Świat nocy, świat marzeń odległych
Widzi klęskę żywych i chwałę poległych
I tym, co przetrwali ciągle przypomina
O czasach, gdy istniała szczęścia odrobina
O tych, co odeszli nikt już nic nie powie
Opadli jak liście, jak słowo po słowie
Ci nienarodzeni nie podejrzewają,
Że na powitanie requiem im zagrają

Wiatr hula w koronach drzew spowitych cieniem
Mali ludzie płaczą nad straconym mieniem
Nad straconym czasem, nad umarłą rodziną
Wierząc, że szczęście powróci, noce mroczne miną
Ach jakże naiwne są te ich marzenia!
Nie może żyć ten, kto nie pokochał cienia!
Wśród mroku słychać zrozpaczone głosy
W oddali widać łunę – rozpalają stosy
Tańczy ogień – jak niegdyś w Beltaine noce
A ponad nim samotna gwiazda migoce

Ja już przed wiekami umarłam za życia
Wieczna noc wyzwoliła mnie z dawnego ukrycia
I słuchając ludzi, rzewnych ballad tkaczy
Oszalałam z radości nie wolnej od rozpaczy
W jednej chwili ten nowy świat pokochałam
A gdy nikt nie widział setki łez wylałam
Tańczę, tak jak w oddali potężne płomienie
To tylko przypadek lecz i przeznaczenie
Wspominam tych, co w ten świat mnie zawiedli
Swą czarowną muzyką z cichą nutą tragedii