Patrzyłam w głębokiej ciszy
co pustką wydawać się mogła,
jak ona leciała w dół
krzycząc słowa rozpaczy.
Później oni przybyli:
każdy jak upiór czarny,
milczeniem mówili do siebie
wzrok ich jak woda mętny
I nie myśleli że dzisiaj
stało sie wielkie nieszczęście:
że ktoś łzy będzie wylewał,
a inny przypłaci to życiem...

Później szłam mroczną ulicą,
gdzie cień śmierci oznaką,
patrzyłam na dziwnych ludzi:
w ciemnych, starych kominiarkach...
Widziałam oczami dziecka
jak z nożem biegną do niego;
jego uszami słyszałam
odległe tak bardzo krzyki...

Byłam w pieknym lesie
jakaś kobieta szła za mną.
Myślałam "Nareszcie spokój"
bez srachu i kłamst potoku;
myliłam się jednak bardzo
nie dane mi był odetchnąć,
znów krzyk, lecz inny niz tamte
tak krótki i nagle urwany...

Patrzyłam za siebie w milczeniu,
jak złodziej idzie w mą stronę,
w mroku dostrzegłam torebkę -
własnosć zabitej kobiety.
Dlaczego nie wrócę do domu?
Dlaczego tak właśnie mam zginąć?
Wsród drzew uśpionych jesienią
za to że zobaczyłam,
coś czego nie wolno mi było?

I jedną odpowieź znalazłam,
jedną prawdę największą:
"Bóg jest miłością"

Ten post był edytowany przez Alisia: 24.10.2003 21:01