Pośród niezliczonych gwiazd,
zatopiona
w głębinach czasu,
mieszka Ona.
Z dala od głosów ludzkich,
Z dala od złych spojrzeń.

Była kiedyś królową.
Jednak została wzgardzona.
Schowała się w domu,
o złotych ścianach.
W którym nie ma drzwi.

Roni łzy.
Ze smutku.
Lecz one są złe.
Przybierają na sile.
Staja się jak głazy.
Pełne złości - mojej złości.
Niszczą ludzkie schronienia.

Gasi tchnieniem
blask gwiazd.
Dotykiem ścina lodem,
gorące słońca.

Gdy wyleje ostatnią łzę,
gdy wybaczy wszystkie słowa,
wygnie kraty
i wyjdzie.
Wtedy strąci dłonią stare gwiazdy,
Zburzy konstelacje.
Mieniących sie władcami,
obali.

Zbuduje nowe prawdy,
stworzy inny blask księżyca.
Zapłoną lampy wiedzy.
Odkryje w dłoni moc,
która zmienia świat.

________________

Mellisa, to dla Ciebie.
( w końcu chciałaś przeczytać jeszcze coś mojego)