[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Dwadzieścia lat wcześniej [NK], czyli mały psychodelik ;)

[Child]

Fica tego popełniłem w napadzie debilnego humoru. Z początku miala to byc jednopartuff!ka, ale zdecydowalem sie go podzielic na kilka czesci, zeby sie lepiej czytalo.
Za wszelkie skutki przeczytania tego fica nie odpowiadam.
W razie potrzeby dzwonić na 999.

^^^
Wieść o samobójcy szybko rozeszła się po Brighton i okolicznych wioskach. Policja starała się zapobiec jej dalszemu rozprzestrzenianiu, jednak mimo bezwzględnych nakazów i zakazów, w małych pubach i dużych, wytwornych restauracjach dyskutowano tylko i wyłącznie o „tym”. Jednak nadal nieznana była ofiara i osoba zabójcy.
W kuluarach krążyła plotka, że był nim młody człowiek, który mógł mieć co najwyżej szesnaście, siedemnaście lat, pochodzący może nie z najbogatszej, ale szanowanej i statecznej rodziny.
O zabitym ludzie milczeli, chociaż byli niemniej ciekawi jego nazwiska.
^^^
Obecnie rodzina ta przebywała w szpitalu. Jednak nie w prosektorium, spędzając czas na rozmowach o pogrzebie, a na oddziale, gdzie trzymano osoby po operacji. Chłopak wyglądał mizernie, wokół niego kłębiły się pielęgniarki, a co pół godziny jego stan badał lekarz. Na stoliku obok stała niezliczona ilość flakonów, fiolek i butelek zawierających chyba wszystkie możliwe medykamenty, jakie można było znaleźć w całym szpitalu. Zastanawiał tylko brak środków przeczyszczających i muchozolu, tak popularnych przy leczeniu owsików i innych szkodników szpitalnych.
- Miał dużo szczęścia. Jego stan nie pozwalał mu na użycie zaklęcia z całą mocą.
- A-ale co z ni-im? Cz-yy wszyy-stko będ-zzie dobrze? – pytała matka przez łzy. Mąż tylko mocniej ją uścisnął i ciągle powtarzał „Wszystko będzie dobrze”.
- Tak, wszystko jest na jak najlepszej drodze. Tydzień, może trochę dłużej – to wystarczy, żeby wrócił do siebie. Tylko proszę mu nie mówić, że... z resztą, sami państwo wiecie.
- Dumbledore już wie?
- Tak, wysłaliśmy wiadomość zaraz po tym, jak znaleźliśmy go na ulicy. Tu mogą państwo przeczytać kopię.
Cały list był utrzymany w nastroju ciszy, żałoby. A przynajmniej tak starał się zrobić autor.

„Szanowny Panu.
Mamy zaszczyt i przyjemność powiadomić pana, że w dniu 18 sierpnia roku 1966, o godzinie 17:32:14, w Brighton jeden z pańskich uczniów został zabity, drugi natomiast próbował popełnić samobójstwo. Te osoby to (w kolejności): Julius Ceazer i Peter Pettigrew.
Ponadto ucierpiała różdżka, sztuk jedna, oraz pamięć Pettigrew, Petera - również sztuk jedna.

Życząc wesołych świąt
Całuję, Symforian Lockhart”

- Nie sądzi pan, że ten list jakby nie pasuje do okoliczności?
- Nie mogliśmy mu zabronić. Tak dawno do nikogo nie pisał... Biedaczek. – Lekarz pociągnął nosem – Przepraszam, wzruszyłem się.
- Tak dawno nikt go nie odwiedzał. – Ton siostry Gryzeldy był równie wzruszony, co głos ordynusa... ordynatora. Wkrótce cały oddział lamentował nad nieszczęściem Symforiana.
- Eee... przepraszam. Dlaczego wszyscy płaczą? – Peter nie mógł pojąć nastroju sytuacji.
- Wszyscy chlip... wszyscy martwią się o Symforiana Lockharta – odpowiedziała mu siostra Hermenegilda.
- Fakt, za samo takie imię powinni przyznawać Krzyż Odwagi.
Znudzony tym „ynteligentnym” dialogiem, Peter powrócił do swojego dotychczasowego zajęcia: podszczypywania przechodzących młodych pielęgniarek.
^^^
Minerva McGonagall siedziała cicho w gabinecie Dumbledore’a, wsłuchując się w słowa płynące z listu. Kiedy dyrektor skończył, zapytała:
- Dumbledore, nie sądzisz, że ten list nie pasuje do okoliczności? Ależ oczywiście, Minervo. Ale należy pamiętać, że Symforian...
- Minervo, dość! Ile razy mam powtarzać, żebyś nie mówiła moich kwestii?
- Przepraszam, dyrektorze... Więc tak przedstawia się sytuacja. Pettigrew zabił Juliusa, McGonagall. Ale co on robił tak daleko od domu i kto nim kier...
Dumbledore’a poniosły nerwy. Miał dosyć niesubordynacji. Wyciągnął tylko różdżkę i wypowiedział pierwsze lepsze zaklęcie, które kończyło się na soczyste i jakże swojsko brzmiące „mać”.
^^^
Promienie wrześniowego słońca padały? Nie, nie promienie słońca. Błąd scenografa. Padał zimny wrześniowy deszcz. Słońca nikt nie widział od tygodnia. Peron 9 i 3/4 tonął w wodzie i parasolach. Na jednej z ławek siedziała grupa młodych ludzi.
- Nie tylko ludzi. Zapomniałeś o Remusie.
Na jednej z ławek siedziała grupa młodych ludzi i jeden wilkołak. Rozmawiali wesoło, podziwiali piękne dziewczyny i opowiadali o swoich wakacyjnych dokonaniach. Wkrótce ich rozmowa potoczyła się na niebezpieczny grunt; polityka, religia, pieniądze i Brighton.
- Wiecie, że burmistrz (polityka) kazał ogłosić w kościele (religia), że wyznaczył nagrodę (pieniądze) za schwytanie Chupacabry z Brighton (Brighton, kto by się spodziewał, prawda?).
- Chupacabry? A skąd oni taki egzotyczny termin wytrzasnęli? – James Potter nie mógł ukryć zdziwienia, chociaż uchodził za inteligentnego chłopaczka.
- Doradca burmistrza jest z zamiłowania kryptozoologiem. – Lupin popisał się znajomością obyczajów panujących w Anglii południowo-północnej.
- Kryptoczym? – Potter nadal nie krył zdziwienia.
- Kryptozoologiem, Pot... znaczy się James. To taki facet, który z braku wykształcenia ugania się po świecie za yeti, chupacabrą, uczciwymi politykami albo inteligentnymi forami życia wśród dresów. – Severus Snape nie mógł ukryć zdziwienia, że słynny i mądry Potter nie wiedział, czym jest kryptozoolog.
ZARAZ, ZARAZ! JAKI SNAPE?! CO ON ROBI RAZEM Z TYMI LUDŹ... OSOBAMI? CZYŻBYM O CZYMŚ NIE WIEDZIAŁ?
- Postanowiliśmy, że stworzymy Huncwotów razem z Severusem – Syriusz po raz kolejny zwrócił się ku niebu, żeby co nieco wytłumaczyć.
JEŻELI MOGĘ ZAUWAŻYĆ, HUNCWOCI POWSTANĄ W PRZYSZŁOŚCI BEZ UDZIAŁU SEVERUSA.
- W takim razie nazwijmy się hmm... Pink Fluid?
- Nie, za długa ta nazwa. Co powiecie na Szaleństwo?
- Nie Remusie, nauczyciele od razu wiedzieliby, z kim mają przyjemność.
- Ja mam pomysł, całkiem dobry! Fiolki!
- Eee... Severusie. Jakby to powiedzieć... – zaczął nieśmiało Peter.
- To brzmi zbytnio jak Fasolki... – dokończył Syriusz.
- Nie pasuje do naszego charakteru – James skończył z cichym żalem w głosie.
TO SPRÓBUJCIE CZEGOŚ TAKIEGO: HUNCWOCI feat. SS.
- To SS... za bardzo kojarzy mi się z tymi niemieckimi niebieskookimi blondynami.
NIE JESTEŚ ZA STARY NA MISIE?
Remus podjął decyzję, nie konsultując się uprzednio z żadnym z kolegów, że o psychoanalityku nie wspomniawszy.
- Zostaje Huncwoci i tyle! My tworzymy teraźniejszość i przyszłość. Jak ktoś chce o nas kiedyś pisać, musi trzymać się faktów.
Pomruki aprobaty wydobyły się z gardeł Huncwotów.
NAWET MI SIĘ PODOBA. MACIE MOJE BŁOGOSŁAWIEŃSTWO.
Remus, podniesiony na duchu, kontynuował:
- Obywatele towarzysze! Nie dajmy się kapitalistycznym poglądom! Stwórzmy świat równy dla wszystkich! Niech proletariat weźmie władzę w swoje ręce! Niech żyje rewolucja! – jego przemowę przerwał kalosz rzucony przez Petera. Teraz oklaski rozległy się z najdalszej części peronu.
- Za długo przebywał w towarzystwie Dzieł zebranych Lenina.
Chwila ciszy. Chwila niespokojnej ciszy. Chwila spokoju. Panika.
- Pociąg się spóźnia! Co my biedni zrobimy? Wyrzucą nas ze szkoły! Nie zdamy! Wszyscy zostaniemy kryptozozolami! – James biegał jak obłąkany po peronie.
- Kryptozoologami. I nikt nas nie wyrzuci ze szkoły – Severus starał się go uspokoić, jednak żadne słowa nie trafiały do głowy jego towarzysza. W końcu trafił go drugi kalosz.
Chwila ciszy. Chwila niespokojnej ciszy. Chwila spokoju. Ponownie panika.
- Pociąg nie przyjeżdża! Wyrzucą nas ze szkoły! – Tym razem to Remus spanikował. Czuł, że zbliża się pełnia księżyca i niesie ze sobą...
ZNOWU SIĘ WTRĄCĘ. JAKA PEŁNIA? O JEDENASTEJ A.M. W ANGLII?
- Pełnia na półkuli południowej – sprostował Remus. Kiedy sens jego słów dotarł do jego samego, uspokoił się.
Chwila ciszy. Chwila niespokojnej ciszy. Chwila spokoju. Panika.
Tym razem najmłodszych poniosły emocje, którym postanowili dać upust. Rozbiegli się po całej możliwej przestrzeni, tworząc sztuczny tłok. Kilka osób zauważyło zniknięcie zegarków. Severus spokojnie przypalił skręta.
Jeszcze spokojniej skierował w kierunku dzieciarni różdżkę. Wprost anemicznie wypowiedział zaklęcie:
- Avada...
- Severusie – powiedział z lekkim wyrzutem Peter.
- No dobra. Ovada Daj. – Z różdżki wystrzelił słaby strumień wina. – Oj mały błąd. - Za nim wyleciał bagnisto zielony promień. Przez chwilę nie było widać żadnego efektu. I wtedy... wszyscy pierwszoroczni stanęli bez ruchu, żeby po chwili...
- Severusie, dlaczego oni się tak drapią?
- Och, to bardzo proste – odparł ze swoim spokojem, podając Syriuszowi butelkę z winem własnoróżdżkowej roboty. – Zaklęcie, które na nich rzuciłem, powoduje, że zaczynają ich obłazić różnego rodzaju robaki.
Peter poczuł swoją okazję. Wyciągnął ze swojego kufra muchozol, który zwędził ze szpitala. Po chwili paradował między zrozpaczonymi dziećmi, rozpylając na każdego odrobinę zbawiennego środka. Za drobną opłatą oczywiście. Za nim biegał James, oferujący odrobinę swoich francuskich perfum, żeby ukryć wstrętny zapach muchozolu. Także za symbolicznego sykla.
- Panowie, trochę powagi. Ludzie na was patrzą – Syriusz wypowiedział te słowa w złą godzinę. W dzikim pędzie Peter i James zaczęli obsługiwać ludzi, jak to się mówi „jak popadnie i kto podpadnie”. Potter był zajęty nakłanianiem pewnej Krukonki z jego roku, żeby pozwoliła mu odświeżyć jej dekolt, natomiast Pettigrew próbował „odświeżyć” babcię klozetową. Bez skutku – była odporna na działanie wszelkich chemikaliów.
Wrócili na swoją ławkę wyśmiani, ale z wypchanymi sakiewkami.
- No co jest chłopaki? Tak się zachowywać. Gonicie tylko za pieniędzmi. To takie żałosne. – Remus, który obserwował całe zamieszanie razem z Sevem i Syriuszem, nie krył swojego zawiedzenia. Do tej pory uważał ich za osoby, które pieniądze stawiają na dalszym miejscu, które cenią przede wszystkim przyjaźń, miłość, braterstwo.
- Całkowicie pogrążyliście się w tym... wyścigu szczurów. Bez obrazy Peter.
- Co to jest „wyścig szczurów”, Syriuszu?
Snape po raz kolejny zaklną nad głupotą Jamesa. Miast udzielić mu pomocy, odpowiedział pytaniem na pytanie:
- James, czy w czasie tych wakacji... twoja głowa – nie chciał urazić Gryfona – nie spotkała się z twardym przedmiotem?
- Taak... Pamiętam, że jak remontowaliśmy dom, to jedna cegłówka spadła mi na głowę.
- To wszystko wyjaśnia – rzekł sucho Severus.
- Co wyjaśnia?
Teraz wszyscy pozostali Huncwoci zaklęli nad jego głupotą. „To był chyba pustak... albo nawet dwa” pomyślał Syriusz.
- To, że pociąg się spóźnia. – Uprzedził kolejne pytanie. – Kiedy cegłówka zderzyła się z twoja głową, mikroskopijne łupiny ruchem przyśpieszonym wydostały się z ziemskiej atmosfery. W kosmosie, pod wpływem temperatury i położenia Saturna wobec Merkurego, przerodziły się w kamienie, zwane meteorytami. Jako, że działała na nie siła grawitacji, kamienie te wpadły w naszą atmosferę, po drodze rozpadając się na setki mniejszych kamyków.
- Ale do czego zmierzasz? – James nieśmiało przerwał monolog Seva.
- Do tego, że jeden z tych kamyków wielkości nieodżałowanej cegłówki, uderzył w lokomotywę, unieruchamiając ją na kilka godzin. Dodatkowo, biorąc pod uwagę padający deszcz, parowy silnik lokomotywy uległ prawdopodobnie zapchaniu lub całkowitemu zniszczeniu. Tak, Remusie?
- Czyli jednym słowem mówiąc, posiedzimy tu do wieczora.
Nawet Severus, uznawany za jednego z najlepiej wysławiających się ludzi w Hogwarcie, musiał ulec pod elokwencją, wygadaniem i intelektem Remusa. W jednym zdaniu zawarł całą mądrość, jaką młody Snape starał się wpoić Potterowi do głowy.
- Jaki z tego morał, dzieciaczki? – Ślizgon starał się błysnąć swoimi umiejętnościami, żeby nie pozostawać dłużnym Remusowi.
- Przez Jamesa jesteśmy unieruchomieni na tym cholernym peronie – zdanie, które wypowiedział Syriusz, w późniejszych czasach przeszło do najchętniej cytowanych przez ludzi stojących na wszelkiej maści przystankach, peronach itp.
Ciszę przerwało pytanie. Dość inteligentne pytanie, jak na osobę pytającego.
- Mam dziwne wrażenie, że kogoś brakuje... Nie widzieliście Juliusa Ceazera?
- Ja nie, James. Może Syriusz?
- Ja też nie. A ty, Remusie?
- Już mówiłem, że nie.
- Och, wybacz. A ty Severusie? Zapomniałem, ty go przecież nie znasz!
- Dziwne, ale ja też go dzisiaj nie widziałem – zakończył Peter.
Cała piątka wpadła w konsternację i zamyślenie. Starali się jak mogli, ale na powód nieobecności Juliusa wpaść nie mogli. W końcu odezwał się Syriusz:
- Pewnie się spóźni.
Chwila ciszy. Chwila niespokojnej ciszy. Chwila spokoju. Euforia.
Zza zakrętu dobiegł ich głos silnika, wysoce prawdopodobne, że parowego. Nadzieje, że wreszcie się stąd ruszą, rosły z każdą chwilą, by osiągnąć zenit, kiedy powietrze rozdarł gwizd pokładowego „klaksonu”. Już widzieli kłęby pary, już tory rozświetlała lampa. I wtedy...
Oczom wszystkich ukazał się rząd drezyn, połączonych jedna z drugą. Na pierwszej z nich siedział maszynista, trzymający w jednej dłoni latarenkę, a w drugiej megafon, przez który wydawał odgłos jadącej lokomotywy.
- Trzeba przyznać, że całkiem dobrze mu idzie.
- Masz rację, Peter. Jakby dodał kilka kartonowych wagonów, jakąś lokomotywę...
- To mielibyśmy hogwarcki Orient Ekspres – skończył James.
Ich nadzwyczaj ciekawe rozważania przerwał maszynista, posturą niewiele odbiegającą od stereotypowego świętego Mikołaja. Był natomiast zdecydowanie mniej czerwony. Od przepicia.
(PROWADZENIE DREZYNY PO KIELICHU PROWADZI DO WIELU WYPADKÓW)
- Ej wy tam trzej i ty, co mówisz dużymi literami, uspokójcie się! Mam ważną wiadomość.
Niestety, lokomotywa została uszkodzona przez spadający odłamek skalny. – Gwizdy i jajka poleciały w kierunku maszynisty. Huncwoci spojrzeli z niedowierzaniem na Seva. - Zarząd kolei podjął natychmiastową decyzję o powołaniu komisji śledczej, której zadaniem jest wyjaśnienie pochodzenia tego odłamka – gwizdy i jajka zastąpiły owacje i róże.
Nieco zdziwiony Severus Snape, znany jako „Pustynny Wąż” sięgną do kieszeni po mały zeszyt, na którego okładce widniał napis „Dwadzieścia lat wcześniej – scenariusz”. Szybko przekartkował go i krzyknął w kierunku mężczyzny:
- Zapomniał pan dodać o zapchanym silniku! Wszystko jest na czternastej stronie!
Speszony maszynista sięgnął do największej kieszeni swoich roboczych ogrodniczek i wyciągnął z niej podobny egzemplarz i z wytkniętym koniuszkiem języka począł uważnie przeszukiwać tekst.
- Taak... Rzeczywiście. Dodatkowo zapchaniu z powodu ulewnych deszczy, uległ silnik. Z tego powodu do Hogwartu zawiozą was te oto drezyny. James już wyciągnął rękę, żeby zadać pytanie, kiedy uprzedził go jakiś trzecioklasista.
- Przepraszam, ale jak się to obsługuje?
Wszyscy pozostali uczniowie, z Jamesem włącznie, zaklęli nad jego głupotą.
- Nawet ja wiem, jak tego używać – powiedział Potter z dumą.
- Więc o co chciałeś się spytać?
- Czy któraś drezyna ma wbudowaną ubikację.
Kiedy szmer przekleństw ucichł, maszynista zarządził, że na każdą drezynę przypadają cztery osoby. Potem miało nastąpić przeliczenie uczniów. Dla Huncwotów stanowiło to drobne kłopoty, gdyż za żadne skarby nie chcieli się rozdzielać. Co prawda Syriusz i Snape proponowali, żeby Jamesa umieścić wśród pierwszorocznych, ale w końcu uznali, że są ze sobą zbytnio związani. Musieli sięgnąć po drastyczne środki perswazji. Niestety, muchozol się skończył.
PSST! CHŁOPAKI, BIERZCIE TĄ DREZYNĘ Z TYŁU. BĘDZIE WAM ŁATWIEJ!
- Dzięki, na pewno tak zrobimy. A ty Peter, zmieniaj się w szczura i wskakuj do kufra.
- Ale jak powiem, że jestem obecny?
- Już my się tym zajmiemy – na twarzy Syriusza malował się szatański uśmieszek.
Zasłonili więc biednego, małego Petera, żeby w spokoju mógł dokonać przemiany. Cichy pisk oznajmił im, że jest gotowy.
PIP.
- Nie bój się, nie zamknę całkowicie kufra.
PIP.
- Tak, tak. Dostaniesz coś do jedzenia.
Do ich drezyny podszedł maszynista, z długą listą w rękach. Powoli odczytywał ich nazwiska. Kiedy doszedł do Pettigrew, Peter, Syriusz ukradkiem uderzył Lunatyka pod żebra, tak, że ten ostatni zgiął się wpół.
- Peter, jesteś, czy nie?
- Jest, jest.
- Nie widzę go...
- Bo sznuruje sandały, więc musiał się schylić.
Maszynista odszedł dalej, mrucząc pod nosem „Ech, te dzieciaki”. Po chwili również odszedł ból Remusa, który nadal jednak ściskał kurczowo swoje żebra.
- Syriuszu, musiałeś tak brutalnie?
- Daj spokój, musiało wyglądać autentycznie.
- Nie mogłeś walnąć kogoś innego?
- James już się dzisiaj wystarczająco wycierpiał.
Ponownie rozbrzmiał głos maszynisty:
- A teraz niespodzianka! Musicie pomachać trochę tym drążkiem, bo nie zdążyliśmy zaczarować tego sprzętu. Przykro mi.
Wszyscy zaklęli nad jego głupotą. Nie po raz pierwszy dzisiaj.
- Dobra chłopaki! Ja z Remusem odpoczywamy, a wy pracujecie. Potem się zmienimy: wy popracujecie, my poodpoczywamy.
- A nie wystarczy, że raz na godzinę pomachamy tym tylko dla picu?
- James! To naprawdę świetny pomysł! Długo nad nim myślałeś?
Nie dane było im usłyszeć odpowiedzi, bowiem maszynista dał znak do odjazdu i (prawie) wszyscy musieli zająć się pracą fizyczną.

Ten post był edytowany przez Child of Bodom: 31.12.2003 13:06

[Child]

Here ya go =)

Zakurzona sterta firan, dywanów i innych przedmiotów, których celem było upiększanie otoczenia, poruszyła się niespokojnie i zamarła na chwilę. Ponownie uniosła się w niespokojnym skurczu i opadła. Sytuacja ta choć dziwna, powtórzyła się kilka razy. Jedynie kardiolog, który operował na otwartym sercu, mógł powiedzieć, że widział wcześniej coś podobnego. Ale nawet on mógłby dostać palpitacji rzeczonego serca na widok kościstej ręki, wynurzającej się z plątaniny tkanin. Szmery wydobywające się spod nich również nie wróżyły nic dobrego. Z każdą chwilą ich natężenie rosło, pasmo przenoszenia dawno przekroczyło czterdzieści cztery kiloherce, a nieartykułowane z początku monosylaby zaczęły układać się w spójne zdania.
OŻESZWY... MOJA GŁOWA... JAK TO SIĘ NAZYWAŁO? ANTY-KOC? ANTY-ŚMOC? ANTY-KAC! TJAAA... KILKA ŁYKÓW I OD RAZU LEPIEJ. A TERAZ MUSZĘ SIĘ ZASTANOWIĆ - SKORO JEST LEPIEJ, MUSIAŁO BYĆ GORZEJ. SKORO BYŁO GORZEJ, KTOŚ MUSI ZA TO ODPOWIADAĆ!
Sterta zakurzonych tekstyliów, dywaniliów i im podobnych, powodowana impetem Osobnika Na Śmierć Zalanego, rozpierzchła się na boki, układając się na swoich miejscach, co w efekcie dawało wrażenie miłej komnaty. Jedynym minusem mógłby być nie zapalony kominek.
PROSZĘ BARDZO - GRATIS, NA KOSZT FIRMY.
Po pomieszczeniu rozniosło się przyjemne ciepło i zapach płynów mocno wyskokowych.

Tymczasem, w Wielkiej Sali, chwilowo przeinaczonej na 'Ye Old English Ale Stadium", Emce zaczęła swoją Nieśmiertelną Nawijkę Zipiąco-Składaną.
- Jeee! To był mega kul wypasiony kawałek czadowej roboty! Prawda?!
Sala odpowiedziała jej zgodnym pomrukiem aprobaty.
- A o co ona się pytała, bo ja nie czaję językowej zajawki - spytał się Anonimowy Puchon, którego znajomość języków obcych ograniczała się do opowiadania słynnej w całej Anglii serii "Irish Jokes".
- Powiedzieć wam, jak pracuje dwóch Irlandczyków zatrudnionych do kopania rowów?* - spytał się Anonim głosem, który wskazywał na częste popijanie przekąsek, których to sobie nie odmawiał.
- Znowu?
- Nie to nie. - Obrażony i urażony Puchon wstał ciężko, zachwiał się na nogach i pląsającym krokiem ruszył w stronę wyjścia.
- Ależ wodzu! Co wódz?
Kiedy poruszeni poruszeniem poruszonego sumienia Puchoni zaciągnęli swojego kompana z powrotem do stolika, Emce rozgrzewała damską część publiczności, proponując jej wyścigi króliczków rasy Playing Girls.
- A teraz zaczynajcie obstawiać wyniki - Emce machnęła różdżką i za klatkami z królikami pojawiła się ogromna sakiewka, do której wpadały kolejne zakłady. Największym powodzeniem cieszył się królik nazwany imieniem Syriusza, oraz, co dziwnie, Petera. Chociaż w tym przypadku decydującą rolę odgrywała wielkość jego organu rozpoznawania dźwięków.
Klatki stanęły otworem, króliki ruszyły...

NIE! ILE RAZY MAM CI POWTARZAĆ, ŻE NIE SPEŁNIAM ŻYCZEŃ?!
- Ale ja chcę ten dom! - mała postać biegnąca za niemałym widmem zanosiła się histerycznym płaczem.
NIE!
- Ale... ale... - ton głosu stawał się coraz bardziej rozpaczliwy.
NO DOBRZE... ZA GOTÓWKĘ, CZY NA RATY?
Postać wzniosła jeszcze większy lament i larum.
JAK JA MAM PRACOWAĆ W TAKICH WARUNKACH?! NIE - PISZĘ PODANIE O PRZYZNANIE MI WIĘKSZYCH MOŻLIWOŚCI INGEROWANIA W MATERIALNĄ EGZYSTENCJĘ LUDZKOŚCI... CZY MOŻESZ SIĘ UCISZYĆ?!
Odpowiedziało mu jeszcze bardziej przenikliwe lamentowanie.
I O WCZESNIEJSZE PRZEJŚCIE NA EMERYTURĘ, ZA PRACĘ W WARUNKACH GROŹNYCH DLA... ŻYCIA? EGZYSTENCJI. WŁAŚNIE - EGZYSTENCJI.
Postać wciąż słaniała się teatralnie, płacząc rzewnymi łzami, bynajmniej nie będącymi wynikiem długoletnich praktyk błagalno-szantażujących.
CO JA Z WAMI MAM... PRZYNAJMNIEJ PŁACZESZ Z JAKIEGOŚ SENSOWNEGO POWODU - MI TEŻ BĘDZIE WAS BRAKOWAŁO. I WASZEJ NAIWNOŚCI, GŁUPOTY, FOCHÓW, ZACHCIANEK.
Szczęka poruszyła się niespokojnie.
NO DOBRZE - UPARTOŚCI TEŻ.
Histeryczny płacz, mieszający się z chaotycznym waleniem przysłowiową głową w mniej przysłowiowy mur, wypełnił ciszę panującą na spokojnym dotychczas korytarzu.
IDŹŻE DO WSZYSTKICH DIABŁÓW!
Drzwi do Wielkiej Sali z hukiem stanęły otworem...

- James niespodziewanie wysuwa się na prowadzenie! Tuż za nim Syriusz i Severus! Zbliża się do nawrotu... Minął drzwi... - głos Emce zdradzał, że bardzo przeżywała to, co działo się na torze. - Drzwi trafiają Jamesa... - jej głos nieco stracił na tonie, a czas zdawał się płynąć wolniej... - Ten przelatuje kilka jardów - głos stał się jeszcze spokojniejszy... - Uderza ze sporym impetem w ścianę... - teraz dynamiką przypominał znudzoną kelnerkę, która po raz dwudziesty przekazuje do kuchni zamówienie na hamburgera i frytki. - Osuwa się po niej i upada na ziemię - stał się wręcz nienaturalnie spokojny. - Nie daje oznak życia - skończyła Emce głosem lekarza, który w prosektorium widział dosłownie wszystko. Wszyscy stanęli jak wryci, muzyka ucichła, światła się zatrzymały, prawie wszystkie głosy umilkły.
- Cholera! - po sali rozniósł się okrzyk niezadowolenia grupy trzymającej transparenty zachęcające Jamesa do boju.
NAJPIERW ON, PÓŹNIEJ TY!
Kościsty palec skierował się w stronę Biednej Płaczki. Ta momentalnie zamarła z wrażenia i znikła w tłumie.
SKORO JUŻ SOBIE TO WYTŁUMACZYLIŚMY... BAWCIE SIĘ DALEJ.
Wszystko wróciło do normy, czas płynął normalnie, ludzie dalej się bawili i świętowali, muzyka wypełniała uszy, światła atakowały wszystko feerią barw, nawet grupa trzymająca kciuki za Jamesa sprawiała mimowolne wrażenie zadowolenia.
AHA - JESZCZE JEDNO.
Ponownie wszystko stanęło w miejscu, jak za przyciśnięciem guzika STOP.
IRYTUJĄCY EFEKT - JA NAPRAWDĘ NIE JESTEM TAKI STRASZNY... ALE - TEN, KTO ZROBIŁ MNIE NA SZARO... DLA WŁASNEGO DOBRA NIECH NIE PIJE NICZEGO DO RANA.
Zniknął równie szybko, jak piwo, które do tej pory pieniło się w ustach Filcha.

- Lily, wyglądasz tragicznie. Usiądź sobie wygodnie. Może chcesz coś do picia? - gdyby ktoś postronny zobaczył i usłyszał teraz Severusa, doznałby niemałego szoku. Wiecznie chłodny i opanowany do granic przyzwoitości, opluwający wszystko ironią, suto zakrapianą sarkazmem, patrzący na wszystkich z pogardą w oczach - malował się jako idealny charakter do obsadzenia głównej roli w książce "Stu i jeden kandydat dla następcy Kuby Rozpruwacza". A w chwili obecnej... Cóż - to trudne do zdefiniowania. Bardzo starzy i niekoniecznie bardzo mądrzy ludzie twierdzą, że z miłości człowiek robi różne dziwne rzeczy. I w tym momencie mogłoby to uchodzić za dobre wytłumaczenie, gdyby nie powszechnie znany fakt - Severus nigdy nie okazywał uczuć cieplejszych niż obojętność. Można nawet się pokusić o stwierdzenie, że jeżeli Sev uznawał kogoś za obojętnego, człowiek taki mógł śmiało rozpowiadać na zjazdach rodzinnych, że przez chwilę trzymał Boga za nogi. Lily bez obaw mogłaby powiedzieć, że w tej chwili Bóg niesie jej śniadanie do łóżka.
- Nie, naprawdę nie potrzebuje niczego więcej, jak spokojnej rozmowy.
Severus ujął Lily delikatnie za dłoń i poprowadził ku wyjściu.
- Ej! A wy dokąd?! - krzyknął za nimi James, ale nie usłyszał odpowiedzi ani od Lily, ani tym bardziej od Severusa.
- Bierze ją na wieżę i tam ja rozbierze - powiedział Syriusz tonem znawcy w sprawach damsko-męskich.
- Nawet tak nie żartuj!
- Ojej, Jimmy jest zazdrosny - zaskrzeczał piskliwie Syriusz.
- Nie...
- Ależ oczywiście, że tak. To widać na pierwszy rzut oka.
- Nie...!
- Oczywiście, naturalnie. Nam możesz mówić, co chcesz. Ale nie oszukasz jednej osoby - siebie - Syriusz wypowiedział te słowa całkowicie poważnie, wskazując jednocześnie na serce Jamesa.

Kiedy padały te słowa, Lily i Severus siedzieli nad jeziorem, skąpani w świetle księżyca i okryci wieczorną mgłą. Oboje wpatrywali się w siebie tak, jakby za chwilę miało rozdzielić ich coś straszliwego. Gorszego niż choroba czy śmierć. Jeszcze nigdy nie byli tak blisko, a jednocześnie daleko.
"Jej oczy, twarz, włosy, ciało...". Ogrom niespokojnych myśli kłębił się w małej głowie Severusa. Czuł rozkosz płynącą z bliskości Lily. Czul błogość ogarniającą jego umysł... Czuł dziwne napięcie w okolicach podbrzusza.
"Przecież dużo nie wypiłem... Ożeszty...! Nie w takim momencie!"
Starał się odpędzić te jakże kosmate, acz naturalne w takiej chwili, myśli. Znów skoncentrował się na wdziękach dziewczyny, szukając jednocześnie barwnego epitetu dla jej wdzięków.
"Ach te usta... Pełne, zmysłowe..."
Lily - zaczął - twa uroda mnie olśniła... A usta twe... - w tym momencie znów pojawiło się to napięcie.
"Nie teraz! Błagam...!"
- Tak?
- Stworzone są, by mogły...

Kilka minut później, posępny cień wsunął się do Wielkiej Sali. Szybkim krokiem zmierzał ku wolnemu stolikowi, jednak na jego drodze stanęli Huncwoci.
- Sev, co to za ślad na twoim policzku? - spytał z nieukrywaną ciekawością James, wskazując na zaczerwienienie układające się w kształt otwartej dłoni
- Reklama Huyah.
- Czego?
Cisza.
- A gdzie Lily?
Odpowiedziało im spojrzenie, którym już nieraz Severus kruszył mury, a które mówiło "Giń marnie".
- Uuu... Lily była niezadowolona ze starań Severusika - Syriusz znów piał wysokim głosem. - Za szybko skończyłeś, co?
- Zamknij się...
- Nie mów... nie! Stchórzyłeś?
- Zamknij się - Severus wymawiał kolejne sylaby przez zaciśnięte zęby.
Syriusz dalej katował Seva niedyskretnymi pytaniami: a czy to Lily było miło, czy może stawiał na branie, nie dawanie. Ten w końcu pękł, dał się ponieść. Odepchnął Syriusza, rzucając go prosto na stół. Nim Black zdążył zorientować się, że to nie żarty, znów upadł. Severus wpadł w ślepą furię, miotając Łapą jak marionetką. Nikt nie reagował. Wszystkich zdumiało, że ten cherlawy i anemiczny Snape potrafił wykrzesać z siebie tyle sił, złości i agresji. Pobity niemal do nieprzytomności Syriusz po raz ostatni opadł na podłogę.
- Ty.. ty... - plując krwią zaczął mówić w kierunku Severusa. Jednak ten nie usłyszał, kim dokładnie jest. Szybkim krokiem zmierzał ku lochom, roztrącając wszelkie zbroje i pomniki stojące na jego drodze.

* Jeden kopie rów, a drugi zasypuje. Jeden kopie, drugi zasypuje.