[ Drzewo ] · Standardowy · Linearny+ Dwadzieścia lat wcześniej [NK], czyli mały psychodelik ;)

[Child]

Fica tego popełniłem w napadzie debilnego humoru. Z początku miala to byc jednopartuff!ka, ale zdecydowalem sie go podzielic na kilka czesci, zeby sie lepiej czytalo.
Za wszelkie skutki przeczytania tego fica nie odpowiadam.
W razie potrzeby dzwonić na 999.

^^^
Wieść o samobójcy szybko rozeszła się po Brighton i okolicznych wioskach. Policja starała się zapobiec jej dalszemu rozprzestrzenianiu, jednak mimo bezwzględnych nakazów i zakazów, w małych pubach i dużych, wytwornych restauracjach dyskutowano tylko i wyłącznie o „tym”. Jednak nadal nieznana była ofiara i osoba zabójcy.
W kuluarach krążyła plotka, że był nim młody człowiek, który mógł mieć co najwyżej szesnaście, siedemnaście lat, pochodzący może nie z najbogatszej, ale szanowanej i statecznej rodziny.
O zabitym ludzie milczeli, chociaż byli niemniej ciekawi jego nazwiska.
^^^
Obecnie rodzina ta przebywała w szpitalu. Jednak nie w prosektorium, spędzając czas na rozmowach o pogrzebie, a na oddziale, gdzie trzymano osoby po operacji. Chłopak wyglądał mizernie, wokół niego kłębiły się pielęgniarki, a co pół godziny jego stan badał lekarz. Na stoliku obok stała niezliczona ilość flakonów, fiolek i butelek zawierających chyba wszystkie możliwe medykamenty, jakie można było znaleźć w całym szpitalu. Zastanawiał tylko brak środków przeczyszczających i muchozolu, tak popularnych przy leczeniu owsików i innych szkodników szpitalnych.
- Miał dużo szczęścia. Jego stan nie pozwalał mu na użycie zaklęcia z całą mocą.
- A-ale co z ni-im? Cz-yy wszyy-stko będ-zzie dobrze? – pytała matka przez łzy. Mąż tylko mocniej ją uścisnął i ciągle powtarzał „Wszystko będzie dobrze”.
- Tak, wszystko jest na jak najlepszej drodze. Tydzień, może trochę dłużej – to wystarczy, żeby wrócił do siebie. Tylko proszę mu nie mówić, że... z resztą, sami państwo wiecie.
- Dumbledore już wie?
- Tak, wysłaliśmy wiadomość zaraz po tym, jak znaleźliśmy go na ulicy. Tu mogą państwo przeczytać kopię.
Cały list był utrzymany w nastroju ciszy, żałoby. A przynajmniej tak starał się zrobić autor.

„Szanowny Panu.
Mamy zaszczyt i przyjemność powiadomić pana, że w dniu 18 sierpnia roku 1966, o godzinie 17:32:14, w Brighton jeden z pańskich uczniów został zabity, drugi natomiast próbował popełnić samobójstwo. Te osoby to (w kolejności): Julius Ceazer i Peter Pettigrew.
Ponadto ucierpiała różdżka, sztuk jedna, oraz pamięć Pettigrew, Petera - również sztuk jedna.

Życząc wesołych świąt
Całuję, Symforian Lockhart”

- Nie sądzi pan, że ten list jakby nie pasuje do okoliczności?
- Nie mogliśmy mu zabronić. Tak dawno do nikogo nie pisał... Biedaczek. – Lekarz pociągnął nosem – Przepraszam, wzruszyłem się.
- Tak dawno nikt go nie odwiedzał. – Ton siostry Gryzeldy był równie wzruszony, co głos ordynusa... ordynatora. Wkrótce cały oddział lamentował nad nieszczęściem Symforiana.
- Eee... przepraszam. Dlaczego wszyscy płaczą? – Peter nie mógł pojąć nastroju sytuacji.
- Wszyscy chlip... wszyscy martwią się o Symforiana Lockharta – odpowiedziała mu siostra Hermenegilda.
- Fakt, za samo takie imię powinni przyznawać Krzyż Odwagi.
Znudzony tym „ynteligentnym” dialogiem, Peter powrócił do swojego dotychczasowego zajęcia: podszczypywania przechodzących młodych pielęgniarek.
^^^
Minerva McGonagall siedziała cicho w gabinecie Dumbledore’a, wsłuchując się w słowa płynące z listu. Kiedy dyrektor skończył, zapytała:
- Dumbledore, nie sądzisz, że ten list nie pasuje do okoliczności? Ależ oczywiście, Minervo. Ale należy pamiętać, że Symforian...
- Minervo, dość! Ile razy mam powtarzać, żebyś nie mówiła moich kwestii?
- Przepraszam, dyrektorze... Więc tak przedstawia się sytuacja. Pettigrew zabił Juliusa, McGonagall. Ale co on robił tak daleko od domu i kto nim kier...
Dumbledore’a poniosły nerwy. Miał dosyć niesubordynacji. Wyciągnął tylko różdżkę i wypowiedział pierwsze lepsze zaklęcie, które kończyło się na soczyste i jakże swojsko brzmiące „mać”.
^^^
Promienie wrześniowego słońca padały? Nie, nie promienie słońca. Błąd scenografa. Padał zimny wrześniowy deszcz. Słońca nikt nie widział od tygodnia. Peron 9 i 3/4 tonął w wodzie i parasolach. Na jednej z ławek siedziała grupa młodych ludzi.
- Nie tylko ludzi. Zapomniałeś o Remusie.
Na jednej z ławek siedziała grupa młodych ludzi i jeden wilkołak. Rozmawiali wesoło, podziwiali piękne dziewczyny i opowiadali o swoich wakacyjnych dokonaniach. Wkrótce ich rozmowa potoczyła się na niebezpieczny grunt; polityka, religia, pieniądze i Brighton.
- Wiecie, że burmistrz (polityka) kazał ogłosić w kościele (religia), że wyznaczył nagrodę (pieniądze) za schwytanie Chupacabry z Brighton (Brighton, kto by się spodziewał, prawda?).
- Chupacabry? A skąd oni taki egzotyczny termin wytrzasnęli? – James Potter nie mógł ukryć zdziwienia, chociaż uchodził za inteligentnego chłopaczka.
- Doradca burmistrza jest z zamiłowania kryptozoologiem. – Lupin popisał się znajomością obyczajów panujących w Anglii południowo-północnej.
- Kryptoczym? – Potter nadal nie krył zdziwienia.
- Kryptozoologiem, Pot... znaczy się James. To taki facet, który z braku wykształcenia ugania się po świecie za yeti, chupacabrą, uczciwymi politykami albo inteligentnymi forami życia wśród dresów. – Severus Snape nie mógł ukryć zdziwienia, że słynny i mądry Potter nie wiedział, czym jest kryptozoolog.
ZARAZ, ZARAZ! JAKI SNAPE?! CO ON ROBI RAZEM Z TYMI LUDŹ... OSOBAMI? CZYŻBYM O CZYMŚ NIE WIEDZIAŁ?
- Postanowiliśmy, że stworzymy Huncwotów razem z Severusem – Syriusz po raz kolejny zwrócił się ku niebu, żeby co nieco wytłumaczyć.
JEŻELI MOGĘ ZAUWAŻYĆ, HUNCWOCI POWSTANĄ W PRZYSZŁOŚCI BEZ UDZIAŁU SEVERUSA.
- W takim razie nazwijmy się hmm... Pink Fluid?
- Nie, za długa ta nazwa. Co powiecie na Szaleństwo?
- Nie Remusie, nauczyciele od razu wiedzieliby, z kim mają przyjemność.
- Ja mam pomysł, całkiem dobry! Fiolki!
- Eee... Severusie. Jakby to powiedzieć... – zaczął nieśmiało Peter.
- To brzmi zbytnio jak Fasolki... – dokończył Syriusz.
- Nie pasuje do naszego charakteru – James skończył z cichym żalem w głosie.
TO SPRÓBUJCIE CZEGOŚ TAKIEGO: HUNCWOCI feat. SS.
- To SS... za bardzo kojarzy mi się z tymi niemieckimi niebieskookimi blondynami.
NIE JESTEŚ ZA STARY NA MISIE?
Remus podjął decyzję, nie konsultując się uprzednio z żadnym z kolegów, że o psychoanalityku nie wspomniawszy.
- Zostaje Huncwoci i tyle! My tworzymy teraźniejszość i przyszłość. Jak ktoś chce o nas kiedyś pisać, musi trzymać się faktów.
Pomruki aprobaty wydobyły się z gardeł Huncwotów.
NAWET MI SIĘ PODOBA. MACIE MOJE BŁOGOSŁAWIEŃSTWO.
Remus, podniesiony na duchu, kontynuował:
- Obywatele towarzysze! Nie dajmy się kapitalistycznym poglądom! Stwórzmy świat równy dla wszystkich! Niech proletariat weźmie władzę w swoje ręce! Niech żyje rewolucja! – jego przemowę przerwał kalosz rzucony przez Petera. Teraz oklaski rozległy się z najdalszej części peronu.
- Za długo przebywał w towarzystwie Dzieł zebranych Lenina.
Chwila ciszy. Chwila niespokojnej ciszy. Chwila spokoju. Panika.
- Pociąg się spóźnia! Co my biedni zrobimy? Wyrzucą nas ze szkoły! Nie zdamy! Wszyscy zostaniemy kryptozozolami! – James biegał jak obłąkany po peronie.
- Kryptozoologami. I nikt nas nie wyrzuci ze szkoły – Severus starał się go uspokoić, jednak żadne słowa nie trafiały do głowy jego towarzysza. W końcu trafił go drugi kalosz.
Chwila ciszy. Chwila niespokojnej ciszy. Chwila spokoju. Ponownie panika.
- Pociąg nie przyjeżdża! Wyrzucą nas ze szkoły! – Tym razem to Remus spanikował. Czuł, że zbliża się pełnia księżyca i niesie ze sobą...
ZNOWU SIĘ WTRĄCĘ. JAKA PEŁNIA? O JEDENASTEJ A.M. W ANGLII?
- Pełnia na półkuli południowej – sprostował Remus. Kiedy sens jego słów dotarł do jego samego, uspokoił się.
Chwila ciszy. Chwila niespokojnej ciszy. Chwila spokoju. Panika.
Tym razem najmłodszych poniosły emocje, którym postanowili dać upust. Rozbiegli się po całej możliwej przestrzeni, tworząc sztuczny tłok. Kilka osób zauważyło zniknięcie zegarków. Severus spokojnie przypalił skręta.
Jeszcze spokojniej skierował w kierunku dzieciarni różdżkę. Wprost anemicznie wypowiedział zaklęcie:
- Avada...
- Severusie – powiedział z lekkim wyrzutem Peter.
- No dobra. Ovada Daj. – Z różdżki wystrzelił słaby strumień wina. – Oj mały błąd. - Za nim wyleciał bagnisto zielony promień. Przez chwilę nie było widać żadnego efektu. I wtedy... wszyscy pierwszoroczni stanęli bez ruchu, żeby po chwili...
- Severusie, dlaczego oni się tak drapią?
- Och, to bardzo proste – odparł ze swoim spokojem, podając Syriuszowi butelkę z winem własnoróżdżkowej roboty. – Zaklęcie, które na nich rzuciłem, powoduje, że zaczynają ich obłazić różnego rodzaju robaki.
Peter poczuł swoją okazję. Wyciągnął ze swojego kufra muchozol, który zwędził ze szpitala. Po chwili paradował między zrozpaczonymi dziećmi, rozpylając na każdego odrobinę zbawiennego środka. Za drobną opłatą oczywiście. Za nim biegał James, oferujący odrobinę swoich francuskich perfum, żeby ukryć wstrętny zapach muchozolu. Także za symbolicznego sykla.
- Panowie, trochę powagi. Ludzie na was patrzą – Syriusz wypowiedział te słowa w złą godzinę. W dzikim pędzie Peter i James zaczęli obsługiwać ludzi, jak to się mówi „jak popadnie i kto podpadnie”. Potter był zajęty nakłanianiem pewnej Krukonki z jego roku, żeby pozwoliła mu odświeżyć jej dekolt, natomiast Pettigrew próbował „odświeżyć” babcię klozetową. Bez skutku – była odporna na działanie wszelkich chemikaliów.
Wrócili na swoją ławkę wyśmiani, ale z wypchanymi sakiewkami.
- No co jest chłopaki? Tak się zachowywać. Gonicie tylko za pieniędzmi. To takie żałosne. – Remus, który obserwował całe zamieszanie razem z Sevem i Syriuszem, nie krył swojego zawiedzenia. Do tej pory uważał ich za osoby, które pieniądze stawiają na dalszym miejscu, które cenią przede wszystkim przyjaźń, miłość, braterstwo.
- Całkowicie pogrążyliście się w tym... wyścigu szczurów. Bez obrazy Peter.
- Co to jest „wyścig szczurów”, Syriuszu?
Snape po raz kolejny zaklną nad głupotą Jamesa. Miast udzielić mu pomocy, odpowiedział pytaniem na pytanie:
- James, czy w czasie tych wakacji... twoja głowa – nie chciał urazić Gryfona – nie spotkała się z twardym przedmiotem?
- Taak... Pamiętam, że jak remontowaliśmy dom, to jedna cegłówka spadła mi na głowę.
- To wszystko wyjaśnia – rzekł sucho Severus.
- Co wyjaśnia?
Teraz wszyscy pozostali Huncwoci zaklęli nad jego głupotą. „To był chyba pustak... albo nawet dwa” pomyślał Syriusz.
- To, że pociąg się spóźnia. – Uprzedził kolejne pytanie. – Kiedy cegłówka zderzyła się z twoja głową, mikroskopijne łupiny ruchem przyśpieszonym wydostały się z ziemskiej atmosfery. W kosmosie, pod wpływem temperatury i położenia Saturna wobec Merkurego, przerodziły się w kamienie, zwane meteorytami. Jako, że działała na nie siła grawitacji, kamienie te wpadły w naszą atmosferę, po drodze rozpadając się na setki mniejszych kamyków.
- Ale do czego zmierzasz? – James nieśmiało przerwał monolog Seva.
- Do tego, że jeden z tych kamyków wielkości nieodżałowanej cegłówki, uderzył w lokomotywę, unieruchamiając ją na kilka godzin. Dodatkowo, biorąc pod uwagę padający deszcz, parowy silnik lokomotywy uległ prawdopodobnie zapchaniu lub całkowitemu zniszczeniu. Tak, Remusie?
- Czyli jednym słowem mówiąc, posiedzimy tu do wieczora.
Nawet Severus, uznawany za jednego z najlepiej wysławiających się ludzi w Hogwarcie, musiał ulec pod elokwencją, wygadaniem i intelektem Remusa. W jednym zdaniu zawarł całą mądrość, jaką młody Snape starał się wpoić Potterowi do głowy.
- Jaki z tego morał, dzieciaczki? – Ślizgon starał się błysnąć swoimi umiejętnościami, żeby nie pozostawać dłużnym Remusowi.
- Przez Jamesa jesteśmy unieruchomieni na tym cholernym peronie – zdanie, które wypowiedział Syriusz, w późniejszych czasach przeszło do najchętniej cytowanych przez ludzi stojących na wszelkiej maści przystankach, peronach itp.
Ciszę przerwało pytanie. Dość inteligentne pytanie, jak na osobę pytającego.
- Mam dziwne wrażenie, że kogoś brakuje... Nie widzieliście Juliusa Ceazera?
- Ja nie, James. Może Syriusz?
- Ja też nie. A ty, Remusie?
- Już mówiłem, że nie.
- Och, wybacz. A ty Severusie? Zapomniałem, ty go przecież nie znasz!
- Dziwne, ale ja też go dzisiaj nie widziałem – zakończył Peter.
Cała piątka wpadła w konsternację i zamyślenie. Starali się jak mogli, ale na powód nieobecności Juliusa wpaść nie mogli. W końcu odezwał się Syriusz:
- Pewnie się spóźni.
Chwila ciszy. Chwila niespokojnej ciszy. Chwila spokoju. Euforia.
Zza zakrętu dobiegł ich głos silnika, wysoce prawdopodobne, że parowego. Nadzieje, że wreszcie się stąd ruszą, rosły z każdą chwilą, by osiągnąć zenit, kiedy powietrze rozdarł gwizd pokładowego „klaksonu”. Już widzieli kłęby pary, już tory rozświetlała lampa. I wtedy...
Oczom wszystkich ukazał się rząd drezyn, połączonych jedna z drugą. Na pierwszej z nich siedział maszynista, trzymający w jednej dłoni latarenkę, a w drugiej megafon, przez który wydawał odgłos jadącej lokomotywy.
- Trzeba przyznać, że całkiem dobrze mu idzie.
- Masz rację, Peter. Jakby dodał kilka kartonowych wagonów, jakąś lokomotywę...
- To mielibyśmy hogwarcki Orient Ekspres – skończył James.
Ich nadzwyczaj ciekawe rozważania przerwał maszynista, posturą niewiele odbiegającą od stereotypowego świętego Mikołaja. Był natomiast zdecydowanie mniej czerwony. Od przepicia.
(PROWADZENIE DREZYNY PO KIELICHU PROWADZI DO WIELU WYPADKÓW)
- Ej wy tam trzej i ty, co mówisz dużymi literami, uspokójcie się! Mam ważną wiadomość.
Niestety, lokomotywa została uszkodzona przez spadający odłamek skalny. – Gwizdy i jajka poleciały w kierunku maszynisty. Huncwoci spojrzeli z niedowierzaniem na Seva. - Zarząd kolei podjął natychmiastową decyzję o powołaniu komisji śledczej, której zadaniem jest wyjaśnienie pochodzenia tego odłamka – gwizdy i jajka zastąpiły owacje i róże.
Nieco zdziwiony Severus Snape, znany jako „Pustynny Wąż” sięgną do kieszeni po mały zeszyt, na którego okładce widniał napis „Dwadzieścia lat wcześniej – scenariusz”. Szybko przekartkował go i krzyknął w kierunku mężczyzny:
- Zapomniał pan dodać o zapchanym silniku! Wszystko jest na czternastej stronie!
Speszony maszynista sięgnął do największej kieszeni swoich roboczych ogrodniczek i wyciągnął z niej podobny egzemplarz i z wytkniętym koniuszkiem języka począł uważnie przeszukiwać tekst.
- Taak... Rzeczywiście. Dodatkowo zapchaniu z powodu ulewnych deszczy, uległ silnik. Z tego powodu do Hogwartu zawiozą was te oto drezyny. James już wyciągnął rękę, żeby zadać pytanie, kiedy uprzedził go jakiś trzecioklasista.
- Przepraszam, ale jak się to obsługuje?
Wszyscy pozostali uczniowie, z Jamesem włącznie, zaklęli nad jego głupotą.
- Nawet ja wiem, jak tego używać – powiedział Potter z dumą.
- Więc o co chciałeś się spytać?
- Czy któraś drezyna ma wbudowaną ubikację.
Kiedy szmer przekleństw ucichł, maszynista zarządził, że na każdą drezynę przypadają cztery osoby. Potem miało nastąpić przeliczenie uczniów. Dla Huncwotów stanowiło to drobne kłopoty, gdyż za żadne skarby nie chcieli się rozdzielać. Co prawda Syriusz i Snape proponowali, żeby Jamesa umieścić wśród pierwszorocznych, ale w końcu uznali, że są ze sobą zbytnio związani. Musieli sięgnąć po drastyczne środki perswazji. Niestety, muchozol się skończył.
PSST! CHŁOPAKI, BIERZCIE TĄ DREZYNĘ Z TYŁU. BĘDZIE WAM ŁATWIEJ!
- Dzięki, na pewno tak zrobimy. A ty Peter, zmieniaj się w szczura i wskakuj do kufra.
- Ale jak powiem, że jestem obecny?
- Już my się tym zajmiemy – na twarzy Syriusza malował się szatański uśmieszek.
Zasłonili więc biednego, małego Petera, żeby w spokoju mógł dokonać przemiany. Cichy pisk oznajmił im, że jest gotowy.
PIP.
- Nie bój się, nie zamknę całkowicie kufra.
PIP.
- Tak, tak. Dostaniesz coś do jedzenia.
Do ich drezyny podszedł maszynista, z długą listą w rękach. Powoli odczytywał ich nazwiska. Kiedy doszedł do Pettigrew, Peter, Syriusz ukradkiem uderzył Lunatyka pod żebra, tak, że ten ostatni zgiął się wpół.
- Peter, jesteś, czy nie?
- Jest, jest.
- Nie widzę go...
- Bo sznuruje sandały, więc musiał się schylić.
Maszynista odszedł dalej, mrucząc pod nosem „Ech, te dzieciaki”. Po chwili również odszedł ból Remusa, który nadal jednak ściskał kurczowo swoje żebra.
- Syriuszu, musiałeś tak brutalnie?
- Daj spokój, musiało wyglądać autentycznie.
- Nie mogłeś walnąć kogoś innego?
- James już się dzisiaj wystarczająco wycierpiał.
Ponownie rozbrzmiał głos maszynisty:
- A teraz niespodzianka! Musicie pomachać trochę tym drążkiem, bo nie zdążyliśmy zaczarować tego sprzętu. Przykro mi.
Wszyscy zaklęli nad jego głupotą. Nie po raz pierwszy dzisiaj.
- Dobra chłopaki! Ja z Remusem odpoczywamy, a wy pracujecie. Potem się zmienimy: wy popracujecie, my poodpoczywamy.
- A nie wystarczy, że raz na godzinę pomachamy tym tylko dla picu?
- James! To naprawdę świetny pomysł! Długo nad nim myślałeś?
Nie dane było im usłyszeć odpowiedzi, bowiem maszynista dał znak do odjazdu i (prawie) wszyscy musieli zająć się pracą fizyczną.

Ten post był edytowany przez Child of Bodom: 31.12.2003 13:06

[Child]

Wybaczcie to zamieszanie z pora umieszczenia kolejnej czesci.
Mimo usilnych prob, nie moglem w tym parcie nic wiecej napisac.
Czy ja kiedys prosilem o kontakt z 999?

Remus przemykał w ciemnościach po pustych korytarzach. Pod ręką trzymał plik pergaminów. Na każdej ścianie, na wszystkich drzwiach i wszelkiej maści dzbanach, wazach, kolumnach wisiał przynajmniej jeden z nich. Nikt poza Huncwotami nie wiedział, czy jest to jakaś reklama, propaganda nawołująca proletariat do buntu lub zwykły dowcip.
Dopiero nad rankiem cała sprawa wyjaśniła się.
- Mam złe przeczucie co do tego, dyrektorze. Ostatnimi czasy... uczniowie coraz częściej wykraczają poza regulamin. Dyrektor wie, o kim mówię? – mimo, że było to pytanie, w ustach McGonagall brzmiało to jak stwierdzenie.
- Chyba jednak Argus nieco przesadził. Każdemu zdarza się przekląć...
- Ależ Albusie! Chyba nie bronisz tych... tych... – McGonagall zabrakło słów, żeby określić, co myśli o kwintecie SSRPJ – Tych ordynusów!
- Minervo, za przeproszeniem –nie obrażaj, kur... moich najlepszych uczniów.
- Albusie! Jak ty się wyrażasz! Bądź pewien, że wspomnę o tym profesorowi Honey! * Proszę, bardzo McGonagall, ale pamiętaj, że to ja...
- Prosiłem, groziłem, ale widzę, że nie oduczysz się mówienia za innych.
Gabinetem Dumbledore’a ponownie wstrząsnęło soczyste „mać”.
Po chwili dyrektor wpadł w zadumę. Ponownie przeczytał jedno z ogłoszeń:

„Uprasza się szanownych uczniów o pozostanie w Szkole Magii i Czarodziejstwa Hogwart na okres świąteczno-noworoczny, pod byle pretekstem (choroba, nadmiar obowiązków, pochód pierwszomajowy, bunt w fabryce) gdyż... Mam cholerny zaszczyt i przyjemność zaprosić szanowne ciało pedagogizowane na „Decemberfest”, który trwać będzie od dwudziestego czwartego grudnia do pierwszego stycznia. Sssserdecznie zapraszam

Symforian Kalasanty Fox Scully-Flintstone”

- Hmm... może być ciekawie – powiedział sam do siebie. (Dyrektor, nie Symforian Kalasanty Fox Scully-Flintstone.)


Od samego rana w szkole huczało od plotek dotyczących Decemberfestu: od tego, że ma zagrać na nim kapela Led Balon, Led Zeppelin czy jakoś tak, poprzez tygodniowy maraton w bibliotece nad dziełami Adolfa H.(Hopmana), czy dwuetapową libację (najpierw przez trzy dni, potem cztery), po Pierwsze Hogwarckie Wybory Miss Mokrej Szaty. Jednak jak to bywa w wypadku takich przypuszczeń, połowa z nich miała okazać się błędna, druga połowa przekręcona, a trzecia, najmniejsza część, prawdziwa...

LAST CHRISTMAS I GAVE YOU MY HEART...**
- PREZENTY!!! – okrzyk radości Jamesa rozniósł się po całym Hogwarcie.
- Aleś ty szybki... – odparł anemicznie Remus.
- Od kilkunastu minut próbujemy cię obudzić... – dokończył Peter.
James nieco zmieszany mruknął tylko „aha” i zaczął się przebierać. Dość niestosownie jak na tę okazję. Założył na siebie swoją ulubioną czarną, jedwabną koszulę, najbardziej seksowną „skórę” i...
- Różowe spodnie? James, czy ty przed nami coś ukrywasz?
- Nie, no co wy sobie myślicie?
Chwila zamyślenia. Chwila konsternacji.
- Jesteś pedałem? – walną prosto z wiaduktu Syriusz.
SYRIUSZU, MÓWI SIĘ: KOCHAJĄCYM INACZEJ...
- Nie! Nie jestem! Po prostu... to jest...
- Wykrztuś to wreszcie!
- Prezent od...
- Rodziców? Dumbla? Seva? McGonagall? Cichego wielbiciela? – dopytywali się jeden przez drugiego.
- Nie... od mojej... – James znowu się zaciął.
- Cioci? Babci? Kuzynki? Sąsiadki? Psychoterapeutki?
- Nie, to niemożliwe! Twoi rodzice cię molestują psychicznie!
- To nie tak. Dostałemjeodmojejdziewczyny! Bardzochciałabyżebymjedzisiajzałożył!
Chwila zdumienia. Oto James Potter, ten, który nigdy nie mógł wytrzymać przy dziewczynie dwóch godzin bez zimnego prysznica, znalazł sobie dziewczynę.
- To, że masz lubą, przemilczymy. Ale zakładać to ty możesz partię, nie te... no spodnie!
- Ale jej bardzo na tym zależy...
- Powiedz, że szczury je pogryzły – rzucił Syriusz.
- Albo, że jakiś dziki pies je rozerwał – podsunął pomysł Peter.
STARCZY TYCH ALUZJI. SKOŃCZCIE Z TYM, I PODAJCIE SOBIE ŁAPY... RĘCE ZNACZY SIĘ.
- Dobra... – nikt nie miał zamiaru dyskutować ze Śmiercią. Woleli pożyć trochę dłużej.
- Co teraz?
- Jak to, co?! Pochwalmy się czytelnikom prezentami!
MATERIALIŚCI...
Dormitorium zadrżało pod tematem przewodnim TeleSzopu, po oczach zaczęły razić ich światła, które eksplodowały orgią barw. Spod podłogi wyjechała platforma (nie obywatelska), na której stał prezenter, kubaturą przypominający niedźwiedzia syberyjskiego. Spod sufitu zjechał mikrofon. Muzyka ucichła, światła przygasły. Na scenę wpadły hostessy, niosące hermetycznie zapakowane prezenty. Szpiker zaczął wyczytywać listę z godnym TeleSzopowi patosem.
- Witamy państwa w dzisiejszym TeleSzopie. W naszej ofercie znalazły się dziś:
- Różowe dżynsy marki Preseved. Wykonane z najwyższej klasy konopi i lnu, wytrzymają nawet najcięższe warunki. Prosimy na scenę strażaka z Nju Jorku, Boba Bobba. Witaj Bob, co dzisiaj nam przygotowałeś?
- Witam państwa. Chciałbym zaprezentować odporność tych spodni na działanie wysokich temperatur i ognia – Bob zaczął przypalać portki Jamesa podręcznym miotaczem ognia. Po chwili z puszystych, różowych, spodnie stały się czarne i twarde niczym zad hipopotama z zatwardzeniem. Szpiker podał je z zadowoleniem Jamesowi, który dopiero teraz zorientował się, że siedzi w samych bokserkach.
- Dziękujemy Bob. A teraz – w tle poleciały werble (nie wiadomo gdzie wylądowały) – Podręczny zestaw chusteczek do nosa firmy Welwet! Wykonane z najdelikatniejszego jedwabiu, wyszywane złotymi, dwudziesto cztero karatowymi nićmi. Dla zwiększenia odporności na kwasy i inne wydzieliny, zostały poddane formowaniu w formalinie. Zapewnią wam niezapomniane wrażenia związane ze smarkaniem. Dodatkowo istnieje możliwość dodania nutki zapachu lub dekadencji.
Przywitajmy kolejnego gościa – rumuńskiego pisarza-dokumentalistę, Vlada Tepesa! Vlad, co nam przyniosłeś?
- Witam państwa. Przyniosłem ze sobą tę oto książkę „Najsłynniejsze i najtragiczniejsze wypadki angielskich ścigających, których nazwiska zaczynały się na P”. – Vlad pociągnął nosem, jakby węszył. Zwrócił się w kierunku hostess – Czuję krew!
- Tak! Książka ta jest wspaniałym źródłem wiedzy o najobrzydliwszych wypadkach, takich jak: złamaniem się miotły na pół z jednoczesną penetracją odbytu ścigającego, wybiciem łokcia w kolanie przez dwa tłuczki, czy wybiciem wszystkich zębów przez pijanego pałkarza. Wszystko oczywiście opisane z chirurgiczną dokładnością – Szpiker podał książkę Jamesowi, który przybrał na twarzy barwy pokojowe, przechodzące w wojenne (od zieleni do ciemnego fioletu). Zza kulis dobiegł ich odgłos wgryzania się w dziewiczą szyję.
SKĄD WY WZIĘLIŚCIE DZIEWICĘ?
Po chwili zaczął Szpiker zaczął prezentować kolejny produkt: azerbejdżański kombajn do agrestu włochatego, z nasadką do podłączenia Frani i Amigii 500.
- Wykonany z rdzoodpornej blachy, pokryty ekologicznym plastikiem, napędzany na najnowsze biopaliwa. Piętnaście długości strzyżenia, efekt 3D. Dodatkowo kupujący otrzymają książkę „Życie po utracie kończyn” oraz przetrwalnik amerykańskich komandosów. Wszystko to za jedyne...
- Cicho! – syknął Remus. – Takich rzeczy się nie mówi.
- A teraz ostatni prezent dla Jamesa Pottera! Coś naprawdę niesamowitego. Coś, czego człowiek jeszcze nie widział! Najnowszy model okularów: w najmodniejszej oprawce, wykonanej w technologii kosmicznej. Wyposażone w szkła odporne na stłuczenia, zarysowania i ptasie odchody. Ale nie to jest najważniejsze! Największą zaletą naszych okularów jest wbudowany tryb „Kurwików”! Prosimy Pana Jamesa na scenę!
Wśród oklasków, fanfar i feerii świateł James wkroczył na podest. Minę miał nieco podenerwowaną.
- Co chciałby Pan nam powiedzieć?
- No... ja... krzywa! Normalnie... ten no...
- Dziękujemy, to była naprawdę wyczerpująca wypowiedź! A teeeraaaaz... czas na reklamy! Że co? My nadajemy reklamy? W takim razie przerwa na ficka część dalszą! Wracamy w kolejnym odcinku!
Huncwoci w liczbie 80% wydali okrzyki radości. Kiedy trwał szoł, wszyscy pozostali uczniowie, ludzie, nauczyciele i inne boże stworzenia udały się na śniadanie.
- Hmm... Skoro jesteśmy już spóźnieni, możemy sprawdzić, czy plan jest dopracowany w najmniejszych szczegółach.
- Robiliśmy to już pięć razy... – rzucił Remus.
- A macie lepszy pomysł?
- Może coś zjeść?
- No dobra... Najpierw wtajemniczymy czytelników w plan, potem zajmiemy się swoimi problemami... Majorze Lupin! Proszę przynieść mapę sytuacyjną i zestaw szkieł powiększających. Poruczniku Pettigrew! Proszę ze mną. Szeregowy Potter... posprzątajcie sztab główny.
- Tak jest, generale Black!
Po chwili dormitorium lśniło czystością i pachniało lawendą, różami i parafiną, którą James stosował przeciw molom, zżerającym naMOLNIE jego bieliznę.
Na stole Remus rozłożył mapę, z wyraźnie zaznaczonymi „punktami o wysokim znaczeniu strategicznym”.
- Panowie żołnierze... – zaczął Syriusz.
- Czerwonoarmiści – wpadł mu w słowo Remus.
- Zebraliśmy się tu, aby omówić plan działań taktycznych, zaplanowanych na okres „Decemberfestu”. Poruczniku, jak wygląda sytuacja?
- Wszystkie cele znajdują się obecnie w zamku, nie wykazują żadnych podejrzeń. Przewidywany procent wykonania planu: 100%.
- Dziękuję. A teraz kolejność. Uderzamy w cele BBL i WS - w kolejności. Kiedy oddział DDvD dokonuje analizy zdarzeń uderzamy w punkcie GD. Finał następuje na K. A teraz: azymut WS i śniadanie.

Drzwi Wielkiej Sali były zamknięte. Z wnętrza dobiegały Huncwotów odgłosy rozmowy, zabawy. Tylko oni nie siedzieli w środku, nie brali udziału w tym przyjemnym, bożonarodzeniowym śniadanku. Syriusz spróbował otworzyć drzwi, jednak te nie ustępowały. Remus zdecydował się na bardziej drastyczny krok...
Wielka Sala na chwilę zamarła, kiedy zza drzwi dobiegło jakieś stukanie. Pomny na fakt, że wśród uczniów nie widzi wszystkich Huncwotów, Dumbledore nakazał zachować spokój. W ciągu kilku przeciągających się sekund, nasłuchiwali. I wtedy...
Drzwi stanęły otworem, wypadając przy okazji z zawiasów. Kiedy tumany pyłu i kurzu opadły, wszyscy dostrzegli Lunatyka. Stał nad drzwiami, jak łowca nad upolowaną zwierzyną. Za nim stali James w swoich niby-różowych spodniach, Syriusz z wyrazem mieszanego podziwu i strachu na twarzy oraz Peter, rzucający tęskne spojrzenia w kierunku gór jedzenia, piętrzących się na stołach. Kiedy Remus zorientował się, że lekko przesadził, rzucił tylko w kierunku dyrektora:
- Eee... Pardon! – Po chwili powiedział cicho do reszty Huncwotów – Te buty... glony, glany... dobre są! Kto je kupił, przyznać się!
- Ja! – krzyknął radośnie James.
Huncwoci zupełnie nie zwracali uwagi na wyraźnie zdenerwowanego dyrektora.
- Proszę zostać po śniadaniu. Porozmawiamy o waszym szlabanie!
80% Huncwotów głośno przełknęło ślinę. Syriusz wysilił się na krótkie:
- Wcielamy plan...
- A teraz, skoro już sobie wyjaśniliśmy kilka z kilkunastu spraw, możecie usiąść do stołu – powiedział Dumbledore, jednocześnie przywracając drzwi na swoje miejsce.
Kiedy 4/5 Pięknych, Mądrych i Dzielnych Herosów skończyło jeść śniadanie, Syriusz podjął męską decyzję:
- Zaczynamy – jednocześnie wykonał nieznaczny ruch różdżką i wypowiedział „Incendio”.
Trzecim piętrem wstrząsnęła eksplozja. Tak, jak przewidział Łapa, Dumbledore, McGonagall i Filch ruszyli pędem w kierunku biblioteki. Dyrektor krzyknął tylko:
- Niech nikt nie waży się ruszać!
- Peter, biegnij za nimi – powiedział Syriusz, podając Glizdogonowi płaszcz, który otrzymali od Śmierci. – Kiedy wejdą do biblioteki, ty odpalisz ładunki w Wielkiej Sali. Give’em Hell!

*Honey=miód Prof. Honey=Prof. Miodek
** Wybaczcie, jesli przekrecilem slowa...

Ten post był edytowany przez Child of Bodom: 11.01.2004 10:38