[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Opowiadanko

[j_usta]

Padał marznący deszcz. Na ulicach niewielkiego miasteczka, leżącego pod Londynem było już prawie zupełnie pusto. Może to dlatego, że było już bardzo późno i zimno. A może z innego powodu?
Na uboczu miasta, przy dużym mrocznym lesie stała stara, dawno nie odwiedzana cerkiew. Wśród mieszkańców miasteczka krążyły plotki, że ktoś mieszka w tym budynku, a tym kimś nie koniecznie był człowiek.
Gęste, czarne chmury zasłoniły księżyc, a na ulicach zapadł zupełny mrok. Ci, którzy dotąd nie powrócili do swoich domów, zrobili to teraz. Było głucho i ciemno. Słychać było tylko ryk wiatru i wycie wilków.
Kilkanaście minut później stało się coś niespodziewanego. Jednocześnie w cerkwi zapaliły się wszystkie światła. Budynek został rozświetlony przerażającym blaskiem. Zauważyła to młoda dziewczyna mieszkająca w jedynym domu, który sąsiadował z cerkwią. Wszyscy bali się, że plotki krążące po mieście mogły być prawdziwe.
Szczupła blondynka o niebieskich oczach wyrwana z lekkiego snu spojrzała w okno, a to co ujrzała nie przestraszyło ją tak jak powinno. Mogła mieć najwyżej 15 lat. Coś powiedziało jej „Idź tak i przekonaj się w końcu, że to nieprawda.”. Zdrowy rozsądek podpowiadał jej jednak, żeby została.
Przełamała jednak strach, wzięła do ręki zapaloną świecę i zeszła po schodach na dół. Zarówno w kuchni jak i na korytarzu było zupełnie ciemno. Położyła na stole świece i wyszła na dwór. Przywitał ją zimny powiew wiatru. Szła prawie na oślep kierując się rosnącym w jej oczach światłem cerkwi.
W końcu doszła na miejsce. Stanęła pod wielkim, zaniedbanym budynkiem i powolnym, nerwowym krokiem ruszyła poszukać wejścia. Główne drzwi były zamknięte. Trzeba było więc poszukać innych. Dziewczyna spędziła kilka minut błądząc po omacku wkoło cerkwi. W końcu znalazła. Małe, drewniane, rozlatujące się drzwi nie wyglądały zachęcająco. Jednak nie było innego wyjścia. Gdy tylko przekroczyła próg drzwi zamknęły się, a mrok otulił ją ze wszystkich stron.
Przeraziła się. Nie miała pojęcia co robić. Stała tak przez chwile zupełnie osłupiała. W końcu jednak podjęła decyzje, że skoro już tu doszła, to się nie cofnie. Była to bardzo dramatyczna i niezwykle trudna decyzja.
Schody na które dziewczyna natknęła się zaraz po wejściu do budynku prowadziły w dół, do piwnicy, jedynego nieoświetlonego miejsca w cerkwi. Długo schodziła mając nadzieje, że już niebawem schody zaczną piąć się w górę.
Miała już zamiar zawrócić, kiedy zobaczyła przed sobą ciemny, ledwo widoczny zarys drzwi. Otworzyła je i weszła do obskurnego, zimego pomieszczenia. Wyglądało ono jak cela więzienna. Miało jedynie małe okienko mieszczące się na ścianie, zaraz pod sufitem. Nie było w nim żadnych mebli. Nic, tylko cztery ciemne, brudne ściany.
Nage drzwi zamknęły się za dziewczyną, już poraz drugi. Tym razem jednak nie miała żadnego innego wyjścia. Bezskutecznie próbowała je otworzyć, dobijała się i wołała o pomoc- tam nikogo nie było.
Usiała na podłodze i czekała, nie wiedząc nawet na co. Nagle usłyszała czyjeś kroki. Wraz z upływem czasu stawały się coraz głośniejsze, aż w końcu ustały. Ciszę przerwał szczęk zamka. Po chwili drzwi otworzyły się. Dziewczyna nie zdążyła nawet krzyknąć...

[psychodeliczna]

Błędy, błędy, błędy. Powtórzenia, orty, interpunkcja. Najważniejsze to unikać błędów niczym ognia, bo one nawet z najlepszego tekstu mogą zrobić niestrawną papkę.
[Nie ma marznącego deszczu.]
Krótki początek, ale myślę, że wszystko się rozkręci. Gdyby nie błędy w pisowni, fabuła byłaby dla czytelnika ciekawsze. Lubię tajemnicze początki. Zaskocz nas wszystkich następną, lepszą częścią.