[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ moje nowe dzieła

[Raven]

Pośród niezliczonych gwiazd,
zatopiona
w głębinach czasu,
mieszka Ona.
Z dala od głosów ludzkich,
Z dala od złych spojrzeń.

Była kiedyś królową.
Jednak została wzgardzona.
Schowała się w domu,
o złotych ścianach.
W którym nie ma drzwi.

Roni łzy.
Ze smutku.
Lecz one są złe.
Przybierają na sile.
Staja się jak głazy.
Pełne złości - mojej złości.
Niszczą ludzkie schronienia.

Gasi tchnieniem
blask gwiazd.
Dotykiem ścina lodem,
gorące słońca.

Gdy wyleje ostatnią łzę,
gdy wybaczy wszystkie słowa,
wygnie kraty
i wyjdzie.
Wtedy strąci dłonią stare gwiazdy,
Zburzy konstelacje.
Mieniących sie władcami,
obali.

Zbuduje nowe prawdy,
stworzy inny blask księżyca.
Zapłoną lampy wiedzy.
Odkryje w dłoni moc,
która zmienia świat.

________________

Mellisa, to dla Ciebie.
( w końcu chciałaś przeczytać jeszcze coś mojego)

[Raven]

rozmnorzyliśmy się
mam w składzie jeszcze jeden wiersz. nie naleerzy do najlepszych, ale co tam

Nocną ciszę rozdarł krzyk,
przepełniony goryczą,
cierpieniem.
Spływają ciężkie łzy,
z żalu nad swą głupotą.

To Ona.
Przekroczyła już próg życia i śmierci.
Oddała swą duszę,
na wieczne cierpienie,
by móc skosztować szczęścia,
choć raz,
choć odrobinę.

Wśród bólu, strachu
i rozgoryczenia
przypłynęła jedna myśl-
jej szczęście by trwało
przez wszystkie wieki.
Gdyby kiedyś stąpała po cierniach.