[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Wiersz

[matoos]

"Kruki"

Zawsze podziwiałem kruki
Wielkie czarne ptaki unoszące się nad mą głową
Biegłem
Ścigałem ich cienie z okrzykiem na ustach
Krzyczałem
Ja też chcę latać
Kiedy moja głowa znalazła się na poziomie ich skrzydeł
Poznałem Ją
I nauczyłem się latać bez kruków
Uniosłem się ponad nie
A później
Kiedy przestałem słyszeć ich krakanie
Spadłem
Bez niej
Spodziewałem się że mnie rozdziobią
Ale stało się inaczej
Nigdy nie dotarłem do ziemi
Bo stałem się jednym z Nich

[matoos]

Nie jest martwym to, co śnić może wiecznie,
Jednak w dziwnych eonach nawet Śmierć śmierć przeklnie.
A bluźniercze bestie, co sypiają w wód ciele
Możesz też spotkać u siebie, w swym dziele
Które z wielką nadzieją i pełen godności
I charakterystycznej dla siebie skromności
Wstawiasz ludziom przed oczy i każesz im czytać
I oceniać, i chwalić, by wielki głód życia
Zaspokoić bezpłodnie i w wielkiej radości
Oddać się na spalenie w oczach potomności

Lecz czy chociaż przez chwilę myślałeś poeto
Że gdy bestie twe legną w sercach czytelników
I gdy staniesz się dla nich codzienną podnietą
Ty już będziesz li tylko zdrajcą poprzedników
Bo twe życie się skończy, lecz zostanie ten dar -
Bestia w sercu człowieka, i płynący z niej żar.


Takie małe dziwne cuś - zawsze miałem problemy z wierszami rymowanymi...