w sztuce z okazji właśnie nadania jego imienia naszej szkole. Dzisiaj widzę, że z punktu widzenia estetyki to przedstawienie było straszne [xD], ale dało mi niezwykle wiele: pierwsze świadome kroki na scenie [xD].

Teraz gram w amatorskim Teatrze Na Stronie, prowadzonym przez mojego polonistę i jego żonę. Chociaż próby są ciężkie (relatywnie, w porównaniu do tych, które pamiętam z gimnazjum), bardzo się cieszę, że mam szansę tak się rozwijać.

A jak jest z Wami? Wolicie produkować się na scenie, wkładając w to całą duszę i serce, czy może zanurzyć się w miękkim (chociaż nie zawsze wygodnym - Teatr Słowackiego w Krakowie jest pod tym względem najgorszy) fotelu i obserwować poczynania aktorów? A może teatr jest całym Waszym życiem? Ulubieni autorzy, inscenizatorzy, spektakle... Zapraszam do rozmowy

[em]

Ja to wszystko widzę zupełnie, zupełnie inaczej, bo ściśle przez Brechta i jego wizję teatru (o której pewnie wam Opalski opowie, bo on się Brechtem orgazmuje).

Po prostu dla twórcy teatru obcości samo założenie jest inne: widz ma zostać wyrwany z tego wygodnego (wygodnickiego?) przecież zatracenia się w dramacie, ma być zaniepokojony, ma być przez to wreszcie zaktywizowany. Widz jest z natury leniwy
Więc cały ambaras tkwi tutaj w pewien sposób w filozofii teatru: czy teatr ma wciągnąć widza w swój świat, czy ma mu przedstawić historię. Brecht stał na tym drugim stanowisku. Wciąganie widza jest, nie tylko jego zdaniem (bo pogląd ten dość szeroko jest we współczesnym teatrze reprezentowany, a przynajmniej tak mi się wydaje, po ostatnich spektaklach), dobre dla szkolnego przedstawienia, a teatr, który ma stawiać pytania, kwestionować podejście do pewnych spraw, musi się przedrzeć do bezpiecznie odciętego czwartą ścianą widza. Zupełnie inną kwestią jest realizacja tych założeń, która często pozostawia wiele do życzenia (ale wystarczy wspomnieć tylko "Piekarnię" i już masz Brechta w całej krasie).

"Kupiec", o którym wspominasz, był manifestem "nie-teatru". To była koncepcja próby. Koncepcja spotkania widzów z ludźmi, którzy usiłowali wystawić Reja i nie dali mu rady; na którym fakt, że aktorzy zapominali swoich tekstów miał podkreślać to, jak niemożliwie wiele wierszy ma ta sztuka, miał manifestować to, jak dalece jest to niewystawialne. Tam efekt obcości był wykorzystany chyba najkreatywniej, jak to dotąd widziałam, może nawet najsensowniej.

Po prostu nie zawsze chodzi o iluzję. Punktem wyjścia dla Brechta było zdaje się (bo wybacz, ale już dokładnie nie pamiętam) to, że w teatrze nie da się IDEALNIE odwzorować rzeczywistości, więc poszedł w stronę obnażenia tej iluzoryczności właśnie, wyjaskrawienia. To taka reakcja na skrajnego Stanisławskiego i jego następców.

Można być fanem Brechta, można wielbić Stanisławskiego (bo z jego naturalizmem i koncepcją aktora utożsamianego z postacią winniśmy kojarzyć "czwartą ścianę"), kwestia gustu, kwestia przyzwyczajeń. Ale znak czasów, że Stanisławskim już się spektakli nie gra.

se popisałam.