Jakoś tak natchnął mnie katoński twór i powstało - wieczorne bimbanie sobie.



Tak ! – Nie.

Tak! – Nie.

Czekaj, czekaj!
Trochę głośniej!

Coś jak niegdyś
Znanego Katona pieśń.

Tylko mocniej.

Antyswój ja
Prawie
Sam siebie oszukał.
Myślał, że zabawa
I po zabawie.

Za dobrą zabawę
Najgłośniejsze brawa!
I owacje.

To proswój ja
Przypomniał sobie
O sobie
I dał znać,
By wykonać:

Głowie po głowie!

Tak stoją po znowu raz
I dają wzajemnie
Dobre rady.

To daremnie!

I to daremnie.

Ale przecież
Nie da się
Ich dwóch
Bez zwady.

Tak stoją znowu
Po raz znowu.
Było ich:

Dwa.

A nawet
Trzech.
Obu
Rozdzielał

Przezroczysty!

Ja.


Lekki śmiech.

Bez: „haha”.