To ja, Remus

To przychodzi nocą
Drzewo za oknem trzęsie się prawie tak mocno, jak ja
Widzę wyraźnie -
Wszystkie liście mają kształt łez
Boję się

To przychodzi nocą
Mama i tata śpią w swojej sypialni
Oddalonej sto lat świetlnych ode mnie
Tak chciałbym krzyknąć, zawołać
Ale nie wolno mi
Boję się

To przychodzi nocą
Nieproszone, niechciane
Nieuchronne
Za chwilę strach będzie całym mną
A ja sam
Będę straszniejszy od niego

Kiedy jest już po wszystkim
I nie umiem znaleźć samego siebie
W sobie
Odkorkowuję butelki ze szkła w kolorze krwi
Jedną po drugiej
Do każdej wrzucam księżycowy kamyk
I list napisany pismem, którego nikt nie potrafi odczytać
"To ja Remus. Mam osiem lat. Boję się siebie".

Otwieram okno i wrzucam butelki
Do oceanu nocy
Z góry na żałosnego rozbitka
Patrzy z ironią bezduszne
Srebrzyste oko
***

Chciałbym zwrócić uwagę, że ani razu nie użyłem słowa "aluminium" (chociaż przy "srebrzystym oku" tak jakby zadrżała mi ręka). Ech, czuję się tak, jakbym zdradził przyjaciela...